Του Μητροπολίτη Καισαριανής, Βύρωνος και Υμηττού κ. Δανιήλ | Romfea.gr

Κατά το έτος που διανύουμε 2013 συμπληρώνονται 1.700 χρόνια από την έκδοση του Διατάγματος του Μεδιολάνου που υπέγραψαν το 313 μ.Χ. οι συναύγουστοι Κωνσταντίνος και Λικίνιος για την κατάπαυση των διωγμών κατά των Χριστιανών και την ελεύθερη άσκηση της λατρείας τους κατά την πίστη τους.

Συμμετέχοντες στην επέτειο δημοσιεύουμε το Διάταγμα που σώζεται στην λατινική γλώσσα από τον λατίνο ιστορικό Λακτάντιο (240-347μ.Χ.) στο έργο του «De Mortibus Persecutorum» (Ο θάνατος των διωκτών) (MPL 7, 267) και στην ελληνική γλώσσα από τον εκκλησιαστικό ιστορικό Ευσέβειο Παμφίλου (265-340μ.Χ.), επίσκοπο Καισαρείας της Παλαιστίνης στο ε  Κεφάλαιο του 10ου βιβλίου της Εκκλησιαστικής Ιστορίας του (P.G. τ. 20 στ. 880-885).

Παραθέτουμε το κείμενο του Διατάγματος από την Εκκλησιαστική Ιστορία του Ευσεβίου και την μεταφορά του στην τρέχουσα γλώσσα για να γίνουν κατανοητά τα νοήματά του και από εκείνους που δεν γνωρίζουν τα αρχαία ελληνικά.

Η μετάφραση έγινε από τον Δρ. Θεολογίας Κωνσταντίνο Σιαμάκη και δημοσιεύεται στην μελέτη «εξωχριστιανικές Μαρτυρίες για τον Ιησού Χριστό» (έκδοση Ιεράς Μητροπόλεως Εδέσσης, Θεσσαλονίκη 1995, σελ. 141-149) που έλαβε υπ’ όψιν του και το κείμενο στη λατινική του Λακταντίου.      

Α  ΚΕΙΜΕΝΟ

1. Ήδη μεν πάλαι σκοπούντες την ελευθερίαν της θρησκείας ουκ αρνητέαν, είναι, αλλ’ ενός εκάστου τη διανοία και βουλήσει εξουσίαν δοτέον του τα θεία πράγματα τημελείν κατά την αυτού προαίρεσιν, έκαστον κεκελεύκειμεν, τοις τε Χριστιανοίς, της αιρέσεως και της θρησκείας της εαυτών την πίστιν φυλλάτειν.

2. Αλλ’ επειδή πολλαί και διάφοροι αιρέσεις εν εκείνη τη αντιγραφή, εν η τοις αυτοίς συνεχωρήθη η τοιαύτη εξουσία, εδόκουν προστεθείσθαι σαφώς, τυχόν ίσως τινές αυτών μετ’ ολίγον από της τοιαύτης παραφυλάξεως ανεκρούοντο.
 

3. Οπότε ευτυχώς εγώ Κωνσταντίνος ο Αύγουστος καγώ Λικίνιος ο Αύγουστος, εν τη Μεδιολάνω εληλύθειμεν, και πάντα, όσα προς το λυσιτέλες και το χρήσιμον τω κοινώ διέφερεν, εν ζητήσει έσχομεν, ταύτα μεταξύ των λοιπών άτινα εδόκει εν πολλοίς άπασιν επωφελή είναι, μάλλον δε εν πρώτοις διατάξαι εδογματίσαμεν, οις η προς το θείον αιδώς τε και το σέβας ενείχετο, τούτ’ εστιν,  όπως δώμεν και τοις Χριστιανοίς και πάσιν ελευθέραν αίρεσιν του ακολουθείν τη θρησκεία η δ’ αν βουληθώσιν• όπως, ο τι ποτέ εστι θειότητος και ουρανίου πράγματος, ημίν και πάσι τοις υπό την ημετέραν εξουσίαν διάγουσιν ευμενές είναι δυνηθή.

4. Τοίνυν ταύτην την βούλησιν την ημετέραν υγιεινώ και ορθοτάτω λογισμώ εδογματίσαμεν,  όπως μηδενί παντελώς εξουσία αρνητέα η του ακολουθείν και αιρείσθαι την των Χριστιανών παραφύλαξιν η θρησκείαν, εκάστω τε εξουσία δοθείη του διδόναι εαυτού την διάνοιαν εν εκείνη τη θρησκεία, ην αυτός εαυτώ αρμόζειν νομίζη, όπως ημίν δυνηθή το θείον εν πάσι την έθιμον σπουδήν και καλοκαγαθίαν παρέχειν.

5. Άτινα ούτως αρέσκειν ημίν αντιγράψαι ακόλουθον ην, ίν’ αφαιρεθεισών παντελώς των αιρέσεων, αίτινες τοις προτέροις ημών γράμμασι τοις προς την σην καθοσίωσιν αποσταλείσι περί των Χριστιανών ενείχοντο, { και άτινα πάνη σκαιά και της ημετέρας πραότητος αλλότρια είναι εδόκει, ταύτα υφαιρεθή,} και νυν ελευθέρως τε και απλώς έκαστος των την αυτήν προαίρεσιν εσχηκότων του φυλάττειν την των Χριστιανών θρησκείαν, άνευ τινός οχλήσεως, τούτο αυτό παραφυλλάτοι.

6. Άτινα τη ση επιμελεία πληρέστατα δηλώσαι εδογματίσαμεν, όπως ειδείης ημάς ελευθέραν και απολελυμένην εξουσίαν του τημελείν την εαυτών θρησκείαν τοις αυτοίς Χριστιανοίς δεδωκέναι.

7. Όπερ επειδή απολελυμένως αυτοίς υφ’ ημών δεδωρήσθαι, θεωρεί η ση καθοσίωσις, και ετέροις δεδόσθαι εξουσίαν τοις βουλομένοις του μετέρχεσθαι την παρατήρησιν και θρησκείαν εαυτών• όπερ ακολούθως τη ησυχία των ημετέρων καιρών γίνεσθαι φανερόν εστιν, όπως εξουσίαν έκαστος έχη του αιρείσθαι και τημελείν οποίον δ’ αν βούληται Θείον. Τούτο δε υφ’ ημών γέγονεν, όπως μηδεμιά τιμή μηδέ θρησκεία τινί μεμειώσθαί τι υφ’ ημών δοκοίη.

