Του π. Ανδρέα Κονάνου | Romfea.gr

Μου λέει ένας φίλος
κει που μιλάγαμε:
¨Σε αφήνω τώρα,
να κάνω λίγο Skype
με τον Πάνω!¨

Εννοούσε να κάνει προσευχή.
Μου άρεσε που το ένιωθε έτσι.

Η θεία επαφή,
σε επίπεδο Skype!

Είναι ένα βήμα
πάντως.

Διότι
για τους περισσότερους
η επαφή με το Θεό
μοιάζει ακόμα
με σήματα καπνού ή μορς,
ή – στην καλύτερη-
με μηνύματα κινητού.

Μια σχέση,
χωρίς καθόλου φως,
ήχο και χρώμα!!
Ένας Θεός
τυπικός.
Μια γλώσσα
ξύλινη.
Μια καρδιά
πετρωμένη.

Μεγάλη Εβδομάδα:
για να λιώσουν
οι όποιοι πάγοι,
και για να μπει
το χρώμα
της αγάπης Του
στη σκυθρωπή
ψυχή μου.

Του Μητροπολίτου Καισαριανής, Βύρωνος και Υμηττού Δανιήλ | Romfea.gr

«Παρέλαβον δὲ τὸν Ἰησοῦν καὶ ἤγαγον· καὶ βαστάζων τὸν σταυρὸν αὐτοῦ ἐξῆλθεν εἰς τὸν λεγόμενον κρανίου τόπον, ὃς λέγεται ἑβραϊστὶ Γολγοθᾶ, ὅπου αὐτὸν ἐσταύρωσαν, καὶ μετ’ αὐτοῦ ἄλλους δύο ἐντεῦθεν καὶ ἐντεῦθεν, μέσον δὲ τόν Ἰησοῦν» (Ἰωάννου ιθ΄ 17-18).

Ὅταν γεννήθηκε ὡς ἄνθρωπος ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός εἶχε συντροφιά τά ἄκακα ζῶα τῆς Φάτνης (Λουκᾶ β΄ 7). ὅταν πέθανε περιβαλλόταν ἀπό τήν κτηνώδη κακία πού ὑποστασιαζόταν στά πρόσωπα τῶν δύο ληστῶν (Ματθαίου κζ΄ 38).

Στήν ἔλευσή Του στόν κόσμο ἡ «δόξα Κυρίου περιέλαμψε» (Λουκᾶ β΄ 9) τούς ἁγνούς βοσκούς τῆς Βηθλεέμ καί τό λαμπερό ἀστέρι ὁδηγοῦσε τούς ἀναζητοῦντες τήν Ἀλήθεια σοφούς (Ματθαίου β΄ 1). Στήν ἔξοδό Του ἀπό τόν κόσμο ὁ ἥλιος σκοτίσθηκε καί ἀπέκρυψε τίς ἀκτίνες του (Λουκᾶ κγ΄ 44), ἐπειδή δέν ἄντεχε νά βλέπει τό στυγερό ἔγκλημα πού διαπραττόταν, νά τιμωρεῖται ὁ ἀθῶος (Ματθαίου κζ΄ 24) ὡς ἔνοχος (Ματθαίου κστ΄ 66), ὁ διελθών τήν ζωήν Του «εὐεργετῶν καὶ ἰώμενος» (Πράξεων ι΄38) ὡς κακοῦργος (Λουκᾶ κβ΄ 37).

Σ’ ὅλη Του τήν ζωή ἀντιμετώπισε τήν κακία τῶν ἀνθρώπων. Πολέμησε τήν ἁμαρτία καί συγχώρησε τούς ἁμαρτωλούς. Οἱ τελῶνες, οἱ πόρνες, οἱ ἁμαρτωλοί ζητοῦσαν τό ἔλεος, τήν λύτρωση ἀπ’ Αὐτόν καί τούς ἔδινε τη θεϊκή ἄφεση.

Οἱ τυφλοί, οἱ χωλοί, οἱ πάσχοντες ζητοῦσαν τη θεραπεία τους καί λάμβαναν τήν ἴαση μέ ἕνα Του λόγο. Ὁ ἰατρός τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων δέν ἀποστράφηκε «τοὺς κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένους» (Ματθαίου ια΄ 28) τῆς ζωῆς.

Ληστές δέν συναναστράφηκε. Μόνο αὐτοί δέν Τόν πλησίασαν. Κι’ αὐτούς τούς συνάντησε στό τέλος τῆς ζωῆς Του. Τούς ἔστησαν δεξιά Του καί ἀριστερά Του οἱ σταυρωτές Του.

