Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καστορίας κ. Σεραφείμ

Ο Απόστολος Παύλος, ο στρατηγός της Εκκλησίας, στρατιώτης ο ίδιος του Χριστού στην διάδοση του Ευαγγελίου, θέλει και τους άλλους συστρατιώτες. (Φιλ, β' 25)

Αθλητής αυτός, ζητά συγχρόνως και συναθλητάς. (Φιλ, 4,3)

Αγωνιστής μέγας, ("τον αγώνα τον καλόν ηγώνισμαι…") θέλει και αυτούς που βρίσκονται γύρω του συναγωνιστές στην κατάκτηση της αρετής.

Ζητά ακόμη συνεργούς (Ρωμ, 16, 23) στο δύσβατο μονοπάτι για την κατάκτηση της κορυφής της αγιότητος.

Έτσι, απευθυνόμενος στους Ρωμαίους της εποχής του και διαχρονικά σε όλους τους Χριστιανούς όλων των εποχών, αφού ο λόγος του είναι λόγος Αγίου Πνεύματος, τους ζητά να είναι: "τη σπουδή μη οκνηροί" (Ρωμ, 12, 11) δηλαδή, στην προθυμία και στον ζήλο για κάθε έργο θεάρεστο να μην είναι δυσκίνητοι και φυγόπονοι.

Ερμηνεύοντας τον λόγο αυτό του Αποστόλου Παύλου, η χρυσή αηδόνα της Εκκλησίας, ο Ιερός Χρυσόστομος, είναι αποκαλυπτικός. Να τι λέγει στην 22α ομιλία του :

"Πρόσεχε πως παντού ζητάει τις επιτάσεις.

Γιατί δεν είπε μόνο, να δίνετε κάτι, αλλά με αφθονία.

Ούτε να είστε προϊστάμενοι, αλλά με ζήλο.

Ούτε να ελεείτε, αλλά με χαρά.

Ούτε να τιμάτε, αλλά να ξεπερνάτε τους άλλους.

Ούτε ν' αγαπάτε, αλλά χωρίς υποκρισία.

Ούτε να απέχετε από τα κακά, αλλά να τα μισείτε.

Ούτε να επιδιώκετε τα αγαθά, αλλά να προσηλώνεστε σε αυτά.

Ούτε να αγαπάτε, αλλά φιλόστοργα.

Ούτε να είστε πρόθυμοι, αλλά όχι με οκνηρία.

Ούτε να έχετε το πνεύμα, αλλά το θερμό πνεύμα, δηλαδή να είστε θερμοί και σε εγρήγορση."

ΠΡΩΤΟΝ. "Τη σπουδή μη οκνηροί"

Έργο του κάθε Χριστιανού είναι να εργάζεται καθημερινά, να αναλώνει τον εαυτό του στη διακονία του θελήματος του Θεού.

Ένας εργάτης του Θεού δεν ζει για τον εαυτό του, αλλά για τον Χριστό. Νοιώθει μέσα του έντονα την παρουσία του Θεού, γι' αυτό και επαναλαμβάνει μαζί με τον Απόστολο Παύλο : "Ζω δε ουκέτι εγώ, ζει δε εν εμοί Χριστός". (Γαλ, 2,20)

Η σκέψη του κάθε Χριστιανού που θέλει να εργάζεται για την επικράτηση της Βασιλείας του Θεού, καθώς η δράση και η ζωή του είναι ταυτισμένες με τον Χριστό.

Μπορεί να ζει μέσα στον κόσμο, μπορεί να διακονεί τους ανθρώπους, αλλά έχει διαφορετικό φρόνημα από το φρόνημα του κόσμου που είναι η αμαρτία.

Ο Άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος στις ομιλίες του τις πνευματικές μας παρουσιάζει αυτήν την παραδοξότητα του πνευματικού εργάτου του Ευαγγελίου. "Χριστιανών κόσμος έτερος εστί και άλλη τράπεζα και άλλα ενδύματα και άλλη απόλαυσις και άλλη κοινωνία και άλλο φρόνημα διό και κρείττους πάντων ανθρώπων τυγχάνουσι". (Αγίου Μακαρίου του Αιγυπτίου, Ομιλίαι πνευματικαί, Ομιλία 5η).

Τι θα έλεγε σήμερα ο Απόστολος Παύλος; Τι θα έλεγαν οι Πατέρες της Εκκλησίας αν μας έβλεπαν, αντί για τα έργα του Θεού να εργαζόμεθα τα έργα του πονηρού;

Αντί για πράξεις αγαθές, να είμαστε στολισμένοι με έργα και πράξεις σκοτεινές, με κακίες και αθλιότητες ώστε να είμαστε ολόκληροι μία πληγή;

Και αντί, για την θεραπεία, η οποία επιτυγχάνεται με την μετάνοια και την κάθαρση, να καυχώμεθα δυστυχώς για αυτήν την πληγή και μαζί με την αμαρτία, την οποία ηρωοποιούμε, να προβάλλουμε στον Θεό την ασέβειά μας; Γι' αυτό παρατηρείται :

Το ψεύδος

Η αδικία

Η κλοπή

Η συκοφαντία

Ο χλευασμός των ανθρώπων που θέλουν να ζουν κατά Θεόν μα κυρίως, ο εμπαιγμός και η βλασφημία του ονόματος του Θεού.

ΔΕΥΤΕΡΟΝ. "Τη σπουδή μη οκνηροί"

Ο χριστιανός δεν στέκεται στα λόγια, αλλά κυρίως στα έργα.

