Γουμενίσσης: ''Στα χρόνια μας διογκώνεται το συμφέρον των λίγων και ο στεναγμός των πολλών''

Δημιουργηθηκε στις Τετάρτη, 29 Ιανουαρίου 2014

Γράφτηκε από τον/την Εκ του Γραφείου Τύπου - 17.36

Ἡ ἐπιστήμη ὡς θεοκεντρικό ἐργαλεῖο ἀνθρωπιᾶς
ἀγαπητοί μου, μαθητές, δάσκαλοι καί καθηγητές, τῆς Α/βάθμιας καί Β/θμιας Ἐκπαίδευσης τῆς Παιονίας καί τῆς Γέφυρας,
ἡ σημερινή γιορτή τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν, εἶναι εἰδικά ἀφιερωμένη σέ σᾶς, γιορτή τοῦ καθενός σας προσωπικά, γιορτή τῆς Παιδείας συλλογικά μέχρι πρότινος.

Μιά γιορταστική εὐλογία καί γιαυτό διέξοδος ἐλπίδας στίς ὅποιες ἀγωνίες καί ἀστοχίες τοῦ ἐκπαιδευτικοῦ προγραμματισμοῦ, τόν ὁποῖο καλεῖσθε νά τρέφετε μέ τήν ἐνεργό προσωπική συμμετοχή σας.

Διδάσκοντας καί μαθαίνοντας.

Στοχεύοντας σέ ἕνα ἀσφαλέστερο μέλλον δικό σας καί τῆς κοινωνίας ὅλης, μέ ἐφόδια τήν πολυμερή καί πληρέστερη γνώση, τήν παιδαγωγική καί μορφωτική ἀρτιότητα, τή διαπροσωπική καί συμμετοχική ἐξάρτυση.

Διδάσκοντας καί μαθαίνοντας.

Εἶναι ἡ αἰτία τοῦ σημερινοῦ συνεορτασμοῦ μας μαζί σας.

Εἶναι ὁ βραχυπρόθεσμος στόχος καί ἡ πρώτη-πρώτη δικαίωση λειτουργίας τῆς μικρῆς κοινωνίας τοῦ σχολείου, στό ὁποῖο προσβλέπουμε μέ τόσην ἐλπίδα γονεῖς καί στελέχη τῆς κοινωνίας.

Βεβαίως, σήμερα διδάσκει ἤ μαθαίνει κανείς “ἐξίσου ἄμεσα” καί μέ ἄλλους τρόπους, μέ τίς τεράστιες ἐπικοινωνιακές εὐκαιρίες τῆς ἐποχῆς μας.

Ἄλλο ὅμως πράγμα ἡ ἀμεσότητα τῆς ἐκπαιδευτικῆς παρουσίας, μέ τά ἀνεύρετα ἀλλοῦ καί μοναδικά ἀγαθά, καί ἄλλο πράγμα ἡ δικτύωση στίς ἄψυχες “ζωντανές εὐκαιρίες” διά μέσου τῶν κάθε λογῆς πληκτρολογίων.

Ἡ ἐγγύτητα τῆς ἀτομικῆς μετοχῆς καί τοῦ διαπροσωπικοῦ συμμετοχικοῦ διαλόγου δέν ὑποκαθίσταται ἀπό τίς ἠλεκτρονικές εἰκόνες καί τά ἠλεκτρονικά ἀκούσματα• ἔχουν κι αὐτά τήν ἀξία καί τή χρησιμότητά τους, ἀλλά δέν μποροῦν νά ὑποκαταστήσουν τήν παράσταση καί τήν… ἀπόσταση τῆς ἀναπνοῆς δασκάλων, μαθητῶν καί συμμαθητῶν.

Διδάσκοντας καί μαθαίνοντας.

Ποιά γνώση, ποιά κατάρτιση, ποιά παιδεία; Βρεθήκατε ἐγγύτερα ἀπό μᾶς (πού μορφωθήκαμε σέ μιᾶς προγενέστερης ἐποχῆς σχολεῖα) μέσα στούς ραγδαίους ρυθμούς τοῦ παγκοσμίου ἐπιστημονισμοῦ καί στίς ἀπρόβλεπτες ἐξελίξεις τῶν ἠλεκτρονικῶν δυνατοτήτων.

Ὅλα αὐτά, σάν μιά χοάνη δίχως πιά τέλος, ἀπορροφοῦν σταδιακά τήν ἐπίσημη κρατική ἐκπαιδευτική στοχοθεσία, τά μαθησιακά καί γονεϊκά μορφωσιακά ὄνειρα, τίς ὁλοέν καί περισσότερες διδακτικές προϋποθέσεις.

Διδάσκοντας καί μαθαίνοντας.

