Πλήθος κόσμου κατέκλυσε τον Ιερό Ναό για να λατρεύσει τον Θεό και να τιμήσει την Παναγία μας, τόσο ανήμερα της Εορτής, όσο και κατά τις προηγούμενες εφτά ημέρες που ξεκίνησαν οι εορταστικές εκδηλώσεις.

Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας τελέσθηκε ο εγκαινιασμός του Κωδωνοστασίου του Ιερού Ναού που έγινε με τη δαπάνη των Μεγάλων Ευεργέτων της Ιεράς Μητροπόλεως Γλυφάδας και του Ιερού Ναού Αθανασίου και Μαρίνης Μαρτίνου.

«Σεβασμιώτατε, Σεβαστοί πατέρες, Αγαπητοί αδελφοί.

Ζούμε σε μια περίοδο μεγάλης κρίσεως που οι πιο υλόφρονες από εμάς τους ανθρώπους και από όσους έχουν χάσει την πίστη τους, η κρίση αυτή είναι υλική, κανένας όμως πιστός δεν θα διακρίνει την πνευματική κρίση που ζούμε. Ωστόσο, σ’ αυτόν τον κόσμο τον μεταβαλλόμενο και στην πνευματική αυτή κρίση υπάρχουν και τα σταθερά και αμετακίνητα.

Από τα άκτιστα αμετακίνητα και σταθερά και αναλλοίωτα είναι η Αγία Τριάδα. Από τα κτίσματα, έστω και σε σχετικό βαθμό, αποκτούν αυτές τις ιδιότητες όσα ενώνονται, συνδέονται, μετέχουν, υπηρετούν και αναφέρονται στον αναλλοίωτο Τριαδικό Θεό.

Σ’ αυτόν αναφέρονται, τόσο τα λογικά όντα (Άγγελοι και Άνθρωποι) όσο και τα άλογα κτίσματα (οι Ναοί με όλο το ιερότατο περιεχόμενο τους).

Ακόμη και σαν κτίσματα, ανανεού-μενα, οι κώδωνες των Εκκλησιών. Υπάρχουν για να υπηρετούν τους κτιστούς ανθρώπους, να ενωθούν και να μετέχουν της ακτίστου Θεότητος. Θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν «υπηρετικά» κτιστά αντικείμενα της σωτηρίας των ανθρώπων.

Είναι γνωστό πως από τον 6ο αιώνα στη Δύση και τον 9ο στην καθ’ ημάς Ανατολή δεν έπαψαν να κρούονται και να διαχέουν τον ήχο τους, τον γεμάτο με μηνύματα, στο ευλογημένο χώρο της Ορθοδοξίας. Συμπλήρωσαν προ πολλού χιλιετία του έργου τους.

Μπορεί κατά την Τουρκοκρατία με διατάγματα βέβηλα να σιώπησαν, επισήμως όμως σε γενική θεώρηση δεν σιώπησαν ποτέ, γιατί ακούγονταν και τότε, σε πολλά νησιά, στο Άγιον Όρος και στην Ήπειρο επί Αλή Πασά.

Οι καμπάνες, με τις κωδωνοκρουσίες τους, ασφαλώς δεν αναφέρονται μόνο σε μια εκδήλωση της ζωής μας και εκτός από τη λατρευτική τους πλευρά, κάλυψαν τις χαρές και τις λύπες μας, σε νίκες του έθνους, σε κηδείες και πανηγύρια, ακόμη και σε επερχόμενες συμφορές, όπως η άλωση της Κωνσταντινουπόλεως, οι πυρκαγιές των δασών, αλλά και η απελευθέρωση από κατακτητές, όπως από τους Γερμανούς.

Και φυσικά, όταν αναφέρουμε καμπάνες, και μάλιστα Ενοριακών Ναών, πάντα εννοούμε και το κωδωνοστάσιο η καμπαναριό. Από αυτό το υπερυψωμένο οικοδόμημα ξεκινούν οι ήχοι της καμπάνας που πλημμυρίζουν την ενορία, προειδοποιώντας για την έναρξη των ακολουθιών και των σημαντικών στιγμών.

Μεταφέρουν, αν και άψυχα, ρίγη συγκινήσεων για όσους είναι πραγματικά Ορθόδοξοι Χριστιανοί, δηλαδή μέλη του Σώματος της Εκκλησίας, που έχει κεφαλή της τον Χριστό.

Γι’ αυτό δίδεται τόση σημασία στο καμπαναριό που είναι μεν πρόσκτισμα, αλλά είναι και πραγματικά συνημμένο με τον Ναό.

Και για να έλθουμε στα καθ’ ημάς, Σεβασμιώτατε, βρισκόμαστε σ’ αυτό το χώρο για να τελέσουμε τον εγκαινιασμό του περικαλέστατου κωδωνοστασίου ώστε οι ήχοι των κωδώνων του να μεταφέρουν, με την ευλογία του Κυρίου, τα ιερά μηνύματα της Εκκλησίας.

Όμως θέλω να πω μια σύντομη φράση: Το καμπαναριό δεν οικοδομήθηκε από μόνο του, αυτό είναι έργο των μεγάλων ευεργετών και δωρητών της Ιεράς Μητροπόλεως αλλά και του Ιερού μας Ναού, του κου Αθανασίου και της συζύγου του κας Μαρίνας Μαρτίνου προς τους οποίους οφείλονται και από της θέσεως αυτής ευχαριστίες πολλές. 

Ας μου επιτραπεί μια φράση ακόμη, που νομίζω κανείς δεν μπορεί να την διαψεύσει, θα έλεγα πως ένας άνθρωπος, ο κος Μαρτίνος, έκανε το έργο, που η ενορία δεν θα το έκανε σχεδόν ποτέ.

Πρόκειται για έργο μεγάλης αξίας για τη λειτουργικότητα του, μεγάλης αξίας για την ομορφιά του, μεγάλης αξίας χρηματικής.

Γι’ αυτό, είμαστε όλοι κληρικοί και λαϊκοί αυτής της ενορίας, ευγνώμονες και πλήρεις ευχαριστιών προς τον κον Μαρτίνο, με την ευχή ο Κύριος και Λυτρωτής μας, εκτός από την εν τη Γη υγεία και μακροημέρευση, να χαρίζει σ’ εκείνον και την οικογένειά του την αιώνια ζωή, στην οποία αν όχι τον ήχο της επίγειας καμπάνας, θα ακούει τον απόηχο της ουράνιας καμπάνας».