Του Σεβ. Μητροπολίτη Φθιώτιδος Νικολάου

Τήν 28η Ὀκτωβρίου ὁ Ἑλληνισμός πανηγυρίζει τήν ἐπέτειο τοῦ ἱστορικοῦ ΟΧΙ, πού βροντοφώναξε διά στόματος τοῦ τότε πρωθυπουργοῦ ὁλόκληρο τό Ἔθνος στόν ἀδίστακτο ἐχθρό. Ἡμέρα ἐθνικῆς μνήμης καί προβληματισμοῦ.

Ἡμέρα πού μᾶς φέρνει καί πάλι μπροστά στην ἔνδοξη ἱστορία μας καί ξαναζωντανεύει τό προγονικό μας ἦθος.

Ὅσοι ἔζησαν τό ἐφιαλτικό ξύπνημα τῆς 28ης Ὀκτωβρίου τοῦ 1940 καί στή συνέχεια ὑπέστησαν ὅλα τά δεινά τῆς κατοχῆς καί τοῦ πολέμου, συγκλονίζονται σήμερα καί θαρροῦν πώς στ’ αὐτιά τους ἀκόμα ἀντηχοῦν τά λόγια τοῦ πρωθυπουργικοῦ διαγγέλματος.

«Ἡ στιγμή ἐπέστη, πού θά ἀγωνισθῶμεν διά τήν ἀνεξαρτησίαν τῆς Ἑλλάδος, τήν ἀκεραιότητα καί τήν τιμή της. Ἡ Ἑλλάς δέν πολεμᾶ διά τήν νίκη. Πολεμᾶ διά τήν δόξαν καί τήν τιμήν της».

Τότε ἡ ἀδούλωτη ἑλληνική ψυχή ἀντιτάχθηκε σέ ὀκτώ ἑκατομμύρια λόγχες καί βγῆκε ἀλώβητη ἀνάμεσα ἀπό τή φωτιά καί τό θάνατο.

Ἡ ἀθάνατη ἑλληνική δόξα φώτιζε τά μονοπάτια τῆς νίκης καί τοῦ θριάμβου καί ἡ Ἐλευθερώτρια Θεοτόκος σκέπαζε μέ τό πέπλο τῆς χάριτός της τόν ἀγωνιζόμενο λαό. «Τά θηρία τῆς ἀποκαλύψεως» ξερνοῦσαν φωτιά καί σίδερο γιά νά κάμψουν τήν ἀντίσταση τῆς γενναίας ἑλληνικῆς ψυχῆς, ἀλλ’ ἐκείνη γονατιστή μπροστά στόν Ἐλευθερωτή Χριστό ἔπαιρνε δύναμη και ἐλπίδα.

Τό θαῦμα τοῦ 40 ἦταν θαῦμα τῆς πίστεως καί τῆς ἐθνικῆς ὁμοψυχίας. Τό προγονικό ἐθνικό μεγαλεῖο ξαναβρῆκε τούς ἐκφραστές του.

Ὁ Ἕλληνας στρατιώτης ἔγινε τότε σύμβολο ἡρωισμοῦ καί αὐτοθυσίας. Ἡ φιλειρηνική Ἑλλάδα μέ τή γενναία ἀντίστασή της ἔριξε κεραυνούς καί ἐδίδαξε τούς λαούς πῶς πρέπει νά μάχονται γιά τά ἰδανικά.

Ἑβδομήντα δύο χρόνια ἔχουν περάσει ἀπό τότε καί ἡ ἐθνική ἐπέτειος ὑποτονικά ἑορτάζεται ἀπό ἕναν λαό πού περισσότερο ἐνδιαφέρεται γιά τό τί θά φάει καί τί θά πιεῖ καί λιγότερο ἀσχολεῖται μέ τίς ἱστορικές μνῆμες.

Βέβαια τυπικά γίνονται οἱ δοξολογίες, οἱ παρελάσεις, οἱ ὁμιλίες στά σχολεῖα, ἀκούγονται τά μηνύματα τῶν πολιτικῶν μας ἡγετῶν, οὐσιαστικά ὅμως διεξάγονται μέσα σ’ ἕνα κλίμα ἐθνικῆς καί πνευματικῆς καταπτώσεως.

Ὁ σημερινός Ἕλληνας –ἔτσι τουλάχιστον δείχνουν τά γεγονότα- φαίνεται ὅτι ἀπεργάζεται τήν αὐτοκαταστροφή του.

