Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγ. Βλασίου Ιεροθέου, για την Romfea.gr

Ο μοναχισμός αποτελεί την δόξα της Εκκλησίας και οι μοναχοί, όπως διδάσκει ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης, είναι η κόμη στο σώμα της Εκκλησίας και είναι πραγματικό στολίδι της κεφαλής, αφού οι μοναχοί, όπως οι τρίχες,  είναι και αυτοί νεκρωμένοι κατά κόσμον και λάμπουν και ακτινοβολούν το Φως του Χριστού.

Η μοναχική ζωή είναι στην πραγματικότητα η προφητική, αποστολική και μαρτυρική ζωή και μέσα από αυτήν την διάσταση τιμάται ο ορθόδοξος, ο γνήσιος μοναχισμός.

Άν διαβάση κανείς τις Πράξεις των Αποστόλων και τις Επιστολές των Αποστόλων, θα διαπιστώση ότι οι πρώτοι Χριστιανοί, μιμούμενοι τον αποστολικό όμιλο του Χριστού, ζούσαν με προσευχή, κοινή ζωή, έμπνευση, ακτημοσύνη και ανέμεναν τον ερχομό της Βασιλείας του Θεού, την οποία βίωναν ως πνευματικό αρραβώνα.

Κατά την διάρκεια των διωγμών οι Χριστιανοί ζούσαν έντονα με την κατά Θεόν έμπνευση και κατέβαιναν μέχρι τα κατώτερα μέρη της γής –στίς κατακόμβες– για να λατρεύσουν τον Θεό. Φυσικά, δεν ζούσαν αυτόνομα, αλλά ήσαν συνδεδεμένοι με τους Κληρικούς τους και τους Επισκόπους τους.

Μετά την κατάπαυση των διωγμών και την εκκοσμίκευση των Χριστιανών αναπτύχθηκε περισσότερο το φαινόμενο του ανα¬χω¬ρητισμού.

Γέμισαν τα σπήλαια, τα δάση και η ύπαιθρος από μοναχούς που ήθελαν να ζήσουν το «μαρτύριο της συνειδήσεως», να δοξάζουν διαρκώς τον Θεό, να προσεύχωνται σε Αυτόν, να ζουν και να επιζητούν την έλευση της Βασιλείας του Θεού.

Επειδή η κατάσταση μπορούσε να εκτραπή, γι’ αυτό ο Μ. Βασίλειος με τα ασκητικά του κείμενα, ιδίως «τούς όρους κατά πλάτος» και «τούς όρους κατ’ επιτομήν», έθεσε τις βάσεις του γνησίου-υγιούς μοναχισμού, πέρα από ακρότητες, διοργάνωσε τον κοινοβιακό βίο, ώστε οι μοναχοί να ζουν μέσα στην Εκκλησία, που αποτελεί τον ιερό και ευλογημένο θεσμό που συγκροτείται από το Άγιον Πνεύμα, ως Σώμα του Χριστού, και να σώζωνται παραμένοντας εντός αυτής.

Επειδή σε κάθε κοινωνική ζωή παρατηρούνται και έκτροπα, γι’ αυτό η Εκκλησία απε¬φά¬σισε συνοδικώς πώς πρέπει να λειτουργή ο μοναχισμός και πώς πρέπει να λειτουργούν τα Μοναστήρια μέσα στο ιεραρχικό και συνοδικό πολίτευμά της. Είναι χαρακτηριστικοί δύο Κανόνες της Δ' Οικουμενικής Συνόδου που αποτελούν την βάση της λειτουργίας του ορθοδόξου μοναχισμού και προσδιορίζουν την διαφορά του υγιούς από τον άρρωστο μοναχισμό.

Ο 4ος Κανόνας της Δ' Οικουμενικής Συνόδου είναι σαφέστατος.

Τόν παραθέτω σε μετάφραση: «Αυτοί που αληθινά και με ειλικρίνεια ακολουθούν το μοναστικό βίο, να θεωρούνται άξιοι της τιμής που τους αρμόζει. Επειδή όμως κάποιοι χρησιμο-ποιώντας την ιδιότητα του μοναχού περιοδεύουν χωρίς ειδική εντολή στις πόλεις και διαταράσσουν τις εκκλησίες και τις κοσμικές υποθέσεις, και ακόμη επιχειρούν να ιδρύουν προς όφελός τους μοναστήρια, αποφασίστηκε κανένας πουθενά να μη χτίζη ούτε να ιδρύη μοναστήρι ή ευκτήριο οίκο χωρίς την γνώμη του επισκόπου της πόλης  και όσοι σε κάθε πόλη και χωριό είναι μοναχοί, να υποτάσσωνται στον επίσκοπο και να ασπάζωνται την ησυχία και να προσέχουν μόνο στην νηστεία και στην προσευχή μένοντας καρτερικά στους τόπους που τάχθηκαν ως μοναχοί  και να μήν παρενοχλούν εκκλησιαστικές ή κοσμικές υποθέσεις ούτε να περιπλέκονται σ’ αυτές εγκαταλείποντας τα μοναστήρια τους, εκτός κι αν κάποτε τους επιτραπεί από τον επίσκοπο της πόλης εξαιτίας ανάγκης  και κανένας δούλος να μη γίνεται δεκτός στα μονα¬στήρια για να μονάση χωρίς την γνώμη του κυρίου του  και όποιος παραβαίνει αυτόν τον κανόνα μας, ορίσαμε να είναι "ακοινώνητος", για να μη βλασφημήται το όνομα του Θεού. Ο επίσκοπος, λοιπόν, της πόλης πρέπει να προνοή για τα μοναστήρια».

Ο Κανόνας αυτός είναι σαφέστατος. Οι μοναχοί δεν πρέπει να είναι αυτοδέσποτοι, αλλά να υπακούουν στον Επίσκοπο του τόπου. Θα πρέπει να εκπληρώνουν την ουσία του μοναχισμού, που είναι η ησυχία, η νηστεία, η προσευχή, και να μένουν καρτερικά στους τόπους τους που έχουν αποφασίσει.

Επίσης, να μη κάνουν ενέργειες που προξενούν ενόχληση στην Εκκλησία και την κοινωνία, να μη αφήνουν τα μοναστήρια και να περιφέρωνται στον κόσμο, χωρίς την άδεια του Επισκόπου.

Σε διαφορετική περίπτωση οι μοναχοί αυτοί που δεν υπακούουν στον Επίσκοπο και δεν ζουν μοναχικά θα είναι ακοινώνητοι. Μέσα σε τέτοιες υγιείς προϋποθέσεις ο Επίσκοπος θα πρέπει να προνοή για τα μοναστήρια.

Είναι φανερόν ότι η Εκκλησία συγκροτείται από Επισκόπους που ζουν εν κοινωνία με τους Πρεσβυτέρους και τον λαό. Στην Εκκλησία υπάρχει ιεραρχικό και συνοδικό πολίτευμα, που σημαίνει ότι δεν κάνει κανείς ό,τι θέλει, αλλά ο καθένας έχει μια αναφορά κάπου. Επίσης, στην Εκκλησία υπάρχει σαφέστατη διαφορά μεταξύ Ενορίας και Ιεράς Μονής. Το κοινό είναι η θεία Ευχαριστία και τα άλλα Μυστήρια και η διαφορά είναι στον τρόπο της ζωής, αφού στην Ενορία ασκείται ποιμαντική στους ανθρώπους που ζουν στην κοινωνία, ενώ στην Μονή καλλιεργείται έντονα η προσευχή η οποία ωφελεί όλους τους Χριστιανούς.

Ο 8ος Κανόνας της ίδιας Συνόδου, δηλαδή της Δ' Οικουμενικής Συνόδου, προχωρεί ακόμη βαθύτερα για να καθορίση ποιά πρέπει να είναι η συμπεριφορά των μοναχών και των λαϊκών έναντι του Επισκόπου. Τόν παραθέτω και πάλι σε μετάφραση.

«Οι κληρικοί των πτωχοκομείων και των μοναστη¬ριών και των εκκλησιών στο όνομα μαρτύρων να παραμένουν σύμφωνα με την παράδοση των Αγίων Πατέρων υπό την εξουσία των επισκόπων κάθε πόλης και να μήν αποσκιρτούν από το δικό τους επίσκοπο με αυθάδεια. Κι όσοι λοιπόν τολμούν να ανα-τρέπουν αυτήν την διάταξη με οποιονδήποτε τρόπο και δεν υποτάσ¬σονται στον επίσκοπό τους, αν είναι κληρικοί, να υπόκει¬νται στα "επιτίμια" των κανόνων  κι αν είναι μοναχοί ή λαϊκοί να μένουν "ακοινώνητοι"».

