Μητροπολίτης Σπάρτης Ευστάθιος - Τριάντα χρόνια αγόγγυστης διακονίας

Δημιουργηθηκε στις Τετάρτη, 01 Σεπτεμβρίου 2010

Γράφτηκε από τον/την Ιερά Μητρόπολη Σπάρτης 01:50

Στις 31 Αυγούστου του 1980, στον Μητροπολιτικό Ναό Αθηνών χειροτονήθηκε Μητροπολίτης της Ιεράς Μητροπόλεως Μονεμβασίας και Σπάρτης, ο Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας κ.κ. Ευστάθιος.

Από τότε πέρασαν 30 χρόνια κατά την διάρκεια των οποίων διακόνησε αγόγγυστα και με περισσό ζήλο την Εκκλησία μας, τόσο στην Ιερά Μητρόπολη την οποία κλήθηκε να υπηρετήσει, όσο και από διάφορες υπεύθυνες και σημαντικές θέσεις στην Εκκλησία της Ελλάδος.

Την επέτειο της εις Επίσκοπον χειροτονίας του, που συμπίπτει με την εορτή της Καταθέσεως της Τιμίας Ζώνης της Υπεραγίας Θεοτόκου, κάθε χρόνο την εορτάζει στην Ιερά Μονή Ευαγγελιστρίας Ιέρακος.

Έτσι και εφέτος σε κλίμα συγκίνησης και συναισθηματικής  φόρτισης ο Ποιμενάρχης μας λειτούργησε και ανέπεμψε για μια ακόμη φορά ικεσίες και ευχαριστίες προς τον Πανάγαθο Θεό και την Παναγία Μητέρα Του, παρουσία του Θεοφιλεστάτου Επισκόπου Ανδρούσης κ.κ. Θεοκτίστου, πολλών κληρικών, μοναχών και μοναζουσών και πλήθος κόσμου και παρακάλεσε να προσεύχονται για την σωματική και ψυχική υγεία του και την σωτηρία της ψυχής του.

Mάλιστα με εγκύκλιό του, η οποία διαβάσθηκε σε όλους τους Ιερούς Ναούς της Ι. Μητροπόλεώς μας, απευθύνεται σε όλους τους χριστιανούς μας και τους λέγει:

Προς
τον Ιερό Κλήρο   και τον ευσεβή λαό  της Ιεράς Μητροπόλεώς μας

ΘΕΜΑ:  «Περί της συμπληρώσεως τριακονταετίας από την εις Επίσκοπο χειροτονία του Σεβ. Μητροπολίτου μας»

Πατέρες, Αδελφοί και παιδιά μου,

Στις 31 Αυγούστου του διανυομένου χρόνου συμπληρώνω τριάντα χρόνια επισκοπικής ζωής. Δοξάζω γι αὐτό με όλη την  ύπαρξή μου το Θεό.

Στην καθοριστική για τη ζωή μου ημερομηνία αυτή επέβλεψε ο Αρχηγός της Εκκλησίας μας, όχι στις αρετές και στα προσόντα μου, αλλά στην ολοπρόθυμη διάθεσή μου να τον υπηρετήσω στο πρόσωπο του ιερού κλήρου και του ευσεβούς λαού της ιστορικής Ιεράς Μητροπόλεως μας και με  ανέβασε στην υψηλή καθέδρα του επισκοπικού αξιώματος.

Μου ανέθεσε μια υπεύθυνη Διακονία και μου εμπιστεύθηκε έναν ευαγή ιερό  κλήρο και έναν ευσεβή και φιλογενή λαό, για τον οποίο από την πρώτη ημέρα της αρχιερατικής μου ζωής αποφάσισα να δώσω όλες μου τις σωματικές και πνευματικές δυνάμεις και υποσχέθηκα, αν παραστεί η ανάγκη, και τη ζωή μου να θυσιάσω.

