Εδέσσης Ιωήλ: ''Ας φροντίσουμε να μεταδώσουμε στα παιδιά μας τα αγαθά'' (ΦΩΤΟ)

Δημιουργηθηκε στις Σάββατο, 31 Ιανουαρίου 2015

Γράφτηκε από τον/την Romfea.gr - 22.32

ΠΕΡΑΜΑ | ΘΑΝΟΣ ΘΑΝΟΠΟΥΛΟΣ

---

 

Το απόγευμα του Σαββάτου 31 Ιανουαρίου τελέσθηκε στην Ιερά Μονή Αγίων Πατέρων Σχιστού Περάματος Πανηγυρικός Εσπερινός, προεξάρχοντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Εδέσσης κ. Ιωήλ, συγχοροστατούντων του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη Νικαίας κ. Αλεξίου και του Θεοφιλεστάτου Επισκόπου Χριστιανουπόλεως κ. Προκοπίου και συμπροσευχομένων του Καθηγουμένου και αδελφών της Ιεράς Μονής.

Αξιοθαύμαστη ήταν η παρουσία των εκπαιδευτικών, των φοιτητών και των πολλών νέων από τις νεανικές ομάδες της Μητροπόλεως, που κατέκλυσαν το Καθολικό και το Αρχονταρίκι της Μονής.

Τον πανηγυρικό εξεφώνησε ο Σεβασμιώτατος κ. Ιωήλ με θέμα «Το μήνυμα των Τριών Ιεραρχών στην εκπαίδευση», ο οποίος συγκίνησε τους παρευρισκομένους με τον θερμό, γλαφυρό και ιδιαιτέρως ψυχωφελή λόγο του:

Η διαπαιδαγώγηση και η κατήχηση των παιδιών και των νέων δεν είναι πρόσφατη πνευματική εργασία των γονέων των παιδιών και των διδασκάλων της Εκκλησίας.

Βέβαια η κατήχηση με την μορφή, που έχει σήμερα, ίσως είναι θεσμός πρόσφατος κι όχι παλαιός.

Όμως από την παλαιά εποχή οι θεόπνευστοι της Εκκλησίας Πατέρες στις ομιλίες τους και στις κατηχήσεις τους έθιγαν τα θέματα αυτά και προσπαθούσαν να βοηθήσουν τους γονείς των παιδιών και των νέων να διαπαιδαγωγήσουν σωστά τα παιδιά τους.

Άλλωστε ο θεσμός των κατηχητικών σχολείων, των χριστιανικών ομάδων, συνάξεων, των φιλικών συντροφιών, των νεολαιών της Ορθοδόξου Εκκλησίας και όλων των άλλων ομάδων, που λειτουργούν με νέα μορφή και ονομασία μέσα στην Εκκλησία, έχουν σκοπό να συμπληρώσουν την πνευματική αγωγή, που έδωσαν στα παιδιά τους οι γονείς και να βοηθήσουν τους νέους να βιώσουν το Χριστό σωστά μέσα στην Εκκλησιαστική ζωή.

Η σημερινή σύναξη με την παρουσία των Επισκόπων επιβεβαιώνει την αλήθεια αυτή.

Η αδιαφορία του κόσμου, το κοσμικό πνεύμα, οι αντιλήψεις περί ζωής, οι ειρωνείες και οι υβριστικοί χαρακτηρισμοί δεν μειώνουν σε τίποτε την προσπάθεια των γονέων και της Εκκλησίας για μια σωστή κατήχηση των παιδιών.

Αυτοί, που ασχολούνται με το δύσκολο αυτό έργο, μπορούν να πουν μαζί με τον απόστ. Παύλο• «δεδοκιμάσμεθα υπό του Θεού πιστευθήναι το Ευαγγέλιον» (Α Θεσ. 2,4), η να πουν• «επαρρησιασάμεθα εν τω Θεώ ημών λαλήσαι προς υμάς το Ευαγγέλιον εν πολλώ αγώνι» (οπ.π. στιχ. 2), δηλ. ο Θεός μας έδωσε θάρρος, ώστε να σας κηρύξουμε το Ευαγγέλιο μέσα από πολλές δυσκολίες.