Και ο Κανόνας αυτός είναι σαφέστατος. Δείχνει ότι ο Επίσκοπος σε μια τοπική Εκκλησία δεν είναι ένα διακοσμητικό στοιχείο, αλλά εκείνος που συγκροτεί την ενότητα της Τοπικής Εκκλησίας.

Οι κληρικοί των μοναστηρίων δεν πρέπει να αυθαδιάζουν έναντι του Επισκόπου. Ο Κανόνας στην πρωτότυπη γλώσσα της Συνόδου γράφει: «καί μη κατά αυθάδειαν αφηνιάτωσαν του ιδίου επισκόπου».

Συνήθως λέμε ότι κάποιο άλογο αγρίεψε και αφηνίασε. Αυτή η εικόνα προσιδιάζει στους Ιερομονάχους που αφηνιάζουν έναντι του Επισκόπου τους.

Ο Ζωναράς ερμηνεύει το «αφηνιάζειν» με το να εκφεύγη και αποσκιρτά από την εξουσία του Επισκόπου «ώσπερ πώλος αποπτύσας τον χαλινόν».

Επίσης, στον Κανόνα θεσπίζεται ότι όσοι ανατρέπουν αυτή την διάταξη να δέχωνται επιτίμια. Βέβαια, τα επιτίμια χρησιμοποιούνται ως θεραπευτικά μέσα, για την θεραπεία των νοσούντων μελών της Εκκλησίας, όπως γίνεται και στα αρρωστήματα του σώματος, που σημαίνει, ότι όποιος δεν υπακούει στους ιερούς Κανόνες και το συνοδικό και ιεραρχικό πολίτευμα της Εκκλησίας είναι άρρωστος και θα πεθάνη πνευματικά, αν δεν μετανοήση.

Στόν Κανόνα αυτόν, εκτός από τους Κληρικούς των Μοναστηρίων, γίνεται αναφορά και στους μονάζοντες ή λαϊκούς.

Ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης ερμηνεύοντας το γιατί ο Κανών κάνει λόγο και για τους λαϊκούς, γράφει: «διά να φανερώση τους λαϊκούς εκείνους, εις το θάρρος των οποίων, και την υπεράσπισιν επιστηριζόμενοι οι Κληρικοί και μοναχοί, αυθαδιάζουσι κατά του Αρχιερέως, και δεν υποτάσσονται εις αυτόν».

Από αυτούς τους δύο Κανόνες της Δ' Οικουμενικής Συνόδου, η οποία έχει απόλυτο κύρος στην Εκκλησία, και τους οποίους κανόνας πρέπει όλοι να εφαρμόζουμε, εξάγονται τρεις συνέπειες.

1. Η Ορθόδοξη Ιερά Μονή μέσα στην παράδοση της Εκκλησίας έχει ορισμένο σκοπό και μια ειδική αποστολή. Υποδέχεται μερικά μέλη της Εκκλησίας –άνδρες και γυναίκες– οι οποίοι θέλουν να καλλιεργήσουν έντονα την προσευχή και να ζήσουν με νηστεία και ησυχία, δηλαδή να ασκήσουν όλη την ησυχαστική παράδοση της Εκκλησίας.

Η Ιερά Μονή διαφέρει σαφέστατα από τον τρόπο ποιμαντικής εργασίας που γίνεται στις Ενορίες και φυσικά δεν πρέπει ούτε να υποκαθιστούν τις Ενορίες ούτε και να τις ανταγωνίζωνται στην ποιμαντική δράση.

Μέ άλλα λόγια οι μοναχοί ασκούν έμμεση ποιμαντική, με το να υποδεικνύουν στους κοσμικούς ανθρώπους, με το παράδειγμά τους, να προσεύχωνται και να ζουν πνευματική ζωή, μέσα στην Εκκλησία, σεβόμενοι τους Κληρικούς, ιδιαιτέρως τους Επισκόπους.

Έτσι, τα Μοναστήρια δεν πρέπει να αποσπούν με συντονισμένο και συστηματικό τρόπο τους ανθρώπους από τις Ενορίες, δεν πρέπει να αναπτύσσωνται στον βαθμό και με τον τρόπο που λειτουργεί η Ενορία.

Για παράδειγμα, δεν μπορούν οι μοναχοί να μεταβάλλουν τα Μοναστήρια σε Συνεδριακά Κέντρα, σε Κέντρα ψυχαγωγίας, σε Κατασκηνωτικούς χώρους, σε συγκεντρώσεις νέων, σε ραδιο¬σταθμούς κλπ. Δεν μπορούν να αναπτύσσουν διάφορα προ¬γράμματα, όπως εκδρομές, ψυχαγωγίες με όργανα κλπ.

Δεν μπορούν οι ορθόδοξοι μοναχοί να μετατρέπουν τα Μοναστήρια σε Ενορίες, και μάλιστα χωρίς την έγκριση του Επισκόπου, η οποία έγκριση πρέπει να είναι διαρκής και όχι απλώς να υποδεικνύεται μια «ευλογία», που δόθηκε χωρίς διευκρινίσεις, από κάποιον άλλο προκάτοχο Επίσκοπο στο παρελθόν.

Εάν μερικοί μοναχοί θέλουν να εργασθούν ποιμαντικά, μπορούν να το κάνουν, με την άδεια του  Επισκόπου τους, στον Ενοριακό χώρο. Ας αποφασίσουν κι άς λάβουν την άδεια να γίνουν Εφημέριοι μιας Ενορίας και άς ασκήσουν την ποιμαντική εργασία προς τους ανθρώπους. Δεν μπορούν τα Μοναστήρια να εκκοσμικεύωνται και να μετατρέπωνται σε Ενορίες και να αλλοιώνεται κατ’ αυτόν τον τρόπο το πνεύμα του ορθοδόξου μοναχισμού, και γενικά να υπάρχη αντιπαλότητα μεταξύ Μονα¬στηριών και Ενοριών.

2. Η Ορθόδοξη Ιερά Μονή δεν μπορεί να διοργανώνεται ως μια ανεξάρτητη «Επισκοπή», οι μοναχοί δεν μπορούν να ζουν αυτόνομα και ο Ηγούμενος δεν μπορεί να παρουσιάζεται ως μια δεύτερη εκκλησιαστική αρχή, ως ένας «Χωρεπίσκοπος». Βεβαίως, κάθε Ιερά Μονή και κάθε Ενορία είναι αυτοδιοίκητη, αλλά δεν είναι αυτόνομη, αποκεκομμένη από το ιεραρχικό και συνοδικό πολίτευμα της Εκκλησίας.

Ο Επίσκοπος σε κάθε Τοπική Εκκλησία έχει το ιδιαίτερο χάρισμα να ποιμαίνη και να φροντίζη όλη την Εκκλησία, ώστε όλα τα πράγματα να γίνωνται κατά τάξη και ευπρέπεια, βάσει των ιερών Κανόνων και των εκκλησιαστικών παραδόσεων. Δεν είναι απλώς ένα διακοσμη¬τικό όργανο και ένας διοικητικός κοσμικός θεσμός.

Θα κατευθύνη το ποίμνιό του, τους Κληρικούς, μοναχούς και λαϊκούς, με την γνώση της ιεράς Παραδόσεως και των ιερών Κανόνων, τους οποίους κατά την χειροτονία του διαβεβαίωσε ότι θα διαφυλάττη και θα τιμά.

Η ποιμαντική ράβδος που του δόθηκε κατά την χειροτονία του εις Επίσκοπο δεν είναι ένα διακοσμητικό στοιχείο, αλλά κατ’ εξοχήν συμβολικό.

Είναι χαρακτηριστικά τα λόγια που ελέχθησαν κατά την επίδοση της ποιμαντορικής ράβδου: «Λάβε την ράβδον ταύτην, ίνα ποιμαίνης το εμπιστευθέν σοι ποίμνιον του Χριστού και τοίς μεν ευπειθέσιν, έστω υπό σού βακτηρία και υποστηριγμός, τοίς δε απειθέσι και ευτραπέλοις χρώ αυτή ράβδω επιστυπτική, ράβδω παιδεύσεως».

Η ποιμαντική ράβδος συμβολίζει την επισκοπική διακονία, αφού ο Επίσκοπος πρέπει να επιστηρίζη τους ευπειθείς με ράβδο-βακτηρία, και να παιδεύη με ράβδο ελεγκτική τους ευτραπέλους, τους γελοίους, που δημιουργούν «αστεία ή γελοία επεισόδια».

Έτσι, η Ιερά Μονή δεν μπορεί να υποκαθιστά ή αντικαθιστά την επισκοπική διακονία, δεν επιτρέπεται να διοργανώνεται ως μια «Επισκοπή», με τα Σωματεία, τις Εταιρείες, τους Συλλόγους ως «Ενορίες» και τα άλλα οθνεία κατασκευάσματα, ανεξάρτητη από την Ιερά Μητρόπολη του τόπου.

