Του Μητροπολίτου Καισαριανής, Βύρωνος καί Υμηττού Δανιήλ.

Ὁ Χριστός Ἀνέστη! Μ’ αὐτή τήν νικηφόρο κραυγή τό εὐαγγέλιο διαδόθηκε στίς χῶρες τῆς γῆς.

Τό κήρυγμα τῆς ἀναστάσεως ἔδωσε ἐλπίδα στόν ἄνθρωπο κάθε ἐποχῆς.

Αὐτός ὁ νικητήριος παιᾶνας ἐμψύχωσε τούς μάρτυρες τῆς πίστεως. Ἐμπειρία τῆς ἀναστάσεως ἀπέκτησαν μέ τούς ἀσκητικούς ἀγῶνες τους οἱ ὅσιοι πατέρες καί ὅσιες μητέρες.

Αὐτό τόν ἐπινίκιο ὕμνο ψάλλει ἡ Ἐκκλησία καί καλεῖ τούς πιστούς νά γίνουν μάρτυρες τῆς ἀναστάσεως καί νά συνδοξασθοῦν μέ τόν ἀναστάντα Κύριο μας Ἰησοῦ Χριστό.

Μάρτυρες τῆς ἀναστάσεως.

Ὅλοι οἱ Ἀπόστολοι ἦσαν μάρτυρες τῆς ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅπως διακηρύττει ὁ Κορυφαῖος τοῦ ἱεροῦ Συλλόγου τῶν Ἀποστόλων Ἀπόστολος Πέτρος τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς στό συγκεντρωμένο πλῆθος.

«Τοῦτον τὸν Ἰησοῦν ἀνέστησεν ὁ Θεός, οὗ πάντες ἡμεῖς ἐσμεν μάρτυρες» (Πράξεων β΄ 32)

Δηλαδή:  «Αὐτόν τόν Ἰησοῦ τόν ἀνάστησε ὁ Θεός, καί γιά τό γεγονός αὐτό ὅλοι ἐμεῖς εἴμαστε μάρτυρες »

Γιά νά ἀναγνωρίζεται καί νά θεωρεῖται κάποιος Ἀπόστολος ἀπαραιτήτως πρέπει νά ἦταν μαζί μέ τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό ἀπό τήν ἡμέρα πού βαπτίσθηκε ἕως τήν ἡμέρα πού κλήθηκε νά γίνει μάρτυρας καί νά βεβαιώνει ὅτι ὁ Ἰησοῦς ἀναστήθηκε.

Κριτήριο τῆς ἀποστολικότητας εἶναι ἡ μαρτυρία τῆς ἀναστάσεως.

Σύμφωνα μέ αὐτό τό κριτήριο ἐξελέγη ὁ ἀπόστολος Ματθίας σέ ἀντικατάσταση τοῦ ἐκπεσόντος Ἰούδα ἀπό τήν ἀποστολική διακονία. Ἦταν αὐτήκοος καί αὐτόπτης μάρτυρας τῆς ζωῆς καί τῆς διδασκαλίας τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ κυρίως ὅμως Τόν ἔχει δεῖ ἀναστάντα.   

«Δεῖ οὖν τῶν συνελθόντων ἡμῖν ἀνδρῶν ἐν παντὶ χρόνῳ ᾧ εἰσῆλθε καὶ ἐξῆλθεν ἐφ' ἡμᾶς ὁ Κύριος Ἰησοῦς. Ἀρξάμενος ἀπὸ τοῦ βαπτίσματος Ἰωάννου ἕως τῆς ἡμέρας ἧς ἀνελήφθη ἀφ' ἡμῶν, μάρτυρα τῆς ἀναστάσεως αὐτοῦ γενέσθαι σὺν ἡμῖν ἕνα τούτων » (Πράξεων α΄ 21-22)

Δηλαδή:  «Πρέπει, λοιπόν, ἕνας ἀπό τούς ἄντρες πού ἦταν μαζί μας ὅλον τόν καιρό πού ὁ Κύριος, ὁ Ἰησοῦς, συναναστράφηκε μ’ ἐμᾶς. Ἀρχίζοντας ἀπό τότε πού βαφτίστηκε ἀπό τόν Ἰωάννη, ὡς τήν ἡμέρα πού ἀναλήφθηκε ἀπό ἀνάμεσά μας, νά γίνει μάρτυρας μαζί μ’ ἐμᾶς ὅτι ὁ Ἰησοῦς ἀναστήθηκε»

Μέ τήν ἐπάνοδο τοῦ Λυτρωτοῦ στούς οὐρανούς χωρίς τήν σωματική ἀνάσταση ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ θά ἐπέστρεφε στήν δόξα τοῦ Θεοῦ Πατρός ὡς πνευματική ὑπόσταση. Ἦτο ὅμως ἀναγκαῖο γιά τήν λύτρωση καί τήν ἀποκατάσταση τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως νά ἐπιστρέψει μέ τό ἀναστημένο σῶμα Του, ἐπειδή μέ τήν ἀνάσταση:  

1. Ἐξασφαλίσθηκε ἡ πληρότητα τῆς νίκης τοῦ Λυτρωτοῦ κατά τοῦ θανάτου.

Μέ τήν ἐπάνοδό Του στούς οὐρανούς χωρίς τήν ἀνάσταση τοῦ σώματος Του ὁ Χριστός δέν θά εἶχε νικήσει πλήρως τόν θάνατο. Θά εἶχε θριαμβεύσει πνευματικῶς καί ἠθικῶς, ἀλλά ἡ νίκη Του δέν θά ἦταν ὁλοκληρωμένη ἐάν δέν νικοῦσε καί τόν φυσικό θάνατο.

Ὁ θάνατος δέν εἶναι παύση τῆς ὑπάρξεως, ἀλλ’ εἶναι διάλυση τῆς ἀνθρωπίνης προσωπικότητας, δέν εἶναι ἐξόντωση τῆς ὑπάρξεως, ἀλλ’ εἶναι διάσπαση τῆς συνοχῆς μεταξύ ψυχῆς καί σώματος. Ἐάν ὁ θάνατος ἐξαφάνιζε καί ἐξόντωνε  τήν ἀνθρώπινη προσωπικότητα ἡ ἰσχύς του θά περιοριζόταν ἐντός τοῦ κόσμου θά ἦταν ἐνδοκοσμική. Ἐπειδή ὅμως οἱ συνέπειες τοῦ θανάτου ἐκτείνονταν στήν αἰωνιότητα γι’ αὐτό ἔπρεπε ἡ νίκη κατά τοῦ θανάτου νά ἐπιδειχθεῖ μέ τήν ἀποκατάσταση τῆς ὀργανικῆς συνοχῆς ψυχῆς καί σώματος καί τήν ἀπόκτηση τῆς ἀφθαρσίας.

Σ’ αὐτή τήν πληρότητα τῆς νίκης τοῦ ἀναστάντος Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ στηρίζεται ὁ ἐνθουσιασμός τοῦ ἀποστόλου Παύλου πού θριαμβολογεῖ:

«Κατεπόθη ὁ θάνατος εἰς νῖκος. ποῦ σου, θάνατε, τὸ κέντρον; ποῦ σου, ᾅδη, τὸ νῖκος;» (Πρός Κορινθίους Α΄ ιε΄ 54-55)

Δηλαδή : «Ὁ θάνατος ἀφανίστηκε· ἡ νίκη εἶναι πλήρης! Θάνατε, ποῦ εἶναι τό κεντρί τῆς δύναμής σου; »
* * * * *

2. Ἡ προϋπόθεση γιά τήν ἀνόρθωση τῆς πίστεως τῶν λυτρουμένων.

α΄. Ἡ κατάρρευση τῆς ἐμπιστοσύνης τῶν μαθητῶν στόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό.
Μετά τόν θάνατο τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐπί τοῦ σταυροῦ κατέρρευσε ἡ πίστη τῶν Μαθητῶν Του, ὅπως προαναγγέλθηκε ἀπό τόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό :

«Καὶ ὑμνήσαντες ἐξῆλθον εἰς τὸ ὄρος τῶν ἐλαιῶν. Τότε λέγει αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· Πάντες ὑμεῖς σκανδαλισθήσεσθε ἐν ἐμοὶ ἐν τῇ νυκτὶ ταύτῃ· γέγραπται γάρ, πατάξω τὸν ποιμένα, καὶ διασκορπισθήσονται τὰ πρόβατα τῆς ποίμνης·» (Ματθαίου κστ΄ 30-31)

Δηλαδή : «Ἀφοῦ ἔψαλαν τούς καθιερωμένους ψαλμούς, βγῆκαν γιά νά πᾶνε στό ὅρος τῶν Ἐλαίων. Τούς λέει τότε ὁ Ἰησοῦς: «Αὐτή τή νύχτα ὅλοι σας θά χάσετε τήν ἐμπιστοσύνη σας σ’ ἐμένα, ὅπως ἄλλωστε τό λέει ἡ Γραφή: Θά σκοτώσω τό βοσκό, καί θά σκορπιστοῦν τά πρόβατα τοῦ κοπαδιού»

«Ἰδοὺ ἔρχεται ὥρα, καὶ νῦν ἐλήλυθεν, ἵνα σκορπισθῆτε ἕκαστος εἰς τὰ ἴδια καὶ ἐμὲ μόνον ἀφῆτε· καὶ οὐκ εἰμὶ μόνος, ὅτι ὁ πατὴρ μετ' ἐμοῦ ἐστι» (Ἰωάννου ιστ΄ 32)

Δηλαδή : «Νά πού ἔρχεται ἡ ὥρα, ἔφτασε κιόλας, νά σκορπιστεῖτε ὁ καθένας κι στό σπίτι του ἐμένα νά μ’ ἀφήσετε μόνον. Δέν εἶμαι ὅμως μόνος, γιατί εἶναι μαζί μου ὁ Πατέρας».

