Συνέντευξη Μητροπολίτη Λεμεσού Αθανάσιου

Δημιουργηθηκε στις Σάββατο, 24 Μαΐου 2008

Γράφτηκε από τον/την Αλέξανδρος Κολλιόπουλος

Ο Πανιερώτατος Μητροπολίτης Λεμεσού κ. Αθανάσιος κατά την πενθήμερη παρουσία του στην πόλη των Πατρών, παραχώρησε συνέντευξη στον συνεργάτη του Εκκλησιαστικού Πρακτορείου «Romfea.gr»

και Δ/ντή της εφημερίδος «Ο Εκκλησιολόγος», Αλέξανδρο Κολλιόπουλο.

 

- Άγιε Γέροντα, γιατί η Κύ­προς λέ­γε­ται νή­σος Α­γί­ων και Η­ρώ­ων;

 

Η Κύ­προς λέ­γε­ται και εί­ναι νή­σος Α­γί­ων και Α­γί­α νή­σος επονομάσθηκε από την ιστορία λό­γω τού ό­τι έ­χει γεν­νή­σει πά­ρα πολ­λούς Α­γί­ους και Κυ­πρί­ους αλ­λά και Αγί­ους που ήλ­θαν στο νη­σί τε­λειώ­νο­ντας ε­κεί το βί­ο τους, εί­τε μαρ­τυ­ρι­κά είτε ο­σια­κά.

 

Έ­χου­με πέ­ρα των τε­τρα­κο­σί­ων α­να­γνω­ρι­σμέ­νων Α­γί­ων α­πό την Εκ­κλησί­α και α­σφα­λώς το πλή­θος των αγίων το γνω­ρί­ζει μό­νο ο Θε­ός.

Νή­σος Η­ρώ­ων ο­νο­μά­σθη­κε, διό­τι, δυ­στυ­χώς για ε­μάς ε­δώ και αιώ­νες η Πα­τρί­δα μας εί­ναι σκλα­βω­μέ­νη  - τα­λαι­πω­ρη­μέ­νη α­πό τους Φρά­γκους, τους Τούρκους, τους Άγ­γλους, τώ­ρα πά­λι α­πό τους Τούρ­κους και σε ό­λο αυ­τό το διά­στη­μα τα παι­διά της Κύ­πρου θυ­σί­α­ζαν τη ζω­ή τους για την Ε­λευ­θε­ρί­α της Πα­τρί­δος τους.

 

- Η Κύ­προς στον εκ­κλη­σια­στι­κό της τί­τλο έ­χει και τη φρά­ση νέ­α Ιου­στι­νια­νή. Για ποιο λό­γο;

 

Πα­λαιό­τε­ρα η Κύ­προς ε­μα­στί­ζε­το συ­χνά α­πό α­νομ­βρί­ες. Εί­χαν λοι­πόν με­τοικί­σει ό­λοι οι Κύ­πριοι σε μια πό­λη κο­ντά στην Κί­ζι­κο, ε­κεί ό­που εί­χε χτί­σει ο αυ­το­κρά­το­ρας του Βυ­ζα­ντί­ου Ιου­στι­νια­νός τη νέ­α Ιου­στι­νια­νή και έ­με­ναν ε­κεί οι Κύ­πριοι με τον Αρ­χιε­πί­σκο­πό τους. Και έ­τσι έ­λα­βε στον τί­τλο της τη φρά­ση νέ­α Ιου­στι­νια­νή και πά­σης Κύ­πρου. Ι­στο­ρι­κά βέ­βαια, δεν μέ­νει πλέ­ον κα­νείς στην Κί­ζι­κο, αλ­λά ο τί­τλος έ­μει­νε στον Αρ­χιε­πί­σκο­πο.

 

- Τι ση­μαί­νει δί­και­η και λει­τουρ­γι­κή λύ­ση του Κυ­πρια­κού. Μή­πως με το δεύ­τερο κα­ταρ­γεί­ται το πρώ­το;

 

Εί­ναι έ­να με­γά­λο ε­ρώ­τη­μα αυ­τό για­τί ο κα­θέ­νας το ερ­μη­νεύ­ει ό­πως θέ­λει. Οι Τούρ­κοι το ερ­μη­νεύ­ουν σύμ­φω­να με τα δι­κά τους δε­δο­μέ­να, ε­μείς με τα δι­κά μας δε­δο­μέ­να και οι ξέ­νοι με τα δι­κά τους δε­δο­μέ­να.

