Του Γ. Καλαντζή, Γενικού Γραμματέα Θρησκευμάτων

Οι μουσουλμάνοι στην Αττική δεν ξεπερνούν συνολικά τους 150.000 επί 4.500.000 κατοίκων. Οι νόμιμοι μουσουλμάνοι μετανάστες ήταν 32.000 το 2010, 28.000 το 2012 και η τάση μείωσης συνεχίζεται λόγω της ύφεσης.

Η μεγαλύτερη ομάδα μουσουλμάνων κατοίκων της Αθήνας που έχουν ελληνική υπηκοότητα είναι αραβικής καταγωγής. Τα Πρεσβυγενή Πατριαρχεία βρίσκονται, σχεδόν όλα, σε αραβικές χώρες.

Είναι παράλογο από τη μια να επιδιώκουμε επενδύσεις και συμμαχίες με τις αραβικές χώρες και από την άλλη να ταυτίζουμε το Ισλάμ με την Τουρκία, τη στιγμή που η γλώσσα του Ισλάμ είναι τα αραβικά.

Είναι αυτοκαταστροφικό να μιλάμε με τρόπο προσβλητικό για μια θρησκεία ενός δισεκατομμυρίου πιστών σε 184 χώρες επειδή οι Τούρκοι διέπραξαν τη γενοκτονία εναντίον των χριστιανών ορθοδόξων σε Πόντο και Μικρά Ασία.

Ας μην ξεχνάμε ότι οι Τούρκοι κατέκτησαν και τους Αραβες, που επαναστάτησαν το 1916 κάνοντας το αποφασιστικό βήμα για την ελευθερία τους. Οι Ιρανοί (Πέρσες), αναμφισβήτητα πιστοί μουσουλμάνοι, επί 3 αιώνες υπερασπίζονταν την πατρίδα και την πίστη τους (σιίτες) εναντίον των Τούρκων με την πρώτη σύγκρουση το 1514 και τελευταία το 1821.

Το επιχείρημα «πρώτα να γίνει η Αγία Σοφία εκκλησία και μετά να φτιάξουμε τζαμί στην Αθήνα» είναι πολύ επικίνδυνο για ένα έθνος που θέλει να στηρίζει την Ορθοδοξία σε μια Μέση Ανατολή, όπου το συντηρητικό Ισλάμ είναι ανερχόμενη δύναμη. Εκείνοι που συνδέουν την Τουρκία με το τέμενος της Αθήνας παίζουν άθελά τους το παιχνίδι των τουρκομουσουλμανικών αδελφοτήτων, της μεγαλύτερης απειλής.

Η τελευταία χώρα στον κόσμο που επιθυμεί να χτιστεί τέμενος στην Αθήνα είναι η Τουρκία. Αυτό που πραγματικά θέλει είναι η «δωρεάν» επαναλειτουργία ενός παλιού οθωμανικού τζαμιού διότι έτσι η Ελλάδα θα αναγνωρίσει εμμέσως την ηγέτιδα θέση της Τουρκίας στο Ισλάμ.

Τουλάχιστον 8 εκατομμύρια Ελληνες ζουν σε όλο τον κόσμο. Είναι παντού μειονότητες. Οι ορθόδοξοι χριστιανοί, επίσης, είμαστε μια μειονότητα σε παγκόσμιο επίπεδο. Το ερώτημα, λοιπόν, είναι αν εμείς οι Ελληνες έχουμε την ικανότητα να «δρούμε τοπικά σκεπτόμενοι παγκόσμια» ή αν εξακολουθούμε να παραμένουμε προσκολλημένοι στις αντιλήψεις της Ελλάδας της Ταράτσας (τα σύνορα της Ελλάδας πριν από το 1881).

Στην ασφάλεια μιας χώρας που το να μην είσαι ορθόδοξος χριστιανός είναι η εξαίρεση, είναι πολύ εύκολο να ξεχνάμε ότι σχεδόν σε όλο τον άλλο κόσμο είμαστε μειονότητα.

Για μια χώρα σαν τη δική μας, η υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ιδιαίτερα της θρησκευτικής ελευθερίας ταυτίζεται με την υπεράσπιση του εθνικού συμφέροντος.

Δεν πρόκειται να υπάρξει καλύτερος σχεδιασμός για τη χωροθεσία (Ελαιώνας), τον τρόπο λειτουργίας και σειρά άλλων κρίσιμων θεμάτων του τεμένους τωμ Αθηνών. Κατασκευάζεται ένας συνήθης χώρος προσευχής με σεβασμό στο περιβάλλον και την ιστορία της Αθήνας σε μια περιοχή όπου δεν επιτρέπεται η οικιστική ανάπτυξη.

Το κτίριο θα είναι ενταγμένο αρμονικά στο περιβάλλον και θα περιβάλλεται από έναν ανοιχτό χώρο πρασίνου, ελεύθερα επισκέψιμο για όλους τους πολίτες.

Ενας χώρος που εδώ και δεκαετίες ήταν απροσπέλαστος στους Αθηναίους αποδίδεται και πάλι στην πόλη. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να δραματοποιούμε το ζήτημα.

Αφησα για το τέλος το ερώτημα «γιατί να πληρώσει το κράτος». Οποιος πληρώνει είναι ο νοικοκύρης. Το Ισλάμ δεν έχει κλήρο και ιεραρχία όπως οι χριστιανικές εκκλησίες. Γι' αυτό και το επίσημο τέμενος των Αθηνών πρέπει να ανήκει στο κράτος, που σημαίνει ότι δεν υπάρχει καμιάς μορφής παραχώρηση κυριαρχίας και εδάφους σε ξένη δύναμη ή ιδιώτη. Το τέμενος δεν είναι η λύση του προβλήματος αλλά χωρίς αυτό δεν θα υπάρξει η ενδεδειγμένη λύση.

Μετά την κατασκευή του, ευκτήριοι οίκοι για τους μουσουλμάνους θα λειτουργούν μόνο αν πάρουν νόμιμη άδεια. Ετσι θα τερματιστεί η σημερινή επικίνδυνη κατάσταση με την παράνομη λειτουργία δεκάδων ευκτηρίων οίκων ως «τζαμιά» με άγνωστους ιμάμηδες και ανώνυμες χρηματοδοτήσεις.

ΥΓ: Στον Ελαιώνα υπήρχε χωματερή μέχρι το 1960 και είναι τραγικά επιβαρημένος από τη λειτουργία ρυπογόνων εγκαταστάσεων. Είναι η «πίσω αυλή» της Αθήνας, το κόστος της οποίας πληρώνουν γειτονικοί δήμοι, όπως το Αιγάλεω. Η Πολιτεία επί έτη προσπαθεί να αλλάξει αυτή την κατάσταση ώστε ο Ελαιώνας να αποτελέσει πνεύμονα πρασίνου και ήπιων μορφών ανάπτυξης για όλους τους όμορους δήμους.

Το τέμενος είναι ένα από τα έργα, χάρη στα οποία το όραμα αυτό μπορεί να γίνει πραγματικότητα.