Οἱ Μαθητές μετά τήν σταύρωση τοῦ Διδασκάλου τους ἦταν φοβισμένοι καί παρέμεναν ἀπομωνομένοι, διότι δέν αἰσθάνονταν ἀσφαλεῖς:   

«Οὔσης οὖν ὀψίας τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ τῇ μιᾷ σαββάτων, καὶ τῶν θυρῶν κεκλεισμένων ὅπου ἦσαν οἱ μαθηταὶ συνηγμένοι διὰ τὸν φόβον τῶν Ἰουδαίων, ἦλθεν ὁ Ἰησοῦς καὶ ἔστη εἰς τὸ μέσον, καὶ λέγει αὐτοῖς· Εἰρήνη ὑμῖν» (Ἰωάννου κ΄ 19)
Δηλαδή: «Τήν ἴδια ἐκείνη μέρα, δηλαδή τήν πρώτη μέρα μετά τό Σάββατο, ὅταν βράδιασε κι ἐνῶ οἱ μαθητές ἦταν συγκεντρωμένοι κάπου μέ κλειστές τίς πόρτες, ἐπειδή φοβοῦνταν τίς ἰουδαϊκές ἀρχές, ἦρθε ὁ Ἰησοῦς, στάθηκε στή μέση καί τούς λέει: «Εἰρήνη σ’ ἐσᾶς».

Ὁ ἀπόστολος Θωμᾶς δυσπιστεῖ, ὅταν οἱ ὑπόλοιποι δέκα Μαθητές τόν πληροφοροῦν, ὅτι ὁ Κύριος ἀναστήθηκε καί Τόν εἶδαν. Ὁ ἴδιος γιά νά πιστέψει στήν ἀνάσταση τοῦ Διδασκάλου τους ζητεῖ ἀποδείξεις.

«Ἔλεγον οὖν αὐτῷ οἱ ἄλλοι μαθηταί· Ἑωράκαμεν τὸν Κύριον. ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖς· Ἐὰν μὴ ἴδω ἐν ταῖς χερσὶν αὐτοῦ τὸν τύπον τῶν ἥλων, καὶ βάλω τὸν δάκτυλόν μου εἰς τὸν τύπον τῶν ἥλων, καὶ βάλω τὴν χεῖρά μου εἰς τὴν πλευρὰν αὐτοῦ, οὐ μὴ πιστεύσω » (Ἰωάννου κ΄ 25)

Δηλαδή : «Τοῦ ἔλεγαν λοιπόν οἱ ἄλλοι μαθητές: «Εἴδαμε τόν Κύριο μέ τά μάτια μας». Αὐτός ὅμως τούς εἶπε: «Ἐγώ ἄν δέν δῶ στά χέρια τοῦ τά σημάδια ἀπό τά καρφιά, καί δέ βάλω τό δάχτυλό μου στά σημάδια ἀπό τά καρφιά, καί δέ βάλω τό χέρι μου στή λογχισμένη πλευρά του, δέ θά πιστέψω».

Οἱ δύο μαθητές πού συμπορεύθηκαν μαζί Του τήν ἡμέρα τῆς ἀναστάσεως Του, ἐνῶ εἶχαν πληροφορηθεῖ, τό γεγονός τῆς ἀναστάσεως διατηροῦσαν ἐπιφυλάξεις γιά νά τό ἀποδεχθοῦν. Εἶχε χαθεῖ ἡ ἐλπίδα τους, ὅτι ὁ Διδάσκαλός τους ἔμελλε νά ἐλευθερώσει τόν Ἰσραηλιτικό λαό.

«Ἡμεῖς δὲ ἠλπίζομεν ὅτι αὐτός ἐστιν ὁ μέλλων λυτροῦσθαι τὸν Ἰσραήλ· ἀλλά γε σὺν πᾶσι τούτοις τρίτην ταύτην ἡμέραν ἄγει σήμερον ἀφ' οὗ ταῦτα ἐγένετο, ἀλλὰ καὶ γυναῖκές τινες ἐξ ἡμῶν ἐξέστησαν ἡμᾶς γενόμεναι ὄρθριαι ἐπὶ τὸ μνημεῖον» (Λουκᾶ κδ΄ 21-22)

Δηλαδή : «Ἐμεῖς ἐλπίζαμε πώς αὐτός εἶναι ἐκεῖνος πού ἔμελλε νά ἐλευθερώσει τό λαό Ἰσραήλ. Ἀντίθετα ὅμως, εἶναι ἡ τρίτη μέρα σήμερα ἀπό τότε πού ἔγιναν αὐτά καί δέ συνέβη τίποτα. Ἐπιπλέον, καί μερικές γυναῖκες ἀπό τόν κύκλο μας μᾶς ἀναστάτωσαν. Ὅταν πῆγαν πρωί πρωί στόν τάφο».

Ὅταν ὁ Κύριος ἐμφανίσθηκε στούς ἕνδεκα Μαθητές Του τήν ἡμέρα τῆς ἀναστάσεώς Του τούς ἤλεγξε γιά τήν ἀπιστία τους καί τήν σκληροκαρδία τους, ἐπειδή ἀμφέβαλλαν καί δέν ἐπίστευσαν αὐτούς πού Τόν εἶδαν ἀναστάντα.

«Ὕστερον ἀνακειμένοις αὐτοῖς τοῖς ἕνδεκα ἐφανερώθη καὶ ὠνείδισε τὴν ἀπιστίαν αὐτῶν καὶ τὴν σκληροκαρδίαν, ὅτι τοῖς θεασαμένοις αὐτὸν ἐγηγερμένον οὐκ ἐπίστευσαν » (Μάρκου ιστ΄ 14)

Δηλαδή : «Τέλος, ἐμφανίστηκε ὁ Ἰησοῦς στούς ἕντεκα μαθητές καθώς ἔτρωγαν. Καί τούς ἐπέπληξε γιατί ἀμφέβαλλαν κι ἐπέμεναν νά μήν πιστεύουν αὐτούς πού τόν εἶδαν ἀναστημένο »

β΄. Ἡ πίστη τῶν Μαθητῶν ἀνορθώθηκε μέ τήν σωματική ἀνάσταση τοῦ Κυρίου καί τίς ἐμφανίσεις Του πού ἐπακολούθησαν :

Μέ τίς ἐπί σαράντα ἡμέρες ἐμφανίσεις Του ὁ Κύριός μας στήριξε τήν πίστη τῶν Μαθητῶν Του. Ἡ συναναστροφή τους μαζί Του διέλυσε τούς φόβους τους καί τίς ἀμφιβολίες τους καί τούς μετέβαλε ἀπό φοβισμένους σέ τολμηρούς μάρτυρες τῆς ζωῆς Του, πού μέ τήν παρρησία τους προσείλκυσαν τίς ψυχές τῶν πρώτων χριστιανῶν πού συγκρότησαν τίς πρῶτες χριστιανικές κοινότητες.

«Οἷς (δηλαδή Μαθηταῖς) καὶ παρέστησεν ἑαυτὸν ζῶντα μετὰ τὸ παθεῖν αὐτὸν ἐν πολλοῖς τεκμηρίοις, δι' ἡμερῶν τεσσαράκοντα ὀπτανόμενος αὐτοῖς καὶ λέγων τὰ περὶ τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ. καὶ συναλιζόμενος παρήγγειλεν αὐτοῖς ἀπὸ Ἱεροσολύμων μὴ χωρίζεσθαι, ἀλλὰ περιμένειν τὴν ἐπαγγελίαν τοῦ πατρὸς ἣν ἠκούσατέ μου· ὅτι Ἰωάννης μὲν ἐβάπτισεν ὕδατι, ὑμεῖς δὲ βαπτισθήσεσθε ἐν Πνεύματι ἁγίῳ οὐ μετὰ πολλὰς ταύτας ἡμέρας» (Πράξεων α΄ 3-5)

Δηλαδή : «Μετά τό θάνατό του παρουσιάστηκε σ’ αὐτούς ζωντανός μέ πολλές ἀποδείξεις ἐμφανιζόταν σ’ αὐτούς γιά σαράντα μέρες καί τούς μιλοῦσε σχετικά μέ τή βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ἐνόσω ἦταν μαζί τους κι ἔτρωγε, τούς παράγγειλε: «Μήν ἀπομακρυνθεῖτε ἀπό τά Ἱεροσόλυμα, ἀλλά νά περιμένετε ἀπό τόν Πατέρα τήν ἐκπλήρωση τῆς ὑπόσχεσης, γιά τήν ὁποία σᾶς μίλησα· ὅτι, δηλαδή, ἐνῶ ὁ Ἰωάννης βάπτιζε μέ νερό, ἐσεῖς θά βαφτιστεῖτε σέ λίγες μέρες μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα».

Ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης τό πρωΐ τῆς ἡμέρας πού οἱ Μυροφόρες μετέδωσαν τό μήνυμα, ὅτι ὁ Κύριος ἀνέστη ἔτρεξε μαζί μέ τόν ἀπόστολο Πέτρο πρός τόν τάφο τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Κι ἐνῶ ἔφθασε πρῶτος, ἐπειδή ὡς νεώτερος ἔτρεχε γρηγορώτερα, ἐν τούτοις δέν εἰσῆλθε στόν τάφο.

Περίμενε τόν ἀπόστολο Πέτρο πού ἀκολουθοῦσε κι ὅταν ἦλθε τότε εἰσῆλθε στόν τάφο καί εἶδε, ὅτι ὁ Κύριος δέν ἦταν ἐκεῖ ἐνταφιασμένος καί πίστεψε στήν ἀνάσταση.

