Εκδήλωση στη Νίκαια για την Μικρασιατική Καταστροφή

Δημιουργηθηκε στις Δευτέρα, 10 Σεπτεμβρίου 2012

Γράφτηκε από τον/την Μητρόπολη Νικαίας - 11.01

Μέ τή συμμετοχή τοῦ ἱεροῦ κλήρου, 10 μικρασιατικῶν σωματειῶν τῆς περιοχῆς, τῶν νέων καί πλῆθος λαοῦ ἑορτάσθηκαν τήν Κυριακή 9 Σεπτεμβρίου 2012 στόν Καθεδρικό Ναό τῆς Μητροπόλεως Νικαίας τά ἐνενήντα χρόνια ἀπό τή Μικρασιατική Καταστροφή.

Τελέσθηκε ἀρχιερατικό συλλείτουργο καί ἀκολούθως λιτάνευση τῆς Ἱερῶν Εἰκόνων τοῦ Ἁγίου Χρυσοστόμου Σμύρνης, τῶν λοιπῶν Ἱερομαρτύρων καί Μαρτύρων τῆς Μικρασιατικῆς Καταστροφῆς καί Τιμίων Λειψάνων, τά ὁποῖα ἔφεραν οἱ πρόσφυγες ξεριζωμένοι ἀπό τίς ἀλησμόνητες πατρίδες.  

Ὁ προεξάρχων, Σεβ. Μητροπολίτης Νικαίας κ. Ἀλέξιος στήν ὁμιλία του τόνισε:

Συμπληρώνονται ἐφέτος 90 χρόνια ἀπό τή μεγαλύτερη συμφορά τοῦ γένους τῶν Ἑλλήνων. Πρόκειται γιά τήν Μικρασιατική τραγωδία πού ἔκοψε τόν ἕνα πνεύμονα τῶν σπλάχνων τῆς Πατρίδας μας καί μᾶς ἄνοιξε αἱμάσσουσα πληγή πού μᾶς βασανίζει καί δέ λέει νά ἐπουλωθεῖ.

Πῶς νά λησμονηθεῖ μιά ἱστορία αἰώνων; Πῶς νά ἀγνοήσουμε σοφούς καί μεγάλους τῶν τεχνῶν καί τῶν ἐπιστημῶν, πού ἀνέδειξε ἡ ἰωνική γῆ; Πῶς νά ἀποσύρουμε τό νοῦ ἀπό τήν εὐλογημένη Καππαδοκία, πού ἔδωσε τούς μεγάλους Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας; Πῶς νά ἀγνοήσουμε τόν Πόντο, τήν Τραπεζοῦντα, τή Μονή Σουμελᾶ; Πῶς νά μή ματώνει ἡ καρδιά μέ τήν Ἔφεσο, τή Μητρόπολη τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου; Πῶς νά ξεχάσουμε τή Σμύρνη, τήν ἀγαπημένη πόλη τῶν Ἑλλήνων, τήν πηγή ἔμπνευσης τῶν ποιητῶν μας, τή Μητρόπολη τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος καί ἐθνομάρτυρος Χρυσοστόμου;

Ἐνενήντα χρόνια ἔχουν περάσει, καί ὁ νοῦς καί ἡ καρδιά μας στρέφεται πάντα ἐκεῖ, στήν Ἰωνία καί στόν Πόντο. Εἶναι γεγονός πώς ἔγιναν σοβαρά λάθη ἀπό τίς ἡγεσίες μας κατά τήν ἐπίδικη περίοδο, ὅπως εἶναι ἐπίσης γεγονός ὅτι οἱ Σύμμαχοί μας δέν ἦσαν εἰλικρινεῖς ἐνώπιον τῆς Ἱστορίας καί ἀπέναντί μας. Ὅμως ἐμεῖς, ὁ λαός, ὅπως πάντα πληρώνουμε τά λάθη καί τίς ὑστεροβουλίες των. Ἐνάμισυ ἑκατομμύριο προκομμένοι ἄνθρωποι, μέ ὅραμα καί ἰκανότητες, ξεριζώθηκαν ἀπό τίς ἑστίες τους, ἄφησαν τά σπίτια τους, τά κτήματά τους, τά μνήματα τῶν προγόνων τους καί ἀκολούθησαν ἕνα δρόμο πού δέν εἶχαν οἱ ἴδιοι ἐπιλέξει. Κάποιοι ζήσανε καί τή φρίκη τῆς σφαγῆς καί δέν εἶχαν οὔτε τό χρόνο νά κλάψουν τούς νεκρούς τους, τούς γονεῖς καί τά ἀδέλφια τους.