Του Σεβ. Μητροπολίτου Πατρών κ. Χρυσοστόμου

Ἡ ἀσθένεια ἑνός μαθητοῦ ἔγινε αἰτία, νά βγοῦν στήν ἐπιφάνεια τά εὐγενῆ καί λεπτά αἰσθήματα ἀνθρωπιᾶς καί ἀγάπης, τά ὁποῖα ἔκρυβαν, ὡς θησαυρό πολύτιμο, στήν καρδιά τους μαθητές τῶν Σχολείων τῆς πόλεώς μας, μέ πρωτοπόρους τούς μαθητές καί τίς μαθήτριες τῆς γ’ τάξης τοῦ Λυκείου Δεμενίκων.

Σέ χρόνους καί καιρούς ἀφιλίας, τά παιδιά ἐδίδαξαν ἦθος, ἔκαναν κατάθεση ψυχῆς καί ἔδωσαν μαρτυρία ἀγάπης.

Σέ καιρούς ἀπαράκλητους, μίλησαν μέ τήν πηγαία καλοσύνη τους, δίδοντας παρηγοριά καί παράκληση ὄχι μόνο στόν συμμαθητή τους καί στήν οἰκογένειά του, ἀλλά στήν κοινωνία ὁλόκληρη.

Σέ ἐποχές ἀπαισιοδοξίας, τά παιδιά μας ἔδωσαν τό μήνυμα τῆς ἐλπίδος καί τῆς αἰσιοδοξίας, τό ὁποῖο εἶναι ἀπαραίτητο γιά νά ὀρθοποδήσωμε ὡς πρόσωπα καί ὡς λαός.

Μέσα στό σκοτάδι καί τήν πνευματική βαρυχειμωνιά, ὁ Θεός στέλνει ἀστέρια γιά νά φωτίζουν τήν πορεία μας, καί καρδιές γεμάτες ἀγάπη γιά νά ζεστάνουν τήν ψυχρή ἀπό αἰσθήματα ἐποχή μας.

Εὐτυχῶς, δέν χάθηκαν ὅλα. Ἡ ἀντίστροφη πορεία, ὅπως γράψαμε πρό ἡμερῶν σέ ἄλλο ἄρθρο μας, ἤδη ἄρχισε.

Ἡ ἐπανάσταση γιά τό γκρέμισμα τοῦ παλαιοῦ κόσμου καί τοῦ σάπιου κατεστημένου ἤδη πραγματοποιεῖται, μέ πρωτοπόρα τά νειᾶτα, τά ὁποῖα γύρισαν τήν πλάτη σέ ὅ,τι ψεύτικο καί ἐπίπλαστο.

Ἡ ἀνθρωπιά ἐνίκησε. Ἡ καλοσύνη ἔλαμψε. Ἡ ὀμορφιά τῆς ψυχῆς ἐγλύκανε τά πρόσωπα καί τίς καρδιές. Τά παιδιά ἀπό τά Δεμένικα τῶν Πατρῶν θυσίασαν τήν πενθήμερη ἐκδρομή, πού ἦταν βαθειά τους ἐπιθυμία, γιά νά βοηθήσουν ἕναν συμμαθητή τους ἀπό Γυμνάσιο τῆς πόλεώς μας πού αἰφνιδίως ἀσθένησε.

Κατέθεσαν τά χρήματα τῆς ἐκδρομῆς στό ταμεῖο τῆς ἀγάπης, γιά τό παιδί πού ἔπρεπε νά φύγῃ γιά τό ἐξωτερικό. Στήν προσφορά ἀπό ἐπιχειρηματία νά δώσῃ ἐκεῖνος τά χρήματα γιά τήν ἐκδρομή τους, ἀρνήθηκαν. Δέν εἶναι τά χρήματα πού κάνουν τήν διαφορά. Εἶναι οἱ καρδιές, πού ἔχουν τήν δική τους λογική καί διασώζουν τήν θεοείδεια τοῦ ἀνθρώπου.

Αὐτά τά παιδιά πῆραν στά φτερά τους ὅλο τόν κόσμο, καί ἔγιναν ξεναγοί στούς ἄγνωστους γιά τούς πολλούς χώρους τῆς προσφορᾶς καί τῆς θυσίας.

Οὐδείς τά ἐπίεσε νά προβοῦν στήν τόσο ὡραία καί συγκινητική αὐτή πράξη. Τούς τό «ἐπέβαλε» τό ψυχικό τους μεγαλεῖο, τό ὁποῖο τά ἐπέβαλε ὡς προσωπικότητες μέσα στήν κοινωνία.

Εἴμαστε ὅλοι ὑπερήφανοι γι’ αὐτά τά παιδιά μας. Καυχώμεθα ἐν Κυρίῳ μαζί μέ τούς γονεῖς καί τούς δασκάλους τους καί προσευχόμεθα γιά τήν πρόοδό τους καί τήν κατά Θεόν εὐτυχία τους.

Μαζί τους ὅμως ὑψώνομε τά μάτια μας καί τήν καρδιά μας πρός τόν Οὐράνιο Πατέρα μας, καί παρακαλοῦμε καί δεόμεθα πρός τήν συμπαθεστάτην Αὐτοῦ ἀγαθότητα, νά ἐνισχύσῃ τό παιδί πού βρίσκεται στό κρεββάτι τοῦ πόνου καί νά τοῦ χαρίσῃ ὑγεία καί ἴαση, διά πρεσβειῶν τῆς Παναγίας μας, τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέου τοῦ Πρωτοκλήτου καί πάντων τῶν Ἁγίων μας.

Παράλληλα αἰσθάνομαι τήν ὑποχρέωση νά ἐξάρω καί νά ἐπαινέσω τήν συγκινητική ἀνταπόκριση ὅλων τῶν Πατρινῶν ὥστε νά βοηθηθῆ ὁ μαθητής στήν δύσκολη αὐτή στιγμή τῆς ζωῆς του.

Ἐπίσης ἐπιθυμῶ νά ἐκφράσω τήν εὐαρέσκειά μου πρός τόν Ἐξοχώτατο κ. Πρωθυπουργό Ἀντώνιο Σαμαρᾶ καί τούς κυρίους, Ὑπουργό Ὑγείας Ἀνδρέα Λυκουρέντζο, μέ τόν ὁποῖο εἴμασταν σέ διαρκῆ ἐπικοινωνία καί Ὑφυπουργούς Παιδείας καί Θρησκευμάτων Θεόδωρο Παπαθεοδώρου καί Οἰκονομικῶν Γεώργιο Μαυραγάνη, μέ τούς ὁποίους ἐπίσης μιλούσαμε γιά τήν ἐπίλυση τοῦ προβλήματος καί τήν ἀντιμετώπιση ὄλων τῶν δυσκολιῶν καί πρός ὅλους ὅσοι, λόγῳ ἁρμοδιότητος καί ἐξ ἀγάπης περισσῆς, ἐβοήθησαν νά ἔλθῃ εἰς αἴσιο πέρας τό ἐν λόγῳ θέμα.

Ὄλους ἄς τούς εὐλογεῖ ὁ Θεός καί ἄς τούς δίδει ἀντί τῆς ὅποιας βοηθείας τους, πλούσια τά ἐλέη του καί τά οὐράνια ἀγαθά του.

