Ιερό Μνημόσυνο για τους αείμνηστους Αρχιερείς της Ι.Μ. Μαντινείας (ΦΩΤΟ)

Δημιουργηθηκε στις Κυριακή, 26 Ιανουαρίου 2014

Γράφτηκε από τον/την Ι.Μ. Μαντινείας - 14.44

Την Κυριακή 26η Ιανουαρίου 2014, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μαντινείας και Κυνουρίας, κ. Αλέξανδρος, τέλεσε στον Μητροπολιτικό Ιερό Ναό Αγίου Βασιλείου Τριπόλεως, Αρχιερατική Θεια Λειτουργία και Ιερό Μνημόσυνο υπέρ μακαρίας μνήμης και αιωνίου αναπαύσεως των αειμνήστων Αρχιερέων των Αρχιερατευσάντων στην Ιερά Μητρόπολη Μαντινείας και Κυνουρίας, των Ιερέων των Ιερατευσάντων ευόρκως στον Μητροπολιτικό Ιερό Ναό ως και πάντων των κεκοιμημένων Ευεργετών και Δωρητών του Ιερού Ναού.

Το εσπέρας του Σαββάτου 25ης Ιανουαρίου 2014, ο Σεβασμιώτατος, πλαισιούμενος από Ιερείς της πόλεως, τέλεσε τρισάγιο στο μνήμα των Αρχιερέων μακαριστών Προκατόχων του, στο Κοιμητήριο του Ιερού Ναού Μεταμορφώσεως Σωτήρος Τριπόλεως.

Την Κυριακή στην Θεία Λειτουργία και στο Ιερό Μνημόσυνο συμμετείχαν με κάθε Ιεροπρέπεια ευσεβείς χριστιανοί, ενορίτες και άρχοντες του τόπου, τιμώντας με αυτό τον τρόπο, από κοινού τους μακαριστούς Αρχιερείς, Ιερείς και τους ευεργέτας του Μητροπολιτικού μας Ναού.

Το Ιερό αυτό Μνημόσυνο τελείτε κάθε χρόνο τον μήνα Ιανουάριο, από τον Σεβ. Μητροπολίτη Μαντινείας και Κυνουρίας κ. Αλέξανδρο και το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο του Μητροπολιτικού Ιερού Ναού Αγίου Βασιλείου Τριπόλεως, ως ελάχιστο αντίδωρο, υποχρέωση και αναγνώριση της προσφοράς των μακαριστών Αρχιερέων και πάντων των κεκοιμημένων Ευεργετών και Δωρητών.

H Ιερά Μητρόπολη Μαντινείας και Κυνουρίας είναι η κατάληξη των πάλαι ποτέ διαλαμψασών Επισκοπών της περιφερείας μας, δηλαδή, Μαντινείας, Κυνουρίας, Πίσσης, Αμυκλών, Τριπολιτσάς, Ρέοντος και Πραστού και Μαντινείας και Κυνουρίας.

Tο 1850 ανακοινώθηκε ο καταστατικός χάρτης της αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Ελλάδος από το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, συσπειρώθηκαν οι τότε Επισκοπές και δημιουργήθηκε η Μητρόπολή μας όπως την γνωρίζουμε σήμερα.

Τις Επισκοπές αυτές όπως και την σημερινή Μητρόπολη, διακόνησαν σημαντικές προσωπικότητες, Άξιοι θεοφόροι Πατέρες, Πιστοί και Εργατικοί Επίσκοποι και Μητροπολίτες.

Πριν την Απόλυση της Θείας Λειτουργίας ο Σεβασμιώτατος απένειμε το οφφίκιο του Πρωτοπρεσβυτέρου στον καλό και δραστήριο Εφημέριο - Προϊστάμενο της Ενορίας του Μητροπολιτικού Ιερού Ναού Αγίου Βασιλείου Τριπόλεως π. Ιωάννη Κ. Σουρλίγγα.

Ο π. Ιωάννης εργάζεται με συνέπεια και με πιστότητα όλα αυτά τα χρόνια στην Τοπική Εκκλησία, εξυπηρετεί αόκνως τις λειτουργικές ανάγκες της Ενορίας του στην Τρίπολη και των Ενοριών Πάπαρι και Δάφνης Μανιατίου του πρώην Δήμου Βαλτετσίου, διακονεί στα γραφεία της Ιεράς Μητροπόλεως ως Λογιστής της ιεράς Μητροπόλεως και έχει υπό την Προεδρία την Ιερά Μονή Γοργοεπηκόου Νεστάνης Μαντινείας.