Αὐτός, πού ὅταν γεννήθηκε Τόν δοξολογοῦσαν τά οὐράνια, θανατώθηκε ὡς πιό ἐπικίνδυνος καί ἀπό τόν ἐπώνυμο ληστή Βαραββᾶ «τὸν διὰ στάσιν καὶ φόνον βεβλημένον εἰς τὴν φυλακήν» (Λουκᾶ κγ΄ 25). Ὡς κακοῦργος μεταξύ δύο ληστῶν σταυρώθηκε «καὶ ἐπληρώθη ἡ γραφὴἡ λέγουσα•καὶ μετὰ ἀνόμων ἐλογίσθη» (Μάρκου ιε΄ 28).

Οἱ τρεῖς πού κρεμάσθηκαν πάνω στούς σταυρούς τοῦ Γολγοθᾶ κατά τη μαρτυρία τῶν ἱερῶν Εὐαγγελίων διαφέρουν στα ἑξῆς:
α.Ὁ μετανοημένος ληστής

Ἡ ἁμαρτία ἦταν μέσα του• ὄχι ὅμως ἐπάνω του. «Ἀποκριθεὶς δὲ ὁ ἕτερος ἐπετίμα αὐτῷ λέγων • οὐδὲ φοβῇ σύ τόν Θεόν, ὅτι ἐν τῷ αὐτῷ κρίμα τι εἶ;» (Λουκᾶ κγ΄ 40).

«Καὶ εἶπεν αὐτῶ ὁ Ἰησοῦς •ἀμὴν λέγω σοι, σήμερον μετ’ ἐμοῦ ἔσῃ ἐν τῷ παραδείσῳ» (Λουκᾶ κγ΄ 43).

β. Ὁ Ἰησοῦς Χριστός

Ἡ ἁμαρτία ἦταν ἐπάνω του ὄχι ὅμως μέσα του.

«Καὶ ὅτε ἀπῆλθον ἐπὶ τὸν τόπον τὸν καλούμενον Κρανίον, ἐκεῖ ἐσταύρωσαν αὐτὸν καὶ τοὺς κακούργους, ὃν μὲν ἐκ δεξιῶν ὃν δὲ ἐξ ἀριστερῶν» (Λουκᾶ κγ΄ 33).

«Ὃς (δηλαδή ὁ Ἰησοῦς Χριστός) τάς ἁμαρτίας ἡμῶν αὐτὸς ἀνήνεγκεν ἐν τῷ σώματι αὐτοῦ ἐπὶ τὸ ξύλον, ἵνα ταῖς ἁμαρτίαις ἀπογενόμενοι τῇ δικαιοσύνῃ ζήσωμεν• οὗ τῷ μώλωπι αὐτοῦ ἰάθητε» (Α΄ Πέτρου β΄ 24).

γ.Ὁ ἀμετανόητος ληστής

Ἡ ἁμαρτία ἦταν μέσα του καί ἐπάνωτου.

«Εἷς δὲ τῶν κρεμασθέντων κακούργων ἐβλασφήμει αὐτὸν λέγων •εἰ σύ εἶ ὁ Χριστός, σῶσον σεαυτόν καί ἡμᾶς» (Λουκᾶ κγ΄ 39).
Δύοληστές.

Ἡ ἱστορία καί οἱ Γραφές δέν μᾶς δίνουν πληροφορίες γι’ αὐτούς. Τί νά ποῦν ἄλλωστε! Ληστεῖες, διαρρήξεις, κλοπές, φόνοι κατά συρροήν, τί ἄλλο μπορεῖ νά ὁδήγησε δύο ληστές στήν καταδίκη τους στήν ἐσχάτη τῶν ποινῶν, καί μάλιστα διά σταυρώσεως.

Κοινή ἡ πορεία τους μέχρι τόν σταυρό, ὡς λίγο πρίν τόν θάνατό τους. Ὅταν σταυρώθηκαν ὅμως χώρισαν οἱ δρόμοι τους. Συμπεριφέρονται μέ διαφορετικό τρόπο ὁ καθένας στόν σταυρωμένο δίπλα τους Υἱό τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἕνας ὀνειδίζει, χλευάζει, βλασφημεῖ.

Ὁ ἄλλος μετανοεῖ γιά τη ζωή του, ὑπερασπίζεται τόν Ἀθῶο, ἐλέγχει τόν βλάσφημο. Ὁ ὀνειδίσας χάνεται. Ὁ μετανοήσας σώζεται καί μένει αἰώνιο παράδειγμα σωτηρίας. 