Κρημνίζει σύμβολα, ἰσοπεδώνει τόν πολιτισμό του, καίει τό ἱστορικό του ἀρχεῖο, ἐκφυλίζεται πρός ὅλες τίς κατευθύνσεις.

Μέ ἀγωνία διαπιστώνουμε τή σήψη πού σιγά σιγά ἐπεκτείνεται σέ ὁλόκληρο τό σῶμα τῆς κοινωνίας μας. Δέν εἶναι μόνο ἡ βία τῶν ἐγκληματιῶν, ἡ ἀντιεξουσιαστική μανία τῶν ἀναρχικῶν, τό ἐθνοκτόνο μικρόβιο τῆς διχόνοιας, ἡ σκοτεινή  δράση τῶν τρομοκρατικῶν ὀργανώσεων, ἀλλά κυρίως εἶναι ἡ ἀδιαφορία τοῦ λαοῦ γιά ὅσα συμβαίνουν γύρω του, ἡ θανάσιμη ἀδιαφορία γιά μιά ἐπιδημία πού συνεχῶς ἐξαπλώνεται καί ἀπειλεῖ τήν ἴδια του τή ζωή.

Αὐτό εἶναι τό πιό ἀνησυχητικό φαινόμενο τῆς συγχρόνου ἐκφυλισμένης ἑλληνικῆς πραγματικότητας.

Ἡ Ἑλλάδα σήμερα εἶναι ἀνοχύρωτη πνευματικά. Τά νεῦρα, πού συγκρατοῦν τό σῶμα της ὄρθιο, παραλύουν.

Οἱ ἐθνικοί κίνδυνοι μᾶς κυκλώνουν ἀπό τό Βορρᾶ καί τήν Ἀνατολή. Ἐξωτερικά ὑπάρχει ὁ φόβος καί ἐσωτερικά ἀλληλοσπαρασσόμαστε.

Οἱ ἐχέφρονες Ἕλληνες ἀγωνιοῦν γιά τό μέλλον. Τί θά γίνει ἄν ξαφνικά κτυπήσει ὁ ἐχθρός; Μέ πιό σθένος θά πολεμήσει ἡ νέολαία μας;

Ποῖος θά βγάλει ἀπό τό λάκκο τῆς περιφρονήσεως καί τῆς χλεύης τά ἰδανικά; Θά ξαναβρεῖ τή δύναμη ἡ ἑλληνική ψυχή νά σηκώσει τό ἀνάστημα της ἤ μήπως ἔχει προχωρήσει τόσο ἡ σήψη, ὥστε νά ἔχει χαθεῖ κάθε ἐλπίδα;

Οἱ πρόγονοί μας πολέμησαν μέ πίστη καί ὁμοψυχία. Αὐτές οἱ δύο δυνάμεις δημιούργησαν τό ἔπος τῆς Ἀλβανίας.

Ἐθνική ὁμοψυχία καί πίστη εἶναι τό μήνυμα τῆς σημερινῆς μεγάλης ἐθνικῆς ἐπετείου.

Νά παραμερίσουμε τίς διαφορές καί τίς ἀντιθέσεις καί μέ ἕνα φρόνημα νά βαδίσουμε τό δρόμου τοῦ ἐθνικοῦ μας μεγαλείου καί τῆς τιμῆς.

Τό ΟΧΙ τοῦ 1940 ὡς σύμβολο ἀντιστάσεως κατά παντός ἐχθροῦ ἄς γίνει φωτεινό ὁρόσημο πού θά καθοδηγεῖ τό λαό μας στό δρόμο τοῦ θριάμβου καί τῆς νίκης.

Το κείμενο είναι από την έντυπη έκδοση του "Greek News"

Ένας από τους κορυφαίους ιεράρχες του Οικουμενικού Πατριαρχείου, όπου ο λόγος του έχει ιδιαίτερα βαρύτητα, ο μητροπολίτης Σεβαστείας Δημήτριος, μιλάει αποκλειστικά στην «Greek News» και καταθέτει τις απόψεις του για τις συνθήκες που επικρατούν σήμερα στο Πατριαρχείο, για την Ομογένεια της Πόλης, για την Εκκλησία της Αμερικής, την ελληνική γλώσσα, αλλά και για την οικονομική κρίση στην Ελλάδα.

Ο μητροπολίτης Σεβαστείας κ. Δημήτριος τονίζει «ότι οι συνθήκες ζωής της έδρας του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην οποία ζούμε, είναι αισθητά καλλίτερες από αυτές του παρελθόντος».

