Αγιότητα, το χαμένο όραμα

Δημιουργηθηκε στις Δευτέρα, 05 Αυγούστου 2013

Γράφτηκε από τον/την Romfea.gr - 13.42

Του Αρχιμ. Πορφυρίου, Ηγουμένου Ι.Μ. Τιμίου Προδρόμου Βέροιας | Romfea.gr

Τό ’ψαξα πολύ το θέμα. Και σας λέω αλήθεια. Οράματα πολλά και όνειρα περισσότερα. Μα δεν αξίζει τίποτα. Κι αν κάτι αξίζει είναι μόνον ένα.

Σας λέω αλήθεια, που και σεις την ξέρετε. Ποιός όμως την αντέχει; Η γιορτή αυτή, που σε λίγες ώρες θα αρχίσει, αυτό θέλει να πει.

Κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε. Κι όποιος έλαβε το δώρο, αλλοίμονο, ας κάνει αγώνα να μην το χάσει. Γιατί, αυτό το δώρο άμα το χάσεις, η καρδιά κλαίειε κλαίει, και τίποτα δεν την παρηγοράει, και τίποτα δεν μπορεί να την παρηγορήσει.

- Στάσου, να μαζέψω την σκόνη από τα ρούχα σου, γιατί έρχεσαι από το περιβόλι της Παναγίας.

- Α, πουλόπο μ’, είσαι από το Άγιο Όρος; Είσαι παιδί της Παναΐας; Λελεύω την ψυής.

- Ο Χριστός έχεις πρόσωπο;

-Έ, τι δεν έχει; Γιατί; τι βλέπεις; - Να, με το που βγαίνει ο παπάς με το Ευαγγέλιο, χάνεται το πρόσωπο και έρχεται ένα φως, μέχρι το δι’ ευχών.
Δοξάζουμε την Παντοδυναμία Του, που ζήσαμε κοντά σε τέτοια πρόσωπα.

-Α, Πορφύριε, πού είσαι, παιδί μ’; (Η ώρα 3.30 της νυκτός, ξημερώματα, κι ο γεροΓελάσιος δεν κοιμόταν και με «φώναζε». Κ έτρεξα μές στα μεσάνυχτα)

Νά, κατέβηκε μια μπάλα χιόνι, σαν φως σαν δροσιά, και έγινε θρούψαλα στο κεφάλι μ’ και είπα: «πού είσαι, Πορφύριε, να αρπάξω μια χούφτα να στην πετάξω να λάμψεις, παιδί μ’. Και δάκρυα πολλά στα ξεπλυμμένα γεροντικά του μάτια.

Όποιος βρει σταθμό στο δρομολόγιο της αγιότητας, μακάριος και τρισμακάριος. Όποιος δοκίμασε και τό έχασε, πληγωμένη καρδιά που πονάει.

Κι όποιος ξαναβρήκε τον θησαυρό, τα μάτια του σε όλες τες αισθήσεις, να μην ξαναμπεί από πουθενά ο πειρασμός, και σε ξαναχάσω, λέει και ξαναλέει.

Και δάκρυα έρωτος μπορεί να βγάζει η βαθεία καρδία. Η καρδία, που έχει νούν και έχει στόμα και έχει και αφή και έχει και όραση και γίνεται Χριστός.

Κυοφορείς και τρελλαίνεσαι. Κυοφορείς και χάνεσαι. Κυοφορείς και ωδινάσαι. Αλλά κυοφορείς.

Καταλάβατε ότι μιλάω γιά αυτό που γιορτάζουμε, σήμερα τα προεόρτια, και αύριο την εορτή.

Το Άγιο Πνεύμα δεν είναι σαν πουλί που πετάει και χάνεται. Σκηνώνει και κατοικεί μέσα στο χωματένιο είναι μου – του κάθε ορθοδόξου – και η καρδούλα του πουλιού δεν θέλει κανένα σφίξιμο.

Θέλει άνεση και άπλα και άσπρα φτερά. Και πετάς μέσα στην θάλασσα της Πασίχαρης Κυρίας μας Θεοτόκου.

Α, τρέλλα. Χάνεται ο νους σου και γελάς και γελάς και πετάς και δεν πατάς στην γη. Και χορεύσεις μπροστά στην Κιβωτό, και η Μαρία, κάθε άλλη μαρία λεπρώνεται γιατί σε είπε τρελλό.

Κι εσένα καθόλου δεν σε νοιάζει. Και χορεύεις. Η εορτή της θείας και φρικτής Μεταμορφώσεως, αδελφοί, μας λέει ότι εμείς οι θνητοί και χωματένιοι μπορούμε και γινόμαστε κατοικητήριο του Παναγίου Πνεύματος, του Παρακλήτου και αγαθού.

Πόσο πάλεψε ο κτίτορας της Σκήτης μας γιά αυτό, ο Άγιος Γρηγόριος; Αλλά και ο Όσιος Διονύσιος ο Κοινοβιάρχης μας, όλα τα μοναστήρια του σε θεοφάνια τα αφιέρωνε, είτε της Σταυρώσεως είτε της Μεταμορφώσεως. Και στον δέκατο έκτο αιώνα η πλάνη θέριευε.

Η εορτή της φρικτής θείας Μεταμορφώσεως του Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού μας φανερώνει και πάλι την Ελπίδα, εδελφοί μου.

Καλή μεταμόρφωση και Καλή Παναγία να μας βρει.