Στο διάστημα αυτό, το οποίο είναι πολύ μεγάλο, έστω και αν πέρασε πολύ γρήγορα «ως ημέρα μία», δοκίμασα πολλές πνευματικές χαρές,  χωρίς να αποσιωπώ και τις αρκετές πικρίες, που άλλωστε και οι δύο είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένες με την κάθε διακονία.

Δοκίμασα ανείπωτη χαρά, όταν, ενώπιον πολλών κληρικών και πλήθους πιστών, χειροθετούσα η χειροτονούσα νέους ανθρώπους, οι οποίοι είχαν γεννηθεί με την ιερατική κλίση, την οποία και καλλιέργησαν με φροντίδα ανύστακτη, και  αποτελούσαν τους εκλεκτούς του Θεού και της κοινωνίας.

Δοκίμασα συγκίνηση απερίγραπτη, όταν έκειρα μοναχούς και μοναχές που επάνδρωσαν τα Μοναστήρια της Μητροπόλεώς μας, τα στόλισαν με τις πολλές αρετές τους μαζί και με την πανεπιστημιακή μόρφωσή τους και τα κατέστησαν  πραγματικούς πνευματικούς πνεύμονες και ακτινοβόλους φάρους και υπήνεμα λιμάνια για τους ποντοπόρους και θαλασσοδαρμένους ταξιδιώτες της ζωής αυτής.

Ξεχώρισα και ένα μεγάλο αριθμό ιερέων και ύστερα από αλλεπάλληλα σεμινάρια τους εμπιστεύθηκα τους χριστιανούς μας, οι οποίοι κοντά στο πετραχήλι τους ευρήκαν την ανάπαυση και την ηρεμία τους, δοκίμασαν τη χαρά που ως  αμοιβή τους προσέφερε ο Σωτήρας μας για την ειλικρινή τους μετάνοια και  ευρήκαν κοντά στο διακριτικό εξομολόγο τον ειλικρινή φίλο  και το σωστό πνευματικό καθοδηγητή.

Πανηγύρισα 145 φορές τα εγκαίνια ισάριθμων ιερών Ναών, ενοριακών, παρεκκλησίων και εξωκκλησίων, μαζί με τους αξιέπαινους κτίτορες και συνδρομητές και με ένα πλήθος χριστιανών, οι οποίοι σ αὐτές τις εκδηλώσεις έτρεχαν χωρίς δισταγμό και με ολόθυμη διάθεση γέμιζαν με την ευλογία του Θεού την καρδιά τους, όπως γέμιζε και ο Ναός με την ευλογία του Πατρός που τον οικοδόμησε, του Υιού που τον στερέωσε και του αγίου Πνεύματος που τον αγίασε με την παρουσία του.

Δοκίμασα τη χαρά του πατέρα που γεννά και παρακολουθεί με αγωνία και ενδιαφέρον την ανάπτυξη και την πρόοδο του παιδιού του και ύστερα το καμαρώνει γαμβρό η νύμφη, ανδρόγυνο που δημιουργεί τη δική του οικογένεια και  ευλόγησα 432 γάμους, ενώ στο ίδιο διάστημα των τριάντα ετών αναγέννησα στην κολυμβήθρα του βαπτίσματος  253 παιδιά, αγόρια και κορίτσια.

Συνόδευσα με τις καθιερωμένες τελετές και ευχές της εκκλησίας μας προσφιλή μας πρόσωπα μέχρι την τελευταία τους επίγεια κατοικία και ήταν αυτοί αδιακρίτως πτωχοί άνθρωποι, πολύτεκνοι γονείς, ορφανά παιδιά, σεβαστοί γέροντες, καταξιωμένοι επιστήμονες, αξιωματούχοι και ιδιώτες, ευεργέτες και ευεργετηθέντες, κληρικοί και λαϊκοί, γιατί πάντα είχα εύηχο το αγιογραφικά θεμελιωμένο σύνθημα του Αποστόλου Παύλου «χαίρειν μετά χαιρόντων  και κλαίειν μετά κλαιόντων».

