Η Πασίχαρις Θεοτόκος

Δημιουργηθηκε στις Σάββατο, 28 Μαρτίου 2015

Γράφτηκε από τον/την Romfea.gr - 15.10

Γράφει ο Αρχιμ. Πορφύριος, Ηγούμενος Ι.Μ. Τιμίου Προδρόμου Βεροίας | Romfea.gr

---

Όλες οι εορτές της αγίας Εκκλησίας μας έχουν χάρη και σκορπίζουν αφθόνως την χάρη.

Όμως οι εορτές της Κυρίας Θεοτόκου έχουν σίγουρα μεγαλύτερη χάρη, αφού αυτή σάρκωσε την Χάρη, έχει κάθε χάρη και σκορπίζει την Χάρη. Είναι πασίχαρις. Είναι η Πασίχαρις.

Η εορτή λοιπόν του Ακαθίστου είναι κατεξοχήν η εορτή του Γένους των Ρωμαίων, των Ρωμιών, των Ελλήνων.

Και κάποιοι, πιό θερμόαιμοι, έλληνες έφτασαν να πουν πως η Παναγία είναι Ελληνίδα. Σίγουρα αυτό κινείται στην σφαίρα του μύθου και της καλλιεργημένης φαντασίας τους. Αλλά εκείνο που είναι απολύτως σίγουρο είναι πως η Κυρία Θεοτόκος έχει ιδιαίτερη σχέση με το γένος των Ρωμιών, με εμάς, δηλαδή, τους Έλληνες.

Ίσως γιατί στην πάνσεπτη κοίμησή της παρέστη η μεγαλύτερη αντιπροσωπεία, αφού ήταν παρόντες οι δύο πρώτοι ιεράρχες των Αθηνών, ο Διονύσιος και ο Ιερόθεος, αλλά και ο Λουκάς που, από πολλούς επιστήμονες, θεωρείται έλληνας.

Θέλοντας πιθανώς η Κυρία Θεοτόκος να εκφράσει την ευγνωμοσύνη της προς τους Ρωμιούς, τους δείχνει ιδιαίτερη αγάπη και προστασία.

Κάθε ορθόδοξος λαός τήν χαρακτηρίζει μητέρα του και της αφιερώνει εκατοντάδες ιερά εικονίσματα με ποικίλα ονόματα, είτε από τα θαύματά της, είτε από τους τόπους όπου βρίσκονται, είτε γιά τον ένα είτε γιά τον άλλο λόγο.

Εκατοντάδες εικονίσματά της, απλά ή θαυματουργά, στην Ρωσσία, η Τριχερούσα και τόσα άλλα στην Σερβία. Στο Μπάτσκοβο και σε όλα τα μοναστήρια στην Βουλγαρία. Στην πάσχουσα μαρτυρική αδελφή μας, την Συρία, και σε όλη την Παλαιστίνη και την Αραβία άλλες πάλι. Στην Κύπρο μας.

Όμως ο θρόνος της σίγουρα είναι στην Πόλη, την μία και μονάκριβη πόλη, στην Βασιλεύουσα. Εκεί, στην κόγχη της Αγίας Σοφίας, λίγο πιό επάνω από τον θρόνο του πατριάρχη μας και το ιερό σύνθρονο, γιά να δείχνει ότι αυτή είναι η Επίσκοπος των Ρωμιών, η παντέφορος και παντεπίσκοπος.

Και λένε πως προσπάθησαν, οι άλλοι, να καλύψουν την πάντερπνη αγία μορφή της με σοβάδες, αλλά δεν τα κατάφερναν. Και κάθε φορά που την σοβάτιζαν, έπεφταν οι σοβάδες. Και άντε πάλι από την αρχή.

Και τότε σκέφτηκαν, οι άπιστοι, να σφάξουν ένα δαμάλι και να σκεπάσουν την μορφή της. Και επάνω στο βοϊδοτόμαρο να σοβατίσουν. Αλλά και πάλι, το τομάρι έπεσε. Και έτσι η θεοείκελος μορφή της έμεινε ελεύθερη, ακάλυπτη, σε όλους τους κάτω χρόνους του Γένους μας, του Γένους των ραγιάδων.

Η εορτή λοιπόν του Ακαθίστου είναι κατεξοχήν εορτή της Ρωμιοσύνης. Το πικραμένο συναξάρι του λαού μας είναι γραμμένο στα πόδια της τα άγια. Και κάθε φορά που έχουμε αυτήν την εορτή και πανήγυρη κάνουν μεγάλη παρέλαση μπροστά της πατριάρχες, αυτοκράτορες και ο λαός μας ο πονεμένος.

