Την Δευτέρα 26 Νοεμβρίου το βράδυ πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα, στο κατάμεστο από κόσμο Αμφιθέατρο Παπαρρηγοπούλου, στην Νομική Σχολή, εκδήλωση που διοργάνωσαν από κοινού το Ίδρυμα "Άρτος Ζωής" και το Π.Μ.Σ. Πολιτική Επιστήμη και Κοινωνιολογία του Τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης του Ε.Κ.Π.Α. με θέμα "Νεοναζιστικός παγανισμός και η Ορθόδοξη Εκκλησία".

Κεντρικός ομιλητής ήταν ο Μητροπολίτης μας κ. Άνθιμος ο οποίος ανέπτυξε το θέμα από την σκοπιά της Εκκλησίας.

ΝΕΟΝΑΖΙΣΤΙΚΟΣ ΠΑΓΑΝΙΣΜΟΣ
ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ
 του μητροπ. Αλεξανδρουπόλεως Ανθίμου

Ευχαριστώ την Οργανωτική Επιτροπή της εκδηλώσεως αυτής, που μου πρότεινε να εκθέσω μπροστά σας λίγες απλές σκέψεις, αλλά πρέπει να εξομολογηθώ πως όταν, ενώ είχα αποδεχτεί, είδα τον τίτλο που της δόθηκε, το μετάνοιωσα· πολύ σκληρό μου φάνηκε το "και" στον τίτλο.

Μιά και δεν μπορούσα να ανακαλέσω, εξηγούμαι.

Όλοι ξέρουμε τί εννοούμε, όμως θα μου επιτρέψετε να επιμείνω, πως η Ορθόδοξη Εκκλησία όταν ορθοτομεί δεν αντίκειται, αλλά αισθάνεται ένοχη (αλλοίμονό της αν δεν αισθανόταν), για κάθε εκτροπή ή ξαστοχία· καθώς και υπεύθυνη ακόμα και για την λάσπη με την οποία γράφεται η ανθρώπινη ιστορία.

Εσείς το λέτε, ότι το πρόβλημα της κρίσης που βιώνουμε δεν είναι οικονομικό αλλά πνευματικό και αξιακό, οπότε, αν οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί θεωρούμε ότι μας αναλογεί τέτοιος ρόλος στην Ελληνική κοινωνία, τότε είμαστε σοβαρά υπεύθυνοι για την κρίση αυτή.

Εξάλλου, στη θεολογική μας γλώσσα, "ειρήνη" δεν είναι η απουσία του πολέμου, αλλά είναι η παρουσία του Θεού.

Να θυμηθούμε ότι, εδώ και 30 χρόνια στον τόπο μας κινήθηκε μια οργανωμένη εκστρατεία κατεδάφισης όλων ανεξαιρέτως των εξαγώγιμων παραδοσιακών αξιών, που μέχρι τότε είχαν καταστήσει τον πολιτισμό μας σταθμό στην παγκόσμια ιστορία. Κάποιοι απρόσεκτα ή εσκεμμένα "όρμησαν εκεί που οι άγγελοι φοβούνται να κυττάξουν".

Και βέβαια, "όπου δεν υπάρχει Θεός, όλα επιτρέπονται". Ο λαός μας που κλήθηκε από Σειρήνες να εκλάβει την "ελευθερία" ως αποδέσμευση, στο τέλος κατάντησε ασύνδετος και αλλοπρόσαλλος, με αποτέλεσμα τώρα να τρώγεται εύκολα από Λαιστρυγόνες και Κύκλωπες.

Ήταν η εποχή, που αν μιλούσες για θρησκεία, σε αποκαλούσαν θρησκόληπτο, για πατρίδα, εθνικιστή· για στρατό, μιλιταριστή· για παραδοσιακή οικογένεια, αναχρονιστικό· για πατρίδα-θρησκεία-οικογένεια, χουντικό! Αν τολμούσες, απλά, να διερωτηθείς "πόσους αλλοδαπούς χωράει η Χώρα μας;" σου εξαπέλυαν μομφή για ξενοφοβία, ρατσισμό, φονταμενταλισμό!

Ήταν η εποχή, που όλος κι όλος ο προσανατολισμός της Χώρας μας ήταν η ΟΝΕ και η Οικον. Σύγκληση.

Θα μπορούσα να σχολιάσω την κατάσταση εκείνη  με τα λόγια παλαιού μητροπολίτου: " Ὅταν οἱ πολιτικοὶ ἄρχοντες καὶ οἱ ἐκκλησιαστικοὶ ποιμένες σέβονται τὸ Θεὸ καὶ ἀγαποῦν τὸ λαό, τότε ὁ λαὸς παιδαγωγεῖται, δὲν φανατίζεται μεταπίπτων εἰς ὄχλον· τρέφεται καὶ εὐημερεῖ, δὲν διαβουκολεῖται· διοικεῖται καὶ ποιμαίνεται, δὲν φενακίζεται" (μητροπ. Κοζάνης Διονύσιος Ψαριανός).

Όμως, φτάνουν οι διαπιστώσεις! Η μιζέρια δεν είναι αξιοπρεπής στάση. Δεν είναι δουλειά δική μας η απόδωση ευθυνών, είναι δουλειά αλλωνών που θα δικαστούν από αγέννητους και νεκρούς, αν η ατιμωρησία, η ανοχή, η επιείκεια που θα δείξουν, κατασταθούν πιο σκανδαλώδη από το έγκλημα που διεπράχθη.

Σήμερα πια, το δεδομένο είναι ότι ο λαός μας περπατάει σε τεντωμένο σχοινί. Οι άνθρωποι είναι θυμωμένοι και στραπατσαρισμένοι, βλέπουν ανατρεπόμενα τα προγράμματά τους, οι οικογενειάρχες χάνουν τη γη κάτω απ' τα πόδια τους και δεν μπορούν να σχεδιάσουν ούτε το εγγύς μέλλον των παιδιών τους.

Η αλήθεια είναι ότι  «πολλὰ γὰρ πταίομεν ἅπαντες...» (Ιακ.3,2), όμως, βαρύτερα ευθύνεται το ιερατείο του Πολιτεύματος, που είναι ο πολιτικός μας κόσμος. Τώρα πια, το πολιτικό σύστημα είναι στριμωγμένο στη γωνία, πεθαίνει αμετανόητο χωρίς να έχει ζητήσει συγγνώμη και με την τελευταία πνοή που του απομένει, ψελλίζει ψέμματα πως οσονούπω όλα θα διορθωθούν και θα ξαναγυρίσουμε στην προτεραία κραιπάλη.

Πολλοί λένε· "να βοηθήσει η Εκκλησία ώστε να αποφευχθούν οι κοινωνικές εκρήξεις"! Κι εμείς, αντί να καλέσουμε το λαό σε συναίσθηση των λαθών και σε μετάνοια, αντί να του δώσουμε θάρρος, ελπίδα, υπομονή, νέο όραμα, του δίνουμε... συσσίτια! Αντί δηλ. να του δώσουμε τροφή του δίνουμε πέτρες (για να μας πετροβολήσει μ' αυτές αύριο)!

Έτσι ο λαός μας, φοβάται να δει την ευθύνη του στο χθες και την εξορκίζει, ενεργεί απάνθρωπα σπασμωδικά σήμερα και δειλιάζει να σχεδιάσει ψύχραιμα το αύριο.
Όμως, αυτά δεν είναι πρόταση. Δεν είναι λύση να κλαίμε πάνω στα συντρίμμια των επιλογών μας και εκεί να εξαντλούμε μέχρι θανάτου κάθε ικμάδα μας.

Αφού, λοιπόν, πιό χαμηλά να πάμε δεν έχει, αφού πιό κάτω να πέσουμε δεν γίνεται, άρα, μόνο να σηκωθούμε, μπορούμε· μόνο να ανεβούμε γίνεται. Όμως, χρειάζεται αποφασιστικότητα και τόλμη.

Εκείνο, νομίζω, που θα μπορούσε να προταθεί σαν μοναδική εθνική λύση είναι η επιστροφή σε δικά μας δοκιμασμένα ανθεκτικά πράγματα. Κι αυτά είναι δύο: το αρχαίο ελληνικό πνεύμα στην κλασσική του άποψη και το ευαγγελικό χριστιανικό μήνυμα στην Ορθόδοξη επεξεργασία του.
Θεωρώ ότι είναι καιρός πλέον, να αξιοποιήσουμε τα παραπάνω ως "μάννα" για να ταΐσουμε μ' αυτά τον πεινασμένο λαό μας, που μέχρι τώρα χόρταινε με ξυλοκέρατα.

