Θεσσαλονίκης: ''Ο Οικουμενικός Θρόνος είναι σύμβολο του Χριστιανισμού''

Δημιουργηθηκε στις Τρίτη, 23 Οκτωβρίου 2012

Γράφτηκε από τον/την Romfea.gr - 21.35

Ακριτοχώρι, Γιώργος Φερδής

''Ολόκληρος ο Ελληνικός λάος έχει ανατραφεί και έχει ωριμάσει με τα αισθήματα σεβασμού, ευγνωμοσύνης και ευθύνης προς το πολυσεβάστον Οικουμενικό Πατριαρχείο'', ανέφερε μεταξύ άλλων ο Σεβ. Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης κ. Άνθιμος, απευθυνόμενος προς τον Οικουμενικό Πατριάρχη σήμερα από το Ησυχαστήριο του Τιμίου Σταρού στο Ακριτοχώρι.

Σε άλλο σημείο ο κ. Άνθιμος τόνισε: ''Ἡ εποχὴ την οποίαν διανύομεν, είναι δύσκολος, αντιφατικὴ και απροσδιόριστος''.

Ακολουθεί η ομιλία του Σεβ. Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης κ. Ανθίμου

Ἐδόθη μοι ἁρμοδίως ἡ εὐγενὴς ἐντολή, ἵνα προσφωνήσω τὴν Ὑμετέραν πολυσέβαστον Παναγιότητα, κατὰ τὴν παροῦσαν ὥραν τῆς ἐπισκέψεώς Σας εἰς τὴν ἀκριτικὴν Ἱερὰν Μητρόπολιν Σιδηροκάστρου, καὶ ὡς πρῶτον λόγον ἀπευθύνω Ὑμῖν μετὰ χαρᾶς τὸν Παύλειον λόγον: «Χάρις ὑμῖν καὶ εἰρήνη ἀπὸ Θεοῦ πατρὸς ἡμῶν καὶ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Εὐλογητὸς ὁ Θεὸς καὶ πατὴρ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ πατὴρ τῶν οἰκτιρμῶν καὶ Θεὸς πάσης παρακλήσεως, ὁ παρακαλῶν ἡμᾶς ἐν πάσῃ τῇ θλίψει ἡμῶν, εἰς τὸ δύνασθαι ἡμᾶς παρακαλεῖν τοὺς ἐν πάσῃ θλίψει διὰ τῆς παρακλήσεως ἧς παρακαλούμεθα αὐτοὶ ὑπὸ τοῦ Θεοῦ» (Β’ Κορινθ. 1,2-4).

Ἡμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες, Παναγιώτατε, ὑπὸ οἱασδήποτε καὶ ἂν εὑρισκόμεθα περιστάσεις, εἴτε δημιουργικῆς χαρᾶς, εἴτε ὑπὸ ἀνάγκας παρακλήσεως, ἀπευθυνόμεθα πρὸς τὸν Ἅγιον Θεὸν, εὐχαριστοῦντες καὶ ἐκζητοῦντες διὰ νὰ εἶναι ἀνοικτὰ τὰ πατρικὰ σπλάγχνα τῆς θείας παρεμβάσεως εἰς τὸν βίον καὶ εἰς τὰς καρδίας ἡμῶν.

Καὶ ταὐτοχρόνως εἰς τὰς εὐχὰς καὶ τὰς ἐντεύξεις, ὡς μέλη τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, στρεφόμεθα πρὸς τὴν Μητέρα Ἐκκλησίαν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου τῆς Κωνσταντινουπόλεως, τοῦ ὁποίου ἡγεῖσθε κατὰ θεῖον θέλημα, μετὰ τῶν παρ’ Ὑμῖν Σεβασμιωτάτων Ἱεραρχῶν, τοῦ εὐσεβοῦς κλήρου καὶ τοῦ ἀνὰ τὸν κόσμον εὐλαβοῦς τε καὶ λογικοῦ ποιμνίου.

Ὁλόκληρος ὁ Ἑλληνικὸς Λαὸς ἔχει ἀνατραφῆ καὶ ἔχει ὡριμάσει μὲ τὰ αἰσθήματα σεβασμοῦ, εὐγνωμοσύνης καὶ εὐθύνης πρὸς τὸ πολυσέβαστον Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον καὶ τὴν ἐκάστοτε ἡγεσίαν αὐτοῦ.