Ούτε ο ηγούμενος μπορεί να νοσφίζεται την επισκοπική διακονία και να παρουσιάζεται ως μια «επισκοπική αρχή» στον τόπο, η οποία ανταγωνίζεται τον επιχώριο Επίσκοπο και να λειτουργή ως μια δεύτερη εκκλησιαστική αρχή στον τόπο.

Βεβαίως, ο Επίσκοπος της περιοχής που έχει διάκριση και σύνεση δεν αισθάνεται τον υπερφίαλο ηγούμενο ως αντα¬γωνιστή, αλλά δεν μπορεί και να ανέχεται αντιεκκλησιαστικές ενέργειες που διαιρούν τον εκκλησιαστικό χώρο και φανατίζουν τους ανθρώπους, που τους καθιστούν οπαδούς και μέλη μιας αναρχοαυτόνομης ομάδας που τους χρησιμοποιεί ως «πιόνια» στις δικές του φίλαρχες επιδιώξεις.

Ο Επίσκοπος δεν μπορεί να παραμείνη αδιάφορος μπροστά σε μια κατάσταση που αλλοιώνει το εκκλησιαστικό ήθος και το εκκλη¬σιαστικό φρόνημα, δεν μπορεί να ανέχεται σχίσματα στο εκκλησιαστικό σώμα και αλλοιώσεις στις μοναχικές και εκκλησιαστικές παραδόσεις.

Θα κάνη υπομονή, θα διδάσκη τον λαό, θα υποδεικνύη τα δέοντα, όμως όταν αρχίζουν να παγιώνωνται μερικές αρρωστημένες καταστάσεις, τότε είναι υποχρεωμένος να λαμβάνη τα κατάλληλα μέτρα για την θεραπεία τους, σύμφωνα με την περιγραφή του λα' κεφαλαίου της Κλίμακας του αγίου Ιωάννου του Σιναΐτου, με τίτλο «Πρός τον Ποιμένα». Δεν είναι δυνατόν να αδιαφορή σε εκκλη¬σιαστικά καρκινώματα και να κληρονομή στους διαδόχους του ανώμαλες εκκλησιαστικές καταστάσεις.

3. Η ορθόδοξη Ιερά Μονή πρέπει να είναι υπόδειγμα και πρότυπο ακόμη και κοινωνικής ζωής, οικονομικής διαφάνειας και νομιμότητας, ελευθερίας και δικαιοσύνης. Από τις Ιερές Μονές, στις οποίες διαμένουν μοναχοί που προσεύχονται και ζουν σε βάθος και ύψος την εν Χριστώ ζωή πρέπει να εκπορεύεται ένα πνεύμα αγάπης, πνευματικής ελευθερίας, αποδέσμευσης από κάθε εξάρτηση, ένα άρωμα πνευματικής ευγένειας και εκκλησιαστικής αρχοντιάς. Αυτά καταξιώνουν μια Ιερά Μονή ως ορθόδοξη. Όταν οι άγγελοι είναι φώς στους μοναχούς, γίνονται και οι μοναχοί φώς στους ανθρώπους. Αντίθετα, όπως μου έλεγε κάποιος, «όταν ο μοναχός δεν έχει φτερά (δέν είναι άγγελος), έχει κέρατα και ουρά»!

Προσωπικά θεωρώ ότι είναι πρόβλημα για μια κοινωνία όταν υπάρχουν τρεις αρρωστημένες καταστάσεις.

Η πρώτη, όταν επικρατή αδιαφορία σε θέματα οικονομικής διαφθοράς, οικονομικών καταχρήσεων και ποικίλων ατασθαλιών.

Μιά κοινωνία που αδιαφορεί σε τέτοιες καταστάσεις δείχνει την κατάπτωσή της.

Η δεύτερη αρρωστημένη κατάσταση είναι όταν γίνωνται βίαιες πράξεις, όταν οι κάτοικοι αντί να εκφράζουν τα αιτήματά τους με ειρηνικό και δημοκρατικό τρόπο, εκδηλώνονται με βιαιότητες, με φασιστικούς τρόπους.

Η κοινωνία πρέπει να διέπεται από δημοκρατικές αρχές και σε αυτό πρέπει να κατατείνη η παιδεία ενός λαού.

Η τρίτη αρρωστημένη κατάσταση είναι όταν στην κοινωνία μας εκπορεύεται ένας εκφοβισμός από διάφορα κέντρα, οπότε οι άνθρωποι φοβούνται να εκφρασθούν, γιατί γνωρίζουν ότι αμέσως μετά θα αρχίσουν οι εκβιασμοί, οι πιέσεις, οι συκο¬φαντίες, οι διαβολές, οι απειλές για την ζωή τους.

Μιά κοινωνία στην οποία επικρατούν τέτοιες αρρωστημένες κατάστάσεις, είναι ανίκανη να ορθοποδήση, ανίκανη να ανταποκριθή στον υψηλό προορισμό της να δίνη ήθος, ασφάλεια και ελευθερία στους πολίτες της.

Γίνεται αυτή η αναφορά στο κείμενο αυτό που αναφέρεται στον μοναχισμό, γιατί όταν και οι τρεις αυτές αρρωστημένες καταστάσεις (διαφθορά οικονομική, βιαιότητες και εκφοβισμός) εκπορεύονται από δήθεν εκκλησιαστικά κέντρα, από εκκοσμικευμένες Μονές, οι οποίες προσπαθούν να ελέγχουν την κοινωνία, με πολιτικά και κοινωνικά μέσα, και επιδιώκουν να ρυθμίζουν ακόμη και τα κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα της κοινωνίας, μέσα από την προοπτική της πολιτικής και κομματικής πελατείας, τότε η κοινωνία βρίσκεται σε πλήρη κατάπτωση.

Θεωρώ ότι ο Επίσκοπος σε μια Τοπική Εκκλησία επισκοπεί και εποπτεύει σε όλα αυτά τα ζητήματα και προσπαθεί να τα θεραπεύη με διάκριση, με λόγο, μερικές φορές και με χειρουργικές πνευματικές επεμβάσεις.

Δεν πρέπει να αρκήται μόνο στο να παρίσταται σε λαμπρές κοινωνικές εκδηλώσεις, αλλά να γνωρίζη καλώς τον σκοπό της απο¬στο¬λής του και κυρίως να εργάζεται μέσα από την εκκλησιαστική παράδοση και με την απαραίτητη προϋπόθεση και γνώση ότι θα δώση λόγο στον Θεό για τις ενέργειές του, για τον λόγο του και τις πράξεις του.

Βέβαια, μια τέτοια σοβαρή και υπεύθυνη στάση, ενέχει κινδύνους, προξενεί ιδιαίτερες φθορά, και μερικοί ανεγκέφαλοι απειλούν και την ίδια την ζωή εός τέτοιου ασυμβίβαστου με το κακό Επισκόπου.

Για να καταλήξω, θέλω να πω ότι ο υγιής μοναχισμός είναι η δόξα της Εκκλησίας, ενώ ο άρρωστος μοναχισμός, που μετατρέπεται σε Ενορία, σε Επισκοπή και σε κοσμική οργάνωση, σε «καταγώγιο», κατά την έκφραση των ιερών Κανόνων, είναι πηγή ποικίλων ανωμαλιών στην Εκκλησία και την κοινωνία, είναι πραγματική πληγή της Εκκλησίας και αιώνιος όλεθρος των μοναχών.–

Του Μητροπολίτη Καλαβρύτων Αμβροσίου

Συνέρχεται αύριο στη Θεσσαλονίκη το πολυδιαφημισμένο Συνέδριο, στο οποίον θα παρακαθίσουν στο ίδιο τραπέζι παράγοντες της Εκκλησίας της Ελλάδος και του Αριστερού ιδεολογικού χώρου, θα προσπαθήσουν δε να εύρουν κοινά σημεία ιδεολογικής προσεγγίσεως! Από τήν πρώτη στιγμή, κατά τήν οποία ανακοινώθηκε το Συνέδριο αυτό, νοιώσαμε ένα μεγάλο πόνο στην ψυχή μας.

Ένα πόνο ψυχής μόνο καί μόνο, διότι η Εκκλησία, άθελά της ίσως, σε μια κρίσιμη ώρα για την πορεία του Έθνους, έρχεται να προσφέρει πιστοποιητικά νομιμοφροσύνης στο χώρο της Αριστερής Κουλτούρας καί να πριμοδοτήσει τήν πορεία του Αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ πρός τήν Εξουσία! 