Στά παιδιά πού τόσο μᾶς συγκίνησαν μέ τήν πράξη τους, ἀπευθύναμε τό παρακάτω γράμμα, ὡς ἔκφραση τῆς βαθειᾶς πατρικῆς μας ἀγάπης καί ὡς εὐχαριστία γι’ αὐτό τό μάθημα ἀγάπης πού ἔδωσαν στήν κοινωνία μας, μέ τήν εὐχή καί προσευχή, ὁ Κύριος ἀντί αὐτῆς τῆς προσφορᾶς ἀγάπης, νά τούς χαρίζῃ χαρά, εὐτυχία, πρόοδο καί ὑγεία στήν ζωή τους, ὥστε νά λάμπουν μέ τήν καθαρότητα τῆς καρδιᾶς τους, ὅπως καθρεφτίζεται στά ἁγνά πρόσωπά τους.
............................
 
Ἀγαπητά μου παιδιά,

Μέ πολλή συγκίνηση καί καύχηση ἐν Κυρίῳ σᾶς ἀπευθύνω αὐτό τό γράμμα, προκειμένου νά ἐκφράσω τά βαθύτατα αἰσθήματα τῆς καρδιᾶς μου πρός τόν κάθε ἕνα καί τήν κάθε μιά σας ξεχωριστά, γιά τήν συγκλονιστική εὐαισθησία καί στάση σας, ἔναντι τοῦ προβλήματος τό ὁποῖο ἀντιμετωπίζει μαθητής τοῦ 11ου Γυμνασίου Πατρῶν.

Μέσα σέ καιρούς δύσκολους, ὅπου «ἐψύγη» ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν, ἤλθατε ἐσεῖς νά ξυπνήσετε ὑπνώττουσες συνειδήσεις, προκειμένου νά κατανοήσουν οἱ πάντες, ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι ὄν κοινωνικό καί γι’ αὐτό ἡ χαρά τοῦ ἑνός εἶναι καί τοῦ ἄλλου χαρά καί ὁ πόνος τοῦ διπλανοῦ εἶναι ὅλων ὑπόθεση.

Πιστοποιήσατε κατά τόν καλύτερο καί ἐκφραστικότερο τρόπο, ὅτι ἡ εὐτυχία δέν εἶναι ὑπόθεση ἐξωτερικῶν παραγόντων, δέν στηρίζεται δηλαδή σέ ὑλικά ἀγαθά, σέ χρήματα καί πράγματα, ἀλλά ἔχει τόν θρόνο της στήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου.

Γι’ αὐτό τόν λόγο, ἀπό τά βάθη τῆς πατρικῆς μου καρδιᾶς,

·      Σᾶς ἐπαινῶ γιά τήν πηγαία πράξη σας, νά σταθῆτε δίπλα στόν ἀσθενoῦντα συμμαθητή σας, ὁ ὁποῖος καί μόνο ἀπό τήν δική σας θετική πνευματική αὔρα λαμβάνει δύναμη, ὥστε μέ θάρρος καί ἀποφασιστικότητα γιά τήν νίκη, νά ἀντιμετωπίσῃ τό πρόβλημά του.

·      Σᾶς συγχαίρω, διότι μέ τήν ἁγνότητα τῆς καρδιᾶς σας, κάνατε τόν τόπο μας νά μοσχοβολήσῃ ἀπό ἀγάπη, καί ἐνεργήσατε κατά τόν πλέον ἀποτελεσματικό τρόπο ὥστε νά εὐαισθητοποιηθοῦν καί νά ἐνεργοποιηθοῦν οἱ συνάνθρωποί μας, πρός ἐνίσχυση τῶν ἀδελφῶν μας οἱ ὁποῖοι πάσχουν καί ὑποφέρουν, εἴτε ἕνεκα ἐξωτερικῶν παραγόντων, εἴτε ἕνεκα ἄλλων αἰτιῶν, ἀσθενειῶν κλπ.

·      Σᾶς εὐχαριστῶ γιά τό μάθημα πού δώσατε στήν κοινωνία μας. Σταθήκατε ὅλοι σας ἐπάξια πάνω στό δικό σας ὑψηλό πνευματικό βάθρο, διδάξατε μικρούς καί μεγάλους ὅτι ἡ ἀνθρώπινη σχέση εἶναι ὑπόθεση καρδιᾶς καί πάνω σ’ αὐτή πρέπει νά οἰκοδομηθῇ ἐκ νέου ἡ ἀνθρωπιά πού χάθηκε στούς καιρούς μας.

·      Σᾶς εὔχομαι πάντα νά εἶστε πρῶτοι, καί στά μαθήματα, ἀλλά κυρίως στά αἰσθήματα, ὅπως εἶναι θρονιασμένα στήν καρδιά σας καί ὅπως τά βιώνετε μέ τόν δικό σας προσωπικό τρόπο καί τά ἐκφράζετε στόν σύγχρονο ἀπνευμάτιστο κόσμο.

Ὅπως μέ αὐτή σας τήν κίνηση, κάνατε πράξη τά λόγια τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, τό «ἀγαπᾶτε ἀλλήλους» δηλαδή, ἔτσι νά συνεχίσετε θεμελιώνοντας τίς βάσεις μιᾶς νέας κοινωνίας, ἡ ὁποία θά οἰκοδομῆται κάθε ἡμέρα μέ πρωτεργάτες καί τεχνουργούς ἐσᾶς, τούς ἐκφραστές τῆς ἔμπρακτης ἀγάπης.

Παιδιά μου ἀγαπητά καί εὐλογημένα, αὐτή ἡ ἐκδρομή πού θά πηγαίνατε, ἔγινε τό ὄχημα γιά νά ἀνεβῆτε πολύ ψηλά στά μάτια μας καί στίς καρδιές μας. Ἀπό τήν πενθήμερη συναναστροφή μεταξύ σας καί ἀπό τήν θέα κάποιων τόπων, θά χαιρόσασταν ὁπωσδήποτε πολύ.

Ὅμως μέ αὐτή σας τήν ἔκφραση τῆς ἀγάπης γίνατε πανευτυχεῖς, ἀφοῦ ζῆτε μέ τόν δικό σας ἐσωτερικό συγκλονιστικό τρόπο τό πλήρωμα τῆς χαρᾶς, πού προσφέρει ἡ θυσιαστική ἀγάπη γιά τόν συνάνθρωπό μας.

Στήν ἐκδρομή σας θά ἤσασταν ἐσεῖς καί οἱ καθηγητές σας. Σ’ αὐτή τήν «ἐκδρομή» πού πήγατε μέ ὁδηγό τήν ἀγάπη, πήρατε μαζί σας ὅλο τόν κόσμο.

Σᾶς ἀγκαλιάζω ὅλους σας, ἕνα πρός ἕνα, καί σᾶς ἀσπάζομαι πατρικά, ἐκφράζοντας τήν χαρά μου, τήν συγκίνησή μου καί τά συγχαρητήριά μου γιά τήν ὡραία καί πεντακάθαρη ψυχή σας.

Στά πρόσωπά σας ἀσπάζομαι ὅλους τούς μαθητάς καί τίς μαθήτριες πού εὐαισθητοποιήθηκαν γιά τό συγκεκριμένο θέμα.

