Γράφει ο Αρχιμ. Γρηγόριος Παπουλάς | Romfea.gr

Τέτοιες μέρες, την 30η  Ιανουαρίου του 1996 μετοίκησε στην αιώνια και ασάλευτη βασιλεία του αγαπημένου του Κυρίου, ο όσιος αυτός "άνθρωπος του Θεού", ο αλησμόνητος, για όσους τον γνώρισαν, ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ (Γ΄) Μητροπολίτης Καστοριάς.

Στην πορεία των χρόνων όμως αποδεικνύει πολύ συχνά ότι δεν έφυγε από κοντά μας.

Το ανεπανάληπτο βλέμμα του, το γεμάτο αγάπη, καλοσύνη, φροντίδα, πραότητα, χαρά πέφτει ακόμα και τώρα πάνω μας, και η γλυκιά αύρα της παρουσίας του Θεού στην ύπαρξη του, ακόμα μας αγγίζει και μας μεταδίδει στη λύπη τη χαρά, στον πόνο την ανάπαυση, στην ταραχή τη γαλήνη, στα προβλήματα τη λύση, στους κινδύνους τη σωτηρία... όλα αυτά κι άλλα πολλά που χρειαζόμαστε μας τα χαρίζει πραγματικά ως παρών, χωρίς συναισθηματική ψευδαίσθηση...

Πονέσαμε πολύ τότε…
μα δεν μας λείπει από τότε...

Τώρα είναι πιο ζωντανή η παρουσία του στη ζωή μας!!!

Κι ας μη το αξίζουμε....

Ίσως γι αυτό!

Γιατί μας ξυπνά και μας οδηγεί στην αναζήτηση εκείνης της πνευματικής μας κατάστασης, που ζούσαμε κοντά του…

Μας οδηγεί η άγια παρουσία του στην επιστροφή, στη μετάνοια...

Άγιος;;;

Ίσως...

Σίγουρα στη συνείδηση μας, στη συνείδηση πολλών...θα το βεβαιώσει αυτό η Εκκλησία στην οποία δαπάνησε τον εαυτό του...η Εκκλησία την οποία διακόνησε και διακονεί...

Το μαρτυρεί όμως  η περιγραφή των όσων έγραψα, άλλα και αποδείξεις άλλες ορθολογιστικά ανεξήγητες, που δεν είναι της παρούσης να καταγράψω, αλλά καταγράφονται από όσους τις βιώνουν, από όσους έχουν μυρίσει την ευωδία που αναβλύζει ο τάφος του, από όσους έχουν θεραπευτεί από ασθένειες με την παρέμβασή του, από εκείνους που τους έσωσε από βέβαιο θάνατο σε τροχαίο και μετά τους επισκέφθηκε στο κρεβάτι της ανάρρωσης για να τους παρηγορήσει και να τους καθησυχάσει, καταγράφονται από πολλούς στους οποίους εμφανίζεται ζωντανός, μέσα στη μέρα...

Αγιασμένος άγιος από τον Τρισάγιο Θεό!!!

Αλήθεια, σας το εξομολογούμαι με κάθε ειλικρίνεια, όσο εγωιστικό κι αν σας φανεί, δεν χαίρομαι τόσο γι αυτό, για την παρρησία του προς τον Θεό, όσο για το ότι είναι ακόμα κοντά μου με φροντίζει και μου προσφέρει την απερίγραπτη και ανεπανάληπτη πατρική του αγάπη!!!

Σας ευχαριστώ όσους μπήκατε στον κόπο να διαβάσετε τη μικρή μου εξομολόγηση και μοιραστήκατε μαζί μου όσα νιώθω.

Η μνήμη του πατέρα ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ του Γ΄ Μητροπολίτου Καστορίας (του Παπουτσοπούλου) είναι αιωνία…

Δόξα τω Θεώ!!!

Γι αυτό εύχομαι ολόψυχα να έχετε την ευχή του!!!

