Η εορτή των Τριών Ιεραρχών στην Ι.Μ. Νικαίας (ΦΩΤΟ)

Δημιουργηθηκε στις Παρασκευή, 31 Ιανουαρίου 2014

Γράφτηκε από τον/την Ι.Μ. Νικαίας - 10.00

Πανηγυρικά ἑόρτασε ἡ Ἱερά Μητρόπολις Νικαίας τούς προστάτες τῶν Γραμμάτων καί τῆς Παιδείας Ἁγίους Τρεῖς Ἱεράρχες, Βασίλειο τόν Μέγα, Γρηγόριο τόν Θεολόγο καί Ἰωάννη τόν Χρυσόστομο.

Τό ἀπόγευμα τῆς Πέμπτης 30 Ἰανουαρίου τελέσθηκε στήν Ἱερά Μονή Ἁγίων Πατέρων Σχιστοῦ Περάματος Πανηγυρικός Ἑσπερινός, χοροστατοῦντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Νικαίας κ. Ἀλεξίου καί συμπροσευχομένων τοῦ Καθηγουμένου, ἀδελφῶν τῆς Ἱερᾶς Μονῆς καί χορείας Ἱερέων.

Ἀξιοθαύμαστη ἦταν ἡ παρουσία τῶν ἐκπαιδευτικῶν καί τῆς μαθητιώσας νεολαίας ἀπό τά σχολεῖα τῆς περιοχῆς πού κατέκλεισαν τό Καθολικό καί τό Ἀρχονταρίκι τῆς Μονῆς.

Τόν πανηγυρικό ἐξεφώνησε ὁ Διδάσκων τοῦ Ἰονίου Πανεπιστημίου Δρ. Δημήτριος Γ. Μεταλληνός, ὁ ὁποῖος κατέπληξε καί συγκίνησε τούς παρευρισκομένους μέ τόν θερμό, γλαφυρό καί ἰδιαιτέρως ψυχωφελῆ λόγο του, μέ θέμα «Ἑλληνική Παιδεία καί Ὀρθόδοξη Παράδοση».

Ὁ Σεβασμιώτατος ἀφού εὐχαρίστησε, συνεχάρη τόν ὁμιλητή καί εὐχήθηκε στούς ἐκπαιδευτικούς ὁ Κύριος, διά πρεσβειῶν τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν, νά φωτίζει καί νά τούς ἐνδυναμώνει στό ὑπεύθυνο παιδαγωγικό ἔργο τους.

Ἀκολούθησε δεξίωση γιά ὅλους τούς παρευρισκομένους στήν Τράπεζα τῆς Μονῆς.

Ἀκολουθοῦν ἀποσπάσματα τῆς ὁμιλίας τοῦ Καθηγητοῦ:

Ιδιαίτερη ευλογία για τον ομιλούντα αποτελεί η παρουσία του σ’ έναν μοναστικό τόπο, όπου τιμάται η ιερή μνήμη των αγίων Πατέρων των Α΄ και Ζ΄ εν Νικαία Οικουμενικών Συνόδων.

Μάλιστα οι τρείς τιμώμενοι σήμερα Ιεράρχες ανήκουν άμεσα ή έμμεσα στην εν λόγω χορεία των Αγίων Πατέρων και Διδασκάλων, των γνησίων δηλαδή και αυθεντικών φορέων της Ελληνικής Παιδείας και της Ορθοδόξου Παραδόσεως.

Ευλογία, επίσης, αποτελεί το γεγονός ότι προΐσταται της συνάξεως μετά την λειτουργική Σύναξη, ο Ποιμενάρχης της ιστορικής Μητροπόλεως Νικαίας κ. Αλέξιος, το σεβαστό πρόσωπο του οποίου μου θυμίζει τα όμορφα και ανέμελα φοιτητικά μου χρόνια, όταν ο Πνευματικός σας Πατέρας προϋπήρξε και δικός μου, ως Πρωτοσύγκελος της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών.