Οι ευσεβείς γονείς και οι δάσκαλοι του Ευαγγελίου έχουν να παλέψουν με πολλούς αντιπάλους στην προσπάθειά τους να διδάξουν στα παιδιά την αλήθεια του Χριστού.

Πρόσφατα στην ημερήσιο τύπο διαβάσαμε για μια καθηγήτρια, που στα επιμορφωτικά σεμινάρια των δασκάλων στη Χίο, ούτε λίγο ούτε πολύ απέρριψε το βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης σαν βιβλίο θεόπνευστο και το χαρακτήρισε πορνογραφικό.

Η διαπαιδαγώγηση των παιδιών δεν έχει σκοπό να βελτιώσει απλώς το χαρακτήρα τους, αλλά να τα κάνει ζωντανά μέλη του σώματος του Χριστού.

Για να τους ανοίξει τις πόρτες να ζήσουν τα βιώματα της Εκκλησίας μας, να τους μεταδώσει το Ορθόδοξο φρόνημα.

Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος κάπου γράφει•«Δια πασών όδευσον αμέπτως των ηλικιών του Χριστού και δυνάμεων, ως Χριστού μαθητής» (Ελ. Πατρ. 36,332).

Ο κάθε άνθρωπος, αλλά περισσότερο το παιδί, οφείλει να μάθει πως είναι μαθητής του Χριστού και ότι πρέπει να περάσει από όλες τις ηλικίες του Χριστού.
Τέτοιοι άνθρωποι, που πέρασαν από όλες τις ηλικίες του Χριτού, είναι οι άγιοι της Εκκλησίας μας.

Ο αοίδιμος π. Ιουστίνος Πόποβιτς το λέγει αυτό χαρακτηριστικά• «φωτισμένοι δάσκαλοι σήμερα, όπως και πάντοτε, πραγματικοί φωτιστές του κόσμου είναι οι Άγιοι» (Περιοδικόν «Σύναξη», τ. 8, (1983), σελ. 88).

Κατ ἀρχήν οι γονείς είναι υπεύθυνοι για το σπίτι τους• «Εκκλησίαν ποίησόν σου την οικίαν• και γαρ υπεύθυνος ει και των παιδίων και της των οικετών σωτηρίας•και καθάπερ ημείς υπέρ ημών απαιτούμεθα λόγον, ούτω και έκαστος υμών και υπέρ οικέτου και υπέρ γυναικός και υπέρ παιδός απαιτείται ευθύνας» (ΕΠΕ, 8,106-108), δηλ. κάνε το σπίτι σου Εκκλησία•γιατί είσαι υπεύθυνος και για των παιδιών σου και για των δούλων σου τη σωτηρία.

Και όπως ακριβώς εμείς για σας θα δώσουμε λόγο, έτσι και καθένας από σας είναι υπεύθυνος και για το δούλο του και για τη γυναίκα του και για το παιδί του, γράφει ιερός Χρυσόστομος.

Ο ίδιος πολλές φορές θα τονίσει πως το παιδί χρειάζεται και την κοσμική και την πνευματική παιδεία, αλλά προτεραιότητα και βαρύτητα δίνει στα πνευματικά χαρίσματα.

Τι θα ωφελήσει, γράφει,να σπουδάσεις το παιδί σου ρήτορα και να έχει ακονισμένη γλώσσα, αν δεν έχει τη φιλοσοφία, δηλ. την πίστη του Χριστού• «ου κωλύων παιδεύειν ταύτα λέγω, αλλά κωλύων εκείνοις μόνοις προσέχων» (πρβλ. ΕΠΕ, 21, 256-258).

