Χριστούγεννα …. Ως τη καρδιά μας. – «Δεύτε…. Έως Χαρτούμ»

Δημιουργηθηκε στις Τρίτη, 21 Δεκεμβρίου 2010

Γράφτηκε από τον/την Επισκόπου Χαρτούμ Εμμανουήλ 11:32

Στις δύσκολες μέρες και ώρες που ζεί όλος ο κόσμος είναι δύσκολο να κατορθώνη κανείς να εκφέρη λόγο ελπιδοφόρο ή λόγο παρηγορητικό. «Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι μέσα τους θλιμμένοι. Εξωτερικά μπορεί να γελάνε και να είναι πρόσχαροι. Στρέφονται προς τα έξω για να διασκεδάσουν τον θρήνο που έρχεται από μέσα τους....».

Ο κηρυκτικός λόγος, όταν είναι απαύγασμα έμπονης ζωής και αληθινού βιώματος μπορεί να είναι κάποτε πειστικός. Μπορεί να προβληματίση δημιουργικά. Μπορεί να πείση. Μπορεί να δώση ελπίδα. Μπορεί να δώση φως. Πολλά μπορεί να κάνη ο λόγος εκείνος, που είναι βιωματικός και προϊόν «καρδίας συντετριμένης και τεταπεινωμένης», αγαπώσης το Όνομά Του.

Εν αναμονή των Χριστουγέννων «Δεύτε έως Χαρτούμ...». Ελάτε εδώ να βιώσουμεμαζί, αυτό πού ζούμε εδώ. Ελάτε... έως Χαρτούμ... Εστω νοερά. Έστω με λίγη φαντασία. Έστω με λίγη καλή θέληση. Έστω με λίγη αγάπη!...

Ελάτε μέσα στον εκατοντάχρονο Ναό του Ευαγγελισμού να ζήσουμε τη Γεννηση Του μαζί. Ελάτε να συμπανηγυρίσουμε το Μεγάλο Γεγονός, μαζί με τους ολίγους.... Μαζί με τα παιδιά μας. Αυτά τα παιδιά, που με την ιδιάζουσα αθωότητα των ματιών τους είναι σίγουρο πώς θα μας ταξιδέψουν από το Χαρτούμ..«έως Βηθλεέμ..!».

Και μετά την απλή και πανηγυρική Λειτουργία τη Χριστουγεννιάτικη, ελάτε να περπατήσουμε μαζί σε άλλους δρόμους... Σε άλλους κόσμους... Σε άλλες γειτονιές...., που ίσως ή μάλλον, πού σίγουρα θα μεταφέρουν τη σκέψη όλων «εκεί που γεννήθηκε ο Χριστός».

Δηλαδή μέσα στην ολοκληρωτική κατάφαση της φτώχειας, της απλότητας, του απέριττου, που τείνουν να χαθούν ή έχουν χαθεί προ πολλού στις «προηγμένες» ή καταναλωτικές κοινωνίες μας...

Μιά τέτοια γεύση, ίσως ξεκίνησε τώρα στις πολυπολιτισμικές κοινωνίες της κρίσης να γίνεται ορατή πραγματικότητα – στα Κοινά Τραπέζια Αγάπης, που «στήνονται» ήδη απ’ όλες τις Μητροπόλεις της Πατρίδας μας!...

Όμως εδώ, η απλότητα, το απέριττο, το μη προσποιήσιμο, το μη φτιαχτό, το μη ψεύτικο, το λιγότερο υποκριτικό, το αφιασίδωτο παίρνουν άλλη διάσταση. Αλλη γεύση. Αλλη εμπειρία. Εδώ δεν μπορείς να είσαι δήθεν... Εδώ είσαι αληθινός. Εδώ δε μπορείς να είσαι τίποτε άλλο, παρά μόνο ο εαυτός σου... που όσο είναι δυνατόν και αυτός ενταφιασμένος!...

«Γι’ αυτό και η ένωση μας με το Θεό είναι κατορθωτή μέσα από το θάνατο του εαυτού. Ή ο Θεός ή εγώ. Ο Θεός εισέρχεται μέσα μας από τη στιγμή που ο εαυτός μας παραδίδεται νικημένος...»

Αυτόν τον εαυτό μας «νικημένο» ή «παραδομένο» σ’ ΕΚΕΙΝΟΝ προσπαθούμε να προσφέρουμε στο χώρο αυτό, πού το Θέλημά Του μας έταξε!...

Ως οι «εσχατότεροι πάντων», συνεχίζουμε την εδώ διακονική μας πορεία. Και βιώνουμε, αν τελικά το κατορθώνουμε, βιώματα και εμπειρίες «ά οφθαλμός ουκ είδε και ούς ουκ ήκουσε» ( Α΄ Κορ. β΄ 9).

Εδώ νοιώθει κανείς, ότι η καθημερινή, ήσυχη βιωτή μας είναι γεμάτη από νόημα και μυστήριο, και  είναι σαν μιά αθέατη προέκταση των αθέατων χρόνων του Ιησού στη Ναζαρέτ, πρίν από την έναρξη της δημόσιας Αποστολής Του... Εδώ βιώνουμε μυστήρια, πού δεν επενδύονται με λόγια!...

Αδελφοί μου,

Ας δούμε την παγκόσμια κρίση μ’ ένα θετικότερο μάτι. Εγκαταλείποντας τα σύνδρομα του εδώ και δεκαετίες «νεοπλουτισμού» μας, ας επιστρέψουμε στη περιοχή των παλαιών καλών χρόνων της κάποτε φτώχειας μας.

