Του Σεβ. Μητροπολίτη Δημητριάδος Ιγνατίου

---

 

Σε δύσκολες εποχές, σαν τη δική μας, υπάρχουν κοινωνικές ομάδες, οι οποίες, είτε λόγω του θεσμικού ρόλου τους, είτε λόγω της φύσεως του λειτουργήματός τους, είτε λόγω των
συνειδησιακών τους επιλογών, επωμίζονται βάρη αυξημένα, τόσο σε επίπεδο ψυχολογικής ενίσχυσης, όσο και σε επίπεδο πρακτικής βοήθειας και συμπαράστασης προς την Ελληνική κοινωνία.

Και μάλιστα, κάποιες από τις ομάδες αυτές, όχι μόνον αποποιούνται την οποιαδήποτε προβολή της προσφοράς τους, αλλά και συστηματικά την αποκρύπτουν.

Στις ομάδες αυτές ανήκει ο Ελληνικός εφημεριακός Kλήρος:  Όλοι εκείνοι οι έγγαμοι και άγαμοι Ιερείς, που βρίσκονται πίσω από την ανοικτή πόρτα της κάθε Εκκλησίας, πολλές φορές δεκαπέντε και είκοσι ώρες το εικοσιτετράωρο, προκειμένου άνθρωποι κάθε ηλικίας και ποικίλων αναγκών να βρουν: Ένα πιάτο φαγητό, ψυχολογική στήριξη, πνευματική καθοδήγηση, κοινοτική ζωή, δημιουργικές δραστηριότητες μικρών και μεγάλων, οργανωμένη εθελοντική δράση και κυρίως συμπόνια, που εκφράζεται, από τον καλό λόγο μέχρι την άμεση οικονομική συνδρομή. Και όλα αυτά, με διαρκώς αυξανόμενους ρυθμούς και με ένταση, που πολλές φορές ξεπερνάει τις δυνάμεις, ακόμη και των πλέον ανθεκτικών ανθρωπίνων φύσεων.

Ενώ πολλοί θεωρούν δεδομένη αυτή την παρουσία και προσφορά, λίγοι είναι εκείνοι που συνειδητοποιούν πως όλο αυτό το τεράστιο σε όγκο και σημασία έργο στηρίζεται στους απλούς Ιερείς, οι οποίοι υφίστανται ακριβώς τις ίδιες συνέπειες της πολύμορφης κρίσης, ίσως μάλιστα και σε μεγαλύτερο βαθμό. Διότι, δεν είναι μόνον οι οικονομικές περικοπές.

Ούτε μόνον οι παράπλευρες συνέπειες, που υφίστανται κυρίως οι έγγαμοι κληρικοί, στο οικογενειακό τους περιβάλλον, με  βιοποριστικές ανάγκες, οικονομικές εκκρεμότητες, ανάγκες σπουδών  των παιδιών, ανάγκες περίθαλψης, ανάγκες, άλλωστε, ίδιες και απαράλλακτες με εκείνες των εκατομμυρίων Ελλήνων, που αγωνίζονται να προσαρμοστούν σε βίαιες ανατροπές της καθημερινότητάς τους.

Είναι πως, για την αποτελεσματικότητα του έργου τους, όλη αυτή η πίεση πρέπει να μείνει έξω από τις  πόρτες του Ναού.

Διότι, όταν αυτές ανοίξουν, ο Ιερέας, ξεχνώντας τα προσωπικά του προβλήματα και πέρα από κάθε έννοια ωραρίου, πρέπει να επιτελέσει ένα πολύμορφο έργο, που ξεκινάει από την οικονομική διαχείριση μιας ολόκληρης Ενορίας, από την συντήρηση του Ναού και των βοηθητικών χώρων, από τον συντονισμό εθελοντών και την οργάνωση της λατρευτικής ζωής, την τέλεση των Ιερών Μυστηρίων, την διακονία της Εξομολόγησης, τις έκτακτες πνευματικές και πρακτικές ανάγκες σε συγκεκριμένες περιόδους του λειτουργικού έτους και πολλά άλλα. Και όλα αυτά,  πάντα με την διαρκή του παρουσία, εποπτεία, καθοδήγηση και κυρίως την έμπνευση και την ενθάρρυνση ολόκληρης της ενοριακής ζωής και δράσης.