Πρωτοπόρος τῆς θυσίας ἡ ἐκεῖ Ἐθναρχοῦσα Ἐκκλησία καί κορυφαῖοι ὅλων οἱ Ἱεράρχες τούς ὁποίους τιμοῦμε σήμερα. Εἶναι ὁ Μητροπολίτης Σμύρνης Χρυσόστομος, ὁ Μοσχονησίων Ἀμβρόσιος, ὁ Ἰκονίου Προκόπιος, ὁ Κυδωνιῶν Γρηγόριος, ὁ Ζήλων Εὐθύμιος. Πλάι τους Κληρικοί καί λαϊκοί, χιλιάδες μαρτύρων, πού θυσιάστηκαν ὅλοι ὑπέρ Πίστεως καί Πατρίδος. Γιά τήν Πίστη στό Χριστό πού τούς ἐνίσχυε, καί γιά τήν Πατρίδα πού χάνανε κι ἔγινε ἄδικα καί πρόωρα τό μνῆμα τους, ἀπρόσιτο σέ συγγενεῖς καί φίλους.

Στεκόμαστε ἰδιαίτερα στή θυσία τοῦ ἁγίου Χρυσοστόμου Σμύρνης, πού συγκινεῖ πάντα καί ἀποτελεῖ σημεῖο ἀναφορᾶς γιά ὅλους. Ἦταν ὁ πρῶτος στή λίστα τῶν προγραφῶν. Ἀνήκει στούς μεγαλομάρτυρες τοῦ ἔθνους, ἅγιος τῆς Ἐκκλησίας καί μεγάλος τῆς Ἱστορίας. Κράτησε στούς ὤμους του μιά παράδοση αἰώνων, ἐπανέλαβε ὑπερήφανα στάσεις ἡρώων ἀπό τήν ἀρχαιότητα ὥς τίς μέρες μας.

Στέκεται ἰσάξια πλάι στόν Λεωνίδα, τόν Θεμιστοκλῆ, τούς Σουλιῶτες, τούς Μακεδονομάχους, τούς ὑπερασπιστές τοῦ Ἀρκαδίου, τούς ἥρωες τοῦ ‘40. Παράλληλα εἶναι καί ἅγιος, γιατί ἔβαψε μέ τό τίμιο αἷμα του τό ἱερό Ὠμοφόριό του, δέν ἔγινε ρίψασπις, δέν ἐγκατέλειψε τό λαό του, ἄν καί τοῦ ἔγιναν δελεαστικές προτάσεις. Ἦταν ὁ μόνος τῶν ἐπωνύμων τοῦ ἐκεῖ Ἑλληνισμοῦ πού ἔμεινε καί θυσιάστηκε. Ἀνέβηκε μονάχος τό δικό του Γολγοθᾶ καί πέρασε στήν ἀθανασία ὡς προσωπική ἱστορική διαδρομή, γιατί ὡς Ἱεράρχης εἶναι ἤδη στήν ἀγκαλιά τοῦ Θεοῦ καί συμπαρεδρεύει στό Οὐράνιο Θυσιαστήριο.

Ὁ ἐξαγριωμένος τουρκικός ὄχλος τοῦ ξερίζωσε τή γενειάδα, τοῦ ἔβγαλε τά μάτια, τοῦ ἀπέκοψε τή μύτη, τή γλῶσσα καί τά αὐτιά. Ἦταν δε τόσο μεγάλο τό μίσος ἔναντι τοῦ Ἱεράρχου Χρυσοστόμου καί κατ’ ἐπέκταση τοῦ Χριστιανισμοῦ, πού στή συνέχεια τόν ἔδεσαν πίσω ἀπό ἄλογο, καί τόν ἔσερναν μέσα στούς τούρκικους μαχαλάδες χλευάζοντάς τον.