Θά βρῶ τόν χρόνο σύντομα νά σᾶς ἐπισκεφθῶ στό Σχολεῖο σας, ὥστε νά σᾶς δῶ ἀπό κοντά καί νά σᾶς ἐκφράσω τήν ἀγάπη μου καί τήν χαρά μου.

Παράλληλα συγχαίρω, τούς γονεῖς καί τούς δασκάλους σας, γιατί ἔχουν τήν ἐξαιρετική τιμή καί τήν μεγάλη εὐλογία ἀπό τόν Θεό, νά ἔχουν τέτοια παιδιά καί τέτοιους μαθητές.

Ὁ Θεός νά σᾶς ἐνισχύῃ σέ κάθε σας βῆμα, νά σᾶς χαριτώνῃ καί νά σᾶς εὐλογῇ. Σᾶς συνοδεύει ἡ προσευχή μου καί ἡ πατρική μου ἀγάπη. Συνεχίσατε τόν ὡραῖο ἀγῶνα, καί παρακαλῶ νά προσεύχεσθε θερμῶς γιά τόν συμμαθητή σας καί γιά ὅλο τόν κόσμο. Εἶστε τόσο καλά παιδιά καί ὁ Θεός, εἶμαι βέβαιος, ὅτι θά ἀκούσῃ τίς θερμές προσευχές σας.
 
Σᾶς ἀσπάζομαι καί σᾶς εὐλογῶ
μέ ἀγάπη πατρική

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

Για το μάθημα των Θρησκευτικών τοποθετήθηκε σε Συνεδρία της Ιεράς Συνόδου, ο Σεβ. Μητροπολίτης Φιλίππων κ. Προκόπιος.

Η τοποθέτηση του κ. Προκοπίου έχει ως εξής:

Τὸ θέμα ἀπροσδοκήτως καὶ χωρίς Συνοδικήν Ἀπόφασιν περιελήφθη εἰς τὴν Ἡμερήσιαν Διάταξιν τῆς 5-11-2012 «ὑποβολή εἰσηγήσεως περί τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν» ὑπό τοῦ Συνοδικοῦ Μητροπολίτου Μεσσηνίας κ. Χρυσοστόμου.

Ἀγνοῶν τὸ γεγονός, ἐξ ἀφορμῆς μόνον τῶν ὡς κατωτέρω, ἐκτιθεμένων, εἶχον συντάξει τὸ ἀκόλουθον κείμενον, τὸ ὁποῖον, ἀφοῦ ἐζήτησα τὴν ἄδειαν, ἀνέπτυξα ἐνώπιον τῆς Συνόδου μετά τὴν Εἰσήγησιν.

Πολλαί καί ἐκ πολλῶν ἀφετηριῶν αἱ ἀφορμαί διά νά ἐπικεντρωθῇ τό ἐνδιαφέρον ὅλων εἰς ὅσα «πιλοτικῶς» σχεδιάζονται καί ἀνέπαισθήτως, ὡς ἐν σχεδίῳ, εἰσάγονται καί παγιώνονται εἰς τόν εὐαίσθητον χῶρον τῆς ἀγωγῆς καί παιδεύσεως τῶν ἑλληνοπαίδων διά τῆς διδασκαλίας τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν.

Ἐπισημαίνω, ὡς ἀκολούθως :

1. Τό ἀπό 4-7-2012 πρός τήν Ἱεράν Σύνοδον πολυσέλιδον Ὑπόμνημα τοῦ κ. Ἡρακλέους Ρεράκη, καθηγητοῦ τῆς Παιδαγωγικῆς – Χριστιανικῆς Παιδαγωγικῆς εἰς τήν Θεολογικήν Σχολήν τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, διά τοῦ ὁποίου ἀσκεῖται κατά τρόπον συστηματικόν καί ἀντικειμενικόν, αὐστηρά καί ἀρκούντως πειστική κριτική ἐπί τοῦ θέματος «Νέο πιλοτικό Πρόγραμμα Σπουδῶν στα Θρησκευτικά καί Ὁδηγός Ἐκπαιδευτικοῦ» διά τήν διδασκαλίαν τοῦ μαθήματος εἰς τό Δημοτικόν καί τό Γυμνάσιον. Ἀληθῶς συγκλονιστικά και ἀνησυχητικά ὅσα ἐπισημαίνονται εἰς τό πρός ὅλους ἡμᾶς σταλέν ὑπόμνημα. Τεκμηριωμέναι θεολογικαί καί παιδαγωγικαί θέσεις, σαφεῖς ἀπόψεις, ἐντυπωσιακαί ἐπισημάνσεις διά τήν λειτουργίαν θεσμῶν και δράσεως τῶν πρωταγωνιστῶν του προσώπων, πού χωρίς ἐπίσημον ἐκκλησιαστικήν παρέμβασιν, συνεχίζεται διά δεύτερον ἔτος το μεταρρυθμιστικόν κατ᾿ οὐσίαν πλήρως ἀνατρεπτικόν πιλοτικόν αὐτό Πρόγραμμα. Δέν γνωρίζω ἄν τό ἐμπεριστατωμένον ἐν λόγῳ Ὑπόμνημα ἐμελέτησε, ἔκρινεν καί ἐν συνεχείᾳ ἔλαβε ἀποφάσεις ἡ προλαβοῦσα Διαρκής Ἱερά Σύνοδος.

2. Τήν συλλεκτική, πολυσέλιδον (σσ. 312, σχ. Α4), πρόσφατον (Ἰούλιος 2012) ἔκδοσιν τῆς Ἑνώσεως Θεολόγων Νομοῦ Λέσβου – Παραρτήματος τῆς Πανελληνίου Ἑνωσεως Θεολόγων – τιτλοφορουμένην: «Συλλογή Κριτικῶν ἄρθρων γιά τά νέα (πιλοτικά) Προγράμματα Σπουδῶν τοῦ Μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν». Τό ἐντυπωσιακόν εἰς τον ὀγκώδη αὐτόν τόμον δέν εἶναι μόνον τό περιεχόμενον του, πού φωτίζη ὅλες τίς πτυχές τοῦ μεταρρυθμιστικοῦ ἤ ὀρθότερον, ἐκ θεμελίων ἀνατρεπτικοῦ καινοφανοῦς αὐτοῦ Προγράμματος. Περισσότερον προκαλεῖ τό ἐνδιαφέρον, ὁ μακροσκελής κατάλογος ὅλων ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι μέ τήν συστηματικήν κριτικήν των, τά σχόλια, τίς τεκμηριωμένες ἀπόψεις καί τήν καταγεγραμμένην γνῶσιν καί πεῖραν των ἀνατρέπουν, ὅσα ἐπικαλοῦνται οἱ εἰσηγηταί καί ὑποστηρικταί τοῦ ἐγχειρήματος και τῶν λόγων πού ὡδήγησαν εἰς αὐτό, χωρίς, ἐξ ὅσων γνωρίζω, προηγούμενον διάλογον καί συμπροβληματισμόν μετά τῶν θεσμικῶν κατά παράδοσιν καί κατά νόμον συνομιλητῶν. Πολλοί Συνεπίσκοποι, Ἡγούμενοι καί Κληρικοί, Καθηγηταί Πανεπιστημίων, ὅλες σχεδόν οἱ κατά τόπους Ἑνώσεις – καί ἡ Πανελλήνιος – Θεολόγων, Ἀνώτατοι Δικαστικοί, Δημοσιογράφοι κ.ἄ., λειτουργοί καί διάκονοι τῶν Γραμμάτων καί τῆς Παιδείας ἐπιφυλάσσονται καί, ἐν τέλει, ἀπορρίπτουν τίς εἰσηγήσεις τῶν«ἐμπειρογνωμόνων τοῦ Παιδαγωγικοῦ Ἰνστιτούτου», οἱ ὁποῖες ὑπό το «πιλοτικόν» καινοφανές μόρφωμα, ὁδηγοῦνται εἰς τὴν πλήρη ἐφαρμογήν καί τήν παγίωσιν καί τοῦ περιεχομένου καί τοῦ τρόπου διδασκαλίας τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν εἰς τά Σχολεῖα τῆς Ἑλληνο- Ὀρθοδοξίας.