Επιπλέον, ας μην παραλείψουμε να συμπεριλάβουμε σ΄ αυτά και έναν ακόμη παράγοντα πιεστικής ευθύνης: Τις προσδοκίες της Ελληνικής κοινωνίας από τους Κληρικούς. Προσδοκίες αναμενόμενες και δικαιολογημένες, διότι σε καιρούς κατάρρευσης των πάντων αναζητούνται πνευματικά πρότυπα, ενίοτε όμως και αποδιοπομπαίοι τράγοι. Προσδοκίες, όμως, που κάποιες στιγμές εξουθενώνουν, σαν να μην είναι ο Ιερέας ένα κομμάτι της κοινωνίας, σαν να μην έχει ανθρώπινες ανάγκες και αδυναμίες, σα να πρέπει όλη του η ζωή, προσωπική και δημόσια, να κινείται στη σφαίρα μιας υπερβατικής τελειότητας.

Όταν, μάλιστα, κυριαρχούν στην πλειοψηφία των πιστών συμπτώματα πνευματικής αδιαφορίας ή απαιτήσεων για μια απλή διαδικαστική επιτέλεση θρησκευτικών τελετών και άρνησης για ουσιαστική σύνδεση της πίστης με την καθημερινή ζωή.

Νομίζω, πως δύσκολα θα βρεθεί άλλη πνευματική και κοινωνική αποστολή, όπου ο φιλότιμος λειτουργός της θα υφίσταται τόση πίεση, πρώτα από τις ποικίλες ανάγκες της, που ποτέ δεν θα εξαντλούνται, όσο και από τις υψηλές προσδοκίες, που διαρκώς θα διογκώνονται.

Και είναι μεν γεγονός πως ο συνειδητός λειτουργός θα βρει στη λατρευτική και πνευματική ζωή πηγές ανανέωσης δυνάμεων. Φτάνει, όμως, και η στιγμή, που, ανθρώπινα, αναζητεί την ενθάρρυνση, την κατανόηση και την συμπαράσταση εκ μέρους των ενοριτών του και ολόκληρης της Ελληνικής Κοινωνίας.

Αντί αυτού, έφτασε να ανησυχεί, εξαιτίας φημών, ακόμη και για την πλήρη περικοπή του ήδη μειωμένου μισθού του. Και βεβαίως δεν είναι μόνον οικονομικό το θέμα. Το πλέον επώδυνο είναι το γεγονός πως, με τις φήμες αυτές, υπογραμμίζεται και ενισχύεται μια απαξίωση του προσώπου και του έργου του, απαξίωση που υποσκάπτει τις ψυχικές, αλλά και τις σωματικές του δυνάμεις.

Σε εποχές διάσπασης, απομόνωσης, αδιαφορίας και απελπισίας, οι Ενορίες αποτελούν οάσεις ανθρωπιάς, κοινωνικής δράσης, ελπίδας και νοηματοδότησης της ζωής.

Εμπνευστής και σημείο αναφοράς τους είναι ο απλός παπάς. Στο πρόσωπό του συνενώνεται Κλήρος και λαός και κάνουν ορατή και απτή την ελπίδα και το όραμα ενός άλλου τρόπου προσωπικής και κοινωνικής ζωής.

Γι΄  αυτό και η υποστήριξη των Κληρικών εκ μέρους του κράτους και της κοινωνίας αποτελεί ενέργεια κρίσιμη και καθοριστική.

Ο πρώτος, που θα ωφεληθεί από τη στήριξη του ρόλου των Εφημερίων, είναι η ίδια η Ελληνική Κοινωνία, σε εποχές μάλιστα, που δεν έχουν απομείνει πολλά να την στηρίξουν.

Αλλά και αντίστροφα, μια τέτοια συμπαράσταση θα συμβάλει στην  ακόμη μεγαλύτερη και ποιοτικότερη προσφορά του.

