Η ΘΕΟΜΗΤΩΡ: Αστείρευτον Ταμείον Ελπίδων

Δημιουργηθηκε στις Πέμπτη, 14 Αυγούστου 2008

Γράφτηκε από τον/την Δημήτριος Παπαθανασόπουλος Φιλόλογος – τ. Λυκειάρχου

Άπειροι και α­μέ­τρη­τοι εί­ναι οι ύμνοι προς την Με­γα­λό­χα­ρη - εί­ναι τό­σοι ό­σα και τα ά­στρα του ου­ρα­νού. Ύμνοι πο­λυ­πλη­θείς και ε­ξαί­σιοι κα­τά την σύν­θε­σιν και το κάλ­λος,

ύ­μνοι τους ο­ποί­ους έ­πλε­ξαν υ­μνω­δοί ε­μπνευ­σμέ­νοι δια την α­ρε­τήν, την πί­στιν και την προ­σή­λω­σιν προς το θεί­ον.

 

Εις αυ­τό το με­γά­λο πε­ρι­βό­λι και τον πλού­σιον αν­θό­κη­πον ευ­δο­κι­μούν και αναπτύσσονται 2000 χρό­νια ό­λα τα πνευ­μα­τι­κά άν­θη, ό­λα τα η­θι­κά βό­τα­να, που εί­ναι θε­ρα­πευ­τι­κά της αν­θρώ­πι­νης ψυ­χής.

 

Η Πα­να­γί­α εί­ναι ο φω­τι­σμός, η ενφρο­σύ­νη η “δι­δού­σα α­κή­ρα­τον χα­ράν”, το τεί­χος κατα­φυ­γής”, εί­ναι η “ευ­λο­γη­μέ­νη Θε­ο­τό­κος”, η “πύ­λη της ευ­σπλα­χνί­ας”, “Πά­ντων των θλι­βο­μέ­νων η χα­ρά και των α­δι­κου­μέ­νων προ­στά­τις”..., η “βα­κτη­ρί­α τυ­φλών” κλπ.

 

Ως εκ τού­του η α­ει­πάρ­θε­νος εί­ναι το μέγ­α πνευ­μα­τικόν κό­σμη­μα της Ορ­θο­δο­ξί­ας. Παρου­σιά­ζει κάλ­λος α­νυ­πέρ­βλη­τον, μο­να­δι­κόν, ου­ρά­νιον. Το κάλ­λος της Θε­ο­τό­κου δεν εί­ναι γή­ι­νον.

Εί­ναι κάλ­λος υ­περ­γή­ι­νον και υ­πέρ­το­πον, κάλ­λος το ο­ποί­ον δεν φέ­ρει έ­ξα­ψιν, ού­τε ανη­συ­χί­αν, διό­τι πα­ρό­μοια συ­ναι­σθή­μα­τα και αρ­νη­τι­κές ε­ντυ­πώ­σεις δη­μιουρ­γεί η σαρκική η­δο­νή.

“Το κάλ­λος της Πα­να­γί­ας, έ­γρα­φε ο πο­λύς Κό­ντο­γλου, ζω­γρά­φος και λο­γο­τέ­χνης σπάνιος, δεν εί­ναι κάλ­λος σαρκικό, αλλά πνευ­μα­τι­κό, γιατί εκεί που υπάρχει ο πόνος και η αγιότητα, υπάρχει μονάχα κάλλος πνευματικό. Το σαρ­κι­κό κάλ­λος φέρ­νει τη σαρκι­κή έ­ξα­ψη, ε­νώ το πνευ­μα­τι­κό κάλ­λος φέρ­νει κα­τά­νυ­ξη, σε­βα­σμό και α­γνή αγάπη.

Αυ­τό το κάλ­λος εί­ναι α­πο­τυ­πω­μέ­νο στα ελ­λη­νι­κά ει­κο­νί­σμα­τα της Πα­να­γί­ας που νη­στεύ­α­νε και ψέλ­να­νε και βρι­σκό­ντα­νε σε συ­ντρι­βή καρ­δί­ας και πνευ­μα­τι­κή κα­θα­ρό­τη­τα” (Φ. Κό­ντο­γλου: “Η χα­ρά των Χρι­στια­νών” πε­ριοδ. “Ελ­λη­νι­κή Δη­μιουρ­γί­α” έ­τος Γ’ τεύ­χος 61, 1961, σελ. 271).