Έχει μείνει ανεξίτηλη στη μνήμη μου η εικόνα ενός ανώτατου στην εκκλησιαστική διοίκηση κληρικού, να υποδέχεται και να αντιμετωπίζει τον κάθε συνομιλητή του - μικρό ή μεγάλο, πλούσιο ή πτωχό, μορφωμένο ή αμόρφωτο, έλληνα ή αλλοδαπό, κληρικό ή λαϊκό - με γλυκύτητα και ευγένεια, με τον παρηγορητικό λόγο και την αγαπητική προσέγγιση του αυθεντικού Ορθοδόξου Πνευματικού Πατέρα. Θεωρώ, ότι μεταξύ του σημαντικού και πολύπλευρου εκκλησιαστικού έργου του Σεβασμιωτάτου συγκαταλέγεται και η ίδρυση της Ιεράς Μονής των Αγίων Πατέρων, που αποτελεί ήδη εκκλησιαστικό φάρο στη θολή και χωρίς προσανατολισμό σύγχρονη κοινωνία μας.

Οι τιμώμενοι άγιοι Πατέρες ας φωτίζουν τα βήματα και το ποιμαντικό έργο του Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου μας και να τον καθιστούν αδιαλείπτως άξιο διάδοχό τους.

Αποτελεί κοινή διαπίστωση το φαινόμενο της κοινωνικής κρίσεως, που μαστίζει ολόκληρο σχεδόν τον πλανήτη και ιδιαίτερα την πατρίδα μας.

Με την τεχνολογική, μάλιστα, τελειοποίηση και εξάπλωση των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης και Επικοινωνίας, η κοινωνική σήψη καθίσταται όλο και πιο γνωστή.

Όλες οι πτυχές του κοινωνικού μας βίου έχουν προσβληθεί, άλλες λιγότερο και άλλες περισσότερο, από την κοινωνική, ουσιαστικά πνευματική, κρίση.

Στην πολύπαθη εκπαιδευτική κοινότητα την αποστολή του παιδαγωγού έχει αναλάβει κατά κύριο λόγο ο ημιμαθής και λαϊκιστής δημοσιολόγος, ο οποίος και διαμορφώνει ουσιαστικά τη σύγχρονη διαπαιδαγώγηση του λαού μας.

Επίκεντρο της Αληθειοκεντρικής παιδείας αποτελεί ο δάσκαλος ή παιδαγωγός, με αρχέτυπο τον Μέγα Διδάσκαλο της παγκόσμιας ιστορίας τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό.

Στο σημείο ακριβώς αυτό έγκειται η μεγάλη τραγικότητά μας, αφού επιθυμούμε να δημιουργήσουμε παιδεία και κατ’ επέκταση κοινωνία, όταν οι φορείς της παραμένουμε στην συντριπτική μας πλειονοψηφία κυριολεκτικά αμόρφωτοι.

Διότι, μπορεί κανείς να είναι άριστος εκπαιδευτής, δηλαδή αναμεταδότης εγκυκλοπαιδικών ή και επιστημονικών γνώσεων, αλλά να μην μπορεί να εισαγάγει τον μαθητή του στα μυστικά του «εύ ζειν» (Μ. Αλέξανδρος) και του «αεί ζείν» (Πατέρες και Μητέρες της Εκκλησίας).

Με το υπάρχον εκπαιδευτικό μας σύστημα (εκ)παιδεύουμε, ουσιαστικά συσκοτίζουμε τα νεοελληνόπουλα, μεταδίδοντάς τους απλές γνώσεις, αλλά όχι βίωμα, γεγονός που αποδεικνύει τη διαμετρικά αντίθετη λειτουργία μας από τους σημερινούς μεγάλους τιμώμενους Ιεράρχες και παιδαγωγούς της παραδόσεώς μας. 

Οι Τρεις Ιεράρχες πρώτα βίωναν έναν συγκεκριμένο τρόπο ζωής, που οδηγούσε αφενός στην αγιότητα, αφετέρου στην επιστημονική γνώση της εποχής τους και κατόπιν μετέδιδαν στους ευλογημένους μαθητές τους τη διττή αυτή εμπειρία τους.

Εμείς, ως σύγχρονοι παιδαγωγοί, συνήθως ούτε βιώνουμε, αλλά ούτε επιθυμούμε να καταστούμε μέτοχοι των εν λόγω εμπειριών, οι οποίες μας οδηγούν να γνωρίσουμε την επιστημονική αλήθεια και τον Δημιουργό της. Μόνο αυτή η παιδεία έχει και μεταδίδει ήθος.

Μια απλή εκπαιδευτική διαδικασία δεν το εγγυάται, αφού ισχύει η αρχή «επιστήμη (στην περίπτωσή μας παιδεία) χωριζομένη αρετής πανουργία εστί».

