Προς το εκούσιον Πάθος

Δημιουργηθηκε στις Τρίτη, 24 Μαρτίου 2015

Γράφτηκε από τον/την Romfea.gr - 13.00

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καισαριανής, Βύρωνος και Υμηττού κ. Δανιήλ

Καθώς ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός πορεύεται πρός τό ἑκούσιο πάθος ἡ Ἐκκλησία καλεῖ τούς πιστούς καί τούς προτρέπει νά συμπορευθοῦν μέ τόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό ἀκολουθώντας Τον ὄχι στό μαρτύριο καί στήν θυσία τῆς ζωῆς, ἀλλά στήν ἑκούσια θυσία καί νέκρωση τῶν παθῶν καί τῶν ἐπιθυμιῶν τῆς ἁμαρτίας. Αὐτό εἶναι τό προσωπικό ἑκούσιο πάθος πού μᾶς ταυτίζει καί μᾶς ἑνώνει μέ τόν Σωτῆρα μας. 

Πιστεύοντας ὁ κάθε ἄνθρωπος στόν ἀληθινό Θεό καί ἀποδεχόμενος τήν διδασκαλία, τό ἀπολυτρωτικό ἔργο τῆς θυσίας τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ κατά τήν προτροπή Του «πιστεύετε εἰς τόν Θεό καί εἰς ἐμέ πιστεύετε» (Ἰωάννου ιδ΄ 1) καί βαπτιζόμενος στό ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος συντάσσεται μέ τόν Κύριο ἑνώνεται δηλαδή μαζί Του.

Αὐτή ἡ σύνταξη, ἡ ἕνωση, ἡ ταύτιση πραγματοποιεῖται μέ τήν ἐν Χριστῷ ζωή, ἡ ὁποία κατά τόν ἅγιο Νικόλαο Καβάσιλα ἐξελίσσεται σέ διάφορα στάδια μέ τήν συμμετοχή στά ἅγια Μυστήρια, ὅπως καί ἡ βιολογική ζωή μας ἔχει διάφορα στάδια καί ἡλικίες.

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος πού ἐπιθυμοῦσε νά ἑνωθεῖ μέ τόν Ἰησοῦ Χριστό (Πρός Φιλιππησίους γ΄ 9), ἀναλύει αὐτή τήν ἑκούσια πορεία τοῦ πιστοῦ γιά νά ἑνωθεῖ καί νά ταυτισθεῖ μέ τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό ὡς ἑξῆς. 

1. Συσταύρωση μετά τοῦ Χριστοῦ

Ἡ πρώτη ἐνέργεια εἶναι ἡ συσταύρωση τοῦ πιστοῦ μέ τόν Χριστό. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος μέ καύχηση διακηρύττει ὅτι «Χριστῷ συνεσταύρωμαι» (Πρός Γαλάτες β΄ 20).

Ἡ συσταύρωση νοεῖται κατά τρεῖς τρόπους:

α΄. Ὡς συσταύρωση μέ τόν Χριστό θεωρεῖται ἡ ζωή πού εἶναι βασισμένη στήν πίστη τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος πέθανε ἑκούσια γιά χάρη τοῦ καθενός πιστοῦ ἀνθρώπου γιά νά τόν ἐλευθερώσει ἀπό τά πάθη τῆς ἁμαρτίας.

Ἡ συνεπής ἀκολουθία τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ θεωρεῖται θάνατος τοῦ ἀνυποτάκτου στό θέλημα τοῦ Θεοῦ θελήματος τοῦ ἀνθρώπου.

Μέ τήν μίμηση τῆς ζωῆς τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ὁ ἄνθρωπος ταυτίζεται μέ τόν Ἰησοῦ Χριστό καί νεκρώνει κάθε ἐμπαθῆ ἐπιθυμία.

