Ανακυκλώνοντας Μηνύματα και σκέψεις…

Δημιουργηθηκε στις Δευτέρα, 23 Ιουνίου 2014

Γράφτηκε από τον/την Romfea.gr - 13.56

Του Σεβ. Μητροπολίτου Καβάσων κ. Εμμανουήλ

Όπου κι΄ αν διακονεί κάνεις, αν δεν διακονεί με ταπείνωση και αγάπη «ουδέν ωφελεί» αλλά «μάλλον θόρυβος γίνεται…».

Διαβάζω, ακούω, βλέπω και παρατηρώ αφουγκρασμένος και βιώνοντας την σκληρή πραγματικότητα της εδώ ζωής, που ηρωοποιεί το καλό ως γραφικό και ανάξιο λόγου.

Συγκρίσεις της Αφρικανικής πραγματικότητας με την εδώ, είναι παρακινδυνευμένες ή κάποτε και πρόχειρες.

Άλλοι οι ρυθμοί ζωής εκεί, τελείως διαφορετικοί εδώ. Εκεί οι άνθρωποι ξεκινούν «δοξολογικά» την ημέρα τους. Από την πέμπτη πρωινή διαχέεται σε όλα τα σημεία του ορίζοντα η φωνή του «λειτουργού» της ισλαμικής πίστης, ότι ο Θεός είναι Μεγάλος.

Κι΄ αυτή η φωνή σε υποβάλλει σε άλλους κόσμους και δίνει «βήματα» στη ζωή σου «αλλότρια».

Σε βυθίζει σε σκέψεις και σου υπαγορεύει να αναλογιστείς και συ μαζί με τους εκατοντάδες, επί πέντε φορές την ημέρα προσευχόμενους.

Και συλλογίζεσαι και λες: Άραγε εγώ προσεύχομαι τόσο θερμά; τόσο δυνατά; Ζω το Μυστήριο της ζωής μου τόσο προσευχητικά; Υπομένω θλίψεις, στενοχώριες, αδικίες και ότι άλλο εγώ προκάλεσα στη ζωή μου και οι άλλοι μου «ανταπέδωσαν» και συνεχώς το ανταποδίδουν…. εγώ ευχαριστώ, δοξάζω και δοξολογώ τον Θεό μου γι΄ όλα αυτά ή συνεχώς γογγύζω κατά του Θεού.

Στις ανθρώπινες υπάρξεις περιορίζω τις σκέψεις μου. Ανθρώπινες ψυχές που ζυμώθηκαν με την πιστή τους και που αυτή έντονα πέρασε στο δικό τους DNA !!..

Εμείς όμως που δεν είμαστε μια από τις θρησκείες που υπάρχουν στο παγκόσμιο ψηφιδωτό, πως βιώνουμε το Θεό στη ζωή μας;

Λέμε ότι ζούμε εκκλησιαστικά. Πιστεύουμε «εις μιαν αγίαν, Καθολική και Αποστολική εκκλησία …».

Πως όμως «αποδεικνύουμε» αυτή την καθολική πίστη; Ανακυκλώνοντας λόγια κηρυκτικά; Επιστρατεύοντας ατελείωτα αγιογραφικά χωρία; Δανειζόμενοι συγγράμματα σκέψεις τοποθετήσεις αγίων Πατέρων που πολλές φορές μόνο με φιλολογική προσέγγιση έχουμε σχέση μαζί τους.

Η πρακτική της ζωής μας αποδεικνύει το αντίθετο. Πολλοί για πολλά θεολογούν, επικαλούμενοι τον Μέγα Παύλο και στηριζόμενοι στα λόγια του, συχνά επαναλαμβάνουν: «Υμείς εστέ σώμα Χριστού και μέλη εκ μέρους..»

Αναλύεται ως τροφή πνευματική για τους πιστεύοντας. Προσφέρεται «εις βρώσιν και πόσιν» πνευματική.

Όλα αυτά και άλλα πολλά γίνονται πρακτικά αποδεκτά και βιώσιμα από εμάς τους ίδιους ή απλώς γράφονται και λέγονται προς εντυπωσιασμό και εσωτερική κατανάλωση.