Του Χρήστου Γιανναρά

Φίλος Bρετανός, με ενδιαφέρον επενδυμένο σε σοβαρή κατάρτιση για τον πολιτισμικό χώρο της Mέσης Aνατολής, μου έθεσε ένα ερώτημα σχετικό με την ελληνική διαχείριση της τύχης του Πατριαρχείου Iεροσολύμων. Mοιάζει ερώτημα περιθωρίου, ερώτημα πολυτελείας την ώρα που έχει επίσημα καταλυθεί η εθνική μας κυριαρχία και το ελλαδικό κράτος βρίσκεται υπό απηνή επιτρόπευση.

Oμως, χτίζοντας την πληροφόρηση που απαιτούσε το ερώτημα ενός αλλοδαπού ενδιαφερόμενου, τόλμησα να προϋποθέσω τη χρησιμότητά της και για τον ελλειπτικά ίσως ενημερωμένο Eλλαδίτη σήμερα, κυρίως αυτόν που θα ήθελε να υπολογίσει το προσδόκιμο ιστορικής επιβίωσης του κρατιδίου μας.

Tο ερώτημα του φίλου έλεγε: «Aπό την οθωμανική ακόμα περίοδο, η εκλογή του πατριάρχη Iεροσολύμων ελέγχεται από την Aγιοταφική Aδελφότητα - που συγκροτείται μόνο από Eλληνες. Στη διάρκεια του 20ού αιώνα, η ιστορία αυτού του πατριαρχείου εξελίχθηκε με θλιβερό τρόπο: τα ελληνικά συμφέροντα έκαναν πολλές προσπάθειες να αποσοβήσουν την «αραβοποίηση» της Oρθόδοξης Eκκλησίας στα Iεροσόλυμα, παρ' όλο που η συντριπτική πλειοψηφία των πιστών είναι Aραβες.

Aυτή η προσπάθεια διατήρησης του ελληνικού ελέγχου δεν έχει αποβεί επιβλαβής για την Oρθοδοξία; H δυνατότητα να είναι ο πατριάρχης αληθινός πατέρας (γεννήτορας) της ορθόδοξης πίστης, έχει σπαταληθεί. Bλέπεις να υπάρχει ελπίδα αλλαγής νοοτροπίας στον 21ο αιώνα»;

Tου απάντησα: Για να διακρίνουμε λύση στο συγκεκριμένο, πολύ οδυνηρό πρόβλημα, μάλλον πρέπει να απαντήσουμε πρώτα σε ένα άλλο ερώτημα: Πριν από την ίδρυση του ελλαδικού εθνικού κράτους, το 1822, ποια ήταν τα γεωγραφικά σύνορα του Eλληνισμού; 

Tην 1η Iανουαρίου του 1822 η πρώτη Eθνική Συνέλευση στην Eπίδαυρο διακήρυξε, «ενώπιον Θεού και ανθρώπων», «την Πολιτικήν ύπαρξιν και ανεξαρτησίαν του Eλληνικού έθνους, του αποσείσαντος τον βαρύτατον και απαραδειγμάτιστον ζυγόν της τυραννίας υπό την φρικώδη Oθωμανικήν δυναστείαν». Πριν από αυτή τη διακήρυξη, πού και πώς εντοπιζόταν η ύπαρξη και η ταυτότητα των Eλλήνων;

Aυτό το «πριν» περιλαμβάνει τέσσερις σχεδόν χιλιάδες χρόνια - η αρχαιολογική σκαπάνη πιστοποιεί ότι, από το 1900 π. X., είκοσι δύο ελληνικά φύλα είναι εγκατεστημένα ή περιφερόμενα (νομαδικά) στη γεωγραφική περιοχή από τη σημερινή Kροατία ώς το ακρωτήριο Tαίναρο, την Kρήτη, τα Mικρασιατικά παράλια, το ενδιάμεσο αρχιπέλαγος, την Kύπρο.

Mε κοινή γλώσσα, κοινή τέχνη εργαλείων, κοσμημάτων, κεραμικής. Kαι αυτή την ελληνική ενοείδεια, τουλάχιστον τη γλωσσική, την πιστοποιεί ο Oδυσσέας Eλύτης να σώζεται, σχεδόν ώς τις μέρες μας.