Ο ελληνισμός ομολογουμένως έχει συνδεθεί άρρηκτα με την Ορθοδοξία. Η ιερή αυτή ενότητα είναι τόσο βαθιά, ώστε να είναι αδιανόητο να προσδιορισθεί ο αυθεντικός ελληνισμός αποσυνδεδεμένος από την Ορθοδοξία.

Είτε η ιδιομορφία μας αυτή συνειδητοποιείται σήμερα είτε όχι, η επί αιώνες ζύμωσή μας με την πραγματικότητα που ορίσαμε ως Ορθοδοξία, δηλαδή η διαρκής ζήτηση της ακτίστου θείας Χάριτος και η συνεχής αναζήτηση της Αυτοαλήθειας - Χριστού, μας έχει σφραγίσει ανεξίτηλα.

Ο μοναδικός ολοκληρωτικά Ορθόδοξος πολιτικός ηγέτης μας Ιωάννης Καποδίστριας, θεμελίωσε το εκπαιδευτικό του σύστημα στις αρχές των Τριών Ιεραρχών.

Μόνο τα σχολικά εγχειρίδια της καποδιστριακής περιόδου να μελετήσει κανείς, θα ανακαλύψει την ρωμαίικη διαπαιδαγώγηση που επιθυμούσε να μεταλαμπαδεύσει στα ελληνόπουλα ο μαρτυρικός Κυβερνήτης.

Αλλά και ο φίλος και ομόψυχός του Λόρδος Φρειδερίκος – Δημήτριος Γκίλφορδ, υιός πρωθυπουργού της Μ. Βρετανίας, που ήταν κυριολεκτικά βαπτισμένος στα νάματα της Ορθοδόξου πίστεως, ίδρυσε το πρώτο ελληνικό πανεπιστήμιο, την «Ιόνιο Ακαδημία» στην Κέρκυρα πριν από 190 χρόνια (1824), με προστάτες και οδηγούς όχι τις ανύπαρκτες αρχαιοελληνικές θεότητες ή τους επιφανείς διαφωτιστές της πατρίδας του, αλλά τους Μεγάλους Ιεράρχες της «τρισηλίου Θεότητος».

Από το έτος 1833, αρχή της ολοκληρωτικής υποδούλωσής μας στις δυτικές δυνάμεις του ψευτοχριστιανισμού, ψευτοανθρωπισμού και του συσκοτισμένου «διαφωτισμού», μια τραγική πραγματικότητα που χάριτι Θεού μας αποκαλύπτεται πλέον σήμερα, εισάγουμε και «μετακενώνουμε» πειραματικά όλες τις αποτυχημένες εκπαιδευτικές συνταγές και συστήματα, τα οποία γέννησαν και διαμόρφωσαν στη δοκιμαζόμενη Δύση όλους τους –ισμούς: ρατσισμό, φασισμό, ναζισμό, ιμπεριαλισμό, καπιταλισμό, σοσιαλισμό, κομμουνισμό, φιλελευθερισμό, μηδενισμό, αθεϊσμό, τεκτονισμό, παπισμό, προτεσταντισμό, οικουμενισμό, εν τέλει δε βιασμό της ψυχοσωματικής μας ενότητας ως εικόνων του Θεανθρώπου.

Μόνο μια εν Χριστώ παιδεία δύναται να μας διασώσει εθνικά. Μια εν Χριστώ παιδεία, με εν Χριστώ παιδαγωγούς, μπορεί να διασώσει και να επανενώσει ακόμη και τη σημερινή διχασμένη Ευρώπη, επαναφέροντάς την στις χριστιανικές ρίζες της πρώτης αγιοπατερικής χιλιετίας.

Η «στρατιωτική χούντα» (1967 – 1974) προσπάθησε να επιβάλει μια κατ’ επίφαση ελληνορθόδοξη παιδεία, πράττοντας όμως ένα διπλό ατόπημα.

Αφενός ευτέλησε την όλη προσπάθεια με την ασυνέπεια χριστιανικού λόγου και βιώματος των ηγετών της, οι οποίοι δεν κατενόησαν ότι η εν Χριστώ παιδεία δεν επιβάλλεται, αλλά βιώνεται και μεταλαμπαδεύεται εν Χριστώ απολύτως ελεύθερα και φυσικά.