Διακρίνεται από αγάπη προς τον Θεό και από αγάπη προς τους συνανθρώπους του. Και αυτός ο ζήλος, η σπουδή, όπως την ονομάζει ο Απόστολος Παύλος, που είναι το αντίθετο της οκνηρίας, τον οδηγεί σε σωστικές πρωτοβουλίες για την μετάδοση του ευαγγελικού μηνύματος.

Δεν ησυχάζει ο ίδιος, δεν αναπαύεται να είναι κλεισμένος στον εαυτό του, αλλά αυτό που του χάρισε ο Θεός θέλει να το μεταδώσει.

"Ανάγκη γαρ μοι επίκειται· ουαί δε μοι εστίν, εάν μη ευαγγελίζωμαι’’ (Α’ Κορ. 9,16) δηλαδή, «είναι ανάγκη να το κάνω (να κηρύττω)· αλλοίμονο σε μένα αν δεν κηρύττω».

Σε αυτόν τον φοβερό λόγο του Αποστόλου Παύλου, ο σοφός Ιεράρχης της Καισαρείας Μέγας Βασίλειος θα συμπληρώσει : "Πας φιλόθεος άνθρωπος προς διδασκαλίαν αυτεπάγγελτος. Ανίκητος γαρ η προθυμία των διδάσκειν τι χρήσιμον δυναμένω όταν αι των μανθανόντων ψυχαί πάσην καθαρεύουσιν αντιτυπίας" (PG 32, 1037 AB).

Ο λόγος, ακόμα, του χαριτοβρύτου Αγίου Νεκταρίου είναι αποκαλυπτικός: "Πράττε εξ' αγνού σεβασμού και ενδομύχου ευμενείας προς τους άλλους παν ό,τι συντηρεί, ανακτήσει και προάγει την αισθητικήν και λογικήν αυτών φύσιν. Σπούδαζε να προάγεις την βασιλεία του Θεού, μεταξύ των ανθρώπων δια της πίστεως της δι' αγάπης ενεργουμένης". (Χριστιανική ηθική, Αγίου Νεκταρίου, σελ. 166).

ΤΡΙΤΟΝ. "Τη σπουδή μη οκνηροί"

Ο Χριστιανός, κατά τον λόγο του Χριστού, είναι φως και θα πρέπει να λάμπει ως το φως. "Ούτω λαμψάτω το φως ημών έμπροσθεν των ανθρώπων όπως είδωσιν τα καλά έργα και δοξάσωσι τον Πατέρα ημών τον εν τοις ουρανοίς".

Αυτό το φως έχει τρεις βασικές ιδιότητες : να φωτίζει, να ζεσταίνει και να απολυμαίνει.

Ο Χριστιανός να φωτίζει με το γνήσιο παράδειγμά του. Ζει εν πνεύματι και βιώνει τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος.

Ο μιμητής του Χριστού ζεσταίνει με την αγάπη του και την διακονία του. Είναι έτοιμος να ζωστεί το λέντιο της ταπεινώσεως και να πλύνει τα πόδια των μαθητών του Χριστού.

Στο πρόσωπο του κάθε ανθρώπου, είτε ανήκει στην Εκκλησία είτε δεν ανήκει, βλέπει το πρόσωπο του Χριστού και ό,τι είναι ιερό για τον άλλο είναι και συγχρόνως σεβαστό για τον ίδιο.

Ο Χριστιανός απολυμαίνει με την ακτινοβολία του και με την αγιότητα της πολιτείας του.

Δεν ηθικολογεί, αλλά η ζωή του είναι τέτοια, ώστε, όχι μόνο να προκαλεί τον θαυμασμό στους ανθρώπους, αλλά και, κυρίως, να γίνεται όργανο θεραπευτικό. Και όταν ακόμη σιωπά, διδάσκει και οικοδομεί. Και όταν μιλά, ο λόγος του είναι ‘’άλατι ηρτυμένος’’.

Η αυτογνωσία του και ο αυτοέλεγχος είναι τα πνευματικά εργαλεία, τα οποία τον προσγειώνουν και του δείχνουν πως αν θέλει να γίνει μέγας, "έσται ημών διάκονος", και αν θέλει να είναι πρώτος, θα πρέπει να είναι έσχατος.

Να λοιπόν ένα μήνυμα επίκαιρο για την εποχή μας. Ας ανοίξουμε τα αυτιά μας στα λόγια του Αποστόλου Παύλου και ας απλώσουμε το χέρι μας να πάρουμε τον πνευματικό καρπό που μας προσφέρει.

Είναι στο χέρι μας ...

 

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη Αλεξανδρουπόλεως κ. Ανθίμου

Η αληθινή ιστορία και η πιθανολογούμενη Ελληνική καταγωγή του

Στις 14 Φεβρουαρίου του σωτηρίου έτους 270 μ.Χ., ο στρατιωτικός διοικητής της Ρώμης Πλάκιδος, διέταξε τον αποκεφαλισμό του γέροντα Ουαλεντίνου, πνευματικού ηγέτη της περιοχής του σημερινού Τέρνι.

Ο Ουαλεντίνος, που είχε γεννηθεί σ’εκείνη την πόλη και είχε χειροτονηθεί επίσκοπος από τον πάπα Βίκτωρα, είχε αποκτήσει μεγάλη φήμη για το ήθος του και το έργο του, γεγονός που δεν άρεσε στους διαδρόμους των ρωμαϊκών ανακτόρων.

Μετά τον αποκεφαλισμό του γέροντος επισκόπου, τρείς άλλοι χριστιανοί, ο Πρόκλος, οΈφηβος και ο Απολλώνιος (γιός του Πλάκιδου) μάζεψαν το σώμα του μάρτυρα δασκάλου των και το μετέφεραν στο Τέρνι όπου και το έθαψαν νύχτα σ’ ένα αγρό στα νότια της πόλης.