Καταρχήν πρέπει νά συνομολογήσουμε ὅτι εἶναι σπουδαία αὐτή ἡ πρωτόγνωρη ἐξέλιξη τῆς ἐπιστήμης καί τῆς τεχνολογίας.

Ἄν τό ἐξετάσουμε θεολογικά, συνιστᾶ μιά μορφή ἀξιοποίησης, καλλιέργειας καί καρποφορίας (ἔστω ὄχι τήν πληρέστερη) τῶν θεόσδοτων ταλάντων τῆς λογικότητας καί τῆς γνώσης, τῆς διανόησης καί τῆς ἐπιστήμης, τῆς δημιουργικότητας καί τῆς ἐπικράτησης τῶν ἀνθρώπων.

Μέ ἐπικοινωνία καί διανομή τῶν “ἀνακαλύψεων” δίχως ἀποστάσεις χωροχρόνου.

Μέ ἀποδέκτη ὠφέλειας ἀπό τά ἀλλεπάλληλα ἐπιστημονικά εὑρήματα τήν παγκόσμια κοινωνία.

Αὐτό πού τόσους αἰῶνες δέν κατόρθωσε ἡ ἀνθρωπότητα, δηλαδή τή συλλογικότητα τῆς ἀνθρωπιᾶς, τό ἐπιχειρεῖ σήμερα ὑπό τή μορφή τῆς ἄμεσης διανομῆς καί καρπώσεως τῶν ἐπιστημονικῶν καί τεχνολογικῶν ἀγαθῶν.

Ἐδῶ ὅμως ἐντοπίζεται καί ἕνα πολύ-πολύ μεγάλο πρόβλημα.

Διδάσκοντας καί μαθαίνοντας.

Ὁ τρόπος τῆς παγκόσμιας ἀξιοποίησης τῆς ἐπιστημονικῆς καί τεχνολογικῆς-ἠλεκτρονικῆς ραγδαίας ἐξελίξεως.

Ἔστω κι ἄν “διανέμεται” ἀμεσότερα στόν πανανθρώπινο “καμβά”, ὡστόσο τελικά τό καρπώνονται ἰδιοτελῶς οἱ λίγοι.

Στά χρόνια μας διογκώνεται τό συμφέρον τῶν λίγων καί ὁ στεναγμός τῶν πολλῶν.

Πληροφορούμεθα ἀποκαρδιωτικά ἀπό τή μιά τόν πλουτισμό κάθε μορφῆς μιᾶς διεθνοῦς οἰκονομικῆς μειοψηφικῆς ἡγεμονίας κι ἀπό τήν ἄλλη τήν ὑστέρηση τῶν λαῶν.

Ἡ δίψα τῆς γνώσης δέν ἱκανοποιεῖται μέ τή μάθηση. Λαχταρᾶ νά βρεῖ μιά θέση ἐξάρτησης στό σύστημα τοῦ παγκοσμίου ὀλιγαρχικοῦ πλουτισμοῦ.

Δηλαδή, μέ ἀπογοήτευση μεταφυσική (δέν θά μιλήσω γιά τήν πνευματική ἀξιολόγηση, ἀπό θεολογικῆς πλευρᾶς) διαπιστώνουμε ὅτι δεσπόζει καί σήμερα στή χρησιμοθηρία τῆς ἐπιστήμης καί τῆς τεχνολογίας ὁ μακραίων πτωτικός κοινός παρονομαστής: ὁ ἀτομισμός καί ἡ ἰδιοτέλεια, τό “ἐγώ καί γιά μένα”, τό πρῶτο καί καίριο λάθος τοῦ προπάτορά μας, ἡ ἀποικιοκρατία τῆς ἀδικίας καί τῆς ἀτομικότητας, ἡ ναρκοθέτηση τῆς ἀνθρωπιᾶς καί τῆς διαπροσωπικῆς κοινωνίας.

Διδάσκοντας καί μαθαίνοντας.

Τί νά γυρέψουμε; Τί νά γνωρίσουμε; Τί νά μεταδώσουμε; Μέ τί νά ξαναφτιάξουμε τήν ἀνθρωπινή ταυτότητα τοῦ δικοῦ μας διανθρώπινου σκηνικοῦ;

Σάν εἰσφορά ποιητική καί δημιουργική καί οὐσιώδη στό παγκόσμιο σκηνικό, πού μᾶς δελεάζει μέ τήν προγραμματισμένη ἐπιφάνεια τόσων καί τόσων συστημάτων, γιά νά κρύψει τήν ἀρρωστημένη ὑποδομή του.

Πρέπει νά σταθοῦμε ρωμαλέα καί ἀποφασιστικά, σάν ἄλλοι Μεγαλέξανδροι, σάν ἄλλοι Μακρυγιάννηδες, σάν Ρωμιοί, στή χρήση τῆς ἐξέλιξης, τῆς προόδου, τῆς ἐπιστήμης.