Γιά να ζήσουμε πιό γνήσια, πιό απλά τη ζωή μας. Γιά να ξαναμπεί ο Θεός και πάλι στις καρδιές μας. Να ζήσουμε και πάλι με τα απαραίτητα και όχι με τα περιττά. Γιά να επανέλθουμε στη κοινωνία της αγάπης. Να ξαναζεσταθούν οι καρδιές μας απ’ τη παρουσία Του και μόνο. Να ξαναπούμε «Δόξα τω Θεώ». Να χαιρετάμε τους άλλους, όχι σαν ξένους, αλλά σαν ΑΔΕΛΦΟΥΣ.

Αυτό το ολοκάρδιο μήνυμα καταθέτω προς ΟΛΟΥΣ, όσοι μπορούν να μας διαβάζουν και τους ευγνωμονούμε γι’ αυτό. Να προσεύχονται και να μας αγαπούν, όσο εμείς είμαστε «άξιοι» αυτής της αγάπης.

Ζήστε κάθε στιγμή αυτών των Αγίων ημερών. «Σκιρτήσατε αγαλλόμενοι», γιατί έρχεται ΑΥΤΟΣ ως ΦΤΩΧΟΣ που πλουτίζει ΠΟΛΛΟΥΣ. Μείνατε στην αγκαλιά της αγάπης Του. Και περπατήστε σ’ όλο τον κύκλο της ζωής Σας μαζί Του.

Οι κοινωνίες των ανθρώπων θα ξαναρχίσουν να έχουν ελπίδα, χαρά και νόημα ζωής, όσο εγώ κι εσείς βιώνουμε αγαπητικά το θέλημά Του. Όσο εμείς διαχρονικά θα μπορούμε πάντα να Του λέμε «Γενηθήτω το Θέλημα Σου, Κύριε!...».

Με τις ελάχιστες αυτές σκέψεις, που δεν γράφτηκαν «καθ’ υπεροχήν λόγου», αλλά από καρδιάς, θέλω να ευχηθώ σε ΟΛΟΥΣ τους αδελφούς μας στη Μητέρα Πατρίδα, την γλυκιά μας Ελλάδα, που ο καθένας την έχει μέσα στη καρδιά του, αλλά και στους όπου Γής Συνέλληνες αδελφούς μας, αυτά τα Χριστούγεννα ας φτάσουν «ως τη καρδιά μας», που λέει ο ποιητής. Το ξημέρωμα τους να φέρη ειρήνη, αγάπη, ομόνοια και λὐση των υπαρκτών προβλημάτων σε όλο τον κόσμο.

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ εν ευλογίαις πολλαίς σε όλους τους ανά την Αφρική Συνεπισκόπους αδελφούς μου, που ασκούν την εξειδικευμένη Ιεραποστολή, σ’ όλους εκείνους τους λαούς της Αφρικής, που δεν έχουν ακούσει ακόμη για το ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ!...

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ εν ευλογίαις πολλαίς σε όλους εκείνους, που συνοδοιπορούν και βοηθούν το έργο του «Ευαγγελισμού» των ψυχών σ’ όλη την Αφρική.

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ σε όλους τους φίλους και αδελφούς, που «μακράν εστώτες», έρχονται κοντά μας, με το χνώτο της αγάπης τους και την ολοκάρδια προσευχή τους, προσφέροντας εκ του «υστερήματος» τους το περίσσευμα της αγάπης τους!...

Αδελφοί μου, Συνεπίσκοποι – και συνδιάκονοι του Θυσιαστηρίου της αγάπης, ένα μεγάλο ευχαριστώ σε ΟΛΟΥΣ ΣΑΣ, που διευκολύνετε με κάθε τρόπο το έργο «των του Θεού αποσταλέντων», «εν γή ερήμω και αβάτω και ανύδρω», σ’ όλες τις χώρες, που το Πατριαρχείο μας, με Κεφαλή τον Πατριάρχη Ιεραπόστολο, κομίζουμε την αγάπη κυριολεκτικά σε ψυχές, που πεινάνε και διψάνε για το ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ.

Εύχεσθε και παρακαλείτε, αδελφοί, αυτή η χρονιά να είναι ακόμη πιό ελπιδοφόρα σε καρπούς αγάπης και ειρήνης.

Εύχεσθε και Σεις για μας αδελφοί.

Το ελάχιστο έργο μας ας είναι ένα «σπυρί» θυμιάματος, στο θυμιατό της αγάπης του Θεού, που έρχεται και είναι συνεχώς ανάμεσά μας.

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ! ΧΡΟΝΙΑ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ! Και ο Θεός της ειρήνης ας είναι πάντα συνοδοιπόρος στη ζωή μας.

«Δόξα σε σένα Χριστέ, Λόγε του Θεού και Σοφία και Δύναμη και Θεέ Παντοκράτορα. Τι να σου αντιδωρίσουμε εμείς οι άπραγοι γιά όλα όσα μας χάρισες; Όλα μας τα’ χεις δοσμένα εσύ και τίποτ’ άλλο δε ζητάς από μας παρά ν’ αποδεχτούμε τη σωτηρία πού μας πρόσφερες, δίνοντας μας ακόμα και τη δύναμη για να το κάνουμε. Και την προσπάθειά μας πάλι νοιώθεις για χάρη γιατί είσαι απερίγραπτα αγαθός.

Σ’ ευχαριστούμε, εσένα που μας έδωσες την ύπαρξη, μα και μας χάρισες την αιώνια ζωή˙ εσένα που κι όταν την χάσαμε και την αρνηθήκαμε, μας οδήγησες πίσω σ’ αυτήν με την ενανθρώπησή σου πού καμιά γλώσσα δεν τολμά να ερμηνεύσει.» (Αγιος Ιωάννης Δαμασκηνός)