 

Για ε­μάς δί­και­η λύ­ση εί­ναι να φύ­γουν τα Στρα­τεύ­μα­τα, να φύ­γουν οι έποικοι, να μεί­νουν οι Τουρ­κο­κύ­πριοι και α­νά­λο­γα με το πο­σο­στό που εί­ναι, να πά­ρουν τα χω­ριά τους, να ε­πα­νέλ­θουν ε­κεί που ή­σαν προ­η­γου­μέ­νως και να έ­χουν βέβαια κά­ποιο λό­γο στην δια­κυ­βέρ­νη­ση του τό­που, αλ­λά μέ­σα στα ό­ρια των δι­κών τους δε­δο­μέ­νων.

 

Και λει­τουρ­γι­κή, το να μπο­ρεί να λει­τουρ­γή­σει και να μην έ­χου­με κα­μί­α ε­μπλο­κή πά­λι, με προ­βλή­μα­τα ό­πως με την συν­θή­κη της Ζυ­ρί­χης. Αλ­λά αυ­τό που σας λέ­γω κ. Κολ­λιό­που­λε, οι Τούρ­κοι δεν το δέ­χο­νται.

 

Έ­να με­γά­λο πρό­βλη­μα που έ­χει η Κύ­προς, εί­ναι το πρό­βλη­μα των εποίκων. Α­φού υ­περ­βαί­νουν τις 200.000 υ­πη­κό­ων στην Κύ­προ. Πολ­λοί α­πό αυ­τούς γεν­νήθη­καν στην Κύ­προ και την θε­ω­ρούν Πα­τρί­δα τους. Άλ­λο πρό­βλη­μα εί­ναι τα Τουρ­κι­κά Στρα­τεύ­μα­τα.

 

Επ’ ου­δε­νί τρό­πω η Τουρ­κί­α δεν θέ­λει να α­πο­σύ­ρει τα στρα­τεύ­μα­τά της. Ελ­πί­ζου­με να δο­θεί μια σω­στή λύ­ση.

 

- Κιν­δυ­νεύ­ει σή­με­ρα η Ε­θνι­κή Συ­νεί­δη­ση στην Κύ­προ;

 

Νο­μί­ζω ό­τι εί­ναι γε­νι­κό­τε­ρο το πρό­βλη­μα, του­λά­χι­στον στον Ελ­λη­νι­σμό. Σίγου­ρα υ­πάρ­χουν κά­ποιες δυ­νά­μεις οι ο­ποί­ες ερ­γά­ζο­νται με τον δι­κό τους τρόπο προ­κει­μέ­νου να αμ­βλύ­νουν την Ε­θνι­κή Συ­νεί­δη­ση. Αλ­λά υ­πάρ­χουν και άλ­λες δυ­νά­μεις οι ο­ποί­ες α­ντι­στέ­κο­νται, ό­πως η Εκ­κλη­σί­α, αρ­κε­τοί πα­ρά­γο­ντες της Πα­τρί­δος μας, άν­θρω­ποι που σκέ­πτο­νται υ­γιώς.

 

- Τι α­νά­γκες κα­λύ­πτει η πλη­θώ­ρα νέ­ων χει­ρο­το­νιών Ε­πι­σκό­πων στη Με­γα­λό­νησο;

 

Βα­σι­κά, δεν εί­χα­με Ιε­ρά Σύ­νο­δο α­πο­τε­λού­με­νη α­πό 13 Ε­πι­σκό­πους. Ό­ταν λοι­πόν εί­χα­με προ­βλή­μα­τα εν­δο­εκ­κλη­σια­στι­κά, έ­πρε­πε να προσκα­λέ­σου­με Αρ­χιε­ρείς α­πό άλ­λες Εκ­κλη­σί­ες, ώ­στε να συ­μπλη­ρω­θεί ο α­ριθ­μός των δε­κα­τριών Ε­πι­σκό­πων για να ε­πι­λη­φθούν θέ­μα­τα Εκ­κλη­σια­στικού Δι­κα­στη­ρί­ου, ή θέ­μα­τα της Εκ­κλη­σί­ας που α­παι­τού­ντο μια διευ­ρυ­μέ­νη Σύνο­δος.

