Μια αγκαλιά για μοναχικές ψυχές...

Δημιουργηθηκε στις Τετάρτη, 02 Ιανουαρίου 2013

Γράφτηκε από τον/την Romfea.gr - 14.20

Του Δημήτρη Ριζούλη
από την εφημερίδα «Κυριακάτικη Δημοκρατία»

Απόμαχοι της ζωής, άνθρωποι που κοπίασαν, δούλεψαν σε δύσκολες εποχές, είδαν σκληρά χρόνια να περνούν και τώρα, στη δύση της ζωής τους, αντί να απολαμβάνουν ένα ήσυχο τέλος, εξακολουθούν να αγωνιούν.

Οι ηλικιωμένοι τρόφιμοι του Γηροκομείου Αθηνών (αρκετοί εγκαταλελειμμένοι ακόμα και από συγγενείς) περνούν φέτος δύσκολες γιορτές όχι μόνο λόγω της μοναξιάς αλλά και λόγω της κρίσης.

Στο πλευρό τους ο πρόεδρος του Γηροκομείου π. Προκόπιος Μπούμπας, που προσπαθεί να τους προσφέρει αγάπη και χαρά μαζί με το προσωπικό (επίσης «χτυπημένο» από την οικονομική κρίση).

Ο π. Προκόπιος μιλά στην «κυριακάτικη δημοκρατία» για το πώς περνούν αυτές τις άγιες ημέρες οι φιλοξενούμενοι του γηροκομείου (η οικογένειά του όπως τους ονομάζει), αναφέρεται στα οικονομικά προβλήματα του ιδρύματος με τους απλήρωτους εργαζομένους, ενώ τονίζει ότι οι Ελληνες στην πλειονότητά τους εξακολουθούν να τιμούν και να σέβονται τον παππού και τη γιαγιά.

Πάτερ Προκόπιε, πως πέρασαν τα Χριστούγεννα στο γηροκομείο και πώς κυλούν αυτές οι έγιες ημέρες;

Γνωρίζετε ότι εδώ και 25 χρόνια το γηροκομείο είναι η οικογένειά μου. Οπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος βρέθηκα δίπλα τους και ανταλλάξαμε μαζί τις ευχές με ηρεμία και περίσσια «σοφία», όπως μοναδικά μπορούν να σου προσφέρουν οι απόμαχοι της ζωής.

Ο παρήγορος λόγος και το χαμόγελο αυτές τις άγιες μέρες είναι ανάγκη όλων μας και, πιστέψτε με, η ικανοποίηση του να δίνεις είναι ίδια με το να λαμβάνεις.

Υπάρχουν εγκαταλελειμμένοι γέροντες από τα παιδιά τους;

Ξέρετε, δεν πιστεύω ότι υπάρχουν παιδιά που εγκαταλείπουν τους γονείς τους. Οι συνθήκες όμως της ζωής το επιβάλουν πολλές φορές. Ιδιαίτερα τα τελευταία δύο χρόνια, λόγω της οικονομικής κρίσης, παρατηρήθηκε το φαινόμενο να μετράμε περιπτώσεις τέτοιες.

Σε αυτές τις περιπτώσεις είναι ιερό και ανθρώπινο καθήκον να προσπαθούμε να απαλύνουμε τον πόνο της εγκατάλειψης, που δεν είναι μικρότερος από αυτόν της μοναξιάς άλλωστε.

Πώς νιώθουν οι τρόφιμοι; Τι σας λένε αυτές τις άγιες μέρες;

Τα συναισθήματά τους είναι ανάμεικτα. Από τη μια, η χαρά της συνύπαρξης με συνομηλίκους τους και, από την άλλη, η νοσταλγία του παρελθόντος, που τους προκαλεί θλίψη, αλλά και η έλλειψη της οικογένειας... άνθρωποι που έφυγαν και άνθρωποι που λείπουν.

Ομως και αυτά είναι ανθρώπινα. Συνήθως αυτό που ακούμε είναι ένα γλυκό «ευχαριστώ» για αυτό που τους προσφέρουμε, και ας είναι το καθήκον μας. Η ζεστή αγκαλιά τους είναι αυτή που λέει τα πάντα.

Εσείς οργανώσατε κάτι ιδιαίτερο αυτές τις γιορτές;

Αυτές οι μέρες για εμάς είναι το ανοιχτό κάλεσμα σε όλη την κοινωνία όπου όλες οι ηλικίες γίνονται μια αγκαλιά στον χώρο μας. Σχολεία, χορωδίες, οργανωμένα σωματεία, πολιτιστικοί σύλλογοι, αντιπροσωπίες από πρεσβείες, άλλοι φορείς ή και μεμονωμένες παρέες ιδιωτικής πρωτοβουλίας πρόσφεραν μοναδικές στιγμές ευχαρίστησης στους ηλικιωμένους μας. Αυτούς όλους ευχαριστώ θερμά που δεν μας ξεχνούν.