Γράφει: «Oσο περίεργο κι αν φαίνεται, ο πριν από τους δύο παγκόσμιους πολέμους υπήκοος του μικροσκοπικού (ελλαδικού) κράτους ανάσαινε τον αέρα μιας περίπου αυτοκρατορίας. Oι δυνατότητές του να κινηθεί χωρίς διαβατήριο γλώσσας, καλύπτανε μεγάλα μέρη της Iταλίας και της Aυστρίας, ολόκληρη την Aίγυπτο, τη νότια Bουλγαρία, τη Pουμανία, τη Pωσία του Kαυκάσου και, φυσικά, την Kωνσταντινούπολη με την ενδοχώρα της ώς κάτω, κατά μήκος του Aιγαίου, τη λεγόμενη στις μέρες μας νοτιοδυτική Tουρκία». Θα πρόσθετα τη Συρία και την Παλαιστίνη.

O Eλληνισμός μπήκε δυναμικά στην Iστορία ως ιδιαιτερότητα «τρόπου»: Πάλη για να φωτιστεί η εγκυρότητα της γνώσης και η «κατ' αλήθειαν» ύπαρξη, «κοινόν άθλημα» για να πραγματωθεί η «κοινωνία του αληθούς» στην «πόλιν» με γλώσσα και Tέχνη υπηρετικές του «πολιτικού αθλήματος».

Mε τις εκστρατείες του Mεγάλου Aλεξάνδρου ο ελληνικός «τρόπος» διεθνοποιείται, ενδιαφέρει πανανθρώπινα, γίνεται αυτονόητα οικουμενικός, κοσμοπολίτικος. «Tρόπος» - πολιτισμός χωρίς σύνορα, αλλά με σαφή ταυτότητα και συγκεκριμένη καταγωγή. Kαι χάρη στην πρόσληψη του Xριστιανισμού από τους πληθυσμούς της εξελληνισμένης ρωμαϊκής οικουμένης, σάρκωσε ο Eλληνισμός τη δυναμική της παγκοσμιότητας του εκκλησιαστικού ευ-αγγελίου.

Mε την ιστορική αυτή αναδρομή θέλω να πω ότι η ελληνικότητα (αν ακόμα υπήρχε) θα ήταν η μοναδική δυνατότητα για να παραμείνει και το παλαίφατο Πατριαρχείο Iεροσολύμων (αλλά και το Πατριαρχείο Aλεξανδρείας) υπερεθνικό, δηλαδή πραγματικά εκκλησιαστικό. Nα μείνει ανυπότακτο στον επαρχιωτισμό, στη μιζέρια και στις ιδιοτέλειες των εθνικισμών - να σαρκώνει την εκκλησιαστική καθολικότητα.

Aλλά πώς να γίνει αυτό, όταν οι κάποτε ανθούσες ελληνικές κοινότητες της Παλαιστίνης και της Συρίας έχουν εκλείψει και το Πατριαρχείο Iεροσολύμων επανδρώνεται κυρίως από Eλλαδίτες, που μάλλον για «καλύτερη τύχη», δηλαδή για βιοπορισμό, καταφεύγουν εκεί, όχι από ζήλο διακονίας της εκκλησιαστικής οικουμενικότητας;

O εθνικιστικός ελλαδισμός φοβάται τον αραβικό πληθυσμό που αποτελεί το λαϊκό σώμα (τη σημερινή ιστορική σάρκα) του Πατριαρχείου Iεροσολύμων. Aν καταλαβαίναμε οι Eλλαδίτες ότι η ελληνικότητα δεν εντοπίζεται στο αίμα, στη βιολογική διαδοχή, αλλά στη διαδοχή του «τρόπου» που αφορά πανανθρώπινα, είναι εξ ορισμού οικουμενικός (και μόνο υπηρετείται αυτός ο «τρόπος», δεν εξουσιάζει), τότε θα είχαμε πείσει τους Aραβες για το προφανές και αυτονόητο: Oτι αν το Πατριαρχείο γίνει αραβικό ή ελλαδικό, θα σβήσει αναπότρεπτα μέσα στη μιζέρια τού επαρχιωτικού εθνικισμού και στην πλημμυρίδα της μουσουλμανικής θρησκοληψίας. Θα μπορούσε να ξαναγίνει ζωντανός άξονας της εκκλησιαστικής «κατά την οικουμένην» καθολικότητας μόνο αν γινόταν να ξαναβρεί την ελληνικότητά του, τον ελληνικό κοσμοπολιτισμό του.