 

Ο νέ­ος Αρ­χιε­πί­σκο­πός μας κ. κ. Χρυ­σό­στο­μος, έ­κρι­νε ό­τι αυ­τό δεν ή­ταν σω­στό και ό­τι έ­πρε­πε α­πό μό­νοι μας να δί­δου­με λύ­σεις στα προ­βλή­μα­τά μας. Έτσι με ει­σή­γη­σή του η Ιε­ρά Σύ­νο­δος προ­χώ­ρη­σε σε χει­ρο­το­νί­ες νέ­ων Ε­πισκό­πων.

 

Άλ­λος έ­νας λό­γος ή­ταν και ο ποι­μα­ντι­κός, διό­τι η Αρ­χιε­πι­σκο­πι­κή Πε­ρι­φέ­ρεια ή­ταν αρ­κε­τά με­γά­λη και με την ση­με­ρι­νή κα­τάθτμι­ση μπο­ρεί να ποι­μαν­θεί κα­λύ­τε­ρα.

 

-Πολλοί λένε ότι η Εκκλησία με την υπακοή αφαιρεί την ελευθερία. Πώς μπο­ρεί να συν­δυα­στεί η ε­λευ­θε­ρί­α με την υ­πα­κο­ή στην πνευ­μα­τι­κή ζω­ή;

 

Η υ­πα­κο­ή ο­δη­γεί στην Ε­λευ­θε­ρί­α και ο σκο­πός της εί­ναι η εν Χρι­στώ Ε­λευ­θερί­α του αν­θρώ­που. Δεν υ­πο­τασσό­με­θα για να μεί­νου­με υ­πο­τα­κτι­κοί και ά­βο­υλα ό­ντα, αλ­λά υ­πο­τασσό­με­θα για να ε­λευ­θε­ρω­θού­με α­πό τα πάθη και την α­μαρ­τί­α μας και να γί­νου­με πνευ­μα­τι­κά ε­λεύ­θε­ροι άν­θρω­ποι. Μό­νο αυ­τός που υ­πο­τάσ­σε­ται στον Θε­ό γί­νε­ται πραγ­μα­τι­κά ε­λεύ­θε­ρος άνθρω­πος.

 

- Σε­βα­σμιώ­τα­τε, μου δί­δε­ται την ευ­και­ρί­α να σας θέ­σω έ­να ε­ρώ­τη­μα που το έ­χετε α­πα­ντή­σει στο ρα­διό­φω­νο της Εκ­κλη­σί­ας, αλ­λά δεν με ι­κα­νο­ποιεί η α­πά­ντη­ση ή δεν την έ­χω ε­γώ κα­τα­λά­βει σω­στά.

 

Το ε­ρώ­τη­μά μου εί­ναι. Ό­ταν οι πι­στοί βιώ­νουν το νό­η­μα της πνευ­μα­τι­κής εκ­κλη­σια­στι­κής ζω­ής σε ποια κατη­γο­ρί­α α­νή­κουν; Των δού­λων, των μι­σθω­τών ή των υ­ιών;

 

Ο σκο­πός της Εκ­κλη­σί­ας εί­ναι να μας δώ­σει την ε­μπει­ρί­α των τέ­κνων του Θε­ού, των υιών του Θε­ού. Βέ­βαια, αυ­τό δεν γί­νε­ται α­πό την μια μέ­ρα στην άλ­λη. Ό­πως ο άν­θρω­πος γεν­νιέ­ται και εί­ναι έμ­βρυο, νή­πιο, παι­δί έ­ως που γί­νε­ται τέ­λειος άν­δρας, έ­τσι και στην πνευ­μα­τι­κή ζω­ή περ­νά­ει διά­φορα στά­δια.

 

Ό­ταν  πε­ρι­γρά­φου­με την εν Χρι­στώ ζω­ή ο­φεί­λου­με να την περι­γρά­φου­με στην τε­λειό­τη­τά της. Ο άν­θρω­πος πρέ­πει να αι­σθά­νε­ται τον Θε­ό Πα­τέ­ρα του, γι’ αυ­τό κι ο Χρι­στός μας εί­πε, ό­ταν προ­σευ­χό­με­θα να λέ­με Πά­τερ η­μών.

