Ναυπάκτου: ''Η σταυροαναστάσιμη ζωή του Επισκόπου''

Δημιουργηθηκε στις Τρίτη, 12 Φεβρουαρίου 2013

Γράφτηκε από τον/την Romfea.gr - 20.25

Ομιλία κατά το τεσσαρακονθήμερο μνημόσυνο του μακαριστού Μητροπο­λίτου Χριστουπόλεως Πέτρου, στην Λιβαδειά, την 9-2-2013.

Του Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου

Η σημερινή ημέρα είναι απόδοση της εορτής της Υπαπαντής. Ο δίκαιος Συμεών ο Θεοδόχος υποδέχθηκε στον Ναό την Παναγία με τον Χριστό και τον Ιωσήφ. Προσέλαβε δε στις αγκάλες του τον Χριστό και προεφήτευσε.

Η Αγία Γραφή μας λέγει ότι ήταν «δίκαιος» και «ευλαβής», επίθετα που δείχνουν τον εσωτερικό του κόσμο, όπως εκφραζόταν και εξωτερικά. Συγχρόνως μας λέγει ότι ήταν «προσδεχόμενος παράκλησιν του Ισραήλ», του δόθηκε Πνεύμα Άγιον και έλαβε πληροφορία ότι δεν θα πεθάνη, αν δεν δη τον Χριστό.

Υπάρχει μια διαδοχική πορεία. Η δικαιοσύνη και η ευλάβειά του τον οδήγησαν στο να λάβη το Άγιον Πνεύμα, να δεχθή την αποκάλυψη για την έλευση του Χριστού και να αξιωθή να Τόν κρατήση στα χέρια του. Πρόκειται για μια πορεία προς την θεοφάνεια και την θεογνωσία.

Ετέθη το ερώτημα, αν ο Συμεών ήταν Ιερεύς, και σε αυτό δόθηκαν δύο απαντήσεις. Η μία ότι ήταν πράγματι Ιερεύς, γι' αυτό βρισκόταν στον Ναό εκείνη την ώρα, και αυτήν την απάντηση την συναντάμε στην υμνογραφία της Εκκλησίας.

Ο Ιωσήφ ο υμνογράφος τον αποκαλεί «ιερουργόν ιερώτατον», ο ιερομάρτυς Μεθόδιος τον αποκαλεί «ιερέα άριστον».

Η άλλη απάντηση τον θεωρεί ως προφήτη, ο οποίος προσήλθε στον Ναό με την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος. Ο ιερός Φώτιος λέγει ότι αν δεν ήταν Ιερεύς, πάντως ήταν ανώτερος του Ιερέως.

Ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης τον αποκαλεί «άνδρα απλώς πνευματοκίνητον».

Πάντως, ο δίκαιος Συμεών αξιώθηκε πριν την κοίμησή του να δη τον Χριστό που έγινε «φώς εις αποκάλυψιν εθνών και δόξαν λαού (σου) Ισραήλ». Στην πραγματικότητα ο Ιερέας συνδέεται στενά με τον Προφήτη και ο Προφήτης είναι ιερουργός για όλο τον κόσμο.

Ο άγιος Συμεών ο Θεοδόχος προανήγγειλε ότι ο Χριστός θα είναι «εις πτώσιν και ανάστασιν πολλών» και ότι ρομφαία θα διέλθη την καρδιά της Παναγίας, προφανώς εννοώντας τον Σταυρό Του στον Γολγοθά. Μέ τον λόγο αυτό προανήγγειλε τον Σταυρό και την Ανάσταση.

Μπορούμε να πούμε ότι η Ιερωσύνη έχει αυτό τον σταυροαναστάσιμο χαρακτήρα. Κάθε Ιερεύς ομοιάζει με τον άγιο Συμεών τον Θεοδόχο που λαμβάνει στα χέρια του τον Χριστό και στην πραγματικότητα μετέχει του Σταυρού και της Αναστάσεώς Του, κείται και αυτός «εις πτώσιν και ανάστασιν πολλών». Άλλοι τον βλασφημούν και άλλοι τον επαινούν.

