Για την Romfea.gr / Νάσος Χατζιάρας

Η Εκκλησία της Ελλάδος είναι γνωστή για το μεγάλο φιλανθρωπικό έργο που επιτελεί σε αυτές τις δύσκολες περιόδους για την ελληνική κοινωνία.

Πολλοί ίσως να μην ξέρουν ότι η Εκκλησία δεν φροντίζει μόνο για τη διατροφή των μεταναστών και των πεινασμένων πολιτών αλλά και για τη μόρφωση νέων παιδιών με τη χορηγία υποτροφιών.

Αυτά τα παιδιά που στην πλειοψηφία τους είναι θεολόγοι, παίρνοντας την υποτροφία της Εκκλησίας δεν επιτρέπεται να εργαστούν αλλά ούτε και να ασχοληθούν με κάτι άλλο πάρα μόνο με τις σπουδές τους.

Μετά την ολοκλήρωση των οποίων είναι δεσμευμένα σε περίπτωση που το θέλει η Εκκλησία, να εργαστούν αμισθί για εκείνη για 2 χρόνια!

Από τον Αύγουστο μέχρι και τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, οι φοιτητές είναι χωρίς χρήματα, σε ξένα κράτη και χωρίς καμία στήριξη, αφού είναι γνωστό ότι και οι ενορίες του εξωτερικού αντιμετωπίζουν τα δικά τους προβλήματα και οι οικογένειες των παιδιών ακόμη μεγαλύτερα (γονείς άνεργοι κτλ).

Αν η Εκκλησία της Ελλάδος αισθάνεται ότι δεν μπορεί να βοηθήσει άλλο με τη χορήγηση υποτροφίας αυτά τα παιδιά, θα πρέπει να τους το πει έτσι ώστε να αναζητήσουν βοήθεια από άλλες εκκλησίες και βέβαια να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους αλλού μετά την ολοκλήρωση των σπουδών τους.

Είναι κρίμα να γίνονται επαίτες και να παραπέμπονται σε συνεχείς αναβολές κάθε εβδομάδα από διάφορους «αρμόδιους» για το τεράστιο ποσό των 500 ευρώ μηνιαίως( ! ) με το οποίο καλούνται να καλύψουν στη στέγαση, τη σίτισή τους και τα έξοδα που απαιτούνται από το πανεπιστήμιο, καθώς όπως είναι γνωστό τα πανεπιστήμια στο εξωτερικό είναι μη κρατικά.

Από ότι φαίνεται η κρίση έχει συρρικνώσει ακόμα και την εκπαίδευση των στελεχών της Εκκλησίας.

Μετά το κλείσιμο πολλών εκκλησιαστικών ΙΕΚ, το μέλλον των Ελλήνων φφοιτητών που στηρίζει η Εκκλησία στο εξωτερικο διαγράφεται αβέβαιο...

Του Μητροπολίτη Σύρου κ. Δωροθέου Β΄

Ο Πλούταρχος εξετάζοντας τα ανθρώπινα, αποφαίνεται ότι «μόνο η παιδεία είναι αθάνατο αγαθό. Αυτήν ούτε η τύχη μπορεί να παρασύρει, ούτε η συκοφαντία να κηλιδώσει, ούτε η αρρώστεια να μαράνει, ούτε το γήρας να βλάψει.

Απεναντίας, αποτελεί καταφύγιο στις συμφορές και η ροή του χρόνου, που από τα πάντα αφαιρεί, στην παιδεία προσθέτει τη γνώση και την εμπειρία.»

Γι’ αυτό και ο σοφός Ιεράρχης Μ. Βασίλειος χαρακτηρίζει την παιδεία «μόνην των κτημάτων αναφαίρετον και ζώντι και τελευτήσαντι παραμένουσαν».

Στο κυρίαρχο σύνθημα της εποχής μας «άδραξε τη μέρα», ζήσε το τώρα, χωρίς μέτρο και όριο, η Αγία Γραφή αντιτάσσει το «δράξασθε παιδείας», με την επισήμανση «μήποτε οργισθεί Κύριος και απολείσθε εξ οδού δικαίας»...