Όμως, εδώ χρειάζεται προσοχή· "είναι ευκολότερο να μιλάς για αξίες, παρά να ζεις με αυτές" (Adlai Stevenson), επειδή "τις αξίες, πάντοτε, υπάρχουν αυτοί που τις υπηρετούν κι αυτοί που τις εκμεταλλεύονται" (Ναπολέων).

Όταν επί πλέον, αυτές οι αξίες ποντάρουν στη θρησκευτική εμπειρία των ανθρώπων, τότε χρειάζεται πολύ περισσότερη προσοχή και καλή μνήμη για να μας θυμίζει ότι "ποτέ θρησκεία δεν προδόθηκε τόσο, όσο ο Χριστιανισμός από τους Χριστιανούς" (Andre Gide).

Ειδικώτερα την Ορθόδοξη Χριστιανική μας Πίστη, είναι καλύτερα να την πολεμά κανείς παρά να την εξευτελίζει με τον τρόπο που την υπερασπίζεται ή για τον λόγο που την μεταχειρίζεται.

Ο Μεγ. Βασίλειος έγραφε: "με τα ελαττώματα που έχουμε δεν ευτελιζόμαστε τόσο, όσο με τις αρετές που υποκρινόμαστε ότι έχουμε".
Από τότε που ο αρχαίος σοφός έλεγε "πονηρόν μισώ, χρηστόν εάν είπη λόγον" (Μένανδρος), είμαστε βέβαιοι ότι "το μίσος οδηγεί στο σβύσιμο των αξιών" (Jose Ortega Y Gassat), ακόμα κι όταν αυτές περιγράφονται  με "υψηλά λόγια που μοιάζουν με τα κυπαρίσσια, ενώ είναι μεγάλα δεν έχουν καρπούς" (ο Φωκίων στον Λεωσθένη που έσυρε την Αθήνα στον λαμιακό πόλεμο).

Η Ορθόδοξη Χριστιανική μας Πίστη, λοιπόν, είναι η καλύτερη αρματωσιά, αλλά ο χειρότερος μανδύας.

Επίσκοπος σε μιά πόλη της Καμπανίας του ε' αιώνα ο Παυλίνος, πουλήθηκε σκλάβος στον γαμπρό του ηγεμόνα των Βανδάλων στην Αφρική, προκειμένου με τα χρήματα της πώλησής του να εξαγορασθεί το παιδί μιας φτωχής χήρας.

Ύστερα από καιρό, ο ηγεμόνας εκτιμώντας την ανωτερότητα της συμπεριφοράς του άγνωστου σκλάβου του, ζήτησε επίμονα απ' εκείνον να του φανερώσει την ταυτότητά του.

Ο Παυλίνος αποκάλυψε ότι ήταν επίσκοπος των Χριστιανών στην Καμπανία και για να αποδεχτεί την ελευθερία, που αμέσως του χάρισε ο ηγεμόνας, ζήτησε να απελευθερωθούν μαζύ του όλοι οι συμπατριώτες του.

Τελικά, για την Πίστη μας, δεν υπάρχουν εξ αντικειμένου αξίες αλλά καθίστανται αξίες ανάλογα με το πόσο υπηρετούν τον άνθρωπο, όπως τον περιγράφει ο ποιητής: "...τον καθημερινό άνθρωπο ...που του 'δωσα νερό και του 'δειξα το δρόμο, που δεν έχει στη γη ούτε ένα δωμάτιο δύο επί δύο και  μπορεί να μην τον χωράει ολόκληρο το σύμπαν" (Νικηφ.Βρεττάκος).

Αυτός "ο άνθρωπος δεν είναι ο άγριος του Ρουσσώ, ούτε ο διεφθαρμένος του Ροσφουκώ. Είναι βίαιος όταν καταπιέζεται και γλυκύς όταν είναι ελεύθερος".

Με όρους πνευματικότητος, "ο άνθρωπος είναι η νοσταλγία του άπειρου σε ένα όν πεπερασμένο". Ακόμη από τον Σενέκα "homo, sancta homini" (o άνθρωπος είναι πράγμα ιερό για τον άνθρωπο), μέχρι τον λόγιο αγιορείτη μοναχό που γράφει: "όταν κλαίει ένα βρέφος, η γη γονατίζει συγκεκινημένη να ακροασθεί. Κλαίει ο κύριός της" (Θεόκλητος Διονυσιάτης).

Οπότε για μας τους χριστιανούς κάθε αδικία που διαπράττεται σε βάρος του ανθρώπου, είναι υποχρέωσή μας να αποδοκιμάζεται. "Στόμα που μένει κλειστό μπροστά στην αδικία είναι ανάξιο να σταθεί ανοιχτό μπροστά στη θεία Κοινωνία".

Αν με ρωτήσει κάποιος· "...και τον αντίπαλό μου;" Σ' αυτόν, εκτός από τις γνωστές πανανθρώπινες παραβολές που αναφέρει ο Χριστός, θα θυμίσω, τουλάχιστον, αυτό που έλεγε ο στρατηγός De Gaulle: "κι αν δεν μπορώ να υποφέρω τους αντιπάλους μου, όμως τους σέβομαι". Τελικά, "όσο άθλιος κι αν είναι ένας άνθρωπος, μένει πάντα ο συνάνθρωπός μας".

Κάτι ακόμα: είναι σημαντικό μερικές φορές να αμφισβητούμε την ορθή μας κρίση. Από τα πράγματα που έβλαψαν τους ανθρώπους όχι λίγο, ήταν η αδυναμία μας να δεχθούμε σαν λαθεμένες κάποιες αντιλήψεις, όταν αυτές είχαν το προνόμιο να είναι ...δικές μας.

"Αν διαρκώς κρίνουμε τους άλλους, δεν θα μας μείνει καιρός να τους αγαπήσουμε" (μητέρα Τερέζα). "Το γεγονός ότι κρίνουμε και δικάζουμε, σημαίνει ολοφάνερα πως δεν καταλαβαίνουμε. Αν καταλαβαίναμε, δεν θα μπορούσαμε πια να δικάσουμε" (Μαλρώ).

Κάποτε  κι ο Θεός μας κρίθηκε και καταδικάστηκε επάνω στο Γολγοθά. Κι ενώ ο κόσμος τριγύρω έλεγε διάφορα, επάνω στο Σταυρό, ο ίδιος ο Θεός, ενάντια στο Θεό, πήρε το μέρος του ανθρώπου.

Άρα λοιπόν, όταν αγαπάμε συγχωρούμε ακόμα και τα ελαττώματα των άλλων, όταν δεν αγαπάμε, δεν συγχωρούμε ούτε τα προτερήματα.

Η διαχείριση των προθέσεων και των διαθέσεών μας θέλει υπευθυνότητα. "Οι σκέψεις μας γίνονται λόγια, τα λόγια πράξεις, οι πράξεις συνήθειες, οι συνήθειές μας γίνονται ο χαρακτήρας μας και ο χαρακτήρας μας είναι η μοίρα μας" (Φρανκ Άουτλω).

Καμμιά φορά, "πονούν λιγότερο οι οξείες σφαίρες από τις οξείες φράσεις" (Bismarck), και ποτέ κόμπος δεν λύνεται με το τέντωμα των άκρων.

Λέμε ότι η αναγκαιότητα σκλήρυνε την ελλαδική κοινωνία. Δεν είν' έτσι, αλλά ακόμη κι αν ήταν, ας μην ξεχνάμε ότι "η αναγκαιότητα είναι το επιχείρημα των δούλων, είναι και το πρόσχημα των δικτατόρων (William Pitt).

Ο Βενιαμίν Φραγκλίνος διεκήρυξε ότι "αυτός που θυσιάζει την ελευθερία για την ασφάλεια, δεν αξίζει τίποτε από τα δύο".

Στα ολοκληρωτικά καθεστώτα υφίστανται τέτοια διλήμματα, όμως η Δημοκρατία είναι εύθραυστο καθεστώς. Δεν είναι μόνο τρόπος ζωής "είναι βίωμα, ή να το πω καλύτερα, είναι κατάσταση πνεύματος" (Μαντές Φρανς).

Όταν η Marie Jeanne Roland, ανεβαίνοντας στην λαιμητόμο (στις 8/11/1793) ατένισε ένα άγαλμα της Ελευθερίας, φώναξε: "...πόσα εγκλήματα έχουν διαπραχθεί στ' όνομά σου!"

Εάν δεν προσέξουμε η libido dominandi (λαγνεία της δύναμης) θα μας καταστρέψει, πρώτα πνευματικά κι έπειτα κοινωνικά και εθνικά.