Ὁ ἕνας ὁδηγεῖται στήν πόρωση. Σκληραίνει τό περίβλημα τῆς ψυχῆς του, καί δέν ἐπιτρέπει νά τό διαπεράσουν τά βέλη τῆς θείας Χάριτος πού Τήν βλέπει, Τήν αἰσθάνεται,Τήν νοιώθει δίπλα του.

Ὁ ἄλλος ἀφήνει τήν ψυχή του νά μαλακώσει. Τό παρελθόν του σβήνει, λυώνει σάν τό κερί μπροστά στή φωτιά. Συναισθάνεται, ὅτι ὅλη ἡ ζωή του ὑπῆρξε μάταιη, τιποτένια, χαμένη, ἕνα μηδενικό. Νιώθει ὅτι πνίγεται στή θάλασσα τῶν ἀνομημάτων του καί ζητεῖ ἀπεγνωσμένα σανίδα σωτηρίας.

Ὁ ἐπουράνιος Πατέρας, πού «βρέχει ἐπὶ δικαίους καὶ ἀδίκους» (Ματθαίου ε΄ 25) συνεχῶς, ἔστω κι ἄν αὐτοί δέν τό ἀντιλαμβάνονται καί ἐκχέει τήν χάρη Του κρουνηδόν σέ ὅλους μέ τίς εὐκαιρίες πού δίνει στή ζωή τους, ἔδωσε καί στόν ληστή πολλές εὐκαιρίες γιά νά διορθώσει τη ζωή του, τοῦ δίνει καί τήν τελευταία εὐκαιρία:

Νά πεθάνει δίπλα στόν Υἱό Του.

Κι’ αὐτός σέ μιά ἀναλαμπή συλλαμβάνει τό μήνυμα. Σπάζει τό σκληρό κέλυφος τῆς ἁμαρτίας πού περιβάλλει τήν ψυχή του καί ἐλευθερώνεται ἀφήνοντας τήν ψυχή του νά λουσθεῖ ἀπό τήν θεία Χάρη. Ἔρχεται ἡ πίστη, τήν ἀποδέχεται καί τήν ὁμολογεῖ. Δείχνει τήν μετάνοιά του. Ζητεῖ τό ἔλεος τοῦ Κυρίου «ὅταν ἔλθῃ ἐντῇ βασιλείᾳ Του».

Ὁ ληστής πού σταυρώθηκε στά δεξιά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἄν καί ἡ ζωή του ἦταν γεμάτη ἀπό στυγερές πράξεις, σώθηκε ἐπειδή πίστεψε, ὅτι ὁ συσταυρωμένος μαζί του ἦταν ὁ Χριστός, ὁ Μεσσίας, ὁ ἀναμενόμενος λυτρωτής.

Αὐτή του τήν πίστη τήν ὁμολόγησε δημόσια, ἐπιπλήττοντας τόν βλάσφημο συν-κακοῦργο. Τά λόγια του δείχνουν τήν βαθιά καί εἰλικρινῆ μετάνοιά του.
«Οὐ φοβῇ σὺ τὸν Θεόν, ὅτι ἐν τῷ αὐτῷ κρίματι εἶ, καί ἡμεῖς μὲν δικαίως ἄξια ὧν ἐπράξαμε ἀπολαμβάνομε οὗτος δὲ οὐδὲν ἄτοπον ἔπραξε. Καὶ ἔλεγε τῷ Ἰησοῦ •μνήσθητί μου Κύριε ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ βασιλείᾳ σου» (Λουκᾶ κγ΄ 40-42).

Στά λίγα λόγια του πάνω στόν σταυρό ἔδειξε α)τόν φόβο Θεοῦ πού γεννήθηκε μέσα του, β)τήν συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητάς του, ὅταν βρέθηκε μπροστά στόν Ἅγιο καί Δίκαιο πού ὑπέφερε ἄδικα, γ)τήν πίστη στόν ἸησοῦΧριστό, δ)τήν ὁμολογία τῆς θεότητός Του, ε)τήν μετάνοια γιά τήν προηγούμενη ζωή του καί στ)τήνκαταφυγή στό ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Ἀνάμεσα στούς φρικτούς πόνους τῆς σταυρώσεως βρῆκε τήν δύναμη, ἔστω καί ξεψυχισμένα, ξέπνοα νά τά ψελλίσει.

Κι αὐτά τά λόγια τόν ἔσωσαν «μιᾷ ροπῇ ἐσώθη καί πρῶτος Παραδείσου τάς πύλας ἀνοίξας εἰσῆλθε» (Τροπάριο τοῦ ιδ΄ Ἀντιφώνου τῆς Ἀκολουθίας τῶν ἁγίων Παθῶν).

