Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καστορίας κ. Σεραφείμ

Εκπλήσσεται κανείς όταν διαβάζει τις θεόπνευστες ομιλίες του Ιερού Χρυσοστόμου, ο οποίος με το φωτισμό του Αγίου Πνεύματος, ερμηνεύει την Αγία Γραφή.

Μια τέτοια ομιλία είναι και αυτή που αναφέρεται στην «καινή Κυριακή» και στον Απόστολο Θωμά (PG 63,927-930).

Μάλιστα, στην αρχή του λόγου του, παρακαλεί τον Απόστολο, «ίνα την αγίαν αυτού δεξιάν την αψαμένην της του Δεσπότου πλευράς τοις χείλεσιν αυτού επιθέση και νευρώση την γλώσσαν προς εξήγησιν των ποθουμένων υμίν».

Την αυτήν ικεσία απευθύνουμε κι εμείς στον Απόστολο και μάρτυρα Θωμά για να μιλήσουμε «δια την προτέραν αμφιβολίαν αυτού» και ακόμη για την ομολογία του, που είναι η κρηπίδα και το θεμέλιο της Εκκλησίας.

1.Ποιό ήταν το πρόβλημα του Θωμά;

Μετά τα φοβερά γεγονότα τα οποία έλαβαν χώρα στα Ιεροσόλυμα, δηλαδή τη σύλληψη, τα φοβερά μαρτύρια και τέλος το σταυρικό θάνατο του Χριστού, ο Απόστολος Θωμάς έφυγε από τον όμιλο των μαθητών και έμεινε κλεισμένος στον εαυτό του, παλεύοντας με τους λογισμούς της απιστίας.

Έτσι, έχασε τη δυνατότητα «την μιά των Σαββάτων», μαζί με τους υπόλοιπους συμφοιτητές του, να συναντήσει Αναστάντα τον Κύριο.

Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει πολλές φορές και στη δική μας ζωή, όταν προσπαθούμε να δώσουμε λύσεις στον εαυτό μας και μάλιστα για θέματα τα οποία άπτονται της σωτηρίας μας, χωρίς να ζητούμε την παρουσία και άλλων πνευματικών ανθρώπων και κυρίως αυτών που έχουν την εμπειρία της αληθείας.

Ο Απόστολος όμως, πέρα από την αμφιβολία η οποία τον διακατείχε, διέθετε τρεις σπάνιες αρετές. Ειλικρίνεια, ευθύτητα και τιμιότητα.

Αυτές τον βοήθησαν ώστε να επιμείνει στην αναζήτηση αυτή και τελικά ο ίδιος ο Χριστός να τον καλέσει «μεθ’ ημέρας οκτώ» και «η καλή απιστία αυτού» να γεννήσει πίστη βεβαία.

2. Αυτήν την βεβαία πίστη την οποία ζητούσε ο Απόστολος, ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος την ονομάζει θησαυρό. «Μείνε, Θωμά, σταθερός στον πόθο σου αυτόν, μείνε σταθερός με επιμονή, για να δεις εσύ και να βεβαιωθεί η ψυχή μου.

Μείνε σταθερός, ζητώντας αυτόν που είπε «Ζητάτε και θα βρείτε». Μην προσπεράσεις απλώς, ερευνώντας, αν δεν εύρεις το θησαυρό που ζητάς, χτύπα μ’ επιμονή την πόρτα της αναντίρρητης γνώσης, ώσπου να σου την ανοίξει αυτός που είπε «χτυπάτε και θα σας ανοιχτή».

Αγαπώ το διχασμό των λογισμών σου, γιατί κόβει κάθε διχασμό.»…Γιατί συ απιστείς κι εγώ μαθαίνω να πιστεύω. Εσύ σκάβεις με το δικέλλι της γλώσσας το θείο σώμα κι εγώ θερίζω άκοπα τον καρπό και τον μαζεύω για μένα».

3. Και οι λόγοι για τους οποίους επιμένει ο Απόστολος Θωμάς να δει το πρόσωπο του Χριστού και μάλιστα τις οπές μέσα από τις οποίες πέρασε ο θάνατος, ακόμη και την αιμορροούσα πλευρά, όπου, κατά την έκφραση των υμνογράφων, «ιάθη το μέγα τραύμα, ο άνθρωπος», είναι χαρακτηριστικοί και αποκαλυπτικοί.

Θέλει ο Απόστολος να έχει ο ίδιος την εμπειρία της Αναστάσεως και την ζωντανή παρουσία του Διδασκάλου μετά την Ανάστασή Του.

Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος παρουσιάζει με συγκινητικό τρόπο τους λόγους αυτούς με το στόμα του Αποστόλου Θωμά: «Πώς θα κάνω τους απίστους να πιστεύσουν αυτά που μήτε εγώ δεν τά 'χω πρακολουθήσει; Να πω στους Ιουδαίους και στους Έλληνες ότι έχω δει τον Κύριό μου να Τον σταυρώνουν. Δεν Τον είδα όμως να έχει αναστηθεί, αλλά μόνο άκουσα. Και ποιος δεν θα περιπαίξει τά λόγια μου; Ποιος δεν θα δείξει περιφρόνηση στο κήρυγμά μου; Άλλο πράγμα είναι ν΄ ακούσεις κάτι και άλλο να το δεις· άλλο πράγμα είναι η αφήγηση λόγων κι άλλο η θέα και η εμπειρία των πραγμάτων».

Γι’ αυτό και ο Χριστός στη συνάντηση που είχε μαζί του «μεθ’ ημέρας οκτώ», τον καλεί προσωπικά με το όνομά του, όπως συμβαίνει στην περίπτωση του πατέρα που καλεί το παιδί του, και τον προτρέπει: «φέρε τον δάκτυλον σου ώδε και ίδε τας χείρας μου και φέρε την χείρα σου και βάλε εις την πλευράν μου και μη γίνου άπιστος, αλλά πιστός» (Ιωάν. 20, 27-28).

«Μη διστάσεις», λέγει η άφθαστη σε ρητορεία γλώσσα του Ιερού Χρυσοστόμου, «να μάθεις ό,τι ποθείς, μην ντρέπεσαι να κοιτάξεις καλά ό,τι θέλεις. Μην αποφύγεις να βάλεις το δάχτυλό σου στα ίδια τα χέρια μου… Βάλε το δάχτυλό σου εδώ και κοίταξε τα χέρια μου, που τραυματίστηκαν για εσάς, για να θεραπεύουν τα χτυπήματα των δικών σας ψυχών… Κοίταξε τα χέρια μου και το αληθινό γεγονός της Αναστάσεώς μου μη νομίσεις πως είναι μια φαντασία… Κράτησε αυτά τα χέρια, σαν ενέχυρα για την ανάστασή σας μέσα από τον τάφο… Αποδέξου για χάρη μου το τέλος της ζωής σαν αρχή μιας πιο εσωτερικής ζωής και φέρε το χέρι σου και βάλτο στην πλευρά μου… Άντλησε με το χέρι σου από τη βρύση αυτής της ζωής το νάμα που ποθείς, τη δίψα που ανακουφίζει. Βάλε το χέρι στο ιατρείο της πλάσης και βγάλε το φάρμακο της επιθυμίας σου. Δέχομαι άγγιγμα χεριού που μ’ αγαπά, εγώ που δέχτηκα την πληγή της λόγχης . . . Κακό η απιστία, κάνει το νου να βουλιάξει. Η πίστη τον ανεβάζει στον ουρανό· η απιστία τυφλώνει την ψυχή· η πίστη φωτίζει τους λογισμούς· η πίστη και τα αόρατα βλέπει κατακάθαρα· ο άπιστος βρίσκεται σε ολοκληρωτική άγνοια. Μη γίνεις άπιστος, αλλά πιστός· Διώξε το σκοτεινό σύννεφο της απιστίας και κοίταξε τις καθαρές ακτίνες της πίστης. Να γίνεις μέσα σε όλους άξιος απόστολος της θεότητός μου· να γίνεις τέτοιος, όπως πρέπει να είναι αυτός που με συνάντησε και είδε τέτοια όπως εσύ».

