Σχολιασμοί: "Παπικές Κακοδοξίες"

Δημιουργηθηκε στις Σάββατο, 29 Μαρτίου 2008

Γράφτηκε από τον/την Γιώργος Αγιαμαρνιώτης (Αρχαιολόγος)

Οι σχέσεις Ανατολής και Δύσης ήσαν πάντοτε περίπλοκες και δυστυχώς τα θρησκευτικά ζητήματα διαπλέκονταν με τον αγώνα

για πολιτική επικράτηση. Είναι κρίμα για τη Χριστιανοσύνη ότι η ρωμαϊκή Εκκλησία, η οποία αγωνίσθηκε τόσο κατά τους πρωτοχριστιανικούς αιώνες για την καταπολέμηση των αιρέσεων και την εφαρμογή των αποφάσεων των Οικουμενικών Συνόδων, πέρασε η ίδια στην πλάνη. Πριν από λίγο καιρό, κατά την Α΄ Κυριακή των Νηστείων, εορτάσθηκε η Κυριακή της Ορθοδοξίας, δηλαδή η απόφαση για την αναστήλωση των εικόνων, η οποία θεωρείται ως συμβολική νίκη της ορθοδόξου πίστεως επί των κάθε μορφής αιρέσεων. Σε μία τέτοια αίρεση – και μάλιστα πολλαπλή – έμελλε να εξελιχθεί και ο ρωμαιοκαθολικισμός.

 

Όταν η Ιταλία κάποια στιγμή βρέθηκε εκτός της επικρατείας της αυτοκρατορίας, ο πάπας Ρώμης αισθάνθηκε αρκετά ελεύθερος από την πολιτική εξουσία της Κωνσταντινουπόλεως. Όταν τον 6ο αι. η αυτοκρατορία θα ανακατελάμβανε την Ιταλία, η ανωτέρω τάξη πραγμάτων θα ανετρέπετο και ο πάπας θα ερχόταν σε προστριβές με τον αυτοκράτορα στην Κωνσταντινούπολη και με την Ανατολή γενικότερα.

 

Ότι η φιλοδοξία του παπικού θρόνου να αποτινάξει τον πολιτικό έλεγχο της Ανατολής υπήρξε η απαρχή των δεινών της Χριστιανοσύνης, αποδεικνύεται από το γεγονός ότι σχετικά σύντομα, το 754, ο πάπας έγινε και αρχηγός κράτους στην κεντρική Ιταλία, όταν ο ίδιος ο Χριστός διεκήρυττε ότι «η βασιλεία η εμή ουκ έστιν εκ του κόσμου τούτου» και όταν είχε καθορίσει τις σχέσεις μεταξύ πολιτικής και θρησκευτικής εξουσίας με τη ρήση Του «απόδοτε τα Καίσαρος Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ».

 

Βέβαια η παπική φιλαρχία και λίγο νωρίτερα είχε διαστρεβλώσει τη χριστιανική διδασκαλία. Ρωτάει ο Χριστός τους μαθητές του «τίνα με λέγουσιν οι άνθρωποι είναι τον υιόν του ανθρώπου» και ο Πέτρος απαντά «σύ εί ο Χριστός ο υιός του Θεού του ζώντος».

 

Με βάση την παρατήρηση του Κυρίου «σύ εί Πέτρος, και επί ταύτη τη πέτρα οικοδομήσω μου την εκκλησίαν» η Εκκλησία Ρώμης ζήτησε το πρωτείον εφ’ όλης της Χριστιανοσύνης, επειδή θεώρησε τον Πέτρο θεμέλιο της Εκκλησίας.

 

Όμως θεμέλιό της είναι η ομολογία της θεότητος από τον Πέτρο και όχι ο ίδιος, αφού αργότερα αρνήθηκε τρεις φορές το Χριστό. Αλλά ακόμα και αν γίνει δεκτός ο ρωμαϊκός ισχυρισμός για την παπική διαδοχή του αποστόλου Πέτρου, το ίδιο θα ίσχυε και μάλιστα περισσότερο για την Εκκλησία της Αντιοχείας, αφού χρονικώς πρώτα την πόλη αυτή επεσκέφθη ο Πέτρος και έπειτα τη Ρώμη.

 

Το πρόβλημα είναι ότι αυτές οι φιλοδοξίες δεν διέσπασαν απλώς τη Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, αλλά αλλοίωσαν την πίστη. Ενώ η ρωμαϊκή Εκκλησία έχει δεχθεί τις αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων πριν από το μεγάλο Σχίσμα (1054), δεσμευόμενη δεν θα έπρεπε να τις τροποποιήσει με νέες προσθήκες, οι οποίες θα αντιστρατεύονταν τα ήδη αποδεκτά.

 

Όμως, όταν γίνεται ένα βήμα απομάκρυνσης από την αλήθεια – τη Μία Εκκλησία των Οικουμενικών Συνόδων – η απόσταση δεν θα αργήσει να μεγαλώσει. Έτσι συνέβη και με την εκκλησία Ρώμης.