Αργότερα και οι ίδιοι έπεσαν θύματα της ρωμαϊκής θηριωδίας και πύκνωσαν τις γραμμές των μαρτύρων (πάνω από πεντακόσιοι) της περιοχής.

Μετά την επικράτηση του Μεγάλου και μετέπειτα Αγίου Κωνσταντίνου και την αναγνώριση του χριστιανισμού, οι κάτοικοι του Τέρνι επιδόθηκαν ελεύθερα στην τιμητική προσκύνηση του Αγίου τους, στον οποίο ήδη αποδίδονταν πολλά θαύματα. Στο σημείο της ταφής του κτίσθηκε και ναός σε ρυθμό βασιλικής.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία μετέθεσε τον γιορτασμό της μνήμης του στις 24 Οκτωβρίου.

Στην Εκκλησία δεν έχουν θέση εθνικοί διαχωρισμοί ούτε ζώντων ούτε κεκοιμημένων, πολύ περισσότερο αγίων, επειδή δεχόμαστε ότι όλοι οι άγιοι ανήκουν στο σύμπαν του Θεού, το οποίο βλέπουμε ενοποιημένο ως κτίσμα απέναντι στον Κτίστη του.

Υπάρχει όμως στην Αγιολογία, το ερώτημα εάν ο Άγιος Ουαλεντίνος ήταν Έλληνας ή Λατίνος.

Για τον εξής λόγο:

Στη Ρώμη και συγκεκριμένα στο οικοδομικό συγκρότημα του Αγίου Δομητιανού, υπάρχει ο αρχαίος χριστιανικός τάφος της Santa Maria Antiqua (από την αρχαία εικόνα της Παναγίας που φυλασσόταν εκεί).

Στο Ναό αυτό βλέπει κανείς τοιχογραφίες διαφόρων αγίων της Δύσεως και της Ανατολής, ανάμεσα δε υπάρχει και ολόσωμη παράσταση του Αγίου Βαλεντίνου, του οποίου η επιγραφή είναι γραμμένη με χαρακτήρες ελληνικούς.

Την αγιογράφηση του Ναού τον 8ο αιώνα αλλά και την ανακαίνισή του την είχε παραγγείλει και αρχίσει ο προτελευταίος Έλληνας ορθόδοξος πάπας της Ρώμης Ιωάννης Ζ’, ο οποίος καταγόταν από την βυζαντινή Καλαβρία και ήταν γιός ενός βυζαντινού αξιωματούχου Πλάτωνος. Ο πάπας Ιωάννης Ζ’ κατοικούσε σε κτίριο παρακείμενο του Ναού και επομένως θα είχε άμεση αντίληψη των εργασιών της αγιογραφήσεως.

Έμεινε στον παπικό θρόνο μόνο δύο χρόνια (705 – 707) και το έργο του το συνέχισε αργότερα, ο επίσης Έλληνας ορθόδοξος πάπας Ρώμης Ζαχαρίας (741 – 752).

Τα ερωτήματα της Αγιολογίας είναι:

Ποια σχέση μπορούν να έχουν δύο Έλληνες ορθόδοξοι πάπες της Ρώμης με τον Άγιο Βαλεντίνο και γιατί άραγε τον συμπεριέλαβαν στην εικονογράφηση;

Γιατί η ένδειξη «ΑΓΙΟΣ ΒΑΛΕΝΤΙΝΟΣ» είναι γραμμένη στα ελληνικά κι όχι στα λατινικά (ως Άγιος Ουαλεντίνος), και τούτο στη Ρώμη του 8ου μ.Χ. αιώνα, όπου λίγοι πιά γνώριζαν ελληνικά;

Μήπως στην τότε ελληνική κοινότητα της Ρώμης, ο Άγιος ήταν πολύ δημοφιλής;

Μήπως ο Άγιος Βαλεντίνος ήταν ελληνικής καταγωγής γι’ αυτό και οι τελευταίοι Έλληνες πάπες της Ρώμης θέλησαν να τιμήσουν τη μνήμη του, σαν μια πράξη αντίστασης σαν εκείνη της τοποθετήσεως δύο τεραστίων ασημένιων πλακών, με γραμμένο το Ορθόδοξο Σύμβολο της Πίστεως στον Καθεδρικό του Λατερανού;

Μήπως στους χριστιανούς της Δύσεως υπήρχε η παράδοση ότι ο Βαλεντίνος ήταν Άγιος – δάνειο από την Ανατολή όπου ετιμάτο νωρίτερα;

Αρχιμ. Άνθιμος Κουκουρίδης*

Υ.Γ.

Λιγότερο στοιχειοθετημένοι είναι οι φολκλορικοί και εμπορικοί λόγοι που ανέδειξαν τον Άγιο Βαλεντίνο σε προστάτη των ερωτευμένων. Στα μέρη που ο Άγιος έζησε και πέθανε η «vox populi» σιωπά.

Κατά πάσα πιθανότητα η παράδοση γεννήθηκε στη Βρετανία όπου η ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου, από πολύ παλιά, είναι ευκαιρία για γιορτές και λαϊκά πανηγύρια.

Διαδόθηκε σ’ όλο τον κόσμο, μάλλον από τον «Αμλετ» του Σαίξπηρ όπου υπάρχει ο εξής συσχετισμός: «Αύριο ξημερώνει η ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου και γω θα έλθω στο μπαλκόνι σου για να είμαι η Βαλεντίνα σου».