Προσφορά, που ήδη συμβάλλει στην κοινωνική συνοχή, την ψυχική τόνωση και  την πνευματική ενδυνάμωση των συμπατριωτών μας και τελικά στην έξοδο από τις επώδυνες περιστάσεις που περνά η Πατρίδα μας.

Άρθρο στην Εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ (12/01/2013)

Ανακοίνωση σχετικά με την αργία της Κυριακής εξέδωσε ο Μητροπολίτης Μονεμβασίας και Σπάρτης κ. Ευστάθιος.

Ο Σεβασμιώτατος αναφέρει:

"Πρόσφατα με νομοθετική ρύθμιση του Υπουργείου Ανάπτυξης ουσιαστικά δρομολογήθηκε η κατάλυση της Κυριακής ως ημέρας αργίας και στη Χώρα μας. Μεταξύ άλλων, με τη διάταξη αυτή επιτρέπεται και η προαιρετική λειτουργία όλες τις Κυριακές του έτους των εμπορικών καταστημάτων με εμβαδόν μέχρι 250 τ.μ., εφόσον δεν ανήκουν σ ΄ αλυσίδα Καταστημάτων και δε λειτουργούν με συμφωνίες συνεργασίας του τύπου «shops-in-a-shop. Είναι βέβαιο, εντούτοις,  ότι η de iure  εθελούσια λειτουργία των καταστημάτων αυτών  μέσα σε περιβάλλον βαθειάς κρίσης και έντονου ανταγωνισμού θα εξελιχθεί σε de facto υποχρεωτική.

Δεν μπορούμε ανεπιφύλακτα  να συνηγορήσουμε υπέρ της  άποψης ότι έτσι  θα εξυπηρετηθούν η ενίσχυση της αγοραστικής κίνησης,  η υποβοήθηση του τουρισμού και η ώθηση της οικονομικής ανάπτυξης, όταν μάλιστα πολλοί οικονομολόγοι και φορείς που σχετίζονται άμεσα με την αγορά αντιτείνουν  βάσιμη απορριπτική  επιχειρηματολογία. Γιατί, πώς είναι δυνατόν, τη στιγμή που οι ελληνικές οικογένειες κατά μέγα μέρος φυτοζωούν, χωρίς να διαθέτουν χρήματα πολλές φορές ούτε για τα αναγκαία (τροφή, στέγη, μόρφωση των παιδιών τους, υγειονομική περίθαλψη), κάποιοι εμπειρογνώμονες να αντιλαμβάνονται την  καλπάζουσα οικονομική ύφεση ως ζήτημα διεύρυνσης του ωραρίου των καταστημάτων και της εργασίας των υπαλλήλων ή  ….μετάθεσης της αργίας της Κυριακής τη Δευτέρα, ώστε η αγορά να …αναθερμανθεί, να …απελευθερωθεί, να …εκσυγχρονισθεί και να …..εξευρωπαϊσθεί; Αναρωτιόμαστε, επιπρόσθετα, ποιοι είναι οι εισηγητές αυτού του μέτρου και αν υπολανθάνουν, όπως αρκετοί ισχυρίζονται, άλλες σκοπιμότητες που συνδέονται με την αποχριστιανοποίηση της ελληνικής κοινωνίας και καθιστούν  προσχηματικό τον προτασσόμενο σκοπό του.

Μπορούμε και πρέπει, όμως, να τονίσουμε  ότι το μέτρο αυτό προσβάλλει και βεβηλώνει κατάφωρα την ιερότητα της Κυριακής, που είναι η Μεγάλη Γιορτή του αναστημένου Κυρίου μας, και καταργεί έναν χριστιανικό θεσμό εδραιωμένο στη συνείδηση και την Παράδοση του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας.

Η Εκκλησία μας προβάλλει, ανέκαθεν, την έντιμη εργασία ως έναν σημαντικό παράγοντα για την καλλιέργεια των αρετών. Παράλληλα,  οι Χριστιανοί, θέλοντας να τιμήσουν την ημέρα που ο Χριστός αναστήθηκε, τη «μία των Σαββάτων», δηλαδή την επόμενη μέρα,  την πρώτη  της εβδομάδας δεν την έχουν ονομάσει ημέρα αργίας, αλλά αγιασμού. Έτσι, κάθε Κυριακή συναθροίζονται, με σκοπό να τελέσουν το ζωοποιό μυστήριο της θείας Ευχαριστίας. «Αὕτη ἡ ἡμέρα ἥν ἐποίησεν ὁ Κύριος ἀγαλλιασώμεθα καί εὐφρανθῶμεν ἐν αὐτῇ», μας προτρέπει και ο αναστάσιμος ψαλμός.