Η μεγαλύτερη κακοδοξία του πάπα υπήρξε η προσθήκη του «φιλιόκβε» στο Σύμβολο της Πίστεως, το «Πιστεύω», το οποίο είχε δεχθεί ο επίσκοπος Ρώμης ύστερα από τη συμπλήρωσή του κατά τη Β΄ Οικουμενική Σύνοδο στην Κωνσταντινούπολη (381).

 

Κατά τον 6ο αι. εμφανίσθηκε στην Ισπανία η διδασκαλία του «φιλιόκβε», το οποίο ο παπικός θρόνος αρχικά καταπολέμησε, αλλά τελικά απεδέχθη το 1014.

 

Σύμφωνα με αυτήν την αιρετική διδασκαλία το Άγιον Πνεύμα δεν εκπορεύεται μόνον από τον Πατέρα, αλλά και από τον Υιό (filio que=και εκ του Υιού), αντίθετα με τη διδασκαλία του Κυρίου προς τους μαθητές Του στο Μυστικό Δείπνο «όταν έλθη ο παράκλητος ον εγώ πέμψω υμίν παρά του Πατρός, το Πνεύμα της αληθείας, ο παρά του πατρός εκπορεύεται».

 

Επίσης και η ύπαρξη του Καθαρτηρίου αποτελεί παπική κακοδοξία. Βάσει αυτής, όταν ένας άνθρωπος πεθάνει, προτού προλάβει να ολοκληρώσει τη μετάνοια, την οποία του όρισε ο πνευματικός του, για ένα χρονικό διάστημα μεταβαίνει στο Καθαρτήριο, όπου καθαρίζεται η ψυχή του, και μετά πηγαίνει στον Παράδεισο.

 

Αν και ο Κύριος μίλησε μόνο για Παράδεισο και Κόλαση, φράση του αποστόλου Παύλου (Α΄ προς Κορινθίους, γ΄, 15) για σωτηρία διά πυρός έδωσε το έναυσμα για τη διδασκαλία του καθαρτηρίου πυρός, την οποία η καθολική εκκλησία δέχθηκε επισήμως στη σύνοδο της Φλωρεντίας (1439), αν και ο άγιος Μάρκος Ευγενικός καταπολέμησε σθεναρώς, και αργότερα στη σύνοδο του Τριδέντου (1563).

 

Σκανδαλοδέστερη όλων των παπικών κακοδοξιών είναι, βέβαια, το αλάθητο του πάπα, το οποίο προκάλεσε σχίσμα στους κόλπους της ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας, όταν αυτή η διδασκαλία υιοθετήθηκε επισήμως (1870).

 

Αν και αφορά στην αλάνθαστη διδασκαλία του πάπα, όταν αυτός με τη θρησκευτική του ιδιότητα ως διάδοχος του αποστόλου Πέτρου αποφαίνεται για θέματα ηθικής και πίστεως, πιστοποιεί ακόμα μία φορά την απομάκρυνση της δυτικής εκκλησίας από την αλήθεια.

 

Αλάνθαστη μπορεί να είναι μόνον η Εκκλησία ως σύνολο και μάλιστα μέσω των Οικουμενικών Συνόδων, ποτέ ένα πρόσωπο, ακόμα και όταν ομίλει εκ καθέδρας ως ποιμένας και διδάσκαλος.

 

Διαχρονικά αλάνθαστος υπήρξε αποκλειστικά και μόνον ο Χριστός.

 

Όμως η πλέον σοβαρή και επιζήμια για τον άνθρωπο κακοδοξία ίσως είναι ο τρόπος, με τον οποίο κοινωνούν οι καθολικοί. Ενώ ο ίδιος ο Κύριος στο Μυστικό Δείπνο λέει στους μαθητές Του «λάβετε φάγετε˙ τούτο εστί το σώμα μου» και αργότερα τους προτρέπει «πίετε εξ αυτού πάντες˙ τούτο γάρ εστί το αίμα μου», οι καθολικοί ιερείς μεταλαμβάνουν σώμα και αίμα, αλλά κοινωνούν το ποίμνιό τους μόνο σώμα και μάλιστα – μετά τον 11ο αι. – άζυμο άρτο, δηλαδή βιομηχανοποιημένο, την περίφημη «όστια».

 

Αλλά το εσπέρας της Πέμπτης πριν το εβραϊκό Πάσχα του 33 μ.Χ., όταν τελέσθηκε ο Μυστικός Δείπνος, επιτρεπόταν στους Ιουδαίους να φάγουν ένζυμο άρτο, αρχομένου δέ του Πάσχα από το ξημέρωμα του Σαββάτου θα έτρωγαν άζυμο.

 

Φαίνεται ότι αυτή η ασήμαντη λεπτομέρεια διέφυγε της προσοχής του κατά τα άλλα αλάνθαστου πάπα.

