Καστορίας Σεραφείμ : "Η δόξα κερδίζεται με θυσίες και στερήσεις"

Δημιουργηθηκε στις Δευτέρα, 27 Οκτωβρίου 2014

Γράφτηκε από τον/την Ι.Μ. Καστορίας - 14.30

Του Σεβ. Μητροπολίτη Καστορίας κ. Σεραφείμ

Μιλώντας, αδελφοί μου αγαπητοί, ο θεοφόρος Ιωάννης ο Δαμασκηνός για το πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου και τονίζοντας την συμμετοχή της στο μυστήριο της σωτηρίας του ανθρώπου, λέγει τα εξής χαρακτηριστικά:

«Εμνήσθην της Θεοτόκου και εσώθη η ψυχή μου», δηλαδή και μόνο που σκέφτομαι την Θεοτόκο, σώζεται η ψυχή μου. Και αυτό γιατί, όπως θα γράψει ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, ο Χριστός «από κανένα κτίσμα δεν είναι υποχρεωμένος, παρά μόνο από την Παναγία, από την οποία δανείσθηκε κάτι που ποτέ δεν επέστρεψε πίσω, δηλαδή την ανθρώπινη σάρκα Του».

Λέγεται Θεοτόκος, διότι όχι μόνο γέννησε τον Θεό Λόγο, αλλά και επειδή θεώνεται το ανθρώπινο πρόσωπο, κατά την έκφραση του Αγίου Μακαρίου του Αιγυπτίου. Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς την ονομάζει «Κυρία», γιατί δεσπόζει όλων των όντων, αλλά και γιατί έγινε η αιτία της πνευματικής μας ελευθερίας.

Έτσι την είδε ο Όσιος Ανδρέας ο διά Χριστόν σαλός στην Αγρυπνία των Βλαχερνών. «Οράς την Κυρία και Δέσποινα του κόσμου;» λέγει στον μαθητή του Επιφάνιο.

Καί τότε, όπως μας παραδίδει ο ιερός συναξαριστής, εκείνη, δηλαδή η Παναγία, έκλινε τα γόνατα και επί πολλή ώρα προσευχόταν, ενώ δάκρυα έρραναν το θεοειδές και άχραντο πρόσωπό της.

Και σαν τελείωσε την προσευχή της, έβγαλε από την πανάχραντη κεφαλή της το μέγα και φοβερό και απαστράπτον μαφόριο και το άπλωσε ως σκέπη υπεράνω του λαού!

Αυτή την γιορτή γιορτάζει σήμερα η Εκκλησία μας και μνημονεύει «την κατ’ εξαίρετον τρόπον σκέπην την Παναγίας προς το ευσεβές ημών έθνος».

Και πρώτον. Στις δύσκολες στιγμές της πατρίδος μας, στις κρίσιμες και μεγάλες ώρες, η σωτηρία του Έθνους μας, αλλά και η δόξα του, οφείλεται σε θεομητορική παρέμβαση. Οι Άβαροι και οι Άραβες, οι Σκύθες και οι Αγαρηνοί και οι πάσης φύσεως εχθροί της βασιλίδος των πόλεων έστρεφαν τα νώτα τους, καθώς έβλεπαν την Υπέρμαχο Στρατηγό και την Φοβερά Προστασία των Χριστιανών να στέκεται ως «των πολεμουμένων η σκέπη». Πόσο χαρακτηριστικά είναι τα λόγια του ιερού υμνογράφου του Ακαθίστου Ύμνου: «Χαίρε, δι’ ης εγείρονται τρόπαια· χαίρε, δι’ ης εχθροί καταπίπτουσιν»!

Δεύτερον. Όταν η χριστιανική αυτοκρατορία μας βρισκόταν στις δόξες της και τιμούσε και υμνούσε στην βασιλίδα των πόλεων την σκέπη της την Οδηγήτρια, αλλά και όταν ταπεινωμένη έσκυβε κάτω από το βάρος του τουρκικού ζυγού, το φρόνημα του ορθόδοξου λαού της παρέμεινε πάντοτε όρθιο και στραμμένο προς την Παναγία. «Παναγία μου βοήθησε τους Έλληνες να εμψυχωθούν», έλεγε ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης γονατιστός μπροστά στην εικόνα της σε ένα μικρό εκκλησάκι στο Χρυσοβίτσι, ενώ τα δάκρυα αυλάκωναν το πρόσωπό του.

