Όσα δεν μάθατε ποτέ για τη ναυμαχία της Σαλαμίνας

Δημιουργηθηκε στις Παρασκευή, 20 Μαρτίου 2015

Γράφτηκε από τον/την Romfea.gr - 01.20

Το φυτίλι στη λάμπα πετρελαίου τρεμοπαίζει κάθε βράδυ δίπλα στο κομοδίνο μου. Κουράστηκα με τα εκκλησιαστικά. Μπαϊλντισα με τα πολιτικά.

Σιχάθηκα τα οικονομικά. Τα νεωκορικά μου μάτια έχουν παθιαστεί αυτή την περίοδο με τα ιστορικά αναγνώσματα. Θουκυδίδη, Ηρόδοτο, Πλούταρχο.

Ξεφυλλίζω τα χοντρά και σκονισμένα βιβλία που περιγράφουν μικρά και μεγάλα ιστορικά γεγονότα. Τις λεπτομέρειες που, όταν τις αθροίσεις, σαν τουβλάκια παιδικού παιχνιδιού, χτίζουν μία μεγάλη διαφορά.

Πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις που στα σχολεία δεν μας δίδαξαν κι αυτά έφεραν το μεγάλο αποτέλεσμα που θυμούνται οι επόμενες γενιές. Τα μικρά γεγονότα, αυτές οι αλληλουχίες μικρών συμβάντων, που σαν ντόμινο προκαλούν τα μεγάλα.

“Ναυμαχία της Σαλαμίνας” έγραφε απ’ έξω το βαρύ βιβλίο. Δε θα σας πω αυτά που ξέρετε. Για τον θρίαμβο των Ελλήνων και τα επινίκια. Θα σας περιγράψω τα όσα συνέβησαν μετά τη ναυμαχία. Πίσω από τη μεγάλη επικράτηση των Ελλήνων απέναντι στους βαρβάρους.

Γιατί του νεωκόρου η σκούφια κρατάει από τον μέγα ιστορικό Ηρόδοτο. Μόνο εγώ ξέρω να σας πω τα “ντεσού”, όσα ακολούθησαν μετά τη ναυμαχία.

Όταν ο Θεμιστοκλής και ο Ευρυβιάδης κατατρόπωσαν τους Πέρσες και ο Ξέρξης με την Αρτεμισία το έβαλαν στα πόδια. Ε, λοιπόν, για να ξέρετε, η ιστορία δεν τελείωσε τότε.

Η μάχη συνεχίστηκε. Στα λόγια και στον υπόγειο ανταρτοπόλεμο μεταξύ Ελλήνων. Μη χριστιανικά πράγματα δηλαδή. Αλλά πώς να έχεις απαίτηση για χριστιανικές υποχωρήσεις στα αρχαία χρόνια που ορκίζονταν στους δώδεκα θεούς του Ολύμπου;

Η ιστορία έχει ως εξής: Δύο Έλληνες στρατηγοί, τότε, έδωσαν τη δική τους μάχη για το ποιος θα πάρει το στεφάνι της νίκης από τη Σαλαμίνα. Από τη μία ήταν ο “Κωνσταντίνος ο Μεγαρεύς” με τον πιστό υπασπιστή του, τον Προκόπιο τον Αθηναίο. Γνωστό δίδυμο που είχε κερδίσει την φήμη του επάξια από τότε που θήτευσαν ως απλοί οπλίτες στη σκιά της Ακρόπολης, στα ιστορικά Πετράλωνα. Το δίδυμο έδινε μάχη σκληρή για να κερδίσει την καρδιά του λαού της Σαλαμίνας που τους θεωρούσε ξένους, “βαρβάρους” (αν και οι ιστορικές πηγές τους περιγράφουν ως ευγενικές ψυχές).

Απέναντί τους είχαν τον “Ιγνάτιο τον Θεσσαλό”. Μέγας στρατηγός των Ελλήνων και αυτός. Έλκυε την καταγωγή του από τη Σαλαμίνα και οι ντόπιοι του νησιού τον αγαπούσαν σαν παιδί τους. Ήταν το μανάρι του τόπου τους και δήλωναν αιώνια πίστη στον πατριώτη τους, έστω κι αν βρισκόταν πάνω από τα στενά των Θερμοπυλών.