Τὸ ὄνομα, ἡ ὕπαρξις καὶ αἱ εἰρηνικαὶ δράσεις τοῦ Πατριαρχείου ὑπὸ τὴν Ὑμετέραν ἡγεσίαν, εἶναι παρηγορία, ἀναπλήρωσις καὶ ἐλπίδες διὰ τὸν λαόν μας, πρὸς ἁπάλυνσιν τοῦ πόνου διὰ τὴν πολύκλαυστον Πόλη τῆς ἱστορίας καὶ τῶν ὀνείρων μας.

Ἡ ἐποχὴ τὴν ὁποίαν διανύομεν, Παναγιώτατε, εἶναι δύσκολος, ἀντιφατικὴ καὶ ἀπροσδιόριστος.

Ἡ ἀποχριστιανοποίησις τῆς Εὐρώπης, εἰς ἀνέλπιστον βαθμόν, ἡ εἴσοδος καὶ ἡ ἐγκατάστασις τοῦ Ἰσλὰμ εἰς τὰς εὐρωπαϊκὰς χώρας, αἱ ἄτακτοι κινήσεις τῶν λαῶν διὰ τὴν ἀνεύρεσιν ἐργασίας, καὶ ἡ ἀμφισβήτησις τῶν παραδεδομένων κοινωνικῶν ἀρχῶν κατὰ λαούς, ὡς καὶ ἡ θεοποίησις τῆς οἰκονομίας, μεταστρέφουν τὸν σύγχρονον κόσμον «σὲ νέες κοσμικὲς δομές» μὲ ἀπροβλέπτους συνεπείας.

Ὡς ἕνα παράθυρον ἐλπίδος εἰς αὐτὸ τὸ σημεῖον ἀκούεται ἡ ἀπάντησις τοῦ Ἀλβέρτου Ἀϊνστάϊν εἰς τὸ ἐρώτημα «ποῖο εἶναι τὸ νόημα τῆς ἀνθρωπίνης ζωῆς;».

Ἀπαντῶν εἶπε : «Ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἀντιμετωπίζει τὴν ἴδια τὴν ζωή του καὶ αὐτὴ τῶν συνανθρώπων του σὰν κάτι χωρὶς νόημα δὲν εἶναι ἁπλὰ δυστυχὴς, ἀλλὰ σχεδὸν ἀνάξιος νὰ ζῇ».

Ὁ ἴδιος φιλόσοφος ἔχει γράψει: «Τὰ ἰδανικὰ ποὺ μοῦ ἐφώτισαν τὸν δρόμο καὶ ποὺ κάθε στιγμὴ μοῦ ἔδιναν κουράγιο γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσω τὴν ζωὴ εὐδιάθετα ὑπῆρξαν ἡ Ἀλήθεια, ἡ Καλωσύνη καὶ ἡ Ὀμορφιά».

Εἶναι ἀντίστοιχα μὲ τοὺς λόγους τοῦ Εὐαγγελίου διὰ τὴν ΑΛΗΘΕΙΑΝ, τὴν ΑΓΑΠΗΝ καὶ τὴν ΕΙΡΗΝΗΝ, ἡ ὁποία ὀμορφαίνει τὴν ζωήν.

Παναγιώτατε,

Ὁ προνομιοῦχος καὶ κατάφορτος ἀπὸ δάφνας δόξης, ὁ ἱστορικὸς οἰκουμενικὸς Θρόνος τῶν Ὀρθοδόξων εἰς τὸ Φανάρι τῆς Πόλης, ἀλλὰ καὶ μὲ ἐμφανῆ τὰ πλήγματα καὶ τὰ τραύματά του εἰς δυσχειμέρους καιροὺς καὶ δυσμενεῖς περιστάσεις, ὡς καταγράφει ἡ ἱστορία, εἶναι σύμβολον τοῦ Χριστιανισμοῦ.

Διατηρεῖ ἀκλονήτως τὰ στηρίγματά του καὶ σήμερον, ἀναγνωριζόμενος παγκοσμίως ὡς πανίσχυρος ἱστορικὸς θεσμὸς τῆς Ὀρθοδοξίας ἀνὰ τὸν κόσμον.