8.Και τούτο δε προς τοις λοιποίς εις το πρόσωπον των Χριστιανών δογματίζομεν, ίνα τους τόπους αυτών, εις ους το πρότερον συνέρχεσθαι έθος ην αυτοίς, περί ων και τοις πρότερον δοθείσι προ την σην καθοσίωσιν γράμμασι τύπος έτερος ην ωρισμένος τω προτέρω χρόνω, ίν’ ει τινες η παρά του ταμείου του ημετέρου η παρά τινος ετέρου φαίνοιντο ηγορακότες, ει τούτους, τοις αυτοίς Χριστιανοίς άνευ αργυρίου και άνευ τινός απαιτήσεως της τιμής υπερτεθείσης, δίχα πάσης αμελείας και αμφιβολίας αποκαταστήσωσι, και ει τινες κατά δώρον τυγχάνουσιν ειληφότες, τους αυτούς τόπους, όπως ει τοις αυτοίς Χριστιανοίς την τάχιστην αποκαταστήσωσιν ούτως.

9. Η οι ηγορακότες τους αυτούς τόπους, η οι κατά δωρεάν ειληφότες αιτώσί τι παρά της ημετέρας καλοκαγαθίας προσέλθωσιν τω επί τόπων επάρχω δικάζοντι, όπως και αυτών δια της ημετέρας χρηστότητος πρόνοια γένηται. Άτινα πάντα τω σωματίω των Χριστιανών παρ’ αυτά δια της σης σπουδής άνευ τινός παρολκής παραδίδοσθαι δεήσει.

10. Και επειδή οι αυτοί Χριστιανοί ου μόνον εκείνους, εις ους συνέρχεσθαι έθος είχον, αλλά και ετέρους τόπους εσχηκέναι γινώσκονται, διαφέροντας ου προς έκαστον αυτών, αλλά προς το δίκαιον του αυτών σώματος, τούτ’ εστι των Χριστιανών, ταύτα πάντα επί τω νόμω ον προειρήκαμεν, δίχα παντελούς τινος αμφισβητήσεως τοις αυτοίς Χριστιανοίς, τούτ’ εστι τω σώματι αυτών και τη συνόδω, εκάστω αυτών αποκαταστήναι κελεύσεις• του προειρημένου λογισμού δηλαδή φυλαχθέντος, όπως αυτοί οίτινες τους αυτούς άνευ τιμής, καθώς προειρήκαμεν, αποκαθιστώσι, το αζήμιον το εαυτών παρά της ημετέρας καλοκαγαθίας ελπίζοιεν.

11. Εν οις πάσι τω προειρημένω σώματι των Χριστιανών την σπουδήν δυνατώτατα παρασχείν οφείλεις, όπως το ημέτερον κέλευσμα την ταχίστην παραπληρωθή, όπως και εν τούτω δια της ημετέρας χρηστότητος πρόνοια γένηται της κοινής και δημοσίας ησυχίας.

12. Τούτω γαρ τω λογισμώ, καθώς και προείρηται, η θεία σπουδή περί ημάς, ης εν πολλοίς ήδη πράγμασιν απεπειράθημεν, δια παντός του χρόνου βεβαίως διαμείναι.

13. Ίνα δε ταύτης της ημετέρας νομοθεσίας και της καλοκαγαθίας όρος προς γνώσιν πάντων ενεχθήναι δυνηθή, ταύτα τα υφ’ ημών γραφέντα, πανταχού προθείναι και εις γνώσιν πάντων αγαγείν ακόλουθόν εστιν, όπως ταύτης της ημετέρας καλοκαγαθίας η νομοθεσία μηδένα λαθείν δυνηθή. (P.G. Migne 20, 881-885).

* * * * *

Β  ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ
 
1. Επειδή από παλιά κιόλας σκεφτόμασταν ότι δεν πρέπει ν’ αρνούμαστε την ελευθερία της θρησκείας, αλλά πρέπει να δοθή εξουσία στην σκέψι και στη βούλησι του καθενός να επιμελήται τα θεία πράγματα όπως ο ίδιος θέλει, είχαμε διατάξει και για τους Χριστιανούς να μπορούν να τηρούν την πίστι της επιλογής των και της θρησκείας των.  

2. επειδή όμως στο κείμενο εκείνο, με το οποίο τους δόθηκε η ελευθερία αυτή, αποδείχτηκε σαφώς ότι είχαν προστεθή πολλές και διαφορετικές απόψεις, γι’ αυτό ίσως μετά από λίγο μερικοί παρεμποδίζονταν από τον τρόπο ζωής εκείνο.

3. Όταν από καλή τύχη εγώ ο Αύγουστος Κωνσταντίνος κι εγώ ο Αύγουστος Λικίνιος συναντηθήκαμε στο Μεδιολάνο και συζητήσαμε όλα όσα αφωρούσαν στην ωφέλεια και τη χρησιμότητα του κοινού, ανάμεσα στ’ άλλα που μας φαίνονταν ότι θα είναι πολύ ωφέλιμα σε όλους, κρίναμε ότι πρέπει να δώσουμε προτεραιότητα σ’ εκείνα στα οποία περιλαμβανόταν η ευλάβεια και το σέβας προς το θείο, δηλαδή να δώσουμε και στους Χριστιανούς και σ’ όλους ελεύθερη επιλογή του ν’ ακολουθούν όποια θρησκεία θελήσουν, ώστε, ο, τι θείο και ουράνιο πράγμα υπάρχει τέλος πάντων, να καταστή δυνατόν να είναι ευμενές σ’ εμάς και σ’ όλους όσοι διατελούν κάτω από την εξουσία μας.

4. Με υγιές λοιπόν και ορθότατο σκεπτικό θεσπίσαμε τη βούλησι αυτή• σε κανέναν απολύτως να μην αρνούμαστε την εξουσία να επιλέγη και ν’ ακολοθή τον τρόπο ζωής η θρησκεία των Χριστιανών, και να δοθή στον καθένα η εξουσία να δίνη τη διάνοιά του στη θρησκεία εκείνη την οποία ο ίδιος νομίζει ότι του ταιριάζει• για να μπορεί το θείο να μας προσφέρη σε όλα τη συνηθισμένη φροντίδα και καλοκαγαθία του.

5. και ήταν φυσικό ν’ αποφασίσουμε να τα γράψουμε αυτά, ώστε, αφού αφαιρεθούν εντελώς οι επιλογές, που περιέχονται μέσα στα κατά το παρελθόν σταλμένα προς την αφοσίωσί σου γράμματά μας τα σχετικά με τους Χριστιανούς, {και όσα φαίνονταιν ότι είναι πολύ σκαιά και ξένα  προς την πραότητά μας, αυτά ν’ αφαιρεθούν}, στο εξής ο καθένας απ’ αυτούς που κάνουν την ίδια επιλογή, να έχουν δηλαδή τη θρησκεία των Χριστιανών, να κάνη αυτό ακριβώς ελευθέρως και απλώς, χωρίς καμμιά ενόχλησι.

6. κρίναμε δε ότι αυτά πρέπει να τα δήλωσουμε πληρέστατα στην επιμέλειά σου, για να ξέρης ότι εμείς δώσαμε στους Χριστιανούς ελεύθερη κι απόλυτη την εξουσία ν’ ασκούν τη θρησκεία τους.

