Του Σεβασμιωτατού Μητροπολίτου Καστορίας κ. Σεραφείμ

"Ήνοικται η κλεισθείσα πύλη Δέσποινα, Παραδείσου της Εδέμ, δια σού της θείας πύλης, της εμψύχου και ζώσης, ην μόνος ο Θεός διήλθε, και κεκλεισμένην έλιπεν· όθεν εκδυσωπώ σε, πύλην ζωής μοι άνοιξον"

Μακαρίζοντας ο Άγιος Ιωάννης επίσκοπος Ευχαΐτων (11ος αι.) το πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου και ακολουθώντας τόσο τις προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης αλλά και των προ αυτού Πατέρων της Εκκλησίας, χαρακτηρίζει την Παναγία :
Α) Ως πύλη έμψυχο, από την οποία πέρασε μόνος ο Θεός και κεκλεισμένην αυτήν έλιπεν και 
Β) Θύρα διά της οποίας μπορούμε να δούμε το πρόσωπο του Χριστού.

Γι’ αυτό και την παρακαλεί να του ανοίξει την πύλη της ζωής.
«Όθεν εκδυσωπώ σε πύλη ζωής μοι άνοιξον» .
Αυτός ο χαρακτηρισμός της Παναγίας ως πύλη, όπως και αυτός του Αγίου Ιωσήφ του υμνογράφου που ψάλλουμε στον περίφημο κανόνα του Ακαθίστου «Χαίρε πύλη μόνη ην ο Λόγος διώδευσε μόνος» καθώς και εκείνος του κοντακίου των Χαιρετισμών «Χαίρε η πύλη της σωτηρίας», είναι εμπνευσμένη από την περίφημη προφητεία του Ιεζεκιήλ. «Είπε Κύριος προς με. Η πύλη αύτη κεκλεισμένη έσται, ουκ ανοιχθήσεται και ουδείς μη διέλθη δι’ αυτής, ότι Κύριος ο Θεός Ισραήλ εισελεύσεται δι’ αυτής» (μδ’ 1-2).

Προτυπώνει, δηλαδή, την Παρθενία και την Αειπαρθενία της Παναγίας. 
Αυτήν την πύλη την άνοιξε ο λόγος του Θεού για να έρθει στον κόσμο προκειμένου να αναγεννήσει ολόκληρο το ανθρώπινο φύραμα και να φανερώσει έμπρακτα την αγάπη του για τη σωτηρία του κόσμου.


Έτσι η Παναγία με την διακονία της στο μυστήριο της δεσποτικής οικονομίας γίνεται η πύλη διά της οποίας έρχεται στον κόσμο η ανατολή της ζωής για να νικήσει το θάνατο.

Γι’ αυτό και την ημέρα που η Εκκλησία μας πανηγυρίζει το γεγονός της Γεννήσεώς της ψάλλει χαρακτηριστικά : «Η κατ΄ ανατολάς πύλη, προσμένει την είσοδο του Ιερέως του μεγάλου, μόνη και μόνον εισάγουσα Χριστόν εις την οικουμένην προς σωτηρίαν των ψυχών ημών».


Την άνοιξε και πέρασε μόνο Αυτός και την ξαναέκλεισε για να παραμένει παντοτινά κλειστή.

Γι’ αυτό η Θεοτόκος σύμφωνα με την παράδοση της Εκκλησίας μας και τις σοφές υποδείξεις των Αγίων Πατέρων, είναι Παρθένος πριν από τον τόκο, Παρθένος εν τόκο αλλά και Παρθένος μετά τον τόκο.

Γι’ αυτό και υμνολογείται από τον Άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό και όλη τη χορεία των Πατέρων της Εκκλησίας ως Αειπάρθενος. 


Σ’ αυτές τις φράσεις φανερώνεται το Μυστήριο της Θείας Ενανθρωπήσεως καθώς και η διακονία της Παναγίας στη σωτηρία του ανθρώπου. 
Πύλη η Παναγία από την οποία πέρασε ο Μονογενής Υιός του Θεού. Για να καταργήσει το τείχος που ύψωσε η αμαρτία απέναντι στο Θεό. 


