Κονίτσης Ανδρέας: Οχι στον Οικουμενισμό

Δημιουργηθηκε στις Τρίτη, 02 Απριλίου 2013

Γράφτηκε από τον/την Ι.Μ. Κονίτσης - 13.05

​

Τὴν Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας, ἡ Ἐκκλησία μας ἑορτάζει τὸν θρίαμβο τῆς Ὀρθοδοξίας μας μὲ τὴν ἀναστήλωση τῶν ἱερῶν εἰκόνων. Ὁ θρίαμβος αὐτός σημειώθηκε τόν ἔνατο αἰώνα μ. Χ . ὅταν ἡ αὐτοκράτειρα τοῦ Βυζαντίου Ἁγία Θεοδώρα, μετά ἀπό τόν θάνατο τοῦ συζύγου της καί αὐτοκράτορος Θεοφίλου , ἔβαλε τέρμα στήν Εἰκονομαχία, καὶ ἀναστήλωσε τίς ἱερές εἰκόνες τό ἔτος 843 μ.Χ. Αὐτή τή γιορτή, ἀδελφοί, γιορτάζουμε σήμερα.

Τήν ἀναστήλωση τῶν ἱερῶν εἰκόνων καί κατ’ ἐπέκταση τήν νίκη τῆς Ὀρθοδοξίας , ἡ ὁποία ἐπολέμησε ἑκατό καί πλέον χρόνια τούς εἰκονομάχους αὐτοκράτορες, τούς πατριάρχες - κάποιους πατριάρχες εἰκονομάχους - καί τελικῶς ἐνίκησε καί ἐθριάμβευσε. ​Ἔχουν περάσει ἀπό τότε χίλια ἑκατόν ἑβδομήντα χρόνια.

Μεσολάβησε ἡ ἀπόσχιση τοῦ δυτικοῦ χριστιανικοῦ κόσμου ἀπό τήν Μία, τήν Ἀληθινή Ἐκκλησία, τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Αὐτό ἔγινε τό 1054 μ.Χ. Μετά ἀπό πέντε αἰῶνες ὁ χριστιανισμός τῆς Δύσεως διεσπάσθη μέ τήν πρωτοβουλία τοῦ Λουθήρου καί ἄλλων Προτεσταντῶν ἡγετῶν. Αὐτό πάλι ἔγινε τό 1517. Κι ἔφτασε σήμερα ὁ Προτεσταντισμός, ἡ Διαμαρτύρηση δηλαδή, νά ἀριθμεῖ περί τίς χίλιες (1.000) καί πλέον αἱρέσεις καί παραφυάδες, πολλές ἀπό τίς ὁποῖες δέν δέχονται τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, ἄλλες δέν δέχονται τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο, τούς Ἁγίους, τίς Εἰκόνες καί τά Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας τά ὁποία μᾶς τά παρέδωσαν οἱ Ἀπόστολοι ὡς τήν πιό πολύτιμη παρακαταθήκη.

​Τό χειρότερο, ὅμως, εἶναι ὅτι ὁ Προτεσταντισμός μέ προεξάρχουσα τήν λεγομένη Ἀγγλικανική «Ἐκκλησία» - ἄν τό εἴδατε ἴσως κι αὐτές τίς ἡμέρες μέ τήν ἐνθρόνιση τοῦ λεγομένου Ἀρχιεπισκόπου τοῦ Καντέρμπουρι (Canterbury) - ἡ Ἀγγλικανική, λοιπόν, Ἐκκλησία χειροτονεῖ ἀπό τινων ἐτῶν καί γυναῖκες Ἱερεῖς καί Ἐπισκόπους.

Καί τό ἀκόμα πιό χειρότερο ἀπό αὐτό, εἶναι ὅτι εὐλογεῖ καί γάμους ἀνθρώπων πού ἀνήκουν στό ἴδιο φύλο, δηλαδή εὐλογεῖ γάμους ὁμοφυλοφίλων. Καί ἡ ἀντίθεση ἡ μεγάλη του Προτεσταντισμοῦ εἶναι ὅτι, ἐνῶ μέ τίς ὑποχωρήσεις αὐτές μεταβάλλει τήν κοινωνία σέ Σόδομα καί σέ Γόμορρα, λέει τί · λέει ὅτι μελετάει τήν Βίβλο, ἡ ὁποία Βίβλος, ὅμως, εἶναι κάθετα ἀντίθετη μέ αὐτές τίς πρακτικές.