Μεροκαματιάρης του «λόγου και της γραφίδας», έλεγε με την μεγάλη ειλικρίνεια που τον διέκρινε ο λογιώτατος προσφάτως αναχωρήσας για τους Ουρανούς, οσιότατος Μοναχός πατήρ Μωυσής.

Ο ίδιος «έπασχε τα Θεια» και έτσι δικαιούτο συνεχώς να ομιλεί γι΄ αυτά … Ας έχουμε τις πρεσβείες του …

Αδελφοί μου … προσφωνούμαστε μεταξύ μας αδελφοί – αλλά τις περισσότερες ίσως φορές μόνο αδελφοί δεν είμαστε!!

Δεν νοιώθουμε το πνεύμα της αδελφοσύνης να κυλά στις φλέβες μας … Ταμπουρωμένοι στην εγωπάθεια μας και επαναπαυόμενοι στην αυταρέσκεια μας, όχι ως αδελφό δεν βλέπουμε τον άλλο, αλλά κάποτε και ως εχθρό!..

Οι ανασφάλειες των αισθημάτων μας … είναι τέτοιες που αντιπαρερχόμαστε τον άλλον ως ξένο, ως αλλόκοτο, ως αντίθετο.

Τον κατηγοριοποιούμε, τον βγάζουμε στο περιθώριο ως ενοχλητικά γραφικό, ως μη δικό μας, που δεν πρεσβεύει και δεν «αποδίδει» στις δικές μας επιθυμίες και επιδιώξεις.

Αδελφός. Τι πάει να πει αδελφός; Ποιος ο άλλος; Μα είναι ξένος. Δεν ανήκει σε μας. Ας βρει άλλου τρόπο υπάρξεως.

Δεν ευθυνόμαστε εμείς για την κατάσταση του. Άστον να κοιμάται στο «παγκάκι» της Μοναξιάς του.

Κι΄ όταν φύγει από αυτόν το κόσμο τότε θα έχουμε υλικό να πουλήσουμε την ηθική της σιγουριάς μας και της ασφάλειας μας.

Αυτής που θα εξασφαλίζει το «αιώνιο» μέλλον μας στην κορυφή της επικαιρότητας του μεγάλου πατρός και Θεολόγου!!...

Διακόπτω την «ταχύτητα» των σκέψεων μου εδώ, για να αποφύγω όσο γίνεται τον τίτλο του γραφικού.

Κι΄ αφού ευχαριστήσω όλους όσοι κάνουν τον κόπο να διαβάζουν αυτά που γράφω, θα ήθελα να παρακαλέσω όπως η προσευχή μας ας γίνει θερμότερη προς Κύριον και μαζί με την συνεχώς ελεγχόμενη ειλικρίνεια μας, ας επαναγαπήσουμε ΟΛΟΙ, ΟΛΟΥΣ και τους «εχθρούς» ημών ας τους δούμε κάποτε με μάτι αληθινά αδελφικό.

Ενας μεγάλος ιεροκήρυκας της εκκλησίας έλεγε: «Ο κριτής και το κριτήριον κατά την Δευτέρα Του Χριστού Παρουσία, θα είναι η αγάπη…» Δανειζόμενος τα λόγια του, εκζητώ την συγκατάβαση του, γι΄ αυτό και ταπεινά «συμπληρώνω»…

Ας μη μιλάμε μόνο σε επίπεδο αγίων … ας μιλάμε στο επίπεδο των αμαρτωλών για να αγγίξουμε κάποτε την αληθινή αγιότητα, γιατί η Χάρις υπερεπερίσευσε πολλές φορές εκεί που ήταν φωλιασμένη κάποτε η αμαρτία…..

Στο «πάγωμα» της αγάπης ας ανοίξουμε τις πύλες της καρδιάς μας διάπλατα και κρίνοντες εν αγάπη… εν αγάπη θα κριθούμε κι΄ εμείς « εν εκείνη τη ημέρα!!...»