Τό μόνο, που δεν δυνάμεθα να γνωρίζουμε είναι ένα σημείο: Η Διοίκηση της Εκκλησίας μόνη της άραγε αποφάσισε να συμμετάσχει σε ένα τέτοιο Συνέδριο, ή μήπως έλαβε εντολές από εξωεκκλησιαστικούς -πολιτικούς- παράγοντες της ημεδαπής ή της αλλοδαπής; Ένας υπαινιγμός υπάρχει σαν κατακλείδα του άρθρου που αναδημοσιεύουμε παρακάτω από τήν www.zougla.gr., όπως χαρακτηριστικά αναδημοσιεύεται από το ιστολόγιο "thriskeftika". Ο Κύριος γνωρίζει!.........  

Ως Εκκλησία ΔΕΝ ΕΞΑΝΤΛΗΣΑΜΕ  το χρέος μας έναντι του Ελληνικού Λαού, ώστε τώρα πια να μπορούμε να εξέλθουμε των ορίων του χώρου μας! Ορίων,  που η ίδια η μακραίωνη εκκλησιαστική και πολιτική, εγχώρια και διεθνής ιστορία έχει καταγράψει, μη επιτρέποντας την... παραγραφή των ονομάτων των  θυμάτων της αριστερής.. "ανθρωπιστικής" πολιτικής της,  από τα μνήματα  στα νεκροταφεία, αλλά και απο τη μνήμη ολόκληρης της ανθρωπότητας για τον "ανθρωπισμό" και το "δημοκρατικό πνεύμα" που σήμερα καπηλεύεται.

Η ενίσχυση  μιάς πολτικής βίαιου ιδεολογικού  ολιγαρχικού απολυταρχισμού, που όμως ή ίδια η Αριστερά, βαφτίζει "προοδευτισμό", αμνηστεύοντας τον εαυτό της από την ευθύνη που της αναλογεί έναντι της Ιστορίας ως και σήμερα  στην άλωση της χώρας από ξένα συμφέροντα,  την οποίαν όμως αναγνωρίζει ως "φασισμό" μόνο γι άλλους, δεν δύναται να σβήσει  την απο πλευράς της πριμοδότηση των απαιτήσεων των Σκοπίων με παρελάσεις στη γείτονα εναντίον των Εθνικών μας συμφερόντων.

Δεν δύναται να ξεχαστεί η από πλευράς της ενίσχυση καθε αντεθνικής πολιτικής, των κατασκευασμένων πάσης φύσης "μειονοτήτων" που -εγείροντας σκοπίμως και  διαρκώς ζητήματα-  βομβαρδίζουν την κοινωνική συνοχή του Ελληνικού κράτους, κατά τις επιταγές του διεθνούς γεωπολιτικού "παιχνιδιού" στο όνομα των "ανθρωπίνων δικαιωμάτων", λες και άνθρωποι είναι όλοι οι άλλοι και όχι οι Έλληνες!

Δεν δύναται να εξαλείψει από τη μνήμη την πριμοδότηση και ιδεολογική κάλυψη  χρόνια τώρα, που παρείχε στην  προώθηση,   νομιμοποίηση και "ιθαγενοποίηση" της λαθρομετανάστευσης, ή τον "συνωστισμό στη Σμύρνη"  ή τον   διορισμό περί των 240!! Ιεροδιδασκάλων του Ισλάμ στα Δημόσια Σχολεία  να διδάσκουν το "Κοράνι" , χορεύοντας μαζί με μπλε, κόκκινα και πράσινα προσωπεία,  το ίδιο διεθνοπολιτικό ζεϊμπέκικο με τον πρώην Πρωθυπουργό Γ. Παπανδρέου τον οποίον άναυδη η Ελλάδα είχε ακούσει να ανακοινώνει  από βήματος κοινοβουλίου πως δεν υφίσταται εθνική κυριαρχία, με την Ιερά Σύνοδο της  Εκκλησίας της Ελλάδος και τον Μακαριώτατο  ένοχα  να συναινεί σωπαίνοντας...!

Η Ιστορία, η Αλήθεια και η Γνώση  που τόσο καταπολεμά η Αριστερή πολιτική , για την ετσιθελική επικράτηση  της  λήθης που την εξυπηρετεί,  αφού με τη σειρά της καλείται τώρα να  εξυπηρετήσει   τα ίδια συμφέροντα  με τα άλλα κόμματα εξουσίας αλλά κυρίως η Μνημοσύνη,  δεν επιτρέπει  τέτοιου είδους  παραγραφές,  εξαιτίας ψηφοθηρικών σκοπιμοτήτων, όπως είθισται να πράττεται,  από τους  ελέω κομματικών συμφερόντων και παρατάξεων,  κατ΄ επαγγελμα πολιτευτών της Βουλής, η οποία αδιαφορεί για  την ανυποληψία, στην οποια έχει περιέλθει,  επιδεικνύοντας  πρώτη και κατά συρροή, ασέβεια  στο Σύνταγμα, και τους Δημοκρατικούς  θεσμούς. Εξάλλου την ώρα που λεκτικά -μόνον- καταδικάζονταν τα μνημόνια απο την Αριστερά, εδίδετο   ΚΑΙ με την  αριστερή  ψήφο εντός Κοινοβουλίου  επί της ουσίας  "άφεση αμαρτιών μη παραπομπής"  σε όσους κάθε πολιτικής κατεύθυνσης είτε  πρωτοστάτησαν, είτε  αδιαφόρησαν  είτε εγκληματικά υπέγραψαν, η συνυπέγραψαν, και συμμάχησαν γιατί  "δεν διάβασαν", αλλά όμως  ελαφρά τη καρδία ψήφισαν  ("ναι σε όλα") υπό τη σπάθη όχι της λαϊκής κατακραυγής αλλά της κομματικής διαγραφής (!!) την πρωτοφανή  εθνική προδοσία και το ξεπούλημα της Ελλάδος  στους διεθνείς γεωοικονομικούς δυνάστες.

Και αυτά αφού  είχαν φροντίσει  ο καθένας με τη στάση του νωρίτερα,  για την μεγιστοποίηση της διαφθοράς, και την κατα συνέπεια υπέρμετρη χρέωση της Ελλάδος,  προς επίτευξιν  κατασκευής  οικονομικού "άλλοθι" για το ξε-πουλημα.  Τώρα  αριστερά μαζί και  Εκκλησία (???)  αμνηστεύουν  εκ των υστέρων ιθύνοντες νόες και ηθικούς αυτουργούς, προβάλλοντες εαυτούς ως "αδιάφθορους" αλλά  επί της ουσίας εμπράκτως συναινούντες;

Την ώρα που τσακιζόταν η ελληνική κοινωνία, αφήσαμε την Εκκλησία να την κατεβάσουν από το πνευματικό της βάθρο και να την  χρησιμοποιήσουν σε  "Κέντρα παροχής συσσιτίων ". Αφήσαμε  έξω και πέρα από τά ενδιαφέροντά μας, στο πλαίσιο της ποιμαντικής και ιεραποστολικής αποστολἠς μας, προβλήματα πρωτίστως ΗΘΙΚΗΣ και  πνευματικής καθοδηγήσεως του Λαού μας  σε καιρούς χαλεπούς, αδιαφορήσαμε για την χρηστοήθη διαπαιδαγώγηση της νεολαίας μας με ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ ΤΩΝ ΑΡΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΞΙΩΝ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΙΔΕΩΔΟΥΣ και του χαμένου μας  Πολιτισμού,  αφήσαμε την οικογένεια ως θεσμό αβοήθητη προς τη τελική εξαχρείωσή της να χτυπιέται αλύπητα από τα ανάλγητα διεθνοοικονομικά και γεωπολιτικά συμφέροντα ανακοινώνοντας  μέτρα ως και φορολόγησης του κατα κεφαλήν τέκνου ως τεκμηρίου διαβίωσης των γονέων!!!!, κι όλα αυτά  σε μια ήδη υπο εξαφάνιση λόγω της επίσης απο ετών σκόπιμης  λαθρομετανάστευσης, Ελλάδα με ήδη καταγεγγραμένη υπογεννητικότητα), και ξαφνικά στρέψαμε την προσοχή μας στο χώρο της Αριστεράς, αγνοούντες η και παραθεωρούντες το γεγονός, ότι "ο λύκος τρίχα αλλάζει, γνώμη δεν αλλάζει"! 

Η Αριστερά, με το  πρόσωπο του Κομμουνισμού, έδειξε όλη τη μανία της κατά της Εκκλησίας τόσο και κυρίως στο χώρο του άλλοτε "Σιδηρού Παραπετάσματος", όπου κυριάρχησε, όσο και στο δικό μας εθνικό χώρο!

