Απάντηση στην ανοιχτή επιστολή για την Ι.Μ. Μεταμορφώσεως

Δημιουργηθηκε στις Τρίτη, 23 Αυγούστου 2011

Γράφτηκε από τον/την Αρχιμ. Καλλίνικος Γεωργάτος 20.19

 

Διάβασα την «ανοικτή επιστολή για την απόφαση σχετικά με την Ι. Μ. Μεταμορφώσεως» του κ. Ιωάννη Κανελλόπουλου στην Romfea.gr (23-8-2011).

Θα ήθελα πολλά να γράψω για απάντηση στο πράγματι ισοπεδωτικό αυτό κείμενο, αλλά θα αρκεσθώ να τονίσω δυό-τρία σημεία, και αυτό θα το κάνω επιγραμματικά, γιατί μη ξεχνάμε ότι πρόκειται για υπόθεση τριάντα ετών, από την ίδρυση του Μοναστηριού Μεταμορφώσεως Σκάλας Ναυπάκτου που έχει δημιουργήσει πολλά προβλήματα επί αρχιερατείας τεσσάρων Μητροπολιτών Ναυπάκτου και τριών Αρχιεπισκόπων Αθηνών.

1. Όταν το εξετάση κανείς το θέμα από πλευράς πνευματικής φαίνεται να έχη δίκαιο ο συντάκτης.

Έτσι πρέπει να ενεργούν οι Πνευματικοί Πατέρες και έτσι προσπαθούμε να ενεργούμε στην ποιμαντική μας διακονία.

Στην συγκεκριμένη, όμως, περίπτωση ύστερα από πολλά κανονικά παραπτώματα, ο Ηγούμενος της Ι. Μονής Μεταμορφώσεως καταδικάσθηκε από το Πρωτοβάθμιο και το Δευτεροβάθμιο Συνοδικό Δικαστήριο στην ποινή της εκπτώσεως εκ της θέσεως του Ηγουμένου.

Ο π. Σπυρίδων μαζί με άλλα οκτώ μέλη της Μονής προσέφυγαν στο Σ.τ.Ε. εναντίον της αποφάσεως αυτής, αλλά το Σ.τ.Ε. απέρριψε (μέ τέσσερεις αποφάσεις του) την προσφυγή τους. Θα μπορούσαν, βεβαίως, οι Μοναχοί να αναζητήσουν κάποια εκκλησιαστική λύση, αλλά ο «Πνευματικός» Πατέρας της Μονής αυτή την «πνευματική» λύση επέλεξε.

Έτσι, από το έτος 2006 η Ι. Μονή Μεταμορφώσεως δεν έχει κανονικό και νόμιμο Ηγούμενο, δηλ. είναι κανονικώς και νομίμως ακέφαλη. Έπρεπε αυτή η κατάσταση να διαιωνισθή; Κάποια στιγμή η ίδια Ιερά Μονή εξέλεξε άλλον Ηγούμενο, ο οποίος εξαναγκάσθηκε εκ των έσωθεν σε παραίτηση.

Αυτή την παραίτηση δεν την αποδέχθηκε η Ι. Σύνοδος, γιατί πρέπει κάποτε το Μοναστήρι να λειτουργήση κανονικά και νόμιμα, και δεν θέλησε να δώση την διοίκηση σε εξωμοναστηριακή επιτροπή. Ο έκπτωτος π. Σπυρίδων εξακολουθούσε να μνημονεύεται στις Ακολουθίες, καίτοι είχε και το επιτίμιο της ακοινωνησίας, και όχι ο εκλεγείς από τους ιδίους νέος Ηγούμενος.

Αυτή η πράξη του οδήγησε την Σύνοδο στην επιβολή της ακοινωνησίας σε όλη την Αδελφότητα.

Αυτή είναι η ουσία του θέματος. Δεν ισχύει αυτό που γράφει ο κ. Κανελλόπουλος ότι «οι αδελφοί δεν υπακούουν στην Υμετέρα Σεβασμιότητα (Μητροπολίτη Ναυπάκτου) που τους εντέλλετε να εκδιώξουν τον Πνευματικό τους Πατέρα».