Ούτε που ήθελαν να ακούσουν οι Σαλαμίνιοι για το καινούργιο δίδυμο που τους είχε στείλει η Βουλή των Πεντακοσίων να τους κυβερνήσει. Βρε πόσες χοές έκαναν, πόσες θυσίες στους θεούς. Τίποτα. Το δίδυμο επέμενε να θέλει να τους κυβερνήσει. Ο “Κωνσταντίνος ο Μεγαρεύς” είχε απελπιστεί. Η καρδιά των Σαλαμίνιων ήταν δοσμένη στον Θεσσαλό στρατηγό.

Ο “Κωνσταντίνος ο Μεγαρεύς” μαζί με τον πονηρό υπασπιστή του Προκόπιο τον Αθηναίο (που κάποιοι κακεντρεχείς στην Στοά του Αττάλου ψιθύριζαν πως είχε συγγενικές σχέσεις με τον Εφιάλτη) πήγαν στην Πυθία για συμβουλές.

Ούτε λίγο, ούτε πολύ, σε ελεύθερη νεωκορική μετάφραση, η Πυθία τους είπε τα ακόλουθα: “Για να κερδίσετε την αίγλη που επιθυμείτε πρέπει να κυβερνήσετε δίκαια. Τα δείγματα που έχετε δώσει όμως τόσο καιρό δεν δείχνουν ότι μπορείτε να το κάνετε. Γι’ αυτό αν θέλετε φήμη και αίγλη, ξεκινήστε να καλείτε σε εκδηλώσεις και με κάθε ευκαιρία μεγάλους και ένδοξους στρατηγούς απ’ όλες τις άλλες πόλεις - κράτη. Μπας και σώσετε τη φήμη σας. Μήπως και δια της αντανακλάσεως κερδίσετε και εσείς κανέναν πόντο φήμης και αξιοσύνης”.

Αυτά τους είπε η Πυθία και το δίδυμο έστειλε αγγελιοφόρους στις πόλεις - κράτη. Τον πιο παχουλό τους αγγελιοφόρο, εκείνον που τους στήριζε από την αρχή - με το αζημίωτο πάντοτε - τον έστειλαν στον στρατηγό το Θεσσαλό, μπας και τον μαλακώσουν κι αυτόν.

Ακούστε και τον νεωκόρο. Τούτα έγιναν μετά τη ναυμαχία της Σαλαμίνας. Καθόλου παράδοξα μην σας ακούγονται όλα αυτά. Οι Έλληνες όταν είναι απέναντι στον κοινό εχθρό είναι μονιασμένοι. Όταν περάσει ο κίνδυνος, αρχίζουν πάλι τη διχόνοια.

Παραδείγματα διχόνοιας των Ελλήνων δεν έχουμε μόνο στη Σαλαμίνα. Στο νησί Δουλίχιον που έλεγε και ο Όμηρος, τη σημερινή Κεφαλλονιά, είχαμε σχεδόν τα ίδια. Όταν έφυγε από τη ζωή ο βασιλιάς του νησιού, μνηστήρες - διεκδικητές του θρόνου εμφανίστηκαν πολλοί. “Κεφαλλήνες” όλοι τους, όπως αποκαλεί ο Όμηρος όσους κατάγονται από το νησί.

Γελάνωρ ο Φωκαεύς, Νικόλαος ο Χαρτουλαρεύς, Σπίνθαρος ο Πετεινεύς και Φωκίων ο Γαβριελεύς έγραφαν οι πλάκες που βρήκε η αρχαιολογική σκαπάνη πως έδωσαν τη σκληρή τη μάχη για το θρόνο. Ποιος τελικά κέρδισε δεν το γνωρίζω. Όμως σε επόμενα τέρμινα σίγουρα θα μπορώ να σας πω περισσότερα.

ΥΓ. Πολλοί ίσως απορούν γιατί ο ταπεινός νεωκόρος δεν εμφανίζεται συχνότερα. Τον τελευταίο καιρό έχω αφοσιωθεί στα ιστορικά αναγνώσματα για να μπορώ να σας μεταφέρω μετά τις εντυπώσεις και τα συμπεράσματά μου. Στα διαλείμματά μου παρακολουθώ ανελλιπώς τους “Μακκαβαίους” που δίνουν μία νέα διάσταση στην έννοια αρχαιολογία, αφού ανακαλύπτουν και φέρνουν στην επιφάνεια κάθετί που επιμελώς κάποιοι προσπαθούν να θάψουν στην αφάνεια.

Δεν σας κρύβω, πως όταν, πάλι, θέλω να δω κωμωδία, τότε παρακολουθώ σε επανάληψη τα “Καρντάσιανς” και τις δικαιολογίες που ψέλλισε ο Άγιος Θεσσαλονίκης για τα κακώς κείμενα εντός της Εκκλησίας.

Ο Νεωκόρος