Το γηροκομείο, όπως είναι γνωστό, αντιμετωπίζει εδώ και καιρό οικονομικά προβλήματα. Πώς έχει η κατάσταση;

Ίσως δεν είναι γνωστό στο ευρύ κοινό ότι το γηροκομείο, ως ιδιωτικός     φορέας, δεν  χρηματοδοτείται από το κράτος ούτε επιδοτείται από  άλλη πηγή.

Οι πόροι του προέρχονται από δωρεές ευεργετών,  συνδρομές μελών του, μισθώματα ακινήτων και τροφεία όσων από τους ηλικιωμένους    δύνανται να πληρώνουν μέρος του συνολικού κόστους διαβίωσής τους.

Η κύρια πηγή των εσόδων μας έχει υποστεί βαριές επιβαρύνσεις με την πρόσφατη φορολογική νομοθεσία, όπως ΦΜΑΠ, φόρος εισοδήματος, φόρος ΕΕΤΗΔΕ, δραστική μείωση των ενοικίων αλλά και αποχώρηση μισθωτών μας από επαγγελματικές μισθώσεις κυρίως στο κέντρο των Αθηνών, που απέφεραν σημαντικά έσοδα.

Aκόμη όμως και τα λιγοστά έσοδα από τις συντάξεις των ηλικιωμένων  σε αρκετές περιπτώσεις δεν αποδίδονται από τους άμεσους     συγγενείς - εγγυητές.

Ολα αυτά συνθέτουν το παζλ της οικονομικής κρίσης που βιώνουμε και αναδεικνύουν το πρόβλημα που βέβαια είναι πρόβλημα και της Ελλάδας και των νοικοκυριών της, με τη διαφορά ότι εμείς έχουμε πολλά μέλη στην οικογένεια του Γηροκομείου τα οποία είναι ανήμπορα.     

Για το θέμα των απλήρωτων υπαλλήλων τι σκοπεύετε να κάνετε γιατί, όπως αντιλαμβάνεστε, οι άνθρωποι αυτοί ζητούν αυτά που δικαιούνται.

Καταρχάς θα ήθελα να δηλώσω ότι οι εργαζόμενοι του Γηροκομείου Αθηνών στην συντριπτική πλειονότητά τους δίνουν μαθήματα ανθρωπιάς και αλληλεγγύης στον πάσχοντα συνάνθρωπό τους, αφού για δύο και πλέον χρόνια έδωσαν προτεραιότητα στις ανάγκες των γερόντων μας βάζοντας σε δεύτερη μοίρα τον εαυτό τους και τις οικογένειές τους.

Οι ανάγκες των ανθρώπων αυτών είναι προτεραιότητά μας να καλυφθούν, στο μέτρο του δυνατού, από τις επικείμενες πωλήσεις ακινήτων της ΕΕΑ, αφού τους τελευταίους μήνες δεν ελάμβαναν παρά μόνον το 30%-40 % των μηνιαίων αποδοχών τους.

Βέβαια υπάρχουν και αυτοί που φρόντισαν κινώντας νομικές διαδικασίες να πάρουν τα οφειλόμενα, καθώς επίσης και εκείνοι που άσκησαν το νόμιμο δικαίωμα της επισχέσεως εργασίας και εισπράττουν χωρίς να προσφέρουν στο λαβωμένο ήδη οικονομικά γηροκομείο μας.

Το γηροκομείο λέγεται ότι έχει μεγάλη περιουσία που θα μπορούσε να αξιοποιηθεί. Ισχύει κάτι τέτοιο;

Ομολογουμένως η ΕΛΕΗΜΩΝ ΕΤΑΙΡΙΑ ΑΘΗΝΩΝ έχει στη  διάθεσή της μεγάλη ακίνητη περιουσία, το μεγαλύτερο μέρος της οποίας παραμένει για πολλές δεκαετίες ανεκμετάλλευτο από τις αλλεπάλληλες απαλλοτριώσεις που κάνουν δήμοι, οι οποίοι, παρά τις ακυρωτικές αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας, επανέρχονται με νεότερες, στη λογική «δεν το έχω, δεν το έχεις».

Φθάσαμε στο σημείο γνωστή ελληνική τράπεζα να χορηγήσει δάνειο εκατομμυρίων ευρώ σε δήμο, προσημειώνοντας προς τούτο μεγάλη οικοπεδική έκταση ιδιοκτησίας μας.

Αραγε η απόφαση ενός δημοτικού συμβουλίου για απαλλοτρίωση συνιστά τίτλο κυριότητος για το νομικό τμήμα της τράπεζας ώστε να συνηγορήσει στο νομότυπο της χορήγησης δανείου στον δήμο και μάλιστα όταν έχει ταυτόχρονα προσβληθεί και στη συνέχεια ακυρωθεί η απαλλοτρίωση από το καθ’ ύλην αρμόδιο δικαστήριο, το Συμβούλιο της Επικρατείας;

Ποιοι έχουν την ευθύνη;

Εμείς κάναμε το καθήκον μας, η Δικαιοσύνη έκανε το καθήκον της, κάποιοι όμως θεωρούν ότι είναι πάνω από όλους και από όλα.    Οψόμεθα.