Με τη βοήθεια του Σεβεβασμιωτάτου, των συνεργατών του Εκκλησιαστικών Συμβούλων, των συνεφημερίων, των εθελοντών και όλων των ενοριτών έχει καταστήσει τον Ναό του Αγίου Βασιλείου σημείο αναφοράς αντάξιο της ιστορίας του, ύστερα από τις εργασίες ανακαινίσεως των δύο τελευταίων ετών και όχι μόνο.

Μάλιστα, στο πρόσωπο του π. Ιωάννου σήμερα τιμήθηκε και η πρεσβυτέρα του Ελένη και τα δύο τέκνα τους καθώς και όλοι οι συνεργάτες αυτού τόσο στην Ενορία της Τριπόλεως αλλά και στα χωριά που εξυπηρετεί λειτουργικά, όσο και οι Ενορίτες του Μητροπολιτικού Ναού.

Όλοι οι συμμετέχοντες στην Θεία Λειτουργία με προεξάρχοντα τον Σεβ. Μητροπολίτη μας αναφώνησαν το «Άξιος» για τον π. Ιωάννη.

Ομιλία π. Ιωάννου Σουρλίγγα

Σεβασμιώτατε ἅγιε Δέσποτα,

Πέρασαν μέ τήν χάρη τοῦ Θεοῦ δεκαοκτώ ἔτη ἀπό τό ἔτος 1996 ὅπου ἐκ τῶν ἁγίων χειρῶν Σας ἔλαβα τόν πρῶτο τῆς Ἱερωσύνης βαθμό.

Δεκατέσσαρα χρόνια ἀριθμοῦν ἀπό τόν Δεκέμβριο τοῦ 2001 ὅπου στόν Ἱερό Ναό Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος Τριπόλεως μέ καταστήσατε μέ τήν εὐλογία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος Λειτουργό καί Ὑπουργό τῶν Μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας μας.

Θυμᾶμαι ἀκριβῶς στήν εἰς Πρεσβύτερον χειροτονία μου, τά λόγια Σας, τά ὁποῖα ἄγγιξαν τήν καρδιά μου καί λειτουργοῦν ὡς πυξίδα στήν πορεία καί τό δρόμο πού ἀκολούθησα.

Ἀναφέρατε τότε χαρακτηριστικά: «ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός εἶπε, ὅτι «ὅπου ἐγώ εἰμί, ἐκεῖ καί ὁ διάκονος ὁ ἐμός ἔσται» καί «εἴ τις ἐμοί διακονεῖ, τιμήσει αὐτόν ὁ Πατήρ».

Συνεχίσατε λέγοντας, ὅτι ὁ λόγος τοῦ Κυρίου ἔχει ἐφαρμογή σήμερα σέ σένα, τόν Διάκονον τοῦ Ἐπισκόπου» καί παρακάτω σημειώσατε: «ἡ διακονία σου ἦταν μιά διακονία ἄξια τῆς τιμῆς. Καί γι' αὐτό σήμερα ἔρχεται ἡ ὥρα τῆς τιμῆς καί ἡ ἀμοιβή τοῦ ἔργου τοῦ τοῦ ἀμπελῶνος τοῦ Κυρίου».

Σήμερα ἡ Σεβασμιότητά Σας, ἐπέλεξε αὐτήν τήν ξεχωριστή ἡμέρα ὅπου προσευχόμεθα ὅλοι γιά τήν ἀνάπαυση τῶν μακαριστῶν προκατόχων Σας Ἀρχιερέων, τῶν ἀδελφῶν ἡμῶν μακαριστῶν Ἱερέων καί τῶν εὐεργετῶν καί δωρητῶν τῆς Ἐκκλησίας ταύτης, νά μοῦ ἀπονείμετε τό ὀφίκιο τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου.

Δηλαδή νά ἄρω καί νά λάβω ὡς ἄλλος Κυρηναῖος τον Τίμιον Σταυρόν, ὄχι ἐπί τόν ὤμον μόνο ἀλλά καί ἐπί τοῦ στήθους.

Ἡττημένος γιά πολλοστή φορά ἐκ τοῦ θείου καί ἱεροῦ θελήματος μέ καρδίαν πάλλουσαν ἀπό ἱερόν φόβον, ἵσταμαι αὐτήν τήν στιγμήν πρό τοῦ φρικτοῦ βηματος, καί τῆς ὑμετέρας ἁγιότητος, ἐπί τῇ συντελέσει τοῦ εὐσήμου γεγονότος τῆς προχειρίσεώς μου εἰς Πρωτοπρεσβύτερον τῆς Ἐκκλησίας μας.