Στα 2.000 χρόνια που πέρασαν από τότε, καθημερινά στέκεται μπροστά μας ο εαυτός μας σαν ένας άλλος κρυμμένος «Θωμάς».

Η κόπωση και η κάμψη είναι έκδηλες πάνω του. Θα πρέπει όμως, να αποκτήσει τον αυθορμητισμό του Αποστόλου.

Ο δισταγμός του Αποστόλου στερέωσε την υγεία της πίστεώς του και η αναστάσιμη κραυγή του «ο Κύριος μου και ο Θεός μου» είναι η πιο σαφής και αποφασιστική διακήρυξη του Αναστάντος Κυρίου.

Αν τον ακολουθήσαμε στην αμφισβήτηση και στις θολές ώρες, ας τον μιμηθούμε τουλάχιστον στην γεμάτη πίστη και αγάπη ομολογία του.

Πρόκειται για βεβαιότητα και προσωπική εμπειρία. Μόνο έτσι θα μπορούμε να πιστεύουμε καρδιακά, να ομολογούμε υπαρξιακά, και να επαναλαμβάνουμε και εμείς μαζί του σ’ αυτήν την εποχή της αποστασίας από τον Θεό, στην οποία έχουμε μεγίστη ευθύνη οι ποιμένες της Εκκλησίας γιατί δεν κατηχήσαμε τον λαό μας να πιστεύει σωστά και όχι δεισιδαιμονικά, να επαναλαμβάνουμε το «ο Κύριός μου και ο Θεός μου».

«Ψηλάφησα κι έμαθα να προσκυνώ,
όχι να φιλονικώ.
Έναν Κύριο και Θεό γνωρίζω,
τον Κύριό μου Χριστό,
αυτώ η δόξα και το κράτος
εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν».

Ἔγινε πλέον ἔθος τοῦ τηλεοπτικοῦ διαύλου ΣΚΑΙ ἡ κατά τήν Ἁγία καί Μεγάλη Ἑβδομάδα κάθε ἔτους, ἀνασταύρωσις τοῦ Ἐνσαρκωθέντος Θεοῦ Λόγου μέ τήν τηλεοπτική ἀναπαραγωγή δῆθεν ἐπιστημονικῶν ντοκυμαντέρς ποῦ ὅλως περιέργως ἄρχονται καί τελειοῦνται μέ Ἑβραίους συνεντευξιαζομένους, πού σκοπόν ἔχουν τήν ἀπομείωσιν καί τήν κατασπίλωσι τοῦ Παναγίου Προσώπου τοῦ Σωτῆρος καί Λυτρωτοῦ Κυρίου καί εἶναι ἐνδεικτικόν τό γεγονός ὅτι ἐπιλέγονται οἱ ἱερότερες μέρες τῆς Χριστιανωσύνης γιά τήν δαιμονική ἐπίθεση κατά τοῦ «Έσφαγμένου Ἀμνοῦ τοῦ Θεοῦ», κατά τῆς «Ὁδυνωμένης Ἀγάπης» πού ἔτεμε τήν ἱστορία καί πού με τό Αἷμα Της ὑπέγραψε τό «Σύνταγμα τῆς Χάριτος», τήν Καινή Διαθήκη.

Ἀπευθυνθήκαμε ὡς ἐπιχώριος Ἐπίσκοπος τῆς περιοχῆς πού δραστηριοποιεῖται ὁ ΣΚΑΙ, στόν κ. Γιάννη Ἀλαφοῦζο, μέ τήν παράκληση νά σεβασθεῖ ὁ τηλεοπτικός του Δίαυλος, τό Πανάγιον καί Λατρευτόν Πρόσωπον τοῦ Σωτῆρος μέ τήν ὑπ’ ἀριθ. 425/7-4-2015 ἐπιστολή μας, ἐπειδή εἶχαν προγραμμματισθεῖ τά ἐπαίσχυντα καί βορβορώδη τερατουργήματα τοῦ Σιωνιστικοῦ Ἑβραϊκοῦ λόμπυ καί ἡ ἀπάντησις μᾶς ἐδόθη λίαν εὐγενῶς μέ τήν ἀναμετάδοσι τῶν αἰσχρουργημάτων.

Τόσον πολύ σέβεται τήν Ἐκκλησία, ὁ κ. Γιάννης Ἀλαφοῦζος. Βέβαια καί στόν κ. Ἀλαφοῦζο καί στούς Σιωνιστάς κατασκευαστάς τῶν ντοκυμαντέρς ἀπαντᾶ ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία διά τῆς ὑμνολογίας της: «Μάτην φυλάττεις τὸν τάφον, κουστωδία. Οὐ γὰρ καθέξει τύμβος αὐτοζωΐαν.» (Συναξάριον Μεγάλου Σαββάτου) καί ὅσα αἴσχιστα καί βορβορώδη ψεύδη καί γελοιότητες καί ἄν ἐκμέσουν οἱ Ἑβραῖοι Σιωνιστές Ραββίνοι στήν Ἁγία μας Χώρα, τήν αἵματοπότιστη ἀπό τό αἷμα τῶν Μαρτύρων, τήν ἀπάντησιν δίδουν τά ἐκατομμύρια τῶν πιστῶν πού κατακλύζουν τούς πανίερους ναούς μας καί οἱ χιλιάδες τῶν νέων ἀνθρώπων πού μεταλαμβάνουν μετά ζέσεως καί λατρείας τοῦ Δεσποτικοῦ Σώματος καί Αἵματος τοῦ Ἐνσαρκωθέντος Θεοῦ Λόγου.

Ἄλλωστε ἀναιροῦνται οἱ φαιδρότητες καί γελοιότητες τῶν Ἑβραίων Ταλμουδιστῶν ἀπό τό γεγονός ὅτι ἐνῶ εὐτελίζουν τό Πανάγιον Πρόσωπον τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος Ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, χαρακτηρίζοντάς Τον ὡς «τίποτα», τήν ἰδία στιγμή ἐπί 2.015 χρόνια ἀσχολοῦνται μετά ἀνειπώτου μανίας, μίσους καί ἐμπαθείας μέ Αὐτό τό δῆθεν «Τίποτα».

Στό ἐρώτημα, μόνο ὁ κ. Γιάννης Ἀλαφοῦζος ἔχει τήν εὐθύνη τῆς ἀνασταυρώσεως τοῦ Χριστοῦ κάθε Πάσχα ἤ καί οἱ καθ’ οἱονδήποτε τρόπον ἐργαζόμενοι στόν εἰδησεογραφικό ὅμιλο ΣΚΑΙ ἡ ἀπάντησις εἶναι σαφεστάτη: ὅλοι ὅσοι ἀδιαμαρτύρητα συνευδοκοῦν ἥ σιωποῦν σε αὐτήν τήν πρόδηλη κατά τοῦ ζῶντος Θεοῦ ἐπίθεση, ἐπισύρουν ἐπί τάς κεφαλάς των τήν αἰώνια καταδίκη καί προγεύονται ἀπό τώρα τῆς αἰωνίου κολάσεως.

