Αφιέρωμα: Μητρικόν Εξόδιον - Μάτια Θεομητορικά - Το Τάμα

Δημιουργηθηκε στις Δευτέρα, 15 Αυγούστου 2011

Γράφτηκε από τον/την Romfea.gr - 00:44

Με αφορμή την εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, το Πρακτορείο Εκκλησιαστικών Ειδήσεων «Romfea.gr», δημοσιεύει σήμερα τρία ποιήματα του λόγιου Μητροπολίτη Προικονήσου κ. Ιωσήφ προς τιμήν της Υπεραγίας Θεοτόκου.

ΜΗΤΡΙΚΟΝ ΕΞΟΔΙΟΝ

 

Γυναίκα περιβεβλημένη τον ήλιον,

που απαίρει καταμεσής του Αυγούστου;

Που πορεύεσαι σταυροχεριασμένη,

σιωπηλή, τρανώς ηπλωμένη, υπτία;

Τ’ αμπέλια μας γεμάτα ώριμα σταφύλια

αποζητούν το δικό Σου το χάδι,

Εσύ να τα τρυγήσεις,

Άμπελος αληθινή,

τον βότρυν τον πέπυρον η γεωργήσασα!

Μόλις τελειώσαμε το θέρος και τ’ αλώνισμα,

αλέσαμε το στάρι, το ψιλοκοσκινίσαμε

και Σου φτιάξαμε πρόσφορο.

Ψήνεται κιόλας!

Δεν περιμένεις να τ’ απογευτείς;

Τα τζιτζίκια ουρλιάζουν απαρηγόρητα

στη σκέψι πως θα Σ’ αποχωριστούν.

Δεν τα ακούς;

Η κόνιζα, η ρίγανη, η φασκομηλιά,

το δίκταμο, ο έρεικας, η μέντα, το θυμάρι,

σκούζουν, μαλλιοτραβιούνται, ορύονται

πληροφορούμενα τον μισεμό Σου.

Δεν νιώθεις τις φωνές τους στα ρουθούνια Σου;

Τα μελτέμια δέρνονται ολοφυρόμενα,

τινάζουν κύματα ολούθε,

αφρούς και αλισάχνη,

αρνούμενα να συμβιβαστούν στην ιδέα

πως θα τους λείψεις.

Τα δελφίνια πετάγονται με μακροβούτια

να δουν αν είν’ αλήθεια ότι αναχωρεί

η κόχλος που εβάστασε τον θείο Μαργαρίτη.

Δε σε συγκινούν τα αρμυρά τους δάκρυα;

Ο κολιός, μόλις που πρόλαβε

να Σου φιλήσει τα πόδια και Συ φεύγεις;

Τα πεύκα κλαίνε ρετσινόμυρο

καθώς ακούν τους Αποστόλους

να Σου ψάλουν εξόδιον ύμνον

και μεταστάσιμες ωδές πολυκατάνυκτες!

Πως λάμπει η αυγουστιάτικη πανσέληνος

πάνω από το κυπαρισοκέδρινο

ζωαρχικό Σου νεκροκρέβατο!

Δε βλέπεις με τι δέος σε κοιτάζει

η σελήνη την Σελήνη, η δούλη την Κυρά;

Δε συγκινείσαι από τις Παρακλήσεις μας,

Μικρές, Μεγάλες, Μεγάλη Μάννα μας;

Πως μισεύεις Γλυκοπαναγία των Ελλήνων,

Μαυροφόρα των ονείρων μας σ’ ώρες δίσεχτες,

ασπρόψυχη, χρυσόκαρδη, ολόφωτη, ηλιοστάλαχτη,

ορθανοιχτάγκαλη των καθημερινών δεήσεών μας;

Άσ’ το σεμνό κεφαλομάντηλό Σου σκέπη μας

στην απαράκλητη κάψα του καλοκαιριού!

Άσε μας το ηδύφωτο χαμόγελό Σου

στο όνειρό μας, να μη σβήσουμε!

Άσε μας τη βασιλική εικόνα Σου, Παντάνασσα,

καρσί στα μάτια της ψυχής μας,

μην τυφλωθούμε,

μην ξεχάσουμε τον Ήλιο!

 

ΜΑΤΙΑ ΘΕΟΜΗΤΟΡΙΚΑ

 

Είμ’ ερωτευμένος με τα μάτια Σου

τα αμυγδαλωτά, τα κοντυλογραμμένα,

τα πάντοτε βαθειά συλλογισμένα,

τα εταστικά λογισμών και ενθυμήσεων,

τα συμπονετικά της γύμνιας μου.

Είμ’ ερωτευμένος με τα μάτια Σου,

μαύρες ελιές του κήπου της Γεθσημανή

σταλάζουσες θρόμβους αγωνίας

για τα τρελλόπαιδα που μπαινοβγαίνουμε

στις αυλές Σου.

Είμ’ ερωτευμένος με τα μάτια Σου,

μαλαμοχτυπημένο γιούσουρι

που μοσχοβολά καθάριο αιγαιάτικο βυθό.

Είμ’ ερωτευμένος με τα μάτια Σου,

οπάλια φλογόφωτα αρετής περίδοξης,

πηγάδια ελπίδας ακαταίσχυντης,

νάουσες πολυχεύμονος παραμυθίας.

Είμ’ ερωτευμένος με τα μάτια Σου,

και μην το λογαριάσεις για ξεδιαντροπιά,

Μητρόθεε, φως και Κυρά μου, Παναγία…

ΤΑΜΑ

Βαρύ αντρίκιο πέλμα ολόγυμνο το απομεσήμερο

σε ασφαλτο που τηγανίζει αυγά.

Μακρύς ο δρόμος κι ανηφορικός

για το αρχαίο υποστατικό της Ακρωτηριανής

στον Τράχηλα των Ετεοκρητών.

Το τάμα είναι τάμα,

η πυρά είναι πυρά,

η σάρκα είναι σάρκα,

ο πόνος είναι πόνος,

μα ο Πέτρος είναι πέτρα συνεπείας ριζιμιά,

και το κοντέρ του αγγέλου γράφει ασταμάτητα –

πατημασιά δεν του ξεφεύγει.

Η συνάντησι με τη μελόγλυκα χλωμή

Σελήνη της καταπαύσεως

πάνω σε ασπρισμένα πεζούλια

με βασιλικά και πορφυρά γαρύφαλα,

μέσα σε πλήθος μαυροφόρων γυναικών

και μέσ’ σε θυμιάματα

και ύμνους εξοδίους, παρακλητικούς,

δροσίζει τα φλογοψημένα πέλματα

με αλόη πρωτογενούς Θεομητορικής ιάσεως

αλλομένης εις περισσόν ζωής.