«Εν πορεία… ετοιμασίας του Ευαγγελίου της Ειρήνης»

Δημιουργηθηκε στις Πέμπτη, 09 Οκτωβρίου 2014

Γράφτηκε από τον/την Romfea.gr - 12.09

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη Καβάσων κ. Εμμανουήλ

«Το εσπέρας αυλισθήσεται κλαυθμός και εις το πρωί αγαλλίασις» (Ψαλμός ΚΘ΄).

Ο ψαλμικός αυτός λόγος είναι ψαλμός ωδής του εγκαινισμού του οίκου Δαυΐδ, έρχεται να εφαρμοσθεί πλήρως στο ιστορικό γεγονός, της πρωίας της 9ης Οκτωβρίου του 2004 για το Παλαίφατο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής. «Είη το όνομα Κυρίου Ευλογημένον!».

Όταν αποφασίσει να γράψει κανείς για μια μεγάλη θεσμικά εκκλησιαστική προσωπικότητα πρέπει απαραίτητα να προσέξει να μην υποπέσει στο «αμάρτημα» μιας εν είδη θυμιάματος αργολογίας ή ενός κολακευτικού λόγου…

Μ’ αυτό το πνεύμα ξεκίνησα να καταγράψω ή μάλλον να χαράξω λίγες σκέψεις καρδιάς για την δεκαετή επέτειο του Πατριάρχου Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής Κυρίου μου κυρίου Θεοδώρου του Β΄.

Μετά το μαρτυρικό τέλος του Πατριάρχου Πέτρου του Ζ΄ και των συνοδών του αγίων Αρχιερέων κληρικών και λαϊκών κλαυθμός και οδύνη εσκίασε τις αυλές του δευτερόθρονου Αλεξανδρινού Θρόνου.

Θλίψις και στεναχωρία επί τη «απωλεία» τόσων αθώων ψυχών και όλως ιδιαιτέρως του προκαθημένου της Αλεξανδρινής Εκκλησίας.

Ένα μήνα και λίγες μέρες μετά το τραγικό συμβάν έρχεται και πάλι η χαρά για να δώσει τη σκυτάλη της στη συνέχεια της ζωής της εν Αλεξανδρεία Εκκλησίας.

Συσκεφθέντες εν Αγίω Πνεύματι, οι εκλέκτορες Ιεροσυνοδικοί αρχιερείς του Θρόνου εξέλεξαν παμψηφεί τον πρώτον εις τον Πατριαρχικόν Θρόνον - τον από Ζιμπάμπουε ΘΕΟΔΩΡΟΝ τον Β΄.

Άνδρα «πλήρη πνεύματος αγίου», ικανόν και δίκαιον οιακοστρόφον.

Τα ιεροποστολικά του βήματα και η καθόλου πορεία και μαρτυρία του από Ζιμπάμπουε Θεοδώρου ήταν τα εγγυητικά στοιχεία που οδήγησαν τους εκλέκτορες αρχιερείς να δώσουν ομόφωνα την ψήφο εμπιστοσύνης, υπακοής και αφοσιώσεως στο πρόσωπο του νυν Προκαθημένου.

Υπηρέτησε το πρώτον στην Οδησσό της Ρωσίας. Κατήλθε έπειτα εις Καμερούν και μετετέθη τρία χρόνια αργότερα στην πάλαι ποτέ επονομαζομένη Ροδεσία νυν Ιερά Μητρόπολις Ζιμπάμπουε.

Όπου κι αν πέρασε «εσκόρπισε έδωκε τοις πένησι» αγκάλιασε τους περιφρονημένους της Γης, έδωσε χαρά και ελπίδα.

Πέρασαν ήδη δέκα χρόνια!... Δέκα χρόνια γεμάτα από προσφορά αγάπης στο σώμα της Αφρικανίτιδος γης. Τη γη αυτή λίγοι μπόρεσαν να αγαπήσουν αληθινά.

Ο Πατριάρχης Θεόδωρος είναι ένας απ’ αυτούς που αγάπησε και αγαπά γνήσια, ανυπόκριτα και αληθινά τους «έγχρωμους» αδελφούς του Χριστού και τα απομεμακρυσμένα στις ατέλειωτες ερήμους παιδιά του Θεού.

Συνεχίζοντας τα ιεροποστολικά βήματα του μαρτυρικού προκατόχου του Πέτρου του Ζ΄ αλλά και των προγενεστέρων αγίων Πατριαρχών Νικολάου του ΣΤ΄ και Παρθενίου του Γ΄, ο Υμέτερος Πατριάρχης προωθεί με σταθερότητα, συνέπεια και σύνεση το έργο του ευαγγελισμού των ψυχών «έως εσχάτου της Γης».

Είναι ο Πατριάρχης που ξεκινά με χαρά ευαγγελική την πορεία της κάθε ημέρας.

Πολύ λίγα και πολύ πενιχρά είναι αυτά που εν αγάπη γράφω αυτή τη στιγμή για τον «πάλιν και πολλάκις» ευεργετήσαντά με Πάπα και Πατριάρχη Θεόδωρον τον Β΄.

Θα ήθελα να κλείσω αυτή τη συνοπτική αναφορά μου με μία καρδιακή δέηση και ευχή προς Κύριον «Κύριε τον Πατέρα ημών φύλαττε εις ΕΤΗ ΠΟΛΛΑ.

Απόστολε άγιε και Ευαγγελιστά Μάρκε πρέσβευε το ελεήμονι Θεώ υπέρ Αυτού που θυσιαστικώς διακονεί την αγάπη της συνεχούς προσφοράς και την προσφορά της συνεχούς αγάπης της εν σκότει και σκιά φτώχειας - ασθενειών ανιάτων καθημένοις…».

Αυτός έπρεπε ημίν Αρχιερεύς «όσιος, άκακος» μακράν των ανούσιων κραυγών και δεόμενος πάντοτε υπέρ του εν Αφρική ποιμνίου του μέσα στο κελί της Πατριαρχικής του ευθύνης εν σιγή προς Κύριον.

Μακαριώτατε Πάτερ και Δέσποτα από εμέ τον ελάχιστο και έσχατο των επισκόπων σας δεχθείτε παρακαλώ την ειλικρινή μου μετάνοια και τα λόγια μου τούτα βγαλμένα από καρδιάς για Σας τον Ποιμένα και Επίσκοπο των καρδιών πάντων των αγαπώντων την «επιφάνειαν» Αυτού.

Ήδη συμπληρώσατε μία ένδοξη και με πολλά πνευματικά επιτεύγματα πρώτη δεκαετία. Ανακαινίζοντας απ’ άκρου εις άκρον το Πατριαρχικό Κέντρο και μάλιστα την Θεοβάδιστο Ιερά Μονή του Αγίου Γεωργίου στο Κάιρο.

Συνεχίσατε ανεβαίνοντας εις πολλά σκαλοπάτια πολλών δεκαετιών εις έπαινον «της Εκκλησίας όλης» εν πορεία αγάπης και εν τη ακακία της καρδίας Υμών!