Υπογραμμίζει το ρόλο και την προσφορά στην ενότητα της Εκκλησίας της Αμερικής του μακαριστού αρχιεπισκόπου Αμερικής Ιάκωβου και του σημερινού αρχιεπισκόπου κ. Δημητρίου.

Δικαιολογεί την καθολική δυσφορία των Ελλήνων σε ότι αφορά την οικονομική κρίση αποδίδοντας την «σε μια σειρά παραλείψεων και εσφαλμένων πολιτικών».

Σεβασμιώτατε, σαν Ιεράρχης που βιώνει την ζωή του Πατριαρχείου πέστε μας για τις συνθήκες που επικρατούν σήμερα γύρω απ’ αυτό.

Σας ευχαριστώ κατ᾿ αρχήν για την δυνατότητα που μου δίνετε να εκφράσω λίγες σκέψεις για θέματα όπως το Πατριαρχείο μας που με χαρά νοιώθω ότι σας ενδιαφέρουν.

Να σας γνωρίσω, λοιπόν, ότι οι συνθήκες ζωής της έδρας του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην οποία ζούμε, είναι αισθητά καλλίτερες από αυτές του παρελθόντος.

Ευχόμεθα βέβαια η καλλιτέρευσις αυτή που κυρίως διακρίνεται στον διαφορετικό τρόπο με τον οποίο την τελευταία δεκαετία άρχισαν σταδιακά να αντιμετωπίζονται τα εκ παλαιού υφιστάμενα θεσμικά και ομογενειακά μας προβλήματα, να έχει προοπτική βελτίωσης.

Πώς την εννοείτε την βελτίωση;

Την εννοώ σαν ικανοποίηση επί μέρους προβλημάτων μας πού χρονίζουν.

Το Πατριαρχείο μας π.χ. δεν διαθέτει ακόμη νομική προσωπικότητα- απαραίτητη για την λειτουργική του ευχέρεια εντός Τουρκίας-, πολλά ιερά συγκροτήματά μας, όπως οι Πατριαρχικές Μονές των Πριγκιποννήσων, παραμένουν επιμόνως στην κατηγορία των «κατειλημμένων Βακουφίων» (Μazbut), η Θεολογική Σχολή Χάλκης ακόμη αναμένεται να επαναλειτουργήση κ. ά.

Ελπίζετε ότι θα ικανοποιηθούν; Πώς βλέπετε το μέλλον της ομογένειας στην Πόλη;

Ναι, ελπίζω ότι συν τω χρόνω θα ικανοποιηθούν.

Εκείνο όμως που θεωρώ μείζον την στιγμή αυτή, είναι το γεγονός ότι η αντιμειονοτική νοοτροπία της μεταλωζαννικής περιόδου τείνει να αλλάξει ριζικώς, διότι και η Τουρκική πολιτική και κοινωνική ζωή αλλάζει.

Μεταξύ πολλών, πιστεύω κι᾿ εγώ προσωπικώς, ότι της πολυμερούς αυτής αλλαγής συνέπεια είναι και η ευχαρίστως παρατηρουμένη ανάπτυξη στην χώρα.

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός, ότι εις τους όπου γης συνηγόρους των δικαίων του πονεμένου Οικουμενικού Θρόνου, τα τελευταία χρόνια προσετέθησαν πολλοί διαπρεπείς παράγοντες της Τουρκικής δημοσίας ζωής, οι οποίοι, συχνά, θα έλεγα, και με πολλά επιχειρήματα, στιγματίζουν από τα μέσα ενημερώσεως τις πολιτικές των κακουχιών του παρελθόντος, συνεπεία των οποίων ο αριθμός των ρωμηῶν σήμερα στην Πόλη είναι μόλις δύο χιλιάδες ψυχές, από εξήντα και πλέον χιλιάδες το 1963 και είκοσι χιλιάδες το 1968.

Να τελειώσω με την ευέλπιστη επισήμανση, ότι από Θεού, κατά τα τελευταία χρόνια, την μόνιμη πικρία που μας προσδίδουν οι χιλιάδες απουσίες την αναπληρώνουν συχνά οι εξ Ελλάδος ευρισκόμενοι στην Πόλη για λόγους εργασίας και σπουδών ομογενείς, κυρίως όμως οι συμμετέχοντες συχνά στη σεμνή λειτουργική ζωή των Πατριαρχικών Εκκλησιών προσκυνηταί, οι οποίοι με την παρουσία τους ανανεώνουν την διαχρονική υπομονή και προσδοκία μας για ένα καλλίτερο μέλλον και επιβεβαιώνουν το γνωμικό οτι «η υπομονή και ο χρόνος κάνουν περισσότερα από την δύναμη και το πάθος».