3. Τό εἰδικόν ἀφιέρωμα, ἐπίσης, τοῦ Δελτίου τῆς Πανελληνίου Ἑνώσεως Θεολόγων «Κοινωνία» (τ.2 Ἀπριλίου – Ἰουνίου 2012) μέ τίτλον «Τό Νέο Πρόγραμμα Σπουδῶν στά Θρησκευτικά Δημοτικοῦ – Γυμνασίου. Στοιχεῖα Κριτικῆς – Συμπεράσματα» τοποθετεῖται μέσα εἰς τὰ ἴδια και ὅμοια πλαίσια μὲ τὸ προηγούμενον. Ἡ ἐκλογή τῶν κειμένων συνεχίζεται, προστιθεμένων τῶν νέων κριτικῶν κειμένων, ὅσων ἀσχολοῦνται μέ το θέμα αὐτό.
Ἐνδιαφέρουν, ἀσφαλὼς, πολύ τά ἑπόμενα, πού μεταφέρονται ἀπό τήν προτασσομένη «ἀφιέρωση» εἰς τήν περιοδική ἔκδοσιν τῶν Θεολόγων Ἐκπαιδευτικῶν. Κινοῦνται πρός τήν κατεύθυνσιν «ὅλοι οἱ ἔχοντες λόγο καί εὐθύνη γιά τήν πορεία τῆς Ἑλλάδος μας καί νά ἐνημερωθοῦν σχετικά καί νά ἀγωνιστοῦν γιά μιά ζωή σωστή, πλήρη, ὁλοκληρωμένη, γνήσια και ἀληθινά ὀρθόδοξη χριστιανική ἐκπαίδευση πού πρέπει νά προσφέρεται στά παιδιά μας. Γιά τήν ποιότητα τῆς ἴδιας τῆς ζωῆς τους».

4. Εἰς τάς ἀφορμάς συγκαταλέγονται καί οἱ λόγοι τοῦ Μακαριωτάτου Προέδρου καί αἱ ἐπιτυχεῖς παρατηρήσεις πού ἔγιναν κατά τήν ἐκδήλωσιν τῆς προσφάτου ἀνακηρύξεώς του εἰς ἐπίτιμον Δημότην εἰς τήν Πέλλα Γιαννιτσῶν. Ἐκκινῶν ἀπό τήν θεμελιώδη ἀρχήν τῆς συνεργασίας Ἐκκλησίας καί Πολιτείας, τή συνεργασία ὅλων τῶν φορέων, προβάλλοντάς την ὡς «τό μοναδικόν φάρμακον πού θά ἠμποροῦσε να βοηθήσῃ αὐτήν τήν ὥρα τούς ἀρρωστημένους θεσμούς, τήν κρίση, ἡ ὁποία μᾶς ταλαιπωρεῖ ὅλους», συνεπέρανεν, ὅτι προέχει ἡ ἐπιστροφή εἰς τήνπαράδοσιν καί τό ἀσφαλές μέσον εἶναι ἡ Ἐκπαίδευσις, διά να καταλήξῃ: «Μέ τό νά εἶναι μία ὥρα τά θρησκευτικά περισσότερο στο σχολεῖο, οὔτε ἐμεῖς νομίζουμε ὅτι θά σώσουμε τόν κόσμο καί την Ἐκκλησία, ἀλλά οὔτε κι ἐσεῖς, μέ μία ὥρα, ἄν τήν ἀφαιρέσετε και προσθέσετε ἀντ᾿ αὐτῆς μία ὥρα θεάτρου ἤ κάτι ἄλλο, θά κερδίσετε τον πολιτισμό» (ἀπό τίς ἐφημερίδες τῆς Δευτέρας 22 Ὀκτωβρίου 2012).

5. Εἰς τά ὅσα ἐπισημαίνονται συμβάντα, γύρω ἀπό τό θεμελιῶδες θέμα τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν εἰς τήν Πρωτοβάθμιον και Δευτεροβάθμιον Ἐκπαίδευσιν, τήν, ὅπως προβάλλεται, ἀγωνίαν ὅλων τῶν ἐκπαιδευτικῶν παραγόντων τῆς Πολιτείας μας, τήν πλήρη (ἴσως εἶναι και εὔχομαι νά εἶναι λανθασμένος αὐτός ὁ προσδιορισμός) σιωπήν και ἀπουσίαν τῆς Ἐκκλησίας, τῶν Συνοδικῶν Ὀργάνων Αὐτῆς (ἐπαναλαμβάνω ἐξ ὅσων τοὐλάχιστον περιῆλθον εἰς γνῶσιν μου), εἴτε με τήν μορφήν κειμένων ἐπισήμων, εἴτε ὡς Δελτίων Τύπου ἤ Ἀνακοινωθέντων τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου, ἦλθαν να μεγιστοποιήσουν τόν προβληματισμόν μου ἐκ τῆς σιωπῆς ἤ ἀπουσίας ὑπευθύνου λόγου τοῦ Διαρκοῦς Διοικητικοῦ Ὀργάνου τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ ἀσκοῦντος, μάλιστα, συγκεκριμένας ἁρμοδιότητας, ὡς αὐταί περιγράφονται εἰς τόν Καταστατικόν Χάρτην: «Ἡ Δ.Ι.Σ. … ε) Παρακολουθεῖ τό δογματικόν περιεχόμενον τῶν διά τά Σχολεῖα Στοιχειώδους καί Μέσης Ἐκπαιδεύσεως προοριζομένων διδακτικῶν βιβλίων τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν» (ἐδαφ. ε´, παράγρ. 1, ἄρθρον 9 τοῦ νόμου 590/1977).

Ἐξ ἀφορμῆς, λοιπόν, τῶν προαναφερθέντων καί πρός την ἐπιβεβλημένην, ὑπεύθυνον καί συγκεκριμένην περί τοῦ πρακτέου προσβλέπων Συνοδικήν ἐνέργειαν, θά ἐτολμοῦσα νά παρακαλέσω ὅπως :

α. Διά λόγους συνεχείας καί συνεπείας πληροφορηθῶμεν, ἄν τό θέμα συνεζητήθη εἰς τήν Διαρκῆ Ἱεράν Σύνοδον προηγουμένων Περιόδων, ἄν ἐλήφθησαν ἀποφάσεις καί ποῖον τό περιεχόμενόν τους καί ἄν ἐφηρμόσθησαν ἤ παραμένουν ἀνεκτέλεστοι.