Στό πῶς καί στό γιατί, στόν τρόπο καί τό στόχο.

Μέ προτεραιότητα τόν ἄνθρωπο.

Διδάσκοντας καί μαθαίνοντας.

Ἡ ζωή τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν καί ἡ βιοτή τους διατρέχονταν καί διαπνέονταν ἀπό τήν ζωήρρυτη αὔρα τῆς χάριτος τοῦ Παναγίου Πνεύματος.

Αὐτό τούς κατέστησε σοφούς κατά Θεό καί κατά κόσμο, ἔτσι ὥστε νά χειραγωγοῦν ἀσφαλῶς καί αἰσίως τούς ἀνθρώπους πρός τήν αἰωνιότητα.

Προσέδωσαν θεοκεντρική διάσταση στόν ἀνθρώπινο δυναμισμό πού εἶχε ἐγκλωβισθεῖ θεωρητικά καί πρακτικά στόν “ἐπιστημονισμό” καί τήν “τεχνολογία” τοῦ πτωτικοῦ κόσμου μέ τίς χαμερπεῖς καί χαμαίζηλες ἐπιθυμίες του.

Τρεῖς κορυφαῖες μορφές, τόσο μεγάλες ἀλλά καί τόσο δικές σας.

Δικές μας: τοῦ δικοῦ μας πολιτισμοῦ, τῆς δικῆς μας προόδου, τῆς δικῆς μας ἀξιοσύνης.

Ὁ Βασίλειος: μικρόσωμος, ἀσθενικός καί λιγόχρονος, ὅμως στάθηκε κυριολεκτικά πανεπιστήμονας γιά τά χρόνια του (σήμερα ἴσως νά γινόταν ἐπιπλέον καί διαστημικός καί βιοχημικός), πού ὑπηρέτησε τόν ἄνθρωπο τῆς ἐποχῆς του θεολογικά, λειτουργικά, ποιμαντικά, φιλανθρωπικά, δικαιοπρακτικά, μέ τέτοιο δυναμισμό ὥστε νά λυγίζουν μπροστά του οἱ παντοδύναμες πολιτικές ἐξουσίες καί νά θυσιάζονται σπλαχνικά γιά τούς πεινασμένους οἱ πλούσιοι χωρίς ἀντιρρήσεις!

Ὁ Γρηγόριος: ἐπιστήμονας ὁλκῆς καί σπάνια ποιητική ὑπερευαίσθητη φλέβα, διακόνησε τούς ἀνθρώπους τῶν χρόνων του μέ εἰρηνοφόρο ἔμπνευση αὐτοθυσίας καί οὐράνια θεολογική φώτιση, κυριολεκτικά ἀλύγιστη ματωμένη καρδιά τῶν κοινωνικῶν-ἐκκλησιαστικῶν κρίσιμων ἀναγκῶν τῆς ἐποχῆς του.

Κι ὁ Ἰωάννης: σάν πανεπιστήμονας πνευματικός γιατρός ρητορεύοντας μόνο τήν ἀλήθεια καί διεκδικώντας γιά χάρη τοῦ κοσμικοῦ συνόλου ἀσυμβίβαστος τήν κοινωνική δικαιοσύνη καί τή διανθρώπινη ἠθική, ὥσπου εὐτελίστηκε ἀπό τούς ἄπληστους ἐξουσιαστές καί πέθανε καταδιωγμένος.

Διδάσκοντας καί μαθαίνοντας.

Ἡ σημερινή γιορτή, μέ τέτοια παραδείγματα ἀμείωτης φωτεινότητας, μᾶς θυμίζει κάτι σπουδαῖο: ὅτι ὀφείλουμε κι ἐμεῖς νά χειριστοῦμε τήν ἐπιστημοσύνη καί τόν τεχνολογικό πολιτισμό τοῦ 21ου αἰώνα σάν ἐργαλεῖο ἀνθρωπιᾶς καί μόνο ἀνθρωπιᾶς.

Νά μήν θωροῦμε τούς συνανθρώπους μας σάν ἄψυχους ἀριθμούς ἐπενδυτικῶν χειρισμῶν.

Ἀλλά μοναδικές εὐκαιρίες προσφορᾶς τοῦ ἑαυτοῦ μας.

Μέ τό Θεό τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν μας ἀρχή καί τέλος τῆς ζωῆς μας.

Γιά νά καταξιώνεται ὁ κόσμος μας, μέ τή δική μας ἀποφασιστική παρεμβατικότητα.

Εἶναι ἡ οὐσία τοῦ λεβέντικου πολιτισμοῦ μας.

Χρόνια πολλά σέ ὅλους σας.

Καλή δύναμη στήν ἐκπαιδευτική συμμετοχική δημιουργία ὅλων σας.

 

† Ὁ Γουμενίσσης ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