Τίς καταδικάζει ἀπόλυτα. Τί μελέτη τῆς Βίβλου κάνουν δηλαδή ; Ἐγώ προσωπικῶς δέν μπορῶ νά τό καταλάβω αὐτό. ​ Ἀπό τήν ἄλλη πλευρά τώρα. Ὑπάρχει ὁ Παπισμός μέ τό κράτος τοῦ Βατικανοῦ. Τό κράτος τοῦ Βατικανοῦ εἶναι ἕνα καθαρῶς κοσμικό καί πολιτικό κράτος .Ἔχει τό Πρωτεῖο καί τό Ἀλάθητο τοῦ Πάπα, ὁ ὁποῖος ἐπιδιώκει νά εἶναι ἕνας θρησκευτικός πλανητάρχης. Ἔχουμε τόν πλανητάρχη τῆς πέραν τοῦ Ἀτλαντικοῦ ὑπερδυνάμεως , ἔχουμε ὅμως καί τόν Πάπα ὡς πλανητάρχη · θρησκευτικό καί πολιτικό πλανητάρχη. Καί πλέον ἔχει καί τήν σατανικῆς ἐμπνεύσεως Οὐνία σάν σφήνα στά πλευρά τῶν Ὀρθοδόξων. ​

Τώρα, ἀπό τά μέσα τοῦ περασμένου αἰώνα, τοῦ εἰκοστοῦ αἰώνα, καί συγκεκριμένα τό ἔτος 1948, ξεκίνησε μία κίνηση στήν Εὐρώπη πού ὀνομάστηκε Οἰκουμενική κίνηση. Αὐτή ἔχει σκοπό τήν προσέγγιση τῶν χριστιανικῶν ὁμολογιῶν . Ἐξάλλου ἀπ’ τό 1980 ξεκίνησε ἐπίσημα ὁ διάλογος τῆς Ὀρθοδοξίας μέ τήν παπική ἐκκλησία καί ἀκολούθησαν οἱ διάλογοι μέ τούς Παλαιοκαθολικούς, τούς Ἀγγλικανούς, τούς Λουθηρανούς καί ἄλλους χριστιανούς, πού ἀποτελοῦν διάφορες αἱρετικές ὁμάδες.

Βέβαια ἔχουν περάσει τώρα τριάντα (30) καί πλέον χρόνια ἀπό τήν ἔναρξη τῶν ἐπισήμων αὐτῶν διαλόγων, ἀλλά σήμερα ὅμως - κατά κοινήν ὁμολογίαν - οἱ διάλογοι αὐτοί ἔχουν βαλτώσει , δέν ἔχουν ἀποδώσει τίποτα. Δυστυχῶς, ὅμως, ὑπάρχει καί κάτι χειρότερο πέραν τῶν διαλόγων αὐτῶν.

Ὑπάρχουν οἱ συμπροσευχές κάποιων ἡγετῶν τῆς Ὀρθοδοξίας μέ τούς αἱρετικούς χριστιανούς τῆς Δύσεως. Ἔτσι λοιπόν ἡ κίνηση αὐτή , ἡ λεγομένη ἀρχικῶς Οἰκουμενική κίνηση, ἔχει καταλήξει νά γίνει Οἰκουμενιστική κίνηση, διότι προσεύχονται Παπικοί, Ὀρθόδοξοι, Ἀγγλικανοί, Διαμαρτυρόμενοι, «κάθε καρυδιᾶς καρύδι», στά τελευταῖα δέ χρόνια ἔχουμε συμπροσευχές καί μέ ἀνθρώπους ἄλλων θρησκειῶν ὅπως Μωαμεθανούς, Ἰνδουϊστές καί οὕτω καθεξῆς.

Τί γίνεται ὅμως τώρα ; Τά Μ.Μ.Ε. διαφημίζουν αὐτές τίς προσευχές, τίς συμπροσευχές. Καί τί λένε ; « Ὅλοι ἕνα εἴμαστε. Γιατί νά ’μαστε λοιπόν χωρισμένοι , ἐδῶ οἱ Ὀρθόδοξοι, ἐκεῖ οἱ Παπικοί , παραπέρα οἱ Ἀγγλικανοί κ.ο.κ. ; ».« Νά ἑνωθοῦμε»,προσέξτε,«νά ἑνωθοῦμε ἀλλά ὁ καθένας νά κρατάει τά δικά του πιστεύματα ».