Είναι αγαθή συγκυρία σήμερα, την απόδοση της εορτής της Υπαπαντής, στην οποία έπαιξε έναν ρόλο και ο άγιος Συμεών ο Θεοδόχος, που τιμούμε έναν ευλαβή Ιερέα και Επίσκοπο αγαθόν, που με διαφόρους τρόπους και κατά ανάλογο βαθμό μιμήθηκε τον Συμεών τον Θεοδόχο. Έτσι, το τεσσαρακονθήμερο μνημόσυνο του μακαριστού Ιεράρχου Μητροπολίτου Χριστουπόλεως κυρού Πέτρου μας συγκέντρωσε όλους –Επισκόπους, Πρεσβυτέρους, λαϊκούς– στον Ιερό αυτό Μητροπολιτικό Ναό της Λιβαδειάς, αυτήν την μεγάλη ημέρα, για την τέλεση της αναιμάκτου Μυσταγωγίας υπέρ ζώντων και κεκοιμημένων, με πρόσκληση του Ποιμενάρχου της Ιεράς αυτής Μητροπόλεως, αγαπητού εν Χριστώ αδελφού κ. Γεωργίου.

Ενθυμούμαστε τον μακαριστό Ιεράρχη Πέτρο και ο νούς μας ανάγεται στην πνευματική αξία και την δωρεά της Αρχιερωσύνης, αφού κάθε Αρχιερεύς είναι «φορεύς της μαρτυρικής ιερωσύνης του Χριστού», αυτή που προεφήτευσε ο άγιος Συμεών ο Θεοδόχος. Δεν πρόκειται για μια κοσμική εξουσία, ένα κέντρο ενός θεσμού, έστω και ιερού, αλλά για την βίωση του Σταυρού και της Αναστάσεως του Χριστού.

Ο Χριστός εισήλθε στον κήπο της Γεθσημανής και προσευχήθηκε προς τον Πατέρα Του για το ποτήριο που έπρεπε να πιή, ανέβηκε αιμόφυρτος την οδό του Μαρτυρίου, σταυρώθηκε στον Γολγοθά εν μέσω υβριζόντων και βλασφημούντων, ετάφη στο καινό μνημείο και ανέστη εκ του τάφου. Ηγάπησε τα πρόβατα και τελικά σταυρώνεται από τα ίδια τα πρόβατα, αλλά αυτή η θυσία είναι δόξα, τιμή και αιώνια σωτηρία για τους πιστούς.

Και ο κάθε Αρχιερεύς είναι «φορεύς αυτής της μαρτυρικής Ιερωσύνης του Χριστού», την οποία βιώνει κατά διαφόρους τρόπους και ποικίλους βαθμούς. Αναλίσκεται στην προσευχή υπέρ του λαού, θυσιάζεται στην ποιμαντική διακονία των ανθρώπων, αίρει το απολωλός πρόβατο στους ώμους Του ανεβαίνοντας τον ανηφορικό δρόμο του Γολγοθά, ακούει τους αναστεναγμούς των πτωχών, αισθάνεται τον πόνο των αρρώστων, δέχεται τα παράπονα των αδυνάτων, οι οποίοι δεν μπορούν να ακολουθήσουν αυτήν την ανηφορική πορεία, πολλές φορές αισθάνεται στο σώμα του τις πληγές των ευεργετηθέντων και πίνει το ποτήριο των ποικίλων δοκιμασιών. Όλα είναι σταυρικά, αλλά γίνονται και αναστάσιμα, όταν βιώνωνται εν Χριστώ. Η επισκοπική διακονία είναι μια σταυροαναστάσιμη πορεία.

Στο βάθος, όμως, και ο Χριστιανός πορεύεται την σταυρική ζωή. Ο ιερός Χρυσόστομος αναφερόμενος στην συμμετοχή όλων των Χριστιανών στα παθήματα του Χριστού ερωτά: «τί γάρ ήδιον του τώ Χριστώ με γίνεσθαι κοινωνόν;», δηλαδή, τί είναι πιο ευχάριστο από το να είναι κανείς κοινωνός των παθημάτων του Χριστού; Και σημειώνει ότι τίποτε δεν είναι ισοδύναμο και καλύτερο από το να μαστιγώνεται κανείς με τον Χριστό και να θλίβεται για την ευσέβεια.