Ἔρχονται τούτην τήν ὥρα στό μυαλό μου τά λόγια του Κυρίου μας: «ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτον καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκολουθήτω μοι».

Ἀναγνωρίζουμε ὅτι αἴροντες τόν Σταυρό, ἀκολουθοῦμε τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό. Ἀν ἀκολουθοῦμε τόν ἑαυτό μας, δέν μποροῦμε νά ἀκολουθοῦμε Ἐκεῖνον.

Σεβασμιώτατε,

Ὁ Σταυρός πού σήμερα θέσατε ἐπί τοῦ στήθους μου, ὑπενθυμίζει τό χρέος τῆς διακονίας μου πού γιά νά εἶναι ἀληθινή καί ἁγιασμένη δέν μπορεῖ παρά νά περνᾶ μέσα ἀπό τό μαρτύριο καί τήν μαρτυρία τοῦ Σταυροῦ.

Νά εἶναι Σταυροαναστάσιμη.

Αὐτήν τήν Σταυροαναστάσιμη πορεία πού Σεῖς τόσα χρόνια βιώνετε καί ἀκολουθεῖτε σέ ὑπερμέγιστο βαθμό, καλοῦμαι καί ἐγώ ὁ ἐλάχιστος νά ἀκολουθήσω.

Ὅλα αὐτά τά χρόνια καί ὡς Διάκονος καί ὡς Ἱερεύς ἔζησα τόν παλμό Σας καί τήν ἀγωνία Σας, γιά τό ποίμνιό Σας, τά Ἱδρύματα καί τά Μοναστήρια τῆς Μητροπόλεώς μας.

Αἰσθάνθηκα πολλές φορές τό βάρος τοῦ δικοῦ Σας Σταυροῦ, ἀλλά καί τήν εὐκολία μέ τήν ὁποία πορεύεσθε καθημερινά στόν δικό Σας Γολγοθᾶ.

Ἀναγνώρισα στό πρόσωπό Σας τόν ἄξιον διάδοχον τῶν μακαριστῶν προκατοχών Σας, οἱ ὁποῖοι καί αὐτοί σήκωσαν τόν δικό τους Σταυρό.

Ἐνθυμοῦμαι μία ἀπό τίς πολλές συζητήσεις μας, Σεβασμιώτατε, μοῦ εἴπατε κάτι πολύ ὄμορφο καί βαθιά ἐκκλησιολογικό.

«Πρέπει» μου τονίσατε να εἶσαι ἄξιος Κληρικός, γιατί ὡς Ἐπίσκοπος πατῶ στούς ὤμους κάθε Κληρικοῦ μου κι ὅσο αὐτός ἀνεβαίνει πνευματικά τόσο ἀνεβαίνω καί ἐγώ καί μέ αὐτό τόν τρόπο ἐλαφρώνει ὁ σταυρός μου».

Κατανοοῦμε λοιπόν ὅτι ὁ Σταυρός τοῦ Κυρίου ἀποτελεῖ γιά τή χριστιανική πίστη καί γιά ὅλους ἐμᾶς ἔνα κορυφαιο σύμβολο θυσίας καί ἁγιασμοῦ, διότι ἡ σημασία του εἶναι πραγματικά τεράστια.

Ὁ Σταυρός μαζί μέ τήν Ἀνάσταση λειτουργοῦν ὡς δυό βασικοί ἄξονες πάνω στούς ὁποίους κινεῖται ἡ ζωή τῶν πιστῶν χριστιανῶν. Ἡ Ἀνάσταση ἕπεται τοῦ Σταυροῦ καί προϋποθέτει τό Σταυρό, καί ὁ Σταυρός προμηνύει τήν Ἀνάσταση.

Χωρίς Σταυρό δέν γίνεται Ἀνάσταση. Πάνω σέ αὐτές τίς ἀρχές στηρίζεται ἡ θεολογία τοῦ Σταυροῦ καί ἡ σπουδαία σημασία του γιά τή ζωή τῆς Ἐκκλησίας μας.