Aλλά αυτά όλα είναι μια σκέτη ουτοπία, αφού το ίδιο το ελληνώνυμο εθνικό κράτος έχει πια αφελληνιστεί. Πασχίζει, 190 χρόνια τώρα, να αποβάλει, με κάθε τρόπο, την ευθύνη και την προνομία της ελληνικής οικουμενικότητας, να υποταχθεί, από επαρχιώτικη ξιπασιά και μόνο, στον μιμητισμό, στον μεταπρατισμό. Δυο αιώνες τώρα παλεύουμε να αποδείξουμε ότι «ανήκομεν εις την Δύσιν»: επιλέξαμε να είμαστε μια καθυστερημένη στο διηνεκές, ως προς το ευρω-αμερικανικό ίνδαλμά μας, βαλκανική επαρχία.

Mε ποιον να συζητήσεις στο σημερινό Eλλαδιστάν έστω και το θεωρητικό ενδεχόμενο ρεαλιστικής επανίδρυσης του εθνικού κράτους των Eλλήνων με στόχο να υπηρετεί ο πολιτειακός - κρατικός οργανισμός (με την κάθε παραμικρή θεσμική πτυχή και λειτουργία του) την πανανθρώπινη εμβέλεια της ελληνικής ιδιαιτερότητας; Iδιαιτερότητας της πολιτικής, της γλώσσας, της μεταφυσικής αναζήτησης. Tο λεξιλόγιο των διαχειριστών ή διεκδικητών της εξουσίας στο εθνικό μας κράτος δεν επαρκεί για να αντιληφθούν τη διαφορά του εθνικιστικού επαρχιωτισμού από την πολιτισμική οικουμενικότητα - έχουν «άγνωστες λέξεις», σχεδόν όλες, και μόνο στη διατύπωση του προβληματισμού.

O Bρετανός νομίζω θα με καταλάβει. Γιατί «μετέχει ελληνικής παιδεύσεως».

Με αφορμή την κυκλοφόρησι πληροφοριών εγκρίτων εκκλησιαστικών αναλυτών εν οις και του ελλογιμωτάτου Διευθυντού της αγωνιζομένης και θεοφιλώς μαχομένης Εφημερίδος υπέρ της Ορθοδόξου πίστεως και αληθείας, οργάνου της Π.Ο.Ε. «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ» κ.κ. Γεωργίου Ζερβού, ότι εις την προσεχή έκτακτον Σύνοδον της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος τον μήνα Φεβρουάριον πρόκειται «να αποφασισθή η επαναφορά εις τας τάξεις του Επισκοπικού αξιώματος του μοναχού Παντελεήμονος Μπεζενίτη» κατόπιν σχετικής εισηγήσεως της Συνοδικής Επιτροπής επί των Νομοκανονικών και Δογματικών ζητημάτων και παραπεμπτικής αποφάσεως της παρούσης ΔΙΣ επαγόμεθα τα κάτωθι:

1)  Αισθανόμεθα πλήρως συμπάθειαν και στοργήν προς δοκιμαζομένους και εμπεριστάτους αδελφούς και ειδικώτερον προς το πρόσωπον του πρ. Μητροπολίτου Αττικής κ. Παντελεήμονος και εκ του λόγου αυτού ειλικρινώς συναλγούμεν δια την τραγικήν του περιπέτειαν.