Η λέξη επανάσταση έχει μέσα της τη λέξη ανάσταση, δηλ. προϋποθέτει θάνατο! Οι επαναστάσεις  "ξεκινούν να καταργήσουν τις τάξεις, όμως, συνήθως τις αντικαθιστούν με μιά σκληρότερη ιεραρχία" (Ιονέσκο) και τελικά "καταλήγουν να ενισχύσουν το Κράτος" (Καμύ).

Οπότε δικαίωμα καταπίεσης δεν έχει κανένας, δικαίωμα άμυνας έχουν όλοι.

Ένα είναι βέβαιο, το κακό που κάνουμε στους άλλους, ποτέ δεν θα μας ωφελήσει.

Μ' αυτήν την τεράστια ευθύνη είμαστε επιφορτισμένοι οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί. Δεν μπορούμε να ξεφύγουμε απ' αυτήν αν θέλουμε να είμαστε Χριστιανοί.

Χριστιανός είναι ένας άνθρωπος στον οποίο ο Θεός εμπιστεύθηκε τους άλλους ανθρώπους.  "Κανείς δεν έχει δικαίωμα να είναι ευτυχισμένος από μόνος του" (Ραούλ Φολερώ). Γι' αυτό, "όταν δεν μπορούμε να κάνουμε τον κόσμο αυτό Παράδεισο, τότε οφείλουμε, τουλάχιστον, να τον εμποδίσουμε να γίνει Κόλαση" (Ολ. Κλεμάν).

Κόλαση δεν είναι μόνο το μίσος. "Το μίσος οι άνθρωποι, κάποτε, το συγχωρούν, δεν συγχωρούν ποτέ την περιφρόνηση" (Νερβάλ).

Έτσι ξέρει η Εκκλησία κι έτσι οφείλει να διδάσκει. Επειδή η Εκκλησία είναι η πιο ευεργετημένη του Θεού, αφού ο Χριστός δημιούργησε τον κόσμο με το λόγο του, τον άνθρωπο με τα χέρια του και την Εκκλησία με το αίμα Του (Παν.Τρεμπέλας).

Ο γάλλος υπαρξιστής (Ζαν Πωλ Σάρτρ) έλεγε: "οι άλλοι άνθρωποι είναι η κόλασή μου", ενώ ο ρώσσος ασκητής (Σεραφείμ του Σάρωφ) χαιρετούσε τον καθένα περαστικό με τα λόγια: "Χαρά μου, Χριστός Ανέστη"!

Τελικά, στην Ορθοδοξία, γνωρίζουμε το Θεό όχι κατανοώντας μια έννοια, αλλά καλλιεργώντας μιά σχέση, πρώτα με τους ανθρώπους κι έπειτα με το Θεό.

Ποιούς θέλω να περιγράψω με τις παραπάνω κομψές επισημάνσεις; Τον πολιτικό, που δεν λέει την μακρόβια αλήθεια, όταν αυτή του κοστίζει την «ἐπὶ θύραις» εκλογή. Τον συνδικαλιστή, που ασύνετα πριονίζει το εργασιακό κλαδί επάνω στο οποίο κάθεται.

Τον δημόσιο υπάλληλο, που τα παράνομα εισοδήματά του αυξάνουν αντιστρόφως ανάλογα με την υπόληψή του. Τον καθένα μας, όταν καλούμεθα να αποφασίσουμε το μεγάλο "ναι" ή το μεγάλο "όχι" και να υπηρετήσουμε το δίκαιο, το τίμιο, το αληθινό, το ευαγγελικό.

Αν ο καθένας μας δεν διορθωθεί, ένα μέρος της κοινωνίας μας θα ξεπέφτει χαμηλά σε νεο-ναζιστικές συμπεριφορές. Αν δεν παλινορθώσουμε τις ευαγγελικές αρετές, ένα μέρος του λαού μας θα καταντήσει πίσω στον παγανισμό.

Ο γερμανός διοικητής, δείχνοντας τον πίνακα της Γουέρνικα, ρώτησε τον Πάμπλο Πικάσσο: -Κύριε, εσείς το κάνατε αυτό;

Κι εκείνος απάντησε: -Όχι, Κύριε, εσείς το κάνατε"!

Λέει ο Ιω. Χρυσόστομος: "λυπάμαι αν για κάποιους είναι δηκτικά τα λόγια μου, όμως, αυτό επιδιώκω· καλύτερα να πονέσουν από τα σκληρά μου λόγια παρά από τις κακές τους πράξεις".

Επανέρχομαι για να τελειώσω.

Το έλλειμμα της πραγματικής Ελληνικής Παιδείας και το έλλειμμα της γνήσιας Ορθόδοξης Χριστιανικής Αγωγής πρέπει να σταματήσει να καταβαραθρώνει τις ψυχές των Ελλήνων.

"Η Παιδεία κάνει το λαό εύκολο να τον οδηγήσεις, αλλά δύσκολο να τον παρασύρεις· εύκολο να τον κυβερνήσεις, αλλά δύσκολο να τον υποδουλώσεις" (λόρδος Brougham, αρχικαγγελάριος της Αγγλίας, Λόγος στη Βουλή των Κοινοτήτων 29-1-1828).
Κάποιος ανόητος αθηναίος κορόιδευε μια μέρα τον Ανάχαρσι, έναν από τους επτά σοφούς της αρχαιότητος, επειδή ήταν "βάρβαρος".

Ο Ανάχαρσις, που πράγματι ήταν Σκύθης, απάντησε ατάραχος: "φίλε μου, είναι καλύτερα να συστέλλεται κάποιος για την πατρίδα του παρά να ντρέπεται η πατρίδα του γι' αυτόν".

Ο Ιωάννης Χρυσόστομος, κάθε αλαζονεία (προσθέτω και την εθνική, ακόμα και την θρησκευτική) την θεωρεί ασύγγνωστη αμαρτία, μολυσματική, χειρότερη από την πορνεία και την μοιχεία. Την αποκαλεί "...διαστροφὴ ψυχῆς καὶ νόσο χαλεπωτάτη, οὐδαμόθεν τικτομένη ἢ ἐξ ἀνοίας" και καταλήγει "οὐδὲν γὰρ ἀνοητότερον ἀλαζόνος ἀνθρώπου".

Το άλυτο πρόβλημα δεν είναι οι ξένοι στην πατρίδα μας. Είναι οι ντόπιοι, όταν είναι αποξενωμένοι από το Χριστό.

Είμαστε ως Χώρα, σε οριακό ιστορικό σημείο. Νέος από αριστοκρατική οικογένεια, αλλά άσωτος και μωρός, περιφρονούσε τον συνομιλητή του Κλεάνθη για την άσημη καταγωγή του. Ο μετέπειτα φιλόσοφος του απάντησε: "νεαρέ, μ' εμένα θα αρχίσει η δόξα της γεννιάς μου, μ' εσένα θα τελειώσει".

Οι Έλληνες έχουμε αρχοντική πολιτιστική καταγωγή, έχουμε και πλούσια χριστιανική ευαγγελική αγωγή. Αυτά είναι μόνο ευθύνη, τίποτε άλλο. Ας μην ψάχνουμε φίλους, κανείς δεν μας χρωστάει. Ας μην σκιαμαχούμε με εχθρούς, κανείς δεν έχει λόγο να μας βλάψει.

Ας μην μονομαχούμε με πολιτιστικά, κοινωνικά, πνευματικά κατωτέρους μας κι ας προσφέρουμε την φιλοξενία μας και στους εχθρούς μας, όπως το δένδρο δεν αρνείται τη σκιά του στον ξυλοκόπο.

Αρκεί όλους, φίλους και μη, να τους προσκαλούμε σε μια ανώτερη πολιτιστική βιοτή και τότε θα υποβάλλονται σ' αυτήν.
Το ερώτημα είναι· την έχουμε;

Ο Δημήτριος ο Πολιορκητής, όταν στα 306 κατέλαβε τα Μέγαρα, έδωσε εντολή στους στρατιώτες του να μην θίξουν σε τίποτε τον σοφό Στίλπωνα. Όταν τον συνάντησε, τον ρώτησε με ενδιαφέρον, μη τυχόν κάποιος στρατιώτης λεηλάτησε τα πράγματά του.

Και ο σοφός απάντησε: «οὐδένα εἶδον τἀμὰ φέροντα. Ἔχομεν τι τοιοῦτον ἐν ἑαυτοῖς, οἷον κ' οὔτε φέροιεν Ἀχαιοί, οὔτ' ἂν ἄγοιεν· πόλεμος γὰρ οὐ λαφυραγωγεῖ ἀρετήν».

Ξαναρωτώ: την έχουμε; Μπορούμε να την επανακτήσουμε; Αυτό, νομίζω, είναι το ερώτημα, που όσο κι αν πονάει, οφείλουμε να το απαντήσουμε.