Επίσης ο έτερος μέγας διδάσκαλος της Εκκλησίας Βασίλειος σε μια επιστολή του γράφει προς τον Ευστάθιον Σεβαστηνόν και θρηνολογεί, γιατί εδαπάνησε πολύν χρόνο για να μάθει μάταια πράγματα της «παρά του Θεού μωρανθείσης σοφίας».

Όταν δε μετά στράφηκε προς τη σοφία του Θεού, χαρακτηρίζει τον εαυτό του «ώσπερ εξ ύπνου βαθέος εξαναστάντα», σαν να σηκώθηκε από βαθύ ύπνο (ΕΠΕ τ. 2ος, σελ. 71).

Δεν καταδικάζει την κοσμική σοφία, αλλά προτρέπει τους νέους να παίρνουν σαν τις μέλισσες από την κλασσική παιδεία τα ωφέλιμα.

Πολύ συγκινητική είναι η ομολογία του πως κράτησε την πίστη του, όπως την παρέλαβε από τη μητέρα του και τη μάμμη του Μακρίνα• «...εκ παιδός έλαβον έννοιαν περί Θεού παρά της μακαρίας μητρός μου και της μάμμης Μακρίνης, ταύτην αυξηθείσαν έσχον εν εμαυτώ» (οπ.π. σελ. 74).

Αύξησε την πίστη, που του φύτεψαν μέσα του η μητέρα του και η γιαγιά του. Η παιδική ηλικία είναι ο ρυθμιστής όλης μας της ζώης.

Στην ηλικία αυτή μπαίνουν τα θεμέλια των αρετών, αλλά και ριζώνουν τα πάθη και οι παντοειδείς αμαρτίες.

Δεν θα θέλαμε να αφήσουμε στο σημείο αυτό έξω τον άγιο Γρηγόριο το Θεολόγο.

Ο άγιος αυτός υψιπέτης της θεολογίας μιλώντας σε ένα από τα ποίηματά του για τη μητέρα του λέγει πως χάρισε στα παιδιά της ένα πολύτιμο στολίδι.

Όπως σήμερα οι γονείς κρεμούν στο λαιμό των παιδιών τους χρυσά παριδέραια, έτσι έκανε και αυτή. Ας ακούσουμε καλύτερα τι λέγει ο ίδιος•« Η μεν αρ ἐκ πατέρων θεοτερπέα πίστιν άγουσα, σειρήν χρυσείην περιβάλλετο παιδίν εοίσιν...», δηλ.

Η μητέρα παίρνοντας από τους γονείς της τη θεάρεστη πίστη, αλυσίδα χρυσή κρέμασε στο λαιμό των παιδιών της» (ποίημα Α , Περί των καθ ἑαυτόν, ΕΠΕ,τ. 10ος, σελ. 18).

Η χρυσή αλυσίδα, που φόρεσε στα παιδιά της ήταν η θεάρεστη πίστη.

Η πίστη είναι το καλύτερο χρυσαφικό των παιδιών. Ο ίδιος ομολογεί πως επειδή γεννήθηκε αργά στη ζωή των γονιών (τη μητέρα του την ονομάζει οψιτόκον Σάρραν), τον αφιέρωσαν στο Θεό.

Ας γεννήσω αγόρι, είπε η μητέρα του, και ας μεγαλώσει μέσα στη μάνδρα σου, Κύριε. Γεννήθηκε με τις προσευχές της μητέρας του και αφιερώθηκε στην προσευχή του Θεού (οπ.π. σελ. 36 και εξ.)

Ας έλθουμε τώρα να δούμε μερικά σημεία, που προτείνουν οι άγιοι Ιεράρχες για την διαπαιδαγώγηση του παιδιού.

Ο ιερός Χρυσόστομος στις ομιλίες του τονίζει•«ου παύομαι και παρακαλών υμάς και δεόμενος και αντιβολών, ώστε προ των άλλων τέως υμών ρυθμίζειν τους παίδας» (ΕΠΕ, 30,638).