 

Δεν μας εί­πε κα­νέ­να άλ­λο ό­νο­μα, ού­τε κα­μί­α άλ­λη προ­σφώ­νη­ση. Αλ­λά για να ο­νο­μά­σου­με τον Θε­ό Πα­τέ­ρα μας, πρέ­πει να εί­μα­στε πραγ­μα­τι­κά παι­διά του, δη­λα­δή να του μοιά­ζου­με.

 

Να εί­μα­στε ό­μοιοι με Αυ­τόν και να γί­νουμε ό­μοιοι με τον Θε­ό πρέ­πει να κα­θα­ρί­σου­με τον ε­αυ­τόν μας α­πό τα πά­θη και τις α­μαρ­τί­ες.

Οι δού­λοι εί­ναι αυ­τοί που φο­βού­νται τον Θε­ό, αυ­τοί που κά­νουν τα έρ­γα του Θε­ού και ε­κτε­λούν τις ε­ντο­λές του α­πό φό­βο.

 

Εί­ναι βέ­βαια έ­να σκα­λο­πά­τι πνευ­μα­τι­κής ζω­ής, αλ­λά εί­ναι ελ­λι­πές - α­σθε­νές.

 

Οι μι­σθω­τοί εί­ναι αυ­τοί που κά­νουν τα έρ­γα του Θε­ού, αλ­λά ε­πι­ζη­τούν κά­ποιες α­πο­λα­βές. Σε αυ­τήν την κα­τη­γο­ρί­α α­νή­κει η με­γά­λη πλειο­ψη­φί­α των Χρι­στια­νών. Γι’ αυ­τό βλέ­πε­τε ό­τι, οι άν­θρω­ποι εύ­κο­λα σκαν­δα­λί­ζο­νται με τον Θε­ό, ό­ταν ο Θε­ός δεν κά­νει αυ­τά που θέ­λουν.

 

Ό­πως ό­ταν μας συμ­βεί έ­νας πει­ρα­σμός, έ­νας θά­να­τος, μια αρ­ρώ­στια, α­να­ρω­τιό­μα­στε για­τί ο Θε­ός δεν μας βο­ή­θη­σε, α­φού ε­γώ εί­μαι πνευ­μα­τι­κά ε­ντά­ξει α­πέ­να­ντί του.

 

Σκαν­δα­λι­ζό­μα­στε λοι­πόν για­τί η σχέ­ση μας με τον Θε­ό ή­ταν λαν­θα­σμέ­νη. Δεν βλέ­που­με τον Θε­ό ως Πα­τέ­ρα, αλ­λά ως μια αν­θρώ­πι­νη ε­μπο­ρι­κή συ­ναλ­λα­γή. Πρέ­πει να γνω­ρί­ζου­με ό­τι ο Θε­ός έ­χει μια αρ­χο­ντιά αλ­λά ε­μείς δεν εί­μα­στε αυ­τοί που πρέ­πει.

 

- Κάνετε πολλές ομιλίες στους νέους. Ποιες εί­ναι οι ση­μα­ντι­κό­τε­ρες α­νά­γκες της νε­ό­τη­τας σή­με­ρα;

 

Κα­τά την τα­πει­νή μου ά­πο­ψη πιο ση­μα­ντι­κή α­νά­γκη της νε­ό­τη­τας και κά­θε ανθρώ­που εί­ναι ο Θε­ός ο ί­διος. Ό­λα τ’ άλ­λα τα βρί­σκουν οι άν­θρω­ποι και μπο­ρούν να τα βρουν. Και χρή­μα­τα βρί­σκουν και δό­ξα και γνώ­σεις και ψυ­χολο­γι­κές υ­πο­στη­ρί­ξεις και ό­,τι θέ­λουν βρί­σκουν, το Θε­ό δεν βρί­σκουν. Αυ­τό είναι που βα­ραί­νει τους αν­θρώ­πους της Εκ­κλη­σί­ας, και ο­φεί­λου­με να δώ­σου­με στα παι­διά την ε­μπει­ρί­α του Θε­ού.