Το βεβαιώνουν οι πολυπληθείς Μάρτυρες Κληρικοί μας, βλέπε και τον Παπα-Ζαφείρη, τον κατά σάρκα πατέρα του Σεβ. Μητροπολίτου Περιστερίου κ. Χρυσοστόμου, οι οποίοι  καρατομήθησαν και ανασκολοπήθησαν από τους Κομμουνιστές, όσο και οι εικόνες των Αγίων μας σε τοιχογραφίες χωρίς μάτια, διότι τά μάτια τους τα έβγαλαν οι Κομμουνιστές με τις ξιφολόγχες των όπλων τους!

Οι πολυπληθείς λοιπόν αυτοί Μάρτυρες Κληρικοί μας και οι χωρίς μάτια Άγιοί μας  ΜΑΡΤΥΡΟΎΝ ΚΑΙ ΘΑ ΑΠΟΔΕΙΚΝΎΟΥΝ ΕΙΣ ΤΟ ΔΙΗΝΕΚΕΣ τα εγκλήματα των Αριστερών κατά της Ορθοδόξου Εκκλησίας!

Ουδέποτε μέχρι σήμερα  οι παράγοντες και εκπρόσωποι του αριστερού χώρου εζήτησαν συγγνώμην από τήν Εκκλησία και ουδέποτε εξέφρασαν τήν μεταμέλειά τους για όλα αυτά τα εγκλήματα. Άρα, κατά την ταπεινή μας γνώμη, Συνέδριο με τους παράγοντες της αριστερής κουλτούρας, που δεν θά έχει σαν πρώτο θέμα του το ιδεολογικό ξεκαθάρισμα των Αριστερών έναντι της Ορθοδόξου Πίστεως και της Εκκλησίας μας, τουλάχιστον από εδώ και εμπρός,  ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΊ ΝΑ ΛΑΒΕΙ ΧΩΡΑΝ!  

Ο διάλογος μεταξύ δύο τόσο αντίθετων ΙΣΤΟΡΙΚΟΙΔΕΟΛΟΓΙΚΩΝ μεγεθών, που θα οδηγούσε στην Συναντίληψη και την αμοιβαία κατανόηση, γίνεται μόνο, όταν είναι θεμελιωμένος στον  σεβασμό και  την εμπιστοσύνη και όχι  "στις  εντυπώσεις". Σ αυτόν τον διάλογο ουδείς θα μπορούσε να αντιταχθεί.   Προυποθέτει όμως πρωτίστως γνώση της ιστορίας και των δύο,  βάθος ουσίας και  ένα κοινό κοσμοθεωρητικό υπόβαθρο,  αντίθετο από την  αγαπημένη στην Αριστερά ιδεολογία του  Υλισμού που δεν αποδέχεται και δεν σέβεται τον ιδιον τον τρισυπόστατο Θεό αλλά  και τον ανθρωπο ως  φέροντα  "πνοήν Θεού", πλασμένον "κατ΄ εικόνα και καθ' ομοίωσιν"!.

Ο Διάλογος για να έχει αποτέλεσμα και ουσία δεν μπορεί να διεξαχθεί  χωρίς να προηγηθή η αναθεώρηση των άχρι τούδε εγκλημάτων και των ασεβών πρακτικών έναντι της Εκκλησίας. του Χριστού.

Ο  σεβασμός δεν τεκμαίρεται με συνέδρια σκοπιμοτήτων, που γίνονται μόνο και μόνο για να μεταδοθούν από τους τηλεοπτικούς σταθμούς, γιά να δρέψουν οι παντός είδους συντελεστές  του δάφνες "προοδευτισμού" στο βωμό της τηλοψίας και της κατευθυνόμενης ενημέρωσης με στόχο την υφαρπαγή ψήφων, απο  πιστούς ή μη , που  έχουν αδύναμη μνήμη ή και βούληση αλλά αντιστρόφως, δυνατά συμφέροντα.

'Οσοι λοιπόν το απετόλμησαν και το αποφάσισαν, κατά την ταπεινή μας γνώμη, προδίδουν τήν Εκκλησία, όποιοι και αν είναι! Αν μάλιστα είναι καί Κληρικοί παντός βαθμού, τότε αυτοί προδίδουν και την αποστολή τους! Ατυχώς, εκμεταλλευόμενοι την αγαθότητα της ψυχής του, παρέσυραν και τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπό μας κ. Ιερώνυμο,  και με τον τρόπο αυτό Τον εξέθεσαν! 

Ήταν ήδη εκτεθειμένος, καθώς μερικά χρόνια πρίν,  ανερχόμενος στο Θρόνο, ακούσθηκε να λέει ότι  "οι  αριστεροί είναι οι καλύτεροι Χριστιανοί", όπως τουλάχιστον δημοσιεύματα της εποχής ισχυρίζοντο περί Αυτού, χωρίς ποτέ και να διαψευσθούν!  

Με αυτά τα δεδομένα εκφράζουμε τα συλλυπητήριά μας  πρός όσους θα λάβουν μέρος είτε ως διοργανωτές, είτε ως ομιλητές, είτε ως Συντινιστές, είτε ως ακροατές, προεχόντως δε πρός τους Ελλογιμωτάτους κ.κ. Καθηγητές της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης, οι οποίοι, ως Οργανωτές, έχουν το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης στην όλη αυτή θλιβερή υπόθεση!  Ας επιτρέψουν σε εμάς, ένα αθεολόγητο Θεολόγο της παλαιάς φρουράς, να τούς υπενθυμίσουμε το χρέος τους:

Κύριοι Καθηγητές, ταχθήκατε για να φυλάσετε τις Θερμοπύλες της Ορθοδοξίας και όχι για να μοιράζετε συγχωροχάρτια στούς πολεμίους Της, στούς δολοφόνους των Κληρικών τής ανά τον κόσμον Ορθοδοξίας καί στούς εξορίξαντες τα μάτια των Αγίων μας από τις τοιχογραφίες των! Δεχθήτε, λοιπόν, την έκφραση της λύπης μας!

Και τώρα απευθυνόμεθα πρός τούς Σεβ. Αρχιερείς-Μέλη του Συνεδρίου:

Σεβασμιώτατοι εν Χριστώ Αδελφοί,

Αισθάνομαι πόνο στην ψυχή μου, καθώς  βιώνω το δράμα της φιλτάτης μας Πατρίδος στους χαλεπούς τούτους καιρούς! Έμελλε και τούτο να δούμε στις ημέρες μας! Την απονομή συγχωροχαρτίων στους πολεμίους της αμωμήτου Πίστεώς μας!

Αλλά διερωτώμαι: Ποίος σας έδωκε αυτό το δικαίωμα;

Μπορούμε να συγχωρούμε, οσάκις τα θύματα είμεθα εμείς οι ίδιοι, όχι όμως και η Εκκλησία! Ως χριστιανοί συγχωρούμε τον δράστη, όχι όμως και τις πράξεις του! Συγχωρούμε τον ψεύτη, αλλά δεν νομιμοποιούμε το ψεύδος! Συγχωρούμε τον φονηά, αλλά δεν νομιμοποιούμε τον φόνο!

Με το Συνέδριό Σας παραβιάζετε τις επιταγές της χριστιανικής Ηθικής! Διότι, χωρίς κάν να σας το ζητήσουν, αύριο θα δώσετε πιστοποιητικά χρηστοηθείας σε ένα σύστημα,  που κυρύττει την αθεΐα και εχθρεύεται την Εκκλησία! Σε ένα σύστημα, το οποίον άπαξ διακήρυξε το γνωστό  "η θρησκεία είναι το όπιον των Λαών"και ουδέποτε έκτοτε το αποκήρυξε! Να με συγχωρείτε για την παρρησία.

Παρά την συγκατάβσή Σας οι τα πρώτα φέροντες του αριστερού χώρου Σας αγνόησαν! Αυτό και μόνον κάτι πρέπει να Σας λέγει! 

Ας μη σπεύσουν κάποιοι  να μας κατακρίνουν για τις παραπάνω θέσεις μας!  Το παρακάτω δημοσίευμα, που αντλήσαμε από τό διαδίκτυο και δεν προέρχεται από την γραφίδα "συντηρητικών" δημοσιογράφων ή στενοκέφαλων ανθρώπων, μας δικαιώνει πλήρως!

Συνέντευξη στον Σταύρο Τζίμα | Καθημερινή

Για τον κίνδυνο να οδηγηθούν οι Ελληνες σ' έναν νέο διχασμό, παρόμοιο μ' αυτούς που ακολούθησαν στο παρελθόν τις εθνικές κρίσεις, προειδοποιεί ο Αρχιεπίσκοπος Τιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας κ. Αναστάσιος, σε συνέντευξή του στην «Κ» .

 Παρεμβαίνοντας στη δημόσια συζήτηση για τα αίτια που οδήγησαν στην κατάρρευση, ο κ. Αναστάσιος λέει αλήθειες που πονάνε.

