Παράκληση στην Παναγία Αγιοταφίτισσα (ΦΩΤΟ)

Δημιουργηθηκε στις Σάββατο, 09 Αυγούστου 2014

Γράφτηκε από τον/την Ι.Μ. Βεροίας - 06.40

Την Παρασκευή 8 Αυγούστου το απόγευμα ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων χοροστάτησε στην ακολουθία του μικρού παρακλητικού κανόνα προς την Υπεραγία Θεοτόκο στον ιερό ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου Αλεξανδρείας και κήρυξε το θείο λόγο.

Στο τέλος της Παρακλήσεως χειροθέτησε δύο ιερόπαιδες σε αναγνώστες, ενώπιον της ιεράς εικόνος της Παναγίας Αγιαταφιτίσσης.

Ακολούθησε ο αγιασμός των εγκαινίων εκθέσεως ζωγραφικής στο πνευματικό κέντρο της ενορίας.

Η ομιλία του Σεβασμιωτάτου:

«Θλῖψις γάρ ἔχει με φέ­­ρειν οὐ δύναμαι τῶν δαιμόνων τά τοξεύ­μα­τα».

Ἐνώπιον τῆς ἱερᾶς καί θαυματουργοῦ εἰ­κό­­νος τῆς Παναγίας τῆς Ἁγιοταφιτίσσης πού ὑπο­­δεχθήκαμε μέ συγ­κί­­νηση καί κατάνυξη προχθές στήν πόλη μας καί τόν ἱερό καί πε­ρι­καλλῆ αὐτό ναό τῆς Κοι­μήσεως τῆς Θεοτό­κου, ψάλαμε καί ἀπό­ψε, ἀδελφοί μου, τήν ἱε­ρά Παράκληση τῆς Πα­ναγίας μας.

Καί τήν παρακαλέσαμε γιά πολ­λά. Τῆς ἐκφράσαμε τά αἰ­­τήματα ἐκεῖνα, τά ὁποῖα ἡ θεο­­κίνητη γλῶσ­­σα τοῦ ἱεροῦ ὑμνο­γράφου συμ­πε­ριέ­λα­βε στόν παρα­κλη­τικό της κανόνα.

Καί μαζί μέ αὐτά τῆς ἐκφράσαμε καί ὅ,τι ὁ καθένας μας ἤθελε νά τῆς ἐμπι­στευ­θεῖ, χαρούμενα καί λυ­πηρά. Διότι, ἀδελφοί μου, ἡ ζωή μας ἔχει καί τά δύο.

Ἔχει χαρές ἀλ­λά ἔχει καί θλίψεις· καί παρότι ἐπιδιώκουμε τίς χαρές, συχνά ἀπο­λαμ­βά­νουμε τίς θλί­ψεις, πού φαίνεται νά ὑπερι­σχύουν στό ἰσο­ζύ­γιο τῆς ζωῆς μας.

Τό γνωρίζουμε, βε­βαί­­­­ως, ὅτι οἱ θλίψεις εἶ­ναι περισσότερες ἀπό τίς χαρές τῆς ζωῆς μας, ἀλλά δέν θέλουμε νά τό ἀποδεχθοῦμε. Τό γνω­ρί­­ζουμε γιατί μᾶς προ­ει­δοποίησε ὁ ἴδιος ὁ Χρι­­στός λέγοντας πρός τούς μαθητές του: «ἐν τῷ κόσμῳ θλῖψιν ἕξετε ἀλλά θαρσεῖτε, ἐγώ νε­νί­­κηκα τόν κόσμον».

Καί τί εἶναι ἡ θλίψη, ἀ­δελφοί μου; Εἶναι ὁ τρό­πος μέ τόν ὁποῖο ἐπι­­χειρεῖ νά ἐπέμβει ὁ πο­νηρός στή ζωή μας καί νά διαταράξει τήν ἠρεμία καί τή γαλήνη τῆς ψυχῆς μας.

Εἶναι ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο προσπαθεῖ νά ἀπο­σπά­σει τόν λογισμό μας ἀπό τόν Θεό, νά σκιάσει τή χαρά πού μᾶς προσ­φέρει ἡ παρουσία του, νά μᾶς παρακινήσει στόν θυμό καί στήν ὀρ­γή, στόν φθόνο καί τή ζήλεια γιά τόν ἀδελφό μας, νά βάλλει στήν ψυ­χή μας σκέψεις καί ἐπιθυμίες ἁμαρτωλές, νά μᾶς παρακινήσει στήν παρακοή τοῦ θε­λή­­ματος τοῦ Θεοῦ, νά θωπεύσει τίς ἀδυναμίες καί τά ἐλαττώματά μας καί νά καθησυχάσει προ­­σωρινά τή συνεί­δη­σή μας μέ ψεύτικες ὑπο­σχέσεις.

Αὐτή εἶναι, ἀδελφοί μου, ἡ τακτική τοῦ δια­βόλου, πού μᾶς φαίνε­ται ἴσως εὐχάριστη καί ἑλ­­κυ­στική στήν ἀρχή μέ­χρι νά μᾶς πα­ρασύ­ρει, ἀλλά στή συνέχεια δημιουργεῖ θλί­ψη στήν ψυχή μας, ἄγχος, ἀγω­νία, ἀνησυ­χία, δυσθυ­μία, αἰσθήμα­τα πού ὅλοι νιώθουμε καί συ­χνά δέν ξέρουμε πῶς νά τά διαχειρισθοῦμε καί πῶς νά ἀπαλλα­γοῦ­με ἀπό αὐτά, πῶς νά ἀπαλ­λα­γοῦμε ἀπό τή θλίψη πού μᾶς προκα­λοῦν, ὅπως λέει καί ὁ ἱερός ὑμνογράφος, «τῶν δαι­μόνων τά το­ξεύ­ματα».