Σε μία πανστρατιά, που ξέρει η Εκκλησία μας να δημιουργεί, ανέλαβα την πρώτη και μεγάλη ευθύνη της δημιουργίας δεκατριών φιλανθρωπικών ιδρυμάτων, για τα οποία θυσίασα ύπνο, ανάπαυση μισθό, ακόμη και την υγεία μου, προκειμένου οι εμπερίστατοι συνάνθρωποί μας, που δεν είναι ούτε ξένοι, ούτε εχθροί μας αλλά αδελφοί μας, να εύρουν περίθαλψη, στέγη, τροφή, ιατροφαρμακευτική ενίσχυση και προ πάντων στοργή και συμπαράσταση  στην τρικυμιώδη ζωή τους.

Δοξάζω τον πανάγαθο Θεό, γιατί Εκείνος δημιούργησε έναν παλλακωνικό συναγερμό αγάπης και ευαισθητοποίησης στις καρδιές των ανθρώπων, ώστε σ αὐτά τα ιδρύματα, που αποτελούν τα στολίδια της επαρχίας μας, να συναντηθούν  όλοι οι άνθρωποι. 

Αλήθεια! Τι  να σημειώσω πρώτο και τι δεύτερο σ αὐτή την επιστολή μου, που στέλνω σε όλους σας και θέλω να έχει αποδέκτη και τον καθένα χωριστά;

Θέλω  σ ὅλους να ειπώ τη χαρά μου, να εκφράσω τις ευχαριστίες μου για τη συνεργασία την οποία είχαμε όλα αυτά τα χρόνια. Θέλω να εκφράσω την ευγνωμοσύνη  και στους ομογενείς  μας, που τους καμάρωσα στα φιλόξενα μέρη  της  δεύτερης πατρίδας τους, όταν με φιλοξένησαν στις επισκέψεις μου,  τις οποίες για χάρη τους έκανα στην Άμερική, στον Καναδά και στη μακρινή Αυστραλία.

Πολλοί με παροτρύνουν, όπως άλλωστε συνηθίζεται, να οργανώσουμε εορταστικές εκδηλώσεις για την επέτειο αυτή της τριακονταετούς διακονίας μου. Όμως όσο μπορώ τους αποτρέπω, διότι ούτε η εποχή είναι κατάλληλη για εκδηλώσεις και πανηγυρισμούς, ούτε αυτά είναι εκείνα που γεμίζουν την ψυχή μου.

Την ψυχή μου γεμίζει η θεία λειτουργία, οι ιερές ακολουθίες και η έμπρακτη εκδήλωση της αγάπης μου σε όλους και αυτά θα συνεχίσω να τα κάνω με τη βοήθεια του Θεού  και με τη συμπαράσταση όλων για όσα ακόμη χρόνια  δώσει ο Θεός.

Προς τους Ιερείς μου απευθυνόμενος και με αυτή την επιστολή μου, τους λέγω να μείνουν εδραίοι και αμετακίνητοι στην έπαλξή τους και στα καθήκοντά τους. Ο καθένας τους και στις  δύσκολες στιγμές της ζωής και της διακονίας του να λέγει «Του γαρ Θεού ειμί εγώ». Είμαι του Θεού και δε φοβάμαι τίποτα, τι να φοβηθώ, όταν στο πλευρό μου έχω το Χριστό; Επίσης, τους παρακαλώ στις 31 Αυγούστου να τελέσουν τη θεία λειτουργία και να παρακαλέσουν τον Πανάγαθο Θεό για τον Επίσκοπό τους, ώστε να με ελεήσει η χάρη Του.