Σας παρακαλώ, γράφει ο άγιος, πριν από τις άλλες υποθέσεις σας να ρυθμίζετε την αγωγή των παιδιών σας. Εάν από την παιδική ηλικία τα παιδιά στερηθούν δασκάλους, τι θα γίνουν;

Υπάρχουν άνθρωποι, που παιδεύονται από κοιλίας μητρός μέχρι γήρατος και μόλις κατορθώνουν να πραγματοποιούν τους σκοπούς τους.

Αυτοί όμως που από τα προοίμια της ζωής τους στερούνται αυτά, «τι ουκ αν εργάσωνται δεινόν;» (οπ.π. σελ.638).

Ο άγιος Χρυσόστομος κάνει ένα δεύτερο βήμα. «Πως γαρ ουκ άτοπον εις τέχνας μεν εκπέμπειν και εις διδασκαλείον και πάντα πράττειν υπέρ τούτου, εν δε παιδεία και νουθεσία Κυρίου μη εκτρέφειν τα παιδία;» (ΕΠΕ,21,252).

Δεν είναι παράξενο (παράλογο) να στέλνεις τα παιδιά σου στις τέχνες και σε διδασκαλείο και να κάνεις τα πάντα γι αὐτά, και από την άλλη μεριά να μην εκτρέφεις τα παιδιά σου με παιδεία και νουθεσία Κυρίου.

Μεγάλο γεγονός είναι να παιδεύει κάποιος τα παιδιά του, αλλά μεγαλύτερο είναι να τα διαπαιδαγωγεί εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου.

Προτείνει ο άγιος για τη σωστή διαπαιδαγώγηση των παιδιών διηγήσεις από την αγία Γραφή.

Ας αναφέρουμε επιγραμματικά μερικές σκέψεις, που διατυπώνει. (όλα τα κατωτέρω εις τον 30ον της ΕΠΕ,από 654-668).

Δεν επιτρέπεται να τρέφονται τα παιδιά με γραώδεις και ληρώδεις μύθους. Π.χ. ο δείνα έκανε αυτό στην δείνα, ο υιός του βασιλέως και η μικρότερη θυγατέρα του έκαναν αυτό κ.λ.π.

Να διηγούμαστε ιστορίες από την αγία Γραφή. Π.χ. την ιστορία του Κάϊν και του Άβελ και μάλιστα να καταγλυκαίνουμε τη διήγηση, ώστε να τις δέχεται το παιδί και να αισθάνεται χαρά και τερπνότητα. Να τα επαναλαμβάνουμε συχνά και μάλιστα, όταν καταλάβει (χωνέψει) το διήγημα, «τότε αυτώ το κέρδος ερείς... όρα όσον κακόν η γαστριμαργία• Όρα όσον κακόν εστί φθονείν αδελφόν ...».

Να μην αρκείσαι μόνο στη διήγηση, αλλά να οδηγείς το παιδί και στην Εκκλησία, και μάλιστα, όταν διαβάζεται η διήγηση που του είπες.

Όταν μεγαλώσει να λες και «φοβερώτερα διηγήματα». Όταν είναι σε απαλή ηλικία, να μη φορτώνεσαι στο παιδί.

Όταν όμως φθάσει δεκαπέντε ετών και περισσότερο «ακουέτω τα περί γεέννης». Όταν φθάσει δέκα οκτώ, μίλησέ του για τον κατακλυσμό, για τα Σόδομα και τα γεγονότα της Αιγύπτου, όσα περιέχουν την κόλαση. Μάλιστα να διηγείσαι πλατειά.

Όταν αυξηθεί πολύ, να του μιλήσεις για την Καινή Διαθήκη, για τη χάρη, για την καταδίκη. «Τούτοις περίφραττε αυτού την ακοήν τοις διηγήμασι και μυρίοις ετέροις και οίκοθεν παρεχόμενος τα υποδείγματα» (οπ.π. σελ. 67Ο).