Πύλη η Παναγία προκειμένου ο άνθρωπος να εισέλθει στη Βασιλεία των Ουρανών, δηλαδή, στον Ιησού Χριστό, ο Οποίος είπε πως : «Εγώ ειμί η θύρα· δι’ εμού εάν τις εισέλθη σωθήσεται και εισελεύσεται και εξελεύσεται και νομήν ευρήσει» (Ιω. Ι’, 9), δηλαδή, εγώ είμαι η θύρα. Δι’ εμού πάσα ψυχή θα ασφαλιστεί από κάθε πνευματικό κίνδυνο, θα τραφεί άφθονα διά της σωτηριώδους αληθείας και θα κατακτήσει την αιώνιο ζωή. 


Πύλη η Παναγία η οποία μας μεταφέρει στον Σωτήρα Κύριο, σώζοντας ολόκληρο το ανθρώπινο γένος διά των πρεσβειών της. Και αφού εμείς δεν έχουμε τη δυνατότητα να προσεγγίσουμε τον ήλιο της δικαιοσύνης και να ανοίξουμε την πύλη της θεϊκής ευσπλαχνίας, παρακαλούμε καθημερινά μέσα στις άφθαστες ιερές ακολουθίες και με το στόμα των θεοπνεύστων ιερών υμνογράφων, να μας ανοίξει της ευσπλαχνίας την πύλη. 


Δι’ αυτής ελεήθηκε από τον Παντοκράτορα Κύριο ο άνθρωπος. 
«Ηλέηται διά σου η φύσις της ανθρωπότητος..ελεήμον Πάναγνε» (Όρθρος Τετάρτης, πλ. δ’ ήχου).


Γι΄ αυτό και καθημερινά ζητούμε να μας ανοίξει την πύλη της μητρικής της αγάπης για να μπει μέσα μας ο Χριστός και εμείς να μπούμε μέσα στο Χριστό (Ιερομ. Γρηγορίου, ‘Η Θεία Λειτουργία’).


Αν πάντοτε πρέπει να το κάνουμε αυτό, να παρακαλούμε δηλαδή, την Παναγία για τη σωτηρία μας και την είσοδό μας στη Βασιλεία των Ουρανών, θα πρέπει να γίνεται ιδιαιτέρως στις αποκαλυπτικές ημέρες μας.

Που εψύγει η αγάπη για το Θεό,
Που μειώθηκε η αγάπη για τον άνθρωπο
Που κυριαρχεί το ψέμα και η αδικία, η άρνηση και η αθεΐα, η ραθυμία και η αποστασία από το θέλημα του Θεού.


Τώρα χρειαζόμαστε «την Πύλη της ευσπλαχνίας» για να μας ανοίξει «την Πύλη της σωτηρίας». 


«Ευσπλαχνίας υπάρχουσα πηγή, συμπαθείας αξίωσον ημάς, Θεοτόκε· βλέψον εις λαόν τον αμαρτήσαντα, δείξον ως αεί την δυναστείαν σου· εις σε γαρ ελπίζοντες..». Αμήν.

Του Αλέξανδρου Κανακόπουλου

Παρακάτω ακολουθεί σχόλιο - ανάλυση στο κείμενο του Γ.Γ. Θρησκευμάτων κ. Γ. Καλαντζή το οποίο αναφερόταν στην αναγκαιότητα της δημιουργίας Τεμένους, τα έντονα μαύρα γράμματα είναι τα σχόλια στα γραφόμενα του κ. Καλαντζή.

Κατ' αρχήν, είναι σίγουρα ευκολότερο, να κρεμάσουμε από μια ταμπέλα τόσο στο άρθρο, όσο και στον υπογράφοντα αυτό, ως νεο-εποχίτικο, μπιλντεμπέργκικο, γκεμπελικό, ανθελληνικό και άλλα ουκ ων εστί ο αριθμός. Χρωστάμε όμως να το αντικρούσουμε, όχι απλώς να περιγελάσουμε την αφέλεια (;) του Γενικού Γραμματέα Θρησκευμάτων, αλλά να την ανατρέψουμε.