 

Ο κατάλογος των αιρετικών διδασκαλιών και των κακοδοξιών του παπισμού θα μπορούσε ακόμα να συνεχισθεί, όμως στα περιορισμένα όρια αυτής της συγγραφής ανεφέρθησαν οι σοβαρότερες και κυριότερες πλάνες, οι οποίες απομακρύνουν τη ρωμαϊκή εκκλησία από την αλήθεια.

 

Φυσικά είναι και άλλες. Αρκεί να θυμηθεί κάποιος ότι από τον 14ο αι. και μετά η καθολική εκκλησία, αντί να βαπτίζει με κατάδυση σε κολυμβήθρα ή βαπτιστήριο – όπως περίπου συνέβη και με τον Κύριο στον Ιορδάνη ποταμό – το πράττει με «ράντισμα», ότι παρακούει την προτροπή του αποστόλου Ιακώβου «Ασθενεί τις εν υμίν;

 

Προσκαλεσάσθω τους πρεσβυτέρους της εκκλησίας, και προσευξάσθωσαν επ’ αυτόν αλείψαντες αυτόν ελαίω εν τω ονόματι Κυρίου» και τελεί το μυστήριο του Ευχελαίου μόνο για τους ετοιμοθάνατους και ότι διαχώρισε από το Βάπτισμα το Χρίσμα – ξέρουμε από τον Τερτυλλιανό ότι ήδη κατά το 2ο αι. πρώτα γινόταν το Βάπτισμα και αμέσως μετά ακολουθούσε το Χρίσμα – το οποίο δεν γίνεται διά χρίσεως Αγίου Μύρου, αλλά με επίθεση των χειρών του επισκόπου.

 

Οι καθολικοί φρόντισαν να αλλάξουν και την αρχαία τάξη της προσευχής προς ανατολάς, όπου κατά το Μέγα Βασίλειο αναζητούμε τον Παράδεισο, όταν άρχιζαν να κτίζουν τους ναούς τους με το ιερό στρεφόμενο στη δύση.

 

Ακόμα και το σταυρό τους τελούν από τα αριστερά προς τα δεξιά, χωρίς κάποιον ιδιαίτερο λόγο, με την προσθήκη διά τετάρτου δακτύλου της Παναγίας, η υπέρ το δέον τίμηση της οποίας οδήγησε το 1854 στο αιρετικό δόγμα της άσπιλης συλλήψεώς της, δηλαδή ο πάπας γνωμάτευσε ότι η Παναγία γεννήθηκε χωρίς το προπατορικό αμάρτημα, ενώ η ίδια κυοφορούσα τον Ιησού λέει απευθυνόμενη στην Ελισάβετ «ηγαλλίασε το πνεύμα μου επί τω Θεώ τω σωτήρι μου».

 

Όλες αυτές οι πλάνες, αλλά και πολλές άλλες, σημαντικές ή ασήμαντες, αν φαίνονται σε μερικούς, πιστοποιούν ότι η απομάκρυνση από την αλήθεια, αν συμβεί μία φορά, μετά διευρύνεται.

 

Το αρχικό χάσμα μοιραία θα διευρυνθεί και θα οδηγήσει στην εντελώς αντίθετη κατεύθυνση, στην αίρεση και στην αμαρτία, αφού η αίρεση είναι αμαρτία ως διαστροφή της Αληθείας. Η παπική φιλοδοξία για εξουσία, κοσμική αίγλη και δόξα – παρά το παράδειγμα και τις διδαχές του Κυρίου – ουσιαστικά προδίκασε το αποτέλεσμα. Σήμερα, μία χιλιετία μετά το μεγάλο Σχίσμα, η Ρώμη είναι μία αλλοτριωμένη εκκλησία.

 

Θέλει να έχει παράδοση, αλλά δεν την ακολουθεί. Η εγκατάλειψή της και η ενασχόληση του παπικού θρόνου με τα κοσμικά και ανθρώπινα την εκκοσμίκευσαν σε αφάνταστο βαθμό.

 

Η επιθυμία της να φέρει εαυτήν στο λαό και όχι το λαό στην ίδια θα πρέπει να θεωρηθεί υπεύθυνη και συνάμα να αποτελέσει παράδειγμα προς αποφυγήν.

 

Δυστυχώς, όμως, παρά ταύτα, χωρίς να έχει διεξαχθεί ουδείς ουσιώδης θεολογικός διάλογος και χωρίς να έχουν επιλυθεί (με ποιόν τρόπο άλλωστε;) οι αγεφύρωτες δογματικές διαφορές, εν ονόματι μιάς ακατάληπτης «χριστιανικής αγάπης» αποπειράται η συμφιλίωση, συναδέλφωση και μακροπρόθεσμη ένωση με την καθολική εκκλησία.

 

Εν τοιαύτη περιπτώσει και σε οποιαδήποτε άλλη αφορούσα σε θέματα πίστεως κατά την παρακίνηση του αποστόλου Ιακώβου «ήτω ημών το ναί ναί, και το ού ού».