«Τότε οὖν εἰσῆλθε καὶ ὁ ἄλλος μαθητὴς ὁ ἐλθὼν πρῶτος εἰς τὸ μνημεῖον, καὶ εἶδε καὶ ἐπίστευσεν » (Ἰωάννου κ΄ 8 )
Δηλαδή : «Ἐκείνη τή στιγμή, μπῆκε μέσα κι ὁ ἄλλος μαθητής, πού εἶχε ἔρθει πρῶτος στό μνῆμα, τά εἶδε αὐτά καί πίστεψε».

Οἱ Μαθητές χάρηκαν καί ἀνεθάρρησαν ὅταν εἶδαν τόν Κύριο ἀναστημένο.

«Καὶ τοῦτο εἰπὼν ἔδειξεν αὐτοῖς τὰς χεῖρας καὶ τὴν πλευρὰν αὐτοῦ. ἐχάρησαν οὖν οἱ μαθηταὶ ἰδόντες τὸν Κύριον» (Ἰωάννου κ΄ 20)

Δηλαδή : «Κι ὅταν τό εἶπε αὐτό, τούς ἔδειξε τά χέρια καί τήν πλευρά του. Οἱ μαθητές χάρηκαν πού εἶδαν τόν Κύριο».

Ἡ ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ στηρίζει τήν πίστη στόν ἀληθινό Θεό:

«Τοὺς δι' αὐτοῦ πιστεύοντας εἰς Θεὸν τὸν ἐγείραντα αὐτὸν ἐκ νεκρῶν καὶ δόξαν αὐτῷ δόντα, ὥστε τὴν πίστιν ὑμῶν καὶ ἐλπίδα εἶναι εἰς Θεόν» (Α΄ Πέτρου α΄ 21)

Δηλαδή : «Ἐξαιτίας τοῦ Χριστοῦ πιστεύετε στό Θεό, ὁ ὁποῖος τόν ἀνάστησε ἀπό τούς νεκρούς καί τοῦ ἔδωσε δόξα καί τιμή. Ἔτσι ἡ πίστη κι ἡ ἐλπίδα σᾶς ἀναφέρονται στό Θεό».

γ΄. Χωρίς τήν σωματική ἀνάσταση κανείς σκεπτόμενος ἄνθρωπος δέν θά ἐπίστευε ποτέ στόν Ἐσταυρωμένο, διότι ὁ θάνατός Του θεωρήθηκε ἀπό μέν τούς Ἰουδαίους σκάνδαλο δηλαδή προσβολή ἀπό δέ τούς εἰδωλολάτρες μωρία δηλαδή ἀνοησία:

«Ἡμεῖς δὲ κηρύσσομεν Χριστὸν ἐσταυρωμένον, Ἰουδαίοις μὲν σκάνδαλον, Ἕλλησι δὲ μωρίαν » (Πρός Κορινθίους Α΄ α΄ 23)

Δηλαδή: «Ἐμεῖς ὅμως κηρύττουμε τό σωτήρα Χριστό, καί μάλιστα σταυρωμένο, κήρυγμα ἀπαράδεκτο γιά τίς μεσσιανικές προσδοκίες τῶν Ἰουδαίων καί ἀνόητο γιά τίς ἀναζητήσεις τῶν ἐθνικῶν·».
* * * * *
3. Ἡ ἀνάσταση τοῦ Κυρίου εἶναι ἡ σφραγίδα :

α΄ Τοῦ Θεοῦ Πατρός στήν διακονία τοῦ Υἱοῦ Του.  

«Τοῦτον τὸν Ἰησοῦν ἀνέστησεν ὁ Θεός, οὗ πάντες ἡμεῖς ἐσμεν μάρτυρες» (Πράξεων β΄ 32)

Δηλαδή:  «Αὐτόν τόν Ἰησοῦ τόν ἀνάστησε ὁ Θεός, καί γιά τό γεγονός αὐτό ὅλοι ἐμεῖς εἴμαστε μάρτυρες »
«Ἀσφαλῶς οὖν γινωσκέτω πᾶς οἶκος Ἰσραὴλ ὅτι καὶ Κύριον καὶ Χριστὸν αὐτὸν ὁ Θεὸς ἐποίησε, τοῦτον τὸν Ἰησοῦν ὃν ὑμεῖς ἐσταυρώσατε» (Πράξεων β΄ 36)

Δηλαδή:  «Ἄς γνωρίζει, λοιπόν, μέ βεβαιότητα ὁ κάθε Ἰσραηλίτης ὅτι αὐτόν τόν Ἰησοῦ, πού ἐσεῖς τόν σταυρώσατε, ὁ Θεός τόν ἀνέδειξε Κύριο καί Μεσσία! »

β΄. Ἐπιπλέον μέ τήν ἀνάστασή Του ἐπισφραγίζεται ἡ μαρτυρία:
i. Τῶν προφητῶν

Ὁ ἀπόστολος Πέτρος ὅταν κήρυξε στό συγκεντρωμένο πλῆθος τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς μετά τήν κάθοδο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος χρησιμοποίησε τήν προφητεία τοῦ Δαβίδ γιά νά στηρίξει τήν ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ:

«Προωρώμην τὸν Κύριον ἐνώπιόν μου διαπαντός, ὅτι ἐκ δεξιῶν μού ἐστιν, ἵνα μὴ σαλευθῶ. διὰ τοῦτο ηὐφράνθη ἡ καρδία μου, καὶ ἠγαλλιάσατο ἡ γλῶσσά μου, ἔτι δὲ καὶ ἡ σάρξ μου κατασκηνώσει ἐπ᾿ ἐλπίδι, ὅτι οὐκ ἐγκαταλείψεις τὴν ψυχήν μου εἰς ᾅδην, οὐδὲ δώσεις τὸν ὅσιόν σου ἰδεῖν διαφθοράν. ἐγνώρισάς μοι ὁδοὺς ζωῆς· πληρώσεις με εὐφροσύνης μετὰ τοῦ προσώπου σου, τερπνότητες ἐν τῇ δεξιᾷ σου εἰς τέλος.» (Ψαλμοῦ  ιστ΄ 8-11 )

Δηλαδή : « Μέρα καί νύκτα ἔβλεπα καί βλέπω τόν Κυριό μου πάντοτε μπρός μου. Τόν βλέπω ὅτι εἶναι στα δεξιά μου, ἕτοιμος νά μέ προστατεύσει, γιά νά μή ταραχθῶ ἀπό ὁποιονδήποτε φόβο ἤ κίνδυνο. Για τοῦτο ἀκριβῶς καί εὐφράνθηκε ἡ καρδία μου, ἡ δέ γλώσσα μου λάλησε λόγους ἀγαλλιάσεως, ἀκόμη δέ καί τό σῶμα μου, ὅταν πεθάνω, θά ἀποτεθεῖ στόν τάφο μέ τήν ἐλπίδα τῆς ἀναστάσεως.

Γιατί σύ ὁ Θεός μου δέν θά ἐγκαταλείψεις τήν ψυχή μου στον ἅδη, ὥστε νά φυλακισθεῖ γιά πάντα σ’ αὐτόν, οὔτε θά ἐπιτρέψης, ἐγώ ἀφωσιωμένος σέ σένα νά δοκιμάσω τή φθορά καί ἀποσύνθεση τοῦ τάφου. Θέ μέ ἀναστήσεις.

Ἔκαμες γνωστούς σέ μένα τούς δρόμους καί τούς τρόπους τῆς μακαρίας καί εὐλογημένης ζωῆς. Θά μέ χορτάσεις χαρά καί ἀγαλλίαση, ὅταν μέ ἀξιώσεις νά δῶ τό ἔνδοξο πρόσωπό σου· στήν παντοδύναμη καί πανάγαθη δεξιά σου ὑπάρχουν πάντοτε γιά τούς ἐκλεκτούς σου, Κύριε, τέλειες καί ἀτελείωτες τέρψεις καί χαρές»

«Ἀναστήτω ὁ Θεός, καὶ διασκορπισθήτωσαν οἱ ἐχθροὶ αὐτοῦ, καὶ φυγέτωσαν ἀπὸ προσώπου αὐτοῦ οἱ μισοῦντες αὐτόν. ὡς ἐκλείπει καπνός, ἐκλιπέτωσαν· ὡς τήκεται κηρὸς ἀπὸ προσώπου πυρός, οὕτως ἀπολοῦνται οἱ ἁμαρτωλοὶ ἀπὸ προσώπου τοῦ Θεοῦ. καὶ οἱ δίκαιοι εὐφρανθήτωσαν, ἀγαλλιάσθωσαν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, τερφθήτωσαν ἐν εὐφροσύνῃ » (Ψαλμοῦ ξη΄ 2-4 )

Δηλαδή « Ἄς ἐγερθεῖ ὁ Θεός, ἄς κάμει αἰσθητή τήν παρουσία καί τήν δύναμή Του ὁ Κύριος, καί ἀμέσως οἱ ἐχθροί Του θά διασκορπισθοῦν. Θά φύγουν πανικόβλητοι ἀπό ἐμπρός Του ὅλοι ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι Τόν μισοῦν. Ὅπως ἐξαφανίζεται καί διαλύεται ὁ καπνός, ἔτσι θά ἐξαφανισθοῦν καί αὐτοί. Ὅπως διαλύεται τό κερί ἐμπρός στή φωτιά, κατά παρόμοιο τρόπο θά ἐξολοθρευθοοῦν καί οἱ ἁμαρτωλοί ἐμπρός στήν παρουσία τοῦ παντοδυνάμου Θεοῦ»
«Ἀνάστηθι, Κύριε, εἰς τὴν ἀνάπαυσίν σου, σὺ καὶ ἡ κιβωτὸς τοῦ ἁγιάσματός σου» (Ψαλμοῦ ρλα΄ 8 )

Δηλαδή « Σήκω, λοιπόν, Κύριε, καί ἀναπαύσου μόνιμα πλέον στό  λαό σου· Σύ καί ἡ ἱερά Κιβωτός Σου, πού ἕως τώρα περιεπλανᾶτο ἀπό τόπο σέ τόπο »