Κάθε που ξεκινούσαν οι πολέμαρχοι σε εκστρατεία, λιτάνευαν στα τείχη της Βασιλεύουσας την πάγκαλλη μορφή της, και την έπαιρναν μαζί τους στην εκστρατεία. Και κάθε που γυρνούσαν, νικητές ή ηττημένοι, πάλι την λιτάνευαν, είτε γιά να της αποδώσουν την νίκη είτε να τους παρηγορήσει εκείνη, η μήτηρ της φιλανθρωπίας και της ευσπλαγχνίας.

Μέσα σε αυτό το ωραίο Κοντάκιον, που δεν έχει υμνογράφο, κρύβεται η ιστορία μας. Άρα, πώς να έχει συγκεκριμένο πρόσωπο γιά συνθέτη; Σαν τα Έπη του παπού μας του Όμηρου, που, κατά πώς λένε οι σοφοί, χρειάστηκαν χρόνια πολλά γιά να αποτελειωθούν.

Έτσι και ο Ακάθιστος. Πήραν πολλά χρόνια, γιατί έχει μεγάλη μέσα του ιστορία. Πολύ μεγάλη. Κρύβει την ιστορία του λαού μας. Την ιστορία της κατ’ ανατολάς Εκκλησίας, της εκκλησίας των Ρωμαίων, των Ρωμιών, των ραγιάδων, των Ελλήνων, ημών, δηλαδή, των επιγενομένων.

Θέλεις θάνατο; Στην Παναγία καταφεύγουμε. Σαν εκείνον τον βατοπαιδινό καλόγερο, που την πήρε στην αγκαλιά του, στριμώχτηκε σε μία γωνία, μαζί με τα άλλα κόκκαλα των πατέρων του, και της παρέδωσε την αθλητική του ψυχή.

Θέλεις παράκληση, σαν τον γέροντά μας τον Όσιο Αθανάσιο, που, εκεί στην σπηλιά του, μόνη παρηγοριά του είχε – ποιά άλλη – την Εγγυήτισσα, την εγγυήτρια της Οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας, που αύριο είναι η χάρη της.

Ή σαν τον σεπτό μας πατέρα, που άκουσε την φωνή της, σε ώρα πειρασμού, κατά την iterem ignis, να τον λέει: «πάντως, η φωτιά θα περάσει».

Αν θέλετε, ας προσθέσουμε και τον παπού μας τον Όσιο, τον σπηλαιώτη Ιωσήφ, που έπαιρνε στην αγκαλιά του την πάνσεπτη μορφή της και εξομολογούνταν τους πόθους και τους πόνους του, και τον μυρόβρυσε.

Έλειψε το λάδι; Η Ελαιοβρύτισσα, στην Σιμωνόπετρα, γέμισε δύο πιθάρια. Στην Παντοκράτορος τα ίδια. Και στο Βατοπαίδι.

Φως στην θάλασσα; Έφτασε στο Ιβήρων η Πορταΐτισσα.

Καί πόσα ακόμα ιερά εικονίσματα με την παναγία μορφή της.

Και εδώ, στα Μάλγαρα, έκλαψε Μεγάλη Πέμπτη το 2013. και την άλλη μέρα της έλειπαν τα αφιερώματα. Έκλαψε γιά αυτόν ή αυτούς που τα έκλεψαν.

Αλλά μάκρυνε ο λόγος. Και όμως δεν είπαμε σχεδόν τίποτα. Πόσα μπορεί κανείς να της πει;! Οι κόκκοι της άμμου παρά το χείλος της θαλάσσης δεν φτάνουν.

Βουλή γαρ προαιώνιος. Βουλή, σκέψη και θέληση. Βούλομαι και βουλεύομαι. Προ-αιώνιος. Αιών είναι ο κτιστός χρόνος, αλλά ο λόγος γιά Εκείνην είναι προ των αιώνων.

Μένουμε σε ένα. Και το επαναλαμβάνουμε, χείλεσι και καρδία, αενάως και αιωνίως. Μαζί με τον Αρχάγγελο Γαβριήλ. Χαίρε, Νύμφη Ανύμφευτε. Και πάλιν. Και αεί. Χαίρε, Κυρία Θεοτόκε.

Χαῖρε, Νύμφη Ανύμφευτε.

Αδελφοί, Χαίρετε και συγχαίρετε.