Δέν ξέρουμε ποῦ τόν ἔθαψαν, ἄν ὑπῆρξε ἔστω καί αὐτή ἡ εὐαισθησία τῆς ἀνάγκης. Πιστεύουμε ὅμως ὅτι πέρασε στή χορεία τῶν Ἁγίων καί προστέθηκε στούς μεγάλους Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ἐκείνους πού θέτουν τήν ψυχή τους ὑπέρ τοῦ ποιμνίου, δίνοντας ὑπόδειγμα θάρρους καί αὐταπάρνησης καί ἀκολουθώντας τόν Κύριο πού ὁδηγήθηκε ὡς πρόβατο στή σφαγή καί θυσιάστηκε ὑπέρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς καί σωτηρίας.

Ἑνάμισυ ἑκατομμύριο Ἕλληνες ἄφησαν τίς Ἀλησμόνητες Πατρίδες καί ἐγκαταστάθηκαν ἐδῶ σ’ αὐτόν τόν τόπο. Μέ τά νύχια τους ἔσκαψαν τή γῆ, μέ τόν ἱδρώτα τους πότισαν τό χῶμα, μέ τήν ἀνάσα τους ζέσταναν τά παιδιά καί τίς παράγκες τους.

Οἱ Μικρασιάτισσες καί οἱ Πόντιες ὀμόρφηναν τίς αὐλές τους μέ λουλούδια, βασιλικό καί δυόσμο, καί κέντησαν ὄμορφες κουρτίνες γιά τά παράθυρά τους. Κάθε βελονιά καί θύμιση, κάθε κόμπος καί στεναγμός. Ἀνάθρεψαν χριστιανικά τά παιδιά τους. Ἵδρυσαν Συλλόγους, καλλιτέχνησαν λάβαρα, κάνουν γιορτές καί συντηροῦν μνῆμες ἐθνικοῦ μεγαλείου. Δέ μείνανε, ὡστόσο, στό χθές τό πονεμένο καί δακρύβρεκτο. Καλλιέργησαν μαζί καί ὁράματα γιά ἕνα μέλλον καλύτερο γιά τούς ἴδιους καί τόν Ἑλληνισμό.

Μετά τό Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ἀκολούθησε ἡ ἐσωτερική μετανάστευση καί σχηματίστηκαν πόλεις μεγάλες, ὅπως εἶναι ἡ Νίκαια, ὁ Κορυδαλλός, τό Κερατσίνι, τό Πέραμα, τό Αἰγάλεω, ἡ Ἁγία Βαρβάρα καί τό Χαϊδάρι, πόλεις ἀγαπητές πού ἀνήκουν στή Μητροπολιτική μας περιφέρεια.

Ἁδελφοί μου ἀγαπητοί,

Εὐχαριστῶ τόν Ἅγιο Θεό γιά τή μεγάλη δωρεά Του, νά ὑπηρετῶ αὐτόν τόν εὐλογημένο, τόν πονεμένο, μά πάντα ἀξιοπρεπῆ λαό. Κοιτάζω γιαγιάδες καί παπποῦδες καί διαβάζω στά μάτια τους μιά ἱστορία. Κάθε ρυτίδα κι ἕνας πόνος, κάθε στεναγμός καί μιά ἀνάμνηση. Μέ αἴσθηση εὐθύνης, ὡς Ποιμενάρχης, συγκινοῦμαι ἀπό ὅσα ἔμαθα καί ἀγωνιῶ γιά ὅσα ἔχω ὁραματιστεῖ. Ἔχοντας ἕνα τέτοιο Ποίμνιο, δεν μπορεῖς παρά νά γίνεσαι κάθε μέρα καί καλύτερος.

 Οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες πρόγονοί μας, πού ἀγωνίστηκαν ὑπέρ πίστεως, πατρίδος καί ἐπικρατήσεως τῶν ἰδανικῶν τῆς φυλῆς μας νά κατευθύνουν τήν πορεία τῆς ζωῆς μας.

Εὔχομαι σ’ ὅλους κάθε εὐλογία παρά Κυρίου, Σωτῆρος Ἰησοῦ Χριστοῦ. Καί στά ἀγαπητά παιδιά καί ἐγγόνια σας προκοπή καί καλή πρόοδο.