Στην συνέχεια ερωτά τον ακροατή του: «Ο Δεσπότης σου εσταυρώθη και σύ άνεσιν ζητείς; ο Δεσπότης σου προσηλώθη και σύ τρυφάς; και πώς ταύτα στρατιώτου γενναίου;». Δεν είναι δυνατόν να είμαστε μαθητές του Δεσπότη Χριστού που σταυρώθηκε στον Γολγοθά και εμείς να ζητάμε την άνεση και την ασταύρωτη ζωή. Πρέπει να αποδεχόμαστε τον Σταυρό που οδηγεί στην βίωση της Ανάστασης του Χριστού.

Όλη η ζωή του Χριστιανού είναι μέθεξη του Μυστηρίου του Σταυρού και της Αναστάσεως του Χριστού. Άν αυτή η σταυροαναστάσιμη ζωή συνδέεται με κάθε Χριστιανό, αυτό πολύ περισσότερο συμβαίνει με τον Κληρικό, ιδιαίτερα τον Επίσκοπο, αφού είναι «φορεύς της μαρτυρικής Ιερωσύνης του Χριστού».

Αυτό έζησε σε όλη του την ζωή ο μακαριστός Ιεράρχης Μητροπολίτης Χριστουπόλεως κυρός Πέτρος. Δεν θα εκθέσω τα βιογραφικά του στοιχεία, που είναι γνωστά στους παρόντες που τον γνώριζαν, τον είχαν πνευματικό πατέρα και τον αγάπησαν, αλλά θα ιχνογραφήσω πολύ αδρά και εν σχεδίω τον ψυχικό του κόσμο.

Οι δοκιμασίες ως κύματα τον κτυπούσαν από την αρχή της ζωής του μέχρι το τέλος. Πειρασμοί, ορφάνια, φτώχεια, συκοφαντίες, διαβολές, μηχανορραφίες, αδικίες, υπονομεύσεις, διωγμοί, ψευδείς πληροφορίες, εμπόδια, απαιτήσεις, καρφιά, λόγχες και πολλά άλλα δεχόταν καθημερινώς.

Και εκείνος αντιμετώπιζε όλα αυτά με σταυροαναστάσιμο ήθος, με εκκλησιαστικό φρόνημα, με ηρεμία στην καρδιά και το πρόσωπο, με φιλανθρωπία και αγάπη, με υπομονή και καρτερία, με το ευχάριστο εκείνο χαμόγελο που διέθετε.

Σε όλα αυτά ανταποκρινόταν με ευθύτητα, ειλικρίνεια, εργατικότητα, αγάπη στον άνθρωπο και πίστη στον Θεό. Ο Θεός επιφυλάσσει τα εκλεκτά Του δώρα στα αγαπητά Του παιδιά. Ένας τέτοιος εκλεκτός δούλος του Θεού ήταν ο μακαριστός Ιεράρχης. Μιά ανοικτή καρδιά για όλους όσοι τον πλησίαζαν.

Παρά τις δυσκολίες, στην πορεία του είχε ισχυρούς συμπαραστάτες, τουλάχιστον όσους εγώ γνώρισα. Μνημονεύω πρώτα την μακαριστή αδελφή του Μαρία, την οποία αποκαλούσε άγγελο -καί ήταν πράγματι άγγελος επίγειος- και γι’ αυτό ο ίδιος έκλαιγε ως μικρό παιδί με την κοίμησή της και την ενθύμησή της, αν και εκείνος ήταν ήδη Επίσκοπος και ευρισκόταν σε γεροντική ηλικία.

Σε μια τέτοια περίπτωση θυμήθηκα τους επιτάφιους λόγους του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου στα αδέλφια του, στους οποίους λόγους εξέφραζε όλη την λεπτότητα του εσωτερικού του κόσμου, όπως και την λύπη του Μ. Βασιλείου για την κοίμηση της μητέρας του.

Έπειτα, είχε συμπαραστάτες τα πνευματικά του παιδιά, για τα οποία ήταν ο ίδιος μια μητρική αγκαλιά, και την πληθώρα των Ιερέων που ανέδειξε και συμμαρτήρησε. Ακόμη, είχε παράκληση από τους Επισκόπους, τους οποίους είχε από λαϊκούς κάτω από το Πετραχήλι του και καυχόταν γι’ αυτούς, όπως τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Καστορίας κ. Σεραφείμ και τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Θηβών και Λεβαδείας κ. Γεώργιο.