Καί μήν ἀκοῦνε τούς «χρήσιμους ἠλίθιους» τοῦ δαιμονικοῦ περιπαίγματος πού μπορεῖ νά εἶναι καί μεγαλόσχημοι «ρασοφόροι» ὅτι ὁ Θεός εἶναι μόνο ἀγαπολογία καί παραμυθία, διότι εἶναι ἀσφαλῶς ἀγάπη ἀβόλιστος ἀλλά καί δικαιοσύνη καί ἀλήθεια πού διασάλπισε «Λέγω, δὲ ὑμῖν · πᾶς ὃς ἂν ὁμολογήσῃ ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ὁμολογήσει ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τῶν ἀγγέλων τοῦ Θεοῦ· ὁ δὲ ἀρνησάμενός με ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων ἀπαρνηθήσεται ἐνώπιον τῶν ἀγγέλων τοῦ Θεοῦ.» (Λουκ. ιβ΄, 8-9).

Ἀπαντῶντες τώρα στούς Σιωνιστάς Ραββίνους καί τούς συνεργούς τους, πού στά ἐργοστάσια ὑποδημάτων τους στήν Κίνα, χαράσσουν τό σύμβολο τῆς Χριστιανοσύνης τόν Τίμιον καί Ζωοποιόν Σταυρόν γιά νά ποδοπατεῖται ἀσεβῶς καί πού συγγράφουν καί διαδίδουν τά δῆθεν ἀποκαλυπτικά ντοκυμαντέρς, τούς λέμε ὅτι διασαλπίζοντες τήν τήρηση τῶν 613 κανόνων τῆς Τορά (Νόμου) ἀλλοιώνουν, διαστρέφουν καί παρερμηνεύουν πλήρως τήν Τορά καί βέβαια τόν προφητισμό τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης μέ τήν Καμπαλά πού ἰσχυρίζονται ὅτι ἀποτελεῖ τήν ἐσωτερική γνώσι τῆς Τορά.

Ἡ Καμπαλά ὅμως, ὅπως οἱ ἴδιοι οἱ Ραββίνοι ἀναφέρουν στά κείμενά τους (Scholem, Εἰσαγωγή στήν Καμπάλα, Roihlini, Ἡ τέχνη τῆς Καμπαλά, Waite AE The Doctrine and Literature of the Kabalah, Hall MP The secret teaching of all ages), δέν ἀποτελεῖ τήν ἐσωτερική γνώση τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἀλλά τήν ἀπόλυτη διαστροφή της σέ τέτοιο βαθμό ὥστε νά θεωρεῖται ὅτι ὁ Θεός εἶναι μιά ἀπρόσωπη θεότητα τό Εin Sof «τό ἀπόλυτο τίποτα».

Ἡ δημιουργία θεωρεῖται ὡς μιά συνεχής ἐξέλιξη-ἐκδήλωση τοῦ «Θεοῦ τίποτα», τήν ὁποία οἱ μυστικιστές Ραββίνοι προβάλλουν μέ τόν ἄκρατο ἀποφατισμό μέσῳ τῆς ἀποκρυφιστικῆς τεχνικῆς τοῦ διαλογισμοῦ, ὡς δῆθεν προορισμένη νά ἀναγεννηθῇ τήν ἐποχή τῆς ἔλευσης τοῦ δῆθεν Μεσσία, ἑνούμενη μέ τόν Ἑωσφόρο.

Ἡ Καμπαλά εἶναι ὁ δρόμος τῆς ἑνώσεως τῶν ἀνθρώπων μέ τούς δαίμονες.

Ἑπομένως καί οἱ Ραββίνοι τοῦ Ἰσραήλ ὡς λ. χ. ὁ κ. Μαρδοχαῖος Φριζῆς μέ ἀναφορές τους ἐπιμαρτυροῦν καί ἐπιβεβαιώνουν ὅτι ὁ θεϊσμός τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης τῶν Δικαίων καί τῶν Προφητῶν μετεβλήθη ἀπό τό Ραββινικό κατεστημένο τοῦ Ἰουδαϊκοῦ ἔθνους σέ φρικώδη Ἑωσφορισμό καί σατανολατρεία.

Δι’ αὐτόν ἀκριβῶς τόν λόγο οἱ Ραββίνοι συνέγραψαν τό φρικιαστικό Ταλμούδ μέ τό ὁποῖο ἀλλοίωσαν πλήρως ὅλο τό πνευματικό καί ὀντολογικό μέγεθος τοῦ Νόμου καί τῶν Προφητῶν ἀρνούμενοι μετά μανίας καί τρομακτικῆς ἐμπαθείας τόν μόνο ἀληθῆ Μεσσία, τόν ἐνσαρκωθέντα Υἱόν καί Λόγον τοῦ Θεοῦ Πατέρα, Ἰησοῦν Χριστόν.

Ἀδαμάντινον ἐπιστέγασμα τῆς φύσει καί οὐσίᾳ θεότητος τοῦ ἀληθοῦς Μεσσίου Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀποτελεῖ ὁ Προφητισμός, τόν ὁποῖον ἐσκεμένως θέλει νά ἀγνοεῖ κατόπιν τῶν ἀνωτέρω ὁ Ἰουδαϊσμός.

Ὁ προφητάναξ Δαυϊδ εἰς τόν ΡΘ΄ Ψαλμόν γράφει: «Εἶπεν ὁ Κύριος τῷ Κυρίῳ μου κάθου ἐκ δεξιῶν μου ἕως ἄν θῶ τούς ἐχθρούς σου ὑποπόδιον τῶν ποδῶν σου».