Ὁ Προφήτης Ὠσηέ προφητεύει ὅτι ὁ Θεός ἔχει τήν δύναμη νά μᾶς θεραπεύσει ἀπό τό τραῦμα τοῦ θανάτου καί νά μᾶς ἀναστήσει τήν τρίτη γιά νά ζήσουμε ἐνώπιόν Του:  

«Ὑγιάσει ἡμᾶς μετὰ δύο ἡμέρας, ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῇ τρίτῃ ἐξαναστησόμεθα καὶ ζησόμεθα ἐνώπιον αὐτοῦ» (Ὠσηέ στ΄ 2 ),  

Δηλαδή : «Μπορεῖ αὐτός ἐντός δύο ἡμερῶν νά μᾶς ἀποδώσει τήν ὑγεία μας καί κατά τήν τρίτη ἡμέρα θά ἐγερθοῦμε ἀπό τό κρεβάτι τῆς ἀσθενείας μας καί θά ζήσουμε ἐνώπιό του καί μέ τήν προστασία του»

Ὁ Κύριος ἐπικαλέσθηκε «Τό σημεῖο τοῦ Ἰωνᾶ» δηλ. χρησιμοποίησε τήν περιπέτεια τοῦ προφήτου Ἰωνᾶ σ’ ἐκείνους πού Τοῦ ζητοῦσαν νά ἀποδείξει τήν θεότητά Του. Ἀπόδειξη τῆς θεότητάς Του εἶναι ἡ ἀνάστασή Του.

«Ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν αὐτοῖς· Γενεὰ πονηρὰ καὶ μοιχαλὶς σημεῖον ἐπιζητεῖ, καὶ σημεῖον οὐ δοθήσεται αὐτῇ εἰμὴ τὸ σημεῖον Ἰωνᾶ τοῦ προφήτου. ὥσπερ γὰρ ἐγένετο Ἰωνᾶς ὁ προφήτης ἐν τῇ κοιλίᾳ τοῦ κήτους τρεῖς ἡμέρας καὶ τρεῖς νύκτας, οὕτως ἔσται ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐν τῇ καρδίᾳ τῆς γῆς τρεῖς ἡμέρας καὶ τρεῖς νύκτας» (Ματθαίου ιβ΄ 39, 40 )

Δηλαδή : «Κι αὐτός τούς ἀποκρίθηκε: «Μία γενιά πονηρή καί ἄπιστη ζητάει νά δεῖ θαυματουργικό σημάδι! Μά δέ θά τῆς δοθεῖ ἄλλο σημάδι παρά μόνο τό σημάδι τοῦ προφήτη Ἰωνά. Ὅπως δηλαδή ὁ προφήτης Ἰωνάς ἦταν τρεῖς μέρες καί τρεῖς νύχτες στήν κοιλιά τοῦ κήτους, ἔτσι θά εἶναι κι ὁ Υἱός τοῦ Ἀνθρώπου μέσα στή γῆ τρεῖς μέρες καί τρεῖς νύχτες»

ii. Τοῦ Ἰδίου τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ

Ὁ Ἴδιος ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός προεῖπε τόν θάνατό Του στούς μαθητές Του καί τούς διεβεβαίωνε γιά τήν ἀνάστασή Του.

«Ἀπὸ τότε ἤρξατο ὁ Ἰησοῦς δεικνύειν τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ ὅτι δεῖ αὐτὸν ἀπελθεῖν εἰς Ἱεροσόλυμα καὶ πολλὰ παθεῖν ἀπὸ τῶν πρεσβυτέρων καὶ ἀρχιερέων καὶ γραμματέων καὶ ἀποκτανθῆναι, καὶ τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ ἐγερθῆναι» (Ματθαίου  ιστ΄ 21)

Δηλαδή : «Ἀπό τότε ἄρχισε ὁ Ἰησοῦς νά φανερώνει στούς μαθητές του πώς πρέπει νά πάει στά Ἱεροσόλυμα καί νά πάθει πολλά ἀπό τούς  πρεσβυτέρους καί τούς ἀρχιερεῖς καί τούς  γραμματεῖς καί νά θανατωθεῖ καί ν’ ἀναστηθεῖ τήν τρίτη μέρα »

«Ἀναστρεφομένων δὲ αὐτῶν εἰς τὴν Γαλιλαίαν εἶπεν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· Μέλλει ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου παραδίδοσθαι εἰς χεῖρας ἀνθρώπων καὶ ἀποκτενοῦσιν αὐτόν, καὶ τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ ἐγερθήσεται. καὶ ἐλυπήθησαν σφόδρα» (Ματθαίου ιζ΄ 22-23)

Δηλαδή : «Ἐνῶ οἱ μαθητές περιέρχονταν τή Γαλιλαία, τούς εἶπε ὁ Ἰησοῦς: «Ὁ Υἱός τοῦ Ἀνθρώπου πρόκειται νά παραδοθεῖ σέ χέρια ἀνθρώπων· θά τόν θανατώσουν, καί τήν τρίτη μέρα θά ἀναστηθεῖ». Καί λυπήθηκαν πάρα πολύ»

«Καὶ ἀναβαίνων ὁ Ἰησοῦς εἰς Ἱεροσόλυμα παρέλαβε τοὺς δώδεκα μαθητὰς κατ' ἰδίαν ἐν τῇ ὁδῷ καὶ εἶπεν αὐτοῖς· Ἰδοὺ ἀναβαίνομεν εἰς Ἱεροσόλυμα, καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου παραδοθήσεται τοῖς ἀρχιερεῦσι καὶ γραμματεῦσι, καὶ κατακρινοῦσιν αὐτὸν θανάτῳ, καὶ παραδώσουσιν αὐτὸν τοῖς ἔθνεσιν εἰς τὸ ἐμπαῖξαι καὶ μαστιγῶσαι καὶ σταυρῶσαι, καὶ τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ ἀναστήσεται» (Ματθαίου κ΄ 17-19)

Δηλαδή : « Καθώς ἀνέβαινε ὁ Ἰησοῦς πρός τά Ἱεροσόλυμα, πῆρε ἰδιαιτέρως τούς δώδεκα μαθητές καί πηγαίνοντας τούς εἶπε: «Ἀνεβαίνουμε στά Ἱεροσόλυμα· ὁ Υἱός τοῦ Ἀνθρώπου θά παραδοθεῖ ἐκεῖ στούς  ἀρχιερεῖς καί στούς γραμματεῖς καί θά τόν καταδικάσουν σέ θάνατο. Καί θά τόν παραδώσουν στούς  ἐθνικούς, γιά νά τόν περιγελάσουν, νά τόν μαστιγώσουν καί νά τόν σταυρώσουν, ὅμως τήν τρίτη μέρα θ’ ἀναστηθεῖ»

«Ἀπεκρίθη Ἰησοῦς καὶ εἶπεν αὐτοῖς· Λύσατε τὸν ναὸν τοῦτον, καὶ ἐν τρισὶν ἡμέραις ἐγερῶ αὐτόν. εἶπον οὖν οἱ Ἰουδαῖοι· Τεσσαράκοντα καὶ ἓξ ἔτεσιν ᾠκοδομήθη ὁ ναὸς οὗτος, καὶ σὺ ἐν τρισὶν ἡμέραις ἐγερεῖς αὐτόν;  ἐκεῖνος δὲ ἔλεγε περὶ τοῦ ναοῦ τοῦ σώματος αὐτοῦ. ὅτε οὖν ἠγέρθη ἐκ νεκρῶν, ἐμνήσθησαν οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ὅτι τοῦτο ἔλεγε, καὶ ἐπίστευσαν τῇ γραφῇ καὶ τῷ λόγῳ ὃν εἶπεν ὁ Ἰησοῦς » (Ἰωάννου β΄ 19-22 )

Δηλαδή : «Ὁ Ἰησοῦς ἀπάντησε: «Γκρεμῖστε αὐτόν τό ναό, καί σέ τρεῖς μέρες θά τόν ξαναχτίσω». Εἶπαν τότε οἱ Ἰουδαῖοι ἄρχοντες: «Σαράντα ἔξι χρόνια δουλειᾶς χρειάστηκαν γιά νά χτιστεῖ ὁ ναός αὐτός, κι ἐσύ σέ τρεῖς μέρες θά τόν ξαναχτίσεις;» Ἐκεῖνος ὅμως μιλοῦσε γιά ναό ἐννοώντας τό σῶμα του. Ὅταν, λοιπόν, ἀναστήθηκε, θυμήθηκαν οἱ μαθητές του πώς γι’ αὐτό μιλοῦσε καί πίστεψαν στή Γραφή καί στά λόγια πού εἶχε πεῖ ὁ Ἰησοῦς»

iii. Τῶν Ἀποστόλων Του

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος καταγράφει τήν πνευματική παρακαταθήκη πού παρέδωσε στούς Κορινθίους καί σ’ ὅλες τίς κοινότητες τῶν πιστῶν πού κήρυξε καί ἵδρυσε.