Επίσης, ας θυμηθούμε ότι  η ΣΤ΄ Οικουμενική Σύνοδος καθιέρωσε την Κυριακή ως «τελεία αργία», ημέρα αφιερωμένη στον Χριστό. Οι Χριστιανοί, ξεχνώντας για λίγο τις βιοτικές μέριμνες, έχουν τη δυνατότητα να ασχολούνται με την ψυχή τους, συμμετέχοντας στη Θεία Λειτουργία, και συμπροσευχόμενοι «εν τω οίκω Κυρίου», τον κατεξοχήν προσευχητικό και λατρευτικό χώρο του Τριαδικού Θεού.  Τον Κανόνα αυτόν της Εκκλησίας μας, όπως και κάθε Κανόνα, για την υπεράσπιση του οποίου αγωνίστηκε και ο διδάχος του Γένους και εθνοϊερομάρτυρας άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, διασαλπίζοντας ότι “Εκείνο το κέρδος που γίνεται την Κυριακήν είναι αφωρισμένο και κατηραμένο”, ουδείς νομιμοποιείται να τον διαστρεβλώνει και να τον καταστρατηγεί χάριν μάλιστα του καταναλωτισμού και του υλικού ευδαιμονισμού.

Εκτός, όμως, από ημέρα για τον Θεό η Κυριακή είναι ημέρα και για την οικογένεια. Τα Σαββατόβραδα, μπορούν να θυμηθούν κυρίως οι μεγαλύτεροι τον  πατέρα  που σχόλαζε από τη δουλειά του με την καμπάνα του εσπερινού και επέστρεφε  στο σπίτι του.  Εκεί τον υποδέχονταν η γιαγιά, ο παππούς,  τα αδέλφια,  η σύζυγος, τα παιδιά, που αποτελούσαν την κλασική εκτεταμένη οικογένεια των τριών ή τεσσάρων γενεών.  Εκεί τον περίμενε το αναμμένο καντήλι στο εικονοστάσι και η μυρωδιά του λιβανιού. Εκεί εύρισκε το οικογενειακό δείπνο, ανακουφιζόταν από τον ήρεμο ύπνο και αγαλλίαζε με τη σκέψη ότι το κυριακάτικο πρωί θα εκκλησιαστούν όλοι. Το ξημέρωμα η οικογένεια σύσσωμη μετέβαινε στον ενοριακό Ναό, παρακολουθούσε ευλαβώς τη θεία λειτουργία, μεταλάμβανε των αχράντων μυστηρίων  και με ευφροσύνη πνευματική   επέστρεφε στο σπίτι. Στη θαλπωρή του ο βιοπαλαιστής πατέρας είχε τη μοναδική ευκαιρία της περισυλλογής και όλοι τον χρόνο να συνομιλήσουν, να αστειευτούν, να συσκεφθούν για τη λύση των προβλημάτων και να καθίσουν μαζί στη μεσημεριανή τράπεζα, σφυρηλατώντας τους οικογενειακούς  δεσμούς.