«Μιᾷ ροπῇ ἐσώθη». Στήν πλάστιγγα τῶν πεπραγμένων τῆς ζωῆς του, πού τό ἕνα μέρος της ἔγερνε ἀπειλητικά πρός τήν ἄβυσσο τῆς ἀπώλειας, τοποθετήθηκε στό ἄλλο μέρος ἕνα φαινομενικά ἀσήμαντο ἀντίβαρο μιά μικρή φωνή, μιά σύντομη φράση τό: «Μνήσθητί μου....». Κι’ αὐτό ἀνέτρεψε τήν ροπή τῆς πλάστιγγας κι ἔσωσε τόν ληστή.

«Κεκλεισμένας ἤνοιξε τῆς Ἐδέμ πύλας•
Βαλὼν ὁ ληστής κλεῖδα τὸ “μνήσθητί μου” »
(Στίχοι στό εὐγνώμονα ληστή τῆς Ἀκολουθίας τῶν ἁγ. Παθῶν).
«Τὸν ληστήν αὐθημερόν,
τοῦ Παραδείσου ἠξίωσας Κύριε•
κἀμέ τῷ ξύλῳ τοῦ Σταυροῦ,
φώτισον καί σῶσόν με»
(Ἐξαποστειλάριον τῆς Ἀκολουθίας τῶν ἁγίων Παθῶν).

Τό προνόμιο νά ὑποφέρει κανείς γιά χάρη τοῦ Χριστοῦ

«Ἀγαπητοί, μὴ ξενίζεσθε τῇ ἐν ὑμῖν πυρώσει πρὸς πειρασμὸν ὑμῖν γινομένῃ, ὡς ξένου ὑμῖν συμβαίνοντος, ἀλλὰ καθὸ κοινωνεῖτε τοῖς τοῦ Χριστοῦ παθήμασι, χαίρετε, ἵνα καὶ ἐν τῇ ἀποκαλύψει τῆς δόξης αὐτοῦ χαρῆτε ἀγαλλιώμενοι. εἰ ὀνειδίζεσθε ἐν ὀνόματι Χριστοῦ, μακάριοι, ὅτι τὸ τῆς δόξης καὶ δυνάμεως καὶ τὸ τοῦ Θεοῦ Πνεῦμα ἐφ’ ὑμᾶς ἀναπαύεται•κατὰ μὲν αὐτοὺς βλασφημεῖται, κατὰ δὲ ὑμᾶς δοξάζεται. μὴ γάρ τις ὑμῶν πασχέτω ὡς φονεὺς ἢ κλέπτης ἢ κακοποιὸς ἢ ὡς ἀλλοτριοεπίσκοπος• εἰ δὲ ὡς Χριστιανός, μὴ αἰσχυνέσθω, δοξαζέτω δὲ τὸν Θεὸν ἐν τῷ μέρει τούτῳ. ὅτι ὁ καιρὸς τοῦ ἄρξασθαι τὸ κρῖμα ἀπὸ τοῦ οἴκου τοῦ Θεοῦ• εἰ δὲ πρῶτον ἀφ’ ἡμῶν, τὶ τὸ τέλος τῶν ἀπειθούντων τῷ τοῦ Θεοῦ εὐαγγελίῳ; καὶ εἰ ὁ δίκαιος μόλις σῴζεται, ὁ ἀσεβὴς καὶ ἀμαρτωλὸς ποῦ φανεῖται; ὥστε καὶ οἱ πάσχοντες κατὰ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὡς πιστῷ κτίστῃ παρατιθέσθωσαν τὰς ψυχὰς αὐτῶν ἐν ἀγαθοποιΐᾳ» (A΄ Πέτρου δ΄ 12-18).

Δηλαδή: «Ἀγαπητοί μου, μήν παραξενεύεστε γιά τη φοβερή δοκιμασία μέ τήν ὁποία δοκιμάζεστε, σάν νά ἦταν κάτι παράξενο. Ἀντίθετα, νά χαίρεστε πού συμμετέχετε στά παθήματα τοῦ Χριστοῦ, γιατί ἔτσι θά γεμίσετε χαρά κι ἀγαλλίαση, ὅταν ἀποκαλυφθεῖ ἡ δόξα του. Μακάριοι εἶστε ἂν σᾶς ντροπιάζουν γιά τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ. Γιατί τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ σ’ ὅλη του τή μεγαλοπρέπεια καί τη δύναμη ἀναπαύεται πάνω σας• αὐτό τό ὄνομα ἀπ’ αὐτούς βλασφημεῖται, ἀπό σᾶς ὅμως δοξάζεται. Προσέχετε νά μη φτάνει κανένας ἀπό σᾶς νά ὑποφέρει τιμωρίες ἐπειδή σκότωσε ἤ ἔκλεψε ἤ ἔκανε κακό ἢ ἀναμείχθηκε σέ ξένες ὑποθέσεις. Ἄν ὅμως ὑποφέρει ἐπειδὴ εἶναι χριστιανός, νά μήν ντρέπεται ἀλλά νά δοξάζει τό Θεό γι’ αὐτό. Εἶναι καιρός πιά ν’ ἀρχίσει ἡ κρίση ἀπ’ τό λαό τοῦ Θεοῦ. Κι ἄν ἡ κρίση ἀρχίσει πρῶτα ἀπό μᾶς, σκεφτεῖτε τί ἔχει νά γίνει μέ ὅσους δέν δέχονται τό εὐαγγέλιο τοῦ Θεοῦ. Κι ἄν μόλις καί μετά βίας σώζονται οἱ δίκαιοι ἄν θρωποι, τί θά συμβεῖ μέτούς ἁμαρτωλούς καί ἀπίστους»

