Β´ Χαιρετισμοί της Θεοτόκου στον Αγ.Νικόλαο Σιάτιστας

Δημιουργηθηκε στις Κυριακή, 08 Μαρτίου 2015

Γράφτηκε από τον/την Siatistaagiosnikolaos.gr

Την Παρασκευή 6 Μαρτίου 2015, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης κ. κ. Παύλος, τέλεσε την Ακολουθία των Χαιρετισμών στην Υπεραγία Θεοτόκο, στον Ιερό Ναό του Αγίου Νικολάου Σιάτιστας και ανέγνωσε την Β΄ Στάση.

Στο λόγο του, ο Σεβασμιώτατος αναφέρθηκε στο πρόσωπο της Παναγίας, σημειώνοντας πως, «…Η Παναγία πάντοτε μας εισάγει στη χαρά της δόξης του Θεού.

Την υμνήσαμε, είπε, και απόψε για όλα τα μεγαλεία της και πάνω από όλα, για το μεγάλο γεγονός της ενανθρωπήσεως του Υιού και Λόγου του Θεού. Σ’ αυτό το γεγονός ήταν αφιερωμένοι όλοι οι στίχοι που διαβάσαμε απόψε.

Η Παναγία μας, μέσα από αυτό το γεγονός, πραγματοποίησε κάτι σημαντικό, μοναδικό και απαραίτητο για τον κάθε άνθρωπο, της κάθε εποχής.

Ακούσαμε τον υμνωδό της Εκκλησίας να την χαιρετίζει και να την δοξάζει λέγοντάς της «Χαίρε ανόρθωσις των ανθρώπων, χαίρε κατάπτωσις των δαιμόνων».

Και αυτός ο χαιρετισμός αφορά και στο άπαξ και στο πάντοτε. Το άπαξ είναι η αρχή. Είναι εκείνη η ώρα, που η Παναγία έρχεται να ανορθώσει τον πεπτωκότα άνθρωπο. Και αυτή η ανόρθωση είναι οντολογική. Ο άνθρωπος εξέπεσε της Θείας χάριτος, και εξέπεσε σε μία κατάσταση ζωής, που τον βασανίζει ακόμα. Στην κατάσταση του πόνου, της φθοράς και τελικά, του θανάτου.

Ο θάνατος δεν είναι κάτι, που ο Θεός έδωσε στον άνθρωπο. «Δεν εποίησε ο Θεός τον θάνατο». Ο θάνατος είναι η επιλογή του ανθρώπου, όταν ο άνθρωπος επέλεξε να διεκδικήσει τη θέωση και τη ζωή, χωρίς το Θεό.

Αλλά δεν υπάρχει άλλη ζωή έξω, από το Θεό. Και ο άνθρωπος τότε αντί να θεωθεί εξέπεσε, και η πτώση του ήταν πραγματικά οντολογική. Κατέστρεψε ριζικά την ανθρώπινη υπόστασή του.

Ο άνθρωπος έγινε άνθρωπος και έγινε ψυχή ζώσα, από τη στιγμή που ο Θεός ενεφύσησε την πνοή του. Και λέει χαρακτηριστικά το Ιερό κείμενο: «Και εγένετο τότε..» πότε; όταν ενεφύσησε στο πρόσωπον αυτού πνοή ζωής και «εγένετο ψυχή ζώσα».

Αλλά απ’ αυτήν την θεοειδεία ο άνθρωπος εξέπεσε, θέλοντας να θεωθεί, αλλά χωρίς το Θεό. Και τώρα αυτή η πτώση είναι πραγματικά συντριπτική. Ο άνθρωπος και να θέλει πια να σωθεί, δεν μπορεί. Και να θέλει πλέον να νικήσει το θάνατο, δεν μπορεί. Και να θέλει να δώσει νόημα στη ζωή του, δεν υπάρχει τέτοιο νόημα.

Μετά την πτώση του ανθρώπου, το νόημα της ζωής του ανθρώπου έγινε ο θάνατος. Έγινε η φθορά. Γιατί, δεν μπορεί πια με τις δικές του δυνάμεις να επιτύχει τίποτα.

Και τώρα μέσα στην ιστορία μπαίνει η Παναγία. Μια ταπεινή κόρη, η οποία όμως εμπιστεύεται το Θεό, δηλ. κάνει αυτό που δεν έκανε η πρώτη γυναίκα, η Εύα. Γιατί, ο Θεός, και το πρώτο ζευγάρι, το είχε προειδοποιήσει ότι, τη στιγμή που θα δοκιμάσετε, όχι απλά θα φάτε από τον καρπό ενός δέντρου, αλλά θα διακόψετε τη σχέση και την κοινωνία σας με το Θεό, θα πεθάνετε. Όχι σαν τιμωρία αλλά σαν συνέπεια. Και ο άνθρωπος τόλμησε και έβαλε στη ζωή του το θάνατο.