Τους άρχοντες του  Νομού, με τους οποίους όλα αυτά τα χρόνια η συνεργασία  μας ήταν άψογη και ιδανική, και τον ευσεβή και φιλογενή λαό μας παρακαλώ να σταθούν στα πόδια τους, να κάνουν πιο μεγάλη την πίστη τους, για να μην παρασυρθούν στους δύσκολους και αποκαλυπτικούς καιρούς μας, όπως  τα δένδρα εκεί που φυσούν δυνατοί άνεμοι κάνουν πιο βαθιές τις ρίζες τους, για να μην ξεριζωθούν.

Και προς τα παιδιά μας απευθύνω θερμή και στοργική παράκληση να ζήσουν τη νεανική ζωή τους στο εύκρατο κλίμα της Εκκλησίας μας,  που επιτρέπει τη σωστή και ιδανική ανάπτυξή τους.

Να την αγαπήσουν σαν μητέρα, για να έχουν το Θεό Πατέρα. Στο χώρο της θα μάθουν να αγαπούν όχι μόνο τους φίλους και συγγενείς τους αλλά και τους επίβουλους εχθρούς τους. 

Θα μάθουν από τη φιλόστοργη μάνα, την Εκκλησία, ότι το ψωμί είναι γλυκό, όταν είναι ζυμωμένο με τον ιδρώτα τους και ότι η κάθε αρετή όσο δυσκολοκατόρθωτη και αν είναι, όσο και αν περιφρονείται και χλευάζεται από μερικούς για λίγο η πολύ καιρό, εν τούτοις τη θαυμάζει και  ο εχθρός μας.

Η Εκκλησία μας θα τους μάθει ποιούς αγώνες να προτιμούν, γιατί πολλά παιδιά παίρνουν άριστα στο στίβο και μηδενίζονται στη ζωή. Θα τους μάθει ότι είναι πιο ωραίο  το χέρι που εργάζεται, που χρησιμοποιείται, για να βοηθήσει τον αδύναμο γέρο και το μικρό παιδί, που σταυρώνει το σώμα, κάνοντας το σημείο του σταυρού από εκείνο το χέρι που κλέβει, που τραυματίζει τον αντίπαλό του, που διαπράττει εγκληματικές πράξεις.

Η Εκκλησία μας θα τους μάθει ότι από τα «χρυσά πόδια» των ποδοσφαιριστών είναι προτιμότερα εκείνα που βαδίζουν σταθερά στο δρόμο της αρετής και οδηγούν τον άνθρωπο στον τόπο της λατρείας του Θεού η στο σπίτι του πάσχοντα συνανθρώπου μας.
Πατέρες μου, αδελφοί μου και παιδιά μου,

Όλους σας τιμώ και υπερβαλλόντως αγαπώ. Για την προκοπή και ευτυχία όλων σας προσεύχομαι και θα συνεχίσω να το κάνω όσο τα μάτια μου θα έχω ανοικτά και θα λειτουργεί σωστά το μυαλό μου.

Για την πνευματική σας πρόοδο και για την εξασφάλιση των προϋποθέσεων για τη σωτηρία του καθενός θα αγωνίζομαι.

Είμαι έτοιμος ταπεινά να επαναλάβω τα λόγια του ιερού Χρυσοστόμου και με αυτά να κλείσω την καρδιακή μου αυτή επιστολή.

«Σχισθείην εις μυρίους» έλεγε ο Μεγάλος της Εκκλησίας Πατέρας και Διδάσκαλος, δηλαδή να γίνω για χάρη σας χίλια κομμάτια. Αυτό επιθυμώ και εγώ και, για να μπορώ να το κάνω, προσευχηθείτε, σας παρακαλώ, με την ψυχή σας για τον Επίσκοπο και πατέρα σας, ώστε να τελειώσει αισίως το δρόμο που ξεκίνησε πριν από τριάντα χρόνια εδώ, να κρατήσει σαν σημαία και λάβαρο  καθαρό το ράσο που φόρεσε πριν από σαράντα έξι χρόνια και ν ἀγωνισθεῖ με ολοκάρδια διάθεση, προκειμένου να αναδειχθεί των  αγίων μιμητής.

Θερμός ευχέτης σας

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