Τρίτον. Αυτήν την Φοβερά Προστασία ένοιωσε η πατρίδα μας κατά την άδικη επίθεση του 1940. Η Θεοτόκος στέκεται και πάλι φρουρός ακοίμητος σε ολόκληρο τον αγωνιζόμενο λαό μας. Ενθαρρύνει τους πολεμιστές, φωτίζει, καθοδηγεί και σκέπει τους στρατιώτες μας με το μαφόριο της αγάπης της και, ταυτόχρονα, αγκαλιάζει τους αγωνιστές της τιμής και τους δικαίους. Είναι συγκλονιστικές οι μαρτυρίες από επώνυμους και ανώνυμους μαχητές του μετώπου. Γράφει ο στρατιώτης Τάσος Ρηγόπουλος σ΄ ένα γράμμα του από το μέτωπο: «Λίγες στιγμές πριν ορμήσουμε (για τα οχυρά της γραμμής Ιβάν-Μόραβας), είδαμε σε απόσταση περίπου 13 μέτρων μία ψηλή μαυροφόρα να στέκει ακίνητη. Ο σκοπός φώναξε: Τις ει; Μιλιά δεν ακούστηκε… Τότε, σαν να μας διαπέρασε όλους ηλεκτρικό ρεύμα, ψιθυρήσαμε: Η Παναγία! Εκείνη όρμησε μπροστά σαν να είχε φτερά αετού. Κι εμείς από πίσω της. Συνεχώς αισθανόμασταν να μας μεταγγίζει δύναμη».

Με αυτήν την παράδοση έζησαν οι γονείς μας! Γι’ αυτό και μεγαλούργησαν και έκαναν την πατρίδα μας δοξασμένη στα πέρατα του κόσμου.

Ζούσαν καθημερινά με το όνομα της Παναγίας στα χείλη τους.

Τιμούσαν την Παναγία.

Ζητούσαν την βοήθεια της Παναγίας σε κάθε στιγμή της ζωής τους.

Η Παναγία είναι για όλους, για κάθε άνθρωπο:
για εκείνον που βρίσκεται στη δυσκολία και για εκείνον που έχει χαρά,
για εκείνον που βρίσκεται στον πλούτο, αλλά και για εκείνον που βιώνει την ανέχεια,
για τον δίκαιο και τον αμαρτωλό.

Πόσο σοφά είναι, αλήθεια, τα λόγια του εκκολαπτομένου Αγίου της Εκκλησίας μας, του Γέροντος Παισίου, ο οποίος συμβούλευε τους επισκέπτες του να τιμούν και να ευλαβούνται την Παναγία: «Πιαστείτε από το χέρι της Παναγίας και τότε αυτή με ασφάλεια θα σας μεταφέρει στον θρόνο του Υιού και Θεού της».

Αν στην ζωή μας μάθουμε να ζητάμε το έλεος του Θεού και να επαναλαμβάνουμε μαζί με τον Προφήτη Δαυίδ : «το έλεός σου, Κύριε, καταδιώξη με πάσας τας ημέρας της ζωής μου»,
αν είμαστε συνειδητά μέλη της Εκκλησίας, δηλαδή του σώματος του Χριστού, και μετέχουμε του ποτηρίου της Ζωής,
αν, ακόμα, ακουμπούμε στην ζεστή αγκαλιά της Παναγίας,
τότε πραγματικά θα δούμε καλύτερες ημέρες στην επίγεια πορεία μας, αλλά και το φως του προσώπου του Χριστού.

Αδελφοί μου, βρισκόμαστε στον καιρό της θλίψεως και της δοκιμασίας. Η κρίση που μαστίζει την πατρίδα μας, αλλά και αλλεπάλληλες λύπες και συμφορές καλύπτουν σαν πελώρια κύματα τον πονεμένο λαό μας. Αυτήν την εσχάτη ώρα, αν ομονοήσουμε και αν ζητήσουμε με πραγματική μετάνοια την βοήθεια του Θεού και την προστασία της Παναγίας, τότε πραγματικά θα είμαστε οι νικητές.

Γιατί έχουμε μάθει από την ιστορία μας πως η δόξα δεν πωλείται, αλλά κερδίζεται με στερήσεις. Και ακόμη, πως το γένος μας δεν ανέβηκε σ’ αυτήν την κλίμακα του δοξασμού με χλιδή και απολαύσεις, αλλά με θυσίες και ποταμούς αιμάτων.

Αυτός είναι ο κλήρος μας, αλλά συγχρόνως και ο στέφανός μας. Δεν καταθέτουμε, ούτε πρόκειται ποτέ να καταθέσουμε την ελευθερία μας σε όλους εκείνους που προσπαθούν και σήμερα, όπως και παλαιά, να μας εξουσιάσουν με έναν τρόπο δικτατορικό.

Ατενίζοντας το πρόσωπο της Παναγίας και με την βοήθεια και τις πρεσβείες της, θα ανακτήσουμε και πάλι την αξιοπρέπειά μας, αφού ο Έλληνας, ο Ορθόδοξος Έλληνας, με την παράδοση, τον πολιτισμό, τον τρόπο ζωής και αυτήν την ένδοξη ιστορία, δεν έγινε, ούτε ποτέ θα γίνει, σκλάβος κανενός.