Γι’ αὐτό ὁ ἀπόστολος Παῦλος ὁμολογεῖ ὅτι: 

«Ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός· ὃ δὲ νῦν ζῶ ἐν σαρκί, ἐν πίστει ζῶ τῇ τοῦ υἱοῦ τοῦ Θεοῦ τοῦ ἀγαπήσαντός με καὶ παραδόντος ἑαυτὸν ὑπὲρ ἐμοῦ» (Γαλάτας β΄ 20)

Δηλαδή: « Καί δέ ζῶ πιά ἐγώ, ἀλλά ζεῖ στό πρόσωπό μου ὁ Χριστός. Κι ἡ τωρινή σωματική μου ζωή εἶναι ζωή βασισμένη στήν πίστη μου στόν Υἱό τοῦ Θεοῦ, ποῦ μέ ἀγάπησε καί πέθανε ἑκούσια γιά χάρη μου»

β΄. Οἱ θυσίες καί οἱ κόποι ὅσων ἐπιτελοῦν διακονία στήν Ἐκκλησία γιά νά ἐντάξουν στήν Ἐκκλησία ψυχές, νά αὐξήσουν καί νά οἰκοδομήσουν τήν Ἐκκλησία ἀποτελοῦν κι αὐτές μία ἐπίσης μορφή συσταυρώσεως καί ταυτίσεως μέ τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό. 

Ὅπως ὁ Ἰησοῦς Χριστός θυσιάσθηκε γιά ὅλους ἔτσι καί οἱ ἐργάτες τοῦ θείου ἀμπελῶνα κοπιάζουν, μοχθοῦν, ἀγωνιοῦν θυσιάζονται ἑκούσια καλλιεργώντας τό γεώργιο τοῦ Θεοῦ κατά τόν ἀπόστολο Παῦλο πού λέγει, ἀπεθυνόμενος σοτύ Κορινθίους καί σέ ὅλα τά πνευματικά τέκνα του: 

«Ἀεὶ γὰρ ἡμεῖς οἱ ζῶντες εἰς θάνατον παραδιδόμεθα διὰ ᾿Ιησοῦν, ἵνα καὶ ἡ ζωὴ τοῦ ᾿Ιησοῦ φανερωθῇ ἐν τῇ θνητῇ σαρκὶ ἡμῶν. ὥστε ὁ μὲν θάνατος ἐν ἡμῖν ἐνεργεῖται, ἡ δὲ ζωὴ ἐν ὑμῖν» (Πρός Κορινθίους Β΄ δ΄ 11-12)

Δηλαδή: «Δηλαδή εἴμαστε ζωντανοί, ἀλλά ἐκθέτουμε συνεχῶς τόν ἑαυτό μας στό θάνατο γιά χάρη τοῦ Ἰησοῦ, ὥστε νά φανερωθεῖ στό θνητό μας σῶμα ἡ ζωή τοῦ Ἰησοῦ. Ἔτσι, ἐμᾶς μᾶς ἀπειλεῖ συνεχῶς ὁ θάνατος, ἐνῶ ἐσεῖς κερδίζετε τή ζωή»

γ΄. Ἄλλη μορφή συσταυρώσεως εἶναι ἡ νέκρωση τῶν παθῶν καί τῶν ἁμαρτωλῶν ἐπιθυμιῶν.

Ὁ μαθητής τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ πού δέν εἶχε τά πάθη τῆς ἁμαρτίας ταυτίζεται μέ τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, ὅταν καθιστᾶ ἀνενεργά καί νεκρά τά πάθη τῆς ἁμαρτίας, ὅπως διδάσκει ὁ ἀπόστολος Παῦλος: 

«Οἱ δὲ τοῦ Χριστοῦ τὴν σάρκα ἐσταύρωσαν σὺν τοῖς παθήμασι καὶ ταῖς ἐπιθυμίαις» (Πρός Γαλάτες ε΄ 24).

Δηλαδή: «Ἄλλωστε ὅσοι εἶναι τοῦ Χριστοῦ ἔχουν σταυρώσει τόν ἁμαρτωλό ἑαυτό τούς μαζί μέ τά πάθη καί τίς ἐπιθυμίες του».

* * * * *

2. Συνταφή μετ’ Αὐτοῦ.

Ἡ δεύτερη ἐνέργεια τοῦ πιστοῦ στήν πνευματική πορεία του νά ἑνωθεῖ μέ τόν Χριστό εἶναι νά ἐνταφιασθεῖ μαζί Του 

Ἡ συσταύρωση μέ τόν Χριστό πού φέρει τήν νέκρωση τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου ἐνεργεῖται μυστηριακά, μέ τό Μυστήριο τοῦ ἁγίου Βαπτίσματος.

Κατά τήν διδασκαλία τῶν ἀποστόλων, ὅταν ὁ ἄνθρωπος βαπτίζεται στό νερό θάπτεται καί ἀνασταίνεται.