Ὁ μεγαλοφωνότατος Ἠσαΐας Ζ΄14 «διά τοῦτο δώσει Κύριος αὐτῷ σημεῖον: Ἰδού ἡ Παρθένος ἐν γαστρί ἕξει καί τέξεται υἱόν καί καλέσεις τό ὄνομα αὐτοῦ Ἐμμανουήλ», Θ΄6 «Ὅτι παιδίον ἐγεννήθη ἡμῖν υἱός καί ἐδόθη ἡμῖν, οὗ ἡ ἀρχή ἐγεννήθη ἐπί τοῦ ὤμου αὐτοῦ καί καλεῖται τό ὄνομα αὐτοῦ μεγάλης βουλῆς ἄγγελος, θαυμαστός σύμβουλος, Θεός ἰσχυρός, ἐξουσιαστής, ἄρχων εἰρήνης, πατήρ τοῦ μέλλοντος αἰῶνος», ΛΕ΄3-10 «Ἰδού ὁ Θεός ἡμῶν κρίσιν ἀνταποδίδωσι καί ἀνταποδώσει, αὐτός ἥξει καί σώσει ἡμᾶς». ΝΒ΄ 13-14, «Ἰδοὺ συνήσει ὁ παῖς μου καὶ ὑψωθήσεται καὶ δοξασθήσεται καὶ μετεωρισθήσεται σφόδρα. ὃν τρόπον ἐκστήσονται ἐπὶ σὲ πολλοὶ οὕτως ἀδοξήσει ἀπὸ τῶν ἀνθρώπων τὸ εἶδός σου καὶ ἡ δόξα σου ἀπὸ υἱῶν ἀνθρώπων» ΝΓ΄1-12 «Κύριε, τίς ἐπίστευσε τῇ ἀκοῇ ἡμῶν; καὶ ὁ βραχίων Κυρίου τίνι ἀπεκαλύφθη; ἀνηγγείλαμεν ὡς παιδίον ἐναντίον αὐτοῦ, ὡς ρίζα ἐν γῇ διψώσῃ. οὐκ ἔστιν εἶδος αὐτῷ οὐδὲ δόξα· καὶ εἴδομεν αὐτόν, καὶ οὐκ εἶχεν εἶδος οὐδὲ κάλλος· ἀλλὰ τὸ εἶδος αὐτοῦ ἄτιμον καὶ ἐκλεῖπον παρὰ πάντας τοὺς υἱοὺς τῶν ἀνθρώπων· ἄνθρωπος ἐν πληγῇ ὢν καὶ εἰδὼς φέρειν μαλακίαν, ὅτι ἀπέστραπται τὸ πρόσωπον αὐτοῦ, ἠτιμάσθη καὶ οὐκ ἐλογίσθη. οὗτος τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν φέρει καὶ περὶ ἡμῶν ὀδυνᾶται, καὶ ἡμεῖς ἐλογισάμεθα αὐτὸν εἶναι ἐν πόνῳ καὶ ἐν πληγῇ ὑπὸ Θεοῦ καὶ ἐν κακώσει. αὐτὸς δὲ ἐτραυματίσθη διὰ τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν καὶ μεμαλάκισται διὰ τὰς ἀνομίας ἡμῶν· παιδεία εἰρήνης ἡμῶν ἐπ’ αὐτόν. τῷ μώλωπι αὐτοῦ ἡμεῖς ἰάθημεν. πάντες ὡς πρόβατα ἐπλανήθημεν, ἄνθρωπος τῇ ὁδῷ αὐτοῦ ἐπλανήθη· καὶ Κύριος παρέδωκεν αὐτὸν ταῖς ἁμαρτίαις ἡμῶν. καὶ αὐτὸς διὰ τὸ κεκακῶσθαι οὐκ ἀνοίγει τὸ στόμα αὐτοῦ· ὡς πρόβατον ἐπὶ σφαγὴν ἤχθη καὶ ὡς ἀμνὸς ἐναντίον τοῦ κείροντος αὐτὸν ἄφωνος, οὕτως οὐκ ἀνοίγει τὸ στόμα. ἐν τῇ ταπεινώσει ἡ κρίσις αὐτοῦ ἤρθη· τὴν δὲ γενεὰν αὐτοῦ τίς διηγήσεται; ὅτι αἴρεται ἀπὸ τῆς γῆς ἡ ζωὴ αὐτοῦ, ἀπὸ τῶν ἀνομιῶν τοῦ λαοῦ μου ἤχθη εἰς θάνατον. καὶ δώσω τοὺς πονηροὺς ἀντὶ τῆς ταφῆς αὐτοῦ καὶ τοὺς πλουσίους ἀντὶ τοῦ θανάτου αὐτοῦ· ὅτι ἀνομίαν οὐκ ἐποίησεν, οὐδὲ εὑρέθη δόλος ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ. καὶ Κύριος βούλεται καθαρίσαι αὐτὸν ἀπὸ τῆς πληγῆς. ἐὰν δῶτε περὶ ἁμαρτίας, ἡ ψυχὴ ὑμῶν ὄψεται σπέρμα μακρόβιον· καὶ βούλεται Κύριος ἀφελεῖν ἀπὸ τοῦ πόνου τῆς ψυχῆς αὐτοῦ, δεῖξαι αὐτῷ φῶς καὶ πλάσαι τῇ συνέσει, δικαιῶσαι δίκαιον εὖ δουλεύοντα πολλοῖς, καὶ τὰς ἁμαρτίας αὐτῶν αὐτὸς ἀνοίσει. διὰ τοῦτο αὐτὸς κληρονομήσει πολλοὺς καὶ τῶν ἰσχυρῶν μεριεῖ σκῦλα, ἀνθ΄ ὧν παρεδόθη εἰς θάνατον ἡ ψυχὴ αὐτοῦ, καὶ ἐν τοῖς ἀνόμοις ἐλογίσθη· καὶ αὐτὸς ἁμαρτίας πολλῶν ἀνήνεγκε καὶ διὰ τὰς ἁμαρτίας αὐτῶν παρεδόθη».

Πρέπει νά ἐπισημειωθῇ ἐνταῦθα ὅτι τά φληναφήματα τῶν Ραββίνων ὅτι δῆθεν τό κείμενο αὐτό ἀναφέρεται εἰς τόν Ἰουδαϊκό λαό εἶναι καταγέλαστα διότι ἐκ τῶν συμφραζομένων παρουσιάζεται ὁ Μεσσίας ὡς ἄτομον διακρινόμενον τοῦ λαοῦ, διά τάς ἁμαρτίας τοῦ ὁποίου καί ἀποθνήσκει. Εἶναι σαφής καί ἀναντίρρητος ἡ προφητική ρῆσις τοῦ Ἠσαΐου διά τήν ἐπί γῆς πορείαν καί τό ἱερόν ἔργον τοῦ ἀληθοῦς Μεσσίου πού διϊστορικῶς ἐφαρμόζεται μόνον εἰς τόν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν.

Ὡσαύτως ὀγκόλιθος συντριπτικός διά τάς ψευδολογίας τῶν ραββίνων τοῦ ἑβραϊκοῦ ἔθνους ἀποτελεῖ ἡ Προφητεία τοῦ Δανιήλ Θ΄ 21-27 «καὶ ἔτι ἐμοῦ λαλοῦντος ἐν τῇ προσευχῇ καὶ ἰδοὺ ἀνὴρ Γαβριήλ, ὃν εἶδον ἐν τῇ ὁράσει ἐν τῇ ἀρχῇ, πετόμενος καὶ ἥψατό μου ὡσεὶ ὥραν θυσίας ἑσπερινῆς. καὶ συνέτισέ με καὶ ἐλάλησε μετ' ἐμοῦ καὶ εἶπε· Δανιήλ, νῦν ἐξῆλθον συμβιβάσαι σε σύνεσιν· ἐν ἀρχῇ τῆς δεήσεώς σου ἐξῆλθε λόγος, καὶ ἐγὼ ἦλθον τοῦ ἀναγγεῖλαί σοι. ὅτι ἀνὴρ ἐπιθυμιῶν εἶ σύ· καὶ ἐννοήθητι ἐν τῷ ρήματι καὶ σύνες ἐν τῇ ὀπτασίᾳ. ἑβδομήκοντα ἑβδομάδες συνετμήθησαν ἐπὶ τὸν λαόν σου καὶ ἐπὶ τὴν πόλιν τὴν ἁγίαν σου τοῦ συντελεσθῆναι ἁμαρτίαν καὶ τοῦ σφραγίσαι ἁμαρτίας καὶ ἀπαλεῖψαι τὰς ἀνομίας καὶ τοῦ ἐξιλάσασθαι ἀδικίας καὶ τοῦ ἀγαγεῖν δικαιοσύνην αἰώνιον καὶ τοῦ σφραγίσαι ὅρασιν καὶ προφήτην καὶ τοῦ χρῖσαι ἅγιον ἁγίων. καὶ γνώσῃ καὶ συνήσεις· ἀπὸ ἐξόδου λόγου τοῦ ἀποκριθῆναι καὶ τοῦ οἰκοδομῆσαι Ἱερουσαλὴμ ἕως χριστοῦ ἡγουμένου ἑβδομάδες ἑπτὰ καὶ ἑβδομάδες ἑξηκονταδύο· καὶ ἐπιστρέψει καὶ οἰκοδομηθήσεται πλατεῖα καὶ τεῖχος, καὶ ἐκκενωθήσονται οἱ καιροί. καὶ μετὰ τὰς ἑβδομάδας τὰς ἑξηκονταδύο ἐξολοθρευθήσεται χρῖσμα, καὶ κρίμα οὐκ ἔστιν ἐν αὐτῷ· καὶ τὴν πόλιν καὶ τὸ ἅγιον διαφθερεῖ σὺν τῷ ἡγουμένῳ τῷ ἐρχομένῳ καὶ ἐκκοπήσονται ἐν κατακλυσμῷ, καὶ ἕως τέλους πολέμου συντετμημένου τάξει ἀφανισμοῖς. καὶ δυναμώσει διαθήκην πολλοῖς, ἑβδομὰς μία· καὶ ἐν τῷ ἡμίσει τῆς ἑβδομάδος ἀρθήσεταί μου θυσία καὶ σπονδή, καὶ ἐπὶ τὸ ἱερὸν βδέλυγμα τῶν ἐρημώσεων, καὶ ἕως τῆς συντελείας καιροῦ συντέλεια δοθήσεται ἐπὶ τὴν ἐρήμωσιν».