Ὁ ἀπόστολος Παύλος τονίζει συχνά στίς θεόπνευστες ἐπιστολές του ὅτι ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ εἶναι γι’ αὐτόν καί γιά τήν Ἐκκλησία καύχηση. «Ἐμοί δέ μή γένοιτο καυχᾶσθαι εἰ μή ἐν τῷ Σταυρῷ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ», διότι «ὁ λόγος γάρ ὁ τοῦ Σταυροῦ τοῖς μέν ἀπολλυμένοις μωρία ἐστί τοῖς δέ σωζομένοις ἡμῖν δύναμις Θεοῦ ἐστι».

Ὁ Σταυρός πρίν τή μεγάλη σταυρική θυσία τοῦ Χριστοῦ ἦταν ἕνα φονικό ὄργανο ἐκτέλεσης κακούργων. Ἀφότου ὅμως ὁ σαρκωμένος Θεός πέθανε ὡς κακοῦργος πάνω στό ἐγκάρσιο ξύλο, αὐτό κατέστη πηγή ἀπολυτρώσεως.

Ἀπό μέσο θανατώσεως μεταβλήθηκε σέ ἀκένωτη πηγή ζωῆς. 

Μέ αὐτό τό φωτεινό σύμβολο μέ ἐξοπλίζετε ἀπό σήμερα στό στῆθος μου, διά νά τό ἔχω ὅπλο κατά τοῦ διαβόλου, καθώς καί νά τό χρησιμοποιῶ γιά δίαυλο εὐλογίας πρός τούς χριστιανούς. Ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ ἀποτελεῖ την ἐνοποιό δύναμη τῆς ἀνθρωπότητας.

Ἄν τό ξύλο τῆς γνώσεως τοῦ καλοῦ καί τοῦ κακοῦ στήν Ἐδέμ ἔγινε πρόξενος κακοῦ καί ἔχθρας τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, τό ξύλο τοῦ Σταυροῦ ἔγινε σημεῖο ἐπανενώσεως τῶν ἀνθρώπων στό Σῶμα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Τά δυό ἐγκάρσια ξύλα, πού συνθέτουν τό σύμβολο τοῦ Σταυροῦ, συμβολίζουν τήν ἕνωση τῶν ἀνθρώπων μέ τό Θεό (κάθετο ξύλο) καί τήν ἕνωση τῶν ἀνθρώπων μεταξύ τους (ἐγκάρσιο ξύλο). Φυσικά ἡ ἕνωση τῶν ἀνθρώπων περνᾶ ἀναγκαστικά ἀπό τή σχέση τους μέ τό Θεό.

Τό ἐγκάρσιο ξύλο παριστᾶ, ἐπίσης, τά δυό χέρια τοῦ Ἐσταυρωμένου Λυτρωτῆ μας, τά ὁποῖα εἶναι ἀνοιγμένα γιά νά ἀγκαλιάσουν ὁλόκληρη τήν ἀνθρωπότητα, ὅπως ἀκριβῶς Σεβασμιώτατε καί ἐσεῖς ἔχετε πάντοτε ἀνοιγμένα τά χέρια Σας ἀγκαλιάζοντας καθημερινα τό ποίμνιο Σας καί τούς ἐν δοκιμασίαις καί θλίψεσιν εὑρισκομένους συνανθρώπους Σας.

Τό σύμβολο τοῦ Τιμίου Σταυροῦ εἶναι ἡ φοβερή δύναμη κατά τῶν ἀντίθεων δυνάμεων. Μέχρι τό σταυρικό θάνατο τοῦ Χριστοῦ, χρησιμοποιοῦνταν γιά τήν καταστροφή καί τό θάνατο ὡς ὄργανο τοῦ κακοῦ.

«Κύριε ὅπλον κατά τοῦ διαβόλου τόν Σταυρόν Σου ἡμῖν δέδωκας, φρίττει γάρ καί τρέμει μή φέρων καθορᾶν αὐτοῦ τήν δύναμιν, ὅτι νεκρούς ἀνιστᾶ καί θάνατον κατήργησεν».

Τό σύμβολο τοῦ Τιμίου Σταυροῦ εἶναι τό θαυμαστό φυλακτήριο τῶν πιστῶν. Οἱ πιστοί φέρουν μέ καμάρι αὐτόν ὡς πολύτιμο καί ἀποτελεσματικό φυλακτήριο κατά τοῦ κακοῦ, ἀλλά καί ὡς ὁμολογία τῆς πίστεώς τους στήν μεγάλη ἀπολυτρωτική θυσία τοῦ Χριστοῦ.

