Προσφώνηση Θείας Λειτουργίας Μητρ. Ζακύνθου

Δημιουργηθηκε στις Κυριακή, 24 Αυγούστου 2008

Γράφτηκε από τον/την Romfea.gr

Η κατά Ζάκυνθον εκκλησιαστική ολκάς τιμά σήμερον εν πανηγυρική Θεία Λειτουργία, κατά τα είωθεν κρατήσαντα,

την ιεράν μνήμην του εν Αγίοις πατρός ημών Διονυσίου Αρχιεπισκόπου Αιγίνης, προστάτου, εφόρου και πολιούχου αυτής.

 

Δι’ ο και πρώτιστα πάντων δοξολογούμεν τον εν Τριάδι Θεόν, ότι κατηξίωσεν ημάς, ίνα, υπερβαίνοντες τας στροφάς της εγκοσμίου ιστορίας, προσάγωμεν την αναίμακτον θυσίαν. Πράττοντες δε τούτο, δεν ανατρέχομεν  την ιστορίαν, ουδέ προτιθέμεθα όπως δουλεύσωμεν τη θριαμβολογία.

 

Άλλωστε η Εκκλησία εν χρόνω και εν ιστορία πορευομένη, είναι τι πλέον και επέκεινα της ιστορίας. Η Εκκλησία καίτοι συμπλεκομένη τω δράματι της ιστορίας, ελέγχει, υπερβαίνει και τελικώς κρίνει την ιστορίαν. Διότι η Εκκλησία είναι συγχρόνως εν τη ιστορία οντολογική παρουσία υπεριστορικής διαστάσεως, της οποίας τα κύρια στοιχεία είναι εν ταυτώ σωτηριολογικά, πνευματολογικά και εσχατολογικά.

 

Εξ άλλου η Εκκλησία δεν θριαμβολογεί κατ’ έννοιαν ανθρωπίνης ιστορικής εμπειρίας. Διότι τον κόσμον αυτής δεν έχει εκ του κόσμου. Κοσμείται θεόθεν και είναι η Εκκλησία κόσμημα Θεού.

 

Ούτως εν τη Εκκλησία από αιώνος εις αιώνα και από γενεάς εις γενεάν, τελεσιουργούμεν το μυστήριον του αδαμάστου αιωνίου, δια μέσου του πανδαμάτορος χρόνου προς τον αιώνιον προορισμόν.

 

Ούτως εν τω μυστηρίω της Εκκλησίας ιερουργούμεν την απολύτρωσιν του χρόνου, και, διαμέσου των περιπετειών και των ιδιοτροπιών της ιστορίας, υπερβαίνομεν την ιστορικήν λογικήν και συνέπειαν, συνεπείς εις την λογικήν του Λόγου, παραδεδομένοι εις την περιπέτειαν του Θεού, και το παράδοξον κατακολουθούντες της αποστολικότητος.

 

Μακαριώτατε,

 

Προέρχεσθε εκ μιας ιστορικής και μαρτυρικής Εκκλησίας, διότι το εκ της ελευθερίας φως δεν έχει εισέτι φωτίσει κάθε γωνιά της ελληνικής γης, η οποία από αιώνων γνωρίζει τον διωγμόν, την θλίψιν, την αγωνίαν, αλλ’ εν ταυτώ και την πλουσίαν χάριν του Παναγάθου Θεού, όστις και φρουρεί και σκέπει και καθοδηγεί άπαν το ευσεβές ημών έθνος εις δόξαν και αγιασμόν.

 

Ευνόητος, όθεν, η συγκίνησις, διότι εν τω σεπτώ προσώπω της Υμετέρας φίλης Μακαριότητος, ατενίζομεν τον δεινώς δοκιμαζόμενον επί τρεις και πλέον δεκαετίας ευσεβή Κυπριακόν λαόν, όστις εις την εαυτού σάρκα βιοι τας τραγικάς συνεπείας της βιαίας εκτοπίσεως από των εστιών του, από την ιεράν των πατέρων του γην, κατά παραβίασιν κάθε εννοίας δικαίου και διεθνούς νομιμότητος.

 

Υπερπερισσεύει όμως η ελπίς. Ελπίς και βεβαιότης, οίτινες πηγάζουν εκ του τηλαυγούς της Ορθοδόξου ημών πίστεως φάρου, πολλώ δε μάλλον καθ’ ην στιγμήν της Κυπριακής Εκκλησίας προΐσταται ανήρ ιεροπρεπής και κεκοσμημένος υφ’ απάντων των προσόντων των εις ποιμένα αρμοζόντων της λογικής ποίμνης του Χριστού. Αγωνιστήν των Κυπριακών δικαίων από της παιδικής του ηλικίας.

 

Αλλ’ όμως «θαρσείτω λαός του Θεού»! Επαναλαμβάνω και πάλιν ότι είμαστε συνοδίται εν τη οδώ του μαρτυρίου επ’ ελπίδι ότι αυτός ο Κύριος πολεμήση τους εχθρούς ως παντοδύναμος.

 

Θαρσείτε διότι «αδελφός υπό αδελφού βοηθούμενος ως πόλις οχυρά...». Και με αναπεπταμένην την σημαίαν και την βοήθειαν του Παναγάθου Θεού, καθ’ όσον ο Θεός «δικαιοσύνας ηγάπησε», ατενίζομεν επί την ελπιδοφόρον Κυπριακήν αύριον, την αναστάσιμον και εαρινήν.

 

Την όντως πασχάλιον. Ότε μετά αγωνιστών και μαρτύρων θα συνεορτάσωμεν την μίαν και ηνωμένην Κύπρον.

 

Επί του παρόντος συνάδωμεν μετά του πυρφόρου της πατρίδος Ευαγόρου Παλληκαρίδου:

 

«Θα πάρω μίαν ανηφοριά

θα πάρω μονοπάτια

Να βρω τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά»

 

Μακαριώτατε,

 

Συσταυρωθέντες τω Κυρίω, προσβλέψαντες αίφνης συνετύχομεν Αυτώ, πορευομένω μετά Αγίων και Διονυσίου του μάκαρος και εφλέγοντο αι καρδίαι ημών.

 

Και είπομεν: «Κύριε, μείνον μεθ’ ημών, ότι προς εσπέραν εστί και κέκλικεν η ημέρα».

 

Και Εκείνος εισήλθεν του μείναι συν ημίν. Και διηνοίχθησαν ημών οι οφθαλμοί. Και μένει μεθ’ ημών εν τω θυσιαστηρίω τούτω εις τον αιώνα.

 

Αμήν.