Τριπόλεως Θεοφύλακτος: «Οι ισλαμιστές άρπαξαν τα πάντα...»

Δημιουργηθηκε στις Κυριακή, 22 Φεβρουαρίου 2015

Γράφτηκε από τον/την Η Καθημερινή - 17.12

Γράφει ο Σταύρος Τζίμας

Ο Μητροπολίτης Θεοφύλακτος δηλώνει «εξόριστος» στην Ελλάδα. Επί 22 έτη, ήταν ο πνευματικός ποιμένας των ορθοδόξων χριστιανών στη Λιβύη και «έδωσε ο Θεός», ή το έφερε η μοίρα, να βιώσει την εκδίωξή τους από τους ισλαμιστές μετά την «επανάσταση» και την αιματηρή ανατροπή του Καντάφι.

Ηταν, μάλιστα, ο τελευταίος χριστιανός που εγκατέλειψε –«αναγκαστικά κατόπιν εντολής του υπουργείου Εξωτερικών»– τη σπαρασσόμενη από τις συγκρούσεις και την επέλαση των ακραίων ισλαμιστών χώρα, κλείνοντας πίσω του την «πόρτα» στην προαιώνια χριστιανική παρουσία στη Λιβύη.

Φεύγοντας, με την ελπίδα (;) ότι κάποια μέρα θα επιστρέψει, άφησε τα κλειδιά του λεηλατημένου καθεδρικού ναού του Αγίου Γεωργίου στην Τρίπολη, όπου ιερουργούσε, σε μια παντρεμένη με Λίβυο Ελληνίδα, που όμως για να φροντίζει τον ναό κάπου-κάπου, ξεμυτίζει από το σπίτι με κίνδυνο της ζωής της κι έχοντας καλυμμένο με μαντίλα το πρόσωπο εξαιτίας του φόβου των ισλαμιστών.

«Είμαστε συγκλονισμένοι από αυτό που έγινε, ήταν φοβερό. Φαινόταν ότι θα υπήρχαν ακρότητες από τους φανατικούς αλλά δεν περιμέναμε τέτοιες φρικαλεότητες» λέει στην «Κ» ο τολμηρός ιεράρχης, σχολιάζοντας τον δημόσιο αποκεφαλισμό είκοσι ενός Αιγύπτιων χριστιανών Κοπτών από τζιχαντιστές, και περιγράφει τον εξαναγκασμό σε φυγή του χριστιανικού στοιχείου της Λιβύης.

«Η έδρα μου ήταν στην Τρίπολη, όπου μαζί με τη Βεγγάζη είχαμε δύο ναούς για τις θρησκευτικές ανάγκες των ορθοδόξων. Στη Λιβύη δεν υπήρχαν ντόπιοι χριστιανοί παρά μόνο μουσουλμάνοι. Οι χριστιανοί ήταν χιλιάδες Ελληνες, Ρώσοι, Ουκρανοί, Κύπριοι, αλλά και Λιβανέζοι και Σύροι που εργάζονταν σε μεγάλες κατασκευαστικές και πετρελαϊκές εταιρείες και αρκετοί είχαν και τις οικογένειές τους, ενώ άλλοι είχαν παντρευτεί ντόπιες...».

Οπως λέει ο κ. Θεοφύλακτος, μέχρι και τις αρχές του 2011, οπότε ξεκίνησε η εξέγερση με την ενεργό αεροπορική υποστήριξη των Δυτικών εναντίον του Καντάφι, συμβίωναν αρμονικά με τους μουσουλμάνους, ασκώντας ελεύθερα τα θρησκευτικά τους καθήκοντα.

«Τον Επιτάφιο τον περιφέραμε κάθε Πάσχα χωρίς κανένα απολύτως πρόβλημα στην κεντρική πλατεία της πρωτεύουσας Τρίπολης».

Η κατάληψη της Βεγγάζης

Οι πύλες της κολάσεως για τους χριστιανούς άνοιξαν από τον Φεβρουάριο του 2011, όταν τη Βεγγάζη κατέλαβαν εξεγερμένοι, ελεγχόμενοι από την Αλ Κάιντα.

«Εδιωξαν τους ιερείς, έφυγαν και οι χριστιανοί, λεηλάτησαν τον ναό μας, διακόπηκε κάθε επικοινωνία με την πόλη. Καθώς η “επανάσταση" εξαπλωνόταν και χανόταν κάθε έλεγχος, ο φόβος μας μεγάλωνε. Οι πρεσβείες έκλεισαν και οι διπλωμάτες έφυγαν, το ίδιο και οι ξένες εταιρείες με τους εργαζόμενους, κι έμεινα μόνος με τον πρόεδρο της ελληνικής κοινότητας. Οι συνθήκες ήταν τρομακτικά δύσκολες. Πηγαίναμε με τρόμο στην εκκλησία. Το Πάσχα του 2011, το γιορτάσαμε μέρα μεσημέρι φοβούμενοι τις συμμορίες και τους ισλαμιστές τη νύχτα. Μια μέρα μπήκαν στον ναό, άρπαξαν τα πάντα. Από εικόνες, ευαγγέλια, εκκλησιαστικά σκεύη μέχρι και τη μίτρα και τα άμφιά μου πήραν» λέει ο κ. Θεοφύλακτος.

«Οι ισλαμιστές έχουν φτιάξει χαλιφάτο στον νότο και στη Σύρτη και από εκεί εξορμούν για να καταλάβουν και την υπόλοιπη χώρα. Η κατάσταση είναι χαώδης, υπάρχουν δυο-τρεις κυβερνήσεις, συμμορίες ελέγχουν τις νύχτες τις πόλεις και τους δρόμους, τζιχαντιστές επιβάλλουν τους δικούς τους νόμους...».

Σε μια τέτοια κατάσταση, το ελληνικό υπ. Εξωτερικών κάλεσε, τον Αύγουστο του 2011, τον μητροπολίτη να εγκαταλείψει τη Λιβύη, αφήνοντας στο έλεος των φανατικών ισλαμιστών τη χριστιανική παρουσία, που έχει τις ρίζες της στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία.

«Πηγαινοερχόμουν για ένα διάστημα, για να ενθαρρύνω τους ελάχιστους που δεν μπόρεσαν να φύγουν, αλλά τώρα είναι πλέον αδύνατο να μπω στη Λιβύη», προσθέτει, εκφράζοντας παράπονο ότι ενώ τις πρώτες μέρες της εξέγερσης «ήμουν στα τηλέφωνα από το πρωί έως το βράδυ για να μιλάω στα ΜΜΕ για την τύχη των χριστιανών, τώρα πλέον μας ξέχασαν, δεν ενδιαφέρεται κανένας...».

Ετσι είναι. Οι προβολείς της δημοσιότητας έχουν πάψει από καιρό να «φωτίζουν» το συνεχιζόμενο δράμα των χριστιανών όχι μόνο στη Λιβύη αλλά και στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής.

Χρειάστηκε η χριστιανοσύνη να δεχθεί άλλο ένα αιματηρό χτύπημα με την πρόσφατη απάνθρωπη σφαγή των χριστιανών Κοπτών στη Λιβύη από το «Ισλαμικό Κράτος», για να συνειδητοποιήσει ότι οι τζιχαντιστικές ταξιαρχίες συνεχώς εξαπλώνονται.