Και πράγ­μα­τι τα ά­πει­ρα ει­κο­νί­σμα­τα της Θε­ο­τό­κου κυ­ρί­ως τα Ορ­θό­δο­ξα Ελ­λη­νι­κά ει­κο­νί­σμα­τα α­να­δί­δουν η­θι­κήν ευω­δί­αν, εκ­πέ­μπουν λυ­τρω­τι­κόν βό­τα­νον, το μυ­στι­κόν, το ο­ποί­ον εί­ναι ά­γνω­στον εις ε­κεί­νους, που δεν ε­πλη­σί­α­σαν ή δεν τους ε­δό­θη η χά­ρις και η ευ­και­ρί­α α­κό­μη να πλη­σιά­σουν τον Κα­λόν Ποι­μέ­να, Τον Θε­ό, και Υ­ιόν της Παρ­θέ­νου.

 

Η ά­ση­μη αυ­τή Να­ζα­ρέτ λό­γω της υ­πα­κο­ής της προς το θε­ϊ­κόν θέ­λη­μα της ά­κρας τα­πει­νώ­σε­ώς της, η Παρ­θέ­νος έ­φθα­σε εις τους ου­ρα­νούς, ώστε να κα­λύ­ψη με την σε­πτήν σκέ­πην της την Γην και την Οι­κου­μέ­νην ό­λην.

 

Η Πα­να­γί­α α­λη­θινά εί­χε προ­φη­τεύ­σει δια τον ε­αυ­τόν της με τον α­τε­λεύ­τη­τον μα­κα­ρι­σμόν ά­νευ ε­κλεί­ψε­ων ό­λων των γε­νε­ών κα­τά την ε­πί­σκε­ψίν της εις τον οί­κον Ζα­χα­ρί­α και της Ελισά­βετ. Η συ­νά­ντη­σις Ε­λισ­σά­βετ και Μα­ρί­ας ε­σή­μα­νε κο­ρυ­φαί­α πνευ­μα­τι­κά γε­γο­νό­τα.

Ο Χαι­ρε­τι­σμός της Μα­ριάμ προς την Ε­λισ­σά­βετ­ φα­νε­ρώ­νει α­μέ­σως την κυο­φο­ρί­αν της κα­τά Θαύ­μα Θε­ού με την βιο­λο­γι­κήν δια­δι­κα­σί­αν του νέ­ου βλα­στού, του Ιω­άν­νου του Προ­δρό­μου. Η κυο­φο­ρί­α της κό­ρης της Να­ζα­ρέτ ση­μαί­νει την έ­λευ­σιν του Υ­ιού του Θε­ού δια της ο­δού του μυ­στη­ρί­ου.

 

Η Ε­λισ­σά­βετ α­πε­κά­λε­σε την Πα­να­γί­αν ως “μη­τέ­ρα του Θε­ού” δη­λα­δή της έ­δω­κε πρω­τεί­α σε­βα­σμού και τι­μής. Η ί­δια η Ε­λισ­σά­βετ πραγ­μα­το­ποιεί το πρώ­τον άγ­γελ­μα προς την με­τέ­πει­τα Θε­ο­τό­κον, ό­τι εί­ναι μη­τέ­ρα του Θε­ού. Η Μα­ριάμ κα­τά συ­νέ­χειαν α­ξιού­ται να προ­φητεύ­ση δια τον ε­αυ­τόν της με­τα­ξύ άλ­λων: “Ι­δού γαρ α­πό του νυν μακα­ριού­σι με πά­σαι αι γε­νε­αί”. (Λουκ. α’ 48).

Του­τέ­στιν η Πα­να­γί­α ε­πρό­κει­το να γί­νη το πλέ­ον θρη­σκευ­τι­κόν πρό­σω­πον κα­τά λό­γον ση­μα­σί­ας και πε­ριω­πής εις την Γης, εφ’ ό­σον θα έ­δι­δε - και έ­δω­κε - την αν­θρω­πί­νην φύ­σιν εις τον Υ­ιόν και Λό­γον του Θε­ού. Η ί­δια, η κό­ρη ε­κεί­νη έ­λα­βε ως α­ντί­δο­σιν και θεί­αν α­ντι­πα­ρο­χήν α­πό τον Θε­όν υ­περ­χρο­νι­κόν κλέ­ος και δό­ξαν:

 

“Ο­τι ε­ποί­η­σέ μοι με­γα­λεί­α ο δυ­να­τός...”. Με την ε­ξύ­μνη­σιν της Θεί­ας Πα­ντο­δυ­να­μί­ας, που υ­περ­νι­κά την τά­ξιν της φύ­σε­ως και κα­τά θεί­ον σχέ­διον η Μα­ριάμ α­πο­βαί­νει η πρώ­τη θε­ο­λό­γος και ποι­ή­τρια της Και­νής Δια­θή­κης.