7. επειδή η αφοσίωσί σου βλέπει ότι αυτό ακριβώς το χαρίσαμε σ’ αυτούς εξ ολοκλήρου, «κατανοεί» ότι η εξουσία ν’ ασκούν τον τρόπο ζωής και την θρησκεία {τους} που θέλουν δόθηκε και σ’ άλλους, πράγμα που είναι φανερό ότι γίνεται, για να ηρεμήσουν οι καιροί μας • για να έχη ο καθένας την εξουσία να επιλέγη και ν’ ακολουθή  όποια «θρησκεία» θέλει. κι αυτό το κάναμε, για να μη νομισθή από καμμιά τιμή και θρησκεία ότι εμείς τη μειώσαμε σε κάτι.

8. Θεσπίζουμε δε ειδικά για τους Χριστιανούς εκτός από τα άλλα και τούτο• τους χώρους των, όπου πρώτα συνήθιζον να συναθροίζωνται, για τους οποίους και στα γράμματα που έχουν σταλή {παλιότερα} προς την αφοσίωσί σου υπήρξε κατά το παρελθόν άλλη διατύπωσι, αν μερικοί φαίνωνται ότι τους αγόρασαν η από το δικό μας ταμείο η από κάποιο άλλο, να τους επιστρέψουν στους ίδιους Χριστιανούς χωρίς χρήματα και χωρίς καμμιά απαίτησι του αντιτίμου των, αφού απορριφθή κάθε αμέλεια και αμφισβήτησι• κι αν μερικοί έτυχε να πάρουν τέτοιους χώρους σα δώρο, τα ταχύτερο να τους επιστρέψουν στους ίδιους τους Χριστιανούς.

9. έτσι ώστε, αν αυτοί που τους αγόρασαν η εκείνοι που τους πήραν σα δωρεά ζητούν κάτι από την καλοκαγαθία μας, να προσέλθουν στον τοπικό δικαστικό έπαρχο, για να ληφθή και γι’ αυτούς πρόνοια από την δική μας επιείκεια. όλοι αυτοί οι χώροι πρέπει να παραδοθούν πάραυτα στο σώμα των Χριστιανών με τη φροντίδα σου χωρίς καμμία χρονοτριβή.

10. κι επειδή έγινε γνωστό ότι οι ίδιοι Χριστιανοί είχαν όχι μόνο τους χώρους εκείνους, όπου συνήθιζαν να συναθροίζωνται, αλλά και άλλους που ανήκαν όχο στον καθένα απ’ αυτούς αλλά στην ιδιοκτησία του σώματός των, δηλαδή των Χριστιανών, όλους αυτούς τους χώρους σύμφωνα με τον προειρημένο νόμο, χωρίς καμμία απολύτως αμφισβήτησι, θα διατάξης να τους επιστρέψουν στους ίδιους τους Χριστιανούς, δηλαδή στο σώμα και στη σύνοδό τους• και να τηρηθή φυσικά η προειρημένη τακτική• αυτοί δηλαδή που θα τους επιστρέψουν χωρίς αντίτιμο, όπως είπαμε προηγουμένως, να μπορούν να ελπίζουν την αποζημίωσί τους εκ μέρους της καλοκαγαθίας μας.

11. σ’ όλ’ αυτά οφείλεις να προσφέρης στο προειρημένο σώμα των Χριστιανών τη φροντίδα σου με πολλή δύναμι, για να εφαρμοσθή η διαταγή μας το ταχύτερο, ώστε και στο θέμα αυτό χάρι στην επιείκειά μας να ληφθή πρόνοια για την κοινή και δημόσια ηρεμία.
 

12. διότι, όπως λέχθηκε και παραπάνω, μ’ αυτό το σκεπτικό «θέλουμε» η θεία φροντίδα που μας περιβάλλει, της οποίας πείρα λάβαμε ήδη σε πολλές καταστάσεις, να μας μείνη σίγουρη για πάντα.

13. Για να καταστή δε δυνατόν η διατύπωσι αυτής της νομοθεσίας μας και καλοκαγαθίας να έρθη εις γνώσι όλων,  είναι ευνόητο ότι, πριν από το δικό σου διάταγμα, θα δημοσιεύσεις παντού και θα φέρης εις γνώσι όλων αυτό το γράμμα μας, ώστε να μην καταστή δυνατόν να μείνη κρυμμένη από κανέναν η νομοθεσία της καλοκαγαθίας μας αυτής.

* * * * *

Γ  ΣΧΟΛΙΑ

1. Τα διατάγματα των αυτοκρατόρων της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας εστέλλοντο σ’ όλους τους κατά τόπους Διοικητές των Επαρχιών στους οποίους ανετίθετο η τήρηση τους.

2. Από τις παραγράφους 1 και 2, που αποτελούν το πρόλογο του Διατάγματος συνάγεται, ότι το Διάταγμα εκδόθηκε για να αποσαφηνίσει και παγιώσει την βούληση των Αυγούστων που είχε εκφρασθεί σε προηγούμενο κοινό διάταγμα, που δεν ετηρείτο πιστά από τους κατά τόπους Διοικητές των περιοχών ως προς την ελευθερία που έπρεπε να απολαμβάνουν και οι Χριστιανοί, να πιστεύουν και να λατρεύουν το Θεό όπως επιθυμούσαν.

3. Στην παράγραφο 3 οι συναύγουστοι αναλαμβάνουν κατά προτεραιότητα να ρυθμίσουν τα θρησκευτικά ζητήματα της αυτοκρατορίας, επειδή πίστευαν ότι η θρησκευτικότητα αποβαίνει εις όφελος και αυτών που την ασκούν και γενικώτερα της κοινωνίας.

4. Στις παραγράφους 4 και 7 θεσπίζεται η ανεξιθρησκεία. Στην αυτοκρατορία όλες οι θρησκείες γίνονται ανεκτές.

5. Από τις παραγράφους 5 και 6 καταφαίνεται, ότι αλλοιώθηκαν η παρερμηνεύθηκαν η νοθεύθηκαν οι προηγούμενες διαταγές των συναυγούστων.

6. Στις παραγράφους 8,9,10 επιστρέφονται οι χώροι λατρείας που αφαιρέθηκαν από τους Χριστιανούς και ρυθμίζονται περιουσιακά τους ζητήματα.

7. Στις παραγράφους 11,12,13, δίδονται οδηγίες για τις ενέργειες που πρέπει να κάνουν οι κατά τόπους Διοικητές για την εφαρμογή του Διατάγματος.