“Οι μουσουλμάνοι στην Αττική δεν ξεπερνούν συνολικά τους 150.000 επί 4.500.000 κατοίκων. Οι νόμιμοι μουσουλμάνοι μετανάστες ήταν 32.000 το 2010, 28.000 το 2012 και η τάση μείωσης συνεχίζεται λόγω της ύφεσης.”

Αμφισβητώ ευθέως όλους τους παραπάνω αριθμούς. Τόσο οι συνολικοί κάτοικοι των Αθηνών, όσο και το σύνολο των μουσουλμάνων, απέχουν από την πραγματικότητα. Ας δεχτούμε όμως τους αριθμούς, χάριν παιδιάς, 32 χιλιάδες νόμιμοι σε σύνολο 150 χιλιάδων. Η κυβέρνησή σας που βρίσκεται όταν, σύμφωνα με τους δικούς σας αριθμούς, υπάρχουν 128 χιλιάδες παράνομοι;

“Η μεγαλύτερη ομάδα μουσουλμάνων κατοίκων της Αθήνας που έχουν ελληνική υπηκοότητα είναι αραβικής καταγωγής. Τα Πρεσβυγενή Πατριαρχεία βρίσκονται, σχεδόν όλα, σε αραβικές χώρες.”

Πασχίζω ειλικρινά να ειδώ τί σημαίνει το παραπάνω... Σαν αδιόρατη απειλή ακούγεται, αν και στην Ιστορία της Ορθοδοξίας δεν ήταν ξένη εικόνα το να υπάρχουν Πατριάρχες εξόριστοι, όταν οι μουσουλμάνοι κατέσφαζαν και κατέκαιον.

“Είναι παράλογο από τη μια να επιδιώκουμε επενδύσεις και συμμαχίες με τις αραβικές χώρες και από την άλλη να ταυτίζουμε το Ισλάμ με την Τουρκία, τη στιγμή που η γλώσσα του Ισλάμ είναι τα αραβικά.
Είναι αυτοκαταστροφικό να μιλάμε με τρόπο προσβλητικό για μια θρησκεία ενός δισεκατομμυρίου πιστών σε 184 χώρες επειδή οι Τούρκοι διέπραξαν τη γενοκτονία εναντίον των χριστιανών ορθοδόξων σε Πόντο και Μικρά Ασία.”

Πράγματι, παράλογο. Ακόμη δε, πιο παράλογο, Χριστιανική χώρα και μάλιστα Ορθόδοξη, να περιμένει από Άραβες να κάνουν “επενδύσεις”, ακόμη περισσότερο να γυρνάνε οι υπουργοί της και να κλείνουν μπίζνες λες και η χώρα είναι προίκα τους. Αυτοκαταστροφικό είναι, να πωλούνται έστω και κόκκοι άμμου, λιπασμένοι από το αίμα Ηρώων και Μαρτύρων, έναντι οποιουδήποτε τιμήματος, σε αυτούς που την ήθελαν και θέλουν σκλάβα, σε αυτούς που έκαναν παιδομαζώματα και γέμιζαν τα χαρέμια τους, από τον ανθό της χώρας αυτής.

“Το επιχείρημα «πρώτα να γίνει η Αγία Σοφία εκκλησία και μετά να φτιάξουμε τζαμί στην Αθήνα» είναι πολύ επικίνδυνο για ένα έθνος που θέλει να στηρίζει την Ορθοδοξία σε μια Μέση Ανατολή, όπου το συντηρητικό Ισλάμ είναι ανερχόμενη δύναμη. Εκείνοι που συνδέουν την Τουρκία με το τέμενος της Αθήνας παίζουν άθελά τους το παιχνίδι των τουρκομουσουλμανικών αδελφοτήτων, της μεγαλύτερης απειλής. Η τελευταία χώρα στον κόσμο που επιθυμεί να χτιστεί τέμενος στην Αθήνα είναι η Τουρκία. Αυτό που πραγματικά θέλει είναι η «δωρεάν» επαναλειτουργία ενός παλιού οθωμανικού τζαμιού διότι έτσι η Ελλάδα θα αναγνωρίσει εμμέσως την ηγέτιδα θέση της Τουρκίας στο Ισλάμ.