 

- Δεν είναι λίγοι οι Κύπριοι που βοηθούν στην Ιεραποστολή. Με ποιόν τρό­πο η Ιε­ρά Μη­τρό­πο­λις Λε­με­σού βο­η­θά το Ιε­ρα­πο­στο­λι­κό Έρ­γο στην Α­φρι­κή;

 

Βέ­βαια, “Μη γνώ­τω η α­ρι­στε­ρά σου τι ποιεί η δε­ξιά σου…”, αλ­λά θα πω μό­νο ό­τι την πε­ρα­σμέ­νη Πα­ρα­σκευ­ή ε­πέ­στρε­ψε α­πό την Α­φρι­κή, την Μα­γα­δα­σκάρη συ­γκε­κρι­μέ­να, έ­να κλι­μά­κιο κλη­ρι­κών και λα­ϊ­κών της Μη­τρο­πό­λε­ώς μας με ε­πι­κε­φα­λής τον Χω­ρε­πί­σκο­πο Α­μα­θού­ντος κ. Νι­κό­λα­ο, για να ε­γκαι­νιά­σουν έ­ναν Να­ό που κτί­σα­με με δι­κά μας έ­ξο­δα, α­φιε­ρω­μέ­νος εις τον Κύ­πριο Ά­γιο Ιω­άν­νη τον Ε­λε­ή­μο­να, ο ο­ποί­ος εί­ναι και Πο­λιού­χος της πό­λε­ώς μας.

 

Α­κόμη προ­σφέ­ρα­με ση­μα­ντι­κή οι­κο­νο­μι­κή βο­ή­θεια στην Εκ­κλη­σί­α της Μα­γα­δα­σκάρης, ε­νώ συ­νερ­γα­σί­α έ­χου­με με τις Ιε­ρές Μη­τρο­πό­λεις Ζι­μπά­μπουε και Κέ­νυας. Ό­μως Ιε­ρα­πο­στο­λή α­γα­πη­τέ μου Α­λέ­ξαν­δρε, δεν εί­ναι μό­νο στην Αφρι­κή, εί­ναι πα­ντού.

 

Η Α­φρι­κή εί­ναι έ­νας χώ­ρος ι­διαί­τε­ρα ευαί­σθητος, που μας συ­γκι­νεί και γί­νε­ται μια πο­λύ κα­λή προ­σπά­θεια, μιας και υ­πάρ­χουν πολ­λοί άν­θρω­ποι α­φιε­ρω­μέ­νοι, Αρ­χιε­ρείς που α­φιε­ρώ­θη­καν στην Ιε­ρα­ποστο­λή και ο­φεί­λου­με ό­λοι να τους συ­μπα­ρα­στα­θού­με.

 

- Είναι γνωστό ότι ο Φαρισαϊσμός χαρακτηρίζει τους εγωϊστές. Μή­πως όμως υ­πάρ­χει και στους τα­πει­νούς Φα­ρι­σα­ϊ­σμός;

 

Λέ­ει το Γε­ρο­ντι­κό, ό­τι κά­πο­τε ρώ­τη­σε έ­ναν γέ­ρο­ντα ο σα­τα­νάς. “Δεν μου λες γέ­ρο­ντα ποια εί­ναι τα πρό­βα­τα και ποια εί­ναι τα ε­ρί­φια που λέ­ει το Ευαγ­γέ­λιο”; Και ο γέ­ρο­ντας του α­πή­ντη­σε ό­τι το ε­ρί­φιο είμαι ε­γώ, τα πρό­βα­τα ο Θε­ός τα εί­δε.

 

Τώ­ρα ε­άν υ­πάρ­χει Φα­ρι­σα­ϊ­σμός; Ο άν­θρω­πος α­γα­πη­τέ μου εί­ναι ε­μπα­θής. Σε ό­λους μας υ­πάρ­χουν ό­λα τα πά­θη μέ­σα μας. Είναι ό­μως γε­γο­νός ό­τι εις τον τα­πει­νό άν­θρω­πο, σε αυ­τόν που έ­χει πράγ­μα­τι τα­πεί­νω­ση δεν μπο­ρεί να ει­σχω­ρή­σει ο Φα­ρι­σα­ϊ­σμός. Αλ­λά ποιος εί­ναι αυ­τός ο άν­θρω­πος; Τον ξέ­ρει μό­νο ο Θε­ός.