Βέβαια, ο Κύριος, απαθής ων ανθρωπίνων παθών, δεν οργίζεται, οι συνέπειες, όμως, της απαιδευσίας συναπαρτίζουν αυτό που ο λαός μας χαρακτηρίζει ως οργή Θεού.

Και είναι οργή Θεού τα όσα βιώνουμε τα τελευταία χρόνια στην Πατρίδα μας, ακριβώς γιατί είναι επίχειρα της έλλειψης Παιδείας, είναι αυτό που γλαφυρώτατα διαπίστωνε ο Αδαμάντιος Κοραής, ότι «αι πυρκαϊαί, αι καταναλίσκουσαι τας πόλεις», και την πατρίδα μας θα προσθέταμε, «είναι προιόντα απαιδευσίας»!

Όλοι συμφωνούν ότι η γενικευμένη κρίση που μαστίζει σήμερα τη χώρα μας είναι πριν και πάνω απ΄ όλα κρίση αρχών, κανόνων, αξιών και ιδανικών, κρίση ήθους και ηθικής, κρίση ευαισθησίας κοινωνικής, κρίση σκέψης πολιτικής, κρίση πίστης θρησκευτικής, κρίση σύνεσης και αυτογνωσίας, με δυό λέξεις κρίση παιδείας!

Καθώς μόνο με την Παιδεία εξασφαλίζεται η σωστή ιεράρχηση αναγκών και επιδιώξεων στη ζωή μας, δεν είναι παράξενη, αλλ` αναμενόμενη η απώλεια του μέτρου, η απουσία οράματος, η παραποίηση του νοήματος της ζωής, η αναγωγή του χρήματος σε μέτρο αξιολόγησης της επιτυχίας και της προσωπικότητας και η φυσιολογική της συνέπεια, για να γίνουμε συγκεκριμένοι και επίκαιροι, η αναγωγή της φοροδιαφυγής σε εξυπνάδα..

Είναι φανερό ότι μιλώντας για παιδεία δεν εννοούμε τις απλές γνώσεις ή τους όγκους των ασύνδετων πληροφοριών που παρέχει ήδη η σχολική εκπαίδευση.

Δεν αναφερόμαστε στον «γραμματιζούμενο» αλλά στον «μορφωμένο» -διάκριση που κάνει εύστοχα η λαϊκή σοφία.

Μιλάμε για ένα σχολείο και μια γενικότερη παιδεία που μορφώνει πολίτες υπεύθυνους, σκεπτόμενους, καλλιεργημένους, κοινωνικά ευαίσθητους, πολίτες με ιδανικά, αρχές και αξίες, πολίτες που αγαπούν την πατρίδα τους και νοιάζονται γι΄ αυτήν, πολίτες με αναφορά σε ρίζες και παραδόσεις, πολίτες με ταυτότητα, που ξέρουν από πού έρχονται και πού πάνε, πολίτες που σέβονται τους θεσμούς και τιμούν τους συμπολίτες τους.

Για να επιτευχθούν, όμως, αυτά, απαιτείται χρόνος, διάθεση και, το κυριότερο, αλλαγή νοοτροπίας, αλλαγή εθνικής και κοινωνικής πλεύσεως.

Μια αλλαγή, που μόνο στο σχολικό μαιευτήριο, με μαιευτήρα το δάσκαλο και εμβρυουλκό την αγάπη μπορεί να γεννηθεί!

Η αγάπη, λέει ένας άγιος της Εκκλησίας μας, είναι πιο γλυκιά και από τη ζωή. Αν δεν προσφέρουμε στα παιδιά μας παιδεία αγάπης, δεν μπορούμε να μιλάμε για παιδεία ζωής.

Η παιδεία για να είναι πετυχημένη πρέπει να μιλά στις ψυχές, να τις κάνει να χαίρονται, να ονειρεύονται, να δημιουργούν, να είναι δρόμος απελευθέρωσης και όχι διαδικασία εξαναγκασμού και ανελευθερίας.

Στους δύστηνους και χαλεπούς τούτους καιρούς, είναι εθνική, πλέον, επιταγή, να διαπλάσουμε μέσα στα Σχολεία δυνατούς και αισιόδοξους χαρακτήρες, με σταθερή και διαρκή αγωνιστικότητα, ώστε να μην λυγίζουν μπροστά στις δυσκολίες και τις δυσμενείς συνθήκες της βιοπάλης.