Ακούμε για μεγάλα ιδρύματα που κλείνουν λόγω της κρίσης. Υπάρχει τέτοιος κίνδυνος για το γηροκομείο;

Οπως το γηροκομείο άντεξε σε δύο πολέμους, σε τόσες  οικονομικές κρίσεις από της συστάσεώς του το 1864, έτσι και τώρα  δίνουμε αγώνα να παραμείνει ανοιχτό -σε πείσμα των καιρών- και να συνεχίσει να προσφέρει τις υπηρεσίες του σε εμπερίστατους κατεξοχήν συνανθρώπους μας της τρίτης ηλικίας.

Το γηροκομείο συμπορεύεται με το έθνος μας και σε αντίθεση με πολλές αξίες που χάθηκαν αποτελεί σημείο σταθερό ανά τα έτη αναμφισβήτητο και απαλύνει με τη φιλανθρωπική προσφορά του τον πόνο πολλών γενεών  Ελλήνων από πολλές αιτίες (διωγμοί, πόλεμοι, Κατοχή, πείνα, εμφύλιος) όπως καταγράφεται στην ιστορία του.

Ο κατεξοχήν κίνδυνος που το γηροκομείο μας αντιμετωπίζει είναι η επιβούλευση της μεγάλης ακίνητης περιουσίας του από τρίτους, που εμποδίζουν την αξιοποίησή της, όπως ήδη αναφέραμε, αποβλέποντας σε ίδιο και μόνον όφελος.

Τόσα χρόνια που διοικείτε το γηροκομείο υπάρχουν κάποια περιστατικά που έχουν μείνει χαραγμένα στη μνήμη σας;

Κάθε φιλοξενούμενός μας είναι και μια ξεχωριστή ιστορία στο λεύκωμα του μυαλού μου.

Ανθρωποι απλοί ή επώνυμοι, καλλιτέχνες ή εργάτες έχουν ανοίξει τη ψυχή τους πάνω στο πετραχήλι του παπά, που δεν ξεχνά ούτε το δάκρυ κάποιου που πάντα έχει μεγαλύτερη δύναμη από το νερό ενός ποταμού ούτε τις ανορθόγραφες λέξεις στο πακέτο από τσιγάρα που ξέχασε πίσω του ούτε και το απόσταγμα της χαράς και της λύπης που μοιράστηκε μαζί μου, που έγινε δίδαγμα και απόφαση για μένα να τάξω τη ζωή μου στην καλυτέρευση της δικής τους.

Θα σας πω μόνο ότι όλες οι ιστορίες έχουν μέσα τους τον άνθρωπο, τα λάθη και τις επιλογές του, πάνω απ’ όλα όμως και για όλους την ελπίδα για τη ζωή που ίσως σ’ αυτή την ηλικία είναι πιο έντονη και πιο αναγκαία.

Πάτερ Προκόπιε, είμαστε τελικά μια κοινωνία που «σκοτώνει τα άλογα όταν γεράσουν»;

Δεν πιστεύω πως ζούμε στην εποχή του τέλους του ανθρώπου. Ούτε πιστεύω πως στη χώρα της ανθρωπιάς, της φιλοξενίας και του ήλιο υθα υπάρξει… γητευτής δολοφόνος. Οι Ελληνες παραδοσιακά ζούσαν και ζουν με τους παππούδες και τις γιαγιάδες τους, μεγάλωναν τα παιδιά τους σε μεγάλη οικογένεια. Δεν θα αλλάξει αυτό.

 Ποια είναι τα σχέδια σας για το μέλλον; Και τα προσωπικά και σε ό,τι έχει να κάνει με το γηροκομείο;

Ενας ιερωμένος, παιδί μου, δεν μπορεί να κάνει σχέδια για τον εαυτό του. Είναι αφημένος στα χέρια του Θεού και προσεύχεται να του επιτρέπει να προσφέρει ό,τι καλύτερο στους άλλους.

Σε ό,τι έχει να κάνει με το γηροκομείο, όλοι μαζί στο διοικητικό συμβούλιο προσδοκάμε να εξακολουθήσουμε να παρέχουμε αυτές και ίσως και περισσότερες υπηρεσίες στους γέροντές μας και να δώσουμε λύση στους εργαζόμενους μας με την επίλυση του οικονομικού προβλήματος που αντιμετωπίζουν αυτοί και οι οικογένειές τους.

Τι εύχεστε για το νέο έτος;

Εύχομαι δύναμη σε όλο τον κόσμο για να μπορέσει να αντιμετωπίσει όλα τα προβλήματα που του έχουν δημιουργήσει έναν ασφυκτικό κλοιό και δεν τον αφήνουν να ’ναι ελεύθερος και να νιώσει μικρές χαρές της ζωής και να μη χάσει την πίστη και την ελπίδα του στον Θεό και στους ανθρώπους.