2) Τα αισθήματα φιλίας, γνωριμίας και αλληλεγγύης όμως δεν επιτρέπεται να έχουν εντός του σώματος της Εκκλησίας προσωποληπτικόν χαρακτήρα που υπερβαίνει την κανονικήν ευταξίαν και το περί δικαίου αίσθημα των πιστών διότι άλλως πλήσσεται η ενότης της Εκκλησίας και ακυρώνεται το σωτηριώδες μήνυμα Αυτής.

Η εφαρμογή της αρχής της οικονομίας ασφαλώς ισχύει εις τον χώρον του Κανονικού και Εκκλησιαστικού δικαίου αλλά πάντοτε σε συνάρτησι με την σωτηρία του λαού του Θεού.

3)  Εις την συγκεκριμένην υπόθεσι υφίσταται πλήρης νομική αδυναμία δια την οιανδήτινα συζήτησι αποκαταστάσεως του ειρημένου πρώην Ιεράρχου διότι εις την περίπτωσιν που ήθελε κριθεί ότι η Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας όπως ηκούσθη ότι εισηγήθη ελλογιμώτατος Καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών έχει το αποκλειστικόν δικαίωμα «κατά το δεσμείν και λύειν» (Ιω. Κ 23) να αποφασίζη επί παντός θέματος, ακόμη και δι’ αποφάσεως αντικειμένης εις το κρατούν νομικόν σύστημα συναλληλίας Εκκλησίας και Πολιτείας απομειώνει και ουσιαστικώς παραθεωρεί τον Καταστατικόν Αυτής Χάρτην, εις την νομοπαρασκευαστικήν κατάρτισιν του οποίου και συνέπραξεν και τον επί 80ηκονταετιαν ισχύοντα νόμον περί Εκκλησιαστικών δικαστηρίων και της προ αυτών διαδικασίας (5383/1932 ως τίθεται και ισχύει κατά τα σαφώς οριζόμενα υπό της παραγρ. 1, του άρθρου 44 του Ν. 590/1977).

Εις την  κοσμογονικήν αυτήν χρονικήν στιγμήν κατά την οποίαν οι εκκλησιομάχοι των δήθεν αριστερών κομμάτων επιδικώκουν urbi et orbi τον εξανδραποδισμόν του νομικού χαρακτήρος της Εκκλησίας ως προς τας εξωτερικάς αυτής σχέσεις ως ΝΠΔΔ και την υποβάθμισιν Αυτής εις σωματειακήν ένωσιν ιδιωτικού δικαίου θα δοθή μοναδικόν επιχείρημα δια να ενδυναμωθή η εκκλησιομάχος θέσις των εφ’ όσον η ιδία η Εκκλησία θα εμφανισθή περιφρονούσα και αθετώσα το νομοθετικόν πλαίσιον λειτουργίας Αυτής εντός της Ελληνικής Πολιτείας.

4) Ειδικώτερον ο Νόμος 590/1977 Περί Καταστατικού Χάρτου της Εκκλησίας της Ελλάδος που όπως ελέχθη εις την νομοπαρασκευαστικήν επιτροπήν καταρτίσεως αυτού συνέπραξαν τόσον η Αυτοκέφαλος Αγιωτάτη Εκκλησία της Ελλάδος όσον και το Σεπτόν Οικουμενικόν Πατριαρχείον εις το άρθρον 44 παραγρ. 1 ορίζει ότι «1. Τα παραπτώματα των κληρικών και μοναχών τα σχετικά προς τα καθήκοντα και τας επαγγελίας της ομολογίας αυτών, τα συνεπαγόμενα κανονικάς κυρώσεις, εκδικάζονται υπό των εκκλησιαστικών δικαστηρίων. Ειδικός νόμος ρυθμίζει τα της ιδρύσεως, συγκροτήσεως, αρμοδιότητος και λειτουργίας των δικαστηρίων τούτων, μέχρι της εκδόσεως του οποίου εξακολουθεί ισχύων ο Ν. 5388/1932 «περί εκκλησιαστικών δικαστηρίων και της προς αυτών διαδικασίας» και κατά ταύτα η όντως αντικανονική ρυθμισις του άρθρου 160 του ειρημένου Νόμου η προβλέπουσα την άνευ εκκλησιαστικής δίκης καθαίρεσι του αμετακλήτως ποινικώς καταδικασθέντος εις εγκληματικήν ποινήν (χαρακτηρισμός κατά τον προϊσχύσαντα ποινικόν κώδικα δια ποινήν επιβάλουσα κάθειρξιν) Κληρικού εγένετο δεκτή υπό της Εκκλησίας.

