Σημείωμα αφιερωμένο στον Αρχιμ. Ισίδωρο Σαλάκο

Δημιουργηθηκε στις Κυριακή, 17 Φεβρουαρίου 2013

Γράφτηκε από τον/την Νίκος Κάτσικας

«Υιέ μου, πού το κάλλος έδυ της μορφής σου;» Μεγάλη Παρασκευή θύμιζε την Κυριακή 15 Φεβρουαρίου το μεσημέρι, η εκκλησία Αρχαγγέλων στην περιοχή Ντάχερ στο Κάιρο.

Με την καμπάνα να κτυπά βαριά, τους προσκόπους να παιανίζουν πένθιμα, τις μαύρες σημαίες να κυμματίζουν και μία ολόκληρη κοινωνία, Έλληνες και αραβόφωνοι χριστιανοί, να κοιτούν όλοι βουβοί να περνά από μπροστά τους για τελευταία φορά ο μακαριστός πατήρ Ισίδωρος και να τούς αποχαιρετά για πάντα.

Μόνο που αυτήν την φορά, δεν μπορούσαμε να διακρίνουμε την χαρισματική του μορφή, δεν μπορούσαμε να χαρούμε την στεντόρεια και συνάμα κατανυκτική σχεδόν μοναστηριακή φωνή του και να συμψάλλουμε μαζί του, δεν μπορούσαμε να τον θαυμάσουμε στην Ωραία Πύλη να κυρήττει μεγαλόφωνα για την αγάπη του Χριστού και της Εκκλησίας μας.

«Υιέ μου, πού το κάλλος έδυ της μορφής σου;» Και όμως, ο πατήρ Ισίδωρος βρισκόταν στην πιο κεντρική θέση του ναού που υπηρέτησε με πάθος, δίπλα από όλους τους ανθρώπους που τον αγάπησαν όπως τους αγάπησε και κείνος μέσα από την καρδιά του, και η οποία καρδιά τελικά δεν άντεξε...

Τραγική φιγούρα, η μάνα του Ελευθερία, με τα σπλάγχα της κομμένα στα δύο και την ψυχή της να έχει σκιστεί σαν το καταπέτασμα του ναού του Σολομώντος, να προσπαθεί μάταια να συγκρατήσει τον πόνο της, τον πόνο του γονιού που χάνει ένα τόσο αξιόλογο παιδί, που τόσο αγαπήθηκε από την παροικία.

Δίπλα της, οι κυρίες ως άλλες μάνες και οι οικογένειες του Καΐρου που είχαν τον μακαριστό πατέρα Ισίδωρο σαν τον γιο τους και αδελφό τους όλο αυτό το διάστημα που βρισκόταν στην Αίγυπτο. «Υιέ μου, πού το κάλλος έδυ της μορφής σου;»

Και αμέσως μετά, οι εκπρόσωποι της Πολιτείας, της Ελληνικής Κοινότητας Καΐρου, της Αραβορθόδοξης Κοινότητας, οι εκπρόσωποι των άλλων δογμάτων και πολύς κόσμος. Όλοι τους, είχαν αγαπήσει τον έλληνα ταλαντούχο απ’ ουρανού νεαρό και γελαστό ιερέα, τον είχαν εντάξει στις καρδιές τους, γιατί και κείνος μέσα από την καρδιά του, τούς μίλαγε πάντα...

Με την γλώσσα της καρδιάς, που δεν γνωρίζει σύνορα... Και κείνοι τού το ανταπέδωσαν και αυτήν την φορά. Μίλησε και κείνων η καρδιά τους, η πληγωμένη ψυχή τους, τα δακρυσμένα μάτια τους, εκείνος ο λυγμός που έβγαινε από τους ύμνους ή από το τελευταίο «αντίο».

Και τελικά, σε αυτές τις καρδιές, τις καρδιές όλων μας, παρέμεινε ολοζώντανη η εικόνα του αδελφού μας, του φίλου μας, του εξομολόγου και πατέρα Ισίδωρου και το μεγάλο κάλλος της μορφής του. Η μνήμη ενός ανθρώπου που θα παραμείνει ανεξίτηλα χαραγμένη μέσα μας.

Η ευστροφία και οι γνώσεις του από τον τομέα της θεολογίας.

Η αφοσίωσή του στην Εκκλησία. Η ανεξάντλητη αγάπη του προς πάντες.

Το χαμόγελο ενός παιδιού, ναι, ενός παιδιού, που ήθελε μόνο να προσφέρει.

«Υιέ μου, πού το κάλλος έδυ της μορφής σου;» Από κει ψηλά που πλέον βρίσκεται, ο πατήρ Ισίσωρος θα παραμείνει κοντά μας, στις σκέψεις μας και θα τον θυμόμαστε για το κάλλος της μορφής του...

Ας έχουμε την ευχή του.