Αυτά όλα είναι εικασίες, αποτελούν προσωπικές γνώμες δικές σας και της κυβερνήσεώς σας. Με μαντεψιές, προσπαθείτε να αποκομίσετε ψίχουλα. Του ιδίου επιπέδου εικασίες, του τύπου να-βρήκα-τί-δεν-θέλει-η-Τουρκία μας οδήγησαν στην υπόθεση Οτσαλάν. Εάν δεν θυμάστε την περίπτωση, να ρωτήσετε τους κυβερνητικούς σας εταίρους.

“Τουλάχιστον 8 εκατομμύρια Ελληνες ζουν σε όλο τον κόσμο. Είναι παντού μειονότητες. Οι ορθόδοξοι χριστιανοί, επίσης, είμαστε μια μειονότητα σε παγκόσμιο επίπεδο. Το ερώτημα, λοιπόν, είναι αν εμείς οι Ελληνες έχουμε την ικανότητα να «δρούμε τοπικά σκεπτόμενοι παγκόσμια» ή αν εξακολουθούμε να παραμένουμε προσκολλημένοι στις αντιλήψεις της Ελλάδας της Ταράτσας (τα σύνορα της Ελλάδας πριν από το 1881). Στην ασφάλεια μιας χώρας που το να μην είσαι ορθόδοξος χριστιανός είναι η εξαίρεση, είναι πολύ εύκολο να ξεχνάμε ότι σχεδόν σε όλο τον άλλο κόσμο είμαστε μειονότητα.”

Στη χώρα μας, όμως, είμαστε πλειοψηφεία και λογικό θα ήταν η λαϊκή κυριαρχία να εκφράζεται που και που, έστω και με τη μορφή δημοψηφίσματος. Ας κάνουμε την αρχή με το τζαμί !

“Για μια χώρα σαν τη δική μας, η υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ιδιαίτερα της θρησκευτικής ελευθερίας ταυτίζεται με την υπεράσπιση του εθνικού συμφέροντος.”

Για μια χώρα σαν τη δική μας, όπου ο πρωταρχικός της Νόμος αναφέρεται στην Αγία και Ομοούσια Τριάδα, το εθνικό της συμφέρον ταυτίζεται με την προάσπιση των Χριστιανών Ορθοδόξων που εν τέλει και απελευθέρωσαν την χώρα από τους δυνάστες της.

“Αφησα για το τέλος το ερώτημα «γιατί να πληρώσει το κράτος». Οποιος πληρώνει είναι ο νοικοκύρης. Το Ισλάμ δεν έχει κλήρο και ιεραρχία όπως οι χριστιανικές εκκλησίες. Γι' αυτό και το επίσημο τέμενος των Αθηνών πρέπει να ανήκει στο κράτος, που σημαίνει ότι δεν υπάρχει καμιάς μορφής παραχώρηση κυριαρχίας και εδάφους σε ξένη δύναμη ή ιδιώτη. Το τέμενος δεν είναι η λύση του προβλήματος αλλά χωρίς αυτό δεν θα υπάρξει η ενδεδειγμένη λύση.”

Αφού λοιπόν όποιος πληρώνει είναι και ο νοικοκύρης και επί δεκαετίες πληρώνω φόρους άμεσους και έμμεσους, τα χρήματα από τα τζαμιά που ονειρεύεστε να τα αξιοποιήσετε αλλιώς, απελαύνοντας άμεσα τους 128 χιλιάδες λαθρομετανάστες, τα νούμερα είναι τα δικά σας.

“Μετά την κατασκευή του, ευκτήριοι οίκοι για τους μουσουλμάνους θα λειτουργούν μόνο αν πάρουν νόμιμη άδεια. Ετσι θα τερματιστεί η σημερινή επικίνδυνη κατάσταση με την παράνομη λειτουργία δεκάδων ευκτηρίων οίκων ως «τζαμιά» με άγνωστους ιμάμηδες και ανώνυμες χρηματοδοτήσεις.”