Του Καλαβρύτων και Αιγιαλείας κ. Αμβροσίου

Ελλάδα μου, χρόνια τώρα σε κυβέρνησαν  όχι πολιτικά κόμματα, αλλά κάποια μη σοβαρά πολιτικά πρόσωπα, τα οποία προέβησαν στη δημιουργία κομμάτων μόνο και μόνο για να νέμωνται την Εξουσία!

Πουλημένοι σε ξένα συμφέροντα, Αμερικανικά σήμερα, Αγγλικά ή Γερμανικά χθες, δούλεψαν σκληρά για να καταστρέψουν την Ελλάδα με την αλόγιστη πολιτική τους!

Έτσι λοιπόν στον πολιτικό στίβο εν πολλοίς ούτε σοβαρά πρόσωπα είχαμε, ούτε και σοβαρά κόμματα! Στ’ αυτιά μας ακόμη αντηχούν τα γεμάτα ειλικρίνεια λόγια του αείμνηστου Γιώργου Κατσιφάρα: «αν δεν ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν θα μας ήξερε ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας μας!»

Ο Γιώργος Κατσιφάρας ήταν από τις εξαιρέσεις, διότι και έντιμος πολιτικός και ειλικρινής άνθρωπος ήταν. Αφορμής δοθείσης, μια και θυμηθήκαμε τον Ανδρέα Παπανδρέου, πρέπει να σημειώσουμε, ότι τελικά αυτός ήταν η πρώτη μπουλντόζα, είτε μας αρέσει, είτε όχι, από την οποία άρχισε η κατεδάφιση της ένδοξης και υπερήφανης Πατρίδος μας.

Με τη γνωστή δημόσια δήλωσή του προς χρηματισθέντα Υπουργό της πρώτης Κυβερνήσεως του ΠΑΣΟΚ «είπαμε να κάμετε ένα δωράκι στον εαυτό σας, αλλά όχι και μεγαλύτερο από πεντακόσιες χιλιάδες"(!!!) άνοιξαν οι ασκοί του Αιόλου και έκτοτε όλοι τους άρχισαν να χρηματίζωνται. Πρώτα οι μεγάλοι και ύστερα και οι μικροεπιχειρηματίες της γειτονιάς.

Έτσι λοιπόν τα πολιτικά κόμματα σχηματίζονταν κυρίως από μη σοβαρά ή και από «επιστρατευμένα» πρόσωπα! ¨Όταν λέμε «μη σοβαρά πρόσωπα» αναφερόμεθα πάντοτε στις σχέσεις τους με την Πατρίδα.

Δεν είχαν έρωτα για την αγαπημένη μας Ελλάδα. Είτε ζούσαν στο Εξωτερικό, είτε ουδέποτε υπηρέτησαν στον ελληνικό στρατό κλπ.

Οι εξαιρέσεις βεβαίως υπήρχαν και πάντοτε θα υπάρχουν! Παράλληλα όμως τα  πολιτικά Κόμματα τα αποτελούσαν όχι οι ικανοί άνθρωποι, οι επαΐοντες και οι κορυφαίοι, αλλά πρόσωπα-αποκόμματα του κοινωνικού συνόλου, ρετάλια της κοινωνίας.

Τα πόδια επήραν τη θέση της κεφαλής! Στην πρώτη περίοδο του ΠΑΣΟΚ δίπλα στον κάθε Υπουργό βρισκόταν ο «μπράβος» του Κόμματος, ο «πρασινοφρουρός», ο «κομισάριος» π.χ. ο γαλατάς της γειτονιάς, ο οποίος κατασκόπευε και κατηύθυνε τον Υπουργό!!!!!

Κατά καιρούς στην Κυβέρνηση της Χώρας μεταξύ των πολλών αχρήστων ανήλθαν  και κάποιοι   μεγαλόσχημοι  μεν και μεγαλώνυμοι ίσως, αλλά χωρίς τις αθάνατες ελληνικές αρχές, αυτές δηλ. που είχαμε παραλάβει από τους ενδόξους προγόνους μας, χωρίς χρηστά ήθη και χρηστό χαρακτήρα,  χωρίς αιδώ, χωρίς εντιμότητα!  Άνθρωποι, που έδιωξαν το Θεό από τη ζωή τους και στη θέση του έθεσαν το δικό τους είδωλο! Τελικά άνθρωποι, που αποδείχθηκαν  στην πλειονότητά τους κλέφτες και λωποδύτες!

Προσωπικότητες με εντιμότητα ήθος και ακεραιότητα στη ζωή τους, έντιμοι οικογενειάρχες και επιτυχημένοι επιστήμονες, όπως ήταν και αγαπητό μας πρόσωπο από το Νομό Αχαΐας, πολύ σύντομα έπεφταν στην δυσμένεια του Κόμματος και –με μυστικές διεργασίες- ωθούντο στο περιθώριο!

Πολλοί λοιπόν από αυτούς μας, που εκλήθησαν να μας Κυβερνήσουν, ήλθαν απ’ το πουθενά, μας ήλθαν ουρανοκατέβατοι! Ποτέ και πουθενά δεν δούλεψαν! Ποτέ δεν ίδρωσαν, για να κερδίσουν τον επιούσιο! Ποτέ δεν έβγαλαν με τον ιδρώτα τους ένα  κομμάτι ψωμί! Ήταν «παιδιά του μπαμπά τους», απόφοιτοι Κολλεγίων!

Και όμως μπήκαν στον πολιτικό στίβο και ανέλαβαν πολύ υψηλά και πολύ υπεύθυνα καθήκοντα! Ανέλαβαν ζωτικούς τομείς στο κυβερνητικό επιτελείο!

Ας τρέξουμε τώρα γρήγορα στο χρόνο, για να φθάσουμε στις ημέρες μας. Τέτοια, λοιπόν, πρόσωπα  εμφανίσθηκαν, όπως άλλωστε ήταν φυσικό, και στην Κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου ως σωτήρες της Ελλάδος, η οποία τώρα δυστυχώς πνέει τα λοίσθια, όχι μόνον οικονομικώς, αλλά και πολιτισμικώς!

Η ένδοξη Ελλάδα, που γνωρίσαμε με τον πολιτισμό, την λαμπρή ιστορία της, την αθάνατη ελληνική γλώσσα της και την Ορθοδοξία της, η λεγόμενη Ελληνοχριστιανική Ελλάδα με τον Ελληνοχριστιανικό Πολιτισμό της τώρα πια πεθαίνει!

Από τον θεωρούμενο ως Μεγάλο, αλλά πραγματικά άθεο και χωρίς ψυχικό μεγαλείο, Κωνσταντίνο Καραμανλή (τον 1ο), ο οποίος ήδη από το έτος 1955 είχε διακηρύξει την απαρέσκειά του προς την Εκκλησία, και έλεγε, ότι «για να ξαναχτίσω την Ελλάδα θέλω μηχανικούς και όχι παπάδες», περάσαμε στον επιρρεπή στις φιλήδονες απολαύσεις και Πράκτορα των Αμερικανών Ανδρέα Παπανδρέου!

Έγινε ένα μικρό διάλειμμα με τον -κατά την γνώμη μας- σοβαρό πολιτικό κ. Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, περάσαμε έπειτα στον Εβραϊκής προελεύσεως κ. Κώστα Σημίτη, ξαναγυρίσαμε στη Νέα Δημοκρατία με τον κ. Κώστα Καραμανλή (τον 2ο), που, αν και Πρωθυπουργός,  δεν χάλαγε την ζαχαρένια του, καθώς έγραφαν οι εφημερίδες, απολαμβάνοντας τον μεσημεριανό του ύπνο κλπ, τελικά φθάσαμε στον κ. Γεώργιο Παπανδρέου (τον 2ο), ο οποίος με το «λεφτά υπάρχουν» ξεγέλασε τον Έλληνα ψηφοφόρο, υπέκλεψε την ψήφο του και, σαν Πρωθυπουργός πια, εξετέλεσε επακριβώς τα σχέδια των Ξένων Δυνάμεων για την οικονομική κατάρρευση της Ελλάδος, ώστε αύτανδρος να βυθισθή στον ωκεανό των αδηφάγων δανειστών της!

Είχε συμφωνήσει, είπαν, την υπαγωγή μας στο Δ.Ν.Τ. πριν καν γίνει Πρωθυπουργός!

Ας θυμηθούμε και τούτο: προ των εκλογών της 4ης Οκτωβρίου 2009 ο κ. Γεώργιος Παπανδρέου μετέβη δύο φορές στις ΗΠΑ, όταν δε εξελέγη Πρωθυπουργός μετέβη εκεί και  για τρίτη φορά.

Έμαθε ποτέ κάποιος γιατί άραγε μετέβη εκεί ο κ. Γ. Α. Παπανδρέου; Ουδείς!