Καὶ ἔχετε Ὑμεῖς, Παναγιώτατε Πάτερ καὶ Δέσποτα, τὴν εὐλογίαν τοῦ Θεοῦ νὰ κατέχετε ἐπαξίως τὸν περίπυστον αὐτὸν Θρόνον, μὲ καταγεγραμμένα πλεῖστα ὅσα ἐλπιδοφόρα ἐπιτεύγματα, μὲ συνεχῆ καὶ παραγωγικὸν τὸν θεσμὸν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, καὶ μὲ συνεχεῖς ἀγῶνας διὰ νὰ διατηρηθοῦν αἱ ἰσοῤῥοπίαι καὶ ληφθοῦν σημαντικαὶ ἀποφάσεις διὰ τὴν διατήρησιν τῆς ἑνότητος καὶ πρὸς δόξαν τοῦ ἀγίου Θεοῦ.

Πάντα ταῦτα εἶναι οἱ καρποὶ τοῦ ὑγιοῦς ὀρθοδόξου ἐκκλησιαστικοῦ φρονήματος, ὑπὸ τοῦ ὁποίου ἐμφοροῦνται οἱ ἱεροὶ ἄνδρες τῆς ἁγιωτάτης καὶ πατροπαραδότου Μητρὸς ἡμῶν Ἐκκλησίας.

Ἡ ἁγιότης τῆς Ἐκκλησίας, ἐπειδὴ εἶναι ἀπόῤῥοια τῆς ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας μετὰ τοῦ Χριστοῦ καὶ τοῦ ἁγίου Πνεύματος, εἶναι οὐσιαστικὴ ἰδιότης αὐτῆς.

Ἡ Ἁγία Γραφὴ διδάσκει ὅτι ὁ μὲν Θεός - Πατὴρ «ἡγίασεν τὸν Υἱὸν καὶ ἀπέστειλεν εἰς τὸν κόσμον» (Ἰω. 10,36), καὶ «ἔχρισεν αὐτὸν Πνεύματι Ἁγίῳ καὶ δυνάμει» (Πράξ. 10,38), ὁ δὲ «ἅγιος Παῖς του Ἰησοῦς» (Πράξ. 4,27), ἀφοῦ ἀνέλαβεν Ἐκκλησίας σάρκα καὶ κατέστησεν αὐτὴν σῶμα ἑαυτοῦ, ἡγίασεν τὴν μετ’ αὐτοῦ ἑνωθεῖσαν Ἐκκλησίαν, «περιποιησάμενος αὐτὴν τῷ ἰδίῳ αἵματι καὶ ἀναδείξας αὐτὴν ἁγίαν καὶ ἄμωμον, ἅτε λύσας τὰ μέλη αὐτῆς ἐκ τῶν ἁμαρτιῶν αὐτῶν ἐν τῷ αἵματι αὐτοῦ» (Ἀποκ.1,5).

Πράγματι μὲ τὴν ἐξιλαστήριον ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ θυσίαν του, ὁ Λυτρωτής, «ἡγία-σεν διὰ τοῦ ἰδίου αἵματος τὸν λαόν του» (Ἑβρ.13,12), δηλαδὴ τὰ πιστεύοντα εἰς αὐτὸν μέλη τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας, «ἁγιάσας ὑπὲρ αὐτῶν ἑαυτόν, ἵνα ὦσιν καὶ αὐτοὶ ἡγιασμένοι ἐν ἀληθείᾳ» (Ἰω. 17,19), τοιουτοτρόπως δὲ «μιᾷ προσφορᾷ τετελείωκεν εἰς τὸ διηνεκὲς τοὺς ἁγιαζομένους» (Ἑβρ. 10,14).

Ἀναλυτικὸς εἰς τὴν διαπίστωσιν τῆς δυνάμεως τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὁ ἅγιος Μάξιμος, ὁ ὁμολογητής.