«Είχαμε πάρει λάθος δρόμο. Προβλήθηκαν ως ιδανικό της ζωής άλλες αξίες: περισσότερος πλούτος, μεγαλύτερη δύναμη, ευκολότερη άνεση, αδιαφορώντας για τη δικαιοσύνη και την αλληλεγγύη» τονίζει.

Καλεί την ηγεσία της Εκκλησίας σε σοβαρή αυτοκριτική, επισημαίνοντας εμμέσως και τις δικές της ευθύνες για το ότι φτάσαμε έως εδώ και τονίζοντας την ανάγκη συστηματικής κινητοποίησης της για έμπρακτη ανακούφιση των ασθενέστερων μελών της κοινωνίας .

Ο Αρχιεπίσκοπος χαρακτηρίζει «άρρωστο φαινόμενο» τα κρούσματα ξενοφοβίας και ρατσισμού, ενώ αναφερόμενος στα σύννεφα που συσσωρεύονται τον τελευταίο καιρό στις ελληνοαλβανικές σχέσεις εκφράζει την ανησυχία του.

«Δεν πρέπει να επιτρέψουμε να δεσπόζουν οι ακραίες φωνές, οι οποίες καλλιεργούν εχθρότητα και μίσος μεταξύ των λαών» επισημαίνει.

Ποιες σκέψεις κάνετε, Μακαριώτατε, για την κρίση που βιώνει η Ελλάδα;

Παρά τον μεγάλο πόνο που η κρίση έχει δημιουργήσει σε εκατομμύρια συνανθρώπους μας, θεωρώ ότι τελικά μπορεί να αποτελέσει μια ευκαιρία σημαντικής ανανεώσεως.

Οσοι έχουμε περάσει σοβαρές ασθένειες, θυμόμαστε ότι η πρώτη διάγνωση, που μας αποκάλυψε τον κίνδυνο, προκάλεσε μεγάλη ανησυχία.

Οταν όμως άρχισε η σωστή θεραπεία, τα πράγματα άλλαξαν και η ασθένεια ξεπεράστηκε. Και στη συγκεκριμένη κρίση που μας έχει αναστατώσει, χρειάζεται ακριβής διάγνωση, κατάλληλη θεραπευτική αγωγή και υπομονετική προσπάθεια.

Τελικό, ο πόνος μας ωριμάζει, όταν τον αντιμετωπίζουμε σωστά. Δεν λησμονώ τη γερμανική κατοχή με τις φοβερές καταστροφές.

Μόλις τότε άρχιζα, παιδί ακόμα, να καταλαβαίνω τον σκληρό μας κόσμο.

Πονέσαμε, επιστρατεύσαμε όμως όλες τις δυνάμεις μας, κυρίως την αλληλεγγύη, και αντιμετωπίσαμε με πίστη τη δοκιμασία. Είμαι βέβαιος ότι και πάλι θα φθάσουμε σε ξέφωτο.

Αρκεί να μην ενδώσουμε σε διχασμούς που ακολούθησαν τότε και μας εξουθένωσαν.

Διάχυτη εκκοσμίκευση

Είναι κατά τη γνώμη σας οικονομικό πρόβλημα, ή μήπως, με αφορμή την κατάρρευση της οικονομίας, εκδηλώθηκε γενικότερα κρίση αξιών;

Πιστεύω ότι προηγήθηκε η κρίση αξιών. Είχαμε πάρει λάθος δρόμο. Η οικονομική κρίση είναι αποτέλεσμα μιας γενικότερης θεωρητικός αντιλήψεως σχετικό με τον άνθρωπο και τη φύση.

Με κίνητρο τον άκρατο ευδαιμονισμό, που οδήγησε σε εντελώς διαφορετική κατεύθυνση από εκείνη που πρότεινε η χριστιανική πίστη.

Ο τονισμός της ελευθερίας του ανθρωπίνου προσώπου υπεχώρησε, και δόθηκε έμφαση στην απόλυτη ελευθερία της αγοράς.

Από κοινωνία ελευθέρων προσώπων φθάνουμε στο σημείο, ολόκληροι λαοί να γίνονται υποψήφιοι δούλοι απρόσωπων ομάδων, ανώνυμων εμπόρων του χρήματος, που ρυθμίζουν, από το προσκήνιο ή το παρασκήνιο, τις οικονομίες των λαών.

Πιο συγκεκριμένα και απλά, η διάχυτη εκκοσμίκευση που επεκράτησε, απώθησε από τη συνείδηση των ανθρώπων την πίστη στον Θεό της αλήθειας, της δικαιοσύνης και της αγάπης.

Συχνά μάλιστα, οι χριστιανικές θέσεις έγιναν στόχος ειρωνείας.

Και προβλήθηκαν ως ιδανικό της ζωής άλλες αξίες: περισσότερος πλούτος, μεγαλύτερη δύναμη, ευκολότερη άνεση. Αδιαφορώντας για τη δικαιοσύνη και την αλληλεγγύη.

Ευθύνονται μόνο οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ; Ή μήπως υπάρχουν ευθύνες στην ίδια την κοινωνία, αλλά και ατομικά στον καθένα μας;

Ασφαλώς, τεράστιες ευθύνες έχουν εκείνοι που κατά καιρούς ηγήθηκαν της πολιτείας, της οικονομίας, της εκπαίδευσης, της κοινωνικής ζωής.

Αλλά το παράδειγμά τους ακολούθησαν και τα ευρύτερα στρώματα του λαού.

Και έτσι, παρουσιάσθηκαν παράδοξα φαινόμενα: σε μικρά μέρη εκατοντάδες τυφλοί, σε άλλη επαρχία εκατοντάδες κουφοί, χιλιάδες συντάξεις για πεθαμένους.

Πρόκειται για μια εκτεταμένη διαφθορά, που φανερώνει γενικότερη πτώση αξιών της παραδόσεως του λαού και της αξιοπρέπειας του.

Αν ο ιός της γρίπης μεταδίδεται εύκολα, ο ιός του πλουτισμού και της παραβατικότητος μολύνει ακόμη ταχύτερα τις κοινωνίες.

Είναι πασίγνωστο ότι υπάρχει εκτεταμένη διαφθορά σε πολλές χώρες: φοροδιαφυγή, καταχρήσεις, αθέμιτος πλουτισμός. Προφανώς, αυτή είναι η μητέρα της οικονομικής κρίσεως.

Οι ρίζες της είναι: α) Η απληστία, η πλεονεξία, με ποικιλία μορφών.

Όσοι έχουν χρήματα, αγωνίζονται να αποκτήσουν περισσότερα. Όσοι στερούνται, ονειρεύονται το συντομότερο να γίνουν πλούσιοι και προσπαθούν να αποκτήσουν περιττά καταναλωτικά «αγαθά».

Οπως επισημαίνει ο Απόστολος Παύλος, η πλεονεξία είναι ειδωλολατρία, δηλαδή, άρνηση της λατρείας του αληθινού Θεού και προσκόλληση σε ανυπόστατα είδωλα, β) Η άλλη ρίζα της διαφθοράς είναι το ψέμα. Ενα υπέροχο κείμενο του Ντοστογιέφσκι βάζει στο στόμα του στάρετς Ζωσιμά την εξής συμβουλή: «Μη λέτε ψέματα. Το κυριότερο είναι να μη λέτε στον ίδιο τον εαυτό σας. Αυτός που λέει ψέματα στον εαυτό του, και πιστεύει στο ίδιο του το ψέμα, φτάνει στο σημείο vα μη βλέπει καμιά αλήθεια, ούτε μέσα του ούτε και στους άλλους και έτσι χάνει κάθε εκτίμηση για τους άλλους και κάθε αυτοεκτίμηση. Μη εκτιμώντας κανέναν, παύει να αγαπάει. Και μη έχοντας την αγάπη, αρχίζει να παρασέρνεται από τα πάθη και την ακολασία», γ) Ο εγωκεντρισμός, η λατρεία του ατομικού συμφέροντος, του προσωπικού, του οικογενειακού, του συλλογικού.

Το αντίδοτο σ' αυτή τη μολυσματική ασθένεια παραμένει n δικαιοσύνη, μαζί με την αλληλεγγύη και την αυτοθυσία. Αυτά τα τελευταία υποτιμήθηκαν με την προβολή άλλων προτύπων.

 Να απομονώσουμε τις ακραίες φωνές

Το τελευταίο διάστημα συσσωρεύονται κάποια σύννεφα στις εν γένει καλές, τα τελευταία χρόνια, ελληνο αλβανικές σχέσεις. Ανησυχείτε για το ενδεχόμενο πισωγύρισμα;

Το βλέπω, πονώ και ανησυχώ. Αλλά δεν πρέπει να περιοριζόμαστε στις ανησυχίες. Χρειάζεται θετική, δημιουργική αντιμετώπιση. Να μην επιτρέψουμε να δεσπόζουν οι ακραίες φωνές, οι οποίες καλλιεργούν εχθρότητα και μίσος μεταξύ των λαών.