«Παρέδωκα γὰρ ὑμῖν ἐν πρώτοις, ὃ καὶ παρέλαβον, ὅτι Χριστὸς ἀπέθανεν ὑπὲρ τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν κατὰ τὰς γραφάς, καὶ ὅτι ἐτάφη, καὶ ὅτι ἐγήγερται τῇ ἡμέρᾳ τῇ τρίτῃ κατὰ τὰς γραφάς, καὶ ὅτι ὤφθη Κηφᾷ, εἶτα τοῖς δώδεκα· ἔπειτα ὤφθη ἐπάνω πεντακοσίοις ἀδελφοῖς ἐφάπαξ, ἐξ ὧν οἱ πλείους μένουσιν ἕως ἄρτι, τινὲς δὲ καὶ ἐκοιμήθησαν· ἔπειτα ὤφθη Ἰακώβῳ, εἶτα τοῖς ἀποστόλοις πᾶσιν· ἔσχατον δὲ πάντων ὡσπερεὶ τῷ ἐκτρώματι ὤφθη κἀμοί » (Πρός Κορινθίους Α΄  ιε΄ 1-8)

Δηλαδή : «Σᾶς παρέδωσα τή διδασκαλία πού εἶχα κι ἐγώ παραλάβει καί πού ἔχει πρωταρχική σημασία: ὅτι δηλαδή ὁ Χριστός πέθανε, σύμφωνα μέ τίς Γραφές γιά τίς ἁμαρτίες μᾶς ὅτι ἐνταφιάστηκε καί ὅτι, σύμφωνα μέ τίς Γραφές ἀναστήθηκε τήν τρίτη ἡμέρα καί ότι ἐμφανίστηκε στόν Κηφά, ἔπειτα στούς Δώδεκα. Ἔπειτα ἐμφανίστηκε σέ περισσότερους ἀπό πεντακόσιους ἀδελφούς συγχρόνως, ἀπό τούς ὁποίους μερικοί πέθαναν, οἱ περισσότεροι ὅμως εἶναι ἀκόμα στή ζωή. Ἔπειτα ἐμφανίστηκε στόν Ἰάκωβο, ἔπειτα σέ ὅλους τους ἀπόστολους. Τελευταία ἀπό ὅλους, ἐμφανίστηκε καί σ’ ἐμένα σάν σέ ἔκτρωμα»

γ΄.  Ἡ ἀνάσταση ἐπιβεβαιώνει τήν ἀλήθεια  ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ

Κατά τόν ἀπόστολο Παῦλο ἡ ἀνάσταση ἐπιβεβαιώνει ὅτι ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός εἶναι Υἱός τοῦ Θεοῦ καί Θεός.
 «Τοῦ ὁρισθέντος υἱοῦ Θεοῦ ἐν δυνάμει κατὰ πνεῦμα ἁγιωσύνης ἐξ ἀναστάσεως νεκρῶν, Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Κυρίου ἡμῶν » (Πρός Ρωμαίους α΄ 4)

Δηλαδή : «Ἀποδείχτηκε ὅμως Υἱός Θεοῦ μέ δύναμη ἀπό τό Πνεῦμα πού ἁγιάζει, ὅταν ἀναστήθηκε ἀπό τούς νεκρούς»

«Ὡς καὶ ἐν τῷ ψαλμῷ τῷ δευτέρῳ γέγραπται· υἱός μου εἶ σύ, ἐγὼ σήμερον γεγέννηκά σε » (Πράξεων ιγ΄ 33)
Δηλαδή : «Ὅπως εἶναι γραμμένο στό δεύτερο Ψαλμό: Ἐσύ εἶσαι ὁ «Υἱός μου, σήμερα ἐγώ σέ γέννησα »
* * * * *
δ΄.  Ἡ ἀνάσταση τοῦ Κυρίου ὁδήγησε στήν δόξα τόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό ἀναλαμβάνοντας πνευματική ἐξουσία, ὅπως διακηρύττει ὁ ἀπόστολος Παῦλος:  

«Διὸ καὶ ὁ Θεὸς αὐτὸν ὑπερύψωσε καὶ ἐχαρίσατο αὐτῷ ὄνομα τὸ ὑπὲρ πᾶν ὄνομα, ἵνα ἐν τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ πᾶν γόνυ κάμψῃ ἐπουρανίων καὶ ἐπιγείων καὶ καταχθονίων, καὶ πᾶσα γλῶσσα ἐξομολογήσηται ὅτι Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς εἰς δόξαν Θεοῦ πατρός» (Πρός Φιλιππησίους β΄ 9-11)

Δηλαδή : «Γι’ αὐτό καί ὁ Θεός τόν ἀνέβασε πολύ ψηλά καί τοῦ χάρισε τό ὄνομά πού εἶναι πάνω ἀπ’ ὅλα τά ὀνόματα. Κι ἔτσι, στό ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ ὅλα τά ἐπουράνια, τά ἐπίγεια καί τά ὑποχθόνια θά προσκυνήσουν, καί κάθε γλῶσσα θά ὁμολογήσει ὅτι Κύριος εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός,  γιά νά δοξάζεται ἔτσι ὁ Θεός Πατέρας »

ε΄.  Μέ τήν ἀνάσταση ἀναδείχθηκε ὡς παγκόσμιος Κριτής

Ὁ Κύριος μας Ἰησοῦς Χριστός θά εἶναι ὁ παγκόσμιος Κριτής:

«Καὶ ἐξουσίαν ἔδωκεν αὐτῷ καὶ κρίσιν ποιεῖν, ὅτι υἱὸς ἀνθρώπου ἐστί » (Ἰωάννου ε΄ 27)

Δηλαδή : «Καί τοῦ ἔδωσε τήν ἐξουσία νά κρίνει τούς ἀνθρώπους, γιατί αὐτός εἶναι ὁ Υἱός τοῦ Ἀνθρώπου »

«Διότι ἔστησεν ἡμέραν ἐν ᾗ μέλλει κρίνειν τὴν οἰκουμένην ἐν δικαιοσύνῃ ἐν ἀνδρὶ ᾧ ὥρισε, πίστιν παρασχὼν πᾶσιν ἀναστήσας αὐτὸν ἐκ νεκρῶν»  (Πράξεων ιζ΄ 31)

Δηλαδή : «Γιατί καθόρισε μία μέρα πού θά κρίνει τήν οἰκουμένη μέ δικαιοσύνη, μέσω ἑνός ἀνδρός πού τόν ὅρισε γι’ αὐτό. Κι ἔδωσε βέβαιη ἀπόδειξη σέ ὅλους, ὅτι αὐτός θά εἶναι ὁ κριτής, ἀνασταίνοντας τόν ἀπό τούς νεκρούς»
* * * * *
4. Ἡ ἀνάστασή Του ἐγγυᾶται τήν δική μας μελλοντική ἀνάσταση καί δόξα.

Ὁ Κύριος μας Ἰησοῦς Χριστός δίδαξε καί ἡ Ἐκκλησία πιστεύει, ὅτι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι θά ἀναστηθοῦν στήν Δευτέρα Παρουσία Του. Στήν ὑπαρξιακή ἀγωνία καί ἀπιστία γιά τόν ἀφανισμό τῆς ζωῆς του πού διατυπώθηκε στίς φράσεις «ξηρὰ γέγονε τὰ ὀστᾶ ἡμῶν, ἀπόλωλεν ἡ ἐλπὶς ἡμῶν » ὁ Θεός ἀπαντᾶ μέ τόν προφήτη Ἰεζεκιήλ:

«Καὶ ἐγένετο ἐπ᾿ ἐμὲ χεὶρ Κυρίου, καὶ ἐξήγαγέ με ἐν πνεύματι Κύριος καὶ ἔθηκέ με ἐν μέσῳ τοῦ πεδίου, καὶ τοῦτο ἦν μεστὸν ὀστέων ἀνθρωπίνων· καὶ περιήγαγέ με ἐπ᾿ αὐτὰ κυκλόθεν κύκλῳ, καὶ ἰδοὺ πολλὰ σφόδρα ἐπὶ προσώπου τοῦ πεδίου, ξηρὰ σφόδρα. καὶ εἶπε πρός με· υἱὲ ἀνθρώπου, εἰ ζήσεται τὰ ὀστέα ταῦτα; καὶ εἶπα· Κύριε Κύριε, σὺ ἐπίστῃ ταῦτα. καὶ εἶπε πρός με· προφήτευσον ἐπὶ τὰ ὀστᾶ ταῦτα καὶ ἐρεῖς αὐτοῖς· τὰ ὀστᾶ τὰ ξηρά, ἀκούσατε λόγον Κυρίου. τάδε λέγει Κύριος τοῖς ὀστέοις τούτοις· ἰδοὺ ἐγὼ φέρω ἐφ᾿ ὑμᾶς πνεῦμα ζωῆς καὶ δώσω ἐφ᾿ ὑμᾶς νεῦρα καὶ ἀνάξω ἐφ᾿ ὑμᾶς σάρκας, καὶ ἐκτενῶ ἐφ᾿ ὑμᾶς δέρμα καὶ δώσω πνεῦμά μου εἰς ὑμᾶς, καὶ ζήσεσθε· καὶ γνώσεσθε ὅτι ἐγώ εἰμι Κύριος. καὶ ἐπροφήτευσα καθὼς ἐνετείλατό μοι. καὶ ἐγένετο ἐν τῷ ἐμὲ προφητεῦσαι καὶ ἰδοὺ σεισμός, καὶ προσήγαγε τὰ ὀστᾶ ἑκάτερον πρὸς τὴν ἁρμονίαν αὐτοῦ. καὶ εἶδον καὶ ἰδοὺ ἐπ᾿ αὐτὰ νεῦρα καὶ σάρκες ἐφύοντο, καὶ ἀνέβαινεν ἐπ᾿ αὐτὰ δέρμα ἐπάνω, καὶ πνεῦμα οὐκ ἦν ἐπ᾿ αὐτοῖς. καὶ εἶπε πρός με· προφήτευσον ἐπὶ τὸ πνεῦμα, προφήτευσον, υἱὲ ἀνθρώπου, καὶ εἰπὸν τῷ πνεύματι· τάδε λέγει Κύριος· ἐκ τῶν τεσσάρων πνευμάτων ἐλθὲ καὶ ἐμφύσησον εἰς τοὺς νεκροὺς τούτους, καὶ ζησάτωσαν. καὶ ἐπροφήτευσα καθότι ἐνετείλατό μοι· καὶ εἰσῆλθεν εἰς αὐτοὺς τὸ πνεῦμα, καὶ ἔζησαν καὶ ἔστησαν ἐπὶ τῶν ποδῶν αὐτῶν, συναγωγὴ πολλὴ σφόδρα. καὶ ἐλάλησε Κύριος πρός με λέγων· υἱὲ ἀνθρώπου, τὰ ὀστᾶ ταῦτα πᾶς οἶκος Ἰσραήλ ἐστι, καὶ αὐτοὶ λέγουσι· ξηρὰ γέγονε τὰ ὀστᾶ ἡμῶν, ἀπόλωλεν ἡ ἐλπὶς ἡμῶν, διαπεφωνήκαμεν. διὰ τοῦτο προφήτευσον καὶ εἰπὸν πρὸς αὐτούς· τάδε λέγει Κύριος· ἰδοὺ ἐγὼ ἀνοίγω τὰ μνήματα ὑμῶν καὶ ἀνάξω ὑμᾶς ἐκ τῶν μνημάτων ὑμῶν καὶ εἰσάξω ὑμᾶς εἰς τὴν γῆν τοῦ Ἰσραήλ, καὶ γνώσεσθε ὅτι ἐγώ εἰμι Κύριος ἐν τῷ ἀνοῖξαί με τοὺς τάφους ὑμῶν τοῦ ἀναγαγεῖν με ἐκ τῶν τάφων τὸν λαόν μου. καὶ δώσω πνεῦμά μου εἰς ὑμᾶς, καὶ ζήσεσθε, καὶ θήσομαι ὑμᾶς ἐπὶ τὴν γῆν ὑμῶν, καὶ γνώσεσθε ὅτι ἐγὼ Κύριος· λελάληκα καὶ ποιήσω, λέγει Κύριος. » (Ἰεζεκιήλ λζ΄ 1-14)