Επίσης και ο μέγας Βασίλειος συμφωνεί σ αὐτά. Λέγει πως οι ιστορίες των Γραφών είναι κατάλληλο φάρμακο στα αρρωστήματά μας.

«Ο μεν φίλος της σωφροσύνης ανοίγει συνεχώς την ιστορία του Ιωσήφ και διδάσκεται απ αὐτές τις σώφρονες πράξεις, ευρίσκοντας αυτόν όχι απλώς εγκρατή έναντι των ηδονών, αλλά και σταθερώς κλίναντα προς την αρετήν...»

Το ίδιο μπορεί να διδαχθεί και από τον Ιώβ, ο οποίος ήταν σταθερός στο Θεό σε όλες τις καταστάσεις.

«Και γενικώς, όπως οι ζωγράφοι, όταν ζωγραφίζουν εικόνες από πρότυπα αποβλέποντας εις παράδειγμα, προσπαθούν να μεταφέρουν τον χαρακτήρα του προτύπου στο καλλιτέχνημά τους, έτσι και όποιος προσπαθεί να καταστήσει τον εαυτό του τέλειο σε κάθε είδος αρετής, πρέπει να προσβλέπει στους βίους των αγίων, σαν αγάλματα κινούμενα και δρώντα, και να οικειοποιήται την αγαθότητά τους με τη μίμηση» (Προς τον φίλον Γρηγόριον, ΕΠΕ, τ.1ος , σελ. 66-69).

Ας κάνουμε μερικά σχόλια πάνω σ αὐτά. Η Σοφία Κουλόμζιν στο βιβλίο της «Το Ορθόδοξο βίωμα και τα παιδιά μας» (Εκδόσεις Ακρίτα, 1989, σελ. 167) λέγει τα εξής σημαντικά•

Στην πρώϊμη ηλικία των 5, 6, 7 ετών, που τα παιδιά είναι δεμένα με την οικογένεια καλόν είναι να διδάσκονται βιβλικές ιστορίες δεμένες με την οικογένεια. Π.χ. η ιστορία του Νώε, η γέννηση του Χριστού κ.λ.π.

Να απευθύνονται οι ιστορίες στις πέντε αισθήσεις και να ζητούν συμμετοχή ενεργό των παιδιών.

Τα παιδιά μπορούν να δραματοποιήσουν τις ιστορίες η να τις αποδόσουν με ποικίλους τρόπους (να αρχίσουν να κλαίνε κ.λπ.).

Σκοπός των επιλεγομένων ιστοριών είναι να εμπλουτισθεί η αντίληψη των παιδιών πάνω στο τι είναι καλό και τι είναι κακό.

Σε παιδιά 8, 9, 10 ετών συζητούμε πάνω σε αγιογραφικές ιστορίες και σε γεγονότα τέτοια, ώστε τα παιδιά να μπορούν να αιτιολογήσουν το νόημα της

Ιστορίας. Π.χ.για τον Ιωνά (Ο άνθρωπος ήθελε να ξεφύγει από το Θεό). Οι διηγήσεις να είναι και μέσα στο πλαίσιο της σωτηρίας μας (διηγήσεις από τη ζωή του Χριστού).

Σε παιδιά 11, 12, 13 ετών μπορούμε να τους μιλήσουμε με ιστορίες αγιογραφικές, που περιέχουν το πρόβλημα της ηθικής σύγκρουσης (πύργος Βαβέλ, Πέτρος - Ιούδας, απόστολος Παύλος κ.λ.π.)

Σε παιδιά 14, 15, 16 μπορούμε να πούμε ιστορίες των πρώτων χριστιανικών χρόνων, που θα χρησιμεύσουν ως μία διαφωτιστική εισαγωγή στο πρόβλημα των σχέσεων μέσα στην κοινότητα (μελέτη δυσκολωτέρων παραβολών από την Καινή Διαθήκη, παραβολές από τη Βασιλεία, παραβολές κρίσεως, το σχέδιο του Θεού για τη σωτηρία του κόσμου.