*Άρθρο του Αρχιμ. Ανθίμου Κουκουρίδη (νυν Μητροπολίτου Αλεξ/πόλεως) από το βιβλίο "Μελάνι και Θυμίαμα".

Του Αρχιμ. Αρκαδίου Ραζνύ | Εφημερίου του Ι.Ν.Μεταμορφώσεως Κορίνθου

«Ευάρεστος Θεώ γενόμενος, ηγαπήθης και ζων μεταξύ αμαρτωλών μετετέθης. Ηρπάγης, μη κακία αλλάξη σύνεσίν σου ή δόλος απατήση την ψυχήν σου» (Σοφ. Σολ. 4).

Ένας χρόνος συμπληρώνεται το Σάββατο 15 Φεβρουαρίου, από την αιφνιδιαστική προς Κύριον εκδημίαν του μακαριστού αδερφού και φίλου π. Ισιδώρου Σαλάκου, Μέγα Εκκλησιάρχη της Αλεξανδρινής Εκκλησίας.

Στις 10 του Φλεβάρη του περασμένου χρόνου, πηγαίνοντας σε ιεροτελεστία, το αυτοκίνητο που τον μετέφερε εξετράπη από την πορεία του με αποτέλεσμα να συντριβεί και η οποία συντριβή του προκάλεσε βλάβες στον οργανισμό, που τελικά έμελλε να του κόψουν το νήμα της σύντομης ζωής του στις 15 Φεβρουαρίου, σε ηλικία μόλις 32 ετών, βυθίζοντας στο πένθος το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας, την κατά σάρκα αλλά και την πνευματική οικογένειά του, τους φίλους και γνωστούς σε Ελλάδα και Αίγυπτο.

Και αυτός ο στίχος της Παλαιάς Διαθήκης, είναι η παρηγορητική απάντηση που παίρνουμε για τον πρόωρο θάνατό του.

"Ήταν αρεστός στον Θεό και αγαπήθηκε απ' αυτόν και επειδή ζούσε ανάμεσα σε αμαρτωλούς, μετατέθηκε στην άλλη ζωή. Αρπάχθηκε για να μην επιδράσει στη φρόνησή του η κακία, για να μην τον εξαπατήσει η δολιότητα." (Σοφ. Σολ. 4).

Στις 15 Φεβρουαρίου λοιπόν στον Ι.Ν. Αγ. Μαρίνης Ηλιουπόλεως Αθηνών, θα ήμαστε όλοι εκεί αγαπημένε μας Ισίδωρε.

Οι γονείς σου, ο αδερφός σου, η γιαγιά σου, τα πνευματικά σου αδέρφια, οι συγγενείς σου, τα πνευματικά σου παιδιά, οι φίλοι σου και όλοι όσοι σε αγάπησαν.

Θα ήμαστε εκεί για να σου ανάψουμε ένα κεράκι για την μνήμη σου και όλοι μαζί κατά τη Θεία Λειτουργία και το Ιερό Μνημόσυνο, να προσευχηθούμε για την ανάπαυση της ψυχής σου, όχι καθηκόντως αλλά γιατί το νοιώθει η καρδιά μας.

Η ιεροσύνη είναι το μέγιστο στον κόσμο αξίωμα. Ένα αξίωμα, που ούτε στους αγγέλους δόθηκε, ούτε στους αρχαγγέλους. Είναι σφραγίδα ανεξίτηλη! Ακολουθεί και μετά θάνατον τον Ιερέα. Γι’ αυτό και στην ευχή που μόνο στους ιερείς διαβάζεται, ευχόμεθα στον Κύριο και Θεό μας, «όπως ανέδειξε εδώ στη γη ιερέα Του τον μακαριστό αδελφό μας Ισίδωρο, έτσι να τον αναδείξει και ιερέα του ουρανίου Του θυσιαστηρίου».

Ο π. Ισίδωρός μας λοιπόν βρίσκεται κοντά στο Θυσιαστήριο του Θεού που τόσο λάτρευσε και προσέφερε όλη του την ζωή. Έφυγε αφήνοντας σε μας, που τον γνωρίσαμε και εκτιμήσαμε τον ίδιο και ό,τι προσέφερε με την καλή του ζωή, ανάμνηση αγαθή.

Το έργο του ως κληρικός μετά θάνατον συνεχίζεται πλέον μόνο με την ιερή προσευχή και δέηση του. Δέεται για όλους μας. Δέεται για τους ενορίτες του στο Κάιρο της Αιγύπτου και όλους τους οικείους του και τους αδερφούς του. Όπως άλλωστε έκανε πάντα στην ζωή του.

Και όλοι εμείς ευγνώμονες για ο, τι εκείνος προσέφερε, κλίνουμε το γόνυ και δεόμαστε με όλη μας την ψυχή προς τον Κύριο: «Δέσποτα Χριστέ, ον μετέστησας εξ ημών, εν ταις των αγίων σου κατάταξον σκηναίς, το πνεύμα του σου δούλου Ισιδώρου».

Θα μπορούσε κανείς να γράψει σελίδες ολόκληρες για το πρόσωπό σου αδερφέ μου. Από μικρό παιδί αγάπησες «παραρίπεισθαι εν τω οίκω του Θεού μου μάλλον ή οικείν με εν σκηνώμασιν αμαρτωλών».

Αφιέρωσες τη ζωή σου και τα νιάτα σου υπηρετώντας τον Ιησού Χριστό, την Εκκλησία μας, το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας και την Πατρίδα μας.

