Ο Αρκαλοχωρίου Ανδρέας για τον μακαριστό Ρεθύμνης Άνθιμο

Δημιουργηθηκε στις Δευτέρα, 20 Σεπτεμβρίου 2010

Γράφτηκε από τον/την Ιερά Μητρόπολη Αρκαλοχωρίου 12:43

Παρακάτω ακολουθεί ο Λόγος εις το Τεσσαρακονθήμερο Μνημόσυνο του Ρεθύμνης κυρου Ανθίμου, απο τον Μητροπολίτης Αρκαλοχωρίου Ανδρέα.

«Γίνου πιστός ἄχρι θανάτου καί δώσω σοι τόν στέφανον τῆς ζωῆς» Ἀπ. 2, 10 .

Συλλειτουργούμε και συμπροσευχόμεθα σήμερα στο Μητροπολιτικό ναό του Ρεθύμνου, της πόλης των γραμμάτων, των τεχνών και του πολιτισμού, και ευχόμεθα για την ανάπαυση της ψυχής του αοιδήμου, πολυφιλίτου, πολυσεβάστου, πολυκλαύστου και αλησμονήτου Μητροπολίτου Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου κυρού Ανθίμου, επι τη συμπληρώσει σαράντα ημερών από την εις Κύριον εκδημία του.

Τα ανθρώπινα και οι βουλές μας βρίσκονται στα χέρια και στην πρόνοια του Θεού.

Την 15η Αυγούστου, εορτή της Κοιμήσεως και μεταστάσεως εις τους ουρανούς της Παναγίας μας, εκλήθη εις την άνω Ιερουσαλήμ ο επίσκοπος Άνθιμος.

Είναι δυνατόν το γεγονός αυτό να μην εκφράζει τη βουλή του Θεού και την εν Χριστώ και Εκκλησία επιβράβευση της επίγειας πενηνταεπτάχρονης πορείας του, με την δεκατετράχρονη αρχιερατική Του διακονία;

H Παναγία της Αγκαράθου, η Παναγία η Χαρακιανή, η Παναγίτσα του Μασταμπά Ηρακλείου, δεν άφησε απαραμήθυτο και απαράκλητο τον επίσκοπο Άνθιμο, αλλά και τον λαό του Θεού.

Ευαρεστημένη η Παναγία η Χαρακιανή από την καθημερινή χορεία των εκατοντάδων προσκυνητών που σταματούν για να ανάψουν το κεράκι τους, προσκυνητών που ευεργετήθηκαν ή που υποβάλλουν στην θαυματουργή πρόνοια της, προβλήματα, προσωπικές ή οικογενειακές δοκιμασίες και πειρασμούς, ευαρεστημένη η Παναγία από αυτή τη πνευματική μυσταγωγία, στο προσκύνημα της στη Χαρακιανή που επίσκοπος Άνθιμος δημιούργησε με την εγκατάστασή του, το 1983, ως ηγούμενος της Ι. Μονής Αττάλης Μπαλή και ως Αρχιμανδρίτης στη Μητρόπολη Ρεθύμνης, τον εκοίμησε εις τους κόλπους της και τον προσέλαβε στην αγκαλιά της, την ημέρα της λαμπροτέρας και λαοφιλεστέρας Θεομητορικής εορτής. Της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Όμως την ίδια ημέρα πανηγυρίζει και η Παναγίτσα του Μασταμπά, απ’όπου ξεκίνησε την εκκλησιαστική του διακονία, αλλά και η Παναγία της Αγκαράθου.

Το μοναστήρι της μετανοίας του όπου στις 2 Απριλίου 1977 εκάρη μοναχός και στις 18 Αυγούστου 1977 ο κατά κόσμο Γεώργιος Συριανός, χειροτονείται διάκονος, υπό του Γέροντος του, Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης, τότε Αλεξανδρουπόλεως Ανθίμου και λαμβάνει το όνομα Άνθιμος, που έχει την πνευματική του μήτρα και καταβολή στον Οικουμενικό Πατριάρχη Άνθιμο Ζ΄ (1895-1897).

Η Ιερά Επαρχιακή Σύνοδος της Εκκλησίας Κρήτης στις 8 Οκτωβρίου 1992 τον εξέλεξε αρχιγραμματέα της, υπό τον τότε τίτλο του γραμματέως, εκτιμήσασα το εκκλησιαστικό ήθος και την προσφορά του, αλλά και τη δυσεύρετη φιλολογική κατάρτισή του, την άριστη ελληνομάθεια του, και την εμβριθή σχέση του με τον έλληνα λόγο, προτερήματα που διέκριναν και τον προκάτοχό του Θεόδωρο.