Κατά την ταπεινή μας γνώμη, επήγε εκεί για να συνάψει συμβόλαια και συμφωνίες με την Ξένη αυτή Δύναμη, τα οποία στη συνέχεια υλοποιήθηκαν με τα περίφημα ΜΝΗΜΟΝΙΑ!

Ας ξαναγυρίσουμε λοιπόν στους ουρανοκατέβατους! Τέτοιοι άνθρωποι, που μας ήλθαν από το πουθενά, ή που τους έστειλαν εδώ ίσως τα Ξένα Κέντρα Αποφάσεων,  ανέλαβαν να αντιμετωπίσουν την οικονομική κρίση, όταν μόλις τότε άρχισε να διαφαίνεται.

Όπως π.χ. ο κ. Γεώργιος Παπακωνσταντίνου, τέως Υπουργός των Οικονομικών, ο οποίος μας πρόβαλε ξαφνικά, λέτε και ερχόταν από το υπερπέραν! Αυτός δηλ., που μιλώντας για τον Τιτανικό στα ξένα Forum, κατεξευτέλισε την Ελλάδα και την βύθισε πολύ βαθειά μέσα στο βυθό της Ευρωπαϊκής ανυποληψίας! Αυτός, που τελικά κατέστρεψε την οικονομία της Χώρας!

Σχεδόν πρώτη του φροντίδα ήταν να παραγγείλει μια ολοκαίνουργη θωρακισμένη Mercedes, αξίας 800.000 € περίπου, όπως έγραφαν οι εφημερίδες και είπαν τα ΜΜΕ!

Ποιος; Ο έως χθες άγνωστος, που ξαφνικά έγινε ο Τσάρος της Οικονομίας και τελικά ο νεκροθάπτης της! Αυτός, που δεν  θυμόταν που έκρυψε την λίστα Λαγκάρντ!

Μετά τον παραμερισμό, δηλ. το εξωπέταγμα, του   κ. Παπακωνσταντίνου, ήλθε –ως νέος σωτήρας της Ελλάδος,  Υπουργός της Οικονομίας- ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος. Παλαιός πολιτικός αυτός, με επιστημονικές περγαμηνές και με σοβαρό  έως χθες προφίλ!  Και όμως δεν τα κατάφερε! Πολύ γρήγορα έχασε την γενική εκτίμηση, αφού σημείωσε και αυτός λάθη και παραλείψεις εγκληματικές.

Έχοντας ως όραμα να αναρριχηθεί στη θέση του Προέδρου του ΠΑΣΟΚ, φαίνεται ότι και αυτός έκαμε στραβά μάτια στις οικονομικές ατασθαλίες και τελικά καταρρακώθηκε το κύρος του. Για την χαμένη λίστα Λαγκάρντ ή Φαλτσιάνι έγινε τόσον θόρυβος!

Πέρασαν δέκα περίπου ημέρες και τότε μόλις ο κ. Βενιζέλος εμφανίσθηκε στο προσκήνιο, λέγοντας ότι έχει αυτός την περίφημη λίστα, την οποία και παρέδωσε, μάλιστα δε, καθώς ελέχθη, με αλλοιωμένα τα στοιχεία της!

Αυτό και μόνο το γεγονός, εκθέτει ανεπανόρθωτα τον κ. Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ! Αποκαλύπτει μεγάλη ενοχή!

Στο σημείωμά μας αυτό σκοπός μας δεν είναι να αναφερθούμε σε πρόσωπα. Απλώς αναφερθήκαμε σε ελάχιστα πρόσωπα, μάλλον σε κάποιες έως χθες προσωπικότητες με βαρύνουσα σημασία, για να τονίσουμε την αθλιότητα, που επικρατεί στο πολιτικό σύστημα.

Μια αθλιότητα, για την οποία θα κριθή και ο νυν Πρωθυπουργός, ο κ. Αντώνιος Σαμαράς. Ανέλαβε βέβαια τη διακυβέρνηση της Χώρας σε καιρούς χαλεπούς, αλλά αυτό ακριβώς είναι που ή θα τον αναδείξει σαν μεγάλο Πολιτικό Ηγέτη ή θα τον καταποντίσει στο βάραθρο της ανυποληψίας!

Δυστυχώς γι’ Αυτόν τα πρώτα δείγματα δεν είναι ενθαρρυντικά! Να μερικά απ’ αυτά.

α) Ο κ. Αντώνιος Σαμαράς, ως Πρωθυπουργός, αμέσως μετά τις εκλογές της 17ης Ιουνίου ε.ε,. λησμόνησε παντελώς τις βαρύγδουπες εκείνες προεκλογικές του υποσχέσεις προς τον Ελληνικό Λαό, όπως π.χ. δεν θα περικόψουμε τους μισθούς, δεν θα αυξήσουμε τους φόρους, δεν θα απολύσουμε εργαζομένους, δεν ….δεν…..δεν…., καθ’ όσον από την επομένη των εκλογών ημέρα  ενεργεί τα εντελώς  αντίθετα! Είναι χαρακτηριστικά αυτά που κατήγγειλε δημοσίως ο παραιτηθείς Υφυπουργός του κ. Νικ. Νικολόπουλος, τα οποία  περίπου έχουν ως εξής: «Ο Σαμαράς μας είπε, ότι θέλει μπροστά στους ανθρώπους της Τρόϊκα να μη προβάλουμε καμμιά αντίρρηση, αλλά να γονατίσουμε και με τα τέσσερα!» με ό, τι μη σεμνό, μη ηθικό, υπονοεί αυτή η έκφραση!

β) Όσο κι αν φαίνεται απίστευτο αυτό, δυστυχώς  η πράξη το επιβεβαιώνει Διότι για λόγους γοήτρου και μόνο θα περιμέναμε από τον Πρωθυπουργό κ. Σαμαρά να αντιτάξει στους Τροϊκανούς έστω και ένα ΟΧΙ! Μια τέτοια στάση στα μάτια του κόσμου θα είχε μια μεγάλη σημασία, έστω και αν μετά ταύτα κατ ανάγκη υποχωρούσε στις παράλογες και συγχρόνως εξουθενωτικές για τον ‘Έλληνα εργαζόμενο ή συνταξιούχο απαιτήσεις των Τροϊκανών! Τούτο άλλωστε ετόνισε και κάποιος εκ των κ.κ. Βουλευτών, λέγων: "Η Ελληνική Κυβέρνηση έστω και τελευταία στιγμή  να σηκώσει το ανάστημά της, όχι ότι είμαστε οι γίγαντες του κόσμου, αλλά δεν είμαστε και ένα σκουπίδι¨ (Σκαϊ 100.3 στις 16.10.2012 και ΕΘΝΟΣ στις 17.10.2012)

γ) Ό, τι ο κ. Σαμαράς άρχισε να χάνει από την εκτίμηση των Ελλήνων φαίνεται και από το παρακάτω απόσπασμα, που σας παρουσιάζουμε. Μπορεί να είναι υπερβολικό, αλλά καταδεικνύει την υφιστάμενη τάση απορρίψεως και του κ. Σαμαρά: « Με την εμφάνιση του Σαμαρά στο πολιτικό προσκήνιο ολοκληρώνεται το καστ των πρωταγωνιστών. Από το πουθενά σχεδόν εμφανίστηκε ένας στην κυριολεξία χαμένος "κρίκος" της νεότερης ελληνικής ιστορίας ...Εμφανίστηκε μάλιστα οικιοθελώς και αυτοβούλως σε μια εποχή, που είναι βέβαιον ότι θα αναζητηθούν "αποδιοπομπαίοι τράγοι", για να εκτονωθεί η λαϊκή οργή.

Εμφανίστηκε ως εθελοντής ο φυσικός απόγονος ενός από τους βασικούς πρωταγωνιστές τής εθνικής μας δυστυχίας και με την πράξη του αυτή αποκάλυψε ένα στην κυριολεξία "ξεχασμένο" κύκλωμα αθλιότητας ...Ένα κύκλωμα, το οποίο τις τελευταίες δεκαετίες κρυβόταν επιτυχώς πίσω από "Μουσεία", "Προσκοπισμούς" και "Υποτροφίες". Ο φυσικός απόγονος του Μπενάκη αποκάλυψε με την ύπαρξή του έναν από τους μεγαλύτερους και καλύτερα κρυμμένους "βραχίονες" του ελληνικού παρακράτους.

ΠΗΓΗ: http://eamb-ydrohoos.blogspot.gr/2012/09/i-merkel-kai-i-leia-tis.html

Είμαστε, λοιπόν, αγαπητοί μου  φίλοι, προδομένοι από όλους, ή σχεδόν από όλους,  όσοι κυβέρνησαν την Ελλάδα μετά την μεταπολίτευση! Το ομολογούν οι άνθρωποί τους.