Του  Μητροπολίτη Γόρτυνος Ιερεμία

Παραιτήθηκε ὁ Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ´ ἀπό τήν παπωσύνη του. Ἀλλά γιατί τόσος «ντόρος» καί στόν χῶρο μας, ἀλλά καί θλίψη μερικῶν, ἐκκλησιαστικῶν μάλιστα ἀνδρῶν, γιά τήν παραίτησή του; Εἴμαστε στά «καλά» μας;

Ἀκόμη δέν ἔχουμε καταλάβει ὅτι ὁ παπισμός εἶναι αἵρεση καί ὁ Πάπας λοιπόν εἶναι αἱρεσιάρχης;

Γιά νά παραλείψω τά ἄλλα καί πολλά, λέγω μόνο αὐτά τά τρία βασικά γιά μᾶς: Οἱ παπικοί ἔχουν ἄλλη Ἁγία Τριάδα (μέ τό «φιλιόκβε» τους), πιστεύουν ἄλλη Παναγία καί κάνουν διαφορετικά τόν σταυρό τους. Αὐτοί εἶναι κομμένοι ἀπό τήν Ἐκκλησία μας καί γι᾽ αὐτό δέν μποροῦμε νά κάνουμε μαζί τους τήν Θεία Λειτουργία καί νά κοινωνήσουμε μαζί τους τά Ἄχραντα Μυστήρια. Δέν ἀποτελοῦν Ἐκκλησία, λυποῦμαστε δέ γιά τήν χρήση ἀπό μερικούς τοῦ ὅρου «Ρωμαϊκή Ἐκκλησία».

Γιατί, ἄν καί οἱ παπικοί ἀποτελοῦν Ἐκκλησία, ποιά, τελοσπάντων, εἶναι αὐτή ἡ ΜΙΑ Ἐκκλησία, πού ὁμολογοῦμε στό «Πιστεύω» μας, στήν ὁποία πρέπει νά ἀνήκουμε γιά νά σωθοῦμε; Ἀφοῦ λοιπόν ὑπάρχουν τόσες μεγάλες δογματικές διαφορές τῶν παπικῶν μέ τήν Ὀρθόδοξη πίστη μας, καί τόσες ἄλλες πολλές, πέστε μου, εἶναι ἤ δέν εἶναι αἱρετικοί οἱ παπικοί; ΕΙΝΑΙ!

Κι ἄν μερικοί ἤ πολλοί δέν θέλουν νά τό παραδεχτοῦν αὐτό, ἔχουμε νά τούς παρουσιάσουμε πολλές-πολλές πατερικές μελέτες καί ὁμιλίες, οἱ ὁποῖες ὁμιλοῦν καθαρά περί τῶν αἱρέσεων τῶν παπικῶν. Ἀφοῦ λοιπόν οἱ παπικοί εἶναι αἱρετικοί, γιατί, ξαναλέμε, τόσος θόρυβος καί θλίψη γιά τήν παραίτησή του; Πραγματικά, δέν μποροῦμε νά τό καταλάβουμε!

Λέγεται ὅτι ὁ παραιτηθείς Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ´ εἶναι φιλορθόδοξος.

Ὅμως, καταλάβαμε καί ἐννοήσαμε καί αὐτοῦ, ὅπως καί ἄλλων προκατόχων του, τό σχέδιο, μέ τόν πόθο τῆς ἑνώσεως, νά ὑποτάξει τήν Ὀρθοδοξία στόν παπισμό.

Τήν ἕνωση μέ τούς Καθολικούς τήν θέλουμε καί ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι καί εὐχόμαστε γι᾽ αὐτήν. Θέλουμε ὅμως ἕνωση χωρίς στό ἐλάχιστο νά ξεφύγουμε ἀπό τήν Ὀρθόδοξη πίστη μας καί νά προσχωρήσουμε στά παπικά δόγματα καί στίς παπικές ἀπαιτήσεις (ἀλάθητο τοῦ Πάπα). Ἕνωση σάν κι αὐτή τῆς Φερράρας-Φλωρεντίας δέν θά τήν δεχθεῖ ποτέ ὁ Ὀρθόδοξος λαός μας, γιατί ποιμαίνεται ἀπό Ἀρχιερεῖς καί Ἱερεῖς, οἱ ὁποῖοι ἐμπνέονται ἀπό τό πνεῦμα τοῦ ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ.

Ἀλλά καί ἄν μερικοί ἐκκλησιαστικοί ταγοί ξεφύγουν καί ζητήσουν ἕνωση μέ τόν Πάπα ἐπί προδοσίᾳ τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως, ὁ εὐσεβής Ὀρθόδοξος λαός δέν θά τό ἐπιτρέψει αὐτό, ἀλλά θά τούς κυνηγήσει μέ τά ξύλα καί μέ γιουχαΐσματα, ὡς προδότες τῆς πίστεως, ὅπως ἀκριβῶς ἔτσι συνέβηκε μέ τήν ψευδοένωση τῆς Φερράρας-Φλωρεντίας.

Γιατί, ὅπως τό γράφει ἡ παλαιά διακήρυξη τῶν Πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς, ὁ Ὀρθόδοξος λαός εἶναι ὁ φρουρός τῆς πίστεώς του, τήν ὁποία θέλει ἀπαρασάλευτη καί ἀμετακίνητη ἀπό τά δόγματα τῶν ἁγίων Πατέρων.

Τέλος πάντων, ἐκφράζοντας καί τό Ὀρθόδοξο φρόνημα τοῦ εὐσεβοῦς λαοῦ πού ποιμαίνω, τῶν Χριστιανῶν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως, εὐχόμαστε ἀπό καρδίας στόν παραιτηθέντα Πάπα Βενέδικτον ΙΣΤ´ νά τόν φωτίσει ὁ Θεός νά γνωρίσει τήν ἀλήθεια, ἡ ὁποία εἶναι ΜΟΝΟ στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, καί, ἀφοῦ χαρακτηρίζεται ὡς φιλορθόδοξος, νά ἀρνηθεῖ, ἔστω τώρα στό γῆρας του, τά παπικά δόγματα, καί νά προσέλθει στήν Ὀρθόδοξη πίστη, γενόμενος καί αὐτός Ὀρθόδοξος, ΑΜΗΝ!

Του Μητροπολίτη Πειραιώς κ. Σεραφείμ

Ἀναμενομένη μπορεῖ νά θεωρηθῆ ἡ παραίτησις τοῦ κατέχοντος ἀντικανονικῶς τόν πάνσεπτο πρεσβυγενῆ θρόνο τοῦ Πατριαρχείου τῆς παλαιᾶς Ρώμης Βενεδίκτου ΙΣΤ΄ κατά «κόσμο» Γιόζεφ Ἀλόϊς Ράτσινγκερ διότι κατά τήν σύντομο διάρκεια τῆς ἀντικανονικῆς του ἀρχηγεσίας στήν αἱρετική θρησκευτική κοινωνία τοῦ Ρωμαιοκαθολικισμοῦ, ἐξέσπασαν τρομακτικά σκάνδαλα πού καθιστοῦσαν πλέον τήν διαχειρισή τους ἀδύνατο ἀπό τόν «κεκμηκότα» Βενέδικτο ΙΣΤ΄.