Ὁ πρ. Δανιήλ ὁμιλεῖ ὅτι ὁ Θεός εὐσπαγχνίσθη τόν λαόν Του καί τήν ἁγίαν πόλιν Του καί δέν ἀπομένουν παρά 70 ἑβδομάδες γιά νά καταλυθῇ τό κράτος τῆς ἁμαρτίας, νά παύσουν οἱ προφητεῖες καί οἱ ὁράσεις καί νά χρισθῇ ὁ ἅγιος τῶν ἁγίων. Καί βέβαια δέν ἀναφέρεται σέ ἑβδομάδες ἡμερῶν ἀλλά σέ ἑβδομάδες ἐτῶν, ὅπως καί οἱ ἴδιοι οἱ Ραββίνοι Saabia Gaon καί Aben Esra ἀποδέχονται.

Ὁ πρ. Δανιήλ ὁμιλεῖ περί 70 ἑβδομάδων πού ὑποδιαιρεῖ εἰς τρεῖς περιόδους. (στ. 25), ἑπτά ἑβδομάδες ἀποτελοῦν τήν πρώτη περίοδο πού ἀρχίζει ἀπό τοῦ χρόνου ἐκδόσεως διατάγματος πρός ἀνοικοδόμηση τῆς Ἱερουσαλήμ, ἡ δευτέρα περίοδος ἀποτελεῖται ἀπό 62 ἑβδομάδες καί ἡ τρίτη περίοδος εἶναι μία ἑβδομάς, κατά τήν ὁποία θά ἐνεφανίζετο ὁ Μεσσίας. Ἑπτά ἑβδομάδες ἐκπροσωποῦν 49 χρόνια καί 70 ἑβδομάδες 490 χρόνια, τά ὁποία θά παρήρχοντο ἀπό τήν ἀνοικοδόμηση τῆς Ἱερουσαλήμ μέχρι τῆς ἐλεύσεως τοῦ Μεσσία.

Ἡ ἀνοικοδόμησις τῆς Ἱερουσαλήμ μετά τῶν τειχῶν αὐτῆς ἄρχισε ἀπό τό διάταγμα τοῦ Ἀρταξέρξου Μακρόχειρος (455 π.Χ.) καί συνεπῶς αἱ ἑβδομήκοντα ἑβδομάδες ἐτῶν ἔληξαν τό ἔτος 34 μ.Χ.

Ἡ τελευταία ἑβδομάς ἄρχεται ἀπό τοῦ ἔτους 28 π.Χ. καί κατά τό ἥμισυ της κατά τό 31 μ.Χ. ἀναπέμπεται πρός τόν οὐρανό θυσία καί σπονδή διά τοῦ σταυρικοῦ θανάτου τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ καί ἀληθοῦς Μεσσία Ἰησοῦ Χριστοῦ, μετά τήν ἀναφορά τῆς ὁποία, βεβηλώνεται ἐρημούμενον τόν ἱερόν τοῦ Θεοῦ καί δέν παρέρχονται παρά ὀλίγα χρόνια διά καί καταστροφήν τῶν Ἱεροσολύμων ἀπό τόν Ῥωμαῖο αὐτοκράτορα Τῖτο τό 70 μ.Χ.

Ἡ πολύκροτη αὐτή προφητεία τοῦ Δανιήλ πού μέ ἱστορική ἀκρίβεια καθορίζει καί τόν χρόνο τῆς ἐπιφανείας καί τόν θάνατον τοῦ ἀληθοῦς Μεσσίου ἀποτελεῖ αἰώνιον κόλαφον κατά τῆς διαστροφικῆς μανίας κατά τῆς ἀληθείας τῶν Ραββίνων τοῦ ἑβραϊκοῦ ἔθνους.

Δέν εἶναι ὅμως μόνο, οἱ Προφητεῖες αὐτές πού προαναγγέλουν τήν ἐνανθρώπιση τοῦ αἰωνίου Λόγου – Υἱοῦ ἐν τῷ Κυρίῳ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστῷ.

Ὑπάρχουν καί ἄλλες ἐξαιρετικῶς πολλές προκαθορίσασαι σαφῶς καί ἐν ἄκρα λεπτομερείᾳ:

Α. Τό ἄχρονον τοῦ Λόγου Υἱοῦ. Ψαλμ. Β:1-10
Β. Τήν προσκύνησιν τῶν μάγων. Ψαλμ. ΟΑ(ΟΒ):10-11
Γ. Τήν διδασκαλία καί τό ἀπολυτρωτικό καί κοσμοσωτήριο ἔργο Του Γεν. ΜΘ:10, Ψαλμ. Β:1-10, ΟΑ(ΟΒ):6-18, Μιχ. Δ:2-3, Ἠσ. Θ:1-8, ΝΒ:13-15, ΝΓ:4, ΝΕ:13, Ξ:1-7, Ζαχ. ΙΓ:1-7.
Δ. Τά θαύματά Του Ἠσ. ΛΕ:1-6.
Ε. Τήν εἰς Ἱεροσόλυμα εἴσοδόν Του ἐπί πώλου ὄνου Ζαχ. Θ:9.
Στ. Τήν προδοσία τοῦ Ἰούδα καί τά τριάκοντα ἀργύρια καί τήν δι’ αὐτῶν τήν ἀγορά τοῦ ἀγροῦ τοῦ κεραμέως Ζαχ. ΙΑ:12-13.
Ζ. Τήν ἐγκατάλειψή Του ὑπό τῶν μαθητῶν Του Ψαλμ. ΛΖ(ΛΗ):12-15, Ζαχ. ΙΓ:6-7
Η. Τούς ἐμπαιγμούς, τά ραπίσματα, τόν στέφανον ἐξ ἀκανθῶν, τόν διαμερισμόν τῶν ἐνδυμάτων Του διά κλήρου, τόν κάλαμον μέ τήν χολήν καί τό ὄξος Ἠσ. Ν:6, ΝΓ:4-7, Ψαλμ. ΚΑ(ΚΒ):17-19, Ψαλμ. ΞΗ(ΞΘ):22
Θ. Τήν σταύρωσή Του μεταξύ δύο κακούργων καί τόν σκοτισμό τοῦ ἡλίου Ἠσ. ΝΓ:12, Δαν. Θ:26, Ζαχ. ΙΓ:6
ΙΑ. Τήν ἐν θριάμβῳ κάθοδον εἰς τόν ἅδην Ἰώβ ΛΗ:17
ΙΒ. Τήν ἐκ νεκρῶν ἀνάστασιν Ψαλμ. ΙΕ(Ις):9-10, Νς, ΞΗ:19
ΙΓ. Τήν διάδοσιν τῆς διδασκαλίας Του εἰς ὅλον τόν κόσμον Ἠσ. ΜΒ:1-5, ΝΒ:13-15, ΝΕ:4-5, ΞΑ:4-14 κλπ.