Και ποιός σας κρατάει μέχρι σήμερα να εξακριβώσετε το τί συμβαίνει στους παράνομους ευκτήριους οίκους και να πάρετε τα μέτρα που πρέπει; Το τζαμί είναι προϋπόθεση εύρυθμης λειτουργίας του Κράτους; Έχουμε εντελώς τρελλαθεί;;

ΥΓ: Άφησα για το τέλος, τα χωροταξικά σας επιχειρήματα μιας και όχι στον Ελαιώνα, αλλά ΠΟΥΘΕΝΑ δεν επιθυμώ να δω τζαμί ή τέμενος ή μιναρέδες...

Της Δημοσιογράφου Αναστασίας Σιακαλλή
 
Ανατρέχοντας στις σελίδες της ιστορίας μας και πηγαίνοντας αρκετά χρόνια πίσω, βρίσκουμε έναν ιερέα, ντόπιο, που βοήθησε αφάνταστα την Κύπρο, ειδικότερα τις πόλεις της περιφέρειάς του, Λάρνακα και Λεμεσό.

Ήταν ο μητροπολίτης Κιτίου Κυπριανός Οικονομίδης, ο οποίος, στα πενιχρά χρόνια του 1870, ανέλαβε να ανακουφίσει τον λαό από τη φτώχεια και την πείνα.

Τον ρόλο του ως αντιπρόσωπος της Εκκλησίας τον έλαβε σοβαρά υπόψη, καθώς και εκείνον ως Κύπριος, επειδή νοιαζόταν πραγματικά για τον τόπο.

Ο Κυπριανός Οικονομίδης ήταν μορφωμένος, της Αθήνας, ευφυής και επιμελής, που όταν τέλειωσε τις σπουδές του εργάστηκε για τρία χρόνια (1862-1865) δάσκαλος στην Ελληνική Σχολή Λευκωσίας.

Με ζήλο δίδασκε τα παιδιά γράμματα, παρότι στην εποχή της τουρκοκρατίας, συντηρώντας την εθνική ταυτότητα.

Από το 1865 μέχρι το 1868 ήταν διευθυντής της Σχολής, χρονιά το 1868 όπου εξελέγη μητροπολίτης Κιτίου και άφησε το σχολείο.

Η εκλογή του συγκεκριμένα έγινε του Αγίου Πνεύματος, στις 22 Μαΐου 1868, ημερομηνία που πλέον αφοσιώθηκε σε ένα άλλο ιερό έργο.

Ανέλαβε ο Κυπριανός τη Μητρόπολη Κιτίου, και αυτή ήταν βουτηγμένη στα χρέη• είχαν φτάσει τα χρέη τα 220.000 χάλκινα γρόσια, σε μια πόλη όπου οι ασθένειες ανθούσαν.

Οι 1.350 Κιρκάσιοι Οθωμανοί, που μεταφέρθηκαν από τις τουρκικές αρχές το 1864 στη Λάρνακα, με σκοπό την αύξηση του πληθυσμού υπέρ των Τούρκων, μετέδιδαν μια ανίατη νόσο.

Προσβλήθηκαν από επιδημία και καθημερινά πέθαιναν στην καραντίνα 30 με 40 άτομα. Για τα χρέη και τις ασθένειες ο μητροπολίτης βρήκε με τον καιρό λύσεις και εξομάλυνε τα δύο, με περισυλλογή και εράνους για το πρώτο ζήτημα και για το δεύτερο με τη νοσηλευτική βοήθεια των Γαλλίδων καλογριών.

Ήταν και η φτώχεια, που θέριζε τον κόσμο της Λάρνακας και της Λεμεσού κι αυτό το αντιλήφθηκε από τις συχνές περιοδείες που έκανε στις δύο επαρχίες, σε πόλεις και χωριά.