Αὐτή ἄλλωστε εἶναι καί ἡ βασική αἰτία τῆς παραιτήσεως πού συζητεῖται εὑρέως τόσον ἐντός τοῦ Βατικανοῦ, ὅσον καί στά διεθνῆ φόρα.

Τό μεγαλύτερο πλῆγμα στή φήμη του τό δέχθηκε ὅταν ἄρχισε ὁ χορός τῶν ἀποκαλύψεων γιά τά εἰδεχθῆ καί αἴσχιστα σκάνδαλα παιδεραστίας τοῦ λεγομένου Ρωμαιοκαθολικοῦ «Κλήρου».

Καθ’ ὅλη τήν διάρκεια τοῦ 2010 τό θέμα τῶν παιδεραστῶν Ρωμαιοκαθολικῶν «λειτουργῶν» πρωτοστατοῦσε στίς ἀποκαλύψεις τοῦ διεθνοῦς τύπου μέ πρωτιστεῦον τό γεγονός ὅτι ἐνεχόμενος στήν διαδικασία συγκάλυψης αὐτῶν τῶν βορβορωδῶν καί ἀπαισίων κακουργημάτων ἦταν ὁ ἴδιος ὁ Βενέδικτος ΙΣΤ΄, ὅταν ὡς «Ἀρχιεπίσκοπος» Μονάχου εἶχε ἁπλῶς μεταθέσει τόν Ρωμαιοκαθολικό «ἱερέα» Πέτερ Χάλερμαν ἀπό τήν Ἔσση στό Μόναχο παρ’ ὅτι κατηγορεῖτο γιά παιδεραστία καί ὅταν κατεδικάσθη ὁ συγκεκριμένος ἐγκληματίας γιά βιασμό ἑνός παιδιοῦ τό 1986 συνέχισε τήν ἐγκληματική του δράση ἀνενόχλητος ἀπό τήν προϊσταμένη του «ἐκκλησιαστική» ἀρχή, τόν τότε Ἀρχιεπίσκοπο Μονάχου Ράτσινγκερ καί ἐτέθη σέ διαθεσιμότητα κατόπιν τοῦ τεραστίου θορύβου μόλις τό 2010.

Ἐπί τῶν ἡμερῶν του, ξέσπασε ἡ ὁμόθυμος ὀργή τῶν Ὀλλανδικοῦ καί Ἰρλανδικοῦ Κοινοβουλίων διά τίς χιλιάδες φρικώδη σκάνδαλα παιδεραστίας στίς χῶρες τους μέ ἀποκορύφωμα νά κλείση ἡ πρεσβεία τῆς Ἰρλανδίας στό Βατικανό σέ ἔνδειξη διαμαρτυρίας, ξεκίνησε παναυστραλιανή ἔρευνα τῆς ὁμοσπονδιακῆς κυβερνήσεως γιά σκάνδαλα παιδεραστίας στήν πέμπτη ἤπειρο καί «μακαριοποιήθηκε» ὁ προκάτοχός του Ἰωάννης Παῦλος ὁ Β΄ πού ἐπί τῶν ἡμερῶν του μεθοδικά συνεκαλύφθησαν ἑκατοντάδες χιλιάδες πράξεις παιδεραστίας Ρωμαιοκαθολικῶν «κληρικῶν» καθώς καί συνεχεῖς ἦταν οἱ ἀπολογίες στό διαδίκτυο τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν «καρδιναλίων καί ἀρχιεπισκόπων» στίς Η.Π.Α. καί ἑκατομμύρια τά δολλάρια τῶν ἀποζημιώσεων στά θύματα τῆς φρικώδους παιδεραστίας τοῦ Ρωμαιοκαθολικοῦ «χριστιανικοῦ ἤθους».

Ταυτοχρόνως ἕνα ἄλλο τεράστιο σκάνδαλο πού ἄγγιξε προσωπικά τόν παραιτούμενο Βενέδικτο ΙΣΤ’ ἦταν τό σκάνδαλο Vatileaks κατά τό ὁποῖο εἴκοσι στελέχη τοῦ Βατικανοῦ καί ὁ προσωπικός του «μπάτλερ» διέρρευσαν πολλά διαβαθμισμένα ἔγγραφα ἀπό τό γραφεῖο του τά ὁποῖα ἀποτέλεσαν τό ὑλικό γιά τό βιβλίο τοῦ Τζιανουΐτσι Νούτσι «Τά μυστικά ἔγγραφα τοῦ Βενεδίκτου XVI» ὅπου ἀποκαλύπτεται πάρτυ ἑκατομμυρίων πού ἔχει στήσει τό Βατικανό μέ ἐργολάβους καί φιλικές ἑταιρεῖες, μέ ξέπλυμα μαύρου χρήματος καί πολλές παράνομες ἐνέργειες.

Εἶναι ἐνδεικτικό τό γεγονός ὅτι τό Ἀμερικανικό Ὑπουργεῖο Οἰκονομικῶν προειδοποίησε ὅτι τό Βατικανό εἶναι «εὐάλωτο» στό ξέπλυμα βρώμικου χρήματος καί τό κατέταξε μαζί μέ τήν Ὑεμένη, τήν Ρουμανία καί τό Βιετνάμ.

Ἡ Κεντρική Τράπεζα τῆς Ἰταλίας Bank Italia συμπεριέλαβε τό IOR (ἰδιοκτησίας τοῦ Βατικανοῦ) στούς ἐξωκοινοτικούς χρηματοοικονομικούς ὁμίλους πού θά πρέπει νά ἐλέγχωνται μέ βάση τήν Νομοθεσία γιά τήν καταπολέμηση τῆς ἀνακύκλωσης βρώμικου χρήματος, τό δέ Βατικανό ἀπέσυρε τά κεφάλαιά του ἀπό 9 ἰταλικές τράπεζες γιά νά τά μεταφέρει στήν Γερμανία.

Ἡ ἰταλική δικαιοσύνη εἶχε δεσμεύσει τά ἑκατομμύρια Εὐρώ τοῦ IOR (ἰδιοκτησίας τοῦ Βατικανοῦ) πού ταξίδευαν χωρίς τίς νόμιμες διαδικασίες ἀπό τό θησαυροφυλάκιο τοῦ Βατικανοῦ στήν JP Morgan Frankfurt καί τήν Banca Fuccino ἐνῶ ἡ Τράπεζα Banco Artigiano εἶχε εἰδοποιήσει τίς εἰσαγγελικές ἀρχές ὅτι τό IOR (ἰδιοκτησίας τοῦ Βατικανοῦ) εἶχε ζητήσει τήν πραγματοποίηση δύο τραπεζικῶν συναλλαγῶν ἀποφεύγοντας τίς νόμιμες διαδικασίες.