5) Εις τον περί Εκκλησιαστικών Δικαστηρίων Νόμον δεν προβλέπεται ένδικον μέσον η διαδικασία ακυρώσεως της κατά τας ανωτέρω διατάξεις  επιβληθείσης κανονικής ποινής, ει μη μόνον αι γενικαί διατάξεις του άρθρου 155 περί απονομής χάριτος, αι οποίαι όμως εις την συγκεκριμένην περίπτωσιν προϋποθέτουν λόγω της ποινικής αμετακλήτου καταδίκης την απονομήν προηγουμένως χάριτος υπό του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας δια το ποινικόν αδίκημα και τη μη καταδίκη δια κωλυτικά της ιερωσύνης αδικήματα με την ηυξημένη πλειονοψηφία των 2/3 των ψήφων των παρόντων μελών της ΔΙΣ που δια να θεωρηθή εν απαρτία πρέπει να παρίστανται τα 3/4 του συνόλου των μελών Αυτής.

Η ποινική όμως καταδίκη του πρ. Μητροπολίτου Αττικής δι’ υπεξαίρεσιν και η συνεπεία ταύτης καθαίρεσίς του προσκρούει εις την ως είρηται προϋπόθεσιν του Νόμου, διότι η υπεξαίρεσις αποτελεί ιδιώνυμον αδίκημα της κλοπής, η οποία κατά τον ΚΕ  Ἱ. Κανόνα των Αγ. Αποστόλων κολάζεται δια καθαιρέσεως εκ της Ιερωσύνης και συνεπώς κωλύει την πρόσκτησιν Ιερωσύνην διότι ο,τι καθαιρεί εκ της Ιερωσύνης κωλύει αυτήν.

Επομένως θεωρώ ως νομικώς αδύνατον την φημολογουμένην αποκατάστασιν και ταπεινώς φρονώ ότι τυχόν έτεραι σκέψεις θα πλήξουν την Εκκλησία.  

Ο  ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+ ο Πειραιώς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

Στην τηλεοπτική πολιτική εκπομπή συμμετείχε,  ο τ. Υφυπουργός Εργασίας και συντονιστής του ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ Κινήματος Νίκος Νικολόπουλος. Καλεσμένος των δημοσιογράφων Σ. Κοτρώτσου και Γ. Λοβέρδου.

Στο πάνελ συμμετείχαν επίσης οι Βουλευτές Γ. Κοντογιάννης (ΝΔ), Π. Κουρουπλής (ΣΥΡΙΖΑ), Μ. Γιαννακάκη (ΔΗΜΑΡ) και ο καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου Γ. Κατρούγκαλος

Ο Νίκος Νικολόπουλος ως εκπρόσωπος των Χριστιανοδημοκρατών, τοποθετήθηκε ξεκάθαρα και στο ανακύψον θέμα του χωρισμού Κράτους –Εκκλησίας, καθώς και της μισθοδοσίας του κλήρου από το Δημόσιο.

Ο Ανεξάρτητος Βουλευτής  κάλεσε όλα τα πολιτικά κόμματα να σταματήσουν τους ΧΡΙΣΤΟΜΑΧΟΥΣ αλλά και τους ΧΡΙΣΤΕΜΠΟΡΟΥΣ Βουλευτές τους να «σπεκουλάρουν» με τα ιερά και τα όσια της Πατρίδας και της Ορθοδοξίας.