Δηλαδή: «Ὁ Κύριος ἔβαλε τό χέρι τοῦ πάνω μου καί μέ τό Πνεῦμα Του μέ ἔβγαλε καί μέ ἔβαλε σάν στήν μέση μίας πεδιάδας. Αὐτή ἡ πεδιάδα ἦταν γεμάτη ἀπό ἀνθρώπινα κόκαλα. Ὁ Κύριος μέ περιέφερε ὁλόγυρα ἀπό τά κόκαλα αὐτά καί νά, εἶδα ὅτι αὐτά ἦταν πάρα πολλά σέ ὅλη ἐκείνη τήν πεδιάδα, ξερά πολύ. 

Ὁ Κύριος εἶπε σ ἐμένα · “Γιέ ἀνθρώπου, εἶναι δυνατό νά ἀποκτήσουν ζωή τά κόκαλα αὐτά;” Καί ἐγώ εἶπα· “Κύριε Κύριε, ἐσύ γνωρίζεις τί μπορεῖ νά συμβεῖ μέ αὐτά”. Ὁ Κύριός μοῦ εἶπε· “προφήτευσε γιά τά ὀστᾶ αὐτά καί πές τά ἑξῆς· Τά κόκαλα τά ξηρά ἀκοῦστε τό λόγο τοῦ Κυρίου. Αὐτά λέει ὁ Κύριος σ’ αὐτά τά ξερά κόκαλα· Νά, ἐγώ φέρνω σέ σᾶς πνεῦμα ζωῆς, θά δώσω σ’ ἐσᾶς νεῦρα, θά σᾶς καλύψω μέ σάρκες, θά ἁπλώσω πάνω σ’ ἐσᾶς δέρμα καί θά δώσω τό Πνεῦμα μου σ’ ἐσᾶς. Θά ἀποκτήσετε ζωή καί θά ζήσετε. Ἔτσι θά μάθετε, ὅτι ἐγώ εἶμαι ὁ Κύριος”.

Ἐγώ προφήτευσα σύμφωνα μέ τήν ἐντολή τοῦ Κυρίου. Ὅταν ἐγώ προφήτευσα νά, ἔγινε σεισμός, ὁ ὁποῖος ἔφερε τά κόκαλα, τό καθένα στή φυσική του θέση καί τό ἐναρμόνισε πρός τά ἀλλά κόκαλα, ὥστε νά σχηματισθοῦν ὁλόκληροι σκελετοί. Καί μέ κατάπληξή μου εἶδα καί νά, ὅτι φύτρωσαν ἐπάνω σ’ αὐτά νεῦρα καί σάρκες. Ἐπάνω στίς σάρκες καί τά νεῦρα, ἁπλώθηκε δέρμα, ἀλλά πνοή ζωῆς δέν ὑπῆρχε ἀκόμη σ’ αὐτά τά σώματα.

Ὁ Κύριος εἶπε τότε πρός ἐμένα· “προφήτευσε στό Πνεῦμα· Γιέ ἀνθρώπου, προφήτευσε καί πές στό ζωογόνο Πνεῦμα· αὐτά λέει ὁ Κύριος· ἀπό τούς τέσσαρες ἀνέμους, ἀπό ὅλα τά σημεῖα τοῦ ὁρίζοντος, σύ Πνεῦμα, πανταχοῦ παρόν, ἔλα ἐδῶ καί ἐμφύσησε στά νεκρά αὐτά σώματα, γιά νά πάρουν ζωή καί νά ζήσουν”.

Προφήτευσα, ὅπως ὁ Κύριος μέ διέταξε, καί ἦρθε πράγματι σ’ αὐτά τό Πνεῦμα τῆς ζωῆς καί ἔζησαν καί στάθηκαν ὄρθια πάνω στά  πόδια τους, λαός πάρα πολύς. Ὁ Κύριος μίλησε πάλιν σ’ ἐμένα καί εἶπε· “Γιέ ἀνθρώπου, αὐτά τά κόκαλα ὑποδηλώνουν τόν ἰσραηλιτικό λαό, διότι οἱ Ἰσραηλῖτες λένε, ὁ καθένας γιά τόν ἑαυτό του καί γι’ ὁλόκληρο τόν λαό, ὅτι τά κόκαλα μᾶς ἔγιναν καταξηρά, χάθηκε πλέον κάθε ἐλπίδα γι’ ἐμᾶς· ἔχουμε ὁριστικά χαθεῖ.

Γιά αὐτό προφήτευσε καί εἶπε σ’ αὐτούς· αὐτά λέει ὁ Κύριος· Νά ἐγώ θά ἀνοίξω τούς τάφους σας καί θά σᾶς βγάλω μέσα ἀπό τά μνήματά σας καί θά σᾶς ἐπαναφέρω στήν χώρα τοῦ Ἰσραήλ.  Καί τότε θά μάθετε, ὅτι ἐγώ εἶμαι ὁ Κύριος, ὅταν θά ἀνοίξω τούς τάφους σας καί θά βγάλω τόν λαό μου μέσα ἀπό τά μνήματά του.  Θά σᾶς δώσω τό ζωοποιό μου Πνεῦμα, θά ἀναστηθεῖτε καί θά ἀποκτήσετε ζωή. Θά σᾶς ἐγκαταστήσω στή χώρα σας καί θά μάθετε, ὅτι ἐγώ εἶμαι ὁ Κύριος. Ἐγώ μίληαα καί θά πραγματοποιήσω αὐτά πού εἶπα, λέει ὁ Κυριος»

Ὁ Κύριός μας ἐξήγγειλε ὅτι:

«Μὴ θαυμάζετε τοῦτο· ὅτι ἔρχεται ὥρα ἐν ᾗ πάντες οἱ ἐν τοῖς μνημείοις ἀκούσονται τῆς φωνῆς αὐτοῦ, καὶ ἐκπορεύσονται οἱ τὰ ἀγαθὰ ποιήσαντες εἰς ἀνάστασιν ζωῆς, οἱ δὲ τὰ φαῦλα πράξαντες εἰς ἀνάστασιν κρίσεως » (Ἰωάννου ε΄ 28-29)

Δηλαδή : «Μήν ἀπορεῖτε γι’ αὐτό. Πλησιάζει ὁ καιρός πού ὅλοι οἱ νεκροί θ’ ἀκούσουν τή φωνή του κι ὅσοι ἔχουν πράξει δίκαια στή ζωή τους θ’ ἀναστηθοῦν γιά νά λάβουν μέρος στήν καινούρια ζωή· κι ὅσοι ἔπραξαν φαῦλα ἔργα θ’ ἀναστηθοῦν γιά ν’ ἀντιμετωπίσουν τήν καταδίκη »

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος συμπερασματικῶς διατυπώνει τήν καθολική πίστη τῆς Ἐκκλησίας:
«Εἰ γὰρ πιστεύομεν ὅτι Ἰησοῦς ἀπέθανε καὶ ἀνέστη, οὕτω καὶ ὁ Θεὸς τοὺς κοιμηθέντας διὰ τοῦ Ἰησοῦ ἄξει σὺν αὐτῷ» (Πρός Θεσσαλονικεῖς Α΄ δ΄ 14)
Δηλαδή : « Γιατί, ἀφοῦ πιστεύουμε ὅτι ὁ Ἰησοῦς πέθανε κι ἀναστήθηκε, ἔτσι κι ὁ Θεός αὐτούς πού πέθαναν πιστεύοντας στόν Ἰησοῦ θά τούς ἀναστήσει γιά νά ζήσουν μαζί του ».
* * * * *

5. Τό θεμέλιο τῆς νέας ζωῆς τῶν πιστῶν.
α΄. Ὁ  ἀπόστολος Παῦλος ἀναφέρεται στήν νέα ζωή πού γεννιέται ἀπό τήν συμμετοχή τοῦ πιστοῦ στόν θάνατο καί στήν ἀνάσταση.