Θάπτεται ὁ ἄνθρωπος πού εἶναι ὑποταγμένος στήν ἁμαρτία καί στόν θάνατο καί ἀνίσταται ἕνας νέος ἄνθρωπος, πού ἐπειδή εἶναι ἑνωμένος μέ τόν Χριστό δέν ἀποθνήσκει, ἀλλά ζεῖ μαζί μέ τόν Χριστό αἰώνια.

«Νυνὶ δὲ ἐλευθερωθέντες ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας δουλωθέντες δὲ τῷ Θεῷ ἔχετε τὸν καρπὸν ὑμῶν εἰς ἁγιασμόν, τὸ δὲ τέλος ζωὴν αἰώνιον. 2τὰ γὰρ ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας θάνατος, τὸ δὲ χάρισμα τοῦ Θεοῦ ζωὴ αἰώνιος ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν» (Πρός Ρωμαίους στ΄ 22-24)

Δηλαδή: «Τώρα ὅμως εἶστε ἐλεύθεροι πιά ἀπό τήν ἁμαρτία κι ἀνήκετε στό Θεό. Καρπός τῆς καινούριας ζωῆς σας εἶναι ἡ ἁγιοσύνη, καί τό τέλος τῆς πορείας σας εἶναι ἡ αἰώνια ζωή. Γιατί ὁ μισθός πού δίνει ἡ ἁμαρτία εἶναι ὁ θάνατος, ἐνῶ τό δῶρο πού χαρίζει ὁ Θεός εἶναι ἡ αἰώνια ζωή, τήν ὁποία ἔφερε ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Κύριός μας»

Ἄν ὁ ἄνθρωπος δέν βαπτισθεῖ παραμένει ὑποταγμένος στήν κατάσταση τῆς φθορᾶς καί τοῦ θανάτου. Μέ τό βάπτισμα γεννιέται ὁ νέος ὁ κατά Χριστόν κτισθείς ἄνθρωπος πού θά δοξάσει τόν Θεό Πατέρα μέ τά ἀγαθά ἔργα του, μέ τήν συνεπῆ στίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ ζωή Του, ὅπως ὁ Κύριος μας Ἰησοῦς Χριστός. (Πρός Ἐφεσίους β΄ 10, δ΄ 24, Πρός Κολοσσαεῖς γ΄ 10) 

Αὐτά ταυτίζονται ἀπό τόν ἀποστολο Παῦλο πού γράφει:

«Συνετάφημεν οὖν αὐτῷ διὰ τοῦ βαπτίσματος εἰς τὸν θάνατον, ἵνα ὥσπερ ἠγέρθη Χριστὸς ἐκ νεκρῶν διὰ τῆς δόξης τοῦ πατρός, οὕτω καὶ ἡμεῖς ἐν καινότητι ζωῆς περιπατήσωμεν» (Ρωμαίους στ΄ 4).

Δηλαδή: «Πραγματικά, τό βάπτισμά μας σημαίνει πώς συμμετέχουμε στό θάνατο καί στήν ταφή τοῦ Χριστοῦ. Κι ὅπως ὁ Πατέρας Θεός μέ τή δύναμή του ἀνάστησε τό Χριστό ἀπό τούς νεκρούς, τό ἴδιο κι ἐμεῖς μποροῦμε νά ζήσουμε μία νέα ζωή».

Στό ἀπολυτίκιο τῆς ἑορτῆς τῶν Βαΐων διακηρύσσεται αὐτή ἡ πίστη τῆς Ἐκκλησίας:

«Συνταφέντες σοι διὰ τοῦ Βαπτίσματος, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, τῆς ἀθανάτου ζωῆς ἠξιώθημεν τῇ ἀναστάσει σου, καὶ ἀνυμνοῦντες κράζομεν· Ὠσαννὰ ἐν τοῖς ὑψίστοις, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος, ἐν ὀνόματι Κυρίου»

* * * * *

3. Συζωποίηση μετ’ Αὐτοῦ.

Συνέπεια τῶν δύο προηγουμένων ἐνεργειῶν πού πραγματοποιοῦνται ἐλεύθερα ἀπό τόν ἄνθρωπο εἶναι οἱ ἑπόμενες ἐνέργειες πού πραγματοποιοῦνται ἀπό τό ἅγιο Πνεῦμα. 

