Ξαναείπαμε και ξαναγράψαμε πως η παρούσα σοβαρή ελληνική κρίση είναι μία ακόμη σημαντική ευκαιρία για τη συνάντηση της Εκκλησίας με τον ανήσυχο, αποκαρδιωμένο και απογοητευμένο λαό.

Η Εκκλησία όμως διά των περισσοτέρων εκπροσώπων της σιωπά ενοχλητικά. Είναι απούσα από την αγωνία του κόσμου, Αναιρεί δηλαδή και δυστυχώς τον εαυτό της. Κρίμα να χάνει τέτοιες ευκαιρίες και να παρακολουθεί από μακριά τα γενόμενα.

Όταν λέμε να πλησιάσει τον κόσμο, καθόλου δεν εννοούμε να το κάνει με οίκτο, συγκατάβαση και λύπηση. Καλύτερα τότε να μην το κάνει καθόλου.

Η κάθοδός της δεν θα πρέπει να σημαίνει απλά την παρουσία της, να φανερώνει τη δύναμη και την ισχύ της, αλλά να είναι μία απλή, ανυπόκριτη, αδελφική και αγαπητική συμπαράσταση.

Να είναι μια φανέρωση εγκάρδια, ειλικρινής, απρογραμμάτιστη και δίχως να καλεί φωτογράφους. Η σχέση της Εκκλησίας με τον σε μεγάλη αγωνία λαό δεν είναι φωνές από τον άμβωνα σκληρές, αλλά δίπλα και χαμηλόφωνα, χτυπώντας φιλικά την πλάτη, σφίγγοντας το χέρι, μερικές φορές και δίχως λόγια παχιά.

Όπως λέει ο μητροπολίτης Μεσογαίας Νικόλαος, “για να αποδεικνύει τη σχέση της με τον λαό, να ομολογεί τη διαφωνία της με το σύστημα που μας προδίδει και να φανερώνει την ετοιμότητά της”.

Μάλλον πρόκειται για φωνή βοώντος εν τη ερήμω. Ας είναι. Εμείς δεν θα πάψουμε να τονίζουμε λησμονημένες αλήθειες, απαραίτητες για τις τωρινές περιστάσεις.

Η αγανάκτηση μόνη δεν λέει πολλά πράγματα. Χρειάζεται κάπου να διοχετευτεί. Η λύση δεν είναι οι φωτιές, οι τραυματισμοί, οι ύβρεις και οι προπηλακισμοί. Η Εκκλησία λέει πως ποτέ με το κακό δεν έρχεται το καλό.

Το καλό με το καλό θα έλθει. Χρειάζεται υγιής αντίδραση, υπομονή, επιμονή και σταθερότητα. Η Εκκλησία σκέπτεται, συμπαθεί και συντρέχει σε όλους, περισσότερο όμως στους αδικημένους, τους κατατρεγμένους, τους περιφρονημένους, τους στερημένους.

Η Εκκλησία βέβαια δεν είναι απλά ένα ακόμη φιλανθρωπικό ταμείο, που μοιράζει λίγα χρήματα, ένα πιάτο φαί, ένα πλυμένο ρούχο και κάποιο φάρμακο. Η Εκκλησία δίνει κουράγιο, εγκαρτέρηση, παραμυθία και ελπίδα.

Δεν λύνει ως διά μαγείας αμέσως όλα τα προβλήματα, αλλά σε μαθαίνει να καρτεράς, να προσδοκάς, να μην απελπίζεσαι. Η Εκκλησία φωτίζει, χαροποιεί, σώζει και λυτρώνει.

Η λιτότητα, η εγκράτεια, η ολιγάρκεια θα πρέπει πλέον να γίνουν τρόπος ζωής για τον κάθε Νεοέλληνα. Το ευαγγέλιο, πριν δύο χιλιάδες χρόνια, το είπε ξεκάθαρα, στον κόσμο αυτό θα έχετε θλίψεις, αλλά μη χάσετε το θάρρος σας ποτέ.

Θέλουν να μειώσουν τις θέσεις των ιερέων και τους μισθούς τους. Τους θεωρούν απλούς δημόσιους υπάλληλους και ότι δεν αποδίδουν σημαντικό έργο. Δεν τους βλέπουν ως λειτουργούς του Υψίστου, ως παρηγορητές του κόσμου, ως κοινωνικούς εργάτες.

Το κύριο έργο τους είναι να μοιράζουν ελπίδες, να χαρίζουν παρηγοριά, να μην αφήνουν να έλθει να σκηνώσει στις καρδιές η δαιμονοκίνητη απόγνωση, η θεομίσητη απελπισία.

Η πίστη στον Θεό είναι λάδι στο καντήλι της καρδιάς, που φωτίζει ιλαρά και θερμαίνει στοργικά. Ο κλήρος μας, με ελάχιστες εξαιρέσεις, υπάρχει για να συμπαρίσταται, να ανορθώνει, να προφυλάγει, να καιροφυλακτεί, να συνδράμει στις ανάγκες, τις λύπες και τους πολλούς πόνους των ανθρώπων.

Οι πλείστοι ιερείς είναι αξιοθαύμαστοι και αξιοτίμητοι για το όλο έργο τους, όπως και οι αρχιερείς, που ασφαλώς περισσότερα σήμερα θα μπορούσαν να πράξουν.

Πέρασε ο καιρός που ο περισσότερος κόσμος θαύμαζε τα πολύτιμα άμφια και τις πολυαρχιερατικές εκδηλώσεις, εορτές πολυδάπανες και δεξιώσεις φαντασμαγορικές.

Είναι ο καιρός της σεμνότητας, του ασκανδάλιστου βίου, του μέτρου, της σωφροσύνης και της αλληλεγγύης. Οι μοναχοί προσεύχονται για την παρηγορία και τη θεία επίσκεψη του ορφανεμένου κόσμου.

Η Εκκλησία πάσχει για το κυνηγημένο αγαπητό της ποίμνιο και προσπαθεί με όλη της τη δύναμη να εμπνεύσει τη δικαιοσύνη, την αξιοκρατία και την αξιοποίηση του πνευματικού της πλούτου, ώστε να δώσει τη χρυσόφτερη αισιοδοξία, τη γλυκιά και ωραία ελπίδα και την αληθινή χαρά.

Η Εκκλησία, παρά τις παρατυπίες, παραφωνίες και ολιγωρίες κάποιων, παραμένει θεσμός ιερός και ισχυρός, που δεν μπορεί να αφήσει μόνο τον λαό και μάλιστα αυτούς που πιστεύουν στον θεμελιωτή της και εμπιστεύονται τη ζωή τους όλη.

Η Εκκλησία μπορεί και πρέπει να συνδράμει σημαντικά και σήμερα και πάντοτε.