Η χαρισματική σχέση που είχε με τη γλώσσα ο μακαριστός Άνθιμος, θα μπορούσε να τον είχε οδηγήσει εις άλλας ατραπούς και κοινωνικάς βαθμίδας.

Εννοώ τη πανεπιστημιακή πορεία και εξέλιξη στο αντικείμενο της κλασσικής φιλολογίας. Αλλ’ όμως ο ιερός πόθος και ο ένθεος ζήλος, εκδηλώθηκαν από την παιδική του ηλικία εις την κώμη Αστρακών Πεδιάδος, όπου είδε το φώς της ζωής το 1953. Γόνος ευσεβούς μικρασιατικής οικογενείας του Σωτηρίου και της Γαρουφαλιάς.

Ο ίδιος ιερός πόθος δια την εκκλησιαστική διακονία συνεχίστηκε και όταν η οικογένεια του εγκαταστάθηκε στο Ατσαλένιο του Ηρακλείου, όπου επεράτωσε τας σπουδάς της μέσης εκπαίδευσης.

Εισήχθη φοιτητής στη Θεολογική Σχολή Αθηνών και στη συνέχεια στη Γενεύη και στο Παρίσι, συνεχίζει τις μεταπτυχιακές του σπουδές, ως υπότροφος, με μέριμνα του Κρήτης Ευγενίου, ο οποίος τον χειροτόνησε πρεσβύτερο και τον χειροθέτησε Αρχιμανδρίτη εις το Μητροπολιτικό ναό του Αγίου Μηνά, στις 8 Ιανουαρίου 1978. Υπήρξε μάλιστα και η τελευταία χειροτονία του αοιδήμου και γεραρού Ευγενίου, πρωθιεράρχου της Εκκλησίας Κρήτης.

Μητροπολίτης Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου εξελέγη στις 24 Οκτωβρίου 1996, με μνημειώδη, μοναδική και δυσεύρεστη έκφραση αγάπης σύνολου του πληρώματος της μητροπόλεως του. Του κλήρου και του λαού, που τόσο ενδιαφέρθηκε για την εκλογή και εγκατάσταση του.

Ο ουρανός και η γή θα αποτιμήσουν το ιερό τρίπτυχο της εκκλησιαστικής του διακονίας. Το έργο και την προσφορά του ανδρείου ιεράρχη, Μητροπολίτου Ανθίμου.

Το πρώτον ως ιεράρχης του Οικουμενικού Πατριαρχείου, όπου παρακάθησε ως μέλος της Αγίας και Ιεράς Συνόδου, μετά τη διεύρυνση της, από τους εκτός της Τουρκίας μητροπολίτας, υπό την πεπνημένη πηδαλιουχία του Πατριάρχου κυρίου Βαρθολομαίου. Αγάπησε το Οικουμενικό Πατριαρχείο.

Και τιμήθηκε με τη συμμετοχή του στη συνοδεία του Πατριάρχη μας στην Αυστρία, Γεωργία, Κούβα, αλλά και εκπροσώπησε το Πρώτο Θρόνο της ορθοδοξίας, στις εκδηλώσεις προς τιμή και μνήμη του Μάξιμου του Γραικού, στην Εκκλησία της Ρωσίας.

Στην Ιερά Επαρχιακή Σύνοδο της Εκκλησίας Κρήτης, το δεύτερον, διακρίθηκε για την ευπρέπεια και ευγένεια του, για τη σταθερότητα των απόψεων και του χαρακτήρα του.

Ως συνοδικός εργάστηκε για την εσωτερική ενότητα και σύμπνοια της τοπικής Εκκλησίας. Είναι δε πανθομολογούμενη, η αγάπη, το ενδιαφέρον, η αγωνία, η μέριμνα και η συμπαράσταση του αειμνήστου Ρεθύμνης Ανθίμου προς τη νεοτέρα ιεραρχία. Ευγνωμονούμε το πρόσωπο του. Μακαρίζομε την ευλογημένη του ψυχή.

Δεν είναι μάλιστα καθόλου τυχαίο το γεγονός, ότι η Εκκλησία Κρήτης εξέλεξε παμψηφεί άξιο διάδοχο του, τον από Κνωσού Ευγένιο, τον οποίο και ο μακαριστός Άνθιμος είχε προκρίνει και ψηφίσει για αρχιγραμματέα της Συνόδου και για επίσκοπο.

Χάριτι, μάλιστα, Θεού ο διάδοχός του του έκλεισε και τα μάτια.

Το τρίτον: ως Μητροπολίτης Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου, διακρίθηκε για την διαρκή προσπάθεια του, να καταρτήσει και να στελεχώσει τον ιερό κλήρο της μητροπόλεως του. Χειροτόνησε πολλούς κληρικούς και βοήθησε όσους επιθυμούσαν για περαιτέρω μόρφωση, κατάρτιση και σπουδές.