Ἡ ταύτιση τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Ἰησοῦ Χριστό πού πραγματοποιοῦνται, ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἑνωθεῖ μέ τόν Χριστό τόν ζωοποιεῖ, δίνει δηλαδή ζωή στόν νεκρωμένο ἀπό τήν ἁμαρτία ἄνθρωπο. 

Σ’ αὐτή τήν νέα ζωή τοῦ ἀνθρώπου πού τοῦ χαρίζει ἡ ταύτισή του μέ τόν Ἰησοῦ Χριστό ἀναφέρθηκε πολλάκις ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς:

«Ἐγώ εἰμι ἡ ἀνάστασις καὶ ἡ ζωή» (Ἰωάννου ια΄ 25)

Δηλαδή: «Ἐγώ εἶμαι ἡ ἀνάσταση καί ἡ ζωή»

Οἱ ἀποστολικοί λόγοι διακηρύσσουν τήν πίστη τῆς Ἐκκλησίας: 

«Καὶ ὑμᾶς, νεκροὺς ὄντας ἐν τοῖς παραπτώμασι καὶ τῇ ἀκροβυστίᾳ τῆς σαρκὸς ὑμῶν, συνεζωοποίησεν ὑμᾶς σὺν αὐτῷ, χαρισάμενος ἡμῖν πάντα τὰ παραπτώματα» (Πρός Κολοσσαεῖς β΄ 13)

Δηλαδή: «Κι ἐσᾶς, πού ἤσασταν νεκροί ἐξαιτίας τῶν ἁμαρτιῶν καί τῆς εἰδωλολατρίας σας, ὁ Θεός σᾶς ζωοποίησε μαζί μέ τό Χριστό. Μᾶς συγχώρησε ὅλα τά παραπτώματα».

Ὅταν ὁ ἄνθρωπος μέ τήν θέλησή του καί τά ἅγια Μυστήρια ἑνωθεῖ μέ τόν Ἰησοῦ Χριστό ζωοποιεῖται ἔχει ζωήν αἰώνιο κατά τήν διδασκαλία τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ.

* * * * *

4. Συνανάσταση μετ’ Αὐτοῦ.

Ὁ Θεός Πατέρας μέ τήν ἐνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μᾶς «συνήγειρε» (Πρός Ἐφεσίους β΄ 6) μέ τόν ἀναστημένο Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, ἐφ’ ὅσον «ὁ Θεός καί τόν Κύριον ἤγειρε» (Πρός Κορινθίους Α΄ στ΄ 14) καί «ὁ ἐγείρας τόν Κύριον Ἰησοῦν καί ἡμᾶς σύν Ἰησοῦ ἐγερεῖ» (Πρός Κορινθίους Β΄ δ΄ 14)

Ὁ ἄνθρωπος πού νεκρώθηκε γιά τήν ἁμαρτία ἀναστήθηκε μαζί μέ τόν Χριστό γιά νά ζήσει αἰώνια μαζί Του ζωή ἔνδοξη.

Αὐτή εἶναι ἡ πρώτη Ἀνάσταση καί εἶναι πνευματική. Σ’ ὅσους μετέχουν σ’ αὐτή δέν θά ἔχει ἐξουσία ὁ δεύτερος θάνατος πού εἶναι ἐπίσης πνευματικός κατά τόν εὐαγγελιστή Ἰωάννη τόν Θεολόγο (Ἀποκαλύψεως κ΄ 6, 14). 

Τόν πρῶτο θάνατο καί τήν δεύτερη ἀνάσταση πού εἶναι σωματικά θά ὑποστοῦμε ἀναγκαστικῶς ὅλοι οἱ ἄνθρωποι.

Ὅλοι θά πεθάνουμε κι ὅλοι θά ἀναστηθοῦμε. Ὡστόσο ὅμως ὅπως ὁ Κύριος μᾶς δίδαξε ἄλλος εἶναι ὁ θάνατος τῶν πονηρῶν καί διαφορετικός ὁ θάνατος τῶν πιστῶν.

Ὁ Κύριος ἐπίσης ἐτόνισε ὅτι καί στήν κοινή ἀνάσταση ὅλων τῶν ἀνθρώπων ἄλλοι θά ἀναστηθοῦν εἰς ἀνάστασιν ζωῆς καί ἄλλοι εἰς ἀνάστασιν κρίσεως (Ματθαίου κε΄ 31-46). 