Σεβασμιώτατε, γνωρίζω ότι αρκετές φορές επισκεφθήκατε και παρακολουθήσατε από κοντά τον τρόπο λειτουργίας της Αρχιεπισκοπής Αμερικής. Πέστε μας λίγες σκέψεις για την Επαρχία αυτή του Θρόνου.

Η Εκκλησία μας στην Αμερική αποτελεί την πιο πολυπληθή και δυναμική Επαρχία του Θρόνου. Είναι γεγονός ότι το πολυπληθές του ομογενούς στοιχείου στην μεγάλη αυτή χώρα οφείλεται, πέραν των μεγάλων περιπετειών του Γένους του παρελθόντος εικοστού αιώνος και των μεταναστευτικών αναγκών που δημιούργησαν, και στις εγγενείς συνθήκες ισοτίμου, ισονόμου και κοινωνικώς εξελιξίμου ζωής, οι οποίες συνθήκες με τις πολλές συνέπειές τους, κατά την γνώμη μου συνέβαλαν, ώστε, με την πάροδο του χρόνου, ακόμη και οι εμπράγματοι και εκκλησιολογικώς ορθοί όροι «μειονότης» και «διασπορά»να έχουν δημιουργήσει απαρέσκεια στους ελληνοαμερικανούς.

Μήπως συμβαίνει το ίδιο και για την ελληνική γλώσσα;

Για την μητρική μας γλώσσα, δεν θα έλεγα απαρέσκεια αλλά αδυναμία από την φορά των πραγμάτων. Είναι λυπηρό ότι οι προσπάθειες που κατεβλήθησαν και που γνωρίζω ότι καταβάλλονται δεν ήρκεσαν ώστε η ελληνική γλώσσα να ομιλείται ευχερώς και προθύμως όπως η αγγλική.

Εξ άλλου, είναι επίσης γεγονός ότι οι ανθρώπινες σχέσεις σε πολυεθνικά και πολυπολιτισμικά περιβάλλοντα εξελίσσονται ως επί το πλείστον εις βάρος των μητρικών γλωσσών, προτιμουμένης από τους πάντες σχεδόν της κοινής γλώσσης, προς χάριν κυρίως των νέων, οι οποίοι βασικώς αυτήν διδάσκονται και συνεπώς με αυτήν αναστρέφονται και προκόπτουν.

Παρά τα ανωτέρω όμως, διατηρώ την πεποίθηση, ότι η διά πολλών τρόπων καλλιέργεια από μέρους της τοπικής Εκκλησίας, της πίστεως πρωτίστως, αλλά και του ιστορικού και πνευματικού εύρους της κοινής εν γένει καταγωγής, διετήρησαν και διατηρούν ενωμένους και δυναμικούς τους ελληνοαμερικανούς.

Και όταν ομιλούμε για δυναμισμό, αυτομάτως αποδίδουμε και την προσήκουσα ιστορική αναγνώριση και τιμή στον αείμνηστο Αρχιεπίσκοπο Ιάκωβο εις του οποίου τον δυναμισμό της ψυχής πρωτίστως, αλλά και τον διοικητικό και ποιμαντικό συντονισμό και την αρχοντική εν γένει εκπροσώπηση του γένους μας ενώπιον του συνόλου των αμερικανικών αρχών κατά την μακρά θητεία του, οφείλεται η μέχρι σήμερα αποδιδομένη ιδιάζουσα εκτίμηση αυτών προς αυτό.

Και για την διατήρηση της ενότητας;

Είναι γνωστό ότι όλες οι ενώσεις είναι δημιουργημένες και θεμελιωμένες πάνω στις αμοιβαίες ανάγκες.

Όταν δε οι ανάγκες αυτές, σε ένα άκρως καπιταλιστικό σύστημα όπως της Αμερικής είναι πνευματικές, -όπως πρέπει να είναι οι βασικές ανάγκες του Ορθοδόξου πιστού κατά την Γραφή, «ουκ επ᾿ άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος»(Μτθ.4,4), αντιμετωπίζουν καθημερινώς τα εμπόδια του υλιστικού και αντιπνευματικού χαρακτήρα του συστήματος καί δυσχεραίνουν το έργο της Εκκλησίας.