Γράφει: «Τοιαύτη δὲ καὶ ἡ τοῦ Θεοῦ παν-ένδοξος Ἐκκλησία δι’ αὐτῶν κατ’ ἀλήθειαν τῶν πραγμάτων ὑπάρχουσα πέφυκε κατὰ τοῦ χρυσοῦ καθαρωτάτην φύσιν. ἀκίβδηλος μέν, ὡς μηδὲν ἔχουσα τὸ σύνολον τῷ κατὰ τὴν πίστιν μυστηρίῳ τῆς θεολογίας ἐπίμικτον καὶ ἀλλότριον. καθαρὰ δέ, ὡς τῇ λαμπρότητι τῶν ἀρετῶν διαυγὴς καὶ ἐπίδοξος. ἀμίαντος δέ, ὡς μηδενὶ ῥύπῳ μολυνομένη παθῶν. ἄχραντος δέ, ὡς πᾶσι τοῖς πονηροῖς ἀνέπαφος πνεύματι. μήτε μὴν ταῖς ὑλικαῖς πε-ριστάσεσιν ἰῷ τινι κακίας μελαινομένη...».(Μαξ.Ὁμολ. Πρὸς Θαλάσσιον, PG 90, 665 C, ΕΠΕ, Τόμ. 14Γ, 258,23-25 & 260,126-31).

Ὅλοι οἱ μεγάλοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας ἐπαναλαμβάνουν διαρκῶς τὴν διακήρυξιν ὅτι ὁ θεοΐδρυτος ὀργανισμὸς αὐτῆς εἶναι ἡ φανέρωσις τῆς δυνάμεως τοῦ Θεοῦ εἰς τὸν κόσμον.

Ἡ αἰωνία καὶ ἀκατάλυτος δύναμις τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ ἐπιβεβαιώνεται ἀπὸ τὴν μαρτυρικὴν πορείαν της, διὰ μέσου τῶν αἰώνων. Πορεία θριάμβου καὶ δυνάμεως, καὶ ὑπομονῆς.

Οἱ πλέον ἄξιοι χρωστῆρες τῆς ζωγραφικῆς δὲν δύνανται νὰ ἀποδώσουν τὴν κάθοδον τῆς πολυεδρικῆς καὶ ἀδιαμετρήτου Θείας Χάριτος, ἡ ὁποία ἐκπέμπεται ἀπὸ τὰ Οὐράνια δώματα τῆς Τριαδικῆς Θεότητος, πρὸς τὸν θεοΐδρυτον κόσμον τῆς Ἐκκλησίας, ὑπερβαίνουσα εἰς λάμψιν τὴν ἡλιοστάλακτον δρόσον τοῦ ἐαρινοῦ πρωϊνοῦ, ζωογονοῦσα τὰ πολύχρωμα ἄνθη τῆς Ἀνοίξεως.

Διότι ἡ Θεία Χάρις οὖσα ἡ παντοδυναμία τοῦ Οὐρανοῦ, καταξιουμένη ὑπὸ τῆς ἀτέρμονος αἰωνιότητος, μεταλαμπαδεύει ἐντὸς ἡμῶν τὴν πρόγευσιν τῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ σωτηρίας.

Παναγιώτατε, Σᾶς εὐχαριστοῦμε διότι ἔρχεσθε πρὸς ἡμᾶς. Διότι εἶσθε μαζὺ μὲ ἡμᾶς.

Εἶσθε δέκτης καὶ φορεὺς καὶ πομπὸς τῆς Θείας Χάριτος, ὡς λειτουργὸς τῶν ἱερῶν Μυστηρίων καὶ τῆς διακονίας τοῦ Λόγου πρὸς σωτηρίαν τοῦ λογικοῦ ποιμνίου. Ἐντὸς αὐτῆς τῆς Οὐρανίου Ἱερουργίας «αὐξανόμεθα ἐν Χάριτι καὶ γνώσει τοῦ Κυρίου ἡμῶν καὶ Σωτῆρος Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Αὐτῷ ἡ δόξα καὶ νῦν καὶ εἰς ἡμέραν αἰῶνος. ἀμήν» (Β’ Πέτρ. 3,18), κατὰ τὸν ἱερὸν Ἀπόστολον Πέτρον.

Χαίρετε καὶ ὑγιαίνετε πάντοτε, Παναγιώτατε. Ἀμήν.