Αὐτή ἡ ἔνδοξη προοπτική ὀφείλει νά ἐπηρρεάζει τήν καθημερινότητα τοῦ ἀνθρώπου πού εἶναι προσανατολισμένη στήν αἰώνια ζωή, ὅπως προτρέπει ὁ ἀπόστολος Παῦλος 

«Εἰ οὖν συνηγέρθητε τῷ Χριστῷ, τὰ ἄνω ζητεῖτε, οὗ ὁ Χριστός ἐστιν ἐν δεξιᾷ τοῦ Θεοῦ καθήμενος» (Πρός Κολοσσαεῖς γ΄ 1)

Δηλαδή: «Ἀφοῦ, λοιπόν, ἀναστηθήκατε μαζί μέ τό Χριστό, νά ἐπιδιώκετε τά ἀγαθά πού βρίσκονται στόν οὐρανό, ἐκεῖ πού κάθεται ὁ Χριστός στά δεξιά τοῦ Θεοῦ»

* * * * *

5. Ὁ πιστός δοξάζεται μαζί μέ τόν Ἰησοῦ Χριστό στόν Οὐρανό.

Ὁ ἄνθρωπος πού θά νικήσει τήν ἁμαρτία θά συνδοξασθεῖ στόν οὐρανό μέ τόν Χριστό ἀφοῦ εἶναι ἑνωμένος μαζί Του. 

«Καὶ συνεκάθισεν ἐν τοῖς ἐπουρανίοις ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ» (Πρός Ἐφεσίους β΄ 6)

Δηλαδή: «Μᾶς ἔβαλε νά καθίσουμε μαζί μέ τόν Ἰησοῦ Χριστό».

Ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός διαβεβαιώνει τόν πιστό, ὅτι συνέπεια τῆς νίκης του πάνω στήν ἁμαρτία θά εἶναι νά συνδοξασθεῖ μαζί Του καθήμενος κι αὐτός στόν θεϊκό θρόνο μέ τούς λόγους Του:

«῾Ο νικῶν, δώσω αὐτῷ καθίσαι μετ᾿ ἐμοῦ ἐν τῷ θρόνῳ μου, ὡς κἀγὼ ἐνίκησα καὶ ἐκάθισα μετὰ τοῦ πατρός μου ἐν τῷ θρόνῳ αὐτοῦ» (Ἀποκαλύψεως γ΄ 21)

Δηλαδή: «Τό νικητή θά τόν βάλω νά καθίσει μαζί μου στό θρόνο μου, ὅπως κάθισα κι ἐγώ νικητής μαζί μέ τόν Πατέρα μου στό θρόνο του».

Ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός πού σταυρώθηκε, πέθανε καί τάφηκε, τώρα κάθεται στόν θρόνο τῆς δόξας. Ἡ ἀνύψωση τοῦ Χριστοῦ στόν οὐρανό εἶναι ἀντιπροσωπευτική ἀνύψωση. Οἱ δικές Του λαμπρές δόξες δίδονται κληρονομιά σ’ ὅλους τούς πιστούς ἀπό τόν Θεό Πατέρα 

«Εἰ γὰρ ἐκ νόμου ἡ κληρονομία, οὐκέτι ἐξ ἐπαγγελίας· τῷ δὲ ᾿Αβραὰμ δι' ἐπαγγελίας κεχάρισται ὁ Θεός» (Πρός Γαλάτας γ΄ 18)

Δηλαδή: «Γιατί φυσικά ἡ κληρονομιά δέν σχετίζεται πιά μέ τήν ἐπαγγελία, ἄν μπορεῖ ν’ ἀποκτηθεῖ μέ τήν τήρηση τοῦ νόμου. Εἶναι ὅμως βέβαιο πώς ὁ Θεός ἔδωσε τή χάρη του στόν Ἀβραάμ μέ τήν ἐπαγγελία».

Εἴμαστε ἑνωμένοι μαζί Του. Εἴμαστε μέλη τοῦ Σώματός Του καί ἡ ἀνύψωσή Του εἶναι καί δική μας ἀνύψωση. Θά μᾶς βάλει νά καθίσουμε μαζί Του στόν θρόνο Του. Ἔχει στεφάνι καί χαρίζει στεφάνια καί σέ μᾶς. 

Ὁ ἄνθρωπος δέν θά εἶναι μεγάλος, ὅπως Αὐτός, δέν θά εἶναι ἐξ ἴσου θεῖος, ἀλλά θά συμμεριστεῖ ὡς ἕνα σημεῖο ἴδιες τιμές καί θά ἀπολαύσει τήν ἴδια εὐτυχία καί τήν ἴδια τιμή πού κατέχει Αὐτός. 