Είναι πολύ σημαντικό να βοηθήσουμε τους νέους να καταλάβουν ότι ένα «συμβολικόν νόημα», δεν είναι ένα«φανταστικό νόημα»(οπ.π. από 167-215 σελ.).

Πριν κλείσω το κεφάλαιο αυτό θα ήθελα να αναφέρω και μια άλλη πρόταση, που κάνει ο άγιος Χρυσόστομος.

Στο παιδί εκτός από την παράθεση των διηγήσεων πρέπει να δώσουμε και άλλες τέρψεις. «Προς άνδρας αγίους απάγωμεν, άνεσιν παρέχωμεν...» (ΕΠΕ, τ. 30ος, σελ. 690).

Να οδηγήσουμε τα παιδιά σε αγίους άνδρες, ώστε να δουν εφαρμοσμένες στα πρόσωπά τους την αλήθεια των μαθημάτων, που τους κάναμε.
Οι άγιοι αυτοί άνδρες εκτός από τους ζώντες σε κάθε εποχή (αββάδες, Γεροντάδες, πνευματικούς, κληρικούς κ.λ.π.), τέτοιοι ευρίσκονται και στους βίους των αγίων.

Είναι γνωστό πως η Μακρίνα, η γιαγιά του μ. Βασιλείου συχνά εδιηγείτο τη ζωή του αγίου Γρηγορίου του Νεοκαισαρείας του θαυματουργού στα εγγόνια της και η επίδραση αυτή της ζωής του αγίου ήταν τεράστια.

Ας ακούσουμε τον ίδιο πως το λέγει•«Πίστεως δε της ημετέρας τις αν και γένοιτο εναργεστέρα απόδειξις η ότι τραφέντες ημείς από τήθη μακαρία γυναικί παρ ὑμῶν ωρμημένη; Μακρίναν λέγω την περιβόητον, παρ ἧς εδιδάχθημεν τα του μακαριωτάτου Γρηγορίου ρήματα όσα προς αυτήν ακολουθία μνήμης διασωθέντα αυτή τε εφύλασσε και ημάς έτι νηπίους όντας έπλαττε και εμόρφου τοις της ευσεβείας δόγμασιν», δηλ. της δε ιδικής μας πίστεως ποία απόδειξις θα ήτο σαφέστερη από το ότι ημείς ανατραφήκαμε από τη μάμμη, μακαρία γυναίκα, που προερχόταν από το μέρος σας;

Εννοώ την περιβόητη Μακρίνα,από την οποία διδαχθήκαμε τα λόγια του μακαριωτάτου Γρηγορίου, τα οποία διασωθέντα μέχρις αυτής με την αδιάσπαστη μνήμη, φύλαγε η ίδια, και με τα οποία έπλαττε και διαμόρφωνε εμάς στα δόγματα της ευσεβείς (επισ. 204, Προς Νεοκαισαρείς, ΕΠΕ, 3,171).

Άλλωστε είναι γνωστή η θέση του π. Ιουστίνου πως οι βίοι των αγίων είναι η μοναδική Παιδαγωγική της Ορθοδοξίας (Άνθρωπος και Θεάνθρωπος, εκδόσεις «Αστήρ», σελ. 91.).

Πράγματι η οικογένεια είναι παλαίστρα αρετής για τα παιδιά (Ιω. Χρυσ. ΕΠΕ, 9,376).

Μέσα εκεί γυμνάζεται το παιδί για να βγει στον εύριπο των κακών, που είναι η αγορά και για συναναστροφή του με τον άλλο κόσμο. Όλοι μας κουβαλάμε τις φυσικές καλές η κακές μας ροπές, αλλά έχουμε και τις επίκτητες συνήθειες, που πήραμε από τους γονείς μας, είτε καλές είτε κακές.

