Μια πολύτεκνη «αγκαλιάζει» όσους υποφέρουν

Δημιουργηθηκε στις Δευτέρα, 16 Μαρτίου 2015

Γράφτηκε από τον/την Romfea.gr - 19.31

Του Βασίλη Σπυρόπουλου
Από την εφημερίδα Ορθόδοξη Αλήθεια | Φύλλο Φεβρουαρίου

---

Για την κυρία Αλεξάνδρα Γεωργακοπούλου όλα ξεκίνησαν από μια διαφήμιση της Εθελοντικής Διακονίας Ασθενών, στο ραδιόφωνο της Πειραϊκής Εκκλησίας.

Η ίδια ήταν επιφορτισμένη με την πολυμελή οικογένειά της, αφού είναι μητέρα τεσσάρων παιδιών.

Τη διαφήμιση όμως της Εθελοντικής Διακονίας Ασθενών την άκουγε συνέχεια για μερικούς μήνες, ώσπου τελικά ωρίμασε μέσα της η σκέψη.

«Στο τελευταίο παιδί έμεινα 33 μέρες στο νοσοκομείο, γιατί η εγκυμοσύνη ήταν υψηλού κινδύνου. Οταν έχεις ζήσει το νοσοκομείο από μέσα και ξέρεις ότι ένα μικρό παιδί είναι εκεί μόνο του, αυτό ίσως σε ευαισθητοποιεί πιο πολύ» μας λέει, εξηγώντας την απόφασή της να γίνει εθελόντρια της Εθελοντικής Διακονίας Ασθενών.

Η σωστή προετοιμασία όσων ενδιαφέρονται να βοηθήσουν στο έργο της Εθελοντικής Διακονίας Ασθενών της Αρχιεπισκοπής Αθηνών είναι απολύτως απαραίτητη.

Οι κοινωνικοί λειτουργοί παίρνουν συνεντεύξεις από τους ενδιαφερομένους («για να δουν και αυτοί με τι ανθρώπους έχουν να κάνουν», σημειώνει η κ. Γεωργακοπούλου), ενώ ακολουθεί θεωρητική εκπαίδευση σχετικά με τους κανόνες που πρέπει να τηρούνται στο νοσοκομείο, αλλά και με τα διαφορετικά περιστατικά ασθενών, που καλούνται οι εθελοντές να αντιμετωπίσουν.

Υστερα, ο νέος εθελοντής πηγαίνει μαζί με έναν παλαιότερο στο νοσοκομείο. Εκεί έρχεται πρόσωπο με πρόσωπο με το πρώτο δύσκολο τεστ συναισθημάτων.

«Στην αρχή όλοι οι εθελοντές φοβόμαστε ότι μπορεί να μην το αντέξουμε και ότι μπορεί να στενοχωριόμαστε όταν θα γυρίσουμε σπίτι μας» μας εξομολογείται η κυρία Γεωργακοπούλου, η οποία ένιωσε και αυτή φοβισμένη την πρώτη φορά (πηγαίνει συνήθως στα Νοσοκομεία Παίδων «Αγία Σοφία» και «Αγλαΐα Κυριακού»).

Το συναίσθημα είναι το ίδιο, όπως λέει, «ακόμη και τώρα που είμαι πιο παλιά. Η σχέση με το παιδί χτίζεται από την αρχή, όμως (τα παιδιά) έχουν πολύ καλή διάθεση και, επειδή έχουν πολλή ανάγκη την αγκαλιά και το χάδι, η αμηχανία δεν κρατά περισσότερο από πέντε λεπτά. Φανταστείτε ότι είναι πολλά παιδιά με εισαγγελική εντολή, που έχουν βιώσει πολύ άσχημα πράγματα, κάτι που βγαίνει στη συμπεριφορά τους, αλλά, δόξα τω Θεώ, κυλάει η βάρδια (τρεις ώρες) και φεύγεις χαρούμενος μετά, αυτό συμβαίνει σε όλους τους εθελοντές και αυτό σου δίνει δύναμη και ξαναπηγαίνεις».