Σύμφωνα δέ μέ τήν Ἀπόφαση τοῦ Δικαστηρίου τῆς Ρώμης τό 2010 ἡ Cosa Nostra (Ἰταλική μαφία) εἶχε μεγάλες καταθέσεις στό IOR (ἰδιοκτησίας τοῦ Βατικανοῦ) καί στήν Banco Ambrosiano τοῦ Βατικανοῦ. Τό IOR (ἰδιοκτησίας τοῦ Βατικανοῦ) φυλάσσει τά οἰκονομικά μυστικά τοῦ Βατικανοῦ στόν φορολογικό παράδεισο τῶν νήσων Kaiman τῆς Καραϊβικῆς καί ἡ Κεντρική Τράπεζα τοῦ Βατικανοῦ APSA εἶχε πάρει τό πράσινο φῶς γιά τήν ἔκδοση κερμάτων σέ Εὐρώ παρά τό ὅτι δέν παρέχει κανένα ἐχέγγυο διαφάνειας μέ ἀποτέλεσμα τίς ἔντονες διαμαρτυρίες τῶν ἁρμοδίων δικαστικῶν ἀρχῶν τῆς Ἰταλίας.

Ὅλα αὐτά ἦτο δυνατόν ποτέ νά τά σηκώσουν οἱ γεροντικοί ὦμοι τοῦ ὀγδονταπεντάχρονου ἐνοίκου τοῦ Βατικανοῦ; Ἀλλά αὐτά εἶναι τά ὀψώνια τῆς σχάσεως ἀπό τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ἀπό τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας.

Ἀπόδειξις πληρεστάτη γιά τό διαρκές ἔγκλημα τῆς βαναύσου καθυβρίσεως καί ἀρνήσεως τοῦ Παναγίου Πνεύματος ἀπό τήν Ρωμαιοκαθολική θρησκευτική κοινωνία εἶναι ἡ urbi et orbi περιφρόνησις τοῦ ΙΓ΄ ἱεροῦ κανόνος τῆς ἐν Κωνσταντινουπόλει τό ἔτος 680 Ἁγίας ΣΤ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου πού ρητῶς ἀπαγορεύει «ἐν τῇ Ρωμαίων Ἐκκλησία» τήν γενική ἀγαμία τοῦ κλήρου στοιχοῦσα στόν μακάριο λόγο τοῦ Δομήτορος τῆς Ἐκκλησίας Κυρίου «οὐ πάντες χωροῦσι τόν λόγον τοῦτο ἀλλ’ οἷς δέδοται» (Ματθ. ιθ΄11) μέ πρόδηλο ἀποτέλεσμα τά χιλιάδες ἐγκλήματα παιδεραστίας.

Ὅσον ἀφορᾶ δέ στήν δῆθεν φιλορθόδοξη στάσι τοῦ ἀπερχομένου ἡγέτου τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς αἱρετικῆς κοινωνίας ἀρνητική ἀπόδειξι παρέχουν ἡ κατάρρευσι τοῦ διεξαγομένου θεολογικοῦ διαλόγου μέ τά φληναφήματα περί δῆθεν Πετρείου δόγματος, ἐξ αἰτίας τῆς ἀμεταμελήτου ἐμμονῆς του στήν κακοδοξία, τήν στρέβλωση τῆς ἀποστολικοπαραδότου ἀληθείας καί τήν αἵρεση ἀλλά καί ἡ «ὀνομασία» στίς 25/5/2008 ψευδεπισκόπου τῶν Οὐνιτῶν τῆς Ἑλλάδος τοῦ «Καρακοβίας» κ. Δημητρίου Σαλάχα καί νῦν «Γρατιανουπόλεως» καθώς καί ἡ κατόπιν δικῶν του παρεμβάσεων στόν προκάτοχόν του ὡς Πρόεδρος τῆς ἁρμοδίας ἐπιτροπῆς γιά τήν «καθαρότητα τοῦ δόγματος» ἀναίρεσι τῆς συμφώνου ὑπογραφῆς τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν ἐκπροσώπων στόν διεξαγόμενο θεολογικό διάλογο διά τήν καταδίκη τῆς Οὐνίας στό περιώνυμο κείμενο τοῦ Freising.

Ταπεινῶς εὐχόμεθα ὁ Θεός νά τοῦ χαρίση μετάνοια καί ἀνάνηψη.

Ομιλία κατά το τεσσαρακονθήμερο μνημόσυνο του μακαριστού Μητροπο­λίτου Χριστουπόλεως Πέτρου, στην Λιβαδειά, την 9-2-2013.

Του Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου

Η σημερινή ημέρα είναι απόδοση της εορτής της Υπαπαντής. Ο δίκαιος Συμεών ο Θεοδόχος υποδέχθηκε στον Ναό την Παναγία με τον Χριστό και τον Ιωσήφ. Προσέλαβε δε στις αγκάλες του τον Χριστό και προεφήτευσε.

Η Αγία Γραφή μας λέγει ότι ήταν «δίκαιος» και «ευλαβής», επίθετα που δείχνουν τον εσωτερικό του κόσμο, όπως εκφραζόταν και εξωτερικά. Συγχρόνως μας λέγει ότι ήταν «προσδεχόμενος παράκλησιν του Ισραήλ», του δόθηκε Πνεύμα Άγιον και έλαβε πληροφορία ότι δεν θα πεθάνη, αν δεν δη τον Χριστό.

Υπάρχει μια διαδοχική πορεία. Η δικαιοσύνη και η ευλάβειά του τον οδήγησαν στο να λάβη το Άγιον Πνεύμα, να δεχθή την αποκάλυψη για την έλευση του Χριστού και να αξιωθή να Τόν κρατήση στα χέρια του. Πρόκειται για μια πορεία προς την θεοφάνεια και την θεογνωσία.

Ετέθη το ερώτημα, αν ο Συμεών ήταν Ιερεύς, και σε αυτό δόθηκαν δύο απαντήσεις. Η μία ότι ήταν πράγματι Ιερεύς, γι' αυτό βρισκόταν στον Ναό εκείνη την ώρα, και αυτήν την απάντηση την συναντάμε στην υμνογραφία της Εκκλησίας.

Ο Ιωσήφ ο υμνογράφος τον αποκαλεί «ιερουργόν ιερώτατον», ο ιερομάρτυς Μεθόδιος τον αποκαλεί «ιερέα άριστον».

Η άλλη απάντηση τον θεωρεί ως προφήτη, ο οποίος προσήλθε στον Ναό με την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος. Ο ιερός Φώτιος λέγει ότι αν δεν ήταν Ιερεύς, πάντως ήταν ανώτερος του Ιερέως.

Ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης τον αποκαλεί «άνδρα απλώς πνευματοκίνητον».

Πάντως, ο δίκαιος Συμεών αξιώθηκε πριν την κοίμησή του να δη τον Χριστό που έγινε «φώς εις αποκάλυψιν εθνών και δόξαν λαού (σου) Ισραήλ». Στην πραγματικότητα ο Ιερέας συνδέεται στενά με τον Προφήτη και ο Προφήτης είναι ιερουργός για όλο τον κόσμο.