Υπηρέτησες το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας και τους Πατριάρχες Πέτρο και Θεόδωρο αλλά και τους λοιπούς Αλεξανδρινούς Ιεράρχες παραδειγματικώς και αυτοί πολύ σε αγάπησαν έμπρακτα, αναγνωρίζοντας τα χαρίσματα σου και την διακονία σου στο Πατριαρχείο από 18 ετών και σε τίμησαν με τα οφίκια του Πατριαρχείου και τις διάφορες θέσεις που υπηρέτησες σε Αίγυπτο και Αφρική.

Η δε θέση σου ως Μεγάλου Εκκλησιάρχου, πίσω από τον Πατριάρχη μας Θεόδωρο, έως σήμερα κενή. Μια θέση, ένας τίτλος που σου πήγαινε όσο κανένας άλλος γι΄αυτό ο Πατριάρχης μας, ο Πατριάρχης της Αγάπης, ο Πατριάρχης της καρδίας σου όπως τον αποκαλούσες, σε τίμησε με αυτό το οφίκιο.

Είχες πνευματικό πατέρα και πρότυπο τον νυν Μητροπολίτη Διδυμοτείχου Δαμασκηνό, για τον οποίον πάλιν και πολλάκις με εγκωμιαστικά λόγια έκανες αναφορές για το πρόσωπό του, αλλά και για το πόσο πολύ τον αγαπούσες και το πόσα πολλά έμαθες δίπλα του.

Ιεροπρεπής, αγαπούσες την λατρευτική ζωή της Εκκλησίας μας, τους Αγίους μας και τελούσες τις καθημερινές Λειτουργίες μετά φόβου Θεού. Ήθελες δε η μεγαλοπρέπεια των ακολουθιών, να είναι τέτοια που να μας ταξιδεύει νοερά στην μεγαλοπρέπεια της Δόξης του Κυρίου μας. ΄Ησουν πρότυπο για τον κλήρο της Αλεξανδρινής μας Εκκλησίας.

Έκανες δεύτερη πατρίδα σου την Αίγυπτο, όπου έζησες για περίπου 14 χρόνια, αγάπησες όλο τον κόσμο εκεί , Έλληνες και Αιγυπτίους, Χριστιανούς και Μουσουλμάνους που σε περιστοίχιζαν και με τον ιδιαίτερο και μοναδικό σου χαρακτήρα που σε έκανε να ξεχωρίζεις κατόρθωσες να αγαπηθείς από τον κόσμο και να γίνεις ο δικός τους πατέρας, φίλος και αδερφός.

Μέσα από το Ιερό σου πετραχήλι, έδωσες παρηγοριά και ανάπαυση στις ταλαιπωρημένες και αμαρτωλές ψυχές των ανθρώπων.

Εργάστηκες για την ευρέπειαν του οίκου του Κυρίου μας στις κάνοντας μεγάλες ανακαινίσεις και αλλαγές στις ενορίες όπου υπηρέτησες σε Ηλιούπολη και Ντάχερ Καϊρου.

Σκόρπισες πλούσια αγάπη στα παιδιά, τους νέους και αυτά σου χάρισαν την δίκη τους αγάπη και καρδιά. Κατόρθωσες όλους υπό την σκέπην του Κυρίου μας, να γίνουν μια οικογένεια.

Ένα χρόνο μετά και ακόμα δέχομαι μηνύματα από τα πνευματικά σου παιδιά, ότι τους λείπεις και ότι δεν θα σε ξεχάσουν ποτέ. Σαν ιερέας ποτέ δεν ξέχασες την αποστολή σου. Ποτέ δεν έδωσες δείγματα απληστίας. Φτωχός ξεκίνησες και φτωχός έφυγες.

Γεύτηκες τις λύπες και τις δοκιμασίες με ταπείνωση και υπομονή. Έσκυβες το κεφάλι στην αδικία, τα κράταγες μέσα σου όσα σε έκαναν ακόμα και να δακρύζεις και πάντα έλεγες ότι για την αγάπη του Χριστού τα υπομένεις.

Στα δε μεγάλα σου προβλήματα έτρεχες πάντα στο εκκλησάκι του Αγ. Νεκταρίου μας στην Πατριαρχική Επιτροπεία Καϊρου, για να προσευχηθείς.

Η φιλανθρωπική σου δράση μεγάλη και σιωπηλή. Ακόμα και εμείς που ζήσαμε πιο κοντά σου, ποτέ δεν μάθαμε εν ζωή ποιούς βοηθούσες. Μίλησαν όλοι όταν τους άφησες ορφανούς.

Σε όλους ήσουν μια ανοιχτή αγκαλιά, ένα χαμόγελο, ένα πείραγμα, μια συμβουλή, μια καλή κουβέντα.

Ήσουν πληθωρικός στα συναισθήματά σου και δεν έκρυβες να δείχνεις πάντα αυτό που αισθάνόσουν.

Σου άρεσαν τα ψαλμοτράγουδα και η παραδοσιακή μουσική και σε κάθε ευκαιρία τα απέδιδες με την στεντόρεια φωνή σου και πάντα μας έκανες να συγκινούμαστε.

Πολλές φορές τραγουδούσες το "Τζιβαέρι" με τρεμάμενη φωνή και βουρκωμένα μάτια και πριν το ατύχημα και την ανοδική πορεία για τον ουρανό, ένα από τα τελευταία τραγούδια σου που ανέβασες στην προσωπική σου σελίδα στο facebook , έλεγε "Φεγγάρι μάγια μου κάνες και περπατώ στα ξένα, είναι το σπίτι ορφανό αβάσταχτο το δειλινό και τα βουνά κλαμένα. Στείλε ουρανέ μου ένα πουλί να πάει στη μάνα υπομονή".