«Συνετάφημεν οὖν αὐτῷ διὰ τοῦ βαπτίσματος εἰς τὸν θάνατον, ἵνα ὥσπερ ἠγέρθη Χριστὸς ἐκ νεκρῶν διὰ τῆς δόξης τοῦ πατρός, οὕτω καὶ ἡμεῖς ἐν καινότητι ζωῆς περιπατήσωμεν » (Πρός Ρωμαίους στ΄4)

Δηλαδή: «Πραγματικά, τό βάπτισμά μας σημαίνει πώς συμμετέχουμε στό θάνατο καί στήν ταφή τοῦ Χριστοῦ. Κι ὅπως ὁ Πατέρας Θεός μέ τή δύναμή του ἀνάστησε τό Χριστό ἀπό τούς νεκρούς, τό ἴδιο κι ἐμεῖς μποροῦμε νά ζήσουμε μία νέα ζωή ».

β΄. Στό πρόσωπο τοῦ ἀναστηθέντος καί ὑπερυψωθέντος Μεσίτου γίνεται προσιτή ἀπό μᾶς ἡ σωτηρία πού κερδήθηκε ἐπί τοῦ σταυροῦ.

Ὁ εὐλογημένος καρπός τῆς θυσίας τοῦ Μονογενοῦς στόν Γολγοθᾶ εἶναι ἡ ἀποκατάσταση τῶν ἁμαρτωλῶν μέ τήν πίστη καί τήν μετάνοια καί τήν ἕνωση μέ τά ἅγια Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μέ τόν Λυτρωτή Ἰησοῦ Χριστό.

γ΄. Γιά τό εὐλογημένο αὐτό μυστικό καρπό, τῆς νέας ζωῆς ὁμιλοῦν ὅλες οἱ ἐπιστολές τοῦ ἀποστόλου Παύλου ἀπό τίς ὁποῖες κάθε μία ἔχει μία δεσπόζουσα ἄποψη
    

Στήν Πρός Ρωμαίους τήν δικαίωση ἐν Χριστῷ
    Στήν Πρός Κορινθίους τόν ἁγιασμό ἐν Χριστῷ
    Στήν Πρός Γαλάτας τήν ἐλευθερίᾳ ἐν Χριστῷ
    Στήν Πρός Ἐφεσίους τήν ἑνότητα ἐν Χριστῷ
    Στήν Πρός Φιλιππησίους τήν χαρά ἐν Χριστῷ
    Στήν Πρός Κολοσσαεῖς τό πλήρωμα ἐν Χριστῷ
    Στήν Πρός Θεσσαλονικεῖς τήν δόξα ἐν Χριστῷ
* * * * *

6. Ἡ βάση τῆς μεταμορφώσεως τοῦ κόσμου

Ἡ ἀνάσταση τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐγγυᾶται:  

Στήν ζωή τοῦ καθενός τήν ἀνάσταση τοῦ σωμάτός του.
Στήν ἐπίγεια ζωή, τήν φανέρωση τῆς βασιλείας τῆς δόξης
Στήν ζωή τοῦ σύμπαντος τήν μεταμορφωμένη νέα δημιουργία.

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καστορίας κ. Σεραφείμ

Το Μέγα Σάββατο είναι διαφορετικό από όλα τα άλλα. Είναι μια ξεχωριστή ημέρα για εμάς τους Ορθοδόξους.

Με νηστεία, με προσευχή, με αναμονή του μεγάλου γεγονότος της Αναστάσεως. 


Είναι το Σάββατο «εν η κατέπαυσεν από πάντων των έργων αυτού ο μονογενής Υιός του Θεού, διά της κατά τον θάνατον οικονομίας τη σαρκί σαββατίσας». 
Είναι το Σάββατο του ευαγγελισμού των ψυχών.



«Τω αγίω και μεγάλω Σαββάτω, την θεόσωμον Ταφήν και την εις άδου κάθοδον του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού εορτάζομεν, δι’ ών της φθοράς το ημέτερον γένος ανακληθέν, προς αιώνιαν ζωήν μεταβέβηκε», αναφέρει ο ιερός συναξαριστής. 


Ο Χριστός, η ανεξάντλητη πηγή της ζωής, πορεύθηκε στον άδη, αφού εξέπνευσε ανθρωπίνως στο ξύλο του σταυρού, ενώ ήταν ταυτοχρόνως και το σώμα Του ενωμένο με τη θεότητα, για να μεταφέρει το ευαγγέλιο της σωτηρίας και στα πνεύματα που βρίσκονταν στη φυλακή του άδου.


«Και τοις εν φυλακή πνεύμασιν πορευθείς εκήρυξεν» (Α’ Πέτρου Γ’,19). 
Ο λόγος του στύλου της Ορθοδοξίας, του Μεγάλου Αθανασίου, είναι χαρακτηριστικός : «μήτε της θεότητος του σώματος εν τάφω απολιμπανομένης, μήτε της ψυχής εν τω άδη χωριζομένης», δηλαδή χωρίς η θεότητα να αφήσει το σώμα στον τάφο ούτε η ψυχή Του να χωριστεί από τη θεότητα στον άδη.


Έτσι με την τεθεωμένη ψυχή Του, καταλύει το κράτος του θανάτου και ευαγγελίζεται στις ψυχές την απολύτρωση.

Με το άφθαρτο και τεθεωμένο σώμα Του, καταργεί τη φθορά και χαρίζει την αφθαρσία και την ανάσταση. 
Μέχρι τώρα βασίλευε ο άδης. Από την ώρα που ο Χριστός κατέβηκε στον άδη, παύει πλέον ο θάνατος να κυριαρχεί στο γένος των βροτών, δηλαδή να είναι αιώνιος.
«Βασιλεύει, αλλ’ ουκ αιωνίζει άδης του γένους των βροτών».


Χαίρονται οι Πατριάρχες και οι Προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης. Σώθηκαν όσοι πίστεψαν στο κήρυγμά Του και έχουν πλέον τώρα όλοι τη δυνατότητα της σωτηρίας.


Το υπερευλογημένο Σάββατο, ημέρα της σιωπής και της αναμονής της Αναστάσεως του Χριστού. Φαίνεται αυτή η σιγή μέχρι σήμερα. Και αυτή η προσμονή είναι ζωγραφισμένη όχι μόνο στις ψυχές αλλά και στα πρόσωπα των ανθρώπων.


Πόσο δίκαιο είχε ο Άγιος Επιφάνιος Επίσκοπος Κύπρου στον περίφημο λόγο του, στην θεόσωμο ταφή του Κυρίου, που τελειωμό δεν έχει κατά τον γέροντα Δοσίθεο και που διαβάζεται σύμφωνα με την παράδοση της Εκκλησίας μας σε εκείνα μόνο τα Μοναστήρια που είναι κέντρα θεραπείας των Χριστιανών μας, πριν από την Ακολουθία της Αναστάσεως. 


«Τι τούτο; Σήμερον σιγή πολλή εν τη γη.. Ο βασιλεύς υπνοί και τις δύναται αυτόν εξυπνήσει;».


Το υπερευλογημένο Σάββατο. Καθολική νηστεία. Η Θεία Λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου συνδεδεμένη με τον Εσπερινό της Αναστάσεως. Τελειώνει κατά το τυπικό του Αγίου Σάββα, δυο ώρες από τη δύση του ηλίου.

Περίφημα τα 15 αναγνώσματα. Αναφέρονται όλα στην Ανάσταση του Χριστού. Μια φορά ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, τα είπε όλα από στήθους στον ιστορικό Ναό του Πρωτάτου. 


Το υπερευλογημένο Σάββατο. Το Βάπτισμα των κατηχουμένων από τον Επίσκοπο της Εκκλησίας, ο οποίος μάλιστα διάβαζε ο ίδιος τους εξορκισμούς στους μέλλοντες να βαπτιστούν. 


Το υπερευλογημένο Σάββατο, μας φέρνει στη μνήμη μας τους διωγμούς του Ιερού Χρυσοστόμου και τα θλιβερά γεγονότα των οπαδών, που πάντοτε κάνουν την εμφάνισή τους, εναντίον του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου.

Βάφτηκαν οι κολυμβήθρες στο αίμα. Ποδοπατήθηκε το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, από εκείνους που στο όνομα του Χριστού, δήθεν, μπορούν να κάνουν τα πάντα, και τότε και σήμερα…
Βλέπετε το προσωπείο δεν σταμάτησε ποτέ την πέρασή του!


Το υπερευλογημένο Σάββατο στα Μοναστήρια μας. Στα ορθόδοξα κέντρα της πίστεώς μας.

Η ανάγνωση του βιβλίου των Πράξεων των Αποστόλων. Η υπενθύμιση του Χριστού σε όλους για τη μαρτυρία στον κόσμο : «έσεσθέ μοι μάρτυρες εν τε Ιερουσαλήμ και εν πάση τη Ιουδαία και Σαμαρεία και έως εσχάτου της γης» (Πραξ. 1,8).


Το υπερευλογημένο Σάββατο, η ημέρα του θείου σαββατισμού. 
Τέτοιο Σάββατο δεν υπήρξε στο παρελθόν ούτε και θα υπάρξει στο μέλλον!


«Παντοδύναμε και πολυεύσπλαχνε Χριστέ ο Θεός ημών, ο μετά σταυρόν και εκούσιον νέκρωσιν εντεθήναι εν τάφω ως πλάνος, εξέλκυσον ημάς της σκοτεινής των παραπτωμάτων ειρκτής, πλήρωσον τας καρδίας της αρρήτου σου θυμηδίας και χαρμολύπης και αξίωσον ημάς και της των αγίων εν ουρανίοις δαδουχείας».

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καστορίας κ. Σεραφείμ

«Διά τον φόβον των Ιουδαίων ο φίλός σου
και ο πλησίον Πέτρος ηρνήσατό σε, Κύριε»
(Μεγάλες και Βασιλικές Ώρες της Μεγάλης Παρασκευής. Ιδιόμελον Γ’ Ώρα).

Καί πάλι σήμερα μπροστά μας ο Εσταυρωμένος.