Ο άγιος Συμεών ο Θεοδόχος προανήγγειλε ότι ο Χριστός θα είναι «εις πτώσιν και ανάστασιν πολλών» και ότι ρομφαία θα διέλθη την καρδιά της Παναγίας, προφανώς εννοώντας τον Σταυρό Του στον Γολγοθά. Μέ τον λόγο αυτό προανήγγειλε τον Σταυρό και την Ανάσταση.

Μπορούμε να πούμε ότι η Ιερωσύνη έχει αυτό τον σταυροαναστάσιμο χαρακτήρα. Κάθε Ιερεύς ομοιάζει με τον άγιο Συμεών τον Θεοδόχο που λαμβάνει στα χέρια του τον Χριστό και στην πραγματικότητα μετέχει του Σταυρού και της Αναστάσεώς Του, κείται και αυτός «εις πτώσιν και ανάστασιν πολλών». Άλλοι τον βλασφημούν και άλλοι τον επαινούν.

Είναι αγαθή συγκυρία σήμερα, την απόδοση της εορτής της Υπαπαντής, στην οποία έπαιξε έναν ρόλο και ο άγιος Συμεών ο Θεοδόχος, που τιμούμε έναν ευλαβή Ιερέα και Επίσκοπο αγαθόν, που με διαφόρους τρόπους και κατά ανάλογο βαθμό μιμήθηκε τον Συμεών τον Θεοδόχο. Έτσι, το τεσσαρακονθήμερο μνημόσυνο του μακαριστού Ιεράρχου Μητροπολίτου Χριστουπόλεως κυρού Πέτρου μας συγκέντρωσε όλους –Επισκόπους, Πρεσβυτέρους, λαϊκούς– στον Ιερό αυτό Μητροπολιτικό Ναό της Λιβαδειάς, αυτήν την μεγάλη ημέρα, για την τέλεση της αναιμάκτου Μυσταγωγίας υπέρ ζώντων και κεκοιμημένων, με πρόσκληση του Ποιμενάρχου της Ιεράς αυτής Μητροπόλεως, αγαπητού εν Χριστώ αδελφού κ. Γεωργίου.

Ενθυμούμαστε τον μακαριστό Ιεράρχη Πέτρο και ο νούς μας ανάγεται στην πνευματική αξία και την δωρεά της Αρχιερωσύνης, αφού κάθε Αρχιερεύς είναι «φορεύς της μαρτυρικής ιερωσύνης του Χριστού», αυτή που προεφήτευσε ο άγιος Συμεών ο Θεοδόχος. Δεν πρόκειται για μια κοσμική εξουσία, ένα κέντρο ενός θεσμού, έστω και ιερού, αλλά για την βίωση του Σταυρού και της Αναστάσεως του Χριστού.

Ο Χριστός εισήλθε στον κήπο της Γεθσημανής και προσευχήθηκε προς τον Πατέρα Του για το ποτήριο που έπρεπε να πιή, ανέβηκε αιμόφυρτος την οδό του Μαρτυρίου, σταυρώθηκε στον Γολγοθά εν μέσω υβριζόντων και βλασφημούντων, ετάφη στο καινό μνημείο και ανέστη εκ του τάφου. Ηγάπησε τα πρόβατα και τελικά σταυρώνεται από τα ίδια τα πρόβατα, αλλά αυτή η θυσία είναι δόξα, τιμή και αιώνια σωτηρία για τους πιστούς.

Και ο κάθε Αρχιερεύς είναι «φορεύς αυτής της μαρτυρικής Ιερωσύνης του Χριστού», την οποία βιώνει κατά διαφόρους τρόπους και ποικίλους βαθμούς. Αναλίσκεται στην προσευχή υπέρ του λαού, θυσιάζεται στην ποιμαντική διακονία των ανθρώπων, αίρει το απολωλός πρόβατο στους ώμους Του ανεβαίνοντας τον ανηφορικό δρόμο του Γολγοθά, ακούει τους αναστεναγμούς των πτωχών, αισθάνεται τον πόνο των αρρώστων, δέχεται τα παράπονα των αδυνάτων, οι οποίοι δεν μπορούν να ακολουθήσουν αυτήν την ανηφορική πορεία, πολλές φορές αισθάνεται στο σώμα του τις πληγές των ευεργετηθέντων και πίνει το ποτήριο των ποικίλων δοκιμασιών. Όλα είναι σταυρικά, αλλά γίνονται και αναστάσιμα, όταν βιώνωνται εν Χριστώ. Η επισκοπική διακονία είναι μια σταυροαναστάσιμη πορεία.

Στο βάθος, όμως, και ο Χριστιανός πορεύεται την σταυρική ζωή. Ο ιερός Χρυσόστομος αναφερόμενος στην συμμετοχή όλων των Χριστιανών στα παθήματα του Χριστού ερωτά: «τί γάρ ήδιον του τώ Χριστώ με γίνεσθαι κοινωνόν;», δηλαδή, τί είναι πιο ευχάριστο από το να είναι κανείς κοινωνός των παθημάτων του Χριστού; Και σημειώνει ότι τίποτε δεν είναι ισοδύναμο και καλύτερο από το να μαστιγώνεται κανείς με τον Χριστό και να θλίβεται για την ευσέβεια.

Στην συνέχεια ερωτά τον ακροατή του: «Ο Δεσπότης σου εσταυρώθη και σύ άνεσιν ζητείς; ο Δεσπότης σου προσηλώθη και σύ τρυφάς; και πώς ταύτα στρατιώτου γενναίου;». Δεν είναι δυνατόν να είμαστε μαθητές του Δεσπότη Χριστού που σταυρώθηκε στον Γολγοθά και εμείς να ζητάμε την άνεση και την ασταύρωτη ζωή. Πρέπει να αποδεχόμαστε τον Σταυρό που οδηγεί στην βίωση της Ανάστασης του Χριστού.

Όλη η ζωή του Χριστιανού είναι μέθεξη του Μυστηρίου του Σταυρού και της Αναστάσεως του Χριστού. Άν αυτή η σταυροαναστάσιμη ζωή συνδέεται με κάθε Χριστιανό, αυτό πολύ περισσότερο συμβαίνει με τον Κληρικό, ιδιαίτερα τον Επίσκοπο, αφού είναι «φορεύς της μαρτυρικής Ιερωσύνης του Χριστού».

Αυτό έζησε σε όλη του την ζωή ο μακαριστός Ιεράρχης Μητροπολίτης Χριστουπόλεως κυρός Πέτρος. Δεν θα εκθέσω τα βιογραφικά του στοιχεία, που είναι γνωστά στους παρόντες που τον γνώριζαν, τον είχαν πνευματικό πατέρα και τον αγάπησαν, αλλά θα ιχνογραφήσω πολύ αδρά και εν σχεδίω τον ψυχικό του κόσμο.

