"Σκάει" το παραμύθι για το 1821

Δημιουργηθηκε στις Τρίτη, 22 Μαρτίου 2011

Γράφτηκε από τον/την Παναγιώτης Ασημακόπουλος 10:50

Όπως το τζιτζίκι. Λέει, λέει, λέει και μετά από την πολλή ζέστη…. πουφ! Μας λένε και μας γράφουν για τους «μύθους του 1821» και μετά έρχεται η ζεστή ιστορική κριτική μέσω των πηγών και μετατρέπει τις υψηλές θεωρίες τους σε κούφια κελύφη.

Γι’ αυτό και κάθε χρόνο έχουμε νέα παραγωγή. Φέτος έχει την τιμητική της η τηλεόραση με μια σειρά, η οποία συχνά αυτοαναιρείται, καθώς σοβαροί ιστορικοί «αδειάζουν» όσα δημοσιογραφικά, ανεύθυνα και ατεκμηρίωτα ακούστηκαν νωρίτερα.

Το στοιχειώδες πρώτο μάθημα της Ιστορίας στο σχολείο, αλλά και το στοιχειώδες μάθημα λογικής για όλους τους νοήμονες, είναι ότι δεν μπορείς να καταλάβεις ένα ιστορικό γεγονός ή να αποτιμήσεις σωστά την προσφορά ενός ιστορικού προσώπου, αν δεν τα κρίνεις με τα δεδομένα της εποχής τους.

Πώς να καταλάβεις, βρε αδερφέ, τα προβλήματα μεταφοράς ανθρώπων και εμπορευμάτων κατά το 18ο αιώνα, μέσα στην αμαξάρα σου και με 140 χλμ. στην Εθνική οδό;

Επίσης, στοιχειώδης επιστημοσύνη και ιστορική εντιμότητα επιβάλλει τη χρήση παραπομπών, πηγών και γραπτών μαρτυριών για ό,τι ισχυρίζεσαι και γράφεις.

Στην επιχείρηση «κατάρρευση των μύθων του 21» ούτε το ένα ούτε το άλλο ισχύει. Συνεχίζουν την ακατάσχετη ιδεολογικοποίηση της ιστορίας – με σαφή βέβαια προσανατολισμό – και μας σερβίρουν την ψευτοκουλτούρα τους με ύφος εκατό καρδιναλίων.

Από τα μαργαριτάρια της «επιστημονικής ιστορικής» παραγωγής τους, ταπεινά σταχυολογώ όσα λένε για τον Πατριάρχη Γρηγόριο Ε΄ (εννοείται χωρίς να παραπέμπουν πουθενά.

Δεν ξέρω επίσης αν επιτρέπουν να μιλήσουμε για θεία φώτιση…). Προδότης, φιλότουρκος, πολέμιος της Επανάστασης ο Πατριάρχης. Αφόρισε τον Υψηλάντη.

Ένας μάλιστα έκανε την «ευφυή» σύγκριση μεταξύ της αντεθνικής ιδιότητας του Γρηγορίου και του επαναστατικού ήθους του Κοραή…
Βρε γκιαούρ (που θα έλεγε και ο πολυχρονεμένος…), το ίδιο είναι να είσαι απλός λόγιος – διανοούμενος, το ίδιο είναι να είσαι Πατριάρχης ενός υπόδουλου γένους;

Το ίδιο είναι να ζεις και να γράφεις στην ασφάλεια του Παρισιού με το να είσαι στην Πόλη, μέσα στην καυτή ανάσα του Σουλτάνου;
Άσε που από πλευράς εκκλησιαστικού και κανονικού δικαίου, αυτό που έκανε ο Γρηγόριος δεν είναι έγκυρος αφορισμός. Κάτι που δεν το ήξεραν οι Τούρκοι.

Αλλά δεν το γνωρίζουν (και ούτε φροντίζουν να το μάθουν) και οι σύγχρονοι αυτόκλητοι αποδομητές της ιστορίας.
Κι ας πούμε ότι ο Πατριάρχης Γρηγόριος Ε΄ αψηφούσε τη διαταγή του Σουλτάνου για αφορισμό του Αγώνα κι έβγαινε δημόσια και στήριζε την Επανάσταση. Τι θα γινόταν;

Για τον ίδιο, τίποτε περισσότερο απ’ ότι έγινε. Μπορεί να φανταστεί κανείς πόσο θα ήταν το μέγεθος της σφαγής των υποδούλων, των αμάχων και των γυναικόπαιδων της Πόλης και όπου άλλού μπορούσε να φτάσει το εκδικητικό χέρι του Τούρκου; Και δε μου λες, βρε φωτισμένε, γιατί μετά από λίγες ημέρες, ανήμερα του Πάσχα, τον κρέμασαν οι Τούρκοι στην πύλη του Πατριαρχείου;

Έτσι για πλάκα, να δουν πώς είναι να κρεμάς τον Εθνάρχη του γένους ή επειδή κατάλαβαν αυτό που εσύ ακόμη δεν μπορείς να καταλάβεις; Ότι δηλαδή, ο αφορισμός ήταν ένα πρόσχημα και μια υπεκφυγή για να αποφευχθούν τα χειρότερα;

Γιατί δεν κάνετε τον κόπο να διαβάσετε μαρτυρίες της εποχής για την προσωπικότητα και το έργο του Εθνομάρτυρα Γρηγορίου και για τη σχέση που αυτός είχε με την προετοιμασία του αγώνα; Γιατί δεν ερευνάτε τι είπαν οι «αφορισθέντες»;

Δύσκολο πράγμα η Ελευθερία και αποκτάται με κόπους και θυσίες. Και μάλιστα, η ελευθερία του πνεύματος και του μυαλού ακόμη δυσκολότερη. Σε ορισμένους, η αλλεργία τους για το ρόλο και τη θέση της Εκκλησίας στην ιστορία του έθνους, τούς ωθεί να παρουσιάζουν την πολεμική και άρνηση ως πρόοδο. Σαν την αλεπού στο παζάρι.

Α, έχω και μια απορία: Άραγε, όλοι αυτοί οι φωτισμένοι upgraded ιστορικοί θα επιχειρήσουν ποτέ την κατάρρευση των μύθων πρόσφατων ιστορικών περιόδων του Ελληνισμού, όπου οι ιδεολογικοί πάτρωνές τους δεν είχαν και το ρόλο του αγγέλου; Ή δεν συμφέρει, καθώς ζουν αρκετοί αυτόπτες και αυτήκοοι ακόμη;

Υ.Γ. Το άρθρο είναι αναδημοσίευση της ενότητας "Ημέρα πένθους η 25η Μαρτίου" με ορισμένες αλλαγές και συμπληρώσεις, η οποία υπάρχει στο βιβλίο μου, Θα κάτσεις φρόνιμα; Εκπαιδευτικές και θεολογικές αταξίες, Ηράκλειο 2010, σελ. 68-70.