Η πλειοψηφία καταλαβαίνει ότι μόνο η αρμονική συνεργασία μεταξύ των λαών θα βοηθήσει, στον 21ον αιώνα, στην ανάπτυξη και κοινή ευημερία.

Από όλες τις πλευρές, επιβάλλεται νηφαλιότητα, αυτοσυγκράτηση και δημιουργικός διάλογος.

Η Βαλκανική έχει υποφέρει από τους κατά καιρούς εθνικιστικούς παροξυσμούς.

Η πορεία μας σε μια ενωμένη Ευρώπη, με αλληλοκατανόηση και αλληλοσεβασμό, είναι το ζητούμενο.

Προσωπικά πιστεύω ότι τον τελευταίο λόγο δεν τov έχει το μίσος, αλλά ο Θεός της αγάπης. Και "η τελεία αγάπη έξω βάλλει τον φόβον". Οποιονδήποτε φόβο.

Ως Αρχιεπίσκοπος έχω στηρίξει τη ζωή και το έργο μου σ' αυτή τη βεβαιότητα, και προσπαθώ vα αγωνίζομαι, με πίστη, υπομονή και συστηματική εργασία, για την ειρήνη, την καταλλαγή, την αδελφοσύνη μεταξύ των ανθρώπων και των λαών.

Σεβασμός σε όλους

Παρακολουθείτε, φαντάζομαι, τα αυξημένα κρούσματα ρατσιστικής βίας και ξενοφοβίας στην Ελλάδα. Θα θέλαμε ένα σχόλιο πάνω σε αυτά.

Κατ' αρχήν, να προσθέσω, όχι μόνο στην Ελλάδα. Πικραίνομαι γι' αυτό το άρρωστο φαινόμενο. Και ανησυχώ.

Η ρατσιστική βία συνιστά άρνηση της υπέροχης ελληνικής παραδόσεως και του χριστιανικού πνεύματος και ήθους. Ο σεβασμός κάθε ανθρωπίνου προσώπου, ανεξαρτήτως καταγωγής ή γλώσσας, ιδιαιτέρως όταν αυτός βρίσκεται σε ανάγκη ή δοκφασία, είναι βασική εντολή του Χριστού.

Ο ρατσισμός αποτελεί ένα άρρωστο αίσθημα υπερεκτιμήσεως του εαυτού μας, αλλά και ένα υποσυνείδητο σύμπλεγμα μειονεκτικό τητος. Κανένα από τα δύο δεν ταιριάζει σε έναν άνθρωπο πολιτισμένο, σε έναν ώριμο και αξιοπρεπή λαό.

Όλοι μας, αλλά ιδιαίτερα η Εκκλησία οφείλει να καλλιεργήσει και να ενισχύσει τον σεβασμό στον άλλον άνθρωπο, τον διαφορετικό. Ιδίως κάθε μορφή βίας εν ονόματι της θρησκείας, βιάζει την ίδια τη θρησκεία.

Το επαναλαμβάνω, στην Ελλάδα, στην Αλβανία, στην παγκόσμια κοινότητα, σε διεθνή συνέδρια.

Βεβαίως, υπάρχουν και πολλές περιπτώσεις, όπου μετανάστες καταχράσθηκαν τη φιλοξενία και έδειξαν εγκληματική συμπεριφορά.

Προφανώς, αυτά τα φαινόμενα πρέπει να αντιμετωπισθούν σθεναρά από την υπεύθυνη πολιτεία, με σοβαρότητα και διάκριση.

Αμεσο χρέος όλων όσοι ποθούν μια δίκαιη κοινωνία αδελφοσύνης είναι να αντισταθούν σε οποιαδήποτε μορφή ρατσισμού και να εργασθούν για την κοινωνική, οικονομική και πνευματική πρόοδο, τόσο της δικής μας χώρας όσο και της ευρύτερης περιοχής.

Για να προχωρήσουμε όλοι μαζί στην ορθή πνευματική εξέλιξη και άνοδο.

Πως βλέπετε τον ρόλο της Εκκλησίας σ' αυτή την κρίση που ακουμπά γενικότερα την Ευρώπη;

Επιβάλλεται άμεση, συστηματική κινητοποίηση για έμπρακτη ανακούφιση των ασθενεστέρων μελών της κοινωνίας.

Από κάθε επισκοπή, κάθε ενορία, κάθε εκκλησιαστικό φορέα. Δόξα τω Θεώ, έχουν ήδη αναπτυχθεί σ' αυτό τον τομέα σοβαρές εκκλησιαστικές προσπάθειες.

Αλλά οι ανάγκες παραμένουν τεράστιες πρέπει να εμπνεύσουμε μια καθολική επιστράτευση.

Αλλά ας το υπογραμμίσουμε: Εκκλησία δεν είναι μόνο οι κληρικοί και οι εκκλησιαστικοί υπάλληλοι. Είμαστε όλοι οι βαπτισμένοι.

Χαίρομαι που βλέπω διάφορες ομάδες λαϊκών, με πρωτότυπες ιδέες και δράσεις, να συμπαραστέκονται σε όσους έχουν περισσότερη ανάγκη.

Η κρίση πρέπει να αντιμετωπισθεί με τη μεγαλύτερη δυνατή ανάπτυξη της αλληλεγγύης.

Αλλά ταυτόχρονα, η Εκκλησία οφείλει να αρθρώσει λόγο προφητικό.

Σθεναρή κριτική στα μέλη των Εκκλησιών μας για την ασυνεπή προς τις αρχές του Ευαγγελίου στάση.

Για τη μικρή ή μεγάλη συμμετοχή στην αδικία και την κοινωνική διαφθορά.

Ασκηση θαρρετής κριτικής στα υλιστικά ιδεώδη και συστήματα που απεργάζονται την αδικία και την οικονομική κρίση ειδικότερα.

Χωρίς, βέβαια, να μπλέξουμε με την πολιτική. Η οικονομική αυθαιρεσία, η διαφθορά, η αναλγησία άνθησαν με όποιο οικονομικό σύστημα και αν επιβλήθηκε καπιταλιστικό ή σοσιαλιστικό.

Συγχρόνως όμως επείγει, όσοι έχουμε κάποια ευθύνη στην Εκκλησία, να προχωρήσουμε σε σοβαρή αυτοκριτική.

Τελευταίως, με καίει το ερώτημα: Πώς ένας λαός, που στη συντριπτική πλειοψηφία δηλώνει Ορθόδοξος, έφθασε στο να αδιαφορεί για στοιχειώδη θέματα τιμιότητος, συνεπείας, δικαιοσύνης και αλήθειας.

Μήπως αδιαφορήσαμε για τα βαρύτερα του νόμου, «την κρίσιν και τον έλεον και την πίστιν» (υποτιμώντας τη δικαιοσύνη και την αγάπη), και προβάλαμε «τον ηδύοσμον και το άνηθον και το κύμινον»;

Μήπως εκθρέψαμε μια εξωτερική θρησκευτικότητα, με φαντασμαγορικά πανηγύρια (κάποτε τύπου μπαρόκ), και παραλείψαμε τη μεθοδική, σιωπηλή πνευματική καλλιέργεια του βάθους της ψυχής, ιδιαίτερα την τήρηση του χρυσού κανόνα: «πάντα όσα αν θέλητε ίνα ποιώσιν υμίν οι άνθρωποι, ούτω και υμείς ποιείτε αυ τοίς», τη γνήσια πίστη και ταπείνωση, την ανιδιοτελή αγάπη. Ο Χριστός υπήρξε σαφής: «Ο έχων τας εντολάς μου και τηρών αυτάς, εκείνος εστίν ο αγαπών, ο δε αγαπών με αγαπηθήσεται υπό του Πατρός μου. Και εγώ αγαπήσω αυτόν και εμφανίσω αυτώ εμαυτόν».

Η αληθινή ευσέβεια δεν κατασπαταλά τον χρόνο στα εξωτερικά, συνήθως περιττά, στην κατάκριση, αλλά εκφράζεται με συνειδητή υπακοή στο θέλημα του Θεού, με τιμιότητα, με σοβαρότητα, με ειλικρινείς πράξεις αγάπης.

Τελικά, το ζητούμενο για όλους είναι η μετάνοια. Ίσως, για πολλούς, εκκοσμικευμένους συμπολίτες μας, αυτή η λέξη θεωρείται πολύ θρησκευτική και παρωχημένη.

Αλλά, όσοι πιστεύουμε στον Χριστό, γνωρίζουμε ότι αυτή είναι η καθοριστική αρχή του Χριστιανισμού.