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καστορίας κ. Σεραφείμ

Σε μια περίφημη ομιλία του ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος γράφει τα εξής χαρακτηριστικά και συγκλονιστικά : «Εβουλήθην... γενέσθαι τις μεγαλέμπορος, πάντων ων έχω το τίμιον ωνησάμενος μαργαρίτην και αντιδούς τα ρέοντα και συρόμενα των εστώτων και ουρανίων... Ήπερ δη πραγματειών μεγίστη και βεβαιότατη τοις γε νουν έχουσιν»1.

Δηλαδή, «θέλησα να γίνω μεγαλέμπορος, ν' αγοράσω μ' όλα όσα έχω τον πολύτιμο μαργαρίτη, και να δώσω τα πρόσκαιρα και παρερχόμενα για να κερδίσω τα σταθερά και ουράνια».

Αυτό το εμπόριο είναι το μέγιστο και ασφαλέστερο γι' αυτούς βέβαια που έχουν μυαλό. Ακριβώς αυτήν την εμπορία μάς συνιστά στην αποψινή Ακολουθία και ο θεόπνευστος ιερός υμνογράφος : «Ικανούσθω το κοινωνικόν ψυχής ημών έλαιον εν αγγείοις, όπως επάθλων μη θέντες καιρόν εμπορίας, ψάλλωμεν· ευλογείτε, τα έργα Κυρίου, τον Κύριον»2.

Καιρός εμπορίας

H παρούσα ζωή, αφού η Βασιλεία των Ουρανών «ομοία εστί ανθρώπω εμπόρω ζητούντι καλούς μαργαρίτας»3.

Και για να γίνει και δικό μας κτήμα αυτός ο μαργαρίτης, για να οικοδομήσουμε ένα σπίτι, όπως έλεγε ο Όσιος Παίσιος ο Αγιορείτης, στον ουρανό, χρειάζεται να πουλήσουμε ό,τι έχουμε για να αγοράσουμε αυτόν τον μαργαρίτη με την αιώνια αξία. Δίνεις πρόσκαιρα και αγοράζεις αιώνια.

Προσφέρεις επίγεια και σου χαρίζουν τα ουράνια. Γι’αυτό και ο σοφός Ιεράρχης της Καισαρείας, ο Μέγας Βασίλειος, θα τονίσει χαρακτηριστικά πως: «Πάντες οι την ευαγγελικήν οδόν πορευόμενοι έμποροι εσμέν, δια της εργασίας των εντολών την κτήσιν εαυτοίς των ουρανίων πραγματευόμενοι»4.

Δηλαδή, «όλοι όσοι ακολουθούμε την οδό του Ευαγγελίου είμαστε έμποροι, καθώς με την εργασία των εντολών του Θεού εμπορευόμαστε την απόκτηση των ουρανίων αγαθών».

Καιρός εμπορίας

Η προσφορά μας στον συνάνθρωπο κάνει τον Θεό χρεώστη μας, διότι ο πτωχός είναι εκείνος ο οποίος εκτείνει το χέρι του, ο Χριστός όμως είναι αυτός που λαμβάνει. «Δανείζει Θεώ ο ελεών πτωχόν»5.

Και ένα ποτήρι νερό να δώσει κανείς, και αυτό έχει την αξία του και την ευλογία του από "τον ετάζοντα καρδίας και νεφρούς".