Πως Τον είδαν οι άνθρωποι όλων των αιώνων μέχρι σήμερα;


Πως Τον είδαν οι εχθροί Του;


Πως Τον είδαν οι φίλοι Του;


Πως Τον είδε η πάναγνος Μητέρα Του;


Πως Τον είδε ο ηγαπημένος μαθητής;


Πως Τον είδαν οι όχλοι, οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι;

Πως Τον είδαν ο Πιλάτος και οι στρατιώτες της ρωμαικής σπείρας;


Πως Τον είδαν οι υμνογράφοι και οι ζωγράφοι, οι ποιητές και οι λογοτέχνες;


Πως Τον είδαν οι φιλόσοφοι και οι ιστοριογράφοι;


Πως Τον είδαν και πως Τον βλέπουμε σήμερα;


Πως Τον βλέπουν οι μαθητές Του;


Πως Τον βλέπουν οι ψυχροί και οι αδιάφοροι;


Πως Τον βλέπουν οι άθεοι και οι άπιστοι;


Τον βλέπουμε με τα μάτια της πίστεως;


Τον βλέπουμε με τα πάθη, τα οποία κουβαλούμε πάνω μας και τα οποία φορτώνουμε στους παναγίους ώμους Του;


Τον βλέπουμε όπως μας Τον διδάσκει η Αγία μας Εκκλησία;


Όλα τα παραπάνω θα μπορούσαν να μας δημιουργήσουν ανεξάντλητες υποθέσεις γύρω από το πρόσωπο του Χριστού.

Ανάλογα πως στεκόμαστε μπροστά στον Σταυρό Του, εισπράττουμε και αυτά τα οποία έχουμε στην καρδιά μας.


Ο Χριστός δεν είχε μόνον εχθρούς. Είχε και φίλους. Ήταν οι ελάχιστοι μπροστά στους πολλούς.

Ήταν οι λίγοι μπροστά στο μαινόμενο πλήθος.

Ήταν λίγες γυναίκες και λίγοι άνδρες.


Ήταν η Παναγία μητέρα Του δίπλα στον Σταυρό Του.


Οι μυροφόρες γυναίκες. Εκείνες που Τον διακονούσαν από τα υπάρχοντά τους, όπως μας σημειώνουν τα ιερά κείμενα η μυροφόρος Μαγδαληνή και τόσα άλλα άγια πρόσωπα, λίγα αλλά μεγάλα.


Ήταν ο μαθητής της αγάπης. Αυτός που ανέπεσε στο στήθος το Δεσποτικό το βράδυ του Μυστικού Δείπνου και πήρε από τότε τα νάματα της Θεολογίας.


Σ’ αυτά τα αφοσιωμένα πρόσωπα, που στάθηκαν δίπλα στο Σταυρό Του και Τον έβλεπαν με πόνο ψυχής, με σιωπή και με καρδιακή επικοινωνία, στα πρόσωπα αυτά που Τον λάτρευσαν και Τον αγάπησαν, προστέθηκαν και δύο επίσημα πρόσωπα: ο Ιωσήφ και ο Νικόδημος οι μυροφόροι μαζί με τις μυροφόρες.


Δεν υπολόγισαν ούτε τον φθόνο ούτε το μίσος του ιουδαικού συνεδρίου, ούτε τη μανία των αρχόντων και του όχλου κατά του Ιησού.

Δεν σκέφθηκαν την κοινωνική τους θέση, αλλά στάθηκαν γενναίοι κοντά στον Εσταυρωμένο Κύριο, αποκομίζοντας την αιώνια δόξα στη Βασιλεία των Ουρανών.


Οι φίλοι αυτοί του Εσταυρωμένου Τον κατέβασαν από τον Σταυρό, Τον άλειψαν με μύρα και δάκρυα, ακούμπησαν την αιμορροούσα πλευρά, ασπάσθηκαν τα ματωμένα χέρια και πόδια, έγιναν Χερουβείμ μαζί με τα Χερουβείμ, δηλαδή τις αγγελικές δυνάμεις, έθαψαν την Ανατολή των ανατολών στο κενό μνημείο και έγιναν παράδειγμα αφοσιώσεως και αγάπης στον Χριστό.
Αυτοί είναι οι φίλοι του Χριστού.

Αυτοί φαίνονται στις δύσκολες στιγμές, οι οποίες ζυγίζουν αιωνιότητα. Τέτοιους φίλους χρειαζόμαστε και σήμερα:
να τολμούν,
να θυσιάζονται,
να αγαπούν,
να προσφέρουν,
να διακονούν με πιστότητα και με συνέπεια.


Μαζί με αυτούς τους φίλους που Τού έψαλαν τα επιτάφια άσματα, ας προστεθούν σήμερα, αυτή την ημέρα, και τα δικά μας ψελλίσματα:


«Πως σε κηδεύσω, Θεέ μου; ή πως σινδόσι ειλήσω; ποίαις χερσί δε προσψαύσω το σον ακήρατον σώμα; ή ποία άσματα μέλψω τη ση εξόδω, οικτίρμον; Μεγαλύνω τα πάθη σου, υμνολογώ και την ταφήν σου συν τη αναστάσει, κραυγάζων Κύριε, δόξα σοι».

Του Αρχιμ. Πορφυρίου Ηγουμένου της Ι.Μ. Τιμίου Προδρόμου Βέροιας | Romfea.gr

Την Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως, τάφερε η Μεγαλωσύνη Του, και με Γράμμα του Μητροπολίτη Κυδωνίας και Αποκορώνου Κυρίου Δαμασκηνού, βρεθήκαμε, με την ευλογία του σεπτού μας ποιμενάρχη αγίου Βεροίας κ. Παντελεήμονος, βρεθήκαμε στα Χανιά.

Εκεί, στον ναό των Πρωτοκορυφαίων Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου, μιλήσαμε γιά την «του Σταυρού παντευχίαν».


Όταν τελειώσαμε, πέρασαν οι πιστοί να φιλήσουν το χέρι του ομιλητή, σύμφωνα με την ευλογημένη τους συνήθεια.

Μόνο που ήταν πάρα πολλοί, και έπρεπε μισή και παραπάνω ώρα να χαιρετάς τον λαό του Θεού, όρθιος, ύστερα από μιάμιση σχεδόν ώρα ομιλίας.

Όμως, οι ευχές και κάποια σχόλια των αδελφών σίγουρα μας ανέπαυσαν, και πολλές φορές δοξολογήσαμε τον Κύριο, λέγοντας Ζή Κύριος ο Θεός και δοξάζεται από τον λαό Του.


Ανάμεσα σε όσους μας πλησίασαν, ήταν και μία νέα κυρία, ευγενής και ευσεβής, που μας είπε: «Ο παπούς μας Σας στέλνει τις ευχές του».

Έκπληξη και χαρά μαζί. Ποιός είναι αυτός ο «παπούς μας» που μας στέλνει ευχές; Και η κυρία συνέχισε: «Έχουμε στο σπίτι μας τον θείο μου, τον Ειρηναίο τον παπού. Του είπα πως θα έρθω στην ομιλία Σας. Και είπε: «να έχει την ευχή μου». Είναι τώρα περασμένα εκατό, εκατόνδύο ετών».

Χάρηκα πολύ με τις φράσεις αλλά και την έκφραση της άγνωστης κυρίας.
 Γιά φαντάσου, σκέφτηκα. Ένας αιωνόβιος δεσπότης έχει διαύγεια νου και μας στέλνει την ευχή του. Και αυτός είναι ο δεσπότης Ειρηναίος, ο παπούς. Γιά φαντάσου;

Παιδί, τότε που είχε παραιτηθεί από Γερμανίας, διαβάζαμε και ακούγαμε τα τεκταινόμενα και τα ανάλογα σχόλια.

Και τώρα, δεχόμαστε τις ευχές Εκείνου, του μεγάλου εκείνου δεσπότη. 
Μία από τις επόμενες ημέρες που φιλοξενούμασταν αβραμιαία από τον Μητροπολίτη και τον άγιο πρωτοσύγκελλο, επισκεφθήκαμε την Μονή της Αγίας Τριάδος των Τσαγκαρόλλων. Και εκεί, στο Μουσείο, ο νεαρός διάκονος μας έδειξε το «μπαστούνι του παπού μας».

Ήταν το μπαστούνι του ίδιου δεσπότη του Ειρηναίου. Το μαύρο χρώμα είχε βγει και φαινόταν από κάτω το ξύλο. Και η λαβή δεν ήταν ασημένια.

«Σε όλη του την αρχιερατική ζωή, αυτό μόνο είχε» πρόσθεσε ο διάκονος της Μονής. Αλλά και η αρχιερατική στολή, που είχε προσφέρει γιά την έκθεση στο Μουσείο της μετανοίας του, ήταν μία απλή, ίσως πολύ φθηνή, στόφα.


Τώρα ο παπούς Ειρηναίος έφυγε γιά τον Ουρανό. Και όλη η Κρήτη, και όλοι όσοι τον γνώρισαν θρηνούν.

Τα ποικίλα αφιερώματα στον Τύπο μιλούν γιά όσα έπραξε στην αρχιερατική του διακονία.

Σε όλα αυτά, ας προστεθούν και οι παραπάνω γραμμές, αφού Εκείνος ο Μεγάλος άνδρας μας έδωσε, έστω και εξ αποστάσεως, την ευχή του. 


Εκείνο το ξεθωριασμένο μπαστούνι στο Μουσείο του Μοναστηριού όπου έλαβε την μοναχική του κουρά, θα μας δείχνει τον δρόμο της θυσίας και του αγώνα ενός μεγάλου ανδρός. Έτσι γίνονται οι μεγάλοι.


Αιωνία Σου η μνήμη, μεγάλε παπού μας. Εύχου και γιά εμάς τους ταπεινούς. Καλόν Παράδεισο να βρείς.

Ο Καλός Ποιμένας να ανταποδώσει τους κόπους σε έναν αληθινό φύλακα του τόπου και του τύπου του, του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Αμήν.