Στις σύγχρονες βιομηχανικές και μεταβιομηχανικές κοινωνίες, η ρύπανση του χρόνου έχει κατακλύσει πολλές εκφάνσεις της ζωής του ανθρώπου. Ο ατομικισμός σε συνδυασμό μ’ άλλους παράγοντες έχουν συρρικνώσει και παραμορφώσει τον θεσμό της οικογένειας.  “Θόρυβοι” σημειώνει σύγχρονος διανοούμενος, “εικόνες αλλεπάλληλες, βία ατελείωτη, αχαλίνωτος ερωτισμός, είναι η καθημερινή διατροφή του ανθρώπου… μια αφηνιασμένη προπαγάνδα κατάλληλη για πλύση εγκεφάλου αφαιρεί από τον ταλανισμένο Δυτικό άνθρωπο και  το τελευταίο λεπτό της περισυλλογής..”. Μόνο η Κυριακή έμεινε, που περιορίζονται λίγο οι φωνές και το τρέξιμο της αγοράς, του Χρηματιστηρίου και του μεροκάματου, για να ησυχάσει κάπως ο άνθρωπος, έμπορος, υπάλληλος, εν γένει εργαζόμενος και καταναλωτής, και να στοχαστεί την ύπαρξη και τον προορισμό του. Τώρα πια ο αυτοσκοπός της ευημερίας (των αριθμών) και η κατανάλωση, που αφυδατώνουν και μολύνουν το σώμα και την ψυχή, τρώγουν και την Κυριακή, ώστε να μην παραμείνει τίποτα όρθιο και καθαρό στην ψυχή μας και να αποξενωθεί ο φιλόθεος λαός μας από τις ιερές και ζωογόνες παραδόσεις του.

Δεν μπορούμε κατακλείοντας να μην επισημάνουμε και την επιβάρυνση  που θα έχει  ο εργαζόμενος στην υγεία του, αν συρρικνωθεῖ περαιτέρω ο διαθέσιμος χρόνος για την αναγκαία ανάπαυσή του. Η υπερκόπωση, επίσης, θα επηρεάσει αρνητικά και την παραγωγικότητά του στο πλαίσιο της επιχείρησης. Είναι χαρακτηριστικό  το παράδειγμα της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, όπου, αφού για ιδεολογικούς  λόγους κατήργησαν την αργία της Κυριακής, διαπίστωσαν μετά από κάποιο χρονικό διάστημα πτώση της παραγωγικότητας 30%, γεγονός που επέβαλε την επαναφορά της.

Το σύνθημα, επομένως, του  ωφελιμιστή Άγγλου Φιλοσόφου John Stuart Mill «ναι στο έθιμο της αργίας μια ημέρα την εβδομάδα, αλλά οποιαδήποτε ημέρα», που λειτουργεί ως ιδεολογική αφετηρία για την κατάργηση της αργίας της Κυριακής  δεν μπορεί  και δεν πρέπει να υιοθετηθεί ούτε από την Εκκλησία μας, ούτε από τον ευσεβή λαό μας".

Του Μητροπολίτη Αλεξανδρουπόλεως Ανθίμου

Όταν δημιουργήθηκε το Ελληνικό Κράτος, στην προσπάθειά του να μετατρέψει τους επαναστατημένους ραγιάδες σε πολίτες, πήρε την έννοια του όρκου από την Εκκλησία και την έκανε τελετή ορκομωσίας και την έβαλε στα νεοσυσταθέντα τότε δικαστήρια και στον τότε συγκροτούμενο δημόσιο τομέα.

Η Εκκλησία (παρά την απαγόρευση του όρκου που αναφέρεται στο Ευαγγέλιο) συγκατένευσε, από ανάγκη...έπρεπε να βοηθήσει στη σύσταση του Ελληνικού Κράτους, που μην ξεχνάτε ότι η Εκκλησία το ελευθέρωσε, το πλήρωσε και το πληρώνει μέχρι σήμερα.

Σήμερα, νομίζω πλέον ότι ο όρκος δεν χρειάζεται. Αισθάνομαι ευθύνη και ενοχή όταν με επίσημη εκκλησιαστική τελετή, "αναγκάζω" βουλευτές, περιφερειάρχες και δημάρχους να επιορκίσουν... Επειδή, σίγουρα επιορκούν! Αυτό ομολογούν τα ειδικά δικαστήρια, όσα γίνονται κι όσα δεν γίνονται στη Χώρα.

Για μας τους χριστιανούς, η επίκληση του Ονόματος της Αγίας και Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος είναι πολύ σοβαρή υπόθεση.

Ή στην άλλη περίπτωση, στα δικαστήρια, όταν βάζουν το χέρι τους στο ιερό Ευαγγέλιο με τόση ευκολία και ελαστική συνείδηση! Ο όρκος είναι φοβερό πράγμα, για όποιον πιστεύει. Για όποιον δεν πιστεύει είναι παρωδία.