Ὑπό τῶν θεοεικέλων προφητῶν τοῦ Ἰσραήλ προεφητεύθη σαφῶς ἡ ἐνανθρώπησις τοῦ αἰωνίου Θεοῦ Λόγου, προανηγγέλθη ἡ μετά τήν ἐνανθρώπισι θεανδρική Του δρᾶσις, ἡ σταύρωσίς Του καί ἡ ἀνάστασίς Του ἐκ νεκρῶν καί ἡ διάδοσις τῆς διδασκαλίας Του εἰς πάντα τά ἔθνη. Θά ἠδυνάμεθα νά γράφωμεν ἐπί ἡμέρας διά τήν ἀνατροπήν τῶν κακοδοξιῶν καί τῆς ἀναληθείας τῶν ραββίνων τοῦ Ἰσραήλ ἀλλά ἐμποδιζόμεθα ἀπό τόν χῶρον. Κατακλείομεν ὅμως μέ τήν κυρίαν ἐπισήμανσι τοῦ μακαριστοῦ πρώην ῥαβίνου Δαυΐδ Κοῦπερ, προσελθόντος εἰς τήν Ὀρθοδοξίαν, ὁ ὁποῖος εἰς τό πολυσήμαντον βιβλίον του «Ο ΘΕΟΣ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ» πού «ἐξηφανίσθη» διά παρεμβάσεως τοῦ διεθνοῦς Σιωνισμοῦ ἀπέδειξε ὅτι ὁ ἀληθής Θεός τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης εἶναι ὁ Τρισυπόστατος ἕνας καί μοναδικός Θεός, ὁ Πατήρ, ὁ Υἱός καί τό Πανάγιο Πνεῦμα.

Ἡ δῆθεν τρομερά ὁμολογία τοῦ Ἰσραήλ πού ἐπικαλοῦνται μετ’ἐπιτάσεως οἱ ραββίνοι αὐτοῦ ὅτι ὁ Θεός εἶναι «εἷς» Δευτ. ΣΤ:4 πού εἰς τήν μετάφρασιν τῶν Ο΄ ἔχει ὡς ἑξῆς: «Ἄκουε Ἰσραήλ Κύριος ὁ Θεός ἡμῶν Κύριος εἷς ἐστίν» ἀποτελεῖ τήν πλέον εὔγλωττον διακήρυξιν τοῦ θεόπτου Μωϋσέα διά τό Τριαδικόν δόγμα διότι εἰς τό Μασσοριτικό κείμενο ἡ λέξι ὁ Θεός ἡμῶν ἀναγράφεται διά τῆς συνθέτου λέξεως «ἐλωέ» ἡ ὁποία εἶναι συνεζευγμένη κατάσταση τῆς λέξεως «ἐλωίμ» καί σημαίνει πάλι «οἱ Θεοί» καί τῆς λέξεως «νοῦ» πού σημαίνει «ἡμῶν». Ἑπομένως τό χωρίο σέ ἀκριβῆ μετάφραση ἔχει ὡς ἑξῆς: «Ἄκουε Ἰσραήλ Κύριος οἱ Θεοί ἡμῶν, Κύριος εἷς ἐστί». Ἡ λέξις ὅμως «εἷς» τοῦ ἱεροῦ κειμένου εἶναι ἡ λέξις «ἐχάδ» πού ἔχει σύνθετη ἔννοια καί σημαίνει μονάδα σύνθετον (Πρβλ. Γεν. Α:5, Β:24, Ἰεζ. ΛΖ:17 κἄ) καί δέν ἐννοεῖται συνεπῶς ἡ ἀπόλυτος μονάς διά τῆς λέξεως αὐτῆς, διότι τότε θά ἐγράφετο ἀντ’ αὐτῆς ἡ λέξις «γιαχίδ». Συνεπῶς ὁ θεόπτης Μωϋσῆς διακηρύσσει ὅτι ὁ Θεός κατά τήν οὐσία καί τήν φύση αὐτοῦ εἶναι εἷς ἀλλά ὑποστατικῶς εἶναι Τριάς. Εἷς Θεός ἐν τρισί ὑποστάσεσι.

Ἄς μήν ἐνοχλοῦνται λοιπόν οἱ Ραββίνοι τοῦ Ἑβραϊκοῦ Ἔθνους, ὅταν σύμφωνα μέ τίς διακηρύξεις τῶν Γραφῶν ἡ Ἐκκλησία διαχρονικῶς διασαλπίζει ὅτι ὁ ἀναμενόμενος ἀπό αὐτούς Μεσσίας εἶναι ὁ φρικτός Ἀντίχριστος. Ἄλλωστε ἡ ἐνασχόλησις μέ τήν Καμπάλα καί τόν ἀποκρυφισμόν της, τίς ἐπικλήσεις δαιμόνων καί τήν μαύρη μαγεία, τήν χρῆσι τῆς Σολωμονικῆς τούς «προευπρεπίζει» ἱκανῶς.

Σέ αὐτό τό ἔργο ἐδούλευσε καί φέτος ὁ τηλεοπτικός ΣΚΑΙ, δι’ αὐτό καί δικαιωνόμεθα πλήρως πού ὡς Μητρόπολις Πειραιῶς ἔχουμε διακόψει κάθε συνεργασία μαζί του.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

Του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου
Από την εφημερίδα Ορθόδοξη Αλήθεια που κυκλοφορεί στα περίπτερα

---

Ολοι μπορούμε να φανταστούμε πόσο τρομερός είναι ένας αποκεφαλισμός ή ένας πολύωρος βασανισμός, μαρτύρια που υπέφερε διαχρονικά ένα νέφος μαρτύρων της Εκκλησίας μας. Διάφορες σύγχρονες μέθοδοι όμως μπορούν να μετατρέψουν τον βασανισμό του σώματος αλλά και του πνεύματος σε πολύχρονη διαδικασία, που μπορεί να «ικανοποιήσει» και τα πιο σαδιστικά (άρρωστα) μυαλά.

Η Ντανιέλα γεννήθηκε στη Ρουμανία το 1967 και από μικρή ήταν πολύ κοντά στον Θεό. Οταν τελείωνε από το σχολείο περνούσε πάντα από την εκκλησία. Γι’ αυτό ο πατέρας της, ένας άθεος γιατρός, τη μάλωνε με σκληρά λόγια. Εκείνη όμως δεν του απαντούσε. Ηταν ευλαβής και προσευχόταν πολλές ώρες. Οταν τέλειωσε το λύκειο, δεν θέλησε να πάει στον καθιερωμένο σχολικό χορό. Η καθηγήτριά της την παρακαλούσε να πάει κι αυτή μαζί τους, ενώ εκείνη ευγενικά σε όλους απαντούσε: «Δεν μπορώ. Ξέρετε ότι σας αγαπώ όλους πολύ, μα συγχωρήστε με, δεν μπορώ να έρθω στο τραπέζι».

Βοηθούσε τους συμμαθητές της, ενώ συχνά καθόταν ξάγρυπνη κι έγραφε γι’ αυτούς! Είχε πάντα πολύ καλές επιδόσεις στο σχολείο της και αργότερα στο πανεπιστήμιο, αφού ήταν πολύ εργατική. Πνευματικό είχε τον πατέρα Σοφιανό από τη Μονή Αντίμ.