Επειδή τα τελευταία χρόνια έζησε ένα χρονικό διάστημα στην Λιβαδειά, θέλω να μαρτυρήσω για τον σεβασμό που έδειξε στο πρόσωπό του ο τοπικός Ποιμενάρχης και αγαπητός εν Χριστώ αδελφός κ. Γεώργιος, για την φιλοστοργία και την ευγνωμοσύνη που εξεδήλωνε.

Τόν υπηρέτησε ως φιλόστοργος υιός, ως ευγνώμων Κληρικός, ως πνευματικό τέκνο σε Πνευματικό Πατέρα. Μαρτυρώ ότι και ο μακαριστός Ιεράρχης αγαπούσε, τιμούσε και χαιρόταν για το πνευματικό του τέκνο, που ανεδείχθη σε Μητροπολίτη Θηβών και Λεβαδείας, σε διαδοχή του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου. Όλοι σας το γνωρίζετε αυτό.

Και η ελαχιστότητά μου δέχθηκε μερικά ψυχία της ευκλεούς πατρικής καρδιάς του μακαριστού Ιεράρχου.

Όταν μετά την κοίμηση του πνευματικού μου Πατρός προσπαθούσα να εντοπίσω τον Κληρικό στον οποίο θα εναπέθετα τον κάματο της ψυχής μου, διέκρινα τον τότε Αρχιμανδρίτη Πέτρο Δακτυλίδη και μετέπειτα Επίσκοπο Χριστουπόλεως κυρό Πέτρο.

Εκείνος αποδέχθηκε διστακτικά και ταπεινά αυτό το έργο, συμπεριφερόταν ως αδελφός αγαπητός, ομιλούσε με σεμνότητα και φιλοστοργία, ενδιαφερόταν για την ζωή μου. Είμαι ευγνώμων στον Θεό για την δωρεά αυτή, για την αγάπη του, την φιλοξενία του, το ιλαρό πρόσωπό του, την φιλαδελφία του και πολλά άλλα.

Όλοι όσοι βρισκόμαστε την ώρα αυτή στο ιερό μνημόσυνο του μακαριστού αυτού εκκλησιαστικού ανδρός, αναγνωρίζουμε την μεγάλη προσφορά του στην Εκκλησία, με την καρδιακή προσέγγιση των εκκλησιαστικών προβλημάτων, με την ανεξικακία του και το φιλόκαλο πνεύμα του, με το εκκλησιαστικό φρόνημά του, με το εκκλησιαστικό ήθος και την εργατικότητά του, με την απλότητα και το φιλότιμό του, με την τιμιότητα και την διαφάνειά του, με την φιλοθεΐα και την φιλανθρωπία του, με το καθαρό βλέμμα του και την ευθύτητα του χαρακτήρος του, με το παιδικό χαμόγελό του και την γηραλέα σοφία του, με τα ποικίλα χαρίσματά του, φυσικά και εκκλησιαστικά.

Ήταν αναλογικά ένας άλλος Συμεών «δίκαιος και ευλαβής», που κράτησε τον Χριστό στα χέρια του κάθε φορά που λειτουργούσε και Τόν ευεργέτησε στα πρόσωπα των πονεμένων αδελφών Του και σκορπούσε παράκληση στον νέον Ισραήλ της Χάριτος.

Στην περίπτωσή του ο επισκοπικός τίτλος -Χριστουπόλεως- προσιδιάζει στην προσωπικότητά του και την προσφορά του, αλλά και την κατάληξή του, αφού εκτιμούμε ότι είναι πολίτης του Χριστού στην Πόλη την ουράνια, όπως την περιγράφει η Αποκάλυψη του Ιωάννου.

Πιστεύουμε ότι στην περίπτωση αυτή ισχύει ο λόγος του Θεού  «Τώ νικώντι δώσω αυτώ φαγείν εκ του ξύλου της ζωής, ό εστιν εν τώ παραδείσω του Θεού» (Απ. β', 7).

Μακαριστέ Γέροντα, σε ευχαριστούμε για όσα έπραξες, για όσα έδειξες, για όσα εδίδαξες, για ό,τι ήσουν και για ό,τι είσαι. Αιωνία σου η μνήμη, δίκαιε και ευλαβή Επίσκοπε της Εκκλησίας του Χριστού.–