Όμως εμένα με απασχολεί η αμαρτία την οποία φορτώνεται εκείνος που ορκίζεται.

Να καταργηθεί, λοιπόν και από τα δικαστήρια και από την ανάληψη των καθηκόντων των αιρετών ή των υπαλλήλων.

Όχι να πετάμε τα άγια και τους μαργαρίτες...δεν είναι σωστό.

Ας ορκιζόμαστε στην τιμή και στη συνείδησή μας, που ή τα έχει κανείς ή δεν τα έχει. Ή μας τα ενέπνευσε η Δημοκρατία ή δεν μας τα ενέπνευσε!

Βεβαίως είναι έτοιμος ο λαός μας σήμερα να ξεχωρίσει τα πράγματα. Ξέρει την Εκκλησία του, τη βιώνει ως χαρισματικό φορέα και από την άλλη βλέπει την αναγκαστική εμπλοκή της στα δημόσια πράγματα.

Θυμηθείτε τις ορκομωσίες στις προηγούμενες αυτοδιοικητικές εκλογές! Το πρόβλημα εμφανίστηκε στην ελλαδική κοινωνία ότι ήταν η επιμονή των Επισκόπων να ορκίσουμε τους αιρετούς. Θεός φυλάξοι!

Το πρόβλημα για όσους δεξιούς κι αριστερούς εκλεγμένους δεν ήθελαν να ορκιστούν, όπως ακόμα ορίζει το Σύνταγμα, ήταν του συνταγματικού εισαγγελέα! Εμείς οι εκκλησιαστικοί πηγαίνουμε όπου μας προσκαλούν.

Ανεπιθύμητοι δεν θέλουμε να είμαστε.

Πολύς λόγος έγινε τίς τελευταίες αυτές ημέρες γαι την κατάργηση της Κυριακής ως ημέρας αργίας. Η Πολιτεία, παρασυρόμενη ή και καθοδηγούμενη από τις μασσωνικές και τις αθείστικές αρχές της παγκοσμιοποιήσεως, αποπειράθηκε να καταργήσει την αργία της Κυριακής!

Δεν της έφθανε, βλέπετε, το γεγονός, ότι κατά τις έξη υπόλοιπες ἐργάσιμες ημέρες της εβδομάδος "ψυχή δεν πατάει στο μαγαζί μου", όπως επί λέξει χαρακτηριστικά μας έλεγε κάποιος καταστηματάρχης εδώ στο Αίγιο, επιχειρεί να ανοίξει τα καταστήματα και την "άλλη", την "εβδόμη ημέρα" ή αλλοιώς "τήν ημέρα του Κυρίου", έτσι ώστε να ανατραπεί ἐκ βάθρων η όποια ισορροπία στην εκκλησιαστική, την οικογενειακή και την κοινωνική ζωή των Ελλήνων πολιτών.

Συμφωνούμε απολύτως και συνυπογράφουμε ολοψύχως τα όποια διαβήματα και ψηφίσματα των συλλογικών Οργάνων,  των εμπορικών Συλλόγων κλπ., τα οποία εξεδόθησαν εναντίον της καταργήσεως της Κυριακάτικης αργίας!

Η Κυριακή ανήκει στον άνθρωπο και στο Θεό! Ή καλύτερα: η Κυριακή ανήκει στο Θεό!  Ας δούμε λίγο πιο προσεκτικά το ζήτημα.

Κυριακή ανήκει στον άνθρωπο! Είναι η μόνη ημέρα που ο άνθρωπος μπορεί να ζήσει είτε ως πιστός χριστιανός, με τον εκκλησιασμό της Κυριακής, είτε ως οικογενειάρχης, με την κοινή οικογενειακή τράπεζα και την εν γένει οικογενειακή του ζωή, είτε ως κοινωνική μονάδα με την συμμετοχή του σε κοινωνικές υποχρεώσεις, δηλ. σε στιγμές χαράς ή λύπης των ανθρώπων του κοινωνικού ιστού, που αποτελούν άλλωστε και το περιβάλλον μας, είτε ως εργαζόμενος και μοχθώντας σε καθημερινή βάση. Με την αργία της Κυριακής ο εργαζόμενος έχει την δυνατότητα να ξεκουρασθή, ο μαθητής να πάρει μια ανάσα, η οικογένεια να πραγματοποιήσει μια εκδρομή, ένα προσκύνημα κλπ.