Γι αὐτό ας φροντίσουμε να μεταδόσουμε στα παιδιά μας τα αγαθά κι όχι ψυχοφθόρες καταστάσεις.

Στο σημείο αυτό θα ήθελα να θίξω και ένα ακόμη σημείο• Τη συνεργασία των γονιών με το δάσκαλο.

Ο ιερός Χρυσόστομος λέγει πως ο γονιός σαν παιδαγωγός δεν πρέπει να εναντιώνεται στο δάσκαλο, αλλά να τον βοηθεί, γιατί απαλλάσσει το νέο από κάθε κακία και τον προετοιμάζει με κάθε επιμέλεια να δεχθεί από το δάσκαλό του τα μαθήματα• «ο παιδαγωγός ουκ εναντιούται τω διδασκάλώ, αλλά και συμπράττει...»(ΕΠΕ,20,314).

Μπροστά στη σημερινή εποχή, που οι άνθρωποι δεν έχουν το αίσθημα ευθύνης για τα παιδιά τους, όπως σημειώνουν οι τρεις Ιεράρχες και οι δάσκαλοι έχουν απωλέσει την αντίληψη για την ιερότητα της εργασίας τους, που οι αγώνες για την αρετή έχουν υποχωρήσει και οι προσπάθειες για τον πλουτισμό έχουν ενταθεί, είναι δύσκολο να μιλήσει κάποιος για τέτοια θέματα.

Μπορούμε όμως να πούμε πως η Εκκλησία μπροστά σε κάθε παιδί βλέπει την εικόνα του Θεού και τη μορφή του θείου Λόγου.

Ακόμη εκείνο που θέλουμε να τονίσουμε είναι πως η Εκκλησία σαν θεσμός τα παιδιά «από τη νηπιακή τους ηλικία τα δέχεται στη μεγάλη οικογένεια των αγίων.

Τα βαπτίζει και τα κοινωνεί και με ειδικές ευχές τα προσέχει στην ανάπτυξή τους και τα συνοδεύει, όταν πάνε στο σχολείο και μάθουν γράμματα...(Γι αὐτό) θα προτρέψουμε και θα παρακαλέσουμε τους γονείς να μην ξεχνάνε τα χρέη τους για τα παιδιά τους• όχι να τα προτρέπουν, αλλά να τα παίρνουν από το χέρι και να τα φέρνουν στη θεία Λειτουργία» (Μητροπολίτου Κοζάνης Διονυσίου, ΛΟΓΟΣ ΟΙΚΟΔΟΜΗΣ, ερμηνεία εις την θείαν Λειτουργίαν, σελ. 28, έτος 1982).

Άλλο πράγμα είναι να λέει κάποιος στο παιδί του, «πήγαινε στην Εκκλησία» κι άλλο να πηγαίνουν γονείς και παιδιά στην Εκκλησία. Είναι μεγάλη ευλογία στο σπίτι τα παιδιά.

Λέγεται για τον Λεωνίδη, τον πατέρα του Ωριγένη, πως όταν ήταν ο Ωριγένης στην κούνια, πήγαινε κρυφά, όταν κοιμόταν, και τον φιλούσε στο στήθος.
Αισθανόταν και έβλεπε στο νήπιο εκείνο, την παρουσία του Θεού στο σπίτι του (οπ.π. ΟΙΚΟΔΟΜΗ, γραπτόν κήρυγμα Ιεράς Μητροπόλεως Κοζάνης, έτους 1959, σελ. 3, φ.35).

Μέσα στην οικογένεια ανατρέφεται το παιδί και στο σχολείο παιδεύεται. Βέβαια η καλλιέργεια και υποδομής της παιδικής ψυχής είναι έργο πρώτα της οικογένειας και μετά του Σχολείου και της Εκκλησίας μας.