Ο εκδότης του ΒΗΜΑΤΟΣ κ. Στ. Ψυχάρης σε σημείωμά του με τίτλο "Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΟΝ ΑΝΑΖΗΤΕΙ...." (21.10.2012) γράφει και τα εξής:

"Η μερίδα του λέοντος ως προς τις ευθύνες για την οικονομική και κοινωνική κατάρρευση του κράτους ανήκει σε όσους άσκησαν την εξουσία -κόμματα και πρόσωπα.  Στον ελληνικό λαό ανήκει το δικαίωμα να επιλέξει όσους πρέπει να στείλει σπίτι τους.

 Η διαδικασία αποπομπής του παλαιού και υποδοχής του νέου έχει αρχίσει.

Απόδειξη ότι τα παραδοσιακά κόμματα από τη μια ως την άλλη άκρη του πολιτικού φάσματος έχουν μαραθεί.

Είναι καταφανές ότι η κοινωνία αναζητεί τον ηγέτη που με σύνεση και τόλμη, με όραμα και σθένος θα ηγηθεί ενός πατριωτικού κινήματος με βάση τη σταθερότερη πολιτική συνισταμένη που εδρεύει στο Κέντρο"

Και σήμερα ιδού το αποτέλεσμα. Η Ελλάδα χάνεται! Καταποντίζεται! Σε λίγο θα είμαστε εμείς ξένοι στον τόπο μας! Το μάθατε και αυτό; Σε όποια νησιά μας δεν αριθμούνται περισσότεροι από 150 κάτοικοι, οι άνθρωποι αυτοί -για λόγους οικονομίας, για λόγους λιτότητος- πρέπει να φύγουν από το νησί τους!

Έτσι όμως –ακατοίκητα πλέον αυτά τα νησιά- στη συνέχεια θα καταστούν ελεύθερες ή αμφισβητούμενες ζώνες, όπως τα Ίμια!

Δεν θα επιμείνουμε όμως στο σημείο αυτό επειδή πρόθεσή μας είναι να αναδείξουμε το σάπιο σύστημα, το οποίο κυβέρνησε τη Χώρα μας όλα αυτά τα χρόνια  και ένεκα του οποίου η Ελλάδα μας οδηγείται πλέον στον αφανισμό!

Θα περιμέναμε από την Ιερά Σύνοδο της Ιεραρχίας του παρελθόντος Οκτωβρίου να επισημάνει αυτόν τον κίνδυνο, αλλά δεν το είδαμε! Εισηγήσεις και συζητηεις εντός των τειχών έγιναν, και μάλιστα πολύ σημαντικές!

Αλλά πρός τά έξω τίποτε δεν ανακοινώθηκε! Ούτε ένα Μήνυμα δεν εξεδόθη! Άρα μπορούμε να υποθέσουμε, ότι οι Εισηγήσεις και οι συζητησεις εντός της Αιθούσης έγιναν μόνο και μόνο για εσωτερική κατανάλωση!  Έτσι δύο - τρείς Ιεράρχες παραμένουν μπροστά στο μεγάφωνο της ιστορίας!

Επαναλαμβάνουμε, ότι τώρα που τα πράγματα έφθασαν στο πιο χαμηλό σκαλοπάτι του ευτελισμού και της αναξιοπρέπειας, πρόθεσή μας είναι να αναδείξουμε αυτό το σάπιο σύστημα, το οποίο κυβέρνησε τη Χώρα μας όλα αυτά τα χρόνια έπειτα από την μεταπολίτευση  και ένεκα του οποίου η Ελλάδα μας οδηγείται πλέον στον αφανισμό!

Δεν προβαίνουμε σε πραγματεία, σε αναλυτική δηλ. επισκόπηση των γεγονότων. Απλώς από τα δημοσιεύματα  του ημερήσιου Τύπου δέκα μόλις ημερών αλιεύσαμε συγκλονιστικές ειδήσεις, οι οποίες προβάλλονταν με καταιγιστικό μάλιστα ρυθμό!

Δεν προλαβαίναμε να τις χωνέψουμε! Να λοιπόν μερικά σταχυολογήματα από αυτή την καθημερινή ειδησεογραφία. Τα παρουσιάζουμε έτσι ακριβώς, όπως οι εφημερίδες τα περιέγραψαν.

Το τελικό συμπέρασμα είναι, ότι εμείς πρώτα εγκαταλείψαμε τον Χριστό, για να αποκτήσουμε το χρυσό και τώρα ο Χριστός με τη σειρά Του μας εγκαταλείπει και φεύγει..., εγκαταλείπει δηλ. την Ελλάδα και τους Έλληνες, έτσι ώστε να πέσουμε στην ανυποληψία των Ευρωπαίων κατακτητών μας, να πεινάσουμε, να δυστυχήσουμε, χάνοντας και το χρυσάφι που αποκομίσαμε! Έπειτα από την περίοδο της πνευματικής φτώχειας, μπαίνουμε τώρα και στην οικονομική δυσπραγία! Εχάσαμε λοιπόν και τα αυγά και τα καλάθια!Λύση υπάρχει και είναι η μοναδική!

Είναι η ΜΕΤΑΝΟΙΑ, η ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ, η επιστροφή στην Εκκλησία, ο τακτικός ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΜΟΣ, δηλ. η ενθρόνιση του Χριστού στην καρδιά μας  και επομένως και στην καθημερινή ζωή μας! Αλλοιώς, αντίο Ελλάδα μου, χώρα των ΑΓΙΩΝ και των ΗΡΩΩΝ! 

Επιστολή προς τους Προέδρους του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου κ. . Martin  Schulz, του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου κ.  Herman Van Rompey και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής κ.  José Manuel Barroso απέστειλε ο κ. Παναγιώτης Ι. Κανελλόπουλος, στην οποία αναφέρεται στις τελευταίες εξελίξεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ολόκληρη η επιστολή έχει ως εξής:

Αξιότιμοι κύριοι Πρόεδροι,

Απευθύνω την επιστολή αυτή σε σας τους επικεφαλής των τριών κορυφαίων θεσμικών οργάνων της Ευρωπαϊκής  Ένωσης (ΕΕ) διότι είναι γνωστή σε όλους η πίστη και η αφοσίωσή σας στην ιδέα της ευρωπαϊκής ενοποίησης, καθώς και  η μέχρι σήμερα μεγάλη συνεισφορά σας στην ευρωπαϊκή ενοποιητική διαδικασία.

Κύριοι Πρόεδροι,

Είμαι ο καθηγητής του Δικαίου της ΕΕ στο Πανεπιστήμιο  Πειραιώς  Παναγιώτης Ι. Κανελλόπουλος, όπου διδάσκω το Δίκαιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης τα τελευταία τριάντα και πλέον χρόνια. Από νεαρός φοιτητής εντυπωσιάστηκα και πίστεψα στο ευρωπαϊκό ενοποιητικό όραμα, όπως αυτό είχε διατυπωθεί στη Διακήρυξη του Robert Schuman και στα κείμενα του Jean Monnet και των άλλων θεμελιωτών πατέρων της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Το ερευνητικό, διδακτικό και το συγγραφικό μου έργο ήταν και είναι αφιερωμένο στην ευρωπαϊκή ενοποιητική ιδέα, έτυχε δε ανάλογης αναγνώρισης και από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η οποία με τίμησε  με τον τίτλο του καθηγητή της έδρας Jean Monnet από το 1999.

Κάθε Οκτώβριο αρχίζω τις διαλέξεις μου για την ευρωπαϊκή ενοποίηση στους πρωτοετείς φοιτητές του Πανεπιστημίου μου, αναπτύσσοντας τα επιμέρους κεφάλαια αυτής, με έμφαση στη γέννηση και εξέλιξη του ευρωπαϊκού ενοποιητικού εγχειρήματος, τις αξίες, την αποστολή και τους στόχους της ΕΕ, τα μέχρι σήμερα επιτεύγματα αυτής,  τα οφέλη των κρατών μελών αλλά και των ευρωπαίων πολιτών από την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και την προσπάθεια για  ειρήνη,  ευημερία και αλληλεγγύη, που αποτέλεσαν τους πρώτους στόχους των θεμελιωτών πατέρων. Τα ίδια περίπου αντικείμενα διδάσκω κάθε χρόνο και σε φοιτητές άλλων κρατών μελών της Ένωσης στο πλαίσιο του  προγράμματος ανταλλαγής φοιτητών, το γνωστό πρόγραμμα ERASMUS.