Να πάει στην μάνα υπομονή; Ένοιωθες; Ήξερες ότι θα φύγεις; Όσοι συζήτησαν μαζί σου πριν την αναχώρηση της ψυχής σου, μας είπαν ότι πράγματι ένοιωθες και γνώριζες ότι θα έφευγες, γι΄αυτό και είχες κανονίσει τα πάντα για την νεκρώσιμη ακολουθία. Αλλά εμείς που να το πιστέψουμε;

Και πράγματι με ηρωικό τρόπο και θυσιαστικό, ξεκίνησες όπως λέει και η μητέρα σου, εν ώρα ιερού καθήκοντος, στον δρόμο για τον αγιασμό, το μεγάλο ταξίδι...για να βρεις Αυτόν που τόσα χρόνια υπηρέτησες.

Και το σώμα σου σήμερα αδερφέ μας, αναπαύεται στο αγαπημένο σου γραφικό χωριό Πάος Καλαβρύτων. Το χωριό που τόσα μας είχες πει, για αυτό με τα πιο θερμά σου λόγια και ενώ ποτέ δεν έτυχε να το επισκεφτούμε, στην ταφή σου ήμασταν όλοι εκεί. Το κατόρθωσες για άλλη μια φορά, να μας συγκεντρώσεις όλους τριγύρω σου. Όλους μαζί ως μία οικογένεια.

Όλα αυτά και άλλα πολλά πλημμυρίζουν την σκέψη μου και το μυαλό μου από τότε που έφυγες από κοντά μας. Θα μπορούσα να γράψω τις προσωπικές εμπειρίες που ζήσαμε μαζ,ί αλλά ίσως το κάνω κάποια άλλη στιγμή.

Από την ώρα που με υποδέχθηκες και με παρέλαβες στο αεροδρόμιο του Καϊρου το 2006, μέχρι και την ώρα που με αποχαιρέτησες όταν πήρα το δρόμο για την επιστροφή στην πατρίδα το 2009 ήσουν δίπλα μου.

Όταν τον πρώτο καιρό ήμουν άμισθος, στην κυριολεξία μοιραζόμασταν το τσάι που πίναμε όταν περπατούσαμε στον Νείλο ποταμό και κάναμε όνειρα για το μέλλον.

Με στήριξες πολλές φορές. Με συμβούλευσες. Μοιραστήκαμε χαρές, αγωνίες και λύπες. Το ευχαριστώ για όλα αυτά είναι λίγο!!!

Έτσι υποδέχθηκα και εγώ το σκήνωμά σου στο αεροδρόμιο της Αθήνας και σε συνοδεύσαμε μαζί με τους άλλους πνευματικούς αδερφούς στην τελευταία σου κατοικία στο Πάος Καλαβρύτων.

Και από εκεί τώρα, χαίρεσαι την ομορφιά του πολυαγαπημένου σου χωριού, πίσω από το μικρό εκκλησάκι του κοιμητηρίου.

Μακριά μας πάλι σωματικά, όπως ήσουν πάντα. Όμως και αν τα πράγματα άλλαξαν, εσύ κατοικείς πάντα μέσα στην καρδιά μας και στην σκέψη μας.

Δεν υπάρχει μέρα που να μην σε αναφέρουμε. Μας λείπεις! Μας λείπεις πολύ Ισιδωρέ μας! Σήμερα όσο ποτέ άλλοτε βλέπουμε πόσο πολύ τελικά σε αγαπήσαμε αλλά ίσως να μην στο δείξαμε, όπως μας το έδειξες εσύ.

Όσα και αν πω για σένα, δεν θα μπορέσω να εκφράσω τα όσα αισθάνομαι και όσα, τόσα χρόνια που ζήσαμε και υπηρετήσαμε μαζί στο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας δεν σου είπα, για λόγους πνευματικής αγωγής και ασκήσεως.

Φαντάζομαι και οι λοιποί αδερφοί μας και φίλοι μας που με κάποιους θα έζησες περισσότερα πράγματα από ότι με έμενα, νοιώθουν το ίδιο συναίσθημα.

Ισιδωρέ μας πολύκλαυστε και αλησμόνητε, αν σε πικράναμε, αν σε ξεχάσαμε κάποια στιγμή, αν σε αδικήσαμε, δέξου την συγνώμη μας! Σε παρακαλώ, να δέεσαι για όλους μας!

Περιμένουμε να σε συναντήσουμε και πάλι στην άνω πόλη, την άνω Ιερουσαλήμ, (εκεί μου είχες πει σε μια από τις τελευταίες μας συνομιλίες ότι θα συναντηθούμε ξανά, λες και ήξερες ότι θα φύγεις από κοντά μας), η οποία «ου χρείαν έχει του ηλίου ουδέ της σελήνης ίνα φαίνωσιν αυτή∙ η γαρ δόξα του Θεού εφώτισεν αυτήν, και ο λύχνος αυτής το Αρνίον» (Αποκ. 21, 23). Αναμένουμε την συνάντηση μαζί σου στο Υπερουράνιο Θυσιαστήριο όπου θα τελούμε την αναίμακτη μυσταγωγία, όχι μέσα σε χειροποίητο, αλλά σε αχειροποίητο Ναό, καθώς «ο γαρ Κύριος ο Θεός ο παντοκράτωρ, ναός αυτής εστι, και το Αρνίον» (Αποκ. 21,22).