«Σήμερα  που η κοινωνία υποφέρει» επεσήμανε ο Βουλευτής Νίκος Νικολόπουλος, «βρίσκει καταφύγιο, αλληλεγγύη, παρηγοριά, βοήθεια, αγάπη και ελπίδα στους Ορθόδοξους Ναούς, που με αφοσιωμένους ιερείς «εργάτες του αμπελώνος», χιλιάδες πεινασμένοι, καταταλαιπωρημένοι μνημονιόπληκτοι Έλληνες πολίτες «γεύονται τους καρπούς» των ενοριακών κέντρων. Ένα τεράστιο έργο για τους απόρους, τους αστέγους και τους ψυχικά ταλαιπωρημένους».

Για το ίδιο ζήτημα εξέδωσαν ανακοίνωση και οι ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΔΗΜΟΚΡΑΤΕΣ  όπου μεταξύ άλλων τονίζουν: «Η τρικομματική κοινοπραξία με τον κυβερνητικό προπαγανδιστικό μηχανισμό, που διαθέτει, με το αζημίωτο έχει πετύχει την κατά τρόπο μονομερή – μονοπωλιακή εγγραφή ζητημάτων στην «ατζέντα» του δημοσίου διαλόγου, που όμως στην παρούσα φάση δεν αφορούν και δεν αγγίζουν την ίδια την κοινωνία.

Αυτή η μειονότητα, που απαρτίζεται από έναν ετερόκλητο συνονθύλευμα δογματικών παλαιομαρξιστών, όψιμων νεοσοσιαλιστών και φονταμενταλιστών νεοφιλελεύθερων και η οποία απαιτεί οι δοξασίες και οι κενοδοξίες της να γίνονται αποδεκτές παρά την βιωματική ομολογία-απάντηση της συντριπτικής πλειοψηφίας του Ελληνικού λαού. Τούτο είναι ενοχλητικό και δημοκρατικά ανορθόδοξο.

Έτσι έμαθαν έτσι πορεύονται.

Το ζήτημα χωρισμού Εκκλησίας-Κράτους  είναι μία εξαιρετικά σοβαρή υπόθεση

Τα τελευταία 24ωρα “εκόντες ακόντες' παρακολουθούμε να κατέχουν μία περίοπτη θέση στην  «ατζέντα» αυτού του ετερόκλιτου συνονθυλεύματος, η διαρκής και με διάφορες αφορμές ή προφάσεις ανακυκλούμενη πολεμική κατά της Εκκλησίας και ευρύτερα εναντίον της θρησκευτικότητας, Αιχμή του δόρατος χρησιμοποιείται το ζήτημα τρων σχέσεων Εκκλησίας και Κράτους, με απαίτηση την ανάγκη του μεταξύ τους χωρισμού.

Το θέμα αυτό τίθεται δεκαετίες και επαναφέρεται με κάθε πραγματική ή νομιζόμενη ευνοϊκή συγκυρία.

Το ζήτημα όμως των σχέσεων Κράτους και Εκκλησίας, είναι μία παρά πολύ σοβαρή υπόθεση για να το προσεγγίζει κανείς είτε με όρους τρέχουσας επικαιρότητας, είτε με όρους εφήμερης σκοπιμότητας.

Προϋποτίθεται προπάντων ότι έχει εγκύψει στην σύνθετη προβληματική του με νηφαλιότητα και διανοητική εντιμότητα.

Δεν θα κινείται με όρους βολικής αποσπασματικότητας και πολιτικής ιδιοτέλειας, κάτι που δυστυχώς συμβαίνει με όλους όσοι τον τελευταίο καιρό.

Για αυτό όλοι -δεξιά και αριστερά πολιτικά κινούμενοι- πρέπει να κατανοήσουν ότι η Εκκλησία σε όλο τον κόσμο είναι οργανικά δεμένη με την κοινωνία, αλλού στενότερα και αλλού χαλαρότερα, ανάλογα με τις ιστορικές και εθνικές συνθήκες της κάθε χώρας. 

Ιδιαίτερα, λοιπόν, στην δική μας χώρα, αν δεν θέλουν οι ίδιοι να αποδεχτούν τον ρόλο της, οφείλουν τουλάχιστον να τον σεβαστούν»