Αρχίζοντας σε λίγες μέρες τις διαλέξεις μου, το πρόβλημά μου είναι ως προς τον εάν, πρέπει να μιλήσω και φέτος προς τους φοιτητές μου για τα ίδια αντικείμενα, και η ανησυχία μου συνίσταται στο εάν, μιλώντας γι’ αυτά, οι φοιτητές μου θα τα δεχθούν ή θα αντιδράσουν, έχοντες υπόψη τους τα όσα συμβαίνουν, τα τελευταία τρία (3) χρόνια, στην πατρίδα μας, στην Ελλάδα, αλλά και την υπόλοιπη Ευρώπη, ιδιαίτερα στα κράτη μέλη του ευρωπαϊκού νότου.   

Πώς θα δεχθούν οι νεαροί φοιτητές μου όσα αισιόδοξα συνηθίζω κάθε χρόνο να διδάσκω για το μέλλον της ευρωπαϊκής ενοποιητικής διαδικασίας, όταν από πολλούς ευρωπαίους επίσημους και μέσα ενημέρωσης, εκπέμπεται, τα τελευταία δύο χρόνια,  μήνυμα απαισιοδοξίας ως προς το μέλλον της ευρωζώνης και του κοινού νομίσματος, καθώς και ως προς το μέλλον της Ελλάδας εντός της ευρωζώνης; Πως θα δεχθούν οι φοιτητές μου όσα συνήθως τους διδάσκω για την προσπάθεια  δημιουργίας πνεύματος αλληλεγγύης και υπερεθνικής ενότητας των κρατών και των λαών της Ευρώπης, όταν πολλοί επίσημοι ευρωπαίοι κηρύττουν το μίσος και την περιφρόνηση σε βάρος της Ελλάδας και των Ελλήνων, αλλά και άλλων κρατών μελών, που παρουσιάζουν οικονομικά προβλήματα, θέτοντας πάντα το εθνικό ή πολιτικό τους συμφέρον υπεράνω του κοινοτικού; 

Όλοι αυτοί κατηγορούν τους λαούς των μεσογειακών κρατών μελών  ότι δεν ακολουθούν τον δικό τους τρόπο ζωής και δράσης, ζητώντας την τιμωρία τους, ως να ήσαν υποχρεωμένοι να το κάνουν! Είναι δυνατόν να ακούγονται τέτοιοι ισχυρισμοί; Αυτή είναι η ουσία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης; Γι’ αυτό πρότεινε ο Ρομπέρ Σουμάν την ευρωπαϊκή ενοποιητική προσπάθεια;

Κύριοι Πρόεδροι, σε όλους αυτούς που σήμερα στρέφονται κατά της χώρας μου και ζητούν, ως τιμωρία, την αποπομπή της, πρέπει εσείς οι αρμόδιοι εκπρόσωποι της ΕΕ να υπενθυμίσετε ότι η χώρα μου, η Ελλάδα, αποφάσισε να συνδέσει την τύχη της με τις Ευρωπαϊκές Κοινότητες από το 1961, όταν όλοι, ή  οι περισσότεροι από τους σημερινούς επικριτές της, δεν είχαν τότε ιδέα περί ευρωπαϊκής ενοποίησης ή ανήκαν σε κράτη και συνασπισμούς που μάχονταν ή τηρούσαν εχθρική στάση κατά των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων. Επίσης πρέπει να τους υπενθυμίσετε ότι πριν μιλήσουν πρέπει να συμβουλεύονται τις Συνθήκες της ΕΕ οι οποίες δεν προβλέπουν σε καμία περίπτωση αποβολή κράτους μέλους.

Κύριοι Πρόεδροι,

Τι απάντηση να δώσω στους φοιτητές μου όταν με ρωτήσουν αν η συμπεριφορά των μεγάλων κρατών μελών στην αντιμετώπιση της κρίσης συμβιβάζεται με την «κοινοτική μέθοδο», αφού ουσιαστικά τα μεγάλα κράτη μέλη έχουν σε μεγάλο βαθμό υποκαταστήσει τα αρμόδια όργανα της Ένωσης και προωθούν το διακυβερνητικό αντί το υπερεθνικό πρότυπο. Η συμπεριφορά τους αυτή είναι αντίθετη προς τις διατάξεις των Συνθηκών και δεν βοηθάει την πρόοδο του ευρωπαϊκού ενοποιητικού εγχειρήματος.
   
Τι απάντηση να δώσω στους φοιτητές μου όταν με ρωτήσουν για τις κατηγορίες που δέχεται η Ελλάδα ότι εξαπάτησε την ΕΕ και παρουσίασε ψευδή στοιχεία για την ένταξή της στην ευρωζώνη; Όλοι γνωρίζουμε ότι μερικά κράτη μέλη της ΕΕ δεν ικανοποιούσαν τα κριτήρια σύγκλισης κατά τη στιγμή της ένταξής τους στην ευρωζώνη. Τα οικονομικά στοιχεία των κρατών μελών ήταν γνωστά σε όλους, κράτη μέλη και κοινοτικά όργανα. Οι ηγέτες των κρατών μελών, ιδίως των μεγάλων, γνώριζαν το μεγάλο δημόσιο χρέος του Βελγίου, της Ιταλίας και της Ελλάδας, άλλωστε, για το λόγο αυτό αναβλήθηκε η ένταξη της Ελλάδας στην ευρωζώνη για δύο χρόνια. Ήθελαν όμως πάση θυσία να δημιουργηθεί και να λειτουργήσει η ευρωζώνη και το κοινό νόμισμα με όσο το δυνατόν περισσότερα κράτη μέλη. Όποιος λοιπόν ισχυρίζεται ότι η Ελλάδα έγινε δεκτή στην ευρωζώνη με ψεύτικα στοιχεία, δεν λέει την αλήθεια. Ας ερωτηθεί επ’ αυτού ο τότε Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ρομάνο Πρόντι. Γιατί λοιπόν εξευτελίζεται μια χώρα και ένας λαός με την κατηγορία ότι εξαπάτησαν την ΕΕ με ψευδή στοιχεία;

Κύριοι Πρόεδροι,

Όπως ασφαλώς γνωρίζετε, η κατάσταση της ελληνικής οικονομίας είναι πράγματι τραγική, των δε ελλήνων αφόρητη, έγινε δε  χειρότερη από τη στιγμή που ξέσπασε η κρίση. Από τότε μέχρι σήμερα  έχουμε ύφεση της ελληνικής οικονομίας που υπερβαίνει συνολικά  το 20% του ΑΕΠ  και ανεργία που υπερβαίνει το 22%. Όλα αυτά, οι έλληνες πιστεύουν ότι έγιναν λόγω του λανθασμένου οικονομικού προγράμματος που επέβαλλε η ΕΕ και το ΔΝΤ στην Ελλάδα ως προϋπόθεση για τη χορήγηση του δανείου. Με άλλα λόγια, η πλειοψηφία των ελλήνων πιστεύει ότι η παρέμβαση της Τρόικα επιδείνωσε αντί να βελτιώσει την οικονομική κατάσταση της χώρας. Πως μπορώ να αντιμετωπίσω τους φοιτητές μου στο σημείο αυτό και να ισχυριστώ ότι η ΕΕ επέδειξε αλληλεγγύη με τη χορήγηση των δανείων, τα οποία οδήγησαν στη βελτίωση της οικονομικής κατάστασης της Ελλάδας;  

Τι να απαντήσω στους ισχυρισμούς των φοιτητών μου ότι ουσιαστικά η υιοθέτηση του κοινού νομίσματος ήταν μια παγίδα, ώστε όλα τα κράτη μέλη να γίνουν όμηροι στα χέρια της Γερμανίας; Αυτό είναι η ΟΝΕ κ. Πρόεδροι; διότι εγώ μέχρι σήμερα πίστευα και δίδασκα ότι η ΟΝΕ και το κοινό νόμισμα είναι μια πολιτική της ΕΕ που θα μας οδηγήσει στην τελειοποίηση της εσωτερικής αγοράς, στη μείωση του κόστους της οικονομίας και στην οικονομική ανάπτυξη όλων των κρατών μελών, στη δημιουργία θέσεων εργασίας και στην ευημερία όλων των πολιτών της ΕΕ. Μέχρι σήμερα βλέπουμε το αντίθετο, τις χώρες του νότου να έχουν βυθιστεί στην ύφεση και την πρωτοφανή ανεργία, την δε Γερμανία να αποκομίζει τεράστια οφέλη σε βάρος των λοιπών κρατών της Ένωσης.   