Φρονώ δε προσωπικά, ότι κατά την διακονία της η Εκκλησία αναχαιτίζει τα εμπόδια αυτά, μόνον όταν δεν «συσχηματίζεται τω αιώνι».

Σε αντίθετη περίπτωση δημιουργούνται διαιρέσεις και σχίσματα που δεν λείπουν και σήμερα ατυχώς.

Εις το σημείο αυτό δεν είναι δυνατόν να μη εξαρθή η παρά τις αναπόφευκτες δυσχέρειες πολύλπευρος ενωτική συμβολή του μετά λυπηράν τριετίαν από της παραιτήσεως του Αρχιεπισκόπου Ιακώβου διαδεχθέντος αυτόν στην οιακοστροφία της Αρχιεπισκοπής νυν Αρχιεπισκόπου Αμερικής Δημητρίου, του διαπρεπούς αυτού Ιεράρχου, Διδασκάλου και πνευματικού ανθρώπου, του επιτυχόντος την μετά πνευματικής συνοχής συνέχιση της εκκλησιαστικής ζωής της Αρχιεπισκοπής Αμερικής σε συνθήκες πιστότητος και αφοσιώσεως προς το Οικουμενικό μας Πατριαρχείο.

Τι θα λέγατε για την οικονομική κρίση στην Ελλάδα;

Την οικονομική κρίση που βιώνει η Ελλάδα, αλλά και ο κόσμος μας κατά τα τελευταία λίγα χρόνια, προσωπικά την νοιώθω να έχει για τους Έλληνες δύο όψεις.

Μία εθνική και μία διεθνή. Οι όψεις αυτές της κρίσεως, έχουν κοινό μεν πνευματικό υπόβαθρο, διαφορετικές όμως, μέχρι τώρα τουλάχιστον, συνέπειες στους λαούς της Δύσεως, λόγω διαφορετικών οικονομικών δεικτών, αλλά και ανθρωπίνων νοοτροπιών.

Η καθολική δυσφορία των Ελλήνων, ασφαλώς έχει να κάνει με σειρά παραλείψεων και εσφαλμένων πολιτικών, στις οποίες οφείλεται η απελπιστική διόγκωσις των οικονομικών προβλημάτων της ελληνικής καθημερινότητος.

Πίσω όμως από τους δείκτες, να επαναλάβω και εγώ, αυτό που με πολλούς τρόπους και από πολλούς ανθρώπους λέγεται, ότι δηλαδή υπάρχει ένα σύστημα κερδοσκοπικό, που από την φύση του λειτουργεί κατά τρόπο ανεξέλεγκτο μεν για τους ρυθμιστάς του, ελεγκτικό δε για τους ανθρώπους, που συνολικά ονομάζονται «καταναλωτικό κοινό» και που αποτελούν την «πελατεία» μιάς «ελευθέρας» κατ᾿ όνομα, στεγανής όμως κατ᾿ ουσίαν οικονομίας.

Και ποιός είναι ο ρόλος της Εκκλησίας;

Η ευθύνη της θα έλεγα είναι πρωτίστως πνευματική. Η οποιαδήποτε, αναγκαία εν πολλοίς, κοινωνική δραστηριότης, πάντοτε έπεται.

Για την κρίση δε που βιώνει ο κόσμος, η Εκκλησία εναγωνίως διατυπώνει πρωτίστως τον σωτήριο λόγο της τον οποίο αντλεί από το μυστήριο του φιλανθρώπου και ελεήμονος Θεού, από τον Οποίον και μόνον ελπίζει να δεχθεί εκβάσεις στα ανθρώπινα προβλήματα.

Και πρώτον μεν θα ήθελα στο σημείο αυτό να υπενθυμίσω, ότι τα πάντα στον κόσμο αυτό είναι τρεπτά καί υπόκεινται σε αλλαγή και αλλοίωση.

Η αλήθεια αυτή είναι διαχρονική και ενισχύει την πίστη μας στην ευαγγελική ρήσι, ότι δηλαδή εμείς δεν είμαστε «καθώς και οι λοιποί οι μή έχοντες ελπίδα» (Α’ Θεσ. 4, 13).