Ερχόταν σε επαφή με το ποίμνιό του, συνομιλούσε με τους ανθρώπους και έτσι μάθαινε από κοντά του καθενός το πρόβλημα. Είδε τότε πως από μόνος του ήταν αδύνατον να βοηθήσει και ότι μόνο με συντονισμένη δράση η πείνα μπορεί να αντιμετωπιστεί, η οποία αυξήθηκε με την παρατεταμένη ανομβρία της περιόδου 1870-1873.

Με εράνους και ψωμιά

Η λύση του μητροπολίτη Κιτίου για την αντιμετώπιση, ειδικότερα της πείνας, βρισκόταν στις γυναίκες της Λάρνακας.

Συντόνισε τις γυναίκες και ίδρυσε Φιλόπτωχο, το πρώτο γυναικείο σωματείο στο νησί. Μάλιστα, στις 9 Φεβρουαρίου 1871, συγκρότησε μια ειδική επιτροπή από αυτές, για μηνιαίους εράνους.

Έτσι συγκεντρώνονταν χρήματα, τόσο για τα χρέη της μητρόπολης όσο και για τον πεινασμένο λαό. Εκείνο που έκαναν επίσης οι γυναίκες ήταν να ζυμώνουν και ψήνουν ψωμιά και ως πρώτη κίνηση φιλανθρωπίας τέτοια διένειμαν στις 10 Φεβρουαρίου της χρονιάς.

Και επειδή η παρασκευή τόσων πολλών ψωμιών δυσκόλευε τις γυναίκες, δινόταν πλέον αλεύρι και έτσι η κάθε οικογένεια έφτιαχνε από μόνη της ψωμί.

Με κινήσεις του μητροπολίτη το θέμα της φτώχειας πήρε διαστάσεις και συνέδραμαν και αρκετοί ξένοι.

Συνέδραμε και η Ελλάδα και έστειλε ο πρωθυπουργός Αλέξανδρος Κουμουνδούρος βοήθεια, τόση βοήθεια ώστε σημαντική μερίδα του κυπριακού λαού να ανακουφιστεί.

* «Ιστορία της κατά Κίτιον Εκκλησίας» του Ιερομόναχου Σωφρόνιου Μιχαηλίδη.

Του Μητροπολίτη Καστορίας κ. Σεραφείμ

Συμπληρώνονται σήμερα 15 χρόνια από την προς Κύριον εκδημία του Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κυρού Σεραφείμ και έχω κάθε λόγο να καταθέσω στη μνήμη του ευγνωμοσύνη και τιμή, γιατί χειροτονήθηκα Διάκονος και Πρεσβύτερος στην Ιερά Αρχιεπισκοπή Αθηνών επί των ημερών του, καθώς επίσης και Μητροπολίτης επί της Αρχιεπισκοπείας του.


Μου έκανε την ιδιαίτερη τιμή να με συγκαταλέξει στους συνεργάτες του, τόσο στην Ιερά Αρχιεπισκοπή, και στο Γραφείο Νεότητος, όσο και στην Ιερά Σύνοδο ως Β’ και εν συνεχεία ως Α΄ Γραμματεύς


Έτσι είχα την ευκαιρία να τον γνωρίσω από κοντά, να ωφεληθώ και να διδαχθώ:


Α) Από την απλότητά του. Δεν καυχήθηκε ποτέ για το Αρχιεπισκοπικό του αξίωμα και για τη θέση που κατείχε μέσα στην Ιεραρχία. Έλεγε χαρακτηριστικά : «Ποιος είμαι εγώ που βρίσκομαι στη θέση αυτή; Θα έπρεπε να βρίσκονται άλλοι, καλύτεροι από μένα».


Β) Από την απλή και ανεπιτήδευτη πίστη του στο Θεό. Αυτά διδάχθηκε από τον Μακαριστό Γέροντα της Ιεράς Μονής Κορώνας Ιάκωβο Κουτρούμπα και αυτά κράτησε σε όλη του τη ζωή. Η πίστις, έλεγε, είναι εσωτερικός καρπός. Δεν τον απλώνουμε σαν ρούχα για να τον δουν οι άλλοι...