Οταν ήταν φοιτήτρια, περιποιούνταν μια παράλυτη ηλικιωμένη ξεχασμένη από συγγενείς και φίλους, την κυρα-Ιωάννα. Η Ντανιέλα πήγαινε καθημερινά το πρωί, πριν από το μάθημα στη σχολή της, αλλά και το βράδυ. Εκείνη κατοικούσε αρκετά μακριά κι ο κόπος της ήταν μεγάλος.

Κάποτε κάποιος χτύπησε άδικα την Ντανιέλα, αν και ήταν αθώα. Αφού υπέμεινε σιωπηλά το ξύλο, γονάτισε και φίλησε το πόδι αυτού που με τόση αγριότητα την είχε χτυπήσει! Ηταν πολύ πράος χαρακτήρας, ποτέ δεν κατηγορούσε κανέναν και πάντα έριχνε το φταίξιμο στον εαυτό της!

Η οικογένειά της προσπαθούσε για καιρό να την πείσει να παντρευτεί, μα εκείνη πάντα απαντούσε: «Οχι, θέλω να μείνω με τον Θεό».

Κάθε νύχτα η Ντανιέλα συνέχιζε να προσεύχεται πολλές ώρες. Τ' αδέλφια της τη μάλωναν και την περιγελούσαν: «Τι σου δίνει ο Θεός σου, τι μας ζαλίζεις με τους παπάδες σου, τι σου δίνει η πίστη σου; Αφού ο πατέρας σού δίνει φαγητό. Γιατί πήγες στο πανεπιστήμιο, για να μπεις μια μέρα στο μοναστήρι;»

Οταν τελείωσε το πανεπιστήμιο, πράγματι πήγε σε μοναστήρι. Ο πατέρας της την έψαχνε πολύ καιρό και, όταν την ανακάλυψε, την έφερε στο σπίτι βίαια και τη χτύπησε φριχτά. Επειτα από πολλές μέρες, την τελευταία βραδιά πριν από την τελευταία αναχώρησή της για το μοναστήρι, έκλαψε προσευχόμενη ασταμάτητα.

Ξημερώματα αποκοιμήθηκε. Οταν ξύπνησε πήρε την εικονίτσα της Θεοτόκου που της είχε χαρίσει ο πνευματικός της, έκανε τον σταυρό της και αποφασισμένη μάζεψε τα πράγματά της κι έφυγε. Επειτα έδωσε ένα γράμμα σε μια φίλη της για να το δώσει στον π. Σοφιανό, τον γέροντά της.

Αυτό έλεγε: «Πάτερ, είδα στο όνειρό μου την εικόνα της Παναγίας. Την είδα να ζωντανεύει και η Παναγία με κοίταζε προσεχτικά. Εγώ τη ρώτησα τι να κάνω. Τότε είδα ότι με κοίταζε με πολύ πόνο. Και είδα δάκρυα στο μάγουλό της. Ξαφνικά άπλωσε τα χέρια της να προσευχηθεί και ένα δάκρυ έσταξε στο χέρι μου. Οταν μ' ακούμπησε το δάκρυ της, ξύπνησα αποφασίζοντας να φύγω». Και πράγματι έφυγε. Στον δρόμο του Σταυρού, στον δρόμο του Σωτήρος Χριστού.

Ο άθεος γιατρός και τα ψυχοφάρμακα για να μην πάει σε μοναστήρι

Ομως έπειτα από λίγο καιρό ο πατέρας της τη βρήκε και πάλι. Οταν την έφερε από το μοναστήρι, τη χτύπησε ξανά άγρια. Τη φορά αυτή της έσχισε τη μοναχική ενδυμασία μ' ένα ψαλίδι και την πέταξε στα σκουπίδια. Αρπάζοντάς της τον σταυρό από τον λαιμό, της φώναξε: «Οι παπάδες σου και η εκκλησία...»

Τότε εκείνη λιποθύμησε. Οταν συνήλθε είπε στον πατέρα της: «Σε παρακαλώ, άφησέ μου τουλάχιστον τις εικόνες. Κι εκείνος τις έβαλε κάτω, τις ποδοπάτησε και στη συνέχεια τις εξαφάνισε. Κι η Ντανιέλα θαρρετά του είπε: «Πάρ' τα μου όλα, μα την ψυχή δεν μπορείς να μου την πάρεις». 

Βλέποντας ο πατέρας της ότι δεν μπορεί να την απομακρύνει από την ορθόδοξη πίστη σκέφτηκε κάτι πραγματικά σατανικό. Βρήκε κάποιους συναδέλφους του γιατρούς οι οποίοι έβγαλαν «διάγνωση», που αποφαινόταν ότι η Ντανιέλα πάσχει από «παρανοϊκή σχιζοφρένεια συνοδευόμενη από μυστικιστικό ντελίριο»! Ως το τέλος της μαρτυρικής της ζωής ήταν υποχρεωμένη να παίρνει ψυχοφάρμακα «για να ησυχάσει»!

Εξαιτίας της βαριάς αγωγής ήταν σχεδόν πάντα αναίσθητη! Ο πατέρας της τη φύλαγε νυχθημερόν μη τυχόν κι έρθει σε επαφή με χριστιανούς.

Η ακινησία της στο κρεββάτι και τα φάρμακα προκάλεσαν παράλυση και απόφραξη του εντέρου (ειλεός). Ετσι βασανιζόμενη πέθανε τη Μεγάλη Τρίτη, στις 6 Απριλίου 2004. Επειδή ο πατέρας της δεν θα δεχόταν να έρθει ιερέας, κατά θαυμαστό τρόπο έμαθε για τον θάνατό της ένας ιερέας, ο π. Κωνσταντίνος, και μια ώρα μετά την κοίμησή της τέλεσε την ακολουθία εις κεκοιμημένους.

Στον τάφο της σύντομα άρχισαν να γίνονται θαύματα. Το πρώτο έγινε την Τετάρτη 12 Μαΐου 2004. Ενας νέος, που επί οκτώ χρόνια έπασχε από ανίατη για τους γιατρούς νόσο, θεραπεύτηκε.

Τον ίδιο χρόνο έκανε καλά έναν φοιτητή που έπασχε από μια ασθένεια των αγγείων και την επόμενη χρονιά έναν νεαρό που είχε κρίση σκωληκοειδίτιδας. Ο τάφος της Οσίας Ντανιέλας βρίσκεται στο κοιμητήριο Αντρονάκε, στη συνοικία Κολεντίνα στο Βουκουρέστι.

Για την Romfea.gr | Αρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη

---

Εἶναι ἡ Ἑβδομάδα πού ἀρχίζει ἀπό τήν Κυριακή τοῦ Πάσχα καί τελειώνει τό Σάββατο (τοῦ Πάσχα). Ὀφείλει τήν ὀνομασία της στήν Βάπτιση (δια-καίνιση - ἀνακαίνιση) τῶν Κατηχουμένων, πού γινόταν στήν ἑσπερινή Λειτουργία τοῦ Μ. Σαββάτου· γινόταν τήν «σημαδιακή» αὐτή μέρα, γιατί εἶναι (ἡ Βάπτιση) μετοχή στόν θάνατο, στήν ταφή καί στήν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ (Ρωμ. 6:4).

Βαπτίζονταν ὁλόγυμνοι μακρυά ἀπό τά μάτια τοῦ ἐκκλησιάσματος· ἔξω ἀπό τό Ναό στά εἰδικά βαπτιστήρια· ξεχωριστά οἱ ἄνδρες, ξεχωριστά οἱ γυναῖκες· ἔχοντας σάν ἀναδόχους οἱ μέν γυναῖκες, γυναῖκες, οἱ δέ ἄνδρες, ἄνδρες.