Σε μία εποχή, λοιπόν, που καταρρέουν στην συνείδησή μας όλοι όσοι προβάλλουν την ύλη σαν μοναδική ελπίδα ευζωΐας, η Εκκλησία μας, μας δείχνει τον Σταυρό του Χριστού σαν μοναδική ελπίδα διεξόδου από την τελματιαία κατάληξη της προσωπικής και χρηματοοικονομικής ζωής των πολλών.

Δεν νομίζετε, Σεβασμιότατε, ότι αυτά ακούονται μόνον σαν εξαγγελίες χωρίς αντίκρισμα;

Θα μου επιτρέψετε να διαφωνήσω. Το αντίκρισμα αυτών των ολίγων λόγων βρίσκεται στην «μυστική», δηλαδή, την αγιοπνευματική προσφορά της Εκκλησίας, χάρις στην οποία αμέτρητοι άνθρωποι που δεν φωνασκούν, αντέχουν και υπομένουν προσευχητικά.

Γι᾿ αυτό, λοιπόν, αντί να ασθενούμε από την καθημερινή απογοήτευση, ας δοκιμάσουμε την σίγουρη θεραπεία της αυτοκριτικής.

Η θεραπεία αυτή έχει πολλά να μας διδάξει ως προς την προσωπική εκάστου μικρή ή μεγάλη συμβολή στην σημερινή κρίση.

Η διδασκαλία της, θα μας υπενθυμίσει την πατρώα πίστη και παράδοση, την υπομονή, την ολιγάρκεια, την εντιμότητα, την σεμνότητα, την ευγνωμοσύνη, την άδολη προσφορά και θυσία, την αλήθεια και την προσωπική μετάνοια!

Η απουσία των αρετών αυτών τροφοδοτεί την απληστία, την απάτη και το άδικο συμφέρον∙ τα συστατικά δηλαδή της σημερινής κρίσεως.

Μόνον η προσπάθεια επαναφοράς των πνευματικών αυτών θησαυρών στην ζωή και την ψυχή μας θα μεταβάλει οπωσδήποτε τον «Σταυρό» της κρίσεως σε ευκαιρία λυτρώσεως, πραγματικής ευημερίας και χαράς.

Ενώ η εμμονή εις την αδάπανη καλοπέραση όλο και περισσότερο θα κουράζει την ψυχή, θα προκαλεί τον πλησίον και συνάμα θα ενοχλεί τους προσβλητικούς δανειστάς και θα απομακρύνει και τις έντοκες συνεισφορές τους.

Του Σεβ. Μητροπολίτη Σύρου κ. Δωροθέου Β΄

Και ο άκρω δακτύλω της Ιστορίας, θύραθεν και εκκλησιαστικής, γευσάμενος θα έμενε παγερά αδιάφορος για μια ακόμη προσπάθεια σπίλωσης του Προσώπου του Ενανθρωπήσαντος Υιού και Λόγου του Θεού....

Ή τουλάχιστον θα λυπόνταν τους υποκινητές και εμπνευστές της, οι οποίοι, εν έτει 2012 από Κυρίου, κορδακίζονται ότι εισάγουν γλαύκα στην Αθήνα, επαναλαμβάνοντας απλά ό, τι επί δύο χιλιετίες, υπό το πρόσχημα της ιστορικής έρευνας, της διαφορετικής προσέγγισης ή της τέχνης, οι άνθρωποι προσήψαν στο Χριστό, επικυρώνοντας κάθε φορά τη διεισδυτική άποψη του Ευριπίδη, ότι οι άνθρωποι «ες τον θεόν το φαύλον αναφέρειν», ότι, δηλαδή, αποδίδουν στο θεό το φαύλο φυσικό τους, αποδεικνύοντας έτσι ότι αυτό που θεωρείται πρόοδος δεν είναι παρά μια σαφής εκδήλωση πνευματικού πρωτογονισμού.

Είναι γεγονός ότι τόμοι βιβλίων έχουν γραφτεί, σωρεία κινηματογραφικών και θεατρικών έργων έχουν παρουσιαστεί, με τα οποία και διά των οποίων διακωμωδείται, εξυβρίζεται, βλασφημείται και εμπτύεται Εκείνος προς τον οποίο ο κορυφαίος του χορού των αρνητών, ο Ερνέστος Ρενάν, βροντοφωνεί: «Για δεκάδες χιλιάδες χρόνια ο κόσμος θα ανυψώνεται δια σού», είσαι «ο ακρογωνιαίος λίθος της ανθρωπότητας, ώστε το να αποσπάσει κάποιος το όνομά σου από τον κόσμο τούτο θα ήταν ίσο με τον εκ θεμελίων κλονισμό του», «οι αιώνες θα διακηρύσσουν ότι μεταξύ των υιών των ανθρώπων δεν γεννήθηκε κανένας υπέρτερός σου»!