Γ) Από την ταπείνωση και την αυτογνωσία που τον διέκρινε. Ήταν σε θέση να ζητήσει συγγνώμη από εκείνον που άθελά του, και με τις εισηγήσεις άλλων, τον πίκρανε. Τρανό παράδειγμα, η εκζήτησις συγγνώμης μπροστά σε ένα πλήθος Θεολόγων της Εκκλησίας μας, από τον π. Γεώργιο Μεταλληνό. Εμπειρία, ακόμη, αυτής της αρετής του Αρχιεπισκόπου Σεραφείμ έχει και ο τότε Αρχιδιάκονος της Ιεράς Αρχιεπισκοπής και σήμερα Μητροπολίτης Τριφυλίας και Ολυμπίας Χρυσόστομος. 


Δ) Από την επίγνωσή του ότι δεν ήταν αλάθητος. Το έλεγε μάλιστα κι ο ίδιος. Κράτησε, όμως, το πηδάλιο της Εκκλησίας σε δύσκολους καιρούς, πάρα πολύ σταθερά.

Σημειώνω για την ιστορία τα εξής: 
1) Στο θέμα των εκπτώτων Μητροπολιτών που τάραξε κυριολεκτικά την Εκκλησία, αυτό που κατέθεσε σε μένα προσωπικά στο γραφείο του, καθώς και σε άλλα πρόσωπα και που ακούστηκε και στις μέρες μας : «Πρέπει να κλείσω το θέμα αυτό. Εγώ το άνοιξα και ζητώ συγγνώμη από το Θεό. Όχι μόνο εγώ αλλά και άλλοι, οι οποίοι σήμερα δεν ενδιαφέρονται». Οι προσπάθειες έγιναν, όμως κάποιοι δεν βοήθησαν για την τακτοποίηση αυτού του μεγάλου θέματος.
 2) Είχα την ευκαιρία να τον επισκεφτώ στο σπίτι του στο Ψυχικό μια μέρα πριν εισαχθεί στο Λαϊκό Νοσοκομείο των Αθηνών, από το οποίο και εξήλθε κεκοιμημένος στις 10 Απριλίου του έτους 1998. Στη συνάντησή μας αυτή, μαζί με τον Πρωτοσύγκελλό μου Αθανάσιο, του ζήτησα μια χάρη. Του λέγω, θέλω να μου δώσετε κάτι πολύ μεγάλο. Θέλω να μου δώσετε την ευχή σας. Με κοίταξε με δακρυσμένα μάτια και ενώ έσκυψα να με ευλογήσει μου είπε τα εξής : «Να έχεις την ευχή μου μέσα από την καρδιά μου. Δεν με πίκρανες και δεν με στεναχώρησες ποτέ. Θέλω να με μνημονεύεις εκεί στην Ιερά Προσκομιδή, όχι στα Άγια για να φαίνεται στους ανθρώπους αλλά εκεί στο Θυσιαστήριο και να παρακαλείς για την αθλία μου ψυχή».


Ε) Από την φιλοπατρία του. Έχει λεχθεί και μάλιστα από τα χείλη του σημερινού Πρωθυπουργού κ. Σαμαρά, την ημέρα της Εξοδίου Ακολουθίας του πως: «Η Ελλάδα χαιρετάει την Ελλάδα».


Έφυγε από τον κόσμο αυτό έχοντας προηγουμένως εξομολογηθεί σε έναν Ιερέα, ίσως και στον π. Πορφύριο, ο οποίος ιδιαίτερα τον αγαπούσε και είχε μακρά συνομιλία μαζί του, και έχοντας κοινωνήσει και των Αχράντων Μυστηρίων.
Και κάτι ακόμη. Άκουσα από τα χείλη του π. Γεωργίου Μεταλληνού, την Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως στην Καστοριά το εξής: «Ο Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ δεν έβλαψε την πίστη».

Γι’ αυτό και στην τραγωδία της εποχής μας, αναζητούμε τη λεβεντιά του...
Αιωνία σου η μνήμη Μακαριστέ και πολυσέβαστε Γέροντα!