Δεν πρόκειται για προσωπική επιθυμία του Μητροπολίτου, αλλά για εφαρμογή των αποφάσεων του Εκκλησιαστικού Δικαστηρίου. Δεν είναι δυνατόν η ίδια η Εκκλησία να υπονομεύη τους εκκλησιαστικούς της θεσμούς. Διαφορετικά άς καταρριφθή όλο το Κανονικό Δίκαιο, δηλ. οι αποφάσεις των Οικουμενικών και Τοπικών Συνόδων, χάριν μιας αλτρουϊστικής ή ουμανιστικής «αγάπης» άς καταργηθούν και τα Εκκλησιαστικά και τα Πολιτικά Δικαστήρια και άς προτείνει ο συντάκτης κάτι άλλο που θα αποτρέψη, κατά την γνώμη του, την διάλυση της γεμάτης πάθη κοινωνίας.

Αλλά ερωτάται: οι Ιεροί Κανόνες της Εκκλησίας δεν βρίσκονται στην προοπτική της θεραπείας, δεν εκφράζουν την θεοποιό αγάπη; Τότε άς καταργήσουμε και το Μυστήριο της Εξομολογήσεως και τον τρόπο της πνευματικής θεραπείας των Χριστιανών, επειδή προβλέπονται μερικές προϋποθέσεις βάσει των οποίων θα κοινωνή των Αχράντων Μυστηρίων.

Το θέμα, λοιπόν, είναι οι σχέσεις της Ι. Μονής με την Ι. Σύνοδο και γενικότερα με την Εκκλησία και όχι κάποιο προσωπικό θέμα.

2. Περί δε των περίφημων «Πνευματικών Πατέρων». Επί τέλους, δεν έχουν μόνο οι μοναχοί της Μεταμορφώσεως «Πνευματικό Πατέρα», αλλά όλοι μας οι Χριστιανοί. Και επειδή, δυστυχώς, μερικοί «Πνευματικοί Πατέρες» κάνουν ό,τι θέλουν και χρησιμοποιούν τις συνειδήσεις των πιστών –τούς οποίους πολλές φορές από τα παιδικά τους χρόνια εξομολογούν– όπως θέλουν, και επειδή μερικοί «Πνευματικοί Πατέρες» ενίοτε στρέφονται μετά μεγάλης μανίας εναντίον άλλων Πνευματικών Πατέρων, ακόμη και Επισκόπων και αυτής της Συνόδου, γι' αυτό και η Εκκλησία μας έχει καθορίσει Κανόνες, στους οποίους, επί τέλους, οφείλουν υπακοή όλοι οι «Πνευματικοί Πατέρες».

Είναι δε γνωστόν ότι χάριν της πνευματικής πατρότητος δεν μπορούμε να καταργούμε την εκκλησιαστική δομή και την επισκοπική διακονία. Κανένας μεγάλος σύγχρονος Γέροντας δεν έδειχνε απρέπεια και ασέβεια προς τους Επισκόπους.

Επειδή, λοιπόν, ο καθένας θα υποστηρίζη ες αεί τον δικό του «Πνευματικό Πατέρα», όποιος και αν είναι αυτός και ό,τι και αν έχη κάνει μέσα ή παρά ή έξω από την Εκκλησία, γι' αυτό θα πρέπει να εφαρμόζουμε τους Κανόνες και τις αποφάσεις της Συνόδου, έως ότου φθάσουμε στην πνευματική εκείνη κατάσταση της αγιότητος που δεν θα χρειαζόμαστε κανόνες και νόμους, γιατί θα τους έχουμε υπερβεί –καί όχι παραβεί– με τον προσωπικό μας αγώνα και με την Χάρη του Θεού. Επί τέλους, αυτή η εκμετάλλευση των αρετών της Εκκλησίας μας (αγάπη, υπακοή, πνευματικότητα κλπ.), όπου παρατηρείται το φαινόμενο να κρύβονται κάτω από αυτές όλες οι αντικανονικότητες, οι ιδιορρυθμίες και οι παρανομίες, πρέπει κάποτε να σταματήση.

Ο «Πνευματικός Πατέρας» των Μοναχών της Μονής Μεταμορ­φώσεως, άλλωστε, έχει ήδη εξαντλήσει όλα τα «πνευματικά» του όπλα, καταθέτοντας, με τους Ιερομονάχους του, πάνω από 120 προσφυγές, μηνύσεις, αγωγές, καταγγελίες, εξώδικα κλπ. εναντίον της Εκκλησίας (Ιεράς Συνόδου και Μητροπόλεως) δια των πολυάριθμων δικηγόρων και δικηγορικών γραφείων που έχει στην διάθεσή του.