Γι` αυτό και όποιος επιχειρεί να ρίξει λάσπη στο Πρόσωπό Του είναι σα να ρίχνει λάσπη σε ανεμιστήρα.....

Το απέδειξε, άλλωστε, η Ιστορία!

Ο Ιησούς Χριστός, η πίστη μας και η Εκκλησία, δεν κινδυνεύουν από τέτοιου είδους αφελείς επιθέσεις...

Οι διατυπούμενοι περί του αντιθέτου φόβοι, δείχνουν, τουλάχιστον αστάθεια πίστεως, αν όχι απιστία, πρός Εκείνον που διαβεβαίωσε ότι ούτε ο Άδης δεν θα μπορέσει να νικήσει την Εκκλησία, πόσο μάλλον, μια παράσταση τιτλοφορούμενη Corpus Cristi, η καλλιτεχνική αξία και αισθητική της οποίας μπορούν να κριθούν ή να εκτιμηθούν από τους θεατές της.

Από την άλλη πλευρά, επικίνδυνος είναι και ο επιχειρούμενος παραλληλισμός των βιαίων αντιδράσεων των πιστών μιας άλλης θρησκείας, όταν θεωρούν ότι προσβάλλεται ο ιδρυτής της, με τις αντιδράσεις, που προκλήθηκαν  πρόσφατα εξ αιτίας μιας ανάλογης περίπτωσης για το Χριστό.

Η προσπάθεια ορισμένων Χριστιανών να τους μιμηθούν αποκαλύπτει πόσο λίγο έχουν εσωτερικεύσει το μήνυμα της ειρήνης και της ελευθερίας του Χριστού, ο Οποίος δέχθηκε εμπτυσμούς και μάστιγας και ταπεινώσεις και εξευτελισμούς σιωπών και συνιστών στον Πέτρο και δι` αυτού σε όλους τους αγανακτισμένους- δίκαια, έστω- πιστούς «βάλε την μάχαιραν εις την θήκην»!

Η αμφιλεγόμενη παράσταση με τον τίτλο  Corpus Cristi, μπορεί να υβρίζει και να βλασφημεί το όνομα του Χριστού, αλλά δεν είναι η πρώτη και σίγουρα δεν θα είναι η τελευταία....

Το ερώτημα, όμως, και η πρόκληση τίθεται  για το πραγματικό Corpus Cristi, το πραγματικό Σώμα του Χριστού, μέλη του οποίου αποτελούμε οι πιστοί:

Είμαστε άξια και υγιή μέλη Του; 'Η μήπως δι` ημών βλασφημείται το Όνομα του Κυρίου εν τοις Έθνεσι;

Το να βλασφημείται από μερικούς, που δεν Τον προσέγγισαν ποτέ, δεν είναι παράξενο, ούτε πρωτοφανές! Αναμενόμενο, θα πρόσθετε κάποιος...

Το να βλασφημείται, όμως, από όσους συναποτελούν το Σώμα Του, με τις πράξεις και τις παραλείψεις τους, με την υποκρισία και το φαρισαϊσμό τους, αυτό θα έπρεπε να μας απασχολεί, αυτό να μας προβληματίζει, αυτό να μας εξεγείρει!

Κύριο και ανύστακτο μέλημα κάθε πιστού Χριστιανού, Κληρικού και Λαϊκού, είναι, και πρέπει να είναι, η συνεχής προσπάθεια υπέρβασης των ανθρωπίνων παθών και αδυναμιών,  ο διαρκής αγώνας για την εν Χριστώ και κατά Χριστόν βίωση της καθημερινής ζωής, ο αγώνας και η αγωνία για την κατάκτηση της αγάπης, της δικαιοσύνης, της ειρήνης, της ελευθερίας και την επί γης έλευση της Ουράνιας Βασιλείας!

Η καλύτερη, ίσως, Χριστιανοπρεπέστερη, εκκωφαντικότερη και αποτελεσματικότερη αντίδραση σε κάθε εγχείρημα προσβολής του Κυρίου....