Ἔχοντας αὐτή τήν προοπτική ὁ πιστός βαδίζει μέ ὑπομονή τόν δρόμο τῆς ζωῆς του κι ἀγωνίζεται νά μήν ἀποκλειστεῖ καί ἀπορριφθεῖ ὡς ἀκατάλληλος γιά τέτοια τιμή καί θέση στόν οὐρανό. 

* * * * *

6. Ὁ πιστός συμπάσχει μετ’ Αὐτοῦ.

Γιά νά μετάσχει ὁ ἄνθρωπος στήν δόξα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ πρέπει προηγουμένως νά συμμερισθεῖ τά παθήματά Του. Γι’ αὐτό μᾶς διαβεβαιώνει ὁ ἀπόστολος Παῦλος: 

«Εἴπερ συμπάσχομεν ἵνα καὶ συνδοξασθῶμεν» (Ρωμαίους η΄ 17)

Δηλαδή: «Ἐφόσον συμμεριζόμαστε τά παθήματα τοῦ Χριστοῦ, θά μετάσχουμε μαζί του καί στή δόξα του».

Ὁ ἴδιος ἀπόστολος θεωρεῖ ὅτι μέσῳ τῶν παθημάτων θά γνωρίσει τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό καί τήν δύναμη τῆς ἀναστάσεώς Του:

«Τοῦ γνῶναι αὐτὸν καὶ τὴν δύναμιν τῆς ἀναστάσεως αὐτοῦ καὶ τὴν κοινωνίαν τῶν παθημάτων αὐτοῦ, συμμορφούμενος τῷ θανάτῳ αὐτοῦ, εἴ πως καταντήσω εἰς τὴν ἐξανάστασιν τῶν νεκρῶν» (Πρός Φιλιππησίους γ΄ 10-11).

Δηλαδή: «Ὅ,τι ἐπιθυμῶ εἶναι νά γνωρίσω τό Χριστό καί τή δύναμη τῆς ἀναστάσεώς του, νά μετάσχω στά παθήματά του ἀκολουθώντας τον στό θάνατο, με τήν ἐλπίδα νά λάβω μέρος στήν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν».

Μάλιστα ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἀναφέρει ὅτι τά παθήματα τῆς παρούσης ζωῆς ὅσα ὑποφέρει ὁ πιστός, ἐπειδή εἶναι πιστός μέ καρτερία καί ὑπομονή θεαρέστως δέν ἀντισταθμίζονται μέ τήν δόξα πού ἀναμένεται νά ἀπολαύσουν οἱ μάρτυρες, ὅσοι ὑπομένουν θλίψεις, ταλαιπωρίες, διωγμούς, ἀπειλές, θάνατο γιά χάρη τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.

«Λογίζομαι γὰρ ὅτι οὐκ ἄξια τὰ παθήματα τοῦ νῦν καιροῦ πρὸς τὴν μέλλουσαν δόξαν ἀποκαλυφθῆναι εἰς ἡμᾶς» (Πρός Ρωμαίους η΄ 18)Δηλαδή: «Πιστεύω πραγματικά πώς ὅσο ὑποφέρουμε τώρα δέν ἰσοσταθμίζουν τή δόξα πού μᾶς ἐπιφυλάσσει ὁ Θεός στό μέλλον».

Σέ ἄλλη ἐπιστολή του δηλώνει γιά αὐτά πού ὑποφέρει γιά χάρη τῆς Ἐκκλησίας καί γιά χάρη τῶν πιστῶν ὅτι χαίρεται ἐκτελώντας τήν ἀποστολή του νά κηρύξει τόν Ἰησοῦν Χριστόν καί τό Εὐαγγέλιό Του:

«Νῦν χαίρω ἐν τοῖς παθήμασί μου ὑπὲρ ὑμῶν καὶ ἀνταναπληρῶ τὰ ὑστερήματα τῶν θλίψεων τοῦ Χριστοῦ ἐν τῇ σαρκί μου ὑπὲρ τοῦ σώματος αὐτοῦ, ὅ ἐστιν ἡ ἐκκλησία,ἧς ἐγενόμην ἐγὼ διάκονος κατὰ τὴν οἰκονομίαν τοῦ Θεοῦ τὴν δοθεῖσάν μοι εἰς ὑμᾶς, πληρῶσαι τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ» (Πρός Κολοσσαεῖς α΄ 24-25) 