Αφετέρου προσέφερε στις κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης (1974 έως 11.11.2011) την λαϊκιστική επιχειρηματολογία είτε να απορρίψουν την εν Χριστώ παιδεία (εκπαιδευτικά συστήματα αριστερής προέλευσης), είτε να την χρησιμοποιήσουν επιλεκτικά (a la carte), προτάσσοντας τον ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα της και απορρίπτοντας ουσιαστικά τον Θεανθρωποκεντρικό της (εκπαιδευτικά συστήματα δεξιάς προέλευσης).

Σεβασμιώτατε,

Θα επιθυμούσα να κλείσω την ταπεινή μου κατάθεση στην αγάπη σας με μια πρόταση ζωής, πιστεύοντας ότι δεν αρκεί απλά η διάγνωση της ασθένειας, αλλά πολύ περισσότερο η θεραπεία της.

Η πλούσια εθνική μας ιστορία προσφέρει, άλλωστε, έτοιμες και δοκιμασμένες λύσεις για την αντιμετώπιση της σύγχρονης εκπαιδευτικής καταιγίδας.

Παιδευτικές προτάσεις που δημιουργούν φανερούς ή αφανείς αγίους και ήρωες. Λύσεις και προτάσεις που οφείλουν να μεταφερθούν στο εδώ και τώρα της εποχής μας, με άλλα λόγια να επικαιροποιηθούν.

Στην υπερχιλιόχρονη παρουσία του Γένους μας, κατά την οποία ως επί το πλείστον ζούσαμε είτε υπό άμεση είτε υπό έμμεση ξενική κατοχή, η Εκκλησία αποτελούσε το εθναρχικό μας κέντρο.

Η εκκλησιαστική εθναρχία στα 400 χρόνια της οθωμανοκρατίας στην «καθ’ ημάς Ανατολή» και στα 550 της φραγκοκρατίας και ενετοκρατίας στον νησιωτικό ελληνισμό διέσωσε κυριολεκτικά την πονεμένη ρωμηοσύνη.

Μετέβαλε τους ναούς της σε πανδιδακτήρια ζωής και σοφίας. Απόδειξη η ορθόδοξη λατρεία, όπου διασώζεται μέχρι σήμερα η ελληνική γλώσσα σ’ όλη της την ιστορική διαχρονία (ομηρική – κλασσική – ελληνιστική κοινή – ρωμαίικη – λόγια – καθαρεύουσα – δημοτική).

Για τον λόγο αυτό διαφωνούμε εντελώς με το αντεθνικό και αντιεπιστημονικό σόφισμα συναδέλφου πανεπιστημιακού και μέλους του ελληνικού κοινοβουλίου, σύμφωνα με το οποίο χαρακτηρίζεται η αρχαία ελληνική ως νεκρή γλώσσα.

Η απλή, έστω, συμμετοχή μας σε μια επίσημη Δοξολογία, όπου είθισται να παρευρίσκονται και οι κοινοβουλευτικοί μας εκπρόσωποι, θα μας έπειθε ότι η ελληνική γλώσσα είναι ολοζώντανη σ’ ολόκληρη την ιστορική της εξέλιξη μέσα στον ζώντα και θαυματουργό εκκλησιαστικό βίο.

Η αρχαία ελληνική γλώσσα είναι νεκρή μόνο για εκείνους που δεν την χρησιμοποιούν, όπως είναι νεκρές η κινεζική και η ινδική για τους περισσότερους από εμάς, που δεν τις γνωρίζουμε και δεν τις χρησιμοποιούμε, ασχέτως εάν είναι ολοζώντανες για το ήμισυ σχεδόν του παγκόσμιου πληθυσμού, ως μητρική του γλώσσα.

Ο σεβαστός μου δάσκαλος, πνευματικός και σαρκικός μου πατέρας παπά-Γιώργης με αφορμή μια σοφή ρήση του μικρασιάτη νομπελίστα ποιητή Γεωργίου Σεφέρη, ο οποίος διαπίστωνε με θλίψη το έτος 1936 ότι «τίποτα δεν είναι πιο πικρό, από το να νοσταλγείς τον τόπο σου ζώντας σ’ αυτόν», συμπληρώνει «η επανανακάλυψη συνεπώς στη δύστροπη εποχή μας του πατερικού προτύπου και παιδείας, αποτελεί αληθινό καταιγισμό ελπίδας».

Γένοιτο!