Εικών ειμί

Δημιουργηθηκε στις Σάββατο, 01 Μαρτίου 2014

Γράφτηκε από τον/την Romfea.gr 07.10

Του Αρχιμ. Πορφυρίου, Ηγουμένου Ι.Μ. Τιμίου Προδρόμου Βέροιας

Λίγες οι ώρες που μας μένουν, μέχρι ένας ακόμα ιερέας να καταστεί εις τόπον και τύπον Χριστού, ένας ακόμα επιλεγμένος άνδρας να λάβει την επίγεια θέση του ωραίου κάλλει παρά πάντας ανθρώπους, ένας ακόμα αρχιερέας να ανεβεί στον τόπο του μεγάλου αρχιερέως, του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.

Και, συνδυάζοντας το άγιο ευαγγελικό ανάγνωσμα της παρελθούσης Κυριακής με τα τεκταινόμενα των ημερών, σκέφτομαι πως θα άξιζε να συγκεντρωθούν οι παρουσίες του Χριστού, είτε εν εικόνι είτε ζώντος και ενσώματου.

Στον Βίο του Αγίου Παϊσίου του Μεγάλου, αλλά και στις ημέρες μας, του οσίου πατρός μας Παϊσίου του Καλυβίτη, ο Χριστός παρουσιάζεται. Και σε πόσους άλλους αγίους ….

Ορίστε και μία ακόμα παρουσία, που μας κληρονόμησε ο πατήρ Γελάσιος ο Σιμωνοπετρίτης.

Είχαμε την ευλογία να τον υπηρετήσουμε, το κατά δύναμιν και λίγο λιγότερο, και μας πλούτισε με μεγάλους θησαυρούς, κυρίως τις νύχτες τις ατελείωτες, όταν μυστικά μας καλούσε γιά να πετάξει στο κεφάλι μας μια φούχτα φως ένα φεγγάρι και να γίνει θρούψαλα.

Σε μία τέτοια νυχτερινή νυχτερινή μας κοινωνία, μας δώρισε το εξής.

«Ξημερώματα, παιδί μου, άκουγα την Μητρόπολη Αθηνών, την Λειτουργία, εκεί στην Δάφνη, στο λιμάνι. Το καντηλάκι αναμμένο. Με το είπε και ο γεροπνευματικός, ο παπαΝικηφόρος:Εσένα, γέροντα, αυτό το καντηλάκι θα σε σώσει. Καθόμουν κι άκουγα και τα μάτια βρύση.

Τελείωσε η Λειτουργία, και έλεγα να σηκωθώ να βράσω ένα ζεστό και ακούω χτύπο στην πόρτα. Κάποιος θα ήταν. Κυτάω από το παράθυρο, χιόνι. Όχι πολύ, αλλά το είχε στρώσει γιά τα καλά.

Είμουν ακόμα στο κρεββάτι και λέω: άνοιξε. Μπαίνει ένα παλληκαράκι, καμιά εικοσαριά ετών, όμορφος, ξανθός, γαλανομάτης, λίγο ωηλός.
Ευλογείτε, με λέει, και αρχίζω να αγριεύω.

Τι θες εδώ πρωΐ πρωΐ, Κυριακή μέρα; Τον αποπέρνω. Κρυώνω, ένα τσάϊ. Και εγώ τσάΙ ετοιμαζόμουν να βράσω, αλλά … Ἄντε φύγε. Εδώ βρήκες να ρθεις; τόσα καφενεία στην Δάφνη.

Έφυγε το παιδί. Τρόμαξε από τον αγριάνθρωπο.

Στην στιγμή το μετάνιωσα. Αρπάζομαι και όλα τα γκρεμίζω. Δεν ξέρω τι με πιάνει;!

Πετάζομαι από το κρεββάτι και τρέχω προς την πόρτα. Την ανοίγω, ανοίγω και την εξόπορτα, να τον βρω να τον φωνάξω, να πιούμε το τσάϊ. Κυτάω, το χιόνι απάτητο. Φωνάζω, τίποτα. Κανέναααας. Ακούουους; Κανένας. Το χιόνι απάτητο.

Άγγελος ήταν; -Και απαντάει μόνος του- Δεν ήταν άγγελος, παιδί μου. Ήταν ο Χριστόοοος. Μόλις είχε τελειώσει η Λειτουργία στην Μητρόπολη Αθηνών. Ήταν ο Χριστός, παιδί μου, και εγώωωω τον έδιωξαααα. Ακούουους;;; Παιδί μου, εγώ τον έδιωξα τον Χριστόοοο.
Και τα αειίρυτα δάκρυα πλημμύρισαν τα πονεμένα μάτια.

Έχω και μία άλλη ιστορία, από σεβαστικό και αυτή πρόσωπο. Είναι και γραμμένη στα βιβλία, ήταν σπουδαίος συγγραφέας ο κυρ Νίκος. Αλλά εγώ την άκουσα από τον ίδιο. Διά ζώσης.

-Ένα ξημέρωμα, δεν είμουν πάλι καλά. Βγήκα από το σπίτι και άρχισα να περπατάω στην Εγνατία. Ξημέρωνε. Ύπνος πού να με πιάσει; Περπατούσα, χαμένος μέσα στην πόλη μου, και έλεγα να φτάσω στο συντριβάνι και από κει να κατεβώ στον Λευκό Πύργο. Να κατεβώ, να ανεβώ, και να τελειώνουν τα βάσανα.

Όμως όλα άλλαξαν.

Κυτούσα τον Χορτιάτη. Εκεί, στην κορυφή, υπάρχει το παρεκκλήσι της Μεταμορφώσεως.

Και τότε το βουνό γέμισε φως. Με γέμισε φως. Και είδα τον Χριστό.

Την κορυφή του βουνού την λένε Κστός, δηλαδή Χριστός. Αλλά, δεν ξέρουν και το μετάφρασαν Κισσός. Δεν είναι κισσός. Κατάλαβες;! Είναι Χριστός.

Γύρισα άλλος άνθρωπος.

Καινούργια μέρα. Καινούργιος άνθρωπος ο κυρ Νίκος.

Κρυμμένος πίσω από τον φυλακισμένο, τον πεινασμένο και τον διψασμένο ο Χριστός.

Και εμείς ζούμε αμέριμνα, και Αυτός, όταν και όπως θέλει, έρχεται και φεύγει, εν ετέρᾳ μορφῇ, με κλεισμένες πόρτες, μέσα από τον τάφο, μέσα στο Ποτήριο της ζωής. Βρέφος, μήπιος, εικοσάχρονος, τριαντάχρονος.

Χθές και σήμερον ο αυτός. Και εις τους αιώνας. Των αιώνων.

Και εμείς, φτωχοί, δεν κατανοούμε το μέγα μυστήριο. Και όμως. Μπορούμε να πούμε και λέμε. Κύριε, εικών ειμί, και εγώ ο έσχατος, δική σου.

Και μόνο δικός σου.

Αφιερωμένο στον άγιο αδελφό, που από σήμερα, σε λίγες ώρες θα λάβει τον τόπο και τον τύπο του.

Τον εψηφισμένο Άγιο Κίτρους, τον Θεοφιλέστατο κύριό μας Κύριο Γεώργιο. Εγκαρδίως και ολοθύμως.