Όσοι λοιπόν επιχειρούν να καταργήσουν την αργία της Κυριακής υποβαθμίζουν τον άνθρωπο και τον μετατάσσουν από ελεύθερο σε σκλάβο, λέγοντάς του: «Δούλευε και σκάσε! Σκάσε και δούλευε!» Με άλλα λόγια ο άνθρωπος από Βασιληάς της Κτίσεως μετατάσσεται στην κατηγορία των ζώων! Το ζώο βόσκει, δηλ. εργάζεται, κοπρίζει και κοιμάται! Υπηρετεί το αφεντικό του! Δεν έχει «προσωπική ζωή»!

Εκεί λοιπόν οδηγεί τον άνθρωπο η κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας! Του καταστρέφουν την προσωπικότητα. Τον μετατρέπουν σε κάνουν σκλάβο!

Η Κυριακή ανήκει και στο Θεό!  Είναι η ημέρα κατά την οποία πρέπει να μεταβούμε στο ναό και να σχηματίσουμε εκεί το Σώμα του Χριστού, δηλ. την Εκκλησία! Είναι η ημέρα κατά την οποία ως Κοινότης, δηλ. ως Μέλη της Εκκλησίας, πρέπει να δοξάσουμε το άγιο Όνομα του Θεού, να δηλώσουμε την μετάνοιά μας για τις αμαρτωλές πράξεις, σκέψεις και επιθυμίες μας, να συμφιλιωθούμε δηλ. με τον Κύριό μας και Σωτήρα μας Χριστό, να αγιασθούμε στην ψυχή και στο σώμα, να βιώσουμε την μεταξύ μας Αδελφότητα, λέγοντας το «Πάτερ ημών», να ηρεμήσουμε, να κοινωνήσουμε το Σώμα και το Αίμα του Χριστού μας, να γίνουμε Ουράνιοι άνθρωποι ή επίγειοι Άγγελοι! Να μεταμορφωθούμε!

Όσοι λοιπόν επιχειρούν να καταργήσουν την αργία της Κυριακής, θέλουν να μας αποκόψουν από την Εκκλησία, που είναι η πύλη της ψυχικής μας σωτηρίας! Θέλουν να μας οδηγήσουν στην αθεΐα, η την θρησκευτική ομογενοποίηση! Την ομογενοποίηση που έχει σαν σύνθημά της το σλόγκαν: «έλα καϋμένε μου.

Όλα τα θρησκεύματα είναι το ίδιο! Αρκεί κάπου να πιστεύεις!» Γι αυτό, όπως μας πληροφορεί ο Ορθόδοξoς Τύπος (βλ. φ. 28.12.2012 σελ. 2), μεταφέροντας την είδηση από τον ιστότοπο  ellinikiafipnisis. blogspot.gr «στο ανθολόγιο της Δ΄ Δημοτικού καλούνται οι 9χρονοι ορθόδοξοι μαθητές να επισκεφτούν το τζαμί της περιοχής τους  κι να εκθέσουν τις «εντυπώσεις» τους από την επίσκεψή τους αυτή». Υπό μορφή σχολικής δραστηριότας λοιπόν εισάγουν τα παιδιά μας σε ένα ανθελληνικό παιχνίδι….!

Το παιχνίδι της ισλαμοποίησης του Έθνους μας  και του γενικώτερου αφελληνισμού των παιδιών μας…..». Σκεφθήτε τώρα και τον καταιγισμό που υφιστάμεθα από τουρκικά έργα τηλεοπτικών προγραμμάτων σε συνέχειες, τα οποία προβάλλονται από τις Τηλεοράσεις για να αντιληφθείτε το βαθύτεροι νόημα της προσπάθειας που γίνεται και στο που αποβλέπει η κατάργηση της αργίας της Κυριακής.   