Θα κλείσω αυτή την κατάθεση ψυχής με το μήνυμα ενός μικρού σε ηλικία πνευματικού σου παιδιού "Ένας χρόνος πέρασε, και ακόμα υπάρχει αυτός ο πόνος. Πόνος που από την μία τρυπάει την καρδιά, γιατί Πάτερ μου η απουσία σου είναι αισθητή... Όμως πόνος ο οποίος πολλές φορές μετατρέπετε και σε χαρά, γιατί τώρα ξέρω ότι είσαι κοντά σε αυτόν που λάτρευες όσο τίποτα άλλο στην ζωή σου. Κοντά στον θρόνου του Παντοδύναμου Θεού...και από εκεί είθε να προσεύχεσαι για όλους μας. Δεν έχω πολλά λόγια για να πω. Λίγα μου έλεγες να λέω...λίγα και καλά. Και για αυτό τώρα, στο ετήσιο μνημόσυνό σου, με τον πλούτο της θύμησής σου στα χέρια μου, ομολογώ ανθρωπίνως πως μου λείπεις Πάτερ μου.."

ΚΑΛΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΙΣΙΔΩΡΕ ΜΑΣ!!! ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!!!

Ο αδερφός σου Αρκάδιος.

ΥΓ. Ισίδωρέ μου, θα προσέχω τον εαυτό μου και δεν θα τρέχω, όπως με συμβούλευσες στην τελευταία μας τηλεφωνική επικοινωνία στις 10 Φεβρουαρίου 2013.

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μαρωνείας και Κομοτηνής κ. Παντελεήμονος

Ὁ θόρυβος γιά τήν καθιέρωση τῆς καύσης τῶν νεκρῶν εἶναι συνεχής καί ἐπανέρχεται περιοδικά στό προσκήνιο.

Μέ τό σύντομο αὐτό ἄρθρο, θά ἐπιχειρήσουμε νά παρουσιάσουμε τή θέση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐπί τοῦ ζητήματος, ὡς ἀπάντηση στούς ἐλάχιστους θιασῶτες τῆς καύσεως, καθ΄ ὅτι ὁ Ἑλληνικός Λαός στή συντριπτική του πλειονοψηφία παραμένει ἀδιάφορος σέ ἀθεϊστικές καί μηδενιστικές ἀντιλήψεις πού ἐπιχειροῦνται νά τοῦ ἐπιβληθοῦν ἄνωθεν, προωθώντας τήν ἀποσύνδεση τῆς Ἐκκλησίας ἀπό τήν κοινωνική ζωή.

1) Ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος διεξοδικῶς μέ τό ζήτημα αὐτό σέ δύο συνεδριάσεις της (12-5-2010 καί 22/23-6-2010). Ἡ Ἱεραρχία διακήρυξε ὅτι ἐμμένει σέ προηγούμενη ἀπόφασή της, σύμφωνα μέ τήν ὁποῖα:

α) Γιά τούς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς ἡ Ἐκκλησία γνωρίζει καί συνιστᾶ ὡς μοναδικό τρόπο ἀποσυνθέσεως τοῦ νεκροῦ σώματος τήν ταφή, σύμφωνα μέ τήν ἁγία Διδασκαλία της καί τῆς ἀπ’ αἰώνων Παραδόσεώς της, καί β) δέν ἔχει ἀντίρρηση γιά τήν καύση τῶν νεκρῶν γιά τούς ἑτεροδόξους καί ἑτεροθρήσκους.

Ἡ παραπάνω ἀπόφαση στηρίζεται σέ ἰσχυρά καί ἀναντίλεκτα ἐπιχειρήματα (θεολογικά, ἱστορικά, κοινωνικά) πού ἀναλύθηκαν ἀπό εἰδικούς ἐρευνητές καί ἐπιστήμονες.

2) Ἐμεῖς θά περιοριστοῦμε νά δώσουμε μιά συνοπτική ἀπάντηση στό ΓΙΑΤΙ ἀναγνωρίζει ἡ Ἐκκλησία μας μόνο τήν ταφή καί δέν ἐπιτρέπει τήν ἀποτέφρωση τῶν νεκρῶν.

Ἡ ταφή ἀποτελεῖ ΠΡΑΞΗ ΤΙΜΗΣ ΚΑΙ ΣΕΒΑΣΜΟΥ πρός τό ἀνθρώπινο σῶμα. Σύμφωνα μέ τόν Θεόπνευστο λόγο τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, τό σῶμα μας εἶναι ‘’ναός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος’’ (Α΄ Κορ. στ,19).

Ἡ λατρευτική καί μυστηριακή παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας ἀπευθύνεται στόν ὅλον ἄνθρωπο καί δέν περιορίζεται στήν ψυχή του, π.χ. μέ τό ἅγιο Βάπτισμα καί τό Ἱερό Χρίσμα ἁγιάζεται τό σῶμα τοῦ ἀνθρώπου πού βυθίζεται στήν κολυμβήθρα καί σφραγίζεται μέ τό Ἅγιο Μύρο.

Ὁ ἁγιασμός γίνεται πιό φανερός στά ἱερά λείψανα τῶν Ἁγίων, τά ὁποῖα διατηροῦν τή  χάρη τοῦ Θεοῦ καί γι’ αὐτό θαυματουργοῦν.

Χαρακτηριστικοί εἶναι οἱ λόγοι τοῦ Θεοπνεύστου Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν Παύλου: ‘’Αὐτός δέ ὁ Θεός τῆς εἰρήνης ἁγιᾶσαι ὑμᾶς ὁλοτελεῖς, καί ὁλόκληρον ὑμῶν τό πνεῦμα καί ἡ ψυχή καί τό σῶμα ἀμέμπτως ἐν τῇ παρουσίᾳ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ τηρηθείη’’ (Α΄ Θεσ. 5,23).