Δηλαδή , ἄν μου ἐπιτρέπεται ἡ ἔκφραση, ἕνας «ἀχταρμάς θρησκευτικός» ὁ ὁποῖος θά τά περιλαμβάνει ὅλα· ἀλλά αὐτό ὅμως ἀδελφοί μου δέν εἶναι ἕνωση , εἶναι ἐμπαιγμός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Βέβαια πρέπει νά ὁμολογήσουμε ὅτι ὑπάρχουν στίς αἱρέσεις αὐτές , καί στόν Παπισμό καί στούς ἄλλους χριστιανούς, ὑπάρχουν κάποιοι ἀξιόλογοι ἄνθρωποι , μέ εὐσέβεια, ἄν θέλετε, πού ἀγαποῦν τήν Ὀρθοδοξία ,πού θέλουν οἱ δικές τους Ὁμολογίες νά προσέλθουν στήν Ἐκκλησία - ἐμεῖς ἔτσι τήν ἐννοοῦμε τήν ἕνωση - νά προσέλθουν καί νά γίνουν Ὀρθόδοξοι · ἀλλά, δυστυχῶς, οἱ φωνές τους πνίγονται ἀπό τίς φωνές τῶν ἄλλων, τῶν Οἰκουμενιστῶν , πού ἔχουν καταλάβει ὅλα τά μέσα ἐνημερώσεως , ὅλες τίς ἐφημερίδες καί προωθοῦν τά δικά τους τά σχέδια. ​Θά ἔλεγα ὅμως ὅτι τό εὐτύχημα εἶναι ὅτι τουλάχιστον ἐδῶ στήν Ἑλλάδα ὑπάρχουν πολλές φωνές οἱ ὁποῖες ζητᾶνε τήν ἀποχώρησή μας ἀπό τούς ἀτέρμονες διαλόγους, ἀλλά καί ἀπό τό Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν (Π.Σ.Ε.).

Τό Ἅγιον Ὅρος, πολλοί ἱεράρχες, ἄλλοι κληρικοί καί λαϊκοί, ἱεραποστολικές ἀδελφότητες καί θρησκευτικές ὀργανώσεις, προβάλλουν σθεναρή ἀντίσταση στά ἔργα, τά ἀνόσια, τῶν Οἰκουμενιστῶν.

Γι’ αὐτό δέν εἶναι περίεργο ὅτι οἱ Οἰκουμενιστές ἐνῶ ἀπέναντι τῶν ἑτεροδόξων εἶναι ἁβρότατοι καί εὐγενέστατοι, ἀπέναντι τῶν Ὀρθοδόξων, πού ἀντιστέκονται στά σχέδιά τους, ἔχουν νά ποῦν τούς πιό ἀπαξιωτικούς χαρακτηρισμούς. Προχθές μόλις ,διάβαζα σέ μία θρησκευτική ἐφημερίδα ἕνα ἄρθρο ἑνός Οἰκουμενιστοῦ , γηραιοῦ πλέον , «ἐν ἁμαρτίαις γηράσαντος» , θεολόγου, ὁ ὁποῖος ἐξαπολύει μύδρους πρός πᾶσαν κατεύθυνσιν.

Δηλαδή, ἐναντίον ἐκείνων, πού δέν συμφωνοῦν μέ τά σχέδια τῶν Οἰκουμενιστῶν. Αὐτά, ἀγαπητοί ἀδελφοί, σᾶς τά εἶπα ἔτσι ἐν συντομίᾳ καί συνοπτικά γιά νά γνωρίζετε τόν σύγχρονο ἀγῶνα τῆς Ὀρθοδοξίας νά κρατήσει ἀνόθευτη τήν πιστή , πού μέ ποταμούς αἱμάτων μᾶς παρέδωκαν οἱ Πατέρες καί οἱ Διδάσκαλοι τῆς Ἐκκλησίας. ​