Η Κυριακή ανήκει στο Θεό!  Η εντολή του Θεού προς τον άνθρωπο ήταν και παραμένει: άνθρωπε, έξη ημέρες να εργάζεσαι και την εβδόμη να την αφιερώνεις στο Θεό!   «Εξ ημέρας εργά και ποιήσεις πάντα τα έργα σου, τη δε ημέρα τη εβδόμη σάββατα Κυρίω τω Θεώ σου. Δηλαδή: Πρόσεξε να αφιερώνεις στον Θεό την ημέρα του Σαββάτου, όπως σε διέταξε Κύριος ο Θεός σου. Έξη ημέρες να εργάζεσαι και να κάνεις όλα τα έργα σου, την δε εβδόμη ημέρα θα έχεις σάββατα, δηλαδή ανάπαυση αφιερωμένη στον Κύριο και Θεό σου»

Τώρα λοιπόν θα καταλάβετε το πώς και διατί είναι καταραμένη η εργασία της Κυριακής. Ο χρόνος της Κυριακής δεν είναι δικός μας! Ανήκει στο Θεό! Άρα ο χρόνος που χρησιμοποιείται για βιοπορισμό μας, για κέρδος κλπ. είναι χρόνος κλεμμένος! Τον κλέβουμε από το Θεό! Επομένως τα παράγωγα αυτού του χρόνου είναι καταραμένα! Δεν έχουν την ευλογία του Θεού!

Από τον γενικής εφαρμογής αυτόν κανόνα εξαιρούνται όσοι εργάζονται κατά την ημέρα της Κυριακής, για να προσφέρουν κοινωνικές υπηρεσίες, όπως π.χ. οι ιατροί,  οι νοσηλευτές και οι διοικητικοί υπάλληλοι των Όργανισμών Κοινής Ωφελείας, όπως π.χ. των Νοσηλευτικών ή Φιλανθρωπικών Ιδρυμάτων, οι Αστυνομικοί, οι Πυροσβέστες, οι Λιμενικοί, οι των Σταθμών Πρώτων Βοηθειών κλπ.

Επίσης εξαιρούνται όσοι εργάζονται αφιλοκερδώς την ημέρα της Κυριακής για να βοηθήσουν κάποιο συνάνθρωπο κλπ. Π.χ. μπορείς να εργασθείς την Κυριακή για να μαζέψεις τις εληές ενός ανάπηρου ή ηλικιωμένου συνανθρώπου σου, εφ΄ όσον δεν θα λάβεις κάποια αμοιβή, ή να σταθείς στο κρεββάτι ενός ασθενούς κλπ. Η εργασία της Κυριακής, όταν παρέχεται ως αγαθοεργία είναι ευλογημένη από το Θεό, επειδή προσφέρεται στο Όνομα του Θεού!

Καθώς, αγαπητοί μου αδελφοί, φίλοι και επισκέπτες, εισήλθαμε ήδη σε ένα νέο χρόνο ζωής και δράσεως, εθεώρησα ποιμαντικό μου χρέος να σας υπομνήσω αυτές τις απλές  αλήθειες, ώστε να μη παρασύρεσθε από όλους αυτούς τους Κυβερνητικούς ή μη, δεξιούς τε και αριστερούς, τους Τροϊκανούς, τους πανθεϊστές, τους Δωδεκαθεϊστές, τους υπηρέτες της Παγκοσμιοποιήσεως κλπ.

οι οποίοι με κάθε τρόπο θέλουν να καταργήσουν το Κράτος του Θεού και να εγκαταστήσουν το Κράτος του Διαβόλου! Το επιχειρούν με πολλούς τρόπους! Άλλοτε με τα θεατρικά έργα, όπως το Corpus  Christi, άλλοτε  με την νομιμοποίηση των γάμων των ομοφυλοφίλων, άλλοτε με την νομιμοποίηση των αμβλώσεων, άλλοτε με την κατάργηση της αναγραφής του θρησκεύματος από τις ταυτότητες, τώρα δε τελευταία με την κατάργηση της αργίας της Κυριακής!