Δηλαδή, εἴθε αὐτός ὁ Θεός, ἀπό τόν ὁποῖο πηγάζει ἡ πραγματική εἰρήνη, νά σᾶς ἁγιάσει ὁλόκληρους, καί ὁλόκληρος ὁ νοῦς σας καί ἡ ψυχή καί τό σῶμα σας, νά διαφυλαχθοῦν ἄμεμπτα κατά τήν παρουσία τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ἐπιτρέπεται, λοιπόν, νά κάψουμε τό σῶμα μας, τό ὁποῖο καλούμαστε νά διατηρήσουμε ἄμεμπτο, μέχρι τή Δευτέρα Παρουσία;

Ἐπιπλέον, ἡ καύση ἀποτελεῖ βίαιη πράξη κατά τοῦ σώματος τοῦ νεκροῦ, ἀλλά καί ἐναντίον τῆς φύσεως, ἀφοῦ τό φυσικό εἶναι ἡ ἀποσύνθεση. Μᾶς βεβαβιώνει ὁ Θεῖος λόγος ‘’ γῆ εἶ καί εἰς γῆν ἀπελεύσῃ’’ (Γεν. 3,19).

Τό σῶμα τοῦ ἀνθρώπου διαλύεται φυσιολογικά μέσα στήν ὕλη ἀπό τήν ὁποῖα πλάσθηκε. Κάθε ἄλλη πρακτική ἀποτελεῖ ἀσέβεια καί βεβήλωση.

3) Θεμελιώδης καί βασική ἀλήθεια τῆς πίστεώς μας εἶναι ἡ ἀνάσταση τῶν νεκρῶν, ὅπως διατυπώνεται στό ἱερότατο Σύμβολο τῆς Πίστεως: ‘’προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν’’.

Κατά τή Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου μας, τό σῶμα πρόκειται νά ἀναστηθῇ μεταμορφωμένο καί ἀνακαινισμένο, γιά νά ἐνωθῇ μέ τήν ἀθάνατη ψυχή καί νά ζήσῃ ὁ ἄνθρωπος αἰωνίως.

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος σέ ὅσους ἀμφισβητοῦν τήν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν, προβάλλει τό παράδειγμα τοῦ σπόρου: ‘’ἐκεῖνο πού σπέρνεις δέν λαμβάνει ζωή, ἄν δέν ἀποθάνει καί δέ σαπίσει μέσα στή γῆ , οὕτω καί ἡ ἀνάστασις τῶν νεκρῶν σπείρεται ἐν φθορᾷ, ἐγείρεται ἐν ἀφθαρσίᾳ’’ (Α΄Κορ. 15,42).

Ἔτσι, κατ’ ἀναλογίαν θά γίνῃ καί ἡ ἀνάσταση τῶν νεκρῶν. Σπέρνεται τό σῶμα στόν τάφο, σέ κατάσταση φθορᾶς καί ἐγείρεται σέ κατάσταση ἀφθαρσίας.

Μέ τήν ταφή τοποθετοῦμε τό σῶμα στή γῆ σάν σπόρο μέ ἐλπίδα βλαστήσεως καί καρποφορίας. Ἀντίθετα, ἡ καύση τοῦ σώματος ὑποδηλώνει ὅτι τό σῶμα παραδίδεται στήν πλήρη ἐξαφάνιση καί αἰώνια ἀπώλεια.

4) Οἱ ἱεροί Εὐαγγελιστές κατέγραψαν μέ τήν ἐπιστασία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τά σχετικά μέ τήν Θεόσωμη ταφή τοῦ Κυρίου τό Μεγάλο Σάββατο.

Ἔκδηλη ἡ ἱερότητα τῆς πράξεως αὐτῆς πού ὑπογραμμίζει τό χρέος τῆς ἀγάπης καί τῆς τιμῆς πού διά τῆς ταφῆς ἀποδίδουμε στούς νεκρούς μας.

Αὐτή τήν ἀρχαιότατη παράδοση υἱοθέτησε ἡ Ἐκκλησία καί πιστᾶ τηρεῖ 2000 χρόνια τώρα. Ἀδιάψευστος μάρτυρας ἡ ὕπαρξη τῶν κατακομβῶν.

Ἄν ἐφαρμοζόταν ἡ καύση τῶν νεκρῶν, ἡ Ἐκκλησία θά στεροῦταν τοῦ πλήθους τῶν ἱερῶν λειψάνων, τά ὁποῖα κατέχει ὡς ὕψιστη εὐλογία καί πηγή ἁγιασμοῦ τῶν πιστῶν μελῶν της.

5) Συνοψίζοντας, ἰσχυριζόμαστε ὅτι γιά τούς ὀρθοδόξους χριστιανούς δέν ὑπάρχει δίλημμα στό θέμα ταφή ἤ καύση τῶν νεκρῶν.

Ἡ καύση ὁδηγεῖ στήν πυρά πατροπαράδοτες καί αἰώνιες ἀξίες. Ἡ ταφή ἀποτελεῖ θέμα τιμῆς καί σεβασμοῦ, ἔκφραση πίστεως καί ἐλπίδος, δεῖγμα ἀφοσιώσεως στήν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας.

Ἀπέναντι στή μηδενιστική ἀπαισιοδοξία καί καταστροφική μανία τῶν ὑποστηρικτῶν τῆς καύσεως τῶν νεκρῶν, ἀντιπαραθέτουμε τή δέουσα τιμή πρός τό ἀνθρώπινο πρόσωπο ὡς ψυχοσωματική ἑνότητα καί τήν ἐλπιδοφόρα πίστη μας στήν ἀέναη μεταθανάτια συνέχιση τῆς ζωῆς.