Γι αυτό ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ερμηνεύοντας την ευαγγελική περικοπή των δέκα παρθένων που ακούγεται απόψε στους Ναούς της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, μιλάει χαρακτηριστικά γι’αυτήν την εμπορία του λαδιού: «Οι φτωχοί, αυτοί που κάθονται μπροστά στην εκκλησία περιμένοντας την ελεημοσύνη μας, είναι οι έμποροι του λαδιού. Και πόσο πρέπει να αγοράσω; Όσο θέλεις. Δεν ορίζω την ποσότητα, για να μην προβάλλεις για δικαιολογία τη φτώχεια. Όσο μπορείς, τόσο αγόρασε. Έχεις οβολό; Αγόρασε τον ουρανό. Όχι γιατί είναι φτηνός ο ουρανός, αλλά επειδή είναι φιλάνθρωπος ο Κύριος. Δεν έχεις οβολό; Δώσε ένα ποτήρι κρύο νερό... Δώσε ψωμί και πάρε παράδεισο. Δώσε μικρά πράγματα και πάρε μεγάλα. Δώσε θνητά και πάρε αθάνατα...Πένθησε μαζί μ' αυτόν που θλίβεται και θα πάρεις μισθό. Γιατί ο μισθός δεν εξαρτάται από την ανάγκη, αλλά από τη διάθεση»6.

Καιρός εμπορίας

Δεν είναι μόνο η παρουσία των φτωχών, αλλά και η φιλοξενία των συνανθρώπων.

Ο Απόστολος Παύλος είναι χαρακτηριστικός: «Η φιλαδελφεία μενέτω. Της φιλοξενίας μη επιλανθάνεσθε· διά ταύτης γαρ έλαθόν τινες ξενίσαντες αγγέλους»7.

Παράδειγμα φιλοξενίας, προσφοράς και αγάπης είναι ο πρωταθλητής της πίστεως, ο Αβραάμ. Είχε πάντοτε σαν γνώμονα στη ζωή του να υπακούει στο Θεό ανιδιοτελώς, ν΄ αναπαύει το Θεό με την αγάπη του και με την τήρηση των εντολών Του και να διακονεί συγχρόνως με πιστότητα και φιλόξενα τον κάθε οδοιπόρο αυτής της ζωής.

Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος μέσα από τα αθάνατα συγγράματά του μας αποκαλύπτει το μέγεθος αυτής της αρετής. «Δος μου τον Ηλία να τον φιλοξενήσω. Τι ζητάς τον Ηλία; Σου δίνω τον Κύριο του Ηλία κι εσύ δεν Τον τρέφεις. Εάν έβρισκες τον Ηλία πως θα τον φιλοξενούσες; ... Εάν ο βασιλιάς», συνεχίζει ο Ιερός Χρυσόστομος, «προσκαλούσε κάποιον στο δείπνο κι ενώ ήταν παρόντες οι υπηρέτες του, τους έλεγε: ευχαριστήστε αυτόν πιο πολύ αντί εμένα, γιατί αυτός, όταν ήμουν φτωχός, με έθρεψε και με φιλοξένησε, αυτός με ευεργέτησε πολλές φορές σε στιγμές θλίψεων· πώς δεν θα ξόδευε ο καθένας όλα τα χρήματα για έκείνον για τον οποίο ο βασιλιάς ένοιωσε τόση ευχαρίστηση;» Και καταλήγει ο Ιερός Πατήρ: Σκέψου λοιπόν την παρρησία μπροστά στους αγγέλους και το καύχημα μπροστά στις ουράνιες δυνάμεις. Σκέψου αυτόν για τον οποίον μιλάει ο ίδιος ο Χριστός»8.

Καιρός εμπορίας

Εμπόριο είναι να συγχωρούμε τον συνάνθρωπό μας και μάλιστα να τον στηρίζουμε σε ώρες δύσκολες, ξεχνώντας τις τυχόν αδικίες που έχουμε εισπράξει.

Εμπόριο είναι να αρνούμαστε τα πρόσκαιρα και επίπεδα με στόχο να κερδίσουμε τα αιώνια και τα άφθαρτα.

Εμπόριο, ακόμη, είναι να φυλάξουμε τον εαυτό μας από την έπαρση και την φιλαυτία, από την μάταιη δόξα των ανθρώπων και να τον στολίσουμε με το ένδυμα της θεότητος που είναι η ταπεινοφροσύνη, γιατί απλούστατα ο Θεός «υπερηφάνοις αντιτάσσεται, ταπεινοίς δίδωσι χάριν»9.

Ας χρησιμοποιήσουμε στην ζωή μας αυτό το εμπόριο και ας γίνουμε έμποροι του καλού μαργαρίτη, προκειμένου να σταθούμε εκ δεξιών Του και να ακούσουμε τις μακαρίας φωνής Του : «είσελθε, δούλε, εις την χαράν του Κυρίου σου»10.