 

Η Κοί­μη­σις της Θε­ο­τό­κου εί­ναι το λα­μπρόν ε­πι­σφρά­γι­σμά της. Δεν πρό­κει­ται πε­ρί θα­νά­του, αλ­λά πε­ρί με­τα­στά­σε­ως. Οι υ­μνω­δοί της Εκ­κλη­σί­ας ύ­μνη­σαν την Κοί­μη­σιν με κα­τά­νυ­ξιν, με έ­μπνευ­σιν και λα­μπρό­τη­τα.

 

Οι ζω­γρά­φοι και οι τα­λα­ντού­χοι α­γιο­γρά­φοι ε­στό­λι­σαν μι­κρούς αλ­λά με­γά­λους να­ούς, εκ­κλη­σά­κια αλ­λά και πε­ρί­λα­μπα κτί­σμα­τα με­τις ει­κό­νες της Θε­ο­γεν­νή­τριας. Ο­λη η Ελ­λάς και σύ­μπα­σα η Ορ­θο­δο­ξί­α, οι ση­μαί­νο­ντες και οι ά­ση­μοι, οι πλού­σιοι και οι πέ­νη­τες ε­ορ­τά­ζουν την Κοί­μη­σιν κατ’ ε­ξο­χήν της Α­ει­παρ­θέ­νου, διό­τι εί­ναι η Δέ­σποι­να, η “κε­χα­ρι­τω­μέ­νη”, η “ελ­πίς των α­πηλ­πι­σμέ­νων”, “των πε­νο­μέ­νων η τρο­φή”, “ο γλυ­κα­σμός των αγ­γέ­λων”, “το τεί­χος το α­προ­σμά­χη­τον”, “το ό­πλον της σω­τη­ρί­ας”, “των α­σθε­νών συμ­μα­χί­α” και άλ­λα.

 

Τα α­πο­νε­μη­θέ­ντα ο­νό­μα­τα προς την Πα­να­γί­αν εί­ναι πά­μπο­λα: Υ­πε­ρευ­λο­γη­μέ­νη, Πα­να­μώ­μυ­τος, Τι­μιω­τέ­ρα των Χε­ρου­βίμ και εν­δο­ξο­τέ­ρα α­συ­γκρί­τως των Σε­ρα­φείμ, Ζώ­σα και ά­φθο­νος Πη­γή, Α­μό­λυ­ντος, Ε­πα­κού­ου­σα, Γρη­γο­ρού­σα, Γορ­γο­ε­πή­κο­ος, Η­για­σμέ­νος Να­ός, Πα­ρά­δει­σος λο­γι­κός, Χρυ­σή Λυ­χνί­α, Πρε­σβεί­α θερ­μή, Α­κτίς νο­η­τού η­λί­ου και πλή­θος άλ­λα.

 

Το νό­η­μα της Κοι­μή­σε­ως της Θε­ο­μή­τω­ρος συν­θέ­τει το θριαμ­βι­κόν στε­φά­νω­μα του πό­νου, το α­κλό­νη­τον έ­ρει­σμα της καρ­τε­ρί­ας, την νί­κην κα­τά του κα­κού. Εί­ναι το α­πο­κο­ρύ­φω­μα του ι­δα­νι­κού.

 

Εί­ναι το ά­φθα­στον ποί­η­μα της τα­πει­νω­σύ­νης, το θε­σπέ­σιον εγκαλώπισμα της Γης και του Ου­ρα­νού.

 

Το α­στεί­ρευ­τον τα­μεί­ον της πα­ρη­γο­ρί­ας και των ελ­πί­δων δί­πλα εις τον θρό­νον του Α­πλά­στου Θε­ού, η κοι­μη­θεί­σα βα­σί­λισ­σα Α­γί­ων και Αγγέλων θα α­πο­τε­λή την διαρ­κή πρε­σβεί­αν και την λυ­τρω­τι­κήν μεσιτείαν προς τον Υ­ψι­στον.