Στήν προσπάθεια αὐ­τή, ἀδελφοί μου, δέν εἴ­μαστε μόνοι, γιατί δέν εἴ­μαστε μόνο ἐμεῖς πού δοκιμάζουμε τή θλίψη ἀπό τίς ἐπιθέσεις τοῦ ἀο­ράτου ἐχθροῦ τῆς ψυ­­χῆς μας, ὁ ὁποῖος καί ἔρριξε καί ρίχνει τά βέ­λη του σέ ὅλους τούς ἀν­­­θρώπους πού ἀγωνί­ζο­ν­ται νά ζήσουν σύμ­φω­να μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ.

Τό γνωρίζουμε ἀπό τούς βίους τῶν ἁ­γί­ων μας, τό γνω­ρί­ζου­με καί ἀπό αὐτή τή ζωή τῆς Πα­ναγίας μας, πού δο­κίμασε τή θλίψη καί τήν ὀδύνη τῆς σταυρι­κῆς θυσίας τοῦ Υἱοῦ της, ἔργο καί αὐτό, πα­ρότι μέ τήν ἀνοχή καί τήν ἄδεια τοῦ Θεοῦ, τοῦ δια­βόλου.

Τό γνωρίζου­με καί ἀπό τήν ζωή τοῦ Χρι­στοῦ, πού λίγο πρίν ἀπό τό πάθος του δοκίμαζε καί αὐτός ἀφόρητη θλί­ψη ὥστε νά λέγει: «πε­ρίλυπος ἐστιν ἡ ψυ­χή μου ἕως θανά­του».

Γι᾽ αὐτό ἄς μήν ἀπο­γοη­τευόμαστε, ἀλλά ἄς ἀν­τιμετωπίζουμε τή θλί­ψη πού μᾶς προκα­λοῦν «τά πεπυρωμένα βέλη τοῦ πονηροῦ» μέ τόν τρόπο πού μᾶς συ­στήνει ὁ ἱερός ὑμνο­γρά­φος.

Ἄς τήν ἀντιμε­τωπίζουμε μέ τόν τρό­πο μέ τόν ὁποῖο τήν ἀν­τιμετώ­πι­ζαν καί οἱ ἅ­γιοι καί οἱ θεοφόροι πα­τέρες.

Ἄς τήν ἀντι­με­τω­πίζουμε προσφεύ­γοντας, ἀδελ­φοί μου, στή χάρη τῆς Παναγίας μας, πού εἶναι πάντοτε ἕτοιμη νά ἀκούσει τά αἰ­τήματά μας καί νά τά μετα­φέ­ρει στόν Υἱό της με­σι­τεύ­οντας γιά τήν ἐκ­πλή­ρωσή τους.

Καί ἐάν, βεβαίως, ὅσο ζοῦμε καί ἀγωνιζόμα­στε εἶναι δύ­σκολο νά ἀπαλλαγοῦμε ἀπό τά «τοξεύματα τῶν δαιμό­νων», οἱ ὁποῖοι μέσω αὐτῶν προσπαθοῦν νά μᾶς στερήσουν τή χαρά πού μᾶς χαρίζει ὁ Χρι­στός καί νά μᾶς ἀπο­μα­κρύνουν ἀπό αὐτόν, ἡ Παναγία μας μπορεῖ νά μᾶς στηρίξει καί νά μᾶς ἐνισχύσει, ὥστε νά μήν αἰσθανόμαστε τή θλίψη πού προκαλεῖ ἡ ἀδυνα­μία μας νά ἀντιδρά­σουμε σ᾽ αὐτά καί νά τά ἀντι­με­τωπίσουμε.

Γι᾽ αὐτό, ἀδελφοί μου, ἄς καταφεύγουμε καί ἐμεῖς στήν Παναγία μας, πού εἶναι τό μονα­δικό καί ἀσφαλές κατα­φύ­γιο στή ζωή ὅλων τῶν ἀνθρώπων, στήν Παναγία πού ἀπο­­τελεῖ τήν παρα­μυ­θία καί τήν παρηγορία πάντων τῶν θλιβομέ­νων, καί ἄς τήν παρα­κα­λοῦμε, νά μᾶς δί­νει δύναμη ὥστε νά ἀντι­με­­τωπίζουμε τούς πει­ρα­­σμούς καί τά προ­βλή­­ματα τῆς ζωῆς μας, καί νά μεσιτεύει στόν Υἱό της γιά νά γεμίζει τήν ψυχή μας μέ τή δι­κή του χαρά πού διώ­χνει τή λύπη.

Ἄς προσ­φεύγουμε στήν Πανα­γία μας καί ἄς τῆς ἐμ­πιστευόμαστε τή ζωή μας ἀκολου­θῶ­ντας πάντοτε τόν δρό­μο πού βάδισε καί ἐκείνη, τόν δρόμο τῆς ταπεινώσεως καί τῆς ὑπα­κοῆς στόν Θεό, γιά νά ἔχουμε τή χάρη καί τήν προστασία της.