1 Αγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, Λόγος ΙΘ΄, Εις τους λόγους, και εις τον εξισωτήν Ιουλιανόν, PG 35,1045Α.

2 Τροπάριον Η΄ ωδής Κανόνος τοῦ Όρθρου της Μεγ. Τρίτης.

3 Ματθ. 13,45.

4 Μεγ. Βασιλείου, Ομιλία ΙΒ΄, Εις την αρχήν των Παροιμιών, PG 31,420C.

5 Παροιμ. 19,17.

6 Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, Περί ελεημοσύνης, και εις τας δέκα παρθένους, ομιλία α΄, PG 49,294, κεφ. β΄.

7 Εβρ. 13,1-2.

8 Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, αυτόθι καί κεφ. γ΄.

9 Ιακ. 4,6.

10 Δοξαστικό Αποστίχων του Όρθρου της Μεγ. Δευτέρας.

Του Νίκου Βαραλή
Από την εφημερίδα Ορθόδοξη Αλήθεια - Μαρτίου

Ο νεαρός που τούρκεψε, αλλά, όταν συνάντησε τον Θεό, τα παράτησε όλα και έγινε μοναχός στο Αγιον Ορος με το όνομα Γεδεών.

Ηταν μικρός ακόμη. Εφυγε από την Κάπουρνα, τι ήταν; Ενα χωριό της λάσπης μακριά από τον Βόλο. Τυράννια.

Ο πατέρας του ο Αυγερινός στα χωράφια, πέτρες και χώματα η ζωή τους ολόκληρη.

Ηρθε κι ο φόρος, ο έκτακτος, δεν άντεξε ο πατέρας. «Πάμε, Νικόλα» είπε. «Πάμε σε άλλο χωριό, πιο γόνιμο».

Πήραν στους ώμους τους τη μέχρι τότε ζωή τους, δεν ήταν πολύ βαριά, και φύγαν. Η μάνα του είχε αδελφό στο Βελεστίνο, παντοπώλη.

Τον έστειλαν μπας και κάνει προκοπή. Δούλευε εκεί από το πρωί μέχρι το βράδυ.

Ψείρα, λίγο φαΐ και λέρα πολλή. Μόνο τώρα όλα γίνονταν πιο δύσκολα, γιατί ο Νικόλας έβλεπε.

Εβλεπε τους Τούρκους άρχοντες που αγόραζαν απ’ όλα, που είχαν πλούτη, γυναίκες, εξουσία και δύναμη.

Αυτός, όπως και να 'ρχονταν τα πράγματα και να μεγάλωνε, τη μόνη εξουσία που θα μπορούσε να έχει ήταν στην ψείρα του - και γι' αυτή δεν ήταν σίγουρος.

Ο Τούρκος λέγονταν Αλή, καλός άνθρωπος, τον συμπάθησε. Πήγε στο αφεντικό και τον ζήτησε. «Τον θέλω να έρθει σπίτι μου» είπε.

Δεν συμφωνούσε ο μπακάλης, αλλά ο Αλής ήταν εξουσία και δεν λογάριαζε. Ο Νίκος κρυφά μέσα του ήθελε. Ετσι και πήγε.

Και για πρώτη φορά έφαγε και ήπιε και έβαλε ρούχα καθαρά, κοιμόταν σε κρεβάτια μαλακά και γύρω του όλο γυναίκες.

Πέρασε ένας χρόνος, είχε συνηθίσει πια, ήταν το σπίτι του, όταν ήρθε ο γιος του αφεντικού.

«Τι κάνεις;» λέει του πατέρα του. «Ρωμιό έβαλες μες στο χαρέμι; Είσαι καλά;» «Είναι καλό παιδί», του είπε ο πατέρας, «έναν χρόνο είναι μαζί μου, είναι καλός».

Πήγε ο γιος, τον έπιασε. «Ελα δω, Νικόλα, καλό παιδί είσαι, θα γίνεις μουσουλμάνος, γιατί οι Ρωμιοί είναι κακοί και βρόμικοι... τι δουλειά έχεις μ' αυτούς; Γίνεσαι μουσουλμάνος και έχεις όλη τη γη στα πόδια σου. Μια αυτοκρατορία ολόκληρη. Ως χριστιανός τι θα κάνεις; Επειτα από λίγο καιρό θα σε διώξουμε, θα γυρίσεις στις λάσπες που ήσουν και σε λίγα χρόνια θα γεράσεις, θα σαπίσεις όπως σαπίζουν κι οι άλλοι οι Ρωμιοί εκεί έξω».

Ο Νίκος το σκέφτηκε όλο το βράδυ. Είχε δίκιο. Του πατέρα τον ιδρώτα σκέφτηκε και της μάνας το σκύψιμο. Δέχτηκε.