Δηλαδή: «Χαίρομαι τώρα πού ὑποφέρω γιά χάρη σας καί συντελῶ ἔτσι μέ τά σωματικά μου παθήματα, ὥστε νά ὁλοκληρωθοῦν οἱ θλίψεις πού πρέπει νά ὑπομείνει τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, δηλαδή ἡ ἐκκλησία. Αὐτήν ὑπηρετῶ κι ἐγώ, σύμφωνα μέ τήν ἀποστολή πού μοῦ ἐμπιστεύτηκε ὁ Θεός μέσα στό λυτρωτικό του σχέδιο γιά σᾶς, ὥστε νά ὁλοκληρώσω τό ἔργο τοῦ κηρύγματος». 

* * * * *

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος προτρέπει τόν καθένα πιστό νά διέλθει ζώντας ἄμεμπτα ἀπό ὅλες τίς ἡλικίες, τίς περιόδους τῆς ζωῆς τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, ζώντας δηλαδή, ὅπως Ἐκεῖνος:

«Διὰ πασῶν ὅδευσον ἀμέμπτως τῶν ἡλικιῶν Χριστοῦ καὶ δυνάμεων, ὡς Χριστοῦ μαθητής. Ἁγνίσθητι, περιτμήθητι, περιελοῦ τὸ ἀπὸ γενέσεως κάλυμμα. Μετὰ τοῦτο δίδαξον ἐν τῷ ἱερῷ, τοὺς θεοκαπήλους ἀπέλασον· λιθάσθητι, ἂν τοῦτο δέῃ παθεῖν· λήσῃ τοὺς βάλλοντας, εὖ οἶδα, φεύξῃ καὶ διὰ μέσου αὐτῶν, ὡς Θεός. Ὁ Λόγος γὰρ οὐ λιθάζεται. Ἂν Ἡρώδῃ προσαχθῇς, μηδὲ ἀποκριθῇς τὰ πλείω. Αἰδεσθήσεταί σου καὶ τὴν σιωπὴν πλέον ἢ ἄλλων τοὺς μακροὺς λόγους. Ἂν φραγελλωθῇς, καὶ τὰ λειπόμενα ζήτησον. Γεῦσαι χολῆς, διὰ τὴν γεῦσιν· ὄξος ποτίσθητι, ζήτησον ἐμπτύσματα, δέξαι ῥαπίσματα, κολαφίσματα· ἀκάνθαις στεφανώθητι, τῷ τραχεῖ τοῦ κατὰ Θεὸν βίου· περιβαλοῦ τὸ κόκκινον, δέξαι κάλαμον, προσκυνήθητι παρὰ τῶν παιζόντων τὴν ἀλήθειαν· τέλος συσταυρώθητι, συννεκρώθητι, συντάφηθι προθύμως, ἵνα καὶ συναναστῇς, καὶ συνδοξασθῇς, καὶ συμβασιλεύσῃς, Θεὸν ὁρῶν ὅσον ἐστὶ, καὶ ὁρώμενος, τὸν ἐν Τριάδι προσκυνούμενόν τε καὶ δοξαζόμενον, ὃν καὶ νῦν τρανοῦσθαι ἡμῖν εὐχόμεθα, ὅσον ἐφικτὸν τοῖς δεσμίοις τῆς σαρκὸς, ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν, ᾧ ἡ δόξα εἰς τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν». Γρηγορίου Θεολόγου, Εἰς τά Θεοφάνια, εἴτουν γενέθλια τοῦ Σωτῆρος (Λόγος ΛΗ΄), Β.Ε.Π.Ε.Σ. 60, 72. PG 36,332