Στρέφω τό βλέμμα μου στό ἐκθαμβωτικό φῶς τοῦ Τιμίου Σταυροῦ προκειμένου νά διαλύσω κάθε σκοτεινό κενό τῶν ἁμαρτιῶν τῆς ψυχῆς μου, ἀλλά καί τῶν ψυχῶν καί τοῦ ποιμνίου μου τό ὁποῖο ὁ Κύριος μοῦ ἐμπιστεύτηκε.

Δέν ἔχω πολλες ἐπιλογές, ἀποδέχομαι πάραυτα τή λυτρωτική δύναμη τοῦ Σταυροῦ καί τόν Σταυρό μέ τόν ὁποῖο Σεῖς σήμερα με ἐξοπλίζετε, καί συνεχίζω νά βαδίζω ἀσθενής κατά τό ἀνθρώπινον, ἀργά καί σταθερά στόν δικό μου Γολγοθᾶ.

Δέν θέλω νά παραμείνω δοῦλος τῆς ἁμαρτίας καί ἐργάτης τοῦ κακοῦ παίρνοντας στόν λαιμό μου ὅπως λέγει καί ὁ λαός, τό εἰς ἐμέ ἐμπιστευθέν ποίμνιο.

Ἡ κλήση πρός τή λύτρωση εἶναι πάντα ἀνοιχτή γιά ὅλους τούς ἀνθρώπους, φτάνει νά πάρουμε ἔστω καί ἀργά τήν μεγάλη ἀπόφαση καί νά τήν ἀποδεχτοῦμε.

Ὁ Κύριος μᾶς περιμένει. Ἀποδέχομαι καί ἐγώ σήμερα ὁ ἐλάχιστος τήν χαριτόβρυτον Θεία Χάρη καί τήν ξεχωριστή εὐλογία ἐκ τῶν τιμίων χεριῶν Σας ἅγιε Δέσποτα.

Σεβασμιώτατε,

ἅγιοι Πατέρες, Διάκονε,

εὐλογημένοι μου ἐνορῖτες,

Θά ἤθελα αὐτήν τήν σημαντική ὥρα τῆς ζωῆς μου νά ἀναπέμψω ὁλοκάρδια δοξολογία καί εὐχαριστία πρός τόν ἅγιο Βασίλειο καί τόν Τριαδικό Θεό διά τήν τιμή καί τήν εὐλογία πού μου χάρισαν γιά μία ἀκόμη φόρα.

Δέν θέλω νά ἀρκεστῶ σέ εὐχαριστίες προσωπικές τούτην τήν ὥρα, παρά μόνο χρέος μου εἶναι νά εὐχαριστήσω ἐξαιρετικά τόν Σεβ. Πατέρα καί Ποιμενάρχη μας, τόν Σεβ. Μητροπολίτη Μαντινείας καί Κυνουρίας κ. Αλέξανδρον, διά τήν τιμή καί τήν ἐμπιστοσύνη πού δείχνει γιά μία ἀκόμα φορά στό πρόσωπο μου καί νά τόν διαβεβαιώσω ὅτι θά ἐργαστῶ ἀνελλιπῶς μέ σκοπό τήν σωτηρία τοῦ Λαοῦ τήν στήριξη τῶν χριστιανῶν ἀλλά καί τήν συντήρηση καί ἀνακαίνιση τῶν Ναῶν καί τῶν Μονῶν τῶν ὁποίων τυγχάνω ὑπεύθυνος.

Ἄλλωστε εἶναι τοῖς πᾶσι γνωστό ὅτι μέ τήν δική Σας πρωτοβουλία Σεβασμιώτατε καί τόν δικό Σας ἀγῶνα βρισκόμαστε σήμερα μέσα σέ ἕναν ἀνακαινισμένο Μητροπολιτικό Ναό, γεγονός τό ὁποῖο πλέον χαροποιεῖ τούς ἐνορῖτες μας, ἀλλά καί ὅλους τους Ἀρκάδες, οἱ ὁποῖοι εἶναι περήφανοι γιά τό ξεχωριστό αὐτό μνημεῖο πού μας ἄφησαν οἱ πρόγονοί μας.

Σᾶς εὐχαριστῶ ὅλους γιά μία ἀκόμα φορά, γιά τήν παρουσία σας σήμερα ἐδῶ, ζητῶ τήν προσευχή σας, ἔτσι ὥστε ἐν ὑγείᾳ πρῶτα ὁ Θεός νά καταστῶ καθαρό δοχεῖο τῆς χάριτος τοῦ Κυρίου καί ἄξιος Λειτουργός τοῦ ἐπιγείου ἤ καί τοῦ ἐπουρανίου Θυσιαστηρίου.