Οι δοκιμασίες ως κύματα τον κτυπούσαν από την αρχή της ζωής του μέχρι το τέλος. Πειρασμοί, ορφάνια, φτώχεια, συκοφαντίες, διαβολές, μηχανορραφίες, αδικίες, υπονομεύσεις, διωγμοί, ψευδείς πληροφορίες, εμπόδια, απαιτήσεις, καρφιά, λόγχες και πολλά άλλα δεχόταν καθημερινώς.

Και εκείνος αντιμετώπιζε όλα αυτά με σταυροαναστάσιμο ήθος, με εκκλησιαστικό φρόνημα, με ηρεμία στην καρδιά και το πρόσωπο, με φιλανθρωπία και αγάπη, με υπομονή και καρτερία, με το ευχάριστο εκείνο χαμόγελο που διέθετε.

Σε όλα αυτά ανταποκρινόταν με ευθύτητα, ειλικρίνεια, εργατικότητα, αγάπη στον άνθρωπο και πίστη στον Θεό. Ο Θεός επιφυλάσσει τα εκλεκτά Του δώρα στα αγαπητά Του παιδιά. Ένας τέτοιος εκλεκτός δούλος του Θεού ήταν ο μακαριστός Ιεράρχης. Μιά ανοικτή καρδιά για όλους όσοι τον πλησίαζαν.

Παρά τις δυσκολίες, στην πορεία του είχε ισχυρούς συμπαραστάτες, τουλάχιστον όσους εγώ γνώρισα. Μνημονεύω πρώτα την μακαριστή αδελφή του Μαρία, την οποία αποκαλούσε άγγελο -καί ήταν πράγματι άγγελος επίγειος- και γι’ αυτό ο ίδιος έκλαιγε ως μικρό παιδί με την κοίμησή της και την ενθύμησή της, αν και εκείνος ήταν ήδη Επίσκοπος και ευρισκόταν σε γεροντική ηλικία.

Σε μια τέτοια περίπτωση θυμήθηκα τους επιτάφιους λόγους του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου στα αδέλφια του, στους οποίους λόγους εξέφραζε όλη την λεπτότητα του εσωτερικού του κόσμου, όπως και την λύπη του Μ. Βασιλείου για την κοίμηση της μητέρας του.

Έπειτα, είχε συμπαραστάτες τα πνευματικά του παιδιά, για τα οποία ήταν ο ίδιος μια μητρική αγκαλιά, και την πληθώρα των Ιερέων που ανέδειξε και συμμαρτήρησε. Ακόμη, είχε παράκληση από τους Επισκόπους, τους οποίους είχε από λαϊκούς κάτω από το Πετραχήλι του και καυχόταν γι’ αυτούς, όπως τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Καστορίας κ. Σεραφείμ και τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Θηβών και Λεβαδείας κ. Γεώργιο.

Επειδή τα τελευταία χρόνια έζησε ένα χρονικό διάστημα στην Λιβαδειά, θέλω να μαρτυρήσω για τον σεβασμό που έδειξε στο πρόσωπό του ο τοπικός Ποιμενάρχης και αγαπητός εν Χριστώ αδελφός κ. Γεώργιος, για την φιλοστοργία και την ευγνωμοσύνη που εξεδήλωνε.

Τόν υπηρέτησε ως φιλόστοργος υιός, ως ευγνώμων Κληρικός, ως πνευματικό τέκνο σε Πνευματικό Πατέρα. Μαρτυρώ ότι και ο μακαριστός Ιεράρχης αγαπούσε, τιμούσε και χαιρόταν για το πνευματικό του τέκνο, που ανεδείχθη σε Μητροπολίτη Θηβών και Λεβαδείας, σε διαδοχή του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου. Όλοι σας το γνωρίζετε αυτό.

Και η ελαχιστότητά μου δέχθηκε μερικά ψυχία της ευκλεούς πατρικής καρδιάς του μακαριστού Ιεράρχου.

Όταν μετά την κοίμηση του πνευματικού μου Πατρός προσπαθούσα να εντοπίσω τον Κληρικό στον οποίο θα εναπέθετα τον κάματο της ψυχής μου, διέκρινα τον τότε Αρχιμανδρίτη Πέτρο Δακτυλίδη και μετέπειτα Επίσκοπο Χριστουπόλεως κυρό Πέτρο.

Εκείνος αποδέχθηκε διστακτικά και ταπεινά αυτό το έργο, συμπεριφερόταν ως αδελφός αγαπητός, ομιλούσε με σεμνότητα και φιλοστοργία, ενδιαφερόταν για την ζωή μου. Είμαι ευγνώμων στον Θεό για την δωρεά αυτή, για την αγάπη του, την φιλοξενία του, το ιλαρό πρόσωπό του, την φιλαδελφία του και πολλά άλλα.

Όλοι όσοι βρισκόμαστε την ώρα αυτή στο ιερό μνημόσυνο του μακαριστού αυτού εκκλησιαστικού ανδρός, αναγνωρίζουμε την μεγάλη προσφορά του στην Εκκλησία, με την καρδιακή προσέγγιση των εκκλησιαστικών προβλημάτων, με την ανεξικακία του και το φιλόκαλο πνεύμα του, με το εκκλησιαστικό φρόνημά του, με το εκκλησιαστικό ήθος και την εργατικότητά του, με την απλότητα και το φιλότιμό του, με την τιμιότητα και την διαφάνειά του, με την φιλοθεΐα και την φιλανθρωπία του, με το καθαρό βλέμμα του και την ευθύτητα του χαρακτήρος του, με το παιδικό χαμόγελό του και την γηραλέα σοφία του, με τα ποικίλα χαρίσματά του, φυσικά και εκκλησιαστικά.

Ήταν αναλογικά ένας άλλος Συμεών «δίκαιος και ευλαβής», που κράτησε τον Χριστό στα χέρια του κάθε φορά που λειτουργούσε και Τόν ευεργέτησε στα πρόσωπα των πονεμένων αδελφών Του και σκορπούσε παράκληση στον νέον Ισραήλ της Χάριτος.

Στην περίπτωσή του ο επισκοπικός τίτλος -Χριστουπόλεως- προσιδιάζει στην προσωπικότητά του και την προσφορά του, αλλά και την κατάληξή του, αφού εκτιμούμε ότι είναι πολίτης του Χριστού στην Πόλη την ουράνια, όπως την περιγράφει η Αποκάλυψη του Ιωάννου.

Πιστεύουμε ότι στην περίπτωση αυτή ισχύει ο λόγος του Θεού  «Τώ νικώντι δώσω αυτώ φαγείν εκ του ξύλου της ζωής, ό εστιν εν τώ παραδείσω του Θεού» (Απ. β', 7).

Μακαριστέ Γέροντα, σε ευχαριστούμε για όσα έπραξες, για όσα έδειξες, για όσα εδίδαξες, για ό,τι ήσουν και για ό,τι είσαι. Αιωνία σου η μνήμη, δίκαιε και ευλαβή Επίσκοπε της Εκκλησίας του Χριστού.–