 

- Ο­λο­κλη­ρώ­νο­ντας την ά­κρως εν­δια­φέ­ρου­σα συ­ζή­τη­ση Σε­βα­σμιώ­τα­τε, θα ή­θε­λα την ά­πο­ψή σας για τον Πα­τρών Χρυ­σό­στο­μο και τι σας συν­δέ­ει με το μο­να­στήρι της Πα­να­γιάς της Ο­μπλί­τισ­σας;

 

Τον ά­γιο Πα­τρών τον βλέ­πω για δεύ­τε­ρη φο­ρά. Τον θε­ω­ρώ ως πο­λύ α­ξιό­λο­γο άν­θρω­πο, εί­χα α­κού­σει  - πο­λύ πριν γί­νει Μη­τρο­πο­λί­της, ό­ταν ή­ταν η­γού­με­νος εις την Ιε­ρά Μο­νή Α­γί­ου Νι­κο­λά­ου Βαρ­σών και Αρ­χι­γραμ­μα­τέ­ας της Ελ­λα­δι­κής Εκκλη­σί­ας - α­πό Αρ­χιε­ρείς, α­πό μο­να­στή­ρια, α­πό λα­ϊ­κούς, ε­ξαι­ρε­τι­κά λό­για.

 

Το δια­πί­στω­σα και ο ί­διος στις συ­να­ντή­σεις που εί­χα μα­ζί του, με πό­ση α­γά­πη, με πό­ση α­δελ­φι­κή προ­θυ­μί­α δέ­χθη­κε την ε­δώ μου πα­ρου­σί­α. Αλ­λά και εξ ό­σων είδα  α­πό τους πα­τέ­ρες της Μο­νής και με τους αν­θρώ­πους που συ­να­να­στρά­φη­κα αυ­τές τις λί­γες η­μέ­ρες  που εί­μαι στην πό­λη σας, οι άν­θρω­ποι τον αγα­πούν πο­λύ και οι πα­τέ­ρες α­πο­λαμ­βά­νουν την ευ­λο­γί­α και την πα­τρι­κή του αγά­πη.

 

Από τις συ­νο­μι­λί­ες που εί­χα μα­ζί του, διέκρινα ό­τι εί­ναι έ­νας Ιε­ράρχης που έ­χει την κα­λή α­γω­νί­α για το Ποί­μνιό του, θέ­λει να δώ­σει την μαρ­τυρί­α του Χρι­στού στο λα­ό του, α­γω­νί­ζε­ται με ό­λες του τις δυ­νά­μεις - ο Θε­ός να του δί­δει πράγ­μα­τι δύ­να­μη - διό­τι έ­χει με­γά­λη Μη­τρό­πο­λη, πολ­λούς ιε­ρείς, πολλές ε­νο­ρί­ες, αλ­λά εί­ναι νέ­ος άν­θρω­πος, δυ­να­τός άν­θρω­πος και ο Θε­ός θα τον βο­η­θή­σει και ο Ά­γιος Αν­δρέ­ας που τον έ­φε­ρε ε­δώ να του δώ­σει τη Χάριν του, τη μαρ­τυ­ρί­α του Χρι­στού.

 

Εί­ναι ευ­λο­γί­α για την Πά­τρα  που εί­ναι Δεσπό­της ε­δώ.

Ό­σο α­φο­ρά το μο­να­στή­ρι, συν­δε­όμε­θα με τους πα­τέ­ρες ε­δώ και χρό­νια, α­πό την ε­πο­χή που έ­φε­ραν την Κά­ρα της Αγί­ας Ει­ρή­νης στην Πα­τρί­δα μας την Κύ­προ και ε­κεί γνω­ρι­στή­κα­με.

 

Και στη συνέ­χεια α­πό ε­πι­σκέ­ψεις αλ­λά και α­πό παι­διά που σπου­δά­ζουν στην Πά­τρα και βρί­σκουν πα­ρη­γο­ριά και πνευ­μα­τι­κή στή­ρι­ξη στον γέ­ρο­ντα π. Νε­κτά­ριο και στους Α­δελ­φούς της Μο­νής.

 

Έ­χω α­κού­σει τα κα­λύ­τε­ρα λό­για και αυ­τές τις η­μέρες τα βλέ­πω και με τα μά­τια μου. Πι­στεύ­ω ό­τι εί­ναι μια ευ­λο­γί­α για την Μητρό­πο­λη Πα­τρών αυ­τό το μο­να­στή­ρι, ό­πως άλ­λω­στε και ό­λα τα μο­να­στή­ρια και οι πα­τέ­ρες που ερ­γά­ζο­νται για τον Θε­ό.