Σίτος Θεοφόρος

Δημιουργηθηκε στις Τρίτη, 27 Ιανουαρίου 2015

Γράφτηκε από τον/την Romfea.gr - 20.45

Του Αρχιμ. Γρηγορίου Κωνσταντίνου Δρ. Θ. | Romfea.gr

Ο Ιανουάριος χαρακτηρίζεται ως ο μήνας των αγίων Ιεραρχών.

Έτσι λοιπόν η Εκκλησία μας την 29ην Ιανουαρίου εορτάζει την ανακομιδή των Ιερών Λειψάνων του Αγίου Ιγνατίου Επισκόπου Αντιοχείας του επικληθέντος Θεοφόρου.

Ένας από τους πρώτους Πατέρες της Εκκλησίας μας που προσδιορίζεται στον τίτλο Αποστολικός Πατήρ, με αρκετές επιστολές, με ειδική αναφορά στην αγάπη για τον Χριστό, στην μίμηση του πάθους.

Λέγει ο ίδιος για το μαρτύριο του: «σίτος εἰμί θεοῦ και δι’ ὀδόντων θηρίων ἀλήσθησομαι, ἵνα καθαρός ἄρτος εὐρεθῶ τοῦ Χριστοῦ»1.

Ο Άγιος Ιγνάτιος πιστεύει πως ο Επίσκοπος ως ποιμένας της Εκκλησίας του Χριστού, έχει χρέος να είναι το πρότυπο της χριστιανικής ζωής και ο ηγέτης της Εκκλησίας στις δύσκολες στιγμές.

Παρουσιάζοντας τον εαυτό του ως «σίτο», μιμείται τον Χριστό, όχι μόνο στην αρετή, αλλά και στο να γίνει μιμητής του πάθους και του θανάτου του Χριστού.

Η προθυμία του Αγίου Ιγνάτιου το να θέλει να πεθάνει για τον Χριστό, δεν είναι μια πράξη αυτοκτονίας, αλλά προϋπόθεση μαθητείας.

Ως αιχμάλωτος λοιπόν οδεύει στο μαρτύριο και συνάμα παρακαλεί τους χριστιανούς και τους Επισκόπους να μην το ματαιώσουν.

Στην γεωγραφική κατανομή των τοπικών Εκκλησιών με επικεφαλής τον τοπικό Επίσκοπο, ο Άγιος συναντήθηκε με τους χριστιανούς και τους Επισκόπους.

Αυτό μας δείχνει ότι οι εκκλησίες ήταν σε πλήρη συνεργασία, ως ένα Σώμα, υπήρχε αλληλεγγύη και αλληλοβοήθεια.

Το βλέπουμε και στην Συρία, την Επισκοπή της Αντιοχείας, όπου ο Άγιος δεν θεωρεί τον εαυτό του άξιο να είναι ποιμένας, «μνημονεύετε ἐν ταῖς προσευχαῖς ὑμῶν τῆς ἐν Συρίᾳ ἐκκλησίας, ὅθεν καὶ οὐκ ἄξιός εἰμι λέγεσθαι, ὢν ἔσχατος ἐκείνων»2.

«Μια ψυχή που βράζει από θείω έρωτα», θα μνημονεύσει στο Εγκώμιό του ο Ιερός Χρυσόστομος για την εορτή του Αγίου Ιγνατίου, ένας πόθος ενώσεως με τον Χριστό που καίει κάθε τι το γήινο. Θα μας υπενθυμίσει ακόμη ο Χρυσορρήμων την χάρη και την ευλογία του Αγίου Ιγνατίου γράφοντας: «Ἡ Ρώμη δέχθηκε τὸ αἷμα του καὶ ἡ Ἀντιόχεια τὰ λείψανά του. Γύρισε τὸ ποσὸ μέ τόκο στόν κάτοχό του. Τὸν ἀποστείλατε ἐπίσκοπο καὶ τὸν δεχθήκατε ὡς μάρτυρα. Τὸν προπέμψατε μὲ εὐχὲς καὶ τὸν δεχθήκατε μὲ στεφάνια. Ἃς ἐρχόμαστε καθημερινὰ ἐδῶ στὰ λείψανά του κι ὄχι μόνο στὴ γιορτή του. Ὅταν ἔχουμε λῦπες γιὰ νὰ ἀπελευθερωθοῦμε ἀπ’ αὐτὲς κι ὅταν ἔχουμε χαρὲς γιὰ νὰ τὶς διατηρήσουμε. Ὄχι μόνο τὸ λείψανο του ἔχει χάρη ἀλλὰ καὶ ἡ λάρνακά του…»3.