Γονείς και δάσκαλοι οφείλουν να δώσουν στα παιδιά μας και τη γνώση και τη μόρφωση.

Ένας λαμπρός σύγχρονος Επίσκοπος και θεολόγος, που μόλις πρόσφατα κοιμήθηκε εν Κυρίω, γράφει•«Άλλο επιστήμη και τεχνική και άλλο παιδεία. Άλλο μάθησις και άλλο μόρφωσις. Άλλο γνώσις και άλλο ήθος. Διαχωρίσατε (απευθύνετε στους μαθητές) την απλήν γνώσιν από την όντως παιδείαν•παιδείαν την έσω και την θύραθεν, την χριστιανικήν και την Ελληνικήν. Η μάθησις είναι τα περί τον άνθρωπον•η παιδεία είναι ο άνθρωπος.

Η μάθησις είναι το ποσόν των γνώσεων•η παιδεία είναι το ποιόν της γνώσεως, η αρετή» (ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ Λ. ΨΑΡΙΑΝΟΥ, ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΣΕΡΒΙΩΝ ΚΑΙ ΚΟΖΑΝΗΣ, ΕΠΙ ΠΤΕΡΥΓΩΝ ΑΝΕΜΩΝ, ΚΟΖΑΝΗ 1988, σελ. 217).

Βλέπουμε το πνεύμα των Τριών Ιεραρχών να διαποτίζει μέχρι σήμερα τους ποιμένες της Εκκλησίας μας.

Οι τρεις Ιεράρχες ήσαν «παιδείας γεγονότες απάσης έμπλεοι», αλλά και «άριστοι εν πάσι τοις έργοις αυτών».

Συνδύαζαν τη μεγάλη πίστη με τη βαθειά γνώση, την ευσέβεια με την ελληνομάθεια (οπ.π. Μικρός Συναξαριστής, Ιανουαρίου 1).

Προικισμένοι με φυσική ευφυϊα, πρόσθεσαν σ αὐτά και τους καρπούς της σπουδής και της επιμελείας τους.

Κάπως έτσι πρέπει να είναι και η παιδεία των παιδιών μας και στον τωρινό καιρό.

Με το πνεύμα αυτό χαιρετίζουμε τη σημερινή σύναξη της Ι.Μ. Νικαίας προς τιμήν των εκπαιδευτικών, εδώ στη Μονή των Αγίων Πατέρων της Ιεράς Μητροπόλεως Νικαίας, που είναι τόσο ζωντανή και δίνει την παρουσία της και το στίγμα της στους εγγύς και τους μακράν.

Στην Μητρόπολη που χρόνια τώρα με την στιβαρή εποπτεία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη Νικαίας κ. Αλεξίου και των συνεργατών του, μεταφέρει το μήνυμα του Ευαγγελίου σε κάθε άνθρωπο κάθε ηλικίας.

Στην Μητρόπολη που την εκπαίδευση των νέων την έχει στις πρώτες επιλογές της, αλλά και την στήριξη των γονέων το ίδιο, μία Μητρόπολη που αποτελεί υπόδειγμα για πολλές άλλες, παρηγοριά στο καιρό μας και για τους ανθρώπους της Εκκλησίας.

Ας ευχηθούμε ταπεινά η Ιερά Μητρόπολη να συνεχίζει την ζωή αυτή, να λειτουργεί όλο και πιο καλά να ενστερνίζεται το ζωοποιόν πνεύμα των Τριών Ιεραρχών.

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Νικαίας κ. Αλέξιος αφού ευχαρίστησε, συνεχάρη τον ομιλητή και ευχήθηκε στους εκπαιδευτικούς ο Κύριος, δια πρεσβειών των Τριών Ιεραρχών, να φωτίζει και να τους ενδυναμώνει στο υπεύθυνο παιδαγωγικό έργο τους.

Ακολούθως παρετέθη μοναστηριακή τράπεζα σε όλους τους παρευρισκομένους.