Σ’ αὐτόν τόν ὡραῖο ἀγῶνα ,τόν ἀγῶνα τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, εἶναι στρατευμένη καί ἡ ἀκριτική Μητρόπολή μας , ἡ ὁποία ἀγρυπνεῖ καί προσεύχεται ὑπέρ τῆς τῶν πάντων ἑνώσεως, ὅπως λέμε σχεδόν σέ κάθε Ἀκολουθία, ἀλλά μέ τήν προϋπόθεση, οὔτε μία κεραία νά ξεφύγει ἀπό αὐτά πού μᾶς παρέδωσαν οἱ Πατέρες μας. Καί ἐπειδή οἱ Οἰκουμενιστές μιλᾶνε συνεχῶς γιά ἀγάπη καί ἀγάπη καί ἀγάπη, ἐμεῖς θά τούς ποῦμε, κι ἄλλοτε τό ’χω πεῖ ἀπό τήν θέση αὐτή , θά τό πῶ καί τώρα: Ἀγάπη πού δέν περιέχει μέσα τήν ἀλήθεια εἶναι ψεύτικη ἀγάπη. Ὅταν ἕνας ἄς ποῦμε εἶναι ἀσθενής βαριά , θά τοῦ πεῖς τί ἔχει γιά νά λάβει τά μέτρα του.

Ὅταν τοῦ πεῖς « - Ἐντάξει καλά εἶσαι, θά περάσει σέ μία ἑβδομάδα, θά σηκωθεῖς », αὐτό δέν λέει τίποτα. Ὁ ἄνθρωπος θά πεθάνει. Ἔτσι εἶναι κι ἐδῶ ἀδελφοί μου. Ἐάν δέν λέμε τήν ἀλήθεια στούς αἱρετικούς κι ἐκεῖνοι πλανῶνται κι ἐμεῖς πλανώμεθα καί τούς ὁδηγοῦμε στόν πνευματικό θάνατο.

Καί νά σᾶς πῶ τό ἑξῆς. Ἄν, ἄς ποῦμε, ἐρχόταν τώρα ἕνας Παπικός, θά τόν φιλοξενήσουμε , θά τοῦ προσφέρουμε ἕναν καφέ, ἕνα γλυκό, ἕνα ποτήρι νερό , ἕνα πιάτο φαγητό, ἄν χρειάζεται · μετά χαρᾶς θά τό κάνουμε αὐτό , ἀλλά μέχρι ἐκεῖ ὅμως. Στά θέματα τῆς Πίστεως δέν χωρεῖ συγκατάβαση.

Δέν μπορεῖ νά παίζουμε μέ τήν ἀλήθεια τῆς Πίστεώς μας. Ἄλλο ἡ φιλοξενία , ἄλλο ἡ ἀγάπη, κι ἄλλο ἡ τήρηση τῶν παραδεδομένων τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεώς μας. Γι’ αὐτό λοιπόν, ἀδελφοί μου, ἐμεῖς ἐδῶ στήν ἀκριτική Μητρόπολη, οἱ συνεργάτες μου κι ἐγώ καί ὅλοι οἱ χριστιανοί, θέλω νά πιστεύω , λέμε μέ ἱερή καύχηση αὐτά πού περιέχει «τό Συνοδικό» τῆς Ὀρθοδοξίας, πού μετ’ ὀλίγον θά ἀναγνώσουμε.

« Οἱ Προφῆται ὡς εἶδον, οἱ Ἀπόστολοι ὡς ἐδίδαξαν , ἡ Ἐκκλησία ὡς παρέλαβεν, οἱ Διδάσκαλοι ὡς ἐδογμάτισαν,.... ὁ Χριστός ὡς ἐβράβευσεν · οὕτω φρονοῦμεν, οὕτω λαλοῦμεν, οὕτω κηρύσσομεν, Χριστόν τόν ἀληθινόν Θεόν ἡμῶν... Αὕτη ἡ πίστις τῶν Ἀποστόλων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Πατέρων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Ὀρθοδόξων, αὕτη ἡ πίστις τήν Οἰκουμένην ἐστήριξεν... Τῶν τῆς Ὀρθοδοξίας προμάχων εὐσεβῶν Βασιλέων , ἁγιωτάτων Πατριαρχῶν , Ἀρχιερέων, Διδασκάλων, Μαρτύρων, Ὁμολογητῶν, Αἰωνία ἡ μνήμη». Ἀμήν, ἀγαπητοί ἀδελφοί.