Ασφαλώς θα σας έχει προβληματίσει η πορεία της ευρωπαϊκής ενοποίησης στο μέλλον. Είναι βέβαιο ότι η παρούσα κρίση χρέους , που εξελίσσεται σε κρίση οικονομικής ανάπτυξης,  έχει κλονίσει σε σημαντικό βαθμό τη συνοχή μεταξύ των κρατών μελών και των ευρωπαίων πολιτών. Πολλοί συμπολίτες μου, μεταξύ αυτών και οι φοιτητές μου, δηλώνουν απογοητευμένοι διότι η ΕΕ δεν διαθέτει ή δεν ενεργοποιεί τους κατάλληλους θεσμικούς μηχανισμούς που θα δώσουν λύσεις στα προβλήματα των κρατών μελών της, όπως έκαναν πρόσφατα οι ΗΠΑ. Πολλοί ευρωπαίοι έχουν αρχίσει να διερωτώνται αν η πορεία της ευρωπαϊκής ενοποίησης θα είναι δεδομένη και ασφαλής στο μέλλον. Άλλοι διερωτώνται μήπως θα ήταν καλύτερα να γυρίσει η Ευρώπη στην εποχή του εθνικού κράτους και των εθνικών νομισμάτων. Όλοι αυτοί οι φόβοι, και αν ακόμα είναι υπερβολικοί, δεν προάγουν το ευρωπαϊκό ενοποιητικό εγχείρημα. Όταν κάποια στιγμή η ΕΕ εξέλθει από την κρίση, θα είναι πιο αδύνατη, με τους ευρωπαίους πολίτες να αμφιβάλλουν για την ικανότητά της να ενεργεί με αλληλεγγύη και να διαφυλάσσει τη συνοχή της Ευρώπης.

Κύριοι πρόεδροι,  έχω την αίσθηση ότι οι φοιτητές μου, όπως και πολλοί συνάδελφοί τους από τα υπόλοιπα κράτη μέλη της Ένωσης, θα μου υποβάλλουν παρόμοια με τα ανωτέρω ερωτήματα και άλλα, που πιστεύω ότι θα με φέρουν σε δύσκολη θέση ως προς την υπεράσπιση του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Είμαι βέβαιος ότι και σεις, αν ήσασταν φοιτητές, θα είχατε παρόμοιες απορίες και ερωτήματα. Αυτός είναι ο λόγος κύριοι Πρόεδροι, που ενώ διδάσκω την ευρωπαϊκή ενοποίηση περισσότερο από τριάντα χρόνια με μεγάλη επιτυχία, όπως λένε οι φοιτητές μου, πιστεύω ότι φέτος θα βρεθώ σε δύσκολη θέση και αμηχανία, διότι η συμπεριφορά ορισμένων κυβερνήσεων των κρατών μελών της Ένωσης με τις πράξεις τους και τις δηλώσεις τους έχουν αδυνατίσει τα υπέρ της ευρωπαϊκής ενοποίησης επιχειρήματα

Κύριοι Πρόεδροι, τα παραπάνω ερωτήματα, θα ήταν καλό νομίζω να τα απευθύνετε και στα μέλη του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, στους ηγέτες της ΕΕ, για να δούμε τι απαντήσεις θα έδιναν αυτοί. Καλό θα ήταν να τους υπενθυμίσετε ότι η σημερινή ΕΕ απέχει πολύ από το ενοποιητικό όραμα του Robert Shuman, του Jean Monnet, του Konrad Adenauer, κ. ά. Στη Διακήρυξή του ο Ρομπέρ Σουμάν αναφέρει ότι η ευρωπαϊκή ενοποίηση δεν θα επιτευχθεί δια μιας, αλλά μέσα από συγκεκριμένα επιτεύγματα που θα δημιουργήσουν μια πραγματική αλληλεγγύη μεταξύ των κρατών μελών. Νομίζουν τα μέλη του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου ότι οι πράξεις τους και οι δηλώσεις τους προάγουν την αλληλεγγύη μεταξύ των κρατών μελών; Εγώ δεν νομίζω, διότι πρώτη προϋπόθεση για την αλληλεγγύη είναι ο σεβασμός της εθνικής αξιοπρέπειας κάθε κράτους μέλους, κάτι το οποίο δεν συμβαίνει σήμερα.  

Συμφωνώ ότι η χώρα μου και το πολιτικό της σύστημα φέρουν μεγάλη ευθύνη για τη σημερινή κατάσταση της οικονομίας της αλλά και της δημόσιας διοίκησης. Ωστόσο, όσα έχουν συμβεί τα τελευταία τρία (3) χρόνια έχουν πείσει και τους πιο δύσπιστους ότι δεν φταίνε μόνο οι αδυναμίες της ελληνικής οικονομίας για τη νομισματική κρίση της Ευρώπης, αλλά κατά κύριο λόγο οι συστημικές αδυναμίες του νομικού και θεσμικού πλαισίου της ευρωζώνης καθώς και η άπληστη, αδηφάγος, επιθετική και κερδοσκοπική συμπεριφορά των χρηματαγορών.

Αξιότιμοι κύριοι Πρόεδροι,

Χωρίς υπερβολές, σας διαβεβαιώνω ότι η κατάσταση στη χώρα μου είναι κρίσιμη. Τα αισθήματα των συμπατριωτών μου απέναντι στην ενωμένη Ευρώπη έχουν αλλάξει σημαντικά και δεν θα αποτελέσει έκπληξη αν κάποια στιγμή γίνουν εχθρικά. Ειλικρινά είναι η πρώτη φορά που δεν είμαι σίγουρος αν πρέπει να υπερασπιστώ το ευρωπαϊκό ενοποιητικό εγχείρημα. Όλα αυτά πρέπει να σας προβληματίσουν, διότι δεν προάγουν την Ευρωπαϊκή ενοποίηση  την οποία έχετε ταχθεί να υπερασπίζετε και σας δημιουργούν μεγάλη ευθύνη απέναντι στην Ιστορία και τους λαούς της Ευρώπης, ιδιαίτερα απέναντι στις νεώτερες γενεές.  

                                                                                             
Σας ευχαριστώ πολύ
Με τιμή

Δρ. Παναγιώτης Κανελλόπουλος,

Επιστολή απέστειλε ο σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων προς τον Πρωθυπουργόν κ. Αντώνη Σαμαρά με αφορμή τις φήμες που κυκλοφορούν τις τελευταίες ημέρες περί καταργήσεως του Β΄ Σώματος Στρατού, που εδρεύει στη Βέροια και επιχειρεί σε όλη την ελληνική επικράτεια και όχι μόνο.

Το κείμενο της επιστολής του σεβασμιωτάτου είναι το ακόλουθο:

Εξοχώτατε κ. Πρόεδρε,

Με το παρόν έγγραφο ενώνω τη φωνή μου με αυτήν όλων των θεσμικών φορέων του τόπου μας και Σάς εκφράζω την προσωπική μου αγωνία αλλά και την ανησυχία και αμηχανία του ποιμνίου μου από την ακατανόητη και περιρρέουσα ήδη φημολογία περί καταργήσεως του ιστορικού Β΄Σ.Σ. που εδρεύει μεν στη Βέροια, επιχειρεί δε σε όλη την Επικράτεια και πέραν αυτής.

Θέλω να πιστεύω ότι η ανωτέρω φημολογία δεν ανταποκρίνεται ούτε καν σε σκέψη. Είναι νωπές οι εντυπώσεις από τον εορτασμό των 100 χρόνων Ελευθερίας και από την τιμή που δικαίως απεδόθη στον Ελληνικό Στρατό, ο οποίος αποτελεί έναν από τους πυλώνες της εθνικής μας υπόστασης και δεν χωρεί καμία περικοπή και υποτίμησή του.

Εξοχώτατε,

Διακρίνεστε για την ικανότητά σας να λαμβάνετε τις αποφάσεις κατόπιν ωρίμου σκέψεως και συνεκτιμήσεως όλων των λεπτομερειών που συνθέτουν ένα πρόβλημα. Για το λόγο αυτό, ως επίσκοπος της Μακεδονικής πόλεως Βεροίας, Σας εκφράζω την θερμή μου παράκληση να παρέμβετε προσωπικά για την οριστική διακοπή κάθε παρόμοιας σκέψης, που αν τελικώς υλοποιηθεί θα έχει ολέθρια αποτελέσματα, ιδιαίτερα σε μια τόσο ευαίσθητη εθνικά περιοχή.

Κατακλείοντας την παρούσα δανείζομαι τα λόγια του Ποιητή μας του Σεφέρη:

«Σβήνοντας κανείς ένα κομμάτι από το παρελθόν, είναι σα να σβήνει και ένα αντίστοιχο κομμάτι από το μέλλον κι είναι θλιβερή πια η ζωή, που μοιάζει με ακατοίκητο σπίτι».

Με τη βεβαιότητα της θετικής αντιμετώπισης στα ανωτέρω Σάς ευχαριστώ εκ των προτέρων και διατελώ,

† ο Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας Παντελεήμων