Τα παιδιά

«Είχαμε ένα παιδάκι που ήταν κωφό, τυφλό και παράλυτο και έλεγες “θα πάω και τι θα κάνω;”.

Σε αυτές τις περιπτώσεις περνούν τρεις ώρες με μια αγκαλιά και είναι ό,τι καλύτερο και για το παιδί και για σένα. Είναι φοβερό το πόσο μεγάλη ανάγκη έχουν τα παιδιά από την αγκαλιά.

Ακόμη και τα υγιή παιδιά πολλές φορές δεν θέλουν να βγουν έξω να παίξουν, θέλουν να σε νιώθουν εκεί, ότι τα αγκαλιάζεις, τους μιλάς, τους δίνεις προσοχή» αναφέρει η κυρία Γεωργακοπούλου, η οποία μοιράζεται μαζί μας το πόσο γεμάτη νιώθει εσωτερικά. «Φεύγεις (από το νοσοκομείο) και είσαι ευχαριστημένος, γιατί ξέρεις ότι, ενώ αυτό που έδωσες ήταν πάρα πολύ λίγο, γι’ αυτό το παιδί ήταν πάρα πολύ σημαντικό. Μου έχει τύχει να φροντίζω ένα πάρα πολύ άρρωστο παιδάκι, που έπειτα από δύο μέρες πέθανε.

Στενοχωριέσαι μεν, αλλά φανταστείτε τώρα ένα παιδί να είναι άρρωστο και να μην έχει έναν άνθρωπο δίπλα του. Οταν ξέρεις ότι μέσα στον πόνο αυτού του παιδιού, μέσα στη μοναξιά και το φόβο του, ήσουν δίπλα του και του χάιδευες το χεράκι, δεν σου μένει η λύπη ότι το παιδί είναι άρρωστο ή ότι πέθανε. Σου μένει η χαρά ότι σε αυτό το παιδάκι που ήταν μόνο του και δυσκολευόταν ήσουν τρεις ώρες δίπλα του».

«Για τρεις ώρες νιώθω σαν να  σταματά ο χρόνος»

Η κυρία Γεωργακοπούλου έχει την αμέριστη συμπαράσταση της οικογένειάς της, ως εθελόντρια στην Εθελοντική Διακονία Ασθενών. Δανείζεται από τα δικά της παιδιά παιχνίδια και ό,τι άλλο χρειάζεται για να απασχολεί τα παιδιά στο νοσοκομείο.

Για την ίδια η προσφορά βοήθειας προς τον συνάνθρωπο είναι θέμα διάθεσης. «Νομίζω ότι έχουμε βολευτεί όλοι σε έναν καναπέ και δεν θέλουμε να κοιτάξουμε τριγύρω τι γίνεται. Οχι μόνο στο νοσοκομείο να πας, γενικά σε κάθε γειτονιά, υπάρχει κόσμος που περνάει δύσκολα, που δεν έχει τα αναγκαία και εσένα μπορεί να σου περισσεύει κάτι.

Το να έχεις τη διάθεση να ξεβολευτείς και να προσφέρεις κάτι στον άλλο νομίζω ότι πρώτα από όλα γυρνάει πάλι πίσω σε εσένα, είναι μεγάλη ευλογία και στην οικογένεια.

Ολοι έχουμε δυσκολίες, όλοι τρέχουμε από δω κι από κει. Για να πάω στο νοσοκομείο, φεύγω πανικόβλητη, έχω χίλια πράγματα να κάνω, όμως τις τρεις ώρες που είμαι εκεί λες και σταματάει ο χρόνος, λες και δεν υπάρχει τίποτ’ άλλο».

Στα νοσοκομεία

Η Εθελοντική Διακονία Ασθενών της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών δραστηριοποιείται από το 2003 στα νοσοκομεία του νομού Αττικής, προσφέροντας στοιχειώδη φροντίδα σε μοναχικούς ή εγκαταλειμμένους ασθενείς (ενήλικες και παιδιά), κατά τη διάρκεια της νοσηλείας τους.

Η βοήθεια που προσφέρεται στους ανθρώπους που έχουν ανάγκη γίνεται με μεγάλη υπευθυνότητα και διάκριση.