Αυτήν ανέδειξε πυρήνα του μηνύματός Του ο Κύριός μας: «μετανοείτε και πιστεύετε εν τω Ευαγγελίω».

Μόνο με αλλαγή νου και καρδιάς μπορούμε να σταματήσουμε συνήθειες και πάθη που αρρωσταίνουν την κοινωνία μας.

Η ειλικρινής και συνεπής μετάνοια είναι η μόνη ουσιαστική θεραπευτική αγωγή για να δούμε καλύτερες μέρες, ως πρόσωπα και ως κοινωνία.

Και κάτι ακόμη: Η Εκκλησία σήμερα οφείλει να προσφέρει συγχρόνως μήνυμα αισιοδοξίας και ελπίδος.

Στη διάρκεια μεγάλων δοκιμασιών και θλίψεων, μπορούν να αναδυθούν σπάνιες αρετές κρυμμένες στα κοιτάσματα του DNA του Ορθοδόξου λαού: καρτερία, αντοχή, φιλαλήθεια, φιλότιμο, φιλαλληλία, υπομονή, συγχωρητικότητα, αυτοθυσία.

Υπέροχα στοιχεία, που ο λαός μας τα έχει εμπρός του, μπορεί να τα βλέπει προσωποποιημένα στις μορφές τόσων αγίων, όλων των τάξεων και ηλικιών, αλλά και λαϊκών ηγετών, όπως του Μακρυγιάννη και του Καποδίστρια.

Αυτά τα χαρακτηριστικά, θεωρώ ότι αποτελούν τα πιο πολύτιμα αντισώματα στις λιποθυμικές τάσεις του κοινωνικού σώματος.

Και αυτά πρέπει να ενεργοποιηθούν σήμερα με αποφασιστική συμβολή και της Εκκλησίας.

Γιατί, όπως χαρακτηριστικά τονίζει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος «Πρέπει να υπάρχουν οι άρχοντες, για να μην τρώμε ο ένας τον άλλο σαν τα ψάρια» (PG 54, 596), παρομοιάζοντας την τέχνη του πολιτικού άρχοντα με την τέχνη του ηνίοχου και του κυβερνήτη του πλοίου» (PG 55, 491).

Καθώς δεν μπορεί να νοηθεί κοινωνία χωρίς οργάνωση και ιεραρχία, καθίσταται πρόδηλη η σημασία και η αναγκαιότητα της πολιτικής της συγκρότησης, η οποία με μια λέξη ονομάζεται πολίτευμα, που περιλαμβάνει τον τρόπο και τους φορείς της διοίκησής της.

Κοινωνία χωρίς αρχές και εξουσία, χωρίς δομή και κανόνες, δεν υπήρξε, ούτε θα υπάρξει ποτέ, και στη γη και στον ουρανό, αφού και στον Παράδεισο υπήρχε νόμος και “εξουσία”.
Όσοι, μάλιστα, οραματίζονται μια κοινωνία αναρχίας, με το πολιτικό περιεχόμενο του όρου, κινούνται στα όρια της ανεδαφικότητας και της ουτοπίας.

Το πολίτευμα, οι μορφές και οι διαφοροποιήσεις του και ο ρόλος των πολιτικών αρχόντων, απασχόλησαν έντονα την αρχαία ελληνική φιλοσοφική σκέψη, η οποία καθόρισε τις μορφές των πολιτευμάτων, που ακόμη και σήμερα ισχύουν.

Ο Αριστοτέλης, όμως, εισήγαγε και μια δική του διάκριση, χωρίζοντας τα πολιτεύματα όχι μόνο σε σχέση με το ποιοί και πόσοι ασκούν την εξουσία, αλλά και σε σχέση με τους σκοπούς που υπηρετούν.

Διέκρινε, λοιπόν, τα πολιτεύματα σε ορθά και σε παρεκκλίσεις τους, θεωρώντας ορθά εκείνα τα πολιτεύματα, στα οποία η εξουσία ασκείται από τους φορείς της με στόχο την εξυπηρέτηση του κοινού συμφέροντος.

Και είναι γεγονός ιστορικά διαπιστωμένο ότι δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις, κατά τις οποίες η εξουσία, ακόμα και στα θεωρούμενα  δημοκρατικά πολιτεύματα, ασκείται από ανθρώπους, εκλεγμένους μεν από το λαό, μη υπηρετούντας, όμως, το λαό, αλλά τα ίδια συμφέροντα.

Γι` αυτό και ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος υποστηρίζει την τολμηρή άποψη, ότι «Είναι προτιμότερο νὰ μη διοικείται ένας λαός από κανένα, παρά νά διοικεἰται από έναν κακό ηγέτη» (PG 63, 231), διότι κατά μεν τον Δημοσθένη “τα των αρχόντων και πολιτευομένων αμαρτήματα εις άπαντας αφικνείται”, κατά δε τον Μέγα Βασίλειο: "τα των αρχόντων κακά, συμφορά τοις αρχομένοις γίνεται"».

Και η συμφορά γίνεται μεγαλύτερη και απεχθέστερη, όταν οι διαχειριζόμενοι τα κοινά παρουσιάζονται στα λόγια ως σωτήρες της πατρίδας, ενώ στις πράξεις αποδεικνύονται ολετήρες του Λαού.

Πώς διαφορετικά, άραγε, θα μπορούσαν να ονομασθούν εκείνοι οι πολιτικοί, που «σπαταλούν αμέτρητα χρήματα για να κατασκευάσουν πολυτελὴ έπιπλα, και άλλοι να βάζουν τα ακριβότερα αρώματα και να ευφραίνονται με τη μουσικὴ των οργάνων, αντὶ να συμπάσχουν και να υποφέρουν για τη συντριβὴ του λαού», όπως τόσο παραστατικά τους ζωγραφίζει ο άγιος  Γρηγόριος ο Θεολόγος: (PG 35, 961)

Και ο λαός μας ζει πλέον στη συντριβή! Σταυρώνεται καθημερινά και ματώνει, ανεβαίνει με υπομονή το Γολγοθά του, αναζητώντας ένα Κυρηναίο να άρει το Σταυρό του, πολιτικούς, οι οποίοι, όπως ο Περικλής, «χρημάτων διαφανώς αδωρότατοι γενόμενοι» (Θουκ. Βιβλ. Β, κεφ. 65, 8), θα τολμήσουν να του πουν την αλήθεια και να τον καλέσουν σε πανεθνική συσπείρωση και θα σημάνουν πανελλήνιο συναγερμό για την ανάσταση, δίνοντας οι ίδιοι το παράδειγμα, αντί να τον αποπροσανατολίζουν στρέφομενοι ενίοτε και με την παραμικρή ευκαιρία ενάντια στη μόνη, πλέον, ελπίδα του, την Εκκλησία!

Σε τούτους τους χαλεπούς καιρούς, που ο Λαός μας καλείται σε συνεχείς θυσίες, αξίζει όλοι να θυμούνται και να παραδειγματίζονται από τον Καποδίστρια, ο οποίος, αν και άρρωστος, διακήρυττε ότι «Oυδέποτε θα επιτρέψω στον εαυτόν μου βελτίωση της τροφής, παρά μόνον τὸτε, όταν θα είμαι βέβαιος ότι δεν υπάρχει ούτε ένα Eλληνόπουλο που να πεινάει...

”, και τόνιζε στη Δ` Εθνοσυνέλευση ότι “εις τας παρούσας περιπτώσεις, όσοι ευρίσκονται εις δημόσια υπουργήματα δεν είναι δυνατόν να λαμβάνουν μισθούς αναλόγους με τον βαθμόν του υψηλού υπουργήματός των και με τας εκδουλεύσεις των, αλλ’ οι μισθοί ούτοι πρέπει να αναλογούν ακριβώς με τα χρηματικά μέσα, τα οποία έχει η κυβέρνησις εις την εξουσίαν της» και τον Ν. Πλαστήρα που, ενώ ήταν πρωθυπουργός, κοιμόταν σε στρατιωτικό κρεβάτι εκστρατείας και όταν πέθανε βρήκαν στην τσέπη του μόνον ένα δολάριο...

Πάντοτε, αλλ` ιδιαίτερα σήμερα, ο λαός και η πατρίδα μας χρειάζονται πολιτικούς ηγέτες, που  «νὰ παραβλέπουν τὰ δικά τους συμφέροντα καὶ νὰ φροντίζουν γιὰ τὰ προβλήματα τοῦ λαοῦ τους» (Ιω. Χρυσόστομος, PG 55, 306).

† Ο ΣΥΡΟΥ ΔΩΡΟΘΕΟΣ Β'

(Περιοδικό “ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ”, τ. 51, 17 Ιαν 2013)