Πώς είναι δυνατόν ο πεσμένος άνθρωπος να σηκωθεί; Μας λέει ο υμνωδός, απευθυνόμενος στην Παναγία: «Χαίρε ανόρθωσις των ανθρώπων». Πώς ανόρθωσε τον πεπτωκότα άνθρωπο;

Όταν δέχθηκε στα άχραντα σπλάχνα της το Πνεύμα το Άγιο και δάνεισε στο Θεό την ανθρώπινη φύση της, που είναι και η δική μας ανθρώπινη φύση. Και ο Θεός «επέβλεψε επί την ταπείνωση της δούλης αυτού», και έλαβε την ανθρώπινη φύση μας, που την είχαμε υποτάξει στο θάνατο και την ένωσε με τον Θεό, με την Ζωή.

Δια της Παναγίας ο Θεός σαρκώνεται. Ο Υιός και Λόγος του Θεού, γίνεται Υιός του ανθρώπου, και στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού ενώνεται η ανθρώπινη φύση, που προσφέρει η Παναγία και η χάρη του Αγίου Πνεύματος, που προσφέρει ο Θεός. Και έτσι, πλέον, η ανθρώπινη φύση μας, κοινωνώντας για μία ακόμα φορά στο πρόσωπο του Χριστού, με το Θεό, τώρα πλέον γίνεται ικανή να νικήσει το θάνατο.

Γι αυτό και ο Χριστός, ως Θεός και άνθρωπος, θα κατέβει στο θάνατο. Ο θάνατος ήταν δικός μας, δεν μπορούσε να μην πεθάνει. Το ότι, πέθανε, τι αποδεικνύει; Ότι ήταν αληθινά άνθρωπος. Και γι’ αυτό μετέσχε στην αληθινή μας κληρονομία, το θάνατο.

Όμως, η διαφορά είναι ότι, ο Χριστός δεν μένει στο θάνατο, αλλά με την ανάστασή του, δεν ανασταίνεται μόνον ο ίδιος, αλλά συνανασταίνει την ανθρώπινη φύση και την μεταφέρει, με την Ανάληψή του, από εκεί που ξεκίνησε, στη Βασιλεία του Θεού. Έτσι, πλέον, ο άνθρωπος τώρα θεραπεύτηκε.

Ο άνθρωπος τώρα μπορεί. Ο άνθρωπος τώρα, εν Χριστώ και δια του Χριστού, μπορεί πλέον να γίνει μέτοχος της Θείας ζωής, από εκεί που εξέπεσε.

Έτσι, λοιπόν, με ένα τρόπο ουσιαστικό και αληθινό, η Παναγία ανορθώνει τον πεπτωκότα άνθρωπο και δίνει προορισμό στη ζωή του. Ο προορισμός του ανθρώπου μετά την πτώση, είναι ο θάνατος.

Ο προορισμός του ανθρώπου μετά τον Χριστό, είναι η Βασιλεία του Θεού. Την ίδια στιγμή, όμως, η ανόρθωσις του ανθρώπου είναι και η κατάπτωση και η συντριβή των δαιμόνων. Το έργο της πτώσεως, το επεξεργάστηκε έξυπνα ο διάβολος, εκμεταλλευόμενος τον εγωισμό του ανθρώπου. Γιατί, ήρθε και του είπε, ξέρεις γιατί ο Θεός δεν σε άφησε να δοκιμάσεις από τον καρπό αυτού του δένδρου;

Γιατί, αν δοκιμάσεις, θα γίνεις και συ Θεός. Και ο άνθρωπος, αντί να σκεφτεί ότι, αυτόν που του το ’λεγε, δεν τον είχε ξανασυναντήσει, δεν τον ήξερε. Δεν εμπιστεύεται στον Δημιουργό του, που τον τίμησε με την θεϊκή του δόξα, αλλά βλέπει ξαφνικά τον Θεό ως αντίπαλό του. Και υποκύπτει στην πρόταση του διαβόλου και οδηγείται στο θάνατο.

Βέβαια, ο διάβολος γέλασε μετά, με τον άνθρωπο. Γέλασε, θα μπορούσα να πω, με την αλαζονεία του ανθρώπου, που θέλησε να γίνει Θεός, χωρίς το Θεό! Και χάρηκε για την πτώση μας και την συντριβή μας. Γιατί, πίστεψε ότι ήταν τελειωτική.

Δεν μπορούσε να συλλάβει ο διάβολος, πόσο απέραντη είναι η αγάπη του Θεού και πως ο Θεός θα οικονομούσε τη σωτηρία μας, με σεβασμό στην ελευθερία μας, λαμβάνοντας την ανθρώπινη φύση μας και ενώνοντάς την στα άχραντα σπλάχνα της Παναγίας με τον εαυτό του!

Αυτό ήταν το λαμπροφόρο στρατήγημα του Θεού. Και έτσι, πλέον, η Παναγία έγινε η αιτία να καταστραφεί το έργο του διαβόλου και να ανορθωθεί ο πεπτωκώς άνθρωπος. Και γι’ αυτό την υμνεί ο υμνωδός, ως «αιτία της ανορθώσεως των ανθρώπων και της καταπτώσεως των δαιμόνων…»

Με τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη κ. Παύλο συμπροσευχήθηκαν οι Ιερείς του Ναού π. Βασίλειος και π. Νέστορας.