Και κάτι άλλο: όταν ένας «Πνευματικός» Πατέρας δημοσίως ισχυρίζεται ότι η θεία Κοινωνία είναι «κέρασμα» της Μονής, δηλαδή εξισώνει την θεία Κοινωνία με το κέρασμα (!) και καλεί δημοσίως –ο ίδιος ών ακοινώνητος– τους εκκλησιασθέντες, «νηστεύσαντες και μη νηστεύσαντες», να μεταλάβουν, αυτό μπορεί να μείνη αναπάντητο και ακατάκριτο; Δεν είναι καταφρόνηση και εμπαιγμός της θείας Κοινωνίας, ήτοι του Χριστού; Και πώς μπορεί αυτός ο Κληρικός να επιτελή το έργο του Πνευματικού Πατρός;

3. Τελειώνοντας αυτήν την σύντομη άποψή μου να θυμίσω την κανονική επιστολή του Μεγάλου Βασιλείου προς τον Πρεσβύτερο Γρηγόριο, ο οποίος είχε πέσει σε ένα κανονικό παράπτωμα και ο Μέγας Βασίλειος τον τιμώρησε (ήταν άραγε κακία του Μ. Βασιλείου;) με αργία. Ο Πρεσβύτερος διαμαρτυρόταν και κατηγορούσε άλλους ότι συνέβαλαν στην τιμωρία του λόγω παλαιάς έχθρας και τον Μ. Βασίλειο ότι ακούει εύκολα κατηγορίες κλπ.

Η απάντηση του Μ. Βασιλείου είναι αποστομωτική, ευθεία, σαφής, ανδρεία, πνευματική, εκκλησιαστική γι' αυτό και κατέστη κανόνας της Εκκλησίας μας σε όλα της:

«Τί ούν εγκαλείς τώ Χωρεπισκόπω και παλαιάς έχθρας μέμνησαι; τί δε ημάς καταμέμφη ως ευκόλους ακοάς έχοντας εις το τάς διαβολάς προσίεσθαι; αλλ' ουχί σεαυτώ...; ... Έως δ' αν ταύτα ποιής, αι μυριάδες, άσπερ σύ γράφεις δια των επιστολών, ουδέν ωφελήσουσί σε, αλλά τελευτήσεις αργών, και δώσεις τώ Κυρίω λόγον περί της σεαυτού αργίας. Εάν δε τολμήσης, μη διορθωσάμενος σευατόν, αντέχεσθαι της Ιερωσύνης, ανάθεμα έση παντί τώ λαώ, και οι δεχόμενοί σε εκκήρυκτοι κατά πάσαν Εκκλησίαν γενήσονται».

Δηλαδή, «Γιατί λοιπόν κατηγορείς τον Χωρεπίσκοπο και αναφέρεις παλιό μίσος; Γιατί μέμφεσαι εμάς, ότι τάχα ακούμε εύκολα τις διαβολές, και όχι τον εαυτό σου...; ... Όσο καιρό όμως τα κάνεις αυτά, οι χιλιάδες προφάσεις που γράφεις στα γράμματά σου δεν θα σε ωφελήσουν καθόλου, αλλά θα πεθάνης αργός και θα δώσης λόγο στον Κύριο για την αργία σου.

Άν πάλι τολμήσης να διατηρήσης την ιερωσύνη χωρίς να διορθωθής, θα αναθεματισθής απ' όλο τον λαό και όσοι σε δεχθούν θα διωχθούν απ' όλη την Εκκλησία».

Νομίζω, λοιπόν, ότι όσοι επιτιμούνται από την Εκκλησία, εφ' όσον δεν διορθώνονται, είναι μόνοι υπεύθυνοι για την αργία τους και αυτοί θα δώσουν λόγο στον Θεό για την αργία τους αυτή, αλλά και θα καταστήσουν όλους τους δεχομένους αυτούς «εκκήρυκτους» σε όλη την Εκκλησία.

 

Αρχιμ. Καλλίνικος Ευ. Γεωργάτος