Βαπτισμένοι πιά, ἔμπαιναν στόν Ναό μέ τούς λευκούς χιτῶνες τους, μέ λαμπάδες ἀναμμένες στά χέρια τους, ψέλνοντας «ὅσοι εἰς Χριστόν ἐβαπτίσθητε»· στέκονταν σέ εἰδική «ἐξέδρα» (ἦταν τά «τιμώμενα» πρόσωπα τῆς Ἐκκλησίας)· παρακολουθοῦσαν τήν Θ.Λειτουργία καί στό τέλος κοινωνοῦσαν.

Αὐτό γινόταν μέχρι καί τό Σάββατο τοῦ Πάσχα. Δηλαδή ὅλη τήν Ἁγία Ἑβδομάδα τοῦ Πάσχα οἱ νεοβαπτισθέντες βρίσκονταν καθημερινά στόν Ναό, στόν εἰδικό γι'αὐτούς χῶρο· κρατώντας καί πάλι στά χέρια τους λαμπάδες ἀναμμένες, ντυμένοι καί πάλι τούς ὁλόλευκους χιτῶνες τους· παρακολουθοῦσαν τή Λειτουργία καί κοινωνοῦσαν τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων.

Τό Σάββατο τοῦ Πάσχα τέλειωνε αὐτή ἡ ἱερή πανήγυρη. Ἔβγαζαν τούς λευκούς χιτῶνες, καί «ἐντάσσονταν» στήν τάξη τῶν λαϊκῶν.

Ἦρθε ἐποχή (5ος περίπου αἰώνας) πού εἶχε γενικευθεῖ ὁ νηπιοβαπτισμός, ὁπότε ἐξέλιπαν καί οἱ Βαπτίσεις τῶν Κατηχουμένων.

Ὅμως, οἱ καθημερινές ἀναστάσιμες Λειτουργίες πού γίνονταν γι'αὐτούς κατά τήν Διακαινήσιμο Ἑβδομάδα, συνεχίσθηκαν καί μετά, ἀλλά χωρίς τήν ἀθρόα καί ἔνθερμη συμμετοχή τῶν πιστῶν.

Ἐπενέβη λοιπόν ἡ Ἁγία Ἕκτη (ἤ Πενθέκτη) Οἰκουμενική Σύνοδος (692) καί θέσπισε Νόμο (Ἱ. Κανόνα) γιά τό πῶς θά πρέπει οἱ χριστιανοί νά «διανύουν» τήν Ἁγία αὐτή Ἑβδομάδα.

Λέει λοιπόν ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος: «Μηδαμῶς οὖν ἐν ταῖς προκειμέναις ἡμέραις ἱπποδρόμια, ἢ ἑτέρα δημώδης θέα ἐπιτελείσθω» (Κανόνας ΞΣΤ). Θά λέγαμε στή σύγχρονη γλώσσα: «Κόψιμο» τά γήπεδα, τά παιγνίδια, τά καφενεῖα, ἡ τηλεόραση, οἱ ἐκδρο­μές κ.λ.π. Γιά νά ἔχουν οἱ χριστιανοί τόν χρόνο καί τήν ἄνεση νά ἀφοσιωθοῦν ἐξ' ὁλοκλήρου στά πνευματικά. « Τήν ὅλην ἑβδομάδα ἐν ταῖς ἁγίαις ἐκκλησίαις σχολάζειν δεῖ ἀπαρα­λείπτως τούς πιστούς ἐν ψαλμοῖς καί ὕμνοις καί ὠδαῖς πνευματικαῖς (...) καί τῇ τῶν θείων Γραφῶν ἀναγνώσει προσέχοντας (Κανόνας ΞΣΤ). Καί ἡ Ἁγία Σύνοδος ἐπεξηγεῖ: Ἔτσι θά συναναστηθοῦμε μέ τό Χριστό καί θά συνυψωθοῦμε. «Ἐσόμεθα γάρ οὕτω Χριστῷ συνιστάμενοί τε καί συνυψούμενοι» (Κανόνας ΞΣΤ). «Ἀνάστασιν Χριστοῦ θεασάμενοι» (καί ὄχι πιστεύσαντες), λέμε στήν Ἐκκλησία μας. Ἐννοώντας, ὅτι ἔχουμε (;) ἰδεῖ τήν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ μέσα ἀπό τήν προσωπική μας ἀνάσταση!

Ἡ Ἁγία Σύνοδος συνιστᾶ καί τήν καθημερινή Θ. Κοινωνία. «Καί τῶν ἁγίων Μυστηρίων κατατρυφῶντας» (Κανόνας ΞΣΤ). Ἐννοεῖται χωρίς νηστεία, γιατί ὅλη ἡ Διακαινήσιμο Ἑβδομάδα λογίζεται σάν μία μέρα (Κανόνας ΞΣΤ). Διαφορετικά δέν θά κοινωνοῦσαν,γιατί τότε ὑπῆρχε ἄλλο φρόνημα. ( Τό «δέν χρειάζεται νηστεία πρό τῆς Θ. Κοινωνίας, γιατί δέν ὑπάρχει Κανό­νας», δέν εὐσταθεῖ.

Γιατί ἡ Ἐκκλησία δέν στηρί­ζεται μόνο στούς Ἱ. Κανόνες, ἀλλά καί στήν ἄγραφη Παράδοση, πού ἔχει ἰσχύ Νόμου (ΠΖ΄ Μ. Βασιλείου). Καί ὑπάρχει Παράδοση, πού ὁρίζει νηστεία πρό τῆς Θ. Κοινωνίας. (P.G. 138: 941-944. Βλασίου Φειδᾶ, Ἐκκλησιαστική Ἱστορία, τ. Α΄ Ἔκδοση Β΄ 1994, σελ. 963). Ἐπί τῇ εὐκαιρίᾳ: Ποιός λ.χ. Κανόνας δεσμεύει τόν Ἱερέα νά τηρεῖ τό «ἀπόρρητον τῆς ἐξομολογήσεως;». Κανένας!

Ἰσχύει ἤ ὄχι «τό ἀπόρρητον;». Καί βέβαια ἰσχύει! «Μά δέν ὑπάρχει Ἱ. Κανόνας...!). (Περισσότερα στό βιβλίο: Ναός, Ἱερέας, Θ. Λειτουργία, Θ. Κοινωνία).

Τέλος, πολλοί χριστιανοί, ξεροντας ὅτι στίς ἡμέρες αὐτές (Διακαινήσιμο Ἑβδομάδα) μποροῦν νά κοινωνήσουν χωρίς νηστεία, προστρέχουν στά Μυστήρια.

Σωστό; Θά πρέπει νά ξέρουν ὅτι ἡ Ἁγία Σύνοδος δέν συνιστᾶ τήν καθημερινή Θ. Κοινωνία «ξεκρέμαστα», ἀλλά σέ συνδυασμό μέ τήν τελεία ἀποκοπή ἀπό τήν κοσμική ζωή.

« Μηδαμῶς οὖν ἐν ταῖς προκειμέναις ἡμέραις ἱπποδρόμια, ἢ ἑτέρα δημώδης θέα ἐπιτελείσθω». Ἀλλά καί σέ συνδυασμό μέ τήν πλήρη ἀφοσίωση στά πνευματικά καί καθόλη τήν Διακαινήσιμο!

«Τήν ὅλην ἑβδομάδα ἐν ταῖς ἁγίαις ἐκκλησίαις σχολάζειν δεῖ ἀπαρα­λείπτως τούς πιστούς». (Κανόνας ΞΣΤ). ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!