Δηλαδή: «Πέρασε χωρίς μορφήν ἀπό ὅλας τάς ἡλικίας καί τάς δυνάμεις τοῦ Χριστοῦ, ὡς μαθητής τοῦ Χριστοῦ. Καθαρίσου, κάμε περιτομήν, ἀφαίρεσε τό κάλυμμα πού ἔχεις ἀπό τήν δημιουργίαν. Ὕστερα δίδαξε εἰς τό ἱερόν, διῶξε ἀπ’ ἐκεῖ τους ἐμπορευομένους τόν οἶκον τοῦ Θεοῦ, ἄφησε νά σέ λιθοβολήσουν, ἄν θά πρέπει νά τό πάθῃς. Γνωρίζω καλά, ὅτι θά ξεφύγης ἀνάμεσα ἀπ’ αὐτούς οἱ ὁποῖοι σέ λιθοβολοῦν ὡσάν Θεός. Διότι ὁ Λόγος δέν λιθοβολεῖται. Ἄν σέ ὁδηγήσουν ἐμπρός εἰς τόν Ἡρώδην, μήν τοῦ δώσης ἀπάντησιν εἰς τά περισσότερα. Θά σεβασθῇ τήν σιωπήν σου περισσότεσον ἀπό ὅσον θά σεβασθῇ τούς πολλούς λόγους τῶν ἄλλων. Ἄν σέ μαστιγώσουν, ζήτησε νά ἐκτελέσουν ὁλόκληρη τήν ποινήν. Φρόνισε νά γευθῇς χολήν, πιές ξύδι, ζήτησε ἔμπτυσμους, δέξου κτυπήματα καί ὕβρεις, στεφανώσου μέ τό ἀγκάθια τό δύσκολου δρόμου τοῦ Θεοῦ, ἐνδύσου τό κόκκινο ἔνδυμα, δέξου τό καλάμι, ἄφησε νά σέ προσκυνήσουν ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι εἰρωνεύονται τήν ἀλήθειαν. Τέλος, σταυρώσου μαζί μέ τόν Χριστό, νεκρώσου μαζί του, κατέβα πρόθυμα μαζί του εἰς τόν τάφον, διά νά ἀναστηθῇς καί μαζί του, διά νά δοξασθῇς καί νά βασιλεύσῃς μαζί του, βλέπων, ὅσον εἶναι δυνατόν καί ὅπως ἠμπορεῖς νά τόν ἰδῇς, τόν Θεόν ὁ ὁποῖος προσκυνεῖται καί λατρεύεται ὡς Τριάς, καί ὁ ὁποῖος εὐχόμεθα νά φανερωθῇ καθαρά καί εἰς ἡμᾶς τώρα, ὅσον εἶναι αὐτό δυνατό διά τούς αἰχμαλώτους εἰς τήν σάρκα, διά τῆς χάριτος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Κυρίου ἡμῶν, εἰς τόν Ὁποῖον ἀνήκει ἡ δόξα εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν».

* * * * *

Ὁ Κύριος μας Ἰησοῦς Χριστός ὑπέδειξε ὅτι, ὅποιος θέλει νά γίνει μαθητής Του πρέπει νά Τόν ἀκολουθήσει σηκώνοντας κι’ αὐτός τόν σταυρό τῆς ἑκουσίας θυσίας τοῦ ἁμαρτωλοῦ φρονήματος καί θελήματός του:

«Εἴ τις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθείτω μοι» (Ματθαίου ιστ΄ 24)

Δηλαδή: «Ὅποιος θέλει νά μέ ἀκολουθήσει, ἄς ἀπαρνηθεῖ τόν ἑαυτό του, ἄς σηκώσει τό σταυρό του κι ἄς μέ ἀκολουθεῖ».

Ἐμπνεομένη ἡ ὑμνολογία τῆς ἁγίας Ἐκκλησίας μας προτρέπει τούς πιστούς νά συμπορευθοῦν μέ τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό γιά νά νεκρωθοῦν ὡς πρός τίς ἡδονές καί ἐπιθυμίες τῆς ἁμαρτίας:

«Δεῦτε οὖν καί ἡμεῖς, κεκαθαρμέναις διανοίας, συμπορευθῶμεν αὐτῷ καί συσταυρωθῶμεν καί νεκρωθῶμεν δι’ αὐτόν ταῖς τοῦ βίου ἠδοναῖς, ἵνα καί συζήσωμεν αὐτῷ καί ἀκούσωμεν βοῶντος αὐτοῦ, οὐκέτι εἰς τήν ἐπίγειον Ἱερουσαλήμ διά τό παθεῖν, ἀλλά ἀναβαίνω πρός τόν Πατέρα μου καί Πατέρα ὑμῶν καί Θεόν ὑμῶν, καί συνανυψῶ ὑμᾶς εἰς τήν ἄνω Ἱερουσαλήμ, ἐν τῇ Βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν » (Στιχηρό τῶν Αἴνων, τοῦ α΄ ἤχου τοῦ Ὄρθρου τῆς Μεγάλης Δευτέρας)