Γράφει ο Αιμίλιος Πολυγένης

''Το πετρέλαιο θέρμανσης δεν είναι το καύσιμο-κριτήριο της ποιότητας ζωής αλλά βασική προϋπόθεση της ίδιας της ζωής σε περιοχές όπως η Καστοριά'', αναφέρει μεταξύ άλλων ο Σεβ. Μητροπολίτης Καστορίας κ. Σεραφείμ, εκφράζοντας την έντονη ανησυχία του για την εξίσωση του πετρελαίου θέρμανσης με το κίνησης στο 80%.

Επίσης ο Μητροπολίτης Σεραφεί  αναφέρει πως ''ο παγετός κάτω του -20 ζυγώνει", τονίζοντας ότι ''οι λύσεις πρέπει να δωθούν άμεσα, πριν να είναι αργά''.

Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο του Μητροπολίτη:

Η εξαθλίωση και η απογοήτευση είναι οι χειρότεροι παράγοντες αποδόμησης μίας κοινωνίας.

Μαζί με την απομάκρυνση και την αποξένωσή μας από το Θεό, που διαχρονικά είναι ο μόνιμος προστάτης και ευεργέτης της πατρίδος μας, βιώνουμε σήμερα τα αποτελέσματα της πλεονεξίας των ισχυρών της γης.

Η επιβίωση με λιγότερο φαγητό, λιγότερα έξοδα και μηδαμινή διασκέδαση είναι εφικτή.

Η επιβίωση όμως μέσα σε πολικό ψύχος οδηγεί σίγουρα στο θάνατο.

Μπορεί οι κάτοικοι των αστικών κέντρων να αγνοούν τις συνθήκες διαβίωσης στην ακριτική Καστοριά, όμως ο κόσμος εδώ ψηλά στη Μακεδονία δοκιμάζεται στο πιο επώδυνο μαρτύριο.

Εάν θρηνήσουμε θύματα, όπως ακριβώς συμβαίνει και με τις αυτοκτονίες, θα έχουμε υπερβεί το τελευταίο όριο ανθρωπιάς, εκεί όπου οι οικονομικοί δείκτες έχουν πιο μεγάλη αξία από τους ανθρώπους.

Η παγκόσμια elite έχει εξαπολύσει οικονομικό πόλεμο κατά της πατρίδος μας και στα πλαίσια αυτά, ίσως, θεωρούν ότι οι όποιες απώλειες είναι αναμενόμενες!

Πολλοί μιλούν για παγκόσμιο έλεγχο πληθυσμού τον οποίο τοποθετούν σε κάποιο απώτερο μέλλον.

Δυστυχώς για εμάς, η συρρίκνωση του πληθυσμού δεν αποτελεί σενάριο επιστημονικής φαντασίας αλλά καθημερινή πρακτική.

Το πετρέλαιο θέρμανσης δεν είναι το καύσιμο-κριτήριο της ποιότητας ζωής αλλά βασική προϋπόθεση της ίδιας της ζωής σε περιοχές όπως η Καστοριά.

Ο ολικός παγετός και οι θερμοκρασίες κάτω του -20 είναι μία πραγματικότητα που ζυγώνει.

Οι λύσεις πρέπει να δωθούν άμεσα, πριν να είναι αργά.

Ως επίσκοπος και μητροπολίτης της βάναυσα δοκιμαζόμενης επαρχίας της Καστοριάς, της περιοχής των ακριτών και των αγωνιστών υπέρ του έθνους, ως ποιμένας χώρας ηρώων που με το αίμα τους προστάτεψαν και θα κληθούν να προστατέψουν και στο μέλλον τα βόρεια σύνορά μας, ενώνω και εγώ τη φωνή και τη δίκαιη αγανάκτηση μου και ζητώ φθηνό πετρέλαιο.

Κλήρος και λαός ενωμένοι για το καλό και το μέλλον αυτού του τόπου.

Προσεύχομαι στον Κύριο και Θεό μας, να εισακουσθούν τα δίκαια αιτήματά μας και με τη Χάρη και την ευλογία της Παναγίας μας, να πορευθούμε επιτέλους στο δρόμο που μας αξίζει, στο δρόμο της τιμής, της αξιοπρέπειας και του προσωπικού μας αγιασμού.

Η Εκκλησία σηκώνει και θα σηκώνει όσο μπορεί το βάρος της κοινωνικής Πρόνοιας, γιατί όλοι αξίζουν μία συμπαράσταση.

Ο Θεός μαζί σας. Αμήν.