Στελέχωσε τις ιερές μονές Αρκαδίου, Βοσάκου, Ρουστικων και Χαλέπας με νέους κληρικούς. Ανακαίνισε τις μονές Βοσάκου και Χαλέπας.

Ίδρυσε και ανήγειρε την Ιερά Μονή της Αγίας Αναστασίας της Ρωμέας. Ίδρυσε βιβλιοπωλείο, γραφείο συμπαράστασης στη μητέρα, ενδιαφέρθηκε ιδιαιτέρως για τη λειτουργία της Σχολής βυζαντινής μουσικής, συνέχισε την έκδοση των περιοδικών του προκατόχου του «Λόγος πίστεως και μαρτυρίας» και «Νέα Χριστιανική Κρήτη» όπου δημοσίευσαν μελέτες των νέοι επιστήμονες.

Με την φιλόκαλη αισθητική κρίση του ανακαίνισε το επισκοπείο και το ιστορικό κτίριο των γραφείων της Μητροπόλεως.

Ως χαρακτήρας διακρίθηκε για την επιμονή και υπομονή στις αποφάσεις του, για τη ψυχική δύναμη της υπέρβασης των δυσκολιών. Υπήρξε ευρεία και φωταυγής διάνοια, οξύ και νηφάλιο πνεύμα, ευθύς και ειλικρινής, αξιοπρεπής, ευγενής και διακριτικός.

Με εύστοχους και επιγραμματικούς, κάποτε και καυστικούς σχολιασμούς των συνεπειών και των αποτελεσμάτων, περιέγραφε μεγάλα γεγονότα και πράξεις. Έκαμπτε και ξεπερνούσε τις δοκιμασίες και τους πειρασμούς, απότοκα των ανθρωπίνων παθών και αδυναμιών, που θα επαναλαμβάνονται εις τους αιώνας των αιώνων και έως της συντελείας του κόσμου.

Το διαυγέστατο μυαλό του, η χαλύβδινη θέληση του, την οποία πολλάκις προσωπικά εθαύμασα, το θάρρος, η καρτερικότητα και η υπομονή του, η οποία μας εξέπληξε όλους κατά την περίοδο της ασθένειας του, ήταν από τα χαρίσματα της προσωπικότητας του. Ήταν η καρποφορία της ακλόνητης πίστης Του στο Θεό, της μεγάλης αγάπης και προσευχής του προς την Παναγία μητέρα μας.

Ο δικαιοκρίτης Χριστός αναπαύει τη μακαρία ψυχή του, η οποία αγάλλεται ευφραινομένη για το τελούμενο σήμερα τεσσαρακονθήμερο μνημόσυνο του και αυλίζεται εν σκηναίς δικαίων, εν κόλποις Αβραάμ, Ισαάκ, Ιακώβ, αλλά και Ευγενίου και Τιμοθέου των χειροτονησάντων τον, όπως και Θεοδώρου, Τίτου, Αθανασίου, Τιμοθέου, Χρυσάνθου και Διονυσίου των προκατόχων του κατά τον 20ο αιώνα.

Ο πολυφίλητος Μητροπολίτης κυρός Άνθιμος, ελεήμων και ακτήμων εις τον κόσμο αυτό, αγάπησε πανθομολογουμένως εξ όλης της ψυχής και της καρδίας του την Εκκλησία.

Κοπίασε, μόχθησε, δεν πτοήθηκε από το βάρος των ευθυνών, εργάστηκε αγόγγυστα και σκληρά στον αμπελώνα του Κυρίου, με τη «λαμπρά αρχιερατική του διακονία» όπως είπε στον επικήδειο λόγο ο Σεβασμιώτατος Αρχιεπίσκοπος Κρήτης κ. Ειρηναίος.

Υπήρξε χρήσιμος και πολύτιμος στην Εκκλησία. Εκπλήρωσε τον προορισμό του, επετέλεσε το χρέος του, ηύξησε το τάλαντο που του έδωσε η χάρη του Θεού. Ευφήμως και μετ’ ευγνωμοσύνης θα μνημονεύει του ονόματος του η ιστορία της Εκκλησίας Κρήτης. Αν και η αρχιερατεία του υπήρξε δεκατετράχρονη πολλά, ουσιαστικά και μεγάλα διδραματίστηκαν κατ΄αυτήν.

Πιστός άχρι θανάτου υπάρχων, θα του αποδοθεί ο στέφανος της ζωής κατά το της Αποκαλύψεως «Γίνου πιστός ἄχρι θανάτου καί δώσω σοι τόν στέφανον τῆς ζωῆς».