Του κάνανε την περιτομή, του δώσανε το όνομα Ιμπραήμ και γύριζε κορδωμένος στο παλάτι. Τα είχε όλα.

Μια φορά ένα βράδυ του Δεκεμβρίου ένιωσε στο στήθος του μαύρο πράγμα να τον πατάει, του κοπήκανε τα πόδια, σκιάχτηκε.

Πετάχτηκε και πήγε στον κήπο και κάθισε κάτω από μια μηλιά, στην παγωνιά, μονάχος. Εκεί έγινε κάτι που κανείς δεν ξέρει. Πάντως πριν ξημερώσει έφυγε όπως ήταν. Πήγε στον πατέρα.

«Φύγε», του λέει, «θα μας σφάξουν όλους. Πήγαινε στο Κεραμίδι, είναι από πίσω απ’ το βουνό, μπας και γλιτώσουμε».

Σκαρφάλωσε το βουνό, μέσα στο χιόνι, κινδύνεψε για να χαθεί, έφτασε μια φορά στο Κεραμίδι. Πέρασε ο χειμώνας και ο Νίκος πήγε κοντά σε κάτι χτίστες κι έμαθε τέχνη.

Τον πήραν μετά στην Κρήτη για δουλειά. Μαύρες μέρες απ’ το πρωί ίσαμε το βράδυ. Κουβάλαγε... και να 'ταν μόνον αυτό, οι βρισιές και οι σφαλιάρες ήταν φαΐ της κάθε μέρας.

Δεν μπόραγε. Μια μέρα το 'σκασε και πήγε σε μια εκκλησιά και κάθισε. Τον είδε ο παππάς και τον συμπόνεσε.

Ο Νίκος κάθισε, τον αγάπησε αυτόν τον παππούλη που όλο χαμογελούσε. Κάθισε κοντά του. Υστερα από λίγα χρόνια πέθανε ο παπάς κι έμεινε ο Νίκος πάλι μόνος του.

Τα μάζεψε κι έφυγε για το Ορος. Τα υπόλοιπα είναι γνωστά. Πήγε στην Καρακάλου, έγινε μοναχός, πήρε το όνομα Γεδεών. Μιλιά δεν έβγαζε. Πέρασαν 35 ολόκληρα χρόνια και δεν κατάλαβαν ούτε τη σκιά του.

Μια μέρα πήγε και βρήκε τον πνευματικό του. Τι του είπε δεν ξέρουμε, ξέρουμε πως άδεια του έδωσε κι έφυγε πάλι για το Βελεστίνο.

Τριγυρνούσε αγρίμι στα χωράφια και στους δρόμους, άπλυτος και κουρελής. Τους κορόιδευε τους Τούρκους μπας και τον πιάσουν.

Ηθελε να τον σκοτώσουν. Τον αγνοούσαν. Τον πιάσανε δυο τρεις φορές, τον μαύρισαν στο ξύλο, αλλά τι να σκοτώσουν; Ηταν τρελός.

Πήγε στην Αγριά Μεγάλη Βδομάδα κι εκεί άρχισε να βρίζει τον Μωάμεθ. Τότε τον έπιασαν και τον πήγαν στον Τύρναβο, όπου τον βασάνισαν και τελικά τον σκότωσαν. Ηταν 30 Δεκεμβρίου.

Τι ήταν όμως αυτό που συνέβη εκείνη τη νύχτα και τον έκανε να παρατήσει τα πάντα για να ριχτεί σ’ αυτή την περιπέτεια; Αλλοι λένε ότι Τον συνάντησε κάτω από το δέντρο και του χαμογέλασε.

Δεν του είπε τίποτα, όπως συνήθιζε. Το βλέμμα Του όμως ήταν γεμάτο από συμπόνια που άρχισε να κλαίει. Τότε, λέει, έσπασε κάτι στην καρδιά του κι άρχισε, λέει, να χορεύει σαν τρελός μέσα στα δέντρα.

Να μάθουμε δεν είναι δυνατόν. Πάντως όσοι τον είδαν μετά τον θάνατό του είχε στο πρόσωπο τέτοια χαρά, που δεν μπορεί κανένας άνθρωπος να καταλάβει. Τον είπαν άγιο, αλλά δεν δείχνει να τον νοιάζει.

Περιπλανιέται ακόμα ανάμεσα σε Κάπουρνα και Βελεστίνο, χαρίζοντας το γέλιο του στον ουρανό. Κάποιες φορές τον βλέπουν τα παιδιά να σκάβει με τα μάτια τον ουρανό και τότε αρχίζουν τα κοτσύφια το τραγούδι.