Να μορφώσουμε νέους με διαυγή διάνοια, ισχυρή και αγαθή βούληση, φιλάνθρωπα και ευγενή αισθήματα, βαθιά κατανόηση και ειλικρινή ανιδιοτελή συμπαράσταση σε όλους τους συνανθρώπους τους.

Αλλά, το ζητούμενο, δυστυχώς, στις μέρες μας δεν είναι να φτιάξουμε ελεύθερους ανθρώπους, με συγκροτημένη προσωπικότητα, υπεύθυνους, έτοιμους να σταθούν κριτικά σε ό,τι αλλοιώνει την ομορφιά της ζωής, αλλά εξαρτήματα για να λειτουργήσει καλά η μηχανή της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας.

Η παιδεία όμως δεν πρέπει να αποβλέπει ούτε μόνο στην παραγωγικότητα, ούτε μόνο στις όποιες ανάγκες του κράτους, αλλά οφείλει να οδηγεί τους νέους στην ανακάλυψη του μυστηρίου της ζωής, στην κατάκτηση της ελευθερίας, στην αναζήτηση της αληθείας, στη μύησή τους στην παράδοση του τόπου τους και στον πολιτισμό, στη μεταμόρφωσή τους.

Το βάρος της ευθύνης αυτής απέναντι όχι μόνο στα σημερινά παιδιά, αλλά και στις γενιές που έφυγαν και στις γενιές, που θά `ρθουν, δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν το φέρει το απρόσωπο Κράτος, αλλά κυρίως οι Εκπαιδευτικοί, που αγωνίζονται καθημερινά στα «μαρμαρένια αλώνια» των Σχολείων να μορφώσουν τη νέα γενιά!

Στα χέρια των Εκπαιδευτικών μας, μετά την οικογένεια, βρίσκεται η έξοδος από τα πολλαπλά σημερινά αδιέξοδα, η οποία, όμως, απαιτεί υπέρβαση των προσωπικών τους αδυναμιών, ελλείψεων, παραλείψεων και προσωπικών επιλογών.

Γιατί, είναι οι διαμορφωτές της αυριανής Ελλάδος και όχι οι αναπαραγωγοί της σημερινής πραγματικότητας...

Δύσκολο έργο, αλλά και τόσο μοναδικό στη μεγαλωσύνη του!

Γιατί, όπως εύστοχα υπογράμμισε ο Γ. Δροσίνης «Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αποστολή για έναν άνθρωπο απ’ το να φωτίζει με το ψυχικό του φως τις αφώτιστες, τις σκοτεινές ψυχές και δεν έχουμε τίτλο πνευματικής ευγενείας ανώτερο απ’ τον τίτλο του διδασκάλου, αφού τον τίτλο αυτό πήρε κι ο Θεός, όταν κατέβηκε στη γη κι έγινε άνθρωπος.»

(Περιοδικό "ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ", τ. 48, Οκτώβριος 2012)

«Ουκ επ’ άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος, αλλ’ επί παντί ρήματι εκπορευομένω δια στόματος Θεού» (Ματθ. 4,4)

Κατά Λουκάν

51 ᾿Εποίησε κράτος ἐν βραχίονι αὐτοῦ, διεσκόρπισεν ὑπερηφάνους διανοίᾳ καρδίας αὐτῶν· 52 καθεῖλε δυνάστας ἀπὸ θρόνων καὶ ὕψωσε ταπεινούς,
53 πεινῶντας ἐνέπλησεν ἀγαθῶν καὶ πλουτοῦντας ἐξαπέστειλε κενούς.

---

 

Η Ελλάδα βρίσκεται στη δίνη μιας παγκοσμίων διαστάσεων κρίσης πρωτίστως πνευματικής, ηθικής και αξιών.

Οι οικονομικές δυσχέρειες, τα αδιέξοδα, οι ταλαιπωρίες και οι δοκιμασίες που υφίσταται ο ελληνικός λαός, έχουν τις ρίζες τους στην ηθική κατάπτωση του «νέου Ισραήλ» αλλά και όλου του σύγχρονου χριστιανικού κόσμου και μη.

