Δημητριάδος: "Ο καθένας διεκδικεί μόνο για τον εαυτό του"

Δημιουργηθηκε στις Πέμπτη, 04 Αυγούστου 2011

Γράφτηκε από τον/την μητρόπολη Δημητριάδος - 11.59

Για την Παναγία ως πρότυπο του κάθε μοναχού και του μοναχικού βίου, αλλά και για τα τραγικά αποτελέσματα του ατομισμού, μίλησε ο Σεβ. Μητροπολίτης Δημητριάδος κ. Ιγνάτιος στην ακολουθία της Παρακλήσεως που τέλεσε στην Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου Συκής (3/8). Παίρνοντας αφορμή από την φράση «γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου», την στιγμή του Ευαγγελισμού, ο κ. Ιγνάτιος έκανε λόγο για την ελεύθερη επιλογή της αποδοχής του θελήματος του Θεού, εκ μέρους της Παναγίας, που δεν εκβιάστηκε, αλλά προσέφερε, με ταπεινή αγάπη, την υπακοή της στη Θεία βούληση. Αντιστοίχως, παρατήρησε ότι και ο μοναχικός βίος είναι κίνηση ελεύθερης αποδοχής του θελήματος του Θεού, του ανθρώπου που αναζητά τον Θεό για να ενωθεί μαζί Του.

Στη συνέχεια ο Σεβασμιώτατος αναφέρθηκε στα κριτήρια της ελευθερίας της μοναχικής ζωής, κατά το πρόσωπο της Θεοτόκου. Το πρώτο είναι  μετοχή στον κοινοβιακό τρόπο ζωής, που σημαίνει συνάντηση του άλλου.

Σημείωσε ότι «ελεύθερος είναι αυτός που αρνείται την εγωιστική στάση ζωής, που δεν κάνει κέντρο του κόσμου τον εαυτό του, που συνυπάρχει και θυσιάζει τα δικά του για τους άλλους. Αυτή είναι η κίνηση της ελευθερίας, όταν ο άνθρωπος έχει πρόσωπο και συναντά το πρόσωπο του άλλου, όταν ξέρει να προσφέρει, χωρίς να περιμένει ανταπόδοση, όταν γνωρίζει να θυσιάζεται…»

Το δεύτερο κριτήριο, στο οποίο αναφέρθηκε ο Σεβασμιώτατος είναι η σιωπή, πρότυπο της οποίας είναι η Παναγία. Χαρακτηριστικά επεσήμανε ότι «Η Παναγία βίωσε την ελευθερία της σιωπής όχι από φόβο, αλλά από αίσθημα ελευθερίας και δημιουργίας. Ο ελεύθερος άνθρωπος σιωπά και ακούει, γιατί κίνηση ελευθερίας είναι να μπορείς να ακούσεις τον άλλον, να τον νιώσεις, να μπορέσεις να μοιραστείς με τον άλλο. Η πολυλογία κάθε άλλο παρά ελεύθερο άνθρωπο μαρτυρεί, καλύπτει αδυναμίες και κενά, ενώ η σιωπή προϋποθέτει αυτογνωσία, θέλει δύναμη, θέλει άσκηση. Γι’ αυτό ο μοναχισμός έχει ως τρόπο ζωής και άσκησης την σιωπή, γιατί μέσα απ’ αυτή δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για αληθινή και αυθεντική κοινωνία με τον ζωντανό Θεό…»

Το τρίτο κριτήριο είναι ο πόνος. Ο Σεβασμιώτατος τόνισε ότι «δεν υπάρχει ελευθερία χωρίς πόνο. Η άρνηση του πόνου είναι άρνηση της ελευθερίας. Γι’ αυτό και ο μοναχός πονά. Τίποτα δεν είναι εύκολο μέσα στον μοναχισμό. Ο μοναχός γνωρίζει ότι πρέπει να βιάσει τον εαυτό του, να κοπιάσει και να γονατίσει, αν θέλει ζήσει αυθεντικά αυτή τη ζωή. Όντας ελεύθερος ξέρει ότι θα συμπονέσει, θα φέρει στους ώμους του τον σταυρό αυτής της ελευθερίας, γιατί είναι όντως τίμημα η ελευθερία. Ο μοναχός το επιτυγχάνει γιατί ακολουθεί τα βήματα του Γολγοθά, φέρει στους ώμους του σταυρό, αλλά γνωρίζει ότι ακολουθεί η όντως ανάσταση, η κληρονομιά της αιωνιότητας, η μετοχή στη θέωση…»

Στη συνέχεια ο Σεβασμιώτατος αναφέρθηκε στον τρόπο που αντιλαμβάνεται την έννοια της ελευθερίας η εποχή μας. Σημείωσε, μεταξύ άλλων, ότι «Σήμερα, ενώ ομιλούν πολλοί για ελευθερία κανείς δε θυσιάζεται γι’ αυτήν, γι’ αυτό και τα αποτελέσματα είναι τραγικά. Κανείς δε συμμετέχει, ο καθένας διεκδικεί τα ατομικά του δικαιώματα.

Αυτό συμβαίνει και φτάσαμε στο σημείο ο καθένας να διεκδικεί μόνο για τον εαυτό του, για την ομάδα του, για ό,τι θεωρεί πως θίγεται κι έτσι χάνεται η κοινωνία και η κοινότητα, που για μάς τους Έλληνες αποτελούσε την πεμπτουσία της ζωής μας.

Κι αν χαθεί η μετοχή τότε τα λόγια περισσεύουν και γίνονται μεγάλα και τρανά και είναι εύκολο το ψέμα πλέον και οι άνθρωποι που δεν είναι ελεύθεροι ζουν σαν μάζα και η μάζα προτιμά πάντα το εύκολο ψέμα παρά την πικρή και δύσκολη αλήθεια. Αυτό ζούμε ειδικά στον τόπο μας τούτη την εποχή.

Προτιμήσαμε να ζούμε μέσα στο ψέμα παρά ν’ αντιληφθούμε την πραγματικότητα, γιατί αρνούμεθα τον πόνο. Και αυτοί που είχαν τις ευθύνες να ποδηγετήσουν αυτόν τον λαό που ήξερε κάποτε να πονά, δυστυχώς, τον γαλούχησαν με λόγια μεγάλα και τρανά, του έστησαν θεμέλια ψεύτικα, σαθρά, πάνω στην άμμο και τώρα όλα γκρεμίζονται σαν χάρτινος πύργος.

Να γιατί χάθηκε η ελευθερία αυτού του τόπου, γιατί ξεχάσαμε να μετέχουμε στην κοινή ζωή, αρνηθήκαμε τον πόνο, να φέρουμε τον σταυρό της δουλειάς και της εργασίας, αλλά ούτε και κοινωνικά και κοινοτικά εργαστήκαμε για να έχουμε πραγματική ελευθερία. Στα μοναστήρια μας διασώζεται το πρότυπο μιας ζωής, που αποτελεί και την απάντηση για τα προβλήματα που προκαλούν απελπισία σήμερα…».