β. Ἀνεξαρτήτως τῆς προηγουμένης ἐπισημάνσεως καί ἐπειδή τό θέμα ἐξακολουθεῖ νά μένῃ ἀνοικτόν καί νά προκαλῇ ἀνησυχίας εἰς τόν χῶρον τῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ Σχολείου, μελετήσωμεν εἰς βάθος τό ζήτημα καί να ὑπάρξη σαφής τοποθέτησις τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου. Δέν εἶναι πρόσφορος ὁ ἰσχυρισμός πού ἐνίοτε προβάλλεται, ὅτι δέν ἐπιτρέπεται να ἀναθεωροῦμεν ληφθείσας ἀποφάσεις. Ὅταν αὐταί δέν εἶναι γνωσταί, ὅταν ἡ δυναμική, λόγῳ τῆς ἐξαιρετικῆς σημασίας τοῦ θέματος, ἐντείνεται, ὅταν ὁ διάλογος καλά κρατῇ μέ τήν ἐπίκλησιν ἐπιχειρημάτων θεολογικῶν και ἐκκλησιαστικῶν, μή ἐπιδεχομένων ἀντίκρουσιν ἤ ἀνατροπήν, παρά μόνον τήν θέλησιν τοῦ ἀσκοῦντος πολιτικήν ἐξουσίαν καί ἁρμοδιότητα, τό χρέος τῶν Συνοδικῶν καθίσταται ἐπάναγκες καί ἡ ὁμολογία ἀπαραίτητος διά τήν κατίσχυσιν τῶν ὑγειῶν ἐκπαιδευτικῶν ἀρχῶν καί τοῦ ἀληθοῦς, καλοῦ καί ὡφελίμου τῶν νέων καί τῆς δοκιμαζομένης συγχρόνου κοινωνίας.

γ. Στηρίξωμεν καὶ ἐνισχύσωμεν τά κείμενα ἐκείνων ποὺ γράφουν σχετικῶς, ἐμπνεόμενοι ἀπό τήν ἑλληνορθόδοξον ἐκπαιδευτικήν παράδοσιν καὶ ἀπορρίψωμεν τὶς μνημονευόμενες καί δημοσιοποιούμενες θέσεις και λόγους τῶν πρωτεργατῶν «ἐμπειρογνωμόνων» τοῦ Παιδαγωγικοῦ Ἰνστιτούτου ἐπωνύμως, αἱ ὁποῖαι, τώρα πού τίς πληροφορούμεθα, προκαλοῦν ἀντίλογον καί ἀντίδρασιν σοβαράν. Ὅταν ἐπαναλαμβάνωνται ἐπώνυμοι ἰσχυρισμοί διά «τεταμένας σχέσεις Ἐκκλησίας καί Πολιτείας ἀπό τή μεταπολίτευση ὡς τίς μέρες μας», διά «προοπτική τοῦ χωρισμοῦ (Ἐκκλησίας – Πολιτείας) ἀργή ἀλλά σταθερή ὡς ἱστορική μοίρα τοῦ Νέου Ἑλληνισμοῦ», διά τό ἐνδεχόμενο ὅτι «μία τέτοια ἐξέλιξη θά σημάνει καί τό τέλος τῶν ἱστορικῶν προνομίων τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας στην Ἑλλάδα καί σαφῶς τό κλείσιμο τοῦ ἱστορικοῦ κύκλου τῶν θρησκευτικῶν ὡς ὁμολογιακοῦ μαθήματος» καί ἀκόμη ὅτι «Τό πρόβλημα τοῦ μαθήματος εἶναι ὁ ὁμολογιακός χαρακτήρας του. Τό μάθημα ἔχει κατηχητικό χαρακτῆρα, εἶναι μονοφωνικό ὡς ἐκ τῆς φύσεώς του καί συνεπῶς δεν ἀνταποκρίνεται στήν ἀνάγκη μιᾶς ἐλεύθερης πλουραλιστικῆς κοινωνίας» (Στ. Γιαγκάζογλου «Τό μάθημα τῶν θρησκευτικῶν στή δημόσια Ἐκπαίδευση» Ἀνάλεκτα ΙΙΙ, σελ. 3 καί 5). Τώρα ἀνακάλυψεν την πολυπολιτισμικότητα καί τόν πολυθρησκειακόν χαρακτῆρα τῆς Χώρας μας ὁ ἐπί σειράν ἐτῶν Σύμβουλος τοῦ Παιδαγωγικοῦ Ἰνστιτούτου; Καί θά ἦσαν ἀνεκτά ὅσα ἀπό τήν ἐλευθέραν θρησκευτικήν συνείδησιν ὑπαγορεύονται, ἀλλά πῶς συμβιβάζονται μέ τήν διευθυντικήν θέσιν του εἰς τήν «Θεολογίαν», τήν ἐπίσημον ἔκδοσιν τῆς τριμηνιαίας ἐπιστημονικῆς ἐκδόσεως τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος; Ἀσύμβατοι προσωπικαί ἀπόψεις πρός τήν ἀνατεθεῖσαν διακονίαν, τήν ὁποίαν σπουδαῖαι ἀκαδημαϊκαί προσωπικότητες ὑπηρέτησαν καί ἐκλέισαν.

δ. Μὴ παραλείψωμεν καὶ τὴν περίπτωσιν τοῦ κ. Ἀγγέλου Βαλλιανάτου, Διδάκτορος τῆς Θεολογίας καὶ Σολικοῦ Συμβούλου Θεολόγων. Συνέπραξε εἰς τὴν σύνταξιν τοῦ νέου Προγράμματος Σπουδῶν καί τοῦ Ὁδηγοῦ διά τόν ἐκπαιδευτικόν εἰς τά θρησκευτικά. Εἶναι δὲ ὁ ὑπεύθυνος διά τήν διοργάνωσιν καί τόν συντονισμόν τοῦ ἐπιμορφωτικοῦ προγράμματος τῶν ἐκπαιδευτικῶν, οἱ ὁποῖοι διδάσκουν τά θρησκευτικά εἰς τά σχολεῖα, τά ὁποῖα ἐφήρμοσαν πιλοτικά τό νέον Πρόγραμμα Σπουδῶν κατά τό σχολικόν ἔτος 2011 – 2012. Εἰς κείμενόν του (ἀπό τὸ εἰς τὴν διάθεσίν μου αὐτό κείμενον ἐλλείπει ἡ πρώτη σελίδα καί δι' αὐτόν τὸν λόγον ἀδυνατῶ νά παραθέσω τὴν βιβλιογραφικήν παραπομπήν), ὑποστηρίζει τό μεταρρυθμιστικόν ἐγχείρημα.

Ἐπαναλαμβάνων καί δι᾿ αὐτόν τὴν παρατήρησιν διά τήν ἐλευθέραν ἐπιλογήν τῶν ἐκπαιδευτικῶν ἀπόψεων, θὰ ἐπισημειώσω ὅτι ἐνοχλοῦμαι, πληροφορούμενος ἀπό τον ἴδιο στό κείμενόν του ὅτι «ὡς ὑπεύθυνος γιά τήν ἐπιμόρφωση τῶν Θεολόγων καθηγητῶν καί καθηγητριῶν πού ἐπιμορφώθηκαν φέτος στο Διορθόδοξο Κέντρο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὑπό τήν αἰγίδα τοῦ Ἰνστιτούτου Ἐκπαιδευτικῆς Πολιτικῆς». Δηλαδή ἡ Ἐκκλησία, προφανῶς ἀποδεχομένη τὴν πολιτικῶς ἐφαρμοζομένην ἐκπαιδευτικήν μεταρύθμισιν ἐπιτρέπει τὴν χρῆσιν χώρου Της διὰ τὴν ἐπιμόρφωσιν αὐτήν; Ἀνεπιτρέπτως ἀσυμβίβαστοι πρακτικαί.

Μακαριώτατε, Σεβασμιώτατοι,

Μετά τήν συνοπτικήν ἀπαρίθμησιν τῶν ἀφορμῶν διά τήν ἐνώπιόν Σας ἔκθεσίν των καί τήν ἐν συνεχεία διατύπωσιν αὐτονοήτων σχετικῶν παρακλήσεων καί ἐμμέσως ὑποβληθέντων αἰτημάτων, θά ἤθελα βαθυσεβάστως νά προτείνω :

i. Τήν ἀκριβῆ καί λεπτομερῆ ἐνημέρωσιν ἐπί τοῦ θέματος τοῦ συνεχιζομένου πιλοτικοῦ Προγράμματος Σπουδῶν εἰς τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν καί τόν Ὀδηγόν τοῦ Ἐκπαιδευτικοῦ. Τό ἐνδιαφέρον ἡμῶν νά ἐπικεντρωθῇ ἐπί τῶν συνεπειῶν καί τήν προβολήν ἀξιώσεως να ἐρωτᾶται ἡ Ἐκκλησία καί νά εἰσακούεται ὁ λόγος Αὐτῆς ἐπί τοῦ περιεχομένου τῆς διδασκομένης ὕλης, τοῦ ἀναλυτικοῦ δηλαδή προγράμματος τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν εἰς τά Σχολεῖα, ὅπως και εἰς τόν Καταστατικόν Χάρτην ὁρίζεται.

ii. Αἱ Συνοδικαί Ἐπιτροπαί α. ἐπί τῆς Χριστιανικῆς Ἀγωγῆς τῆς Νεότητος καί β. ἐπί τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἐκπαιδεύσεως, νά μελετήσουν ὅλας τάς πτυχάς του καί ἀκολούθως ἡ Διαρκής Ἱερά Σύνοδος νά λάβῃ τάς δεούσας ἀποφάσεις μετά πολλῆς περισκέψεως καί νά ὑλοποιήσῃ αὐτάς συνεργαζομένη μετά τῶν ἐπαϊόντων καί εἰδικῶν τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Διοικήσεως καὶ τοῦ εὑρυτέρου ἐκπαιδευτικοῦ χώρου τῆς Μέσης Ἐκπαιδεύσεως καὶ τοῦ Πανεπιστημιακοῦ.

iii. Νά δώσωμεν τήν ἐκκλησιαστικήν ὁμολογίαν, ἐνισχύοντες τάς προσπαθείας τῶν διδασκάλων τῆς Θεολογίας, τῶν κοπιόντων και ἐργαζομένων τόν καλόν ἀγῶνα τῆς μορφώσεως καί ἀγωγῆς τῆς νεότητος, τῶν ἑλληνοπαίδων.

iv. Ἄν ταῦτα, τά ἄνευ ἀξιώσεων, ἀλλά μετά πολλοῦ ἐνδιαφέροντος προτεινόμενα, καί ὅσα ἡ ποιμαντορική εὐαισθησία καὶ ἡ ἔμφρων σύνεσις Ὑμῶν ἤθελεν προσθέσῃ, καλλιεργηθοῦν καί εἰς συγκεκριμένας ἀποφάσεις καταλήξουν, προητοιμασμένον ἀπό πᾶσαν πλευράν τό πελώριον τοῦτο ἐκπαιδευτικόν θέμα, τεθῇ ὑπό τήν τελικήν κρίσιν καί ἀπόφανσιν τῆς ἀνωτάτης Ἐκκλησιαστικῆς Ἀρχῆς, τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, συμμορφούμενοι ἅπαντες πρὸς αὐτήν.

† ὁ Φιλίππων, Νεαπόλεως καὶ Θάσου
ΠΡΟΚΟΠΙΟΣ

Του Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Ανθίμου - Καθημερινή

Ενώ ακόμη η Θεσσαλονίκη εορτάζει τα εκατό χρόνια από την απελευθέρωσή της από τους Τούρκους κατακτητές, επληθύνθησαν οι απαιτήσεις και οι συζητήσεις για την ανέγερση ενός τζαμιού για να αποκτήσουν τόπο θρησκευτικής λατρείας οι μουσουλμάνοι της πόλεως και των προαστίων αυτής.

Οι μουσουλμάνοι στη Θεσσαλονίκη και ευρύτερα στη Μακεδονία ήσαν ολιγάριθμοι, αλλά ηυξήθησαν κατά τις τελευταίες δεκαετίες από μετακινήσεις εκ της περιοχής της Δυτικής Θράκης και από τους μετανάστες νομίμους και λαθραίους από διάφορες μουσουλμανικές χώρες.

Ετσι το πρόβλημα της αποκτήσεως ενός τζαμιού, μετά την γνωστή δημιουργία του αντιστοίχου ζητήματος της Αθήνας, μεταδόθηκε και στη Θεσσαλονίκη.

Με απόλυτο σεβασμό στην ορθόδοξη χριστιανική παράδοσή μας, οι Χριστιανοί του κριτικού Ελληνισμού είδαν με δυσαρέσκεια και δυσπιστία την υποκινούμενη κινητικότητα για την ανέγερση τζαμιού στη Θεσσαλονίκη, και οι συνειδήσεις τους εταράχθησαν όταν ανανέωσαν στις σκέψεις τους την έλευση του Aποστόλου των Eθνών Παύλου στη Θεσσαλονίκη, όταν ίδρυσε το 54 μ.Χ. την Eκκλησία των Χριστιανών της Μακεδονίας.

Και ακόμη η χριστιανική συνείδηση των Θεσσαλονικέων εστράφη στον τόπο της φυλακής και του μαρτυρίου του μεγαλομάρτυρος αγίου Δημητρίου του Μυροβλύτου στον ομώνυμο περίλαμπρο Ναό του, και διηρωτήθη, μα τι συμβαίνει πάλι στον εθνικό και πνευματικό μας βίο; Ξανάρχονται πάλι αυτοί που μας εκράτησαν σκλάβους τετρακόσια χρόνια; Και οι επαΐοντες απήντησαν.

Eρωτήσατε τον Δήμαρχό μας, τον κ. Iωάννη Μπουτάρη. Aλλωστε τα διασώζει όλα τα συμβαίνοντα ο τοπικός Τύπος. Μόλις προ ημερών ο κ. Δήμαρχος ωδήγησε πενήντα φοιτητές μουσουλμάνους της «ιερατικής» Σχολής Κομοτηνής στο κτίριο Γενή Τζαμί, που τα τελευταία χρόνια χρησιμοποιήθηκε ως Aρχαιολογικό Μουσείο, και εκεί έκαμαν την προσευχή τους.

Eδώ πρέπει να σημειώσωμε ότι οι περισσότεροι μουσουλμάνοι ευρίσκονται στις ακραίες συνοικίες της Θεσσαλονίκης, οι οποίοι τελούν τα 2 θρησκευτικά τους καθήκοντα σε αίθουσες-τεκέδες, χωρίς κρατική άδεια και υπό όρους επισφαλείς για την υγεία τους και για την ζωή τους.

Με τις ιστορικές μνήμες από την πορεία του Γένους των Eλλήνων κάτω από τον δυνάστη των τετρακοσίων χρόνων δουλείας, αλλά και από την μετέπειτα συμπεριφορά του, με την καταστροφή της Σμύρνης, τον διωγμό των Eλλήνων Χριστιανών, την συμφορά των χιλιάδων Eλλήνων Χριστιανών το 1955 στην Κωνσταντινούπολη, οι οποίοι από 300.000 έμειναν μόνον 3.000 στην πατρίδα τους, και ακόμη με την καταστροφή της Κύπρου και την λεηλασία των Eκκλησιών της, πώς θέλετε να αισθάνωνται οι Eλληνες Χριστιανοί όταν ζητούν οι μουσουλμάνοι Τούρκοι να συμβιώσωμε στον πονεμένο τόπο μας;

Παρά ταύτα και επειδή υπάρχουν και μουσουλμάνοι προερχόμενοι ως μετανάστες από άλλες χώρες, τα αισθήματα κάποιων Eλλήνων Χριστιανών για να εξυπηρετηθούν και αυτοί στα της θρησκείας τους, οδηγούν σε σκέψεις εφαρμογής μιας τακτικής υποχωρητικότητος στο αίτημα της λειτουργίας ενός τζαμιού στη Θεσσαλονίκη.

Θέλω εδώ να τονίσω με έμφαση ότι το πρόβλημα είναι επικίνδυνο και πολύπλοκο, η δε λύση του απαιτεί σοβαρότητα και σίγουρους λογισμούς. Aρκεί να σκεφθούμε ότι οι κυβερνήσεις της Τουρκίας επί 35 χρόνια βασανίζουν το Οικουμενικό Πατριαρχείο για την έγκριση της λειτουργίας της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης και εξακολουθούν να την κρατούν κλειστή.

Στο επιχείρημά τους ότι εμείς στην Πόλη επιτρέπομε να γίνωνται λειτουργίες στις εκκλησίες και ότι εγκρίναμε το ετήσιο προσκύνημα στη Μονή Σουμελά, τους απαντούμε ότι στη Δυτική Θράκη υπάρχουν εκατοντάδες τζαμιά και ισλαμικά σχολεία καθώς και διευκολύνσεις για την είσοδο των μουσουλμάνων αποφοίτων των λυκείων στις πανεπιστημιακές σχολές.

Eνα σοβαρό και απαραίτητο κριτήριο για την λύση του προβλήματος της ανεγέρσεως ή έστω της λειτουργίας τζαμιού σε κάποιο κτίριο και στη Θεσσαλονίκη είναι ότι η υπόθεση αυτή δεν είναι μόνον θρησκευτικού χαρακτήρα αλλά και εθνικής προνοητικότητος.

Οι σκοποί του Iσλάμ είναι επεκτατικοί και κρύβονται κάτω από τον μανδύα της δικής τους ιεραποστολικής δράσεως.

Στη συγκεκριμένη αυτή εκδοχή ας ερωτήσωμε τους Ευρωπαίους για να καταλάβωμε από την εμπειρία τους τις δυσχέρειες και τις συνέπειες από το αδιάκριτο «ανακάτωμα των λαών» στην εποχή μας.

Aπό την δική τους πλευρά οι Τούρκοι γείτονές μας, επί αιώνες κατακτητές και τώρα πάλι διεκδικητές στη Θράκη, στα νησιά μας και στην Κύπρο, δεν υποχωρούν σε καμία πρόταση που θα διευκόλυνε την αποκατάσταση αδικιών που έχουν γίνει εκ μέρους των εις βάρος του Eλληνισμού.

Οι κανόνες του διεθνούς δικαίου δικαιολογούν άνετα την σύναψη μιας διμερούς συμφωνίας βάσει της οποίας θα επετρέπετο από το Eλληνικό Κράτος η ανέγερση τζαμιού στη Θεσσαλονίκη και στην Aθήνα, ενώ θα συνεχίζετο και η άψογη μεταχείριση των μουσουλμάνων της Δυτικής Θράκης, οι οποίοι είναι Eλληνες και Ευρωπαίοι πολίτες.

Aπό δε της πλευράς της Τουρκίας θα απεφασίζετο τελικά η επαναλειτουργία της Θεολογικής Σχολής τής Χάλκης, η τέλεση Θείας Λειτουργίας στον Iερό Ναό της Aγίας Σοφίας τρεις φορές τον χρόνο, η συντήρηση και επαναλειτουργία του Iερού Ναού του Aγίου Βουκόλου που σώζεται ακέραιος στην πολύπαθη Σμύρνη, και η αποφυγή οιασδήποτε παρεμβάσεως της Τουρκίας στον ελλαδικό χώρο της Δυτικής Θράκης τόσον από την Aγκυρα όσον και από το προκλητικό Τουρκικό Προξενείο της Κομοτηνής.

Aς μη θεωρηθούν οι απόψεις αυτές ακραίες ή ανεφάρμοστες. Aπό της πλευράς της Eλλάδος θα υπάρξει απόλυτη εφαρμογή των υποχρεώσεών μας, αφού άλλωστε και οι άρχοντες και οι αρχόμενοι Ελληνες είμεθα και εύπιστοι και υπεράγαν συναισθηματικοί.

Το πρόβλημα είναι η Τουρκία, η οποία πέραν των ασυνεπειών της είναι διεκδικητική υπέρ εαυτής, και προ πάντων μια χώρα με δεκάδες εκατομμύρια πληθυσμό. Δεν έχομε δικαίωμα οι Ελληνες να κάνωμε μονομερείς παραχωρήσεις, αφού τα διδάγματα της Iστορίας μάς νουθετούν πολλαπλώς.

Η ανέγερση τζαμιών στην Ελλάδα, και μάλιστα στην πρωτεύουσα και στη συμπρωτεύουσα, πρέπει να αποφευχθή με κάθε τρόπο, εάν η Τουρκία δεν δεχθή αντίστοιχες πράξεις υπέρ των Ελλήνων πιστών στα εδάφη της.

Και ας μη λησμονούμε ότι οι τριακόσιες χιλιάδες Ελληνες στην Πόλη έμειναν τρεις, ενώ οι μουσουλμάνοι στη Δυτική Θράκη μας από ενενήντα χιλιάδες το 1920 ξεπερνούν τις εκατόν είκοσι χιλιάδες σήμερα.