Η εκρίζωση του Χριστού από τις ζωές μας καθιστά βέβαιη την περιπέτεια μας σε επικίνδυνα μονοπάτια.

Οι Έλληνες όπως γνωρίζουμε από την Καινή Διαθήκη επιλέχθηκαν από τον ίδιο τον Κύριο, για να φέρουν εις πέρας μια αποστολή παγκοσμίου βεληνεκούς.

Να δοξασθεί ο Υιός του ανθρώπου μέσα από τον μικρό αυτό λαό με τη διάδοση του Ευαγγελίου αλλά κυρίως από τη Ορθόδοξη ζωή μας.

Εμείς έχουμε την υψηλή ευθύνη να δίνουμε το παράδειγμα σε όλη την Οικουμένη.

Οφείλουμε και έχουμε μεγαλύτερη ευθύνη να είμαστε ο οφθαλμός εις το σώμα της ανθρωπότητας, όπως τόνιζε και ο Άγιος Νεκτάριος και κυρίως η Ελλάς σε ρόλο οδηγού να δείχνει σε όλα τα Έθνη το δρόμο προς τον Χριστό.

Αντ‘ αυτού η σύγχρονη νέα παγκόσμια τάξη έσπειρε ζιζάνια διαφθοράς και ηθικής κατάπτωσης και παρασύρει στον γκρεμό ότι μπορεί και είναι εύκολο να ξεριζωθεί. Υπάρχει όμως η μαγιά που για αυτήν εγγυάται ο ίδιος ο Χριστός και δεν ξεριζώνεται έτσι απλά.

Ψαλμ.72, στιχ.27 ὅτι ἰδοὺ οἱ μακρύνοντες ἑαυτοὺς ἀπὸ σοῦ ἀπολοῦνται

Ο Άγιος Γέρων Πορφύριος τόνιζε στα πνευματικά παιδιά του το χωρίο της Αγίας Γραφής « ἱμάτιον ἔχεις, ἀρχηγὸς ἡμῶν γενοῦ» (Ησαΐα 3:6) και τους προέτρεπε να βρούνε που είναι αυτό γραμμένο στην Παλαιά Διαθήκη γιατί αυτό το κεφάλαιο μιλάει ακριβώς για αυτά που ζούμε στις ημέρες μας.

Ίσως είναι από τα συγκλονιστικότερα κεφάλαια, στο οποίο καθρεπτίζεται το σήμερα, η κατάπτωση του σύγχρονου κόσμου, η καταδυνάστευση των πτωχών από τους ισχυρούς

Ησ. 3,15  «τί ὑμεῖς ἀδικεῖτε τὸν λαόν μου καὶ τὸ πρόσωπον τῶν πτωχῶν καταισχύνετε»; και προειδοποιεί την παγκόσμια ανηθικότητα και ανομία και τη βέβαιη καταστροφής της

Ησ. 3,11 «οὐαὶ τῷ ἀνόμῳ· πονηρὰ κατὰ τὰ ἔργα τῶν χειρῶν αὐτοῦ συμβήσεται αὐτῷ».

Τα Ευαγγελικά κείμενα δίνουν το σύνθημα για το τι έρχεται, τι συμβαίνει, ποια είναι η αιτία, καθώς και τα αποτελέσματα των επιλογών μας.

Αν εμείς φτάνουμε σε μια αθλία κατάσταση που προείδε και ο Γέρων Πορφύριος και μάλιστα την παρομοίασε με την εποχή λίγο πριν έλθει ο Χριστός, αυτό οφείλεται διότι δεν υπάρχουν άνθρωποι με ιδανικά, αξίες και κυρίως αγάπη στο Χριστό.

Θα πει κάποιος, μα αυτό είναι ισοπεδωτικό, το να λες ότι δεν υπάρχει κανείς.

Την δεδομένη στιγμή όμως που τα αναστήματα όλων είναι ψηλά τεχνηέντως από την αλαζονεία μας και γιατί ο Θεός έτσι το επιτρέπει μέχρι να καταλάβουμε την αλήθεια, και κανείς δεν σκύβει το κεφάλι να δει αν από κάτω του βρίσκεται κάποιος αληθινός φίλος του Χριστού, μέχρι τότε που θα κοντύνουν τα αναστήματα όλων, που αυτό κάνει η παγκόσμια κρίση, δεν θα μπορούμε να διακρίνουμε όχι απλά λύση, αλλά κανένα διέξοδο.

Ησ. 3,12  «λαός μου, οἱ πράκτορες ὑμῶν καλαμῶνται ὑμᾶς, καὶ οἱ ἀπαιτοῦντες κυριεύουσιν ὑμῶν· λαός μου, οἱ μακαρίζοντες ὑμᾶς πλανῶσιν ὑμᾶς καὶ τὸν τρίβον τῶν ποδῶν ὑμῶν ταράσσουσιν».

Όταν πέσουμε καταγής θα διακρίνουμε τι είναι αληθινό και στέκεται όρθιο.

Όταν θα γκρεμιστεί το ψευτορωμέικο που ύψωσε τα είδωλα και δημιουργεί πλάνες και σύγχυση στον λαό , αντί να προβάλλει τα αληθινά πρότυπα της χριστιανοσύνης.

Η Ελλάδα ήδη αρχίζει και γνωρίζει τις ευεργετικές συνέπειες της κρίσης όσο και να φαίνεται παράδοξο.

Αρχίζει η Ελλάδα να σκέπτεται, γιατί ο Θεός έδωσε τη λογική στον άνθρωπο για αυτό ακριβώς το λόγο, η Ελλάδα αρχίζει να προσεύχεται γιατί μόνο κοντά στον Χριστό υπάρχει η ελπίδα, η ασφάλεια και η παρηγοριά και η Ελλάδα ελπίζει σε ένα καλύτερο αύριο, όχι μόνο για τους Έλληνες αλλά για όλη την ανθρωπότητα.

Η Ελλάδα σκέπτεται, προσεύχεται και ελπίζει για όλο τον κόσμο και περιμένει από τον Θεό να αναστήσει τη ρωμιοσύνη ως φάρο ενότητας της οικουμένης.

Την ανάσταση της ρωμιοσύνης που οραματίστηκε ο Ιωάννης Καποδίστριας και για αυτό δολοφονήθηκε.

Την ενωμένη Ορθόδοξη Ευρώπη και όχι το σημερινό οικονομικό έκτρωμα που το τέλος του διαφαίνεται με πάταγο.

Τότε μπορεί να μην ήταν η ορισμένη από τον Θεό ώρα.

Μπήκαν τα θεμέλια όμως για την πραγματική και αληθινή ανάσταση της ρωμιοσύνης.

Για την Romfea.gr / Ιερομόναχος Γεώργιος.

Ιερά Καλύβη Ζωοδόχου Πηγής Αγίας Τριάδος Καυσοκαλυβίων

Γράφει ο Μοναχός Μωυσής, Αγιορείτης

Ήθελε να κυριαρχεί, να την κατευθύνει και να το χειροκροτεί για τις αποφάσεις του.

Η Εκκλησία είχε πλήρη εξάρτηση από το κράτος και είχε τοποθετήσει ανθρώπους δικούς του, για να την επηρεάζουν και να πληροφορούνται τις όποιες κινήσεις.

Στα μέσα του 19ου αιώνος ο εναγκαλισμός του κράτους ήταν σφιχτός, ορισμένες φορές και ασφυκτικός.

Συν τω χρόνω, ορισμένα πράγματα κάμφθηκαν.

Η κεντρική όμως κρατική εξουσία, δυστυχώς μέχρι σήμερα, συνεχίζει να της φέρεται ως μητριά και όχι ως μητέρα.

Αρκετοί έχουν γράψει αρκετά, περί του συστήματος «της νόμω κρατούσης πολιτείας» και της δυσπραγίας των σχέσεών τους.

Υπάρχουν βέβαια, εκατέρωθεν παρεμβάσεις. Η ελεύθερη και ζώσα Εκκλησία δεν έχει ακόμη αφεθεί να επικρατήσει. Φωνές ηρωικών ιεραρχών και άλλων κληρικών έμειναν στη σιωπή και τη λήθη.

Η πολιτεία, μερικές φορές, έδωσε μία, για τα μάτια του κόσμου, χαλάρωση των δεσμών. Όμως η χαλαρή, χλιαρή και χλομή απελευθέρωση δεν χάρισε όλη την ελευθερώτρια χάρη στην Εκκλησία.

Αλλά, κι εντός της Εκκλησίας υπήρξαν τάσεις αφόρητου δεσποτισμού και απολυταρχίας.

Ο επίσκοπος αποφάσιζε και διέταζε δίχως γνώμης του πρεσβυτερίου, κατά τον Άγιο Ιγνάτιο τον Θεοφόρο, τον οποίο επικαλούνται συνεχώς ορισμένοι μόνο για να πουν ότι ο κάθε επίσκοπος είναι σε τύπο και τόπο Χριστού.

Πολύς λόγος γίνεται σήμερα για κάποιους διακριτούς ρόλους, τους οποίους επικαλούνται διάφοροι αδαείς. Θέλουν την Εκκλησία να σιωπά, να είναι στην άκρη άπραγη, να δίνει μόνο λίγο ψωμί.

Από τη μία το επιθετικό κράτος και από την άλλη το εκκλησιαστικό σώμα να ματώνει από εμφύλιους σπαραγμούς, δεν προχωρά στο διασάλπισμα του νικηφόρου μηνύματος της θανατώσεως του θανάτου, της προγεύσεως του παραδείσου, της ανακαινιστικής μεταμορφώσεως του ανθρώπου.

Κάποιοι μοντέρνοι χτυπούν βάναυσα την Εκκλησία, συχνά με αναλήθειες, ότι δήθεν περιορίζει, δεσμεύει, δημιουργεί ενοχές και ταλαιπωρεί τα πρόσωπα.

Τι προτείνουν; Συνθήματα ανταρσίας, ακηδεμονίας, ακυβερνησίας, αδιαφάνειας και χειρότερης αιχμαλωσίας.

Η έπαρση, η κακή συνήθεια, η εύκολη ζωή, δεν αφήνουν τον άνθρωπο να αγωνισθεί για αξίες, αρετές και ήθη.

Λησμονείται ο πλούσιος και ωραίος εγχώριος πολιτισμός και εισάγονται ξενόφερτα νούμερα, που έξω απορρίφθηκαν από καιρό.

Αγαπά καθυστερημένα ο Νεοέλληνας κάτι που μισήθηκε από τους ξένους.

Τρέχουν στους διδασκάλους της Άπω Ανατολής για εσωτερικό διαλογισμό, όταν οι άγιοί μας τα είπαν ξεκάθαρα πριν εκατοντάδες χρόνια.

Αν βρεθεί ένας να πει ή να γράψει κάτι διαφορετικό, θα κυνηγηθεί χαιρέκακα. Είναι δύσκολο σήμερα να διαφέρεις, να μην κάνεις ό,τι κάνουν οι πολλοί, να μη λες ό,τι λένε όλοι.

Η Εκκλησία θεωρείται από κάποιους μειονεκτικούς και αθεόφοβους σκοταδιστική, μαύρος μεσαίωνας, αγκυλωμένη στο παρελθόν, γηρασμένη και άρρωστη.

Δεν της επιτρέπεται λοιπόν, να εκφέρει σύγχρονη γνώμη, κρίση, παρατήρηση και πρόταση.

Σπάνιες πια στα τηλεοπτικά παράθυρα οι σεμνές φωνές, οι νηφάλιες σκέψεις, οι αντικειμενικές γνώμες.

Όσοι φωνάζουν κατά της διαφθοράς, εν πολλοίς υποκρίνονται. Δεν λένε, γιατί να υπάρχει διαφάνεια και πώς θα εμπνευστεί.

Η απουσία της ορθόδοξης πνευματικότητος έδωσε όλο το βάρος στο ίδιον συμφέρον, το οικονομικό.

Ζωή δίχως πνευματικότητα είναι νύχτα δίχως αναμονή χρυσοπόρφυρης ανατολής.