Γουμενίσσης: ''Έχουμε απολυτοποιήσει την εγκόσμια ζωή''

Δημιουργηθηκε στις Πέμπτη, 23 Αυγούστου 2012

Γράφτηκε από τον/την Εκ της Ιερά Μητροπόλεως - 02.20

Αν και για χρόνια καθιερωμένο το τριήμερο πανηγύρι της Παναγίας της Γουμένισσας, είχε κι εφέτος μιαν παρήγορη κι ελκυστική ιδιαιτερότητα.

Την παρουσία και προεξάρχουσα χοροστασία του Σεβ. Μητροπολίτου Προικοννήσου κ. ΙΩΣΗΦ, για δεύτερη φορά στα 5 χρόνια, στην καταληκτική πανήγυριν που μεταδόθηκε και από το Ρ/Σ της Εκκλησίας της Ελλάδος.

Ο ποιητικός του λόγος ως τρόπος έκφρασης του περιεκτικού θεολογικού του κηρύγματος στον Εσπερινό της παραμονής 16/8 και στον ακροτελεύτιο χαιρετισμό από την κεντρική πλατεία της Γουμένισσας ανήμερα στις 17/8 ενθουσίασε και τόνωσε την πίστη και την υπομονή των ακριτών της όμορφης κωμοπόλεως και όλης της περιοχής.

Μερικά αποσπάσματα, αν και μοιάζουν εκτενή, αξίζουν να τα ενθυμούμεθα με ευλαβική νοερά ενατένιση στην ΠΑΝΑΓΙΑ μας την ΓΟΥΜΕΝΙΣΣΑ.

«Ευρίσκομαι στην έδρα της θεοσώστου Μητροπόλεώς σας, της Γουμένισσας, όπου γονατίζω νοερά και προσκυνώ το αγιασμένο και αγιοτόκο και ένδοξο χώμα της αγιομάνας και ελληνομάνας Μακεδονικής γης και μεταφέρω την αγάπη της σεπτής Μητέρας όλων ημών της εν Κωνσταντινουπόλει ΜτΧ Εκκλησίας, της οποίας η Μητρόπολή σας είναι μια παλαιά και ιστορική αναδενδράδα , καθώς και τις ευχές και την αγάπη της Α.Θ.Παναγιότητος του Οικουμενικού Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου προς την μεμουσωμένη Σεβασμιότητά σας, την ιερά Αδελφότητα της Μονής της Παναγίας και όλες τις Μοναστικές Αδελφότητές σας και όλο τον κλήρο και λαό…»

Χαίρομαι, διότι συγκεντρωνόμαστε μέσα στην ατμόσφαιρα της μεγίστης Θεομητορικής εορτής της μακαρίας Κοιμήσεως και εν σώματι εις ουρανούς Μεταστάσεως της Υπεραγίας Θεοτόκου, η οποία συνιστά το Πάσχα του καλοκαιριού, όπως εύστοχα την ονόμασε ο μακαριστός Κυδωνιεύς διδάσκαλος Φώτης Κόντογλου. Από 1ης μέχρι 31ης Αυγούστου σήμαντρα και καμπάνες σε όλη την οικουμένη καλούν τους ορθοδόξους δια να τιμήσουν την “μετά Θεόν θεόν, τα δευτερεία της Τριάδος την έχουσαν”, όπως ευστοχώτατα την αποκαλεί ο άγιος Ανδρέας Κρήτης ο Ιεροσολυμίτης.

Καλούν όλους να κλίνουν γόνυ καρδίας και σώματος μπροστά σ᾽ Εκείνην η οποία είναι το “μεθόριον” μεταξύ κτιστής φύσεως και του Κτίστου και Δημιουργού Θεού.

Αυτής η οποία έγινε “ευρυχωροτέρα των ουρανών” και εχώρησε μέσα Της τον Αχώρητον παντί. Αυτής η οποία είναι ο μεγαλύτερος Ευεργέτης όχι μόνο των ανθρώπων, αλλά και των αγγέλων με εκείνην την συνεργία Της στην “προαιώνιον Βουλή του Θεού”, την οποία προσέφερε την ώρα του Ευαγγελισμού με τα λόγια “γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου” και αποδέχθηκε το προτεινόμενο προς συνεργασία στους ανθρώπους χέρι του Θεού και έγινε “αιτία της των πάντων θεώσεως”.

Αυτής η οποία στάθηκε Μάνα όλων των πιστών ανά τους αιώνες, αλλά περισσότερο την ένιωσε ως Μάνα και Υπέρμαχο Στρατηγό το θεοσεβές γένος μας σε ώρες δύσκολες, σε χρόνια στείρα, σε στιγμές επικίνδυνες, όταν τα πάντα εκρίνονταν και εχάνονταν από τη μια στιγμή ως την άλλη, το ευσεβές γένος μας την έζησε ως Υπέρμαχο Στρατηγό, ως ευλίμενο όρμο στον οποίο θα μπορούσε να προσορμιστεί και να σωθεί.

»Και ακόμα, την νιώθει Μάνα κάθε αναγκεμένος και πονεμένος και ευρισκόμενος σε δύσκολη περίσταση, αν κρίνουμε από όσα μας είπε προχθές στην ιστορική καθέδρα Της, στη Σουμελά, στον Πόντο, ο Πατριάρχης μας αναφερόμενος στο στίχο ενός πονεμένου ποιητή του Αχιλλέα Παράσχου “Μάνα του Πλάστη μια φορά και δυό φορές δική μου, γιατί έχεις δυό φορές παιδί εκείνον όπου κλαίει”.

Και η Ρωμιοσύνη έκλαψε πολύ και έχει πολλούς λόγους να κλαίει και να την νιώθει δυό φορές Μάνα της την Παναγία.

»Καταθέτω κι εγώ τη δουλική μου προσκύνηση ενώπιον της σεβασμίας εικόνος της Κοιμήσεώς Της και της πανσέπτου εικόνος της Γουμένισσας και ζητώ για όλο το γένος μας, για τη δοκιμαζόμενη πατρίδα μας, για τους ανθρώπους που ζουν σε ένα κλίμα φόβου, αβεβαιότητος, απελπιστίας, να ζητήσω την κραταιά Της σκέπη.

Να ζητήσω το μεγάλο Της έλεος, όπως Της το γυρέψαμε “κανονιοβολώντας” την αγάπη Της επί δύο εβδομάδες με κανόνια, μικρούς και μεγάλους Κανόνες που ήταν κανόνια, με γόμωση πόνου μεγατόννων, όπως τα έφτιαξαν δυό ευλογημένοι ποιητές ο μοναχός Θεοφάνης η Θεοστήρικτος μοναχός και ο πονεμένος βασιλιάς Θεόδωρος Δούκας Λάσκαρης, αυτοκράτορας της αυτοκρατορίας της Νικαίας… Δεηθήτε να είναι σύντομη και επ᾽ αγαθώ πάντων η ανταπόκρισή Της.

Άξιόν εστι το μέγα όνομά σου, Θεοτόκε Παρθένε.

Άξιόν εστι το μεγαλόφωνο προσφώνημα που σου κάνουν άγγελοι και αρχάγγελοι καθημερινώς.

Άξιόν εστι το προς Σε σέβας των Αγίων πάντων.

Άξιόν εστι το δουλικό προσκύνημα όλων ημών.

Μη επιλάθη του λαού Σου, Παρθένε. Μη μας ξεχάσεις, Παναγία μου.» [ο αφ᾽ εσπέρας άκρως παρακλητικός λόγος]

Στον χαιρετισμό του από την κεντρική πλατεία, αφορμώμενος από την προηγηθείσα χειροτονία εγγάμου αστυνομικού ως άμισθου κληρικού στη γενέτειρά του, παρατήρησε πως από διάκονος του νόμου έγινε διάκονος της Χάριτος!

Επιπλέον είπε: «η Γουμένισσα πρέπει να είναι περήφανη και να καμαρώνει, διότι έχει Ηγουμένη και Κυρία και Μητέρα την Παναγία μας, δια της οποίας αξιώνεται να καταφεύγει και να προσδέχεται το μέγα έλεος του Σωτήρος και να Τον επικαλείται ως Αδελφό, δια του Οποίου απευθύνει το “Πάτερ ημών” προς τον Θεό Πατέρα, αναδεχόμενος τη χάρη του Αγίου Πνεύματος”.

Η οριακή “θεο-εγκατάλειψη” του Μητρικού πόνου

Ενεπίκαιρο για τις οριακές συγκυρίες το εόρτιο μήνυμα του Σεβ. Μητροπολίτη Γουμενίσσης κ. Δημητρίου.

«…Η Παναγία μας η Γουμένισσα να τρέφει την ελπίδα όλων, να ευλογεί την ζωή όλων, στα νυν και στα επέκεινα, να ανταποδίδει στην πίστη και στην πιστότητα όλων το δικό Της ανταπόδομα, τον Υιό και Θεό Της και Θεό μας! Ο Θεός μας γνωρίζει, αλλά δεν μας επιβάλλεται.

Ο Σωτήρας θέλει να μας σώσει, αλλά όχι δια της βίας. Το Άγιο Πνεύμα θέλει να μας δώσει την αιωνιότητα της ζωής Του, αλλά σε καρδιές με διαθέσιμους καθαρούς χώρους. Χάρη στην Παναγία είμεθα πάλι προ-σω-πα (το κατ᾽ εικόνα και το καθ᾽ ομοίωσιν, ακέραια δώρα). Έχουμε το δικαίωμα της ζωής ως πρώτο δώρο του Θεού· και το δικαίωμα της Χριστοσωτηρίας ως ατέλειωτο έσχατο δώρο του Θεού.

»Προσέφερε τον Εαυτό Της όπως τον ήθελε ο Θεός των αγγέλων και των ανθρώπων, για να γίνει άνθρωπος εκ Πνεύματος Αγίου. Εκείνος έγινε Υιός Της, κι Εκείνη έγινε η Μητέρα Του ως προς την ανθρωπινότητα.

Και αυτή η υπακοή Της πέρασε από την ανείπωτη στέρηση, από την ανείπωτη πίκρα, από την ανείπωτη φρίκη, από τον ανείπωτο πόνο εκείνης της δίκοπης ρομφαίας κάτω από το Σταυρό Του, εμπρός στο θάνατό Του, για χάρη όλων μας. Ναι! Απέθανε μεν ο μόνος Σωτήρας και μας έσωσε. Αλλά η Παναγία μας ζούσε την οριακή “θεο-εγκατάλειψη” του Μητρικού πόνου για Εκείνον και για όλη την ανθρωπότητα!

»Η αγιότητα περνάει, πριν, από την οδύνη της αυτοθυσίας· η σχέση με τον Σωτήρα δοκιμάζεται από τις κλιμακώσεις και προγεύσεις του “θανάτου”· η Ανάσταση επακολουθεί τον προηγούμενο Σταυρό… Και ακριβώς η ΠΑΝΑΓΙΑ μας εν Πνεύματι Αγίω συμπαρίσταται Μητρικά στα βάσανα της Εκκλησίας, στα βάσανα των αγιαζομένων, στα βάσανα των μετανοούντων, στα βάσανα των πονεμένων, στα βάσανα των απηλπισμένων.

Όσοι σήμερα πνίγονται μέσα στην απόγνωση, στο αδιέξοδο του απάνθρωπου διεθνούς και τοπικού σκηνικού, φαίνεται ότι ΠΟΤΕ προηγουμένως δεν γονάτισαν δίπλα στην Παναγία του Σταυρού, δίπλα στην ΠΑΝΑΓΙΑ του Γολγοθά, δίπλα στην ΠΑΝΑΓΙΑ της Αποκαθήλωσης και του Τάφου· ώστε να έχουν την τόλμη να Την επακολουθούν στο αιώνιο ΠΑΣΧΑ του Χριστού.

»Έχουμε απολυτοποιήσει την εγκόσμια ζωή με τα αδιέξοδά της. ΔΙΟΤΙ, προηγουμένως, κι αν είχαμε πίστη, ήταν μια πίστη της κοινωνικής αποδοχής, της ευκολίας, της απολαυστικής επιβίωσης. Πρώτα έρχονταν σαν τροφή και γλέντι οι “ευκολίες”, κι έπειτα σαν αναψυκτικό η ατροφική “πίστη”.

Ενώ σήμερα ψάχνουμε μέσα μας ΙΧΝΗ από την πίστη του πόνου και της στέρησης, από την πίστη της κρατικής απόρριψης, από την πίστη των διωγμών, από την πίστη των Αγίων μας. Ψάχνουμε, αλλά πως να βρούμε;

»Ο Θεός δεν μοιράζει θέσεις εργασίας, ώριμους κοινωνικούς θεσμούς, τίμιους πολιτικούς, ικανοποιητικούς μισθούς και συντάξεις. Ούτε πρωθυπουργός ούτε τραπεζίτης ούτε στρατιωτικός γίνεται. Ο Θεός μοιράζει τον ίδιο Του τον Εαυτό σε όσους έχουν την τόλμη της θυσιαστικής πίστης της Παναγίας.

Ο Θεός μια φορά ενανθρώπησε, και τώρα απομένει να ανταποκριθούμε εμείς, να φτιάξουμε την κοινωνία μας από αλλοπρόσαλλη σε “ένωση…” (όχι απλώς ανθρωπίνων δικαιωμάτων), αλλά “ένωση Θεού και ανθρώπων”